ΕΓΩ, δεν...

 

«ΕΓΩ δεν θέλω περιπέτειες, ΕΓΩ θέλω σταθερότητα στη ζωή μου». Είπε ο καλός μου γείτονας, κύριος Δεμεμέλης, κραδαίνοντας τον δείκτη του -δεξιού πάντα χεριού του- προς το μέρος μου. Προς στιγμή φοβήθηκα, μήπως -άθελά μου- απείλησα τη σταθερότητά του, με τόσο μένος που μου φώναζε. Αργότερα κατάλαβα βέβαια, πως απευθυνόταν σε κάποιο αόρατο κοινό, εχθρικό προς τα χριστιανοπατριωτικά του ιδεώδη. Ηρέμησα. Τον άφησα σιωπηλή να ολοκληρώσει τον καθιερωμένο του μονόλογο που φέρει τον τίτλο: «ΕΓΩ δεν…».

Και το γκράντε φινάλε, με την ατάκα: «ΕΓΩ δεν είμαι δεξιός, για να ‘μαστε ξηγημένοι». (Λες και τον ρώτησε κανείς, δηλαδή…)

Αυλαία.

Σήκωσα το πλαστικό καπάκι, έριξα τα σκουπίδια στον κάδο και περίμενα, πατώντας υπομονετικά το έμβολο, μέχρι να ρίξει και τα δικά του.

Χτες βράδυ. Σταθερό σημείο συνάντησής μας, ο κάδος των σκουπιδιών.

Πώς το είχε πει ο Κομφούκιος; “Όταν παραπονιέσαι για το κακό, το διπλασιάζεις. Όταν το περιγελάς, το εξουδετερώνεις”.

Σταθερή αξία.

Photo

«Οι φίλοι μου είναι οι λέξεις που δε λέμε»

 

Οι φίλοι μου είναι οι λέξεις που δε λέμε, οι αγκαλιές

που δεν κάνουμε, τα φιλιά που δεν δίνουμε.

Οι φίλοι μου είναι τα τηλέφωνα που ξεχνάμε να

πάρουμε.

Τα χρόνια πολλά που στέλνουμε την επόμενη της

γιορτής.

Οι φίλοι μου είναι ένα τραγούδι που μας κάνει να

βουρκώνουμε. Μια εικόνα που ξεκαρδιζόμαστε. Μια

σκηνή από ταινία που λέμε και ξαναλέμε τις ατάκες

της. Το βιβλίο με τα ποιήματα που λιώσαμε,

οι φίλοι μου είναι τα αστεία που γελάμε μόνο εμείς και οι

καφέδες που δεν ξέρουμε να πίνουμε με άλλους.

 

Οι φίλοι μου είναι τα τσιγάρα κάθε που

αποφασίζουμε να το κόψουμε και τα παγωτά κάθε

που λέμε πως αρχίζουμε δίαιτα.

Οι φίλοι μου είναι τάπερ με μαγειρευτά φαγητά που

ανταλλάσσουμε όπως οι άλλοι sms.

Οι φίλοι μου είναι εκεί ακόμη κι αν απουσιάζουν.

Οι φίλοι μου είναι πολεμιστές που σπάνε τα κοντέρ.

Πατάνε τα 100 όπως οι άλλοι τα σταφύλια και

συνεχίζουν.

Πατάνε τους Έρωτες και την πατάνε απ’ αυτούς, δεν

ντρέπονται να εξευτελιστούν για μια Αγάπη,

αντίθετα αυτό τους κάνει πιο γενναίους, να μπορούν

να ξανασηκώνονται κι αμείλικτοι να ξαναπέφτουν σε

μια νέα.

Ξέρουν να επιβιώνουν κάτω από τα αισθήματα, κάτω

από τις ατυχίες κάτω από το νερό.

 

Είναι αμφίβια εξωγήινα όντα με γερό ανοσοποιητικό.

Μηχανές ζωής κι ελπίδας κόντρα σε μια κοινωνία

εξολοθρευτή.

Σπάνια απαντούν στις προκλήσεις. Προτιμούν να

εργάζονται, αγαπούν τη μοναχικότητα και διαθέτουν

καρτερία.

Οι φίλοι μου είναι τα 1000 δικά μου πρόσωπα,

όπως κι εγώ τα δικά τους άλλα 1000.

 

Γι αυτό είμαστε συνωμοτικοί κι απρόβλεπτοι.

Δεν σταματάνε να με εκπλήσσουν, δεν σταματώ να

τους θαυμάζω.

Αυτά όμως σπάνια τα λέμε.

 

Είμαστε αρκούντως επηρμένοι για να ασχολούμαστε

με ομολογίες.

Αυτά τα κάνουμε στις σπάνιες φορές που κάποιος

από μας λυγίζει. Εκείνα τα δευτερόλεπτα ξέρεις, που

ο φίλος σε γιατρεύει και μόνο που είναι εκεί.

Που σου βάζει στο τσεπάκι τα χρήματα του ενοικίου

που χρωστάς χωρίς λόγια.

Είμαστε απ΄αυτούς που κατανοούν και σπάνια

κρίνουν, γιατί κάθε που φτάνουμε στους "γκρεμούς"

μας ο καθένας, ξέρουμε πως την Κατανόηση

αναζητάμε όχι την κριτική.

 

Η κριτική συμβαίνει μετά τη σωτηρία, στο σταθερό

έδαφος της σχέσης.

Τότε που μπορείς ν' ακούσεις και να πεις τα πάντα,

αλλά όχι την ώρα του κινδύνου.

Οι φίλοι μου είναι η δική μου μοναδική περιουσία κι

εγώ ελπίζω η δική τους. Κι αυτός ο θησαυρός, για

όσους ξέρουν, είναι τόσο τεράστιος, τόσο

ανεκτίμητος που δεν ενέχει ρίσκο πτωχεύσεως.

Γιατί μοιράζεται κι όταν μοιράζεσαι πάντα κερδίζεις

τουλάχιστον σαν άνθρωπος.

Γι' αυτό οι φίλοι μου είναι μοναδικά συλλεκτικά

κομμάτια.

Με τέτοιους φίλους η αρρώστια μαραζώνει, η κρίση

δεν σ’αγγίζει, τα στραβά ισιώνουν κι εσύ

θαυματουργά χαλυβδώνεσαι.

Με τέτοιους φίλους δεν έχεις ανάγκη να πας

διακοπές, για να ξεκουραστείς, παραμένεις πάντα

ετοιμοπόλεμος για τον πιο βαρύ χειμώνα την πιο

σκληρή πανδημία την πιο αφόρητη μοναξιά.

 

Τέλλος Φίλης

Πηγή: www.doctv.gr

Φωτογραφίες: Θάνος Τσάκαλος

Μανάδες παντός καιρού

 

Mετά από σκληρές διαπραγματεύσεις με την εκπρόσωπο των οικονομικών θεμάτων, το αίτημα ναυάγησε.

«Δεν υπάρχει δημοσιονομικός χώρος για έκτακτες παροχές. Το χρέος μας ξεπερνά κατά πολύ το εισόδημά μας και κινδυνεύει να μην είναι βιώσιμο».

«Δηλαδή δεν γίνεται να τις πάρω;»

«Όχι! Ίσως το 2024 και εφόσον καταφέρουμε να ενταχθούμε σ’ ένα νέο δημοσιονομικό πλαίσιο. Άφησέ τις πίσω στο ράφι, τώρα αμέσως!»

Παρασκευή απόγευμα. Ταμείο νούμερο 6, σε μεγάλο σούπερ μάρκετ. Το αίτημα αφορούσε ένα κουτάκι καραμέλες, που το μεγαλύτερο εκ των τριών κοριτσιών της οικογένειας ζητούσε επιτακτικά να προσθέσουν στο καρότσι με τα λιγοστά ψώνια τους. Τα παρακάλια της ακολούθησαν διαμαρτυρίες και παράπονα. «Επειδή είμαι η μεγαλύτερη, μια ζωή με ρίχνεις, εμένα… τι ζητάω μωρέ;… ένα κουτάκι καραμέλες είναι…»

Οι καραμέλες επέστρεψαν άρον άρον στο ράφι τους και τέσσερις γυναικείες φιγούρες, απ’ όλη την ηλικιακή κλίμακα, αποχώρησαν προς την έξοδο σα δαρμένα σκυλιά. Η πιο μικρή της παρέας ίσως και να μην είχε κατανοήσει εντελώς τι είχε γίνει. Προχωρούσε με ανέμελα βηματάκια πίσω απ’ τις αδερφές της, χαζεύοντας τον κόσμο τριγύρω, τα καλάθια του νοικοκυριού και τα πολύχρωμα μπαλόνια μας εταιρείας που εμπορεύεται ρεύμα «σε απίστευτα χαμηλές τιμές».

Αύριο, ίσως να χαρίσει μια ζωγραφιά στη μητέρα της με καρδούλες και λουλούδια. Μεθαύριο, ίσως να θυμώσει κι αυτή για μια ανεκπλήρωτη επιθυμία της. Αργότερα που θα γίνει κι αυτή μητέρα, ίσως να φοράει το ίδιο φθαρμένο πανωφόρι και να σέρνει το καρότσι της ζωής με όση αξιοπρέπεια μπορέσει να διασώσει.

Κι όποιος δεν έχει δει μια τέτοια σκηνή από κοντά, καλύτερα να μη μιλάει για σκληρούς διαπραγματευτές και σπουδαίους τραπεζίτες που «καταστρώνουν σχέδια διάσωσης» και «πασχίζουν να εξοικονομήσουν κονδύλια», βουλιαγμένοι στη δερμάτινη πολυθρόνα του γραφείου τους. Είναι πολύ εύκολο να εποπτεύεις τράπεζες και δείκτες ρευστότητας. Αλλά είναι πολύ ζόρικο και θέλει γερό στομάχι να παραδέχεσαι δημόσια την ήττα σου στο παιδί σου.

Χρόνια πολλά σ’ όλες τις μανάδες που παλεύουν άγριους δράκους με φωτόσπαθα. Που τα βράδια καταστρώνουν σχέδια επιβίωσης, μετράνε κουπόνια, ψιλά και υπολείμματα αντοχών κι ύστερα ξαναγίνονται μικρά κορίτσια, φορούν το νεανικό τους φουστάνι και βουρκώνουν για τα ματαιωμένα τους όνειρα. Πίσω απ’ τα ερωτικά ραβασάκια της νιότης τους, ίσως να σημειώσουν τη λίστα με τα ψώνια της επόμενης βδομάδας. Κουτσουρεμένη πάντα, αλλά με περισσή ευθύνη. Και αγάπη.

Και με την προσδοκία να υπάρξει πρωτογενές πλεόνασμα για ένα κουτάκι καραμέλες…

«Καλέ μου άνθρωπε»…

 

 «Καλέ μου άνθρωπε»…

«Ακαμψία» πάθαμε ομαδικώς.

Οι «Τουρκόγυφτοι» αποπάνω δεν προσέχουν τους αποκάτω.

Το «γιαταγάνι της Επαναστάσεως» έχει σκουριάσει και πάμε στον πόλεμο με «το φαράσι και το φλιτ». Θα μου πεις βέβαια: «Τι φλιτ παιδάκι μου; Κλέφτες είν΄ αυτοί, δεν είναι κατσαρίδες!» Κι εγώ θα σου πω με αφέλεια: «Προσέξτε! Μη μου ξεκολλήσετε τη φούντα!»

«Με τι χαίρεται ο κόσμος!» θα αναρωτηθείς, εσύ, με πικρία.

«Ο εξάδελφος σου ο Μιχάλης δεν θα έλθει. Μην τον περιμένεις. Έχει πάει κρουαζιέρα στα νησιά. Τώρα βρίσκεται εις νήσο Γυάρο!»

Στη «Χώρα της σφαλιάρας» πάντα θα είναι ένας καθημερινός Θανάσης που θα σέρνει το κάρο με τα βάσανα. Δεν το βάζει κάτω κι επιμένει να ονειρεύεται πως «όπου να ‘ναι θα σημάνουν οι καμπάνες» κι ο τόπος θα βγει απ’ τον γύψο. Και πάντα θα είναι το κράτος του χωροφύλακα, που μετά απ’ όλα τα δεινά που σου φόρτωσε στην πλάτη, τώρα παίρνει πάλι τη ρεβάνς.

Εδώ Βαλκάνια. Χιονιάς και παγωνιά έξω. Στη μέση του πουθενά, θα βουρκώσεις στο «Βλέμμα του Οδυσσέα» και θα φωνάξεις γεμάτος απόγνωση:

«Ξέρεις κάτι;  H Eλλάδα πεθαίνει. Πεθαίνουμε σα λαός. Κάναμε τον κύκλο μας, δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια, ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα… Και πεθαίνουμε. Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήγορα! Γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο».

ëΣτα εισαγωγικά είναι μερικές ατάκες και τίτλοι απ’ τις ταινίες του. Ο «καλός μας άνθρωπος» έφυγε στις 3 Μαΐου 2011, στο Νοσοκομείο Ερυθρός Σταυρός.