Θέατρο στο ‘Παρατσάκ’

 

Ακολουθεί προτασούλα για θέατρο. Η θεατρική μας ομάδα “ΠΑΡΑΤΣΑΚ” ανεβάζει στο Δημοτικό Θέατρο του Ηρακλείου Αττικής το έργο του πολυβραβευμένου συγγραφέα Willy Russell: Shirley Valentine

Η Σίρλεϊ  είναι η γυναίκα της διπλανής πόρτας που ζει εγκλωβισμένη στο τρίπτυχο της αγίας οικογένειας: “Μητέρα-Σύζυγος-Νοικοκυρά”. Απ’ την κουζίνα ενός διαμερίσματος στο Μάντσεστερ, και καθώς ετοιμάζει το καθιερωμένο συζυγικό γεύμα (πατάτες τηγανητές με αυγά), παίρνει τη μεγάλη απόφαση. Ή όχι; Μετά από πολύωρες συζητήσεις και διαπραγματεύσεις με τον …τοίχο της κουζίνας (τον μόνιμο συνομιλητή της), ετοιμάζει δειλά βαλίτσα και διαβατήριο. Ακροβατώντας ανάμεσα στο ρεαλισμό και το σουρεαλισμό, με γλυκόπικρο χιούμορ και γενναιότητα, θα επιχειρήσει τελικά βουτιά στα ελληνικά -βαθιά- νερά, θα κάνει την ενδοσκόπησή της και θα αναζητήσει τη νέα της ταυτότητα. Η έκπληξη και η μεγάλη ανατροπή έρχεται στο τέλος του έργου, λίγο πριν πέσει η αυλαία…

Για όσους φίλους έχουν το χρόνο και είναι ‘εντός των τειχών’, θα χαρώ πολύ να σας δω κοντά μας σ' αυτό το ονειρεμένο ταξίδι: "Αγγλία με προορισμό την Ελλάδα" ή καλύτερα: "Μάνα/Σύζυγος/Νοικοκυρά με προορισμό τη Γυναίκα"...

-----------------------------------------------------------------

Πληροφορίες παράστασης:

Παρασκευή 20 & Σάββατο 21/6, στις 21.00

Στο Πολιτιστικό Πολύκεντρο «Ηλέκτρα Αποστόλου Κουντουριώτου 18, Ηράκλειο Αττικής (κοντά στο σταθμό του ΗΣΑΠ)

Είσοδος ελεύθερη

Φωτογραφία: Από μια παλιά παράσταση της Σίρλεϊ στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, με την αγαπημένη Ελένη Ουζουνίδου

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΥΓ. Η Σίρλεϊ, που την έχω κάνει το alter ego μου αυτό το διάστημα, κι εγώ προσωπικά, ζητάμε συγγνώμη που χαθήκαμε απ’ τη μπλογκογειτονιά. Είμαστε σε φάση πυρετώδους προετοιμασίας. Τόσες πατάτες, για να καταλάβετε, θα είχα καθαρίσει άνετα στα μαγειρεία κάποιου στρατοπέδου και εφόσον είχα εκπληρώσει μια στρατιωτική θητεία… Η συνέχεια επί της σκηνής...

 

25 (και κάτι) λέξεις…

 

Λεωφόρος Μοναξιάς, πάροδος Απόγνωσης

δρασκελίζω ερείπια και σκοτάδια

αναζητώ έξοδο κινδύνου

«Θεέ μου, πόσο ατάραχος με παρατηρείς απ’ το θεωρείο Σου;»

Φεγγάρι-φεγγίτης με λούζει στο φως Σου.

Ελπίζω…

 

Συμμετείχε στον 16^ο κύκλο των 25λεκτων που οργάνωσε και φιλοξένησε η Μαρία Νικολάου στο ΚΕΙΜΕΝΟ

Με αφορμή άλλη μια εκπληκτική φωτογραφία της Μαρίας, εμπνευστήκαμε και γράψαμε τις ολιγόλεκτες συμμετοχές μας. Υπέροχες και μοναδικές όλες, με αυτή της Αλεξάνδρας μας να ξεχωρίζει επάξια και να διακρίνεται.

Μέχρι το επόμενο ραντεβού μας, να είστε όλοι καλά J

Οι σκιτσογράφοι που δίκασαν τους δολοφόνους του Λαμπράκη

 

Θεσσαλονίκη, διασταύρωση των οδών Ερμού και Ελ. Βενιζέλου. Το ημερολόγιο γράφει 22 Μαΐου του 1963. Ο βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης δέχεται δολοφονική επίθεση από παρακρατικούς, τη στιγμή που εξέρχεται από συγκέντρωση για την ειρήνη και τον πυρηνικό αφοπλισμό. Παρότι -θεωρητικά- η αστυνομία έχει αποκλείσει τους δρόμους, ένα τρίκυκλο εμφανίζεται απ’ το πουθενά, πλησιάζει τον Λαμπράκη με ιλιγγιώδη ταχύτητα και τον ρίχνει στο έδαφος. Κανείς αστυνομικός δεν κινήθηκε για να εμποδίσει το τρίκυκλο πριν το χτύπημα. Κανείς δεν επιχείρησε να συλλάβει τον οδηγό του μετά, ή ακόμα και να βοηθήσει τον αιμόφυρτο Λαμπράκη που έχει χτυπηθεί θανάσιμα από μεταλλικό αντικείμενο.

Οι δράστες θα είχαν διαφύγει ανενόχλητοι, αν ένας αυτόπτης μάρτυρας της επίθεσης, ο Θεσσαλονικιός Μανόλης Χατζηαποστόλου (με το παρατσούκλι «Τίγρης») δεν είχε πηδήσει αστραπιαία στην καρότσα του τρίκυκλου. Για ένα περίπου χιλιόμετρο το τρίκυκλο τρέχει στους δρόμους της Θεσσαλονίκης χωρίς κανένα αστυνομικό ή άλλο όχημα να το καταδιώκει. Ο Χατζηαποστόλου παλεύει γενναία και εξουδετερώνει τον μοναδικό επιβάτη της καρότσας, Μανώλη Εμμανουηλίδη (αυτόν που χτύπησε τον Λαμπράκη) και κατόπιν υποχρεώνει τον οδηγό Σπύρο Γκοτζαμάνη να σταματήσει. Μετά από άγρια πάλη ανάμεσα στον Χατζηαποστόλου και τον Γκοτζαμάνη, εμφανίζεται ένας απλός τροχονόμος, ο οποίος αγνοώντας όσα έχουν προηγηθεί και κατόπιν υποδείξεων των περαστικών, συλλαμβάνει τον Γκοτζαμάνη. Ο Λαμπράκης μεταφέρεται στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ σε κωματώδη κατάσταση. Δεν συνέρχεται ποτέ. Πεθαίνει τέσσερις μέρες αργότερα.

Σύμφωνα με τη μετέπειτα καταγγελία του Θ. Γρέβια, φοιτητή τότε και υποστηρικτή του Γ. Λαμπράκη, αφότου ο Λαμπράκης μεταφέρθηκε στο ΑΧΕΠΑ, αφέθηκε να πεθάνει. Μιλώντας στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία", ο Γρέβιας δηλώνει χαρακτηριστικά: " «Ο χώρος όπου βρισκόμασταν δεν ήταν θάλαμος νοσηλείας. Ούτε τα κρεβάτια ήταν κρεβάτια νοσηλείας. Το κρεβάτι στο οποίο ήταν ο Λαμπράκης, αποτελούνταν από τρεις ξύλινες σανίδες πάνω σε δύο μεταλλικά 'Π', πιθανότατα νεκροκρέβατο. Μάλλον ήταν ο νεκροθάλαμος του νοσοκομείου». Τον άφησαν βαριά τραυματισμένο, χωρίς ορό, στον νεκροθάλαμο του νοσοκομείου. Το σχέδιό τους πέτυχε".

Η συνέχεια και οι ποινές-χάδια στους εγκληματίες είναι γνωστές. Αμφότετοι Γκοτζαμάνης και Εμμανουηλίδης αμνηστεύονται και απελευθερώνονται απ’ τη χούντα των Συνταγματαρχών. Οι συνήγοροι πολιτικής αγωγής συλλαμβάνονται και εξορίζονται. Ο ανακριτής και μετέπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας Χρήστος Σαρτζετάκης φυλακίζεται. Το παρακράτος κυβερνάει τη χώρα.

Στις εφημερίδες της εποχής οι σκιτσογράφοι -κάποιοι καταξιωμένοι και άλλοι στο ξεκίνημα της καριέρας τους- καταγράφουν με την καυστική τους πένα το δικό τους χρονικό για τη στυγνή δολοφονία. Όλα όσα δεν μπορούσαν να γραφούν εκείνη την περίοδο, αποτυπώνονται στα σκίτσα τους.

Για την ιστορία, ο Φωκίων Δημητριάδης είναι ο κορυφαίος της εποχής του (1963). Εργάζεται στα «ΝΕΑ», στον «Ταχυδρόμο», και στη «Μακεδονία», ενώ κάθε Κυριακή ένα σκίτσο του φιλοξενείται στο «ΒΗΜΑ». Ο Κώστας Μητρόπουλος ανήκει στο «νέο κύμα» σκιτσογράφων. Εργάζεται στο «ΒΗΜΑ» και στον «Ταχυδρόμο».

Κι οι δυο τους δίνουν τη δική τους «μάχη» και τσακίζουν τους δολοφόνους με τα αιχμηρά τους σκίτσα. Θα ακολουθήσουν τα ρεπορτάζ των εφημερίδων απ’ τους κορυφαίους δημοσιογράφους Γιάννη Βούλτεψη (Αυγή), Γιώργο Μπέρτσο (Ελευθερία) και Γιώργο Ρωμαίο (ΒΗΜΑ).

Η ιστορία που επαναλαμβάνεται και τα «τρίκυκλα» που έδωσαν τη θέση τους στις άγριες καταστολές απ’ τους ένστολους και παρακρατικούς, στο ανελέητο ξύλο στις διαδηλώσεις και στα αστυνομοκρατούμενα πανεπιστήμια. "Θα εξαντλήσουμε την τετραετία κι όποιον πάρει ο Χάρος", όπως λέγεται ανερυθρίαστα ακόμα και σήμερα. Κι ο Χάρος θερίζει...

ëΑντλήθηκαν πληροφορίες και σκίτσα απ’ τον σύνδεσμο «Πασατέμπος»

Intercity 62

[ είναι ντροπή να μιλάτε για την ασφάλεια των τραίνων

χούγιαξε ο θυμωσιάρης υπουργός ]

 

- Δ ε ν  έ χ ω  ο ξ υ γ ό ν ο- Από πού μας παίρνετε;- Δ ε ν  έ χ ω  ο ξ υ γ ό ν ο- Πρέπει να δώσετε συντεταγμένες- Δ ε ν  έ χ ω  ο ξ υ γ ό ν ο- Κυρία δεν σας ακούω καθαρά- Δ ε ν  έ χ ω  ο ξ υ γ ό ν ο- Πάρτε καλύτερα την πυροσβεστική εγώ ένας απλός ανεκπαίδευτος υπάλληλος είμαι

- Δυστύχημα από ανθρώπινο λάθος ήταν μην το κάνουμε και θέμα- Ποιος νοιάζεται για το δυστύχημα τι θα πω στα κανάλια να μου γράψετε- όχι δύσκολες λέξεις δεν έχω πιει καφέ ακόμα- και μπορεί να τις ξεχάσω

- Προέχει να μη χάσετε την ψυχραιμία σας- σπορ ντύσιμο- κεφάλι χαμηλωμένο- να ελαφροπατάτε στα χαλάσματα- προσοχή μην γλιστρήσετε- το πεδίο είναι διάσπαρτο με καμένες σάρκες

- Σε απευθείας σύνδεση η πρόεδρος αγγίζει τις λιωμένες λαμαρίνες- ρίγη συγκίνησης- ένας εργάτης που φτυαρίζει συντρίμμια παραπέρα φτύνει μια ροχάλα- αν ο άνεμος συναινούσε θα την έριχνε πάνω της- μα κι αυτός αντίθετος ήταν

- Σας πάει περίφημα το πένθος αγαπητή μου- ίσως μια πέρλα θα ταίριαζε καλύτερα με τις αφέλειές σας- λίγο άστοχο βέβαια να τρίψετε τις παλάμες σας μετά τις λαμαρίνες- ένας παλιός γραφειοκράτης το είχε κάνει κάποτε και θυμάστε το τέλος του- αυτός που έστειλε τον Χριστό στο σταυρό ξέρετε

- «Ψάχνω το κορίτσι μου- σ’ αυτό το βαγόνι ήταν σας λέω- βρήκα ένα παπούτσι πεταμένο- πού τους πάτε- πόσους βγάλατε- διώξτε τις γαμημένες δαγκάνες- σκάβουν τις σάρκες των παιδιών μας- Ο Παναγιώτης είχε γενέθλια σήμερα»- Είστε όλοι για τα μπάζα και βγάλτε επιτέλους το σκασμό

- Μία πρόεδρος- ένας πρόεδρος- κάποιος υπουργός (αφράτος και αγουροξυπνημένος)- κάτι  υφυπουργοί- ένα λεφούσι αναρμόδιοι- ερπύστριες- θηριώδεις εκσκαφείς- αναιδή παπούτσια σουλατσάρουν επί πτωμάτων- «πες του να μη γελάει ο μ@λάκας»- πρόεδρε σκεφτείτε κάτι δυσάρεστο και διατηρείστε εμβριθές ύφος μπροστά στις κάμερες- τι είναι «εμβριθές»;- φραπέδες και φρεντοκαπουτσίνοι ακουμπισμένοι στο κουφάρι ενός βαγονιού- από μέσα μυρίζει καμένη σάρκα

- Ένθα ουκ έστι πόνος ου λύπη ου στεναγμός αλλά ζωή ατελεύτητος- Ελεήστε μας χριστιανοί δώστε μας μια ανάσα οξυγόνο χριστιανοί- σκασμός τέκνα μου μιλάει ο κύριος πρωθυπουργός- «είμαι βαθύτατα συγκλονισμένος με τη θυσία αυτών των παιδιών»- απ’ τα χαλάσματα σέρνονται διαμελισμένα σώματα ΔΕΝ έχει γιατρούς ΔΕΝ έχει ασθενοφόρα Χ Α Ο Σ- Μη χάσουμε την εξουσία και για ένα κ@λοτραίνο τώρα- Αλληλούια- Ό,τι δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις με επιχειρήματα το εκμαυλίζεις- νόμος

- Βγάλανε ευθύς τη διάτα: Μπαζώστε- Δι’ ευχών των αγίων πατέρων ημών- Ας έχει προσωπικά αντικείμενα καρφάκι δε μου καίγεται ΜΠΑΖΩΣΤΕ- Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός- άκαυτα υπολείμματα σε σακούλες πλαστικές- Ανάπαυσον ο Θεός τους δούλους σου- «Το κύρος της πατρίδας μας πλήττεται αν μιλήσετε εκτός συνόρων»- «Ψάξτε τις σακούλες μπορεί να βρείτε κάτι να θάψετε»- «Ο κρατικός μηχανισμός λειτούργησε στην εντέλεια»- Μακάριοι οι κλαίοντες και καιόμενοι νυν- «Και γενικότερα: Μην φωνασκείτε θα εύρετε παρηγορίαν εις τους κόλπους της εκκλησίας»- Αμήν

Κι ύστερα κηρύχθηκε ένα δοξαστικό τριήμερο πένθος

(τσιγγουνιές θα κάνουμε;)

Και άπαντες οι μπουλντοζιέρηδες

επέστρεψαν στα λημέρια τους

αλληλοχειροκροτήθηκαν

και όρμησαν στο κυλικείο της βουλής

(εκείνο το κορίτσι στο κυλικείο του τραίνου εξαϋλώθηκε)

και ανάμεσα σε χαχανητά και ρεψίματα

δήλωσαν βέβαιοι για την επανεκλογή του θυμωσιάρη υπουργού

εις την ένδοξη περιφέρειάν του.

Όπερ και εγένετο.

 

Η συμμετοχή μου στο 33ο Συμπόσιο Ποίησης που οργανώθηκε απ’ την Αριστέα μας στο blog «Η ζωή είναι ωραία»

Φωτογραφία: εικαστικό του ζωγράφου Δημήτρη Αστερίου

------------------------------------------------------------------------

ΥΓ. Θερμές ευχές και συγχαρητήρια σ’ όλους τους φίλους που συμμετείχαν στο συμπόσιο. Και τα εύσημα στην οικοδέσποινα του συμποσίου, την Αριστέα μας. Για την επιλογή της λέξης «οξυγόνο» (πάντα της αρέσει να βουτάει σε βαθιά νερά) και για την άρτια οργάνωση.