Ένα άλλοθι για τρεις αφορμές

 [όχι, δεν είναι αστυνομικό]

Μια τελευταία ερευνητική ματιά στις αποσκευές του γαϊδαροκαλόκαιρου, λίγο πριν κλείσει τα τεφτέρια με τις εκκρεμότητές της. «Λοιπόν, έχουμε και λέμε. Μια ιδέα, λίγη έμπνευση, δώδεκα κεράκια γενεθλίων κι ένα ποίημα για το καλοκαίρι. Εντάξει, είναι λίγο αχταρμάς το πράγμα, αλλά δεν μου κάνει καρδιά ν’ αφήσω κάτι εκτός», μονολόγησε με στοργικό ύφος. Είχε προηγηθεί βέβαια η παραλαβή εκείνου του μυστηριώδους πακέτου που της άλλαξε εντελώς τη διάθεση και τα σχέδια. Πριν λίγες ώρες, κοιτούσε απορημένη το επιμελώς τυλιγμένο με διάφανη ταινία δέμα που βρήκε στην πόρτα της. Πρόσεξε ότι δεν υπήρχε όνομα αποστολέα και, προς στιγμή, σκέφτηκε να καλέσει το εκατό για να στείλουν συνεργείο με πυροτεχνουργούς. Τελικά όμως, η περιέργειά της υπερτέρησε της ανησυχίας της. Το ξετύλιξε προσεκτικά και αντίκρυσε έκπληκτη το περιεχόμενο. Ένα παλιό φορητό κασετόφωνο Philips με μια εξηντάρα κασέτα στο εσωτερικό του. Η στιγμιαία απορία της για το αν υπάρχουν μπαταρίες στην ειδική θήκη του και εάν λειτουργεί, λύθηκε στη στιγμή. Πάτησε το play και η ταινία ξεκίνησε να στριφογυρίζει στα γρανάζια του μηχανήματος.

«Ξεχασιάρα, ανασκουμπώσου! Ξέρω ότι με θυμάσαι. Ίσως προσπαθείς να το ξεχάσεις. Μην το κάνεις. Σου μένουν μόνο λίγες μέρες μέχρι τη λήξη του δρώμενου. Αν δεν ανεβάσεις κάτι εγκαίρως, δεν θα είμαι καθόλου ευγενική μαζί σου. Θα φας ενημερωτικό σημείωμα που θα πάει σύννεφο. Λαστ μπατ νοτ λιστ που λέγαμε και στο Σικάγο, να ξέρεις πως οργανώνω ήδη νέο κύκλο αίματος. ‘‘Ένα ποίημα για το φθινοπωροχείμωνο’ κι αν  επιμένεις να απέχεις, θα πάμε στα πιο σκληρά. ‘Ένα Ποίημα-Αποχαιρετισμός στην εποχή του φούτερ’». Άι γουίλ καμ μπακ. Το νου σου!»

Πάτησε ταραγμένη το κόκκινο πλήκτρο του stop. Στο μυαλό της στριφογύριζαν διάφορα σενάρια για την κάτοχο της φωνής αυτής. Κάπου την οδηγούσαν οι υποψίες της, αλλά δεν ήταν ακόμα σίγουρη. Ξανάβαλε την κασέτα να παίζει, δυνάμωσε τη φωνή και αφουγκράστηκε το ηχητικό μήνυμα της άγνωστης γυναίκας. Αυτή τη φορά διέκρινε απόμακρους ήχους, πίσω απ’ τη γυναικεία φωνή. Παρατήρησε επίσης ότι η ομιλήτρια ήταν ελαφρώς λαχανιασμένη. Το ξανάκουσε τρίτη φορά. Τώρα ήταν βέβαιη. Αυτά που ακούγονταν στο βάθος του χώρου όπου έγινε η μαγνητοφώνηση, ήταν δύο κρίσιμα και άκρως αποκαλυπτικά στοιχεία. Ο απόηχος από ένα ανεπαίσθητο γάβγισμα, το ένα. Οι επαναλαμβανόμενοι θόρυβοι που κάνει ένα μέταλλο όταν ακουμπάει σε μια επιφάνεια. «Να δεις που αυτή σηκώνει βαράκια όση ώρα μαγνητοφωνεί το μήνυμά της… ή σιδερώνει ρούχα!!!». Αναλαμπή. Θυμήθηκε το συνήθειο μιας καλής φίλης να ισιώνει ό,τι είναι τσαλακωμένο. «Βρε, λες να ‘ναι αυτή;;;»

Προς επίρρωση της υποψίας της, ανακάλυψε ότι στο ενσωματωμένο μικρόφωνο της συσκευής, εκεί δηλαδή που έγινε η μαγνητοφώνηση του μηνύματος, υπήρχαν υπολείμματα παπαγαλοτροφής. Με μια πιο προσεκτική ματιά βέβαια διαπίστωσε ότι, τελικά, ήταν σπόροι τσία, λίγα πίτουρα βρώμης και κάτι ύποπτοι κόκκοι από κινόα τρίχρωμη. «Βingo!» Που θα έλεγε και κάποια ψυχή στο θρυλικό Πυργόσπιτό της. Η εικόνα ξεκαθάρισε. Οι απόμακροι ήχοι που ακουγόντουσαν στην κασέτα ήταν το γάβγισμα του Σερ Μαξ, καθώς και τα βαράκια που ανεβοκατέβαιναν στα γραμμωμένα χέρια της. Εξ ου και το ανεπαίσθητο λαχάνιασμα στη φωνή της. Σήκωσε με νευρικές κινήσεις το καπάκι του υπολογιστή. Αναζήτησε το αποθηκευμένο αρχείο που είχε τον τίτλο «Ένα ποίημα για το καλοκαίρι/παρτ 2». Συνειδητοποίησε με φρίκη ότι δεν το είχε αναρτήσει ποτέ. Αναζήτησε με αγωνία την ημερομηνία λήξης του δρώμενου. 30 Αυγούστου. Τη μέρα δηλαδή που το Απάγκιο θα κλείνει τα 12 χρόνια του. Κρύος ιδρώτας την έλουσε. Υπήρχε έντονα στην ατμόσφαιρα ένα διαμορφωμένο υπόβαθρο με στοιχεία θρίλερ, λίγο από δραματικό ψυχογράφημα και μια εσάνς από φιλμ νουάρ που παρέπεμπε σε βιβλίο του Γιάννη Μαρή. Δεύτερη αναλαμπή. Το έτερον αποθηκευμένο αρχείο στον υπολογιστή της, με το ξεκίνημα της συμμετοχής της στον τέταρτο κύκλο του Γιάννη. Και τώρα, η αναμέτρηση με το χρόνο αρχίζει. Πρέπει να προλάβει. Τι ενώνει όλα αυτά τα δρώμενα και τι τα χωρίζει; Ποιος θα πληγωθεί αν δεν ανταποκριθεί ‘ον τάιμ’ που λέει και το Αριστάκι; Πόσα ενημερωτικά σημειώματα ν’ αντέξει ένας άνθρωπος; Και τι θα έλεγε το Απάγκιο στους φίλους του, αν είχε φωνή; Δίχως δεύτερη σκέψη καβάλησε τη χρονοκάψουλα του Γιάννη κι έστειλε τα φιρμάνια της. Ένα ποίημα για το καλοκαίρι, κρεμασμένο στο δέντρο της έμπνευσης:

 

Το δικό μου σταθερό καλοκαίρι είστε όλοι εσείς

Φίλοι που μεγαλώνουμε στην ίδια γειτονιά

Αγαπώ τις στιγμές μας τις ιερές

Τα Συμπόσια και τις ασπρόμαυρες λήψεις της Μαρίας

Τα γυάλινα βαζάκια της Ρούλας με τους τυλιγμένους χάρτινους λαχνούς

Αυτό το «Κανελλάκι» γραμμένο απ’ τα χεράκια της… το πιο λατρεμένο ουδέτερο που μου χάρισαν στη ζωή μου όλη

Τα κουρασάν της Πίπης και τα ψαγμένα της Στεφανίας

Τις μουσικάρες της Γλαύκης

Το αστέρι μας το Μαρινάκι που όσο πάει κι ανθίζει

Τους γραφιάδες και τις ποιήτριες της συντροφιάς

Όλους αυτούς κι αυτές που δε μασάνε τα λόγια τους

Κόντρα στα δήθεν και στα σουργελοκαρνάβαλα

Την Αννούλα, την Αννίκα κι όλες τις γλυκές υπάρξεις που ο λόγος τους είναι δροσερή στέρνα να σε ξεδιψάσει

Αγαπώ που υπάρχω ανάμεσά σας

Μετράω δώδεκα χρόνια ζωής στο κουρμπέτι-ιντερνέτι

Πώς ήταν;

Τα φαντάζομαι μικρές ψηφίδες σ’ ένα ταψί μπακλαβά απ’ τα χεράκια της Ρούλας

Τεμαχισμένος αρχιτεκτονικά και αγαπησιάρικα

Ρόμβοι με γαρουφαλλάκι και κριτσανιστές στρώσεις φύλλα

Σοροπιασμένες οι ευχές και οι ευχαριστίες μου

Παρεούλα και προχωράμε να ξεκαλοκαιριάσουμε

Να ‘ρθουνε τα μποφοράκια, ανάσα βαθιά, χεράκι και φύγαμε…

----------------------- Y ---------------------

ëΤο λες και συγκεντρωτική συμμετοχή (sic) σε 3 δρώμενα. «Ένα ποίημα για το καλοκαίρι» της Αριστέας μας, «Μια ιδέα-Μια έμπνευση΄#4» του Γιάννη μας και τα 12χρονα γενέθλια του Απάγκιου  που είπα να τα ξεπετάξω με τα άλλα 2. Λίγο η ζέστη, λίγο τα λόγια του πρωθυπουργού, λίγο ότι δεν αφήσαν χλωρή ούτε μια αγριοτσουκνίδα στα βουνά μας… ε, πόσα ν’ αντέξει η δόλια η μπλόγκερ; Απ’ την καρδιά μου σας ευχαριστώ για ό,τι μοιραζόμαστε τόσα χρόνια. Να προσέχετε, να προσέχουμε ο ένας τον άλλο και κυρίως… ψηλά το κεφάλι! Τις προάλλες έβγαινε μια μαμά με το μικρό της από ένα κατάστημα κι εκείνο έδειξε ενθουσιασμένο με το δαχτυλάκι του προς τον ουρανό. «Κοίτα μαμά… Τέλεια είναι!!!» Είχε σουρουπώσει κι ο πύρινος ουρανός ήταν έργο τέχνης. Κι αν δεν ήταν εκείνος ο αετομάτης μικρούλης, κανείς μας δεν θα το πρόσεχε. Η μαμά του, εγώ, και τρεις τέσσερις περαστικοί που σηκώσαμε ευθύς το βλέμμα μας στον ουρανό. Όλοι σκυμμένοι, γαρ…

 

Σημείωση: Οι φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται απ’ το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους

Tα μάτια μας στα πόδια τους

 

Στα κορίτσια που δουλεύουν στα εμπορικά κέντρα…

Που πηγαινοφέρνουν παπούτσια και φουστάνια και τακτοποιούν ασταμάτητα τις ντάνες των ρούχων απ’ τα δοκιμαστήρια…

Στα κορίτσια με τα μαραγκιασμένα χέρια απ’ τις βαφές και τα λουσίματα, που κουρεύουν, χτενίζουν και ακούν υπομονετικά τον ‘πόνο’ της κάθε πικραμένης πελάτισσας. Κι ας τα περιμένει σπίτι ένα βουνό με αληθινά προβλήματα…

Στα κορίτσια που καμπουριάζουν σ’ ένα σκαμπό, για να περιποιηθούν νύχια και κάλους και γδαρμένες φτέρνες…

Στα κορίτσια των σούπερ μάρκετ, στα κορίτσια που ρίχνονται με όλο τους το βάρος πάνω στα μαχαίρια των τυριών, στα κορίτσια των ταμείων που περιμένουν το πολυπόθητο διάλειμμα για να προλάβουν να πάνε τουαλέτα ή να ρίξουν κάτι στο στόμα τους…

Στα κορίτσια που ξεροσταλιάζουν μ’ ένα μπουκαλάκι άρωμα έξω απ’ τα καλλυντικάδικα και παρακαλούν τους περαστικούς για ένα ψέκασμα…

Στα κορίτσια που βγάζουν τις «δύσκολες μέρες» τους με αναβράζοντα παυσίπονα και χαμόγελα συγκατάβασης…

Να τα προσέχουμε αυτά τα κορίτσια.

Ακόμα κι αν χαμογελούν ολημερίς και αδιαλείπτως, οι φλεβίτσες τους σιγοκαίνε κάτω απ’ το δέρμα. Και οι ώμοι τους είναι μόνιμα κυρτωμένοι απ’ την κούραση. Είναι συγχρόνως δυναμικά και εύθραυστα. Είναι αναλώσιμα και θα αντικατασταθούν πάραυτα με την επόμενη φουρνιά κοριτσιών… που θα διαθέτουν -ακόμα- αψεγάδιαστα πόδια και αλέκιαστα χαμόγελα.

Να τα προσέχουμε σαν να είναι δικά μας παιδιά, αυτά τα κορίτσια.

Photo: Marc Sommer 

Χριστούγεννα / Δεν περιμένω όμως τίποτα πια [*]

 

Λαχταρώ:
Ένα μέρος δίχως Χριστούγεννα,
δίχως Πάσχα,
δίχως εθνικές εορτές.
Ένα απάνεμο, περίκλειστο κρατίδιο.
Πότε πότε θα επιτρέπεται η είσοδος
μόνο σε γαλαζωπές ανταύγειες
από παιδικό ουρανό.
Τίποτε άλλο.

Δημήτρης Καταλειφός | «Λαχταρώ»

 -----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Κι όμως δεν αυτοκτόνησα.
Είδατε ποτέ κανέναν έλατο να κατεβαίνει μοναχός του
στο πριονιστήριο;
Η θέση μας είναι μέσα δω σ’ αυτό το δάσος
με τα κλαδιά κομμένα μισοκαμένους τους κορμούς
με τις ρίζες σφηνωμένες μες στις πέτρες.

Άρης Αλεξάνδρου | «Μέσα στις πέτρες»

----------------------------------------------------------------------------------------------------------- 

Δεν έχω πια δικαίωμα να κλαίγομαι
τώρα που χόρτασα κι εγώ ψωμί κι αγάπη.
Οι στερημένοι δεν είναι πια αδέλφια μου,
οι πεινασμένοι δε μ’ έχουν για δικό τους,
κι ούτε με ξελασπώνει που ταράζομαι
σαν τύχει κι αντικρίσω τη ματιά τους.

Ντίνος Χριστιανόπουλος | «Ό,τι κορόιδευα»

----------------------------------------------------------------------------------------------------------- 

Η ασετιλίνη που σφυρίζει στη γωνιά
ένα σπασμένο παράθυρο φιμωμένο με σκοτάδι.
Η σκεπή του μαγειρείου μπάζει νερά.
Βουίζει μες στις χαραμάδες ο άνεμος.
— Θωμά, πάρε τσιγάρο
και μη σκαλίζεις τα δόντια σου, Θωμά.
Μάταια ψάχνεις για ένα τριματάκι
απ’ το παλιό παιδικό χριστόψωμο.
Βουίζουνε τα φλόγιστρα του πετρελαίου. Ο Θωμάς
σφίγγει στα γόνατά του μια πατάτα
και καθαρίζει ήσυχα ήσυχα. Τ’ άλλο του χέρι είναι κομμένο.

Κοιτάμε με την άκρη του ματιού το σκοπό που μπαίνει
μ’ ένα φύσημα παγωμένου αέρα. Το σαγόνι του
θα τρέμει πίσω απ’ το χακί κασκόλ.

Σηκώνεις το γιακά της χλαίνης σου. Χιονίζει.
Μια πλάκα φωνογράφου στο Διοικητήριο. Πιο μακριά
η σιωπή. Καλή νύχτα, καλά Χριστούγεννα.
Συλλογιέσαι τ’ άστρα πίσω απ’ την καταχνιά
σκέφτεσαι πως αύριο μπορεί να σε σκοτώσουν.
Μα απόψε αυτή η φωνή είναι μια τσέπη μάλλινη
χώσε τα χέρια σου.
— Καληνύχτα, Θωμά, καλά Χριστούγεννα.

Κι η καρδιά σου φωτίζεται σαν χριστουγεννιάτικο τζάμι.

Μακρόνησος 1950

Τάσος Λειβαδίτης | «Παραμονή Χριστουγέννων» | απόσπασμα

----------------------------------------------------------------------------------------------------------- 

 

Ω, μη θαρρείτε πως ζητάω για μένα τίποτα,
Κανείς εμένα δε μπορεί να με γλυκάνει
Το παιδί που σαν εφημερίδα κάηκε
Δε μπορεί πια τις καραμέλες σας να φάει.
Εγώ είμαι που χτυπάω την πόρτα σας, ακούστε με,
Φιλέψτε με μονάχα την υπογραφή σας
Έτσι που τα παιδάκια πια να μη σκοτώνονται
Και να μπορούν να τρώνε καραμέλες.

Ναζίμ Χικμέτ | «Εγώ χτυπώ την πόρτα σας» | μετάφραση: Γιάννης Ρίτσος | απόσπασμα

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Κάπου ανάμεσα στα εκκωφαντικά χοχοχο και τα μυριάδες λαμπιόνια των μπαλκονιών και των εμπορικών λεωφόρων, κρύβονται οι λέξεις των ποιητών. Όχι ότι θα σώσει τον άνθρωπο η ποίηση, μπορεί ωστόσο να προσφέρει ένα ασφαλές και ήρεμο καταφύγιο. 

Εύχομαι ολόψυχα όλες οι ευχές που θ’ ανταλλάξουμε αυτές τις μέρες να συμπεριλαμβάνουν την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά και τη χαμένη μας αξιοπρέπεια. Αν δεν τα ανακτήσουμε εγκαίρως όλα αυτά, τότε φοβάμαι ότι το υπέρτατο αγαθό που είναι κοινή ευχή όλων μας, η υγεία δηλαδή, είναι καταδικασμένη. Κανένα σώμα δεν είναι υγιές όταν η ψυχή νοσεί. Και καμιά κοινωνία δεν προκόβει όταν οι άνθρωποι έχουν χάσει το χαμόγελό τους.

Να περάσετε όμορφα και μόνο κοντά σε ανθρώπους που εκπέμπουν αγάπη 💗

 

[*] Ο τίτλος της ανάρτησης προέρχεται απ’ τους στίχους του Φοίβου Δεληβοριά και το υπέροχο τραγούδι του «Χριστούγεννα»

* Οι φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται απ΄ το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους

Πολλά Δε Θέλει Ο Άνθρωπος [*]

 

Τότε που οι χριστουγεννιάτικες μπάλες ήταν γυάλινες και απαστράπτουσες. Στα κλαδιά του δέντρου απλώναμε λωρίδες από βαμβάκι που παρίστανε το χιόνι. Απ’ το ίδιο υλικό ήταν και οι λευκές νιφάδες που κολλούσαμε στο τζάμι (δεν είχαν κυκλοφορήσει ακόμα στην αγορά τα σπρέι χιονιού, καθώς και τα σπρέι αφαίρεσης χιονιού).

Το ραδιόφωνο έπαιζε από νωρίς το πρωί παραδοσιακά κάλαντα απ’ όλη την Ελλάδα και ακολουθούσε το ‘πλούσιο εορταστικό πρόγραμμα’ με χριστουγεννιάτικα τραγούδια απ’ την ‘παλιά δισκοθήκη’. Αγαπημένα ελληνικά και ξένα κομμάτια συνόδευαν τις προετοιμασίες για το γιορτινό τραπέζι. Κι ενόσω η αλησμόνητη φωνή της Δόμνας Σαμίου έδινε τη θέση της στον Frank Sinatra και τον Dean Martin, η λαμαρίνα με το ψητό (εισαγόμενο αρνάκι Νέας Ζηλανδίας ήταν η τάσης της εποχής), ετοιμαζόταν για  την αλερετούρ διαδρομή ως τον φούρνο της γειτονιάς. Καλές οι σύγχρονες κουζίνες και οι φούρνοι με διακόπτες αφής, αλλά σαν εκείνη τη μυρωδιά που ανέδυε η λαμαρίνα, καθώς την κουβαλάγαμε με τις εφημερίδες πίσω στο σπίτι, δεν υπάρχει.

Η ‘Ραδιοτηλεόραση’ με το εορταστικό πρόγραμμα πάνω στο κολλαριστό σεμεδάκι του μακρόστενου τραπεζιού, πλάι στην κρυστάλλινη φοντανιέρα γεμάτη με τζοκόντες και νουαζέτες για τους επισκέπτες. Στον επάργυρο δίσκο παραταγμένα τα κολονάτα ποτηράκια για λικέρ βύσσινο (απ’ το θρυλικό ΑΚΡΟΝ ΙΛΙΟΝ ΚΡΥΣΤΑΛ) και παραδίπλα τα πιατάκια απ’ το καλό μας σερβίτσιο (αυτό που έκανε εμφανίσεις μονάχα σε γιορτές και σχόλες).

Οι κυλιόμενες σκάλες της μνήμης θα μας ανεβάσουν ως τον έβδομο όροφο του ΜΙΝΙΟΝ. Εκεί που μας περίμενε πιστά κάθε χρόνο ένας Άι Βασίλης, απ’ τις πιο γλυκές και σταθερές αξίες της παιδικής μας ηλικίας. Σε μια εποχή που ο όρος ‘shopping therapy’ δεν είχε εφευρεθεί ακόμα, μια ολόκληρη πόλη ζούσε τον δικό της καταναλωτικό παράδεισο. Ένα μαγικό σκηνικό με κινούμενες κούκλες στις τεράστιες βιτρίνες που ζωντάνευαν τους ήρωες της Disney. Στριμωξίδι στον έκτο όροφο για να δούμε ζωντανό θεατρικό με την Μαριάννα Τόλη και τον Ντάνο Λυγίζο κι ύστερα γραμμή για τους έβδομους ουρανούς της παιδικής μας αθωότητας. Τα πρώτα μας view master με κλασικά παραμύθια, ήταν αυτά που χαράχτηκαν για πάντα στις μνήμες μας.

Η βόλτα στη στολισμένη Αθήνα και το ΜΙΝΙΟΝ κατέληγε συνήθως με δυο πεντανόστιμα σουβλάκια απ’ τη ‘Λιβαδειά’ (με καρφωτό ψωμάκι από πάνω), κι ύστερα στο ημιυπόγειο της Πανεπιστημίου για λαχταριστούς λουκουμάδες στο θρυλικό ‘ΑΙΓΑΙΟΝ’ (φαγώθηκε κι αυτό στο βωμό των μνημονίων).

Επιστροφή στο σπίτι με τον ηλεκτρικό απ’ την Ομόνοια ή το λεωφορείο απ’ την Πλατεία Κάνιγγος. Αν βρίσκαμε αδειανές θέσεις, ρίχναμε τον πιο μακάριο ύπνο στις αγκαλιές των δικών μας. Ήταν τότε που η αγορά δεν είχε πλημμυρίσει ακόμα με ηλεκτρονικά παιχνίδια και ακριβές κονσόλες. Τα παιχνίδια ήταν λιγοστά, τυλιγμένα μ’ εκείνο το  λεπτό σαν τσιγαρόχαρτο χαρτί ‘πολυτελείας’.

Στην παραμορφωτική αντανάκλαση απ’ την κατακόκκινη μπάλα του δέντρου, εκείνες οι μνήμες αναβοσβήνουν με νοσταλγία και πληρότητα. Ίσως ήμασταν η τυχερή γενιά που πρόλαβε να ζήσει την παιδική της αθωότητα, πασπαλισμένη με μπόλικη χρυσόσκονη και παραμύθι. Κι όσο κι αν ήταν λεπτές και εύθραυστες οι μπάλες εκείνες, αποδείχτηκαν ανθεκτικές και ανεκτίμητες. Σαν το ξύλινο τρενάκι που κυλούσε ανυποψίαστο στις ράγες του, δίχως έγνοιες και κυρίως δίχως φόβο.

Στους δαιδαλώδεις τροχιόδρομους της ενήλικης ζωής μας, εκείνον τον γέρο-καρβουνιάρη θ’ ανακαλούμε ισοβίως. Θα στριμωχνόμαστε στο μπροστινό κουπέ, πλάι στον μολυβένιο στρατιώτη και το ξύλινο αλογάκι. Στους ‘τυχερούληδες’ της Εl Greco και στην αχώριστη φίλη μας την Παταπούφα. Στη ρομαντική κούκλα με το λουλουδάτο κρινολίνο και το πλαστικό μωρό με το ενσωματωμένο δισκάκι ομιλίας κάτω απ’ τη φουφούλα του. Θα στριφογυρίζουμε την ξύλινη σβούρα και θα ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια με την κουρδιστή μαϊμού και το ντέφι της.

Πέρασε η ώρα. Πάω να δω την ‘Ωραία Κοιμωμένη’ μέσα απ’ το παλιό σπιτάκι-view master. Κλικ στη λευκή καμινάδα και ξεκινάει το παραμύθι…

Καλά και ευσπλαχνικά Χριστούγεννα να έχουμε Y κουράγιο και δύναμη στο ζόρικο παιχνίδι της καθημερινότητας. Αξίζει να είμαστε μέλη της γραφικής κοινότητας που οραματίζεται έναν παραμυθένιο κόσμο. Να παραμένουμε τα πιτσιρίκια που διεκδικούν το μερτικό τους στην ελπίδα και την τρυφερότητα.

[*] Ο τίτλος της ανάρτησης είναι εμπνευσμένος απ’ το συγκλονιστικό ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη

ëΟι φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται απ’ το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους

 

Δέκα χρόνια πορεία

Αποκαρδιωτικό αλλά καθιερωμένο, πλέον, να “γιορτάζουμε” τα γενέθλια του Απάγκιου με διάκοσμο από στάχτες κι αποκαΐδια.  Εν μέσω αποπνικτικής ατμόσφαιρας λοιπόν, αγναντεύοντας τη βροχή από καύτρες και αιωρούμενα σωματίδια, στέλνω την αγάπη και την ευγνωμοσύνη μου στους φίλους Απαγκιώτες. Και είναι όμορφα, ρε γ@αμώτο, να κλείνεις μια δεκαετία διαδικτυακής πορείας, συντροφιά με “δρομείς” αντοχής, παλαίμαχους στο άθλημα του blogging, που αντέχουν να εμπνέονται, να γράφουν, να μοιράζονται, και να κρατούν ζωντανό ό,τι μας κάνει [συν]ανθρώπους. Ίσως να είναι κι αυτό μια μορφή αντίστασης στο φαρμακωμένο περιβάλλον που βιώνουμε. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές πώς θα ήταν η ζωή μου δίχως το Απάγκιο κι όλους τους φίλους που το περικλείουν. Κι αν κάτι με δυνάμωσε όλα αυτά τα χρόνια, ήταν η διαπίστωση πως ακόμα και στη σιωπή ενός κακοπαθημένου διαδικτυακού εργαλείου, είναι οι γλυκές δοξαριές των φίλων που διαπερνούν τις οπτικές ίνες και στέλνουν κύματα αγάπης και ελευθερίας. Ναι, άξιζε το ταξίδι αυτό. Γιατί όπως είπε κι ο θείος Λέοναρντ (Κοέν):  “Eάν δεν γίνεις ο ωκεανός, θα νιώθεις ναυτία κάθε μέρα”. Nα είστε όλοι καλά, να προσέχετε τους εαυτούς σας και να μάχεστε καθετί που σας στερεί την ψυχή, τη συνείδηση και το θαύμα της ζωής.

Ακολουθεί επετειακό μπόνους: ένα εικονικό γλέντι που θα κάναμε  εκ του σύνεγγυς:

Την οργάνωση της συνάντησης θα αναλάμβανε αδιαμφισβήτητα ο Γιάννης μας:

«Αριστόγατοι, Κεραμιδόγατες και αφράτες Χνουδόμπαλες, την ταινία ορόσημο «The Cats» την ξέρετε όλοι. Κι αν δεν την ξέρετε δηλαδή, θα κάνω σύντομα αφιέρωμα στο Cinefil για να τη μάθετε. Λοιπόν, σύμφωνα με το σενάριο, μαζευόμαστε όλοι και όλες στο Απάγκιο και περνάμε 90 λεπτά γεμάτα δράση και βραβευμένα σάουντρακ. Ποπ-κορν και φύγαμε! Το νου σας, μην το κάνουμε κεραμιδαριό, ε;»

Η μουσική επένδυση, απευθείας ανάθεση στο “Καφέ της Γλαύκης” μας:

«Όπως είπε κι ο μεγάλος μας Σουρής: 

Μόνο σκατά φυτρώνουνε στον τόπο αυτό τον

άγονο / κι όλοι χεσμένοι είμαστε, σκατάδες

στο τετράγωνο. / Μας έρχεται κάθε σκατάς,

θαρρούμε πως σωθήκαμε /μα μόλις φύγει

βλέπομε πως αποσκατωθήκαμε…/

Κι επειδή η θεραπεία για όλα τα σκ@τ@ είναι η μουσική, θα σας βάλω από Simply Red μέχρι Μίμη Νικολόπουλο».

Εδέσματα, γλυκά και ποτά, αναλαμβάνει η Σμαραγδένια μας, συνοδεία γατομαντινάδων:

"Μοσχοκανέλλα θα σε πω

κι ομορφογιασεμάκι 

να ξαποστάσω άσε με

Στ’ Απάγκιο σου λιγάκι"

 

Τη δημοσιογραφική κάλυψη της βραδιάς, αναλαμβάνει το Μαρινάκι μας:

"Χρόνος ακρόασης: 2 λεπτά

Spoiler alert: “Ευγνωμοσύνη που ζούμε ακόμα”

Το tweet του γατοσουαρέ: “Απαγορεύεται η είσοδος σε μιζερογατόνια και φλατ ψιψίνες”

H φράση του μήνα: “Mακριά του κουλά σας απ’ τα πνευματικά μας δικαιώματα”

Tην ψυχολογική υποστήριξη της εκδήλωσης θα έχει η γατο-Μαγισσούλα μας:

"Κάνω διαλογισμό τώρα. Θα επικοινωνήσω

 μαζί σας όταν το Τάο θα εναρμονιστεί με

 την παρούσα στιγμή και θα ενωθεί με τον

 κοσμικό κόσμο σας".

Το παρών στο γατοσουαρέ θα δώσει και η Πίπη η γλωσσοπαθής:

"Πείτε μου πότε είναι, να ζητήσω απ’ τον μπάτλερ

 μου να ετοιμάσει αχινοκαβουροσαλάτες,

 μπρουσκέτες με πατέ σαλαχιού και σμούθι από

 φύκια  γουακάμε. Αλεβουζάν τώρα γιατί έχω

 ραντεβού με τη φίλη μου την Ροδαλόφτερη…"

Και ξημερώνοντας την άλλη μέρα

Όταν το σύνθημα δώσω εγώ

Σ' ένα αερόστατο θα μπούμε όλοι (στης Πίπης κατά προτίμηση)

Να συνεχίσουμε στον ουρανό…

Σημ. Οι φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται απ’ το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους.

Ετήσιος Απολογισμός Ευγνωμοσύνης (last year)

 

Ο ετήσιος απολογισμός του 2022 γίνεται με μια μικρή καθυστέρηση, λόγω έκτακτης άφιξης μιας ξεχωριστής αφορμής για ευγνωμοσύνη, όπως θα δείτε στο μήνα Δεκέμβριο. Ο ηθικός αυτουργός της λίστας που ακολουθεί, δεν είναι άλλη απ’ την Μαρίνα, που μέσα απ’ το μπλογκ της “Εκεί που ερωτεύομαι τη ζωή”, μας παρακίνησε να καταγράφουμε λέξεις και συναισθήματα, μήνα με το μήνα, για τη χρονιά που έφυγε. Αποδείχτηκε μια πολύ χρήσιμη άσκηση για όλους μας κι αυτός είναι άλλος ένας λόγος να ευγνωμονούμε την Μαρίνα μας. Ιδού λοιπόν η λίστα του ’22, μιας χρονιάς που κάποιοι (ανέμελοι) την χαρακτήρισαν “περίοδο κανονικότητας” και διάφορα άλλα χαριτωμένα: Ελλάδα 2.0 – ανάκαμψη και ανθεκτικότητα (γιατί γελάτε κύριοι;)

Iανουάριος: Φόβος

Γιατί κάναμε ρεβεγιόν παρέα με τη μετάλλαξη Όμικρον, με μάσκες και απομόνωση και με τα παιδιά να επιστρέφουν φοβισμένα στα σχολεία.

Ευγνωμοσύνη για τον Ιανουάριο, ένιωθα μόνο μετά από κάθε τεστ που έβγαινε αρνητικό.

Φεβρουάριος: Aπογοήτευση

Γιατί ο πόλεμος έφτασε στην αυλή της Ευρώπης. Ίσως κάποιοι -αφελώς- να νόμιζαν πως ο ξεριζωμός δεν μας αφορά και η προσφυγιά υφίσταται μόνο σε κάτι μακρινές χώρες της Αφρικής και της Ασίας. Είναι οι γνωστοί “πεφτοσυννεφάκηδες”, αυτή η μάστιγα της κοινωνίας μας.

Ευγνωμοσύνη για τον Φεβρουάριο δεν θα ένιωθα, παρά μόνο για το ότι επιβιώσαμε σε συνθήκες χιονιά και κορωνοϊού, σ’ ένα κράτος παράλυτο που σήκωσε τα χέρια στα δύσκολα και άφησε αβοήθητους τους πολίτες.

Μάρτιος: Απόγνωση

Γιατί οι συνέπειες του πολέμου είναι πλέον εμφανέστατες. Εκτός απ’ τις στρατιές των ξεριζωμένων, το ενεργειακό και η ακρίβεια είναι προ των πυλών.

Ευγνωμοσύνη γιατί πλησιάζει η άνοιξη. Κυρίως γιατί τελειώνει αυτός ο γδάρτης χειμώνας.

Απρίλιος: Φρίκη

Γιατί ήταν ο μήνας της Πισπιρίγκου. Όσο κι αν το έχουμε παραχώσει στη μνήμη μας, θυμάμαι ότι εκείνη την περίοδο συγκλονιστήκαμε όλοι με τη φρικαλεότητα αυτής της υπόθεσης και τον τρόπο που τη χειρίζονται τα μέσα ενημέρωσης. Ότι τρία αγγελούδια έφυγαν άκλαυτα “για το τίποτα”, όπως θα έλεγε κι η Μάρα Ζαχαρέα, με ξεπερνάει.

Ευγνωμοσύνη γιατί υπάρχουν ακόμα ενεργά κίνητρα για δημιουργία. Ένα βιβλίο που είναι στα σκαριά και μια αρμονική συνεργασία με μια ζωγράφο, μια σπουδαία γυναίκα, για την οποία θα μιλήσω κάποια άλλη στιγμή.

Μάιος: Θυμός

Γιατί με πρόσχημα τον πόλεμο, παίζονται παιχνίδια αισχροκέρδειας και ανεξέλεγκτης ακρίβειας. Γιατροί και νοσηλευτές δίνουν άνισες μάχες στα νοσοκομεία, για να εισπράξουν ένα μπαλκονάτο χειροκρότημα και μια μεγαλειώδη απαξίωση απ’ τους κυβερνώντες. Η αποκαθήλωση της δημόσιας υγείας είναι σε πλήρη εξέλιξη.

Ευγνωμοσύνη γιατί είμαστε ακόμα ζωντανοί, σαν ηρωικό ροκ συγκρότημα. Διαπιστωμένο πλέον, πως σ’ αυτή τη χώρα, μόνο από τύχη επιβιώνεις.

Ιούνιος: Ντροπή

Με το μερίδιο ευθύνης που μου αναλογεί, ντρέπομαι για την κακοποίηση της φύσης και για τις κατευθυνόμενες πυρκαγιές που αφάνισαν το λίγο πράσινο που έχει απομείνει ακόμα. Ντρέπομαι την αυριανή γενιά γι’ αυτά που θα τους παραδώσουμε, ντρέπομαι ακόμα κι αυτό το ρεματάκι της γειτονιάς μου που είναι μπαζωμένο και χτισμένο.

Ευγνωμοσύνη γιατί τα τεστ συνεχίζουν να βγαίνουν αρνητικά. Κι είμαστε σε κατακόρυφη έξαρση του ιού…

Ιούλιος: Χαρμολύπη

Ο μήνας με το πιο δυνατό (και αλλοπρόσαλλο) χαρμάνι διάθεσης και συναισθημάτων. Οδύνη για το καψαλισμένο τοπίο της Αττικής και τους ξεσπιτωμένους συνανθρώπους, απ’ τη μια. Αγωνία για το πόσοι φαντάροι κοιμούνται σ’ έναν θάλαμο, απ’ την άλλη. Περηφάνεια που ο γιος μου θα υπηρετήσει τη θητεία του στα παραμεθόρια της πατρίδας.

Ευγνωμοσύνη γιατί ο μήνας τελειώνει με τις ελάχιστες απώλειες. Τσιμπήματα από κοριούς και πάσης φύσεως έντομα. Τουλάχιστον όμως, δεν έχει κολλήσει κόβιντ.

Αύγουστος: Πανικός

Τελικά κόλλησε. Την παραμονή της ορκωμοσίας. Αντίο τιμητική άδεια. “Διακοπές” καραντίνας στο νοσοκομείο.

Ευγνωμοσύνη γιατί το πέρασε δίχως συμπτώματα. Και γιατί οι γιατροί του νοσοκομείου (φανταράκια κι αυτοί) ήταν πάντα παρόντες στα αγωνιώδη τηλεφωνήματα. Ενημέρωναν με λεπτομέρειες και με καθησύχαζαν.

Σεπτέμβριος: Aνακούφιση

Ολιγοήμερη άδεια και επιστροφή στο σπίτι. Ο μήνας βέβαια κύλησε με απανωτές απώλειες (δεν αναφέρομαι στην Ελισάβετ) και άφησε μια πικρή γεύση. Ο Καζάκος, η Παππά και η Καραγιάννη ανηφόρισαν στη γειτονιά των αγγέλων. Πόνεσε πολύ αυτό το ομαδικό φευγιό.

Ευγνωμοσύνη γιατί πήραμε μια ανάσα διακοπών και ανταμώσαμε με αγαπημένους ανθρώπους.

Οκτώβριος: Συγκίνηση

Γιατί μια καλή φίλη στον Πύργο Ηλείας έχει οργανώσει παρουσίαση του βιβλίου μου. Ήταν η πρώτη ανάσα χαράς που πήρα αυτή τη χρονιά. Κυρίως η επαφή μου με μαθητές του δημοτικού και η αλληλεπίδραση που δημιουργήθηκε. Πρωτόγνωρη εμπειρία που δεν θα ξεχάσω όσο ζω.

Ευγνωμοσύνη για τη γενναιοδωρία. Για την Γιούλη (τη φίλη που λέγαμε), αλλά και για όλους τους φίλους γνωστούς ή άγνωστους, που πλαισίωσαν την υπέροχη βραδιά που ζήσαμε.

Νοέμβριος: Ανασύνταξη

Γιατί έχουν αποκαθηλωθεί επώνυμα πρόσωπα και καθωσπρέπει “κύριοι” με αξιώματα. Αν και η δικαιοσύνη προχωράει με την όπισθεν, βγαίνει στην επιφάνεια όλη η παθογένεια της κοινωνίας. Η “διπλανή μας πόρτα” είναι πλέον ορθάνοιχτη και ξερνάει το κακοποιητικό της προφίλ απέναντι σε γυναίκες, παιδιά και ευάλωτους.

Ευγνωμοσύνη γιατί πέφτουν επιτέλους οι μάσκες. Όσο επώδυνο κι αν είναι αυτό, η κοινωνία ταρακουνιέται και ανασυντάσσεται.

Δεκέμβριος: Ελπίδα

Γιατί στην εκπνοή του χρόνου, έλαβα ένα χαρμόσυνο μήνυμα απ’ τον εκδότη μου. Το καινούργιο μου βιβλίο είχε μόλις γεννηθεί. Η επιμέλεια και το στήσιμο είναι πέρα απ’ τις προσδοκίες μου.

Ευγνωμοσύνη γιατί το ζευγάρι στο απέναντι μπαλκόνι βγαίνει κάθε πρωί με το μωράκι τους αγκαλιά και απολαμβάνουν την πρωινή λιακάδα. Είναι ακριβώς η ώρα που ο ήλιος κάνει ένα σύντομο πέρασμα, για να κρυφτεί, μετά από λίγο, πίσω απ’ τις πολυκατοικίες της γειτονιάς. Για να φωτίσει ένα άλλο μπαλκόνι. Είναι η ελπίδα που ακόμα και στην πιο σκοτεινή γωνιά της ζήσης, εισβάλλει από μια χαραμάδα...

ëΣαν οδικό χάρτη προς τη νέα χρονιά, κρατάω μια φράση απ’ τον αλησμόνητο Νότη Μαυρουδή. Είναι απ’ την τελευταία του ανάρτηση, λίγο πριν φύγει τόσο άδικα και πρόωρα απ’ τη ζωή.

«Παλεύουμε καθημερινά με την πυξίδα εμπρός-πίσω ή μέλλον-παρελθόν…
Τόσα ερωτήματα, τόσες αγωνίες για ό,τι το μέλλον υποκρύπτει…»