Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2019

Μουσική κάρτα απ’ τα παλιά


Φίλες και φίλοι, μαζί με τις ολόψυχες ευχές μου, εσωκλείω μουσική καρτούλα απ’ το αθώο παρελθόν μας· απ’ την εποχή που γράφαμε τις ευχές μας με το χέρι, στολίζαμε με μπαμπακένιες νιφάδες τα πλαστικά δεντράκια και τα τζάμια των παραθύρων μας, διαβάζαμε τους κλασσικούς παραμυθάδες και σεβόμασταν, δίχως δεύτερες σκέψεις, όσους έφτιαχναν αλυσίδες αγάπης. Αν κάτι απόμεινε όρθιο από τότε, αυτό είναι η αλληλεγγύη που αντέχει να υπάρχει στους φονιάδες καιρούς που ζούμε. Αυτή είναι η ευχή, η προσδοκία, η λαχτάρα και η επιδίωξη.
Όταν ο Bob Geldof παρακολούθησε ένα ντοκιμαντέρ στο BBC για τον λιμό στην Αιθιοπία, εμπνεύστηκε και δημιούργησε το τραγούδι «Do they know it’s Christmas». Το single κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 1984, με τη συμμετοχή πάνω από σαράντα καλλιτεχνών και με την Βρετανία να υποδέχεται τη γιορτινή περίοδο με χιόνια και έντονο κρύο. Οι στολισμοί των Χριστουγέννων και το χαρούμενο κλίμα ευαισθητοποίησαν τον δημιουργό και σκέφτηκε πως, κάποια παιδιά που λιμοκτονούν στη μακρινή αφρικανική ήπειρο, αγνοούν την ύπαρξη των γιορτών, αφού έχουν πολύ πιο ουσιαστικά προβλήματα επιβίωσης.


Τα έσοδα απ’ τις πωλήσεις του single, ήταν 14 εκατομμύρια δολάρια όλα προορισμένα για τη στήριξη της Αφρικής. Το βιντεάκι που σκηνοθέτησε ο Nigel Dick, έγινε πρόχειρα αφού δεν υπήρχαν διαθέσιμα χρήματα για τέτοια έξοδα. Δύο στημένες κάμερες κατέγραψαν τους καλλιτέχνες, ενόσω έμπαιναν στο στούντιο, καθώς και την ώρα που ερμήνευαν. Το βίντεο χρησιμοποιήθηκε για το ντοκιμαντέρ που δημιουργήθηκε με τα παρασκήνια της ηχογράφησης. Τα έσοδα απ’ την πώλησή του, διατέθηκαν κι αυτά για τις ανάγκες της Αφρικής. Το εξώφυλλο του single, δια χειρός Peter Blake, του σχεδιαστή του αριστουργηματικού εξώφυλλου των Beatles «Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band».



Με τους Paul Young, Boy George, George Michael, Simon Le Bon και Bono, να τραγουδούν στα κουπλέ, η χορωδία συμπληρώθηκε απ’ τους David Bowie, Phil Collins, Paul McCartney, Geldof, Ure και πολλούς άλλους που τραγούδησαν το ρεφρέν «Feed The World- Let them know it’s Christmas time again». Το θεαματικό είναι ότι όλοι αυτοί οι μεγάλοι ερμηνευτές, δεν ήταν φίλοι, ή δεν γνωρίζονταν καν μεταξύ τους, κάποιοι μάλιστα είχαν και προσωπικές διαφορές. Όλα αυτά παραμερίστηκαν και τραγούδησαν ο ένας δίπλα στον άλλο, στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα αλληλεγγύης. Η ηχογράφηση έγινε σε 24 ώρες, χωρίς να έχει προηγηθεί καμιά πρόβα. Η ομάδα έδεσε απόλυτα και το τραγούδι κατέκτησε αμέσως την κορυφή των charts. Ήταν η πρώτη επιτυχημένη ηχογράφηση από τόσους πολλούς καλλιτέχνες που κατάφερε να αφυπνίσει συνειδήσεις για την κατάσταση στην Αφρική.



Η κάρτα κλείνει και η μελωδία σταματάει. Σαν τις παλιές μουσικές κάρτες που έπαιζαν ένα κομμάτι όταν τις άνοιγες. Όσο κι αν προχωρήσει η τεχνολογία και όσες ηλεκτρονικές κάρτες κι αν δημιουργηθούν, αυτές οι παλιές χάρτινες αξίες θα είναι για πάντα στα συρτάρια και στις μνήμες μας.

Χρόνια Πολλά, Ανθρώπινα, με Αξιοπρέπεια και ίσες ευκαιρίες για όλους!

Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2019

Έκτακτο κύμα καλοκαιρίας


Το λες και “ενημερωτικό σημείωμα”. Η συνήθης ύποπτη για κατασκευή και διακίνηση δώρων, ξαναχτύπησε και φέτος. Η μέθοδός της δοκιμασμένη και αλάνθαστη. Aκολουθεί λίστα των αντικειμένων που κατασχέθηκαν:


Το λες και “μαρμαρωμένο κουτί”. Ευμέγεθες πακέτο, φασκιωμένο σε τρεισήμισι μπομπίνες πλαστική ταινία, χαρτιά, χαρτόνια, ρυζόχαρτα, περιτυλίγματα, προστατευτικά φελιζόλ, διάσπαρτα αστεράκια χρυσά για να μην χάνω το δρόμο προς τα έγκατα του σπηλαίου… και να!... στο βάθος ξεπρόβαλε ξαφνικά μια κόκκινη κουκίδα, η ελπίδα ζωντάνεψε, το κοπίδι έσκισε με δύναμη τα τελευταία πλαϊνά πετρώματα και -επιτέλους- ήρθαν στο φως τα πρώτα ευρήματα! (Αυτό δεν ήταν unboxing. Εργασίες εξόρυξης στο υπέδαφος του κουτιού ήταν, Παναγία μου!) Αφήσαμε κατά μέρος τα κράνη και τους γκασμάδες και αγκαλιαστήκαμε συγκινημένοι.


Τα λες και εξορυγμένα: Μια χειροποίητη κατακόκκινη κάρτα ευχών, σαπούνι - καραμέλα με χριστουγεννιάτικο ντεκουπάζ (σιγά να μην το βρέξω / σιγά μην το πλυθώ ♪♬ ) και στον πυθμένα του κουτιού, η μεγάλη έκπληξη. Ένα τέως βιβλίο που το αναζητούσαν οι συγγενείς του καιρό τώρα, έπεσε στα χέρια της Αριστέας, και πέρασε τα μαρτύρια του Powertex. Στο εξής, θα φιγουράρει πρώτη θέση ράφι, πλάι στον παλιό κοκκαλωμένο συγγενή του (ένα αθώο βιβλίο κλασσικής λογοτεχνίας που έπαιζε κάποτε αμέριμνο με άλλα βιβλιαράκια, μέχρι που η Αiris De Coupage το εντόπισε και το περιποιήθηκε δεόντως).




Eίναι παραμονές Χριστουγέννων του 2019, η κανονικότητα κυλάει ομαλά σ’ όλη τη χώρα και (άλλη) μια καταστροφική καταιγίδα που ακούει στο όνομα “Διδώ”, πλησιάζει απειλητικά την Αθήνα! «Τρεχάτε να σωθείτε!» -ουρλιάζουν οι τηλεβόες- μια κυρία μαζεύει αγχωμένα τη μπουγάδα της στο απέναντι μπαλκόνι, ο διπλανός ανεβάζει σιχτιρίζοντας την τέντα κι ένα έκτακτο πρόβλημα υγείας θα με κρατήσει εκτός, για λίγες μέρες. Πόση καλοτυχία ν’ αντέξουμε πια στη ζωή μας; Πόσο πιο γαλανός να γίνει αυτός ο ουρανός;


Στο απόλυτο σκοτάδι των ημερών, ήταν μια ειδοποίηση απ’ το ταχυδρομείο, ένα επτασφράγιστο κουτί παπουτσιών, μια κατακόκκινη κάρτα, λίγες αράδες με καλοσχηματισμένες λέξεις, δυο κεφαλαία γράμματα στον επίλογο και μια γυναίκα-κεφάλαιο στη ζωή μου.
Αριστέα… σού έχω ενημερωτικό σημείωμα. «Οι άλλοι απόψε περιμένουν καταιγίδες απ’ την πριγκίπισσα της Τύρου (την Διδώ καλέ), κι εγώ απολαμβάνω την απρόσμενη “λιακάδα” που μου έφερε η πριγκίπισσα του Πύργου. Μια σγουρομάλλα, δεν την ξέρεις…









Κουίζ: ποια κατασκεύασε το ντεκουπαζένιο ποτιστήρι στο βάθος;




Καλές γιορτές σε όλους και προσοχή στις βρεγμένες σανίδες, στους διορισμένους διοικητές, στις κατουρημένες ποδιές, στα τετραψήφια νούμερα και στις… ένστολες ζαρντινιέρες (ο νοών νοείτο και ο έχων καλή μνήμη κατανοείτο)...







Σημείωση: Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες που κοσμούν την ανάρτηση, “ξεθάφτηκαν” απ’ το χρονοντούλαπο του Απάγκιου (μιας και είχα πρόχειρα τα σκαφτικά εργαλεία απ’ το μαρμαρωμένο κουτί που λέγαμε…) και αποτελούν μέρος μιας παλιάς εορταστικής ανάρτησης αφιερωμένης (μαντέψτε) στην καταιγίδα «Αριστέα». Η θλιβερή διαπίστωση είναι, πως μετά από πέντε (5) ολόκληρα χρόνια από εκείνα τα Χριστούγεννα, το μόνο που άλλαξε στη χώρα, είναι το μήκος των μαλλιών της Αριστέας. Ευτυχείτε!)

Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2019

Δημιουργική απασχόληση (ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ #20)


Ζητείται κυρία ώριμης ηλικίας, απόφοιτος Σχολής Καλών Τεχνών, με σοβαρές συστάσεις και αξιόλογη προϋπηρεσία σε εύπορες οικογένειες, για τετράωρη απογευματινή απασχόληση. Επιθυμητή η γνώση δύο τουλάχιστον (ευρωπαϊκών) ξένων γλωσσών, για να προετοιμάσει 4χρονο κοριτσάκι και να το απασχολεί δημιουργικά. Θα συνεκτιμηθεί η προθυμία για παράλληλη παροχή υπηρεσιών, όπως σιδέρωμα, βόλτα του κατοικίδιου σκύλου (ράτσας: Τσιουάουα, διασταύρωση με Πεκινουά), καθώς και η ετοιμασία του οικογενειακού δείπνου. Κάτι πρόχειρο και σύντομο. Εν ανάγκη, και με μπρουσκέτες ολικής με καπνιστό σολομό και χώμα ελιάς, βολευόμαστε.

Προσφέρεται ιδανικό περιβάλλον εργασίας, σε πολυτελή μεζονέτα των βορείων προαστίων, χτισμένη στους καμένους πρόποδες του τέως Πεντελικού όρους, διαθέτουσα θερμαινόμενη πισίνα, χτιστό μπάρμπεκιου και εκκλησάκι κήπου, όλα από Πεντελικό μάρμαρο.

Η υποψήφια θα πρέπει να διαθέτει απλότητα, καλή εμφάνιση και ευγενική συμπεριφορά. Θα προτιμηθεί η κάτοχος βασικών γνώσεων ψυχολογίας, ώστε να παρέχονται συμβουλές συναισθηματικής ενδυνάμωσης στη μητέρα. Η συμβολή της στην εξολόθρευση παντός είδους μικροβίων στο σπίτι, είναι επίσης ευκταία. Απειλητικές εστίες, όπως τα θυσανωτά γένια του συζύγου (ράτσας: ημίαιμο, διασταύρωση Εκαλιώτισας με κοπρίτη εκ λιμένος Πειραιώς), τα οποία αρνείται πεισματικά να ξυρίσει, προκαλούν συχνές ενδοοικογενειακές συγκρούσεις.

Σημειωτέον ότι, ήδη, τον αποκαλούν στους κύκλους μας «σύντροφο Καρλ», γεγονός που, αρχικά, εξελήφθη ως τίτλος τιμής, θεωρώντας πως αναφέρονται στον αγαπημένο μου σχεδιαστή Καρλ Λάγκερφελντ (ράτσας: καθαρόαιμο κουτάβι, γερμανικής οικογένειας βιομηχάνων). Εις μάτην! Σε πρόσφατη εμφάνισή του στο κοκτέιλ-πάρτι οικογενειακού μας φίλου, εν πλήρη αγνοία μου και παρακούοντας τις νουθεσίες μου για ευπρεπές dressing code, αιφνιδίασε τους πάντες. Εν μέσω υψηλών καλεσμένων, ξεκούμπωσε το μεταξωτό του μπλέιζερ, το στριφογύρισε προκλητικά στον αέρα και αποκάλυψε το t-shirt που είχε κρυμμένο από μέσα. «ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΕΝΩΘΕΙΤΕ», έγραφε. Αντικρύζοντας και τη στάμπα του αξύριστου κατσαπλιά, διαπίστωσα μετά βδελυγμίας, σε ποιον Καρλ αναφέρονται οι φίλοι μας τόσο καιρό.

Ευτυχώς, και χάρη στο ευφάνταστο χιούμορ  γνωστού μόδιστρου που ήταν παρών στο πάρτι, αποφύγαμε το λιντσάρισμα, αφού το απεχθές μπλουζάκι διαφημίστηκε ως κομμάτι της νέας του κολεξιόν, “Luben Fashion”. Η οποία παρεμπιπτόντως, κάνει θραύση. Κι εγώ είμαι πανευτυχής για τη νομιμοποίηση του Καρλ, στον κύκλο μας. Και για τα συζυγικά γένια, εν γένει.

Τούτων δοθέντων, η υποφαινόμενη χρήζει ψυχολογικής στήριξης και αμέριστης βοήθειας με την ηλικίας τεσσάρων ετών κόρη της (ράτσας: αναντάμ-παπαντάμ Ελληνίδα, με αριστοκρατικές καταβολές). Το ενδεχόμενο δε, να μεταφερθεί εντός του προαστίου μας, πολυάριθμος ομάδα αλλοδαπών παιδιών (απροσδιορίστου ράτσας και, αναμφιβόλως, φορείς μικροβίων), δύναται να δυσχεράνει το έργο της εικαστικής ζύμωσης της μικρής και της εντρύφησής της στις καλές τέχνες. Εξού και θα ζητηθεί απ’ την υποψήφια, να είναι κάτοχος διπλώματος πολεμικών τεχνών (θα προτιμηθεί η κατάμαυρη ζώνη), ώστε να κατατροπώνει τα στίφη των μουσουλμάνων εφήβων που  θα συρρέουν, οσονούπω, εντός των τειχών μας. Εν κατακλείδι, εκτός από μαθήματα γλυπτικής και ζωγραφικής, θα ήταν σκόπιμο να υλοποιούνται και έκτακτα σεμινάρια αυτοάμυνας.

Αμοιβή αναλόγως προσόντων.

Συζητήσιμη και η ανταλλαγή συζύγου με καθαρόαιμο λαμπραντόρ εισαγωγής, με χαρτιά και πιστοποιητικό γνησιότητας (δεκτό και εκθεσιακό κομμάτι).


H παρούσα αγγελία για “δημιουργική απασχόληση” δημοσιεύτηκε στο 
20ο Παίζοντας με τις λέξεις" που φιλοξενεί η Μαρία, στο Χάρτινο Καραβάκι της. 
Αν και δεν βρέθηκε εθελόντρια “Καλοτεχνίτισα”, εντούτοις, το δράμα της απεγνωσμένης μητέρας απ’ τα ηρωικά κορφοβούνια της Πεντέλης, άγγιξε τους φίλους που συμμετείχαν στο παιχνίδι και, όλοι μαζί, της στέλνουν τους αγωνιστικούς χαιρετισμούς τους. 
Ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου όλο το παρεάκι μας, για την εκλεκτή συνεύρεση  στο στέκι της Μαρίας και, φυσικά, την οικοδέσποινά μας, που -ανάμεσα στις τόσες φροντίδες και έγνοιες της- μάς παραχωρεί το πεδίο για να κρατηθούμε συντροφιά και να γράφουμε ιστορίες… (για αγρίους, κυρίως).



Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2019

Σφαίρα γενεθλίων


Κάθε φορά που αργούσες να γυρίσεις σπίτι, γινόμουν έξαλλος. Η μάνα σου με συγκρατούσε να μην σ’ αρπάξω απ’ την αλογοουρά και σε πλακώσω στις σφαλιάρες. Κι ήταν κάτι βράδια που ερχόμουν “φτιαγμένος” απ’ την υπηρεσία, ο Θεός να με συγχωρέσει, μα έβλεπα στο πρόσωπό σου όλα εκείνα τα τσογλάνια που μας πετάγανε μολότοφ, λίγο νωρίτερα. Πώς γλύτωσε απ’ τα χέρια μου εκείνο το κωλόπαιδο που μας έριξε το καπνογόνο μες στην κλούβα; Πώς; Άγιο είχαμε και δεν λαμπαδιάσαμε όλοι μας… Μα τι λέω; Oι άλλοι είχανε τον άγιο με το μέρος τους. Εγώ, όμως, δεν έπρεπε να ζήσω, εκείνο το βράδυ. Χίλιες φορές να γινόμουν κάρβουνο και να μην περνούσα αυτό το μαρτύριο που ζω τώρα… Να μην βρισκόμουν εδώ, απόψε. Ας γινόταν να γυρίσω το χρόνο, λίγες μέρες πίσω…


Απόψε είναι τα γενέθλιά σου. Αν ζούσες, θα σου έκανα ένα απ’ αυτά τα σαχλά δώρα που συνήθιζα να σου παίρνω, από τότε που ήσουν πιτσιρίκι. Όχι πως πολυνοιαζόμουν για γενέθλια και τέτοιες μαλακίες, πιο πολύ γούσταρα να μπαίνω στο μάτι της μάνας σου. Για να την θυμώσω και να της πάω κόντρα που σ’ ονειρευόταν επιστήμονα διανοούμενο. Κάτι βράδια που σηκωνόμουν για τουαλέτα κι έβλεπα το φως του δωματίου σου αναμμένο, σκύλιαζα. Ήξερα πως διαβάζεις πάλι, σε άκουγα να φυλλομετράς και να τακτοποιείς στα ράφια τα βιβλία σου, και με το ζόρι κρατιόμουν να μην χιμήξω μέσα και να τα κάνω όλα λαμπόγυαλο. Ήταν κι αυτή η φράση που μου είχες πει κάποτε, και μου θόλωνε το μυαλό, βρε αγόρι μου. “Εγώ, δεν πάω στρατό, δεν πιάνω όπλο στα χέρια μου, να το ξέρεις!” Κι ήταν το πιο μεγάλο ψέμα που μου είπες!


Θυμάσαι πέρσι που ᾽κλεισες τα δεκαοχτώ και σου ᾽κανα δώρο εκείνο το αεροβόλο; Η άλλη είχε φρικάρει και με κέντριζε σαν τη σφίγγα με τα μάτια της. Θυμάσαι τη φάση που αυτή ωρυόταν, κι εγώ σε γραπώνω απ’ την κουκούλα και κλειδωνόμαστε στην κουζίνα; Τι γέλια είχα ρίξει τότε, ο μαλάκας! Ήθελα να σε κάνω άντρα, έτσι το εννοούσα εγώ το πέρασμά σου στην ενηλικίωση. Κι όσο άκουγες τις τσιρίδες της και δείλιαζες, εγώ σου φώναζα: “Άσ’ τηνε, μωρέ, την υστερικιά, κι έλα να σου μάθω καλό σημάδι”. Κι ανοίγω το παραθυράκι της κουζίνας και… μπαμ-μπαμ-μπαμ… πάρ ᾽τα κάτω τα νεράντζια στον κήπο. “Ε; Με παραδέχεσαι, δικέ μου;” σου φώναζα πωρωμένος. Και τότε σου έδωσα το αεροβόλο. “Ρίξε, ρε!” Θυμάσαι;


Έτρεμες σαν το ψάρι, φουκαρά μου… Και πού να ᾽ξερες πως εγώ έτρεμα περισσότερο από σένα! Κι όταν έβαλες την κάνη στο λαιμό σου, κιότεψα. “Να την πατήσω να γελάσουμε κι άλλο;” Το δάχτυλό σου έσφιγγε σιγά-σιγά τη σκανδάλη και στ’ άρπαξα τελευταία στιγμή απ’ τα χέρια. Είχα πάθει σοκ. Ορκίστηκα πως, τέρμα τα νταϊλίκια μαζί σου. Τόσο μαλάκας ήμουν! Χρόνια παίζω μ’ αυτά τα μαραφέτια κι εσύ με αφόπλισες με μία σου φράση.


Το θυμάσαι κι αυτό; Καλό εργαλείο, αξιόπιστο και γρήγορο. Βρίσκει πάντα το στόχο του. Μας το δώσανε τις προάλλες στην υπηρεσία, για ν’ αποσύρουμε τα παλιά περίστροφα. Παλιατζούρες πια. Ενώ αυτό; Τεφαρίκι σου λέω, δικέ μου! Μα πού στο διάολο το ξετρύπωσες, μου λες; Το κρατούσα καλά κρυμμένο στο σπίτι. Έτσι νόμιζα, ο μαλάκας. Αχρησιμοποίητο ήταν. Ολοκαίνουργιο, του κουτιού! Μία σφαίρα έλειπε μόνο απ’ τη θαλάμη του. Αυτή που ξεσφήνωσαν απ’ την καρωτίδα σου. Την καθάρισα, τη γυάλισα και την έδωσα στη μάνα σου. Nα την έχει με τα πράγματά σου και να σε θυμάται. Τις υπόλοιπες σφαίρες τις πέταξα. Μία μου φτάνει. Ξέρω καλό σημάδι, τώρα πια. Στο ίδιο σημείο που μου έμαθες, εσύ, να σημαδεύω. Εδώ κάτω…


Χρόνια πολλά, αγόρι μου! Έρχομαι να το γιορτάσουμε παρέα… Άσε, πάλι μαλακίες λέω. Δεν έχω θέση στον παράδεισο που είσαι τώρα. Μια ζωή παραβίαζα το χώρο σου κι άρπαζα ό,τι σ’ έκανε ευτυχισμένο. Πατέρας να σου πετύχει!... Η τελευταία μου λεηλασία στο δωμάτιό σου, έγινε απόψε. Έκλεψα το φούτερ σου. Αυτό το μαύρο με την κουκούλα που δεν το έβγαζες από πάνω σου. Έχει τη μυρωδιά σου, ακόμα. Όλα μυρίζουν εσένα, πια. Όλα…


Σαν βεγγαλικό που ξερνάει τον κόκκινο καπνό του θα τιναχτεί το κεφάλι μου. Η ύστατη συγγνώμη μου, πριν ριχτώ καταμεσής στην κόλαση.




Είναι η συμμετοχή μου στη Φωτο-Συγγραφική σκυτάλη #4, που οργανώνει η MaryPertax στο ιστολόγιό της ΓΗΙΝΗ ΜΑΤΙΑ.


Με τη σειρά μου παραδίδω τη Φωτο-Σκυτάλη μου στην αγαπημένη μας φίλη Ρούλα Σμαραγδάκη. Είναι μια φωτογραφία εποχής, με Χριστουγεννιάτικο πνεύμα και νοσταλγική διάθεση. Πηγή:


Και η λέξη που θα πρέπει να χρησιμοποιήσει στην ιστορία της είναι: "παραμύθι"
Μαίρη μου, ένα ειλικρινές ευχαριστώ για την ομαδικότητα και τη συλλογική δουλειά που απολαμβάνουμε μέσα απ’ αυτό το παιχνίδι!

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2019

Η αβάσταχτη (ψυχ)Αναγκαστικότητα του ξύλου


Να σας το πω γλυκά, μέρες που είναι. Φέτος θα φορεθεί πολύ το ξύλο. Όχι το παραδοσιακό ξύλο της ελιάς ή της τριανταφυλλιάς, αλλά το ξύλο της αρκούδας. Και επειδή είναι βέβαιο ότι όλοι έχετε κυριευτεί από το εορταστικό πνεύμα και από μια αχαλίνωτη ευδαιμονία για τις μέρες που διάγουμε, σκέφτηκα να μοιραστώ μαζί σας ένα χρήσιμο οδηγό για τις “παγίδες διακόσμησης”. Προσοχή λοιπόν σε κάποια “αθώα”, εκ πρώτης όψεως αντικείμενα, που μπορεί όμως να σας δημιουργήσουν μπελάδες με τη νέα πρακτική, που ακούει στο όνομα “ξυλοσπαστική”:


* Το χριστουγεννιάτικο δέντρο σας, μπορεί να θεωρηθεί προσάναμμα για οδοφράγματα. 

*Η φάτνη, εν δυνάμει γιάφκα, όπου συγχρωτίζονται αντιεξουσιαστές ποιμένες και άλλοι περιθωριακοί τύποι. 

*Το φωτεινό αστέρι, μπορεί να συμβολίζει το λογότυπο αναρχικής οργάνωσης. 

*Αν και δεν αποτελούν καθαυτού χριστουγεννιάτικα διακοσμητικά, εντούτοις, άδεια μπουκάλια μπύρας με το αρχικό «Α» στην ετικέτα τους, καθιστούν τους κατόχους τους, ως ύποπτους της Αναρχικής Φράξιας. Ως εκ τούτου, μπύρες «Άλφα» και «Άμστελ» απαγορεύονται δια ροπάλου. 

*Οι τρεις μάγοι, ενδεχομένως να είναι αδίσταχτοι τζιχαντιστές του ISIS. 

*Κι ο Άι-Βασίλης είναι αναφανδόν η προσωπίδα μεταμφιεσμένου φοιτητή δημόσιου πανεπιστημίου, που συνεργάζεται στενά με τον Αλί Αμπντουλάχ Αγιούμπ (της γνωστής οικογενείας των Αγιούμπηδων στη Συρία). 

*Κάτι κεράκια ρεσώ με λαμπάκι led και ενσωματωμένη μπαταρία, σαφώς και θεωρούνται πυροκροτητές αυτοσχέδιου εκρηκτικού μηχανισμού. 

*Χριστουγεννιάτικες γιρλάντες, κουκουνάρια, λινάτσες και ελατόκλαδα, θα κατασχεθούν ως πιθανά φυτίλια στις βόμβες μολότοφ που θα πλήξουν γεωστρατηγικής σημασίας θέσεις, στον παγκόσμιο χάρτη. 

*Αγιοβασιλιάτικες κάλτσες, φιόγκοι, κουλουράκια βουτύρου, τάρανδοι και μελομακάρονα, επιτρέπονται (μέχρι νεωτέρας oδηγίας).

Εν κατακλείδι, και για να έχουμε το κεφαλάκι μας ήσυχο (και κυρίως αρραγές), τυλίγουμε τα λαμπάκια πάνω μας και τα αναβοσβήνουμε ανελλιπώς. Καθ’ όλη τη διάρκεια των “εορτών”, αλλά και για ολόκληρη τη νέα σεζόν που θα έχει το ξύλο, ως “μέσο διαλόγου” με την κοινωνία.






Kαλά στολίσματα για τις “γιορτές” που έρχονται και η Διεθνής Αμνηστία βοήθειά μας!


Υ.Γ. Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, είδη βραδείας καύσεως όπως: καρβουνάκια, λιβάνια και εκκλησιαστικά κεριά, εμπίπτουν στον αντικαπνιστικό νόμο. Το νου σας ρεμάλια!...





(οι φωτογραφίες προέρχονται απ' το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους)

Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2019

Αιδήμων σιγή για τον φασισμό


«Αγαπητοί μαθητές και μαθήτριες,
Η 28η Οκτωβρίου 1940 αναδεικνύει τη σημασία της εκπαίδευσης στην προσπάθεια να διατηρήσουμε την εθνική μας μνήμη, καθώς και να καλλιεργήσουμε μια πιο διαδραστική σχέση με το παρελθόν μας. Η αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας και η γνωριμία με την ιστορική μας ταυτότητα, η δυνατότητα εντοπισμού και αξιολόγησης αξιόπιστων ιστορικών πηγών, αποτελούν γνώσεις και δεξιότητες που οφείλει να αναπτύξει στους μαθητές ένα σύγχρονο σχολείο. Αγαπητά μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας, Αξιοποιώντας το πλούσιο εκπαιδευτικό υλικό της ιστορικής κληρονομιάς μας, μπορούμε να διδάξουμε και να διδαχτούμε από το παρελθόν και να προετοιμαστούμε κατάλληλα για το παρόν και το μέλλον.
Χρόνια πολλά σε όλες και όλους!»
[Απόσπασμα μηνύματος της υπουργού Παιδείας, Νίκης Κεραμέως, με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου]​

Θα άρμοζε στην περίσταση να καταθέσετε κι ένα δάφνινο στεφάνι στην είσοδο του πολυκαταστήματος Hondos Center, επί της οδού Μέρλιν 6. 

Για την αποκατάσταση της «ιστορικής μας κληρονομιάς», εκεί ακριβώς βρισκόταν το αρχηγείο της Γκεστάπο, στην Αθήνα. Εδώ μεταφέρονταν αντιστασιακοί που συλλαμβάνονταν στα μπλόκα και στις εφόδους Γερμανών και Ελλήνων πρακτόρων των Ες-Ες, σε συνοικίες και τόπους εργασίας.
Στα γραφεία της Γκεστάπο υπηρετούσαν πολλοί Έλληνες πράκτορες ως διερμηνείς, βασανιστές και καταδότες, οι περίφημοι κουκουλοφόροι της Κατοχής.


Στα κρατητήρια-κολαστήρια της Μέρλιν οι αντιστασιακοί υπέφεραν, μεταξύ άλλων, το βασανιστήριο της τροχαλίας. Πρώτα τούς έδεναν με χειροπέδες τα χέρια πίσω από την πλάτη, περνούσαν ένα σχοινί σε αυτές και σε μια τροχαλία τοποθετημένη στο ταβάνι και τραβώντας το σχοινί, τούς κρεμούσαν στο αέρα. Ακολουθούσε μαστίγωση με αγκαθωτό συρματόσχοινο. 

Αρκετές φορές ήταν παρών και γιατρός, ο οποίος εξετάζοντας τον κρατούμενο, καθοδηγούσε τον βασανιστή για να αποφευχθεί ο σύντομος θάνατος, με στόχο την απόσπαση κάποια μαρτυρίας.
//Επειδή το «πλούσιο εκπαιδευτικό υλικό της ιστορικής κληρονομιάς μας» γκρεμίζεται απ’ τις μπουλντόζες της ανάπτυξης και θάβεται διαχρονικά στο χωνευτήρι της μνήμης, σταματήστε -τουλάχιστον- να βεβηλώνετε τη μνήμη των ηρώων που μαρτύρησαν στα χέρια των κατακτητών και των ντόπιων συνεργατών τους. Δεν περίμενε κανείς να σεβαστείτε τους νεκρούς του φασισμού, αλλά αν μη τι άλλο, σεβαστείτε το ρόλο σας και το υπουργείο που θητεύετε. Για όσο ακόμα…//

Υ.Γ. Χρόνια σας πολλά και εις άλλα με υγεία! Ο Χόντος πάντως, έχει καλές προσφορές στα καλλυντικά και είδη υγιεινής. Για την ιστορία του κτηρίου, ποιος νοιάζεται;

Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2019

Έχεις και Rolls Royce, πάμε μια βόλτα;


Αχ, σας παρακαλώ, με πάτε μια βόλτα στον πλανήτη σας;
Να περάσετε αύριο το πρωί και να μου κορνάρετε να κατέβω. Θέλω να εντυπωσιάσουμε τα πλήθη, χρυσή μου. Να σας δουν κάτι λαϊκές γυναικούλες στη γειτονιά, αυτές με τ’ αμπέχονα και τις αφάνες, ξέρετε, και να φάνε τη σκόνη μας. Τον καπνό του πούρου μας. Τον οξυζενέ της πυρόξανθης μπούκλας μας. Τη μούχλα του ροκφόρ μας. Τσοκαρίες όλες τους, αγνοείστε τις.

Προσκυνώ το κοινωνικό μήνυμα που περνάτε μέσα απ’ τις φωτογραφίες σας. Η γυναίκα με το λευκό βολάν, στο βολάν ενός λευκού αυτοκινήτου. Τι σύλληψη! Μένω λίγα τετράγωνα πιο κάτω από εσάς. Και λίγα επίπεδα, για να είμαι ακριβής. Εδώ, βέβαια, δεν έχουμε άνετους δρόμους με πλατάνια και κλαίουσες, μόνο κάτι στενά της συμφοράς, με πλέουσες λακκούβες και θλιβερές μπουγάδες στα συρματόσχοινα. Λαουτζίκος, μη δίνετε σημασία.


Λίγες αράδες παρακάτω απ’ τη στήλη του life style, είναι κάτι λασπωμένες φωτογραφίες απ’ τη Μόρια. Ότι κάτι ταλαίπωροι πρόσφυγες εκεί χάμω, βουλιάξανε -λέει- στις προχτεσινές βροχές. Και πως κάτι ελεεινά παιδάκια -λέει- είναι στοιβαγμένα σε τόνους σκουπιδιών και λάσπες. Το μόνο που με ανησυχεί, είναι μη μας έρθουν τίποτα αδέσποτες λάσπες προς τα δω. Και λερωθεί η Rolls Royce. Και το λευκό φόρεμα με το βολάν που έχει ακάλυπτο τον ένα ώμο. Και οι λευκές γόβες, επίσης. Εσείς, μην πτοείστε. Να φοράτε τα εντυπωσιακά μαύρα γυαλιά σας, για να μην βλέπετε τη μαυρίλα τους. Ο δρόμος για την κανονικότητα, έχει μόνο λευκές αποχρώσεις. Ουδεμία χρωματική απόκλιση είναι αποδεκτή.

Το πολύ-πολύ, να το σπάσουμε με λίγο σικλαμέν.
Αυτό της τσιχλόφουσκας. Ξέρετε.
Όσο θα διαρκέσει κι αυτό το ταξίδι με τη Rolls Royce.


Υ.Γ. Οι κλεμμένες εντυπώσεις μου, πάντα στη διάθεσή σας. Λατρεύω ζωή με άρωμα τσιχλόφουσκας.


Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2019

Καλό μήνα να έχουνε!



Και για όσους γκρινιάζουν (ακόμα) πως ο Οκτώβρης είναι ένας κουραστικός μήνας με πολλές δουλειές και υποχρεώσεις, ας σκεφτούν πως κάποιοι συνάνθρωποι που ξεριζώθηκαν βίαια απ’ τις πατρίδες τους, δεν έχουν ντουλάπες για να οργανώσουν, ούτε χαλιά για να στρώσουν, ούτε παραπανίσια ρούχα και παπούτσια για να ξεσκαρτάρουν.

Δεν έχουν την πολυτέλεια να αγχωθούν για τις δραστηριότητες των παιδιών τους και δεν “βασανίζονται” από ευλογημένα διλήμματα, όπως: κολύμπι ή ξένη γλώσσα; Πιάνο ή ενόργανη; Ποδόσφαιρο ή καράτε;

Οι περισσότεροι απ’ αυτούς, δεν έχουν τη στοιχειώδη πρόσβαση για να πάνε τα παιδιά τους στα σχολεία, οπότε δεν θα ταλαιπωρηθούν στις ουρές των βιβλιοπωλείων με λίστες ανά χείρας, για σχολικά είδη. Όσοι κατάφεραν, τα τελευταία χρόνια, να στήσουν μια «υπερπολυτελή» καθημερινότητα σε ερημωμένα κτίρια του κέντρου, γλυτώνοντας έτσι τη φρίκη των στρατοπέδων, εκδιώχθηκαν, πρόσφατα, απ’ τα παραπήγματά τους, χεραγκαλιά με τα μωρά και τους μπόγους τους. «Ανάσανε επιτέλους το κέντρο!» αναπαρήγαγε το θηρίο της ενημέρωσης και όλοι κοιμόμαστε, πλέον, με τις πόρτες ξεκλείδωτες και τις τηλεοράσεις μας ορθάνοιχτες.  

Για κάποιους ανθρώπους δεν θ’ αλλάξει η ώρα αυτό το μήνα. Δεν έχουν ρολόγια για να γυρίσουν πίσω τους δείκτες τους, γιατί ο δικός τους χρόνος έχει διαφορετική φορά και σημασία. Το δικό τους ρολόι είναι σταματημένο στο παρελθόν, στα σπίτια και τις αυλές τους, στις μικροχαρές και τις σκοτούρες της καθημερινότητάς τους, στις παλιές τους -εν καιρώ ειρήνης- έγνοιες. Τότε που κι αυτοί τρέχανε τέτοια εποχή, για να ετοιμάσουν το κολατσιό των παιδιών για το σχολείο και να φρεσκάρουν τους τοίχους των σπιτιών τους. Πριν βομβαρδιστούν τα όνειρά τους, πριν ερειπωθούν οι ζωές τους, πριν χάσουν παιδιά, γονείς κι αδέρφια στις θαλάσσιες διαδρομές προς τον ευρωπαϊκό «παράδεισο».

Καλό μήνα να έχουμε, με τις αισθήσεις μας ενεργοποιημένες και τα μάτια μας να δακρύζουν από συμπόνια. Όχι πως θ’ απαλύνουμε το μαρτύριό τους, ούτε θα φέρουμε πίσω όσους χάθηκαν σε τούτο τον ακήρυχτο πόλεμο. Η μόνη μας ελπίδα είναι ν’ αντιληφθούμε επιτέλους, πως όσο ταΐζουμε μέσα μας το φόβο και τη μισαλλοδοξία, τόσο συναινούμε στη χειραγώγησή μας.

Διάβασα πρόσφατα δύο διαφορετικά άρθρα στις εφημερίδες. Το πρώτο αφορούσε το κλείσιμο των γραφείων της Χρυσής Αυγής στη Μεσογείων και το δεύτερο τη βίαιη απομάκρυνση προσφύγων απ’ τα Εξάρχεια.

-      «Κρίμα που φύγανε, νιώθαμε ασφάλεια κοντά τους…»
-      «Ευτυχώς τους μαζέψανε!»

Ήταν δύο απ’ τις αντιδράσεις των γειτόνων. Στη Μεσογείων η πρώτη και στα Εξάρχεια η δεύτερη.

Θα καταφέρουμε άραγε, κάποτε, να φέρουμε το πάνω κάτω;

Ή έχουμε πάθει το σύνδρομο του γαλατικού χωριού και φοβόμαστε μην πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας;



Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2019

Τα κάψαμε όλα κυρ-Στέφανε!


«Κάπου–κάπου πρέπει να κάνουμε κάτι, για να ξεκουραζόμαστε από το να μην κάνουμε τίποτα».

Jean Cocteau


Η Γκρέτα της καρδιάς μας, ο λόγος που συνεχίζουμε να ελπίζουμε πως το παιχνίδι δεν έχει χαθεί ολοκληρωτικά, πως τα παιδιά μας έχουν ένα ολοζώντανο σύμβολο που σηκώνει στους, ασχημάτιστους ακόμα ώμους τoυ, το βάρος και τις αμαρτίες όλου του πλανήτη. Η Γκρέτα, ως ήταν αναμενόμενο άλλωστε, αμφισβητήθηκε και χλευάστηκε από τεχνοκράτες, γραφιάδες και “οικονομολόγους” (απ’ αυτούς τους σπουδαγμένους, που δεν γνωρίζουν το στοιχειώδες: πώς να κάνουμε σωστή διαχείριση και οικονομία στους φυσικούς πόρους). Η Γκρέτα επίσης, είχε την “τιμή” να λοιδορηθεί πρόσφατα, στη Σύνοδο για το κλίμα (Ν. Υόρκη) απ’ τον πρόεδρο των ΗΠΑ, που ακούει στο όνομα Ντόναλντ.
«Όλα είναι λάθος. Δεν έπρεπε να είμαι εδώ, έπρεπε να βρίσκομαι στο σχολείο μου, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Πώς τολμάτε; Μου κλέψατε τα όνειρά μου και την παιδική ηλικία μου με τα κενά λόγια σας. Ο κόσμος υποφέρει, πεθαίνει. Ολόκληρα οικοσυστήματα καταρρέουν, βρισκόμαστε στις αρχές ενός μαζικού αφανισμού κι εσείς για το μόνο που μιλάτε είναι για τα χρήματα, για παραμύθια μας αέναης οικονομικής ανάπτυξης; Πώς τολμάτε;» τους κατακεραύνωσε η Γκρέτα με τον καταγγελτικό της λόγο και το γεμάτο θυμό βλέμμα της.

Την ώρα που το έφηβο κορίτσι με την γενναία καρδιά, χειροκροτείται απ’ τους συμμετέχοντες στη Σύνοδο, αλλά και από εκατομμύρια υποστηρικτών της στον αγώνα για την κλιματική κρίση, έσκασε μύτη η εγχώρια ξινίλα. Ότι δηλαδή, μετά από ένα καταστροφικό καλοκαίρι που αφανίστηκαν χιλιάδες στρέμματα δασικής έκτασης, η κυρία Νίκη μας (μη με ρωτήσετε πού ακριβώς ανήκει πολιτικά, όπου φυσάει ο άνεμος της πυρκαγιάς),  βρήκε στόχο για να ρίξει τη ρατσιστική χολή της, στο πρόσωπο της Γκρέτας.  

Ερώτηση κρίσεως: η φραστική επίθεση σ’ ένα ανήλικο κορίτσι που εμπεριέχει και σχόλια για θέματα ψυχικής υγείας, δεν θεωρείται μπούλινγκ;

Αντί περαιτέρω σχολίων, η απάντηση απ’ τον δικό μας ποιητή:
«Την καλησπέρα μου στα Ιδανικά σας»
[Νίκος Καρούζος:  “Αλλόφρονας Ιούλιος”]

Υ.Γ. Για το φρεσκάρισμα της μνήμης μας, ένα παλιότερο σουξεδάκι της κυρίας Νίκης μας, ήταν:
«Aν είναι να καεί η Ελλάδα, να καεί για το καλό της Ευρώπης»
[2011 στο ευρωκοινοβούλιο, ως βουλεύτρια του ΛΑΟΣ]

Η απάντηση της Γκρέτας στο κρεσέντο των εμετικών επιθέσεων που δέχεται, είναι αποστομωτική:
 «Όταν οι εχθροί σου στοχεύουν στην εμφάνιση και τις ιδιαιτερότητές σου, σημαίνει ότι δεν τους έχει μείνει κανένα άλλο όπλο. Και τότε ξέρεις ότι κερδίζεις! Έχω σύνδρομο Άσπεργκερ και αυτό σημαίνει ότι κάποιες φορές είμαι κάπως διαφορετική από τη νόρμα. Και, κάτω από τις σωστές συνθήκες, η διαφορετικότητα είναι υπερδύναμη».


Πληροφορίες για την Γκρέτα και την οικογένειά της, εδώ.

Τα κάψαμε όλα κυρ-Στέφανε! Τον πολιτισμό μας, το φιλότιμο και την ειλικρίνειά μας. Επιχειρηματικότητα να έχουμε, και το περιβάλλον… ποιος το χ@ζει;

Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2019

Σαν στο σπίτι μας…



Απ’ τον κυκλαδίτικο νησί και τους αέρηδες που λυσσομανούσαν ασταμάτητα, επιστροφή στα πάτρια. Απ’ τους ατέλειωτους χωματόδρομους και τα στενά περάσματα, (εξ)αναγκαστική προσγείωση στις λεωφόρους της πόλης. Απ’ τα κάτασπρα εκκλησάκια και τις αμμουδερές παραλίες με τ’ ασβεστωμένα αλμυρίκια και τα λευκά κρινάκια, πίσω στα φανάρια  και την κίνηση των δρόμων. Απόμεινε ένα άλμπουμ με φωτογραφίες, τηλέφωνα φίλων που προστέθηκαν στις επαφές, κάτι βαζάκια με γλυκά και θερμιώτικο μέλι που μοσχομυρίζει θυμάρι και καθαρό αεράκι, πέτρες και θαλασσόξυλα απ’ τις δαντελένιες παραλίες, ό,τι μπόρεσε να χωρέσει τέλος πάντων στις αποσκευές μας, για να κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη και τη γεύση. Τα πολύτιμα “σουβενίρ” για να κρατηθούμε ψύχραιμοι και ζεστοί στις ψύχρες που έρχονται.

Αν και είναι μικρό το νησί, όλα προσφέρονται σε χορταστικές ποσότητες. Οι δυνατοί αέρηδες, οι αναβαθμίδες με ξερολιθιές, τα πάλευκα ξωκλήσια, τα στεγάδια και οι ανεμόμυλοι, οι γλάστρες με τους βασιλικούς και τις μπουκαμβίλιες, οι φιλόξενες παραλίες, τ’ ασπρισμένα σοκάκια, τα ζωγραφισμένα πλατύσκαλα κι οι ξύλινες ταμπελίτσες με ποιήματα και μαντινάδες. Οι οδοδείκτες του νησιού, είναι καλλιγραφημένες ξύλινες επιγραφές και αμέτρητα εκκλησάκια που φυτρώνουν ακόμα και σε απόκρημνα βράχια, γυαλιστερά σαν λεπίδες, στις ακροθαλασσιές.


Η Παναγιά η Κανάλα και το μικρό εκκλησάκι της Αγίας Καλλιόπης λίγο πιο κάτω, είναι τα ορόσημα του νησιού. 

Γραφικά καλντερίμια με στρατιές από ανθισμένες γλάστρες στους κήπους και παραδοσιακά μαγαζάκια, σφηνωμένα αρμονικά, σαν πολύχρωμες πινελιές, στον ασπρογάλαζο καμβά της ενδοχώρας.


Συναντήσεις απρόσμενες. Κουβέντες με ανθρώπους που έχουν κατακτήσει ήδη το ζητούμενο҆ να μιλάνε ήρεμα κι απλά. Στην ανασφάλεια και τη μοναξιά ενός μικρού νησιού, δίχως ανέσεις και λούσα, που αντέχουν να ξεχειμωνιάζουν δίχως αυτά που για τους ανθρώπους της πόλης, θεωρούνται αυτονόητα. Ένα νοσοκομείο. Έναν έμπειρο γιατρό για τα σοβαρά περιστατικά. Αν προλάβει το ελικόπτερο, κι αν ο καιρός το επιτρέψει, κι αν αντέξει ο ασθενής, κι αν…

Κυρία Γιαννούλα, κυρία Ντίνα, Θάνο και Ρένα, και όλοι όσοι μοιραστήκαμε μοναδικές στιγμές. Σαν τα ιαματικά νερά που αναβλύζουν ασταμάτητα στην πιο ωραία περιοχή του νησιού, στα Λουτρά. Σας ευχαριστώ για όλα όσα μας φιλέψατε. Εύχομαι γρήγορα να γίνει εκείνο το αρχαιολογικό μουσείο (τόσα πολύτιμα ευρήματα, βρίσκονται επί σειρά ετών, εκτεθειμένα). Να γίνει κι ένα ιατρείο της προκοπής, να έχουν πρόσβαση οι άνθρωποι στις μονάδες υγείας, αντί να καρδιοχτυπούν αν θα τους προλάβει το ελικόπτερο. Να αξιοποιηθεί κι αυτό το ιστορικό σπήλαιο στην Δρυοπίδα, που είναι ανοιχτό στους επισκέπτες με δωρεάν είσοδο, χάρη στις προσωπικές φροντίδες των  εθελοντών. Να προκύψουν οι λόγοι και οι ευκαιρίες, για να μένουν τα νέα παιδιά στο νησί. «Για να μην ξενιτευόμαστε», όπως με παράπονο μάς εμπιστεύτηκε η ευγενική κοπέλα, στο λαογραφικό μουσείο της Χώρας∙ παρεμπιπτόντως, κι αυτό λειτουργεί με εθελοντική δουλειά. 

Λίγο πριν το φευγιό μας απ’ το νησί, μια αναπάντεχη έκπληξη. Ένα οργανωμένο παραδοσιακό τυροκομείο (το μοναδικό αν δεν κάνω λάθος) με δυο νέα μορφωμένα κορίτσια στο τιμόνι, που συνεχίζουν την οικογενειακή επιχείρηση στο νησί. Αν δεν είχαμε να κάνουμε ταξίδι, θα συζητούσαμε ακόμα… Για τις δυσκολίες, τις σπουδές τους, το πείσμα τους, το στήσιμο μιας άρτιας τυροκομικής μονάδας με υψηλές προδιαγραφές, τις προκλήσεις και τα… μυστικά της κοπανιστής και της καλής φέτας.

Στον αντίποδα της αυθαιρεσίας, της κακοτεχνίας και των καταπατήσεων (που κι εδώ ζουν και βασιλεύουν), είναι οι άνθρωποι που αγαπούν τον τόπο τους και οργανώνουν τις ζωές τους με εντιμότητα και μεράκι.

Στα σίγουρα, η Κύθνος -ή Θερμιά- όπως τη λένε οι ντόπιοι, δεν προσφέρεται για εξτραβαγκάντζες, χλιδάτες παραλίες με μπιτσόμπαρα και πανάκριβες ξαπλώστρες, θορυβώδη νυχτερινή ζωή και εισαγόμενες γκουρμεδιές. Κι αυτό την κάνει ακόμα πιο γοητευτική, για όσους αγαπούν την απλότητα, την παραδοσιακή χωριάτικη με ντόπια κάπαρη και φρεσκοκομμένα λαχανικά απ’ το μποστάνι και φιλόξενους ανθρώπους που σε καλωσορίζουν στην αυλή τους δίχως δισταγμό, με δροσερό νεράκι κι ένα τρατάρισμα με ό,τι τους βρίσκεται διαθέσιμο.


Υ.Γ. Κρατάω την εικόνα της μοναχικής, ηλικιωμένης κυρίας που, κάθε σούρουπο, άνοιγε τα λουλακί πορτόφυλλά της κι έβγαζε τραπεζάκι και καρέκλες στο πεζοδρόμιο. Δεν περίμενε επισκέπτες, ήταν όμως διαθέσιμη να υποδεχτεί όποιον περαστικό θα σταματούσε στο σπίτι της, για κουβεντούλα. Κι ήταν αμοιβαία η συγκίνηση που νιώσαμε, το βράδυ που καθίσαμε κοντά της και μιλήσαμε, σαν να είμασταν γνωστοί από χρόνια. Τόσο απλά και τόσο θαυμαστά…
Το επιδόρπιο ήταν τοπικό γιαούρτι με γλυκό κουταλιού και κουβεντούλα με τον καπετάν-Γιώργη

Τετάρτη 21 Αυγούστου 2019

«Το μούσι πάει σύννεφο»




Σσστ… κρύβε λόγια, κύριε Περδικούλη μου. Και μη λες ονόματα. Λέγε με «Πρόεδρε». Θα καταλάβω εγώ. Και Ντόρα να με πεις, πάλι θα καταλάβω. Γι’ αυτό λούφαξα ο φουκαράς εδώ μέσα, κύριε Περδικούλη μου. Κόσμο αξούριστο έχει, υπόκοσμο με τη σέσουλα έχει, κι από μούσια -δόξα τω Θεώ- ούτε στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων τόση τρίχα. Κότσαρα κι εγώ μια μουστάκα σαν υπόστεγο, τρούπωσα εδώ χάμω,  κι άντε να με γνωρίσουν μετά. Άντε, να με γνωρίσουν. Παιδί!... ένα γλυκύ βραστό, σε παρακαλώ!

Και, πού είσαι; Κύριε Περδικούλη μου, μη γυρίσεις απότομα. Αυτός εκεί πίσω, με τα γυαλιά τα φινιστρίνια… Μου φαίνεται πως κρύβεται, κύριε Περδικούλη μου. Γύρευε ποιος τον κυνηγάει κι αυτόν τον χαντακωμένο! Αφού να σκεφτείς κύριε Περδικούλη μου, ρώταγε τον καφετζή τον Πανάγο, μήπως το καφενείο έχει κάνα πεζούλι από πίσω, κι αν πατιέται. Κι ο άλλος πίσω μου, ο ψωμωμένος,  που είναι σαν αιδεσιμότατος…  Mα μην καρφώνεσαι έτσι, κύριε Περδικούλη μου! Θα μας πάρουν είδηση και θα γίνει του Κουτσόπυργου, εδώ μέσα. Αυτός που λες, κύριε Περδικούλη μου, κοιτιόταν περίεργα με τον άλλο εκεί πίσω. Τον φινιστρίνη, ξέρεις… Κοντοχωριανοί θα είναι, να μου το θυμηθείς, κύριε Περδικούλη μου. Σε τα μας τώρα; Τήρα να δεις που θα έχουν καμιά βεντέτα κι αυτούνοι, και θα ντρέπουνται τα πλατάνια του χωριού, γι’ αυτό μασκαρεύτηκαν έτσι. Τώρα βέβαια θα μου πεις. “Ποια πλατάνια, κατακαημένε Θωμά; Στάχτη και μπούρμπερη γινήκανε όλα”. Ε, κάτι θα ντρέπονται κι αυτοί οι δόλιοι.

Πάμε σιγά-σιγά, κύριε Περδικούλη μου; Εδώ πέρα, δεν ξεχωρίζει ο ҆γούμενος το καλογεροπαίδι του, έτσι που γινήκαμε. Και να ҆ρθει δηλαδή ο Στέλιος ο Κοντογιώργης, με τόσα μούσια εδώ μέσα, θα ξεχάσει τη βεντέτα, θα με πιάσει αγκαζέ και θα γίνουμε μπιντζινάκατοι. Γιατί, κύριε Περδικούλη μου, στο λέω εγώ, ο Θωμάς ο Μακρυκώστας και να με θυμηθείς. Τα μούσια ολονών εδώ μέσα, μπορεί να είναι από αληθινές τρίχες, αλλά οι μούρες τους είναι μουσαντένιες. Μουσαντένιες και μπαμπέσικες, κύριε Περδικούλη μου!

Πάω πίσω, ν’ αράξω στο πλατάνι του χωριού μου. Όσο υπάρχει ακόμα κι αυτό. Να ζητήσω για λογαριασμό τους συγχώρεση απ’ το πηγάδι, απ’ τα φραγκόσυκα κι απ’ τα κουκουνάρια. Κι απ’ τον Νίκο τον Παπίδα που του έχουν φορέσει ένα φέσι με φούντα από δω, ίσαμε τον αστράγαλο. Κι απ’ όλους τους νοικοκυραίους που πληρώνουν χρόνια τώρα, για ν’ αφρατεύουν αυτοί τα μούσια τους. 
Ωρεντουβάρ κύριε Περδικούλη μου!

Τετάρτη 14 Αυγούστου 2019

Γενέθλια στους ΚΗΠΟΥΣ της Ειρήνης


Κήποι καταπράσινοι, θαλεροί, ολάνθιστοι.
− Ποιος τους ποτίζει; ρώτησες.
− Ποτίζονται από τα δάκρυα εκείνων που συγκινούνται από την ομορφιά, σου είπα.
− Πόση ώρα πρέπει να κοιτάξεις ένα κήπο για να ποτιστεί αρκετά, ρώτησες πάλι.
− Για πάντα, σου είπα.

Με κοίταξες λιγάκι σκεπτικός.
− Κι αν δεν αντέξω να κοιτάζω τόση ομορφιά; είπες.
− Αν δεν αντέξεις, τότε κοίταξε τη θάλασσα. Φτιάχτηκε από τη συγκίνηση αυτών που κοίταξαν την ομορφιά των κήπων. Θα σου μάθει να κοιτάζεις.

Για τον Παρασκευά Κ.
(απ' το βιβλίο "κήποι", εκδ. 24γράμματα) 

Αυτό το μήνα το Απάγκιο κλείνει, αισίως,  τα έξι του χρόνια. Φέτος, γιορτάζει τα γενέθλιά του με μια σπουδαία γυναίκα που με τιμά με τη φιλία της. Την Ειρήνη Γαβριλάκη. Η Ειρήνη άνοιξε διάπλατα τους υπέροχους κήπους της, για να κάνουμε παρέα μια βόλτα στα ηλιοτρόπια και τις μαργαρίτες της. Στους κάκτους, στα νυχτολούλουδα, στα μυριστικά και στα βότανα. Διάλεξα αυτό το μέρος για να σβήσουμε -νοερά- τα κεράκια του Απάγκιου, γιατί η ανάγνωση του τελευταίου βιβλίου της, μ’ έβγαλε σ’ ένα ξέφωτο. Εκεί ακριβώς που απαγκιάζει η ψυχή∙ εκεί που οι λέξεις και τα νοήματα γίνονται χλωρά κλαράκια κι ανθοφορούν την ελπίδα και την προσδοκία. Εκεί που, κάποτε, παρατήσαμε σύξυλη την παιδικότητά μας  κι η Ειρήνη την ανέσκαψε και μας την παρουσιάζει σχεδόν άθικτη. Διαπρέποντας άλλωστε και ως επαγγελματίας Αρχαιολόγος, η Ειρήνη γνωρίζει καλά τις φροντίδες του «ξεβοτανίσματος», αναγνωρίζοντας σε κάθε κλαδάκι της γης «κι ένα υλικό δομής μιας φωλιάς».

Βλέποντας την περσινή, αντίστοιχη, γενέθλια ανάρτηση του Απάγκιου, θυμάμαι πως γράφτηκε υπό την καπνώδη και αποπνικτική ατμόσφαιρα απ’ την καταστροφική φωτιά στο Μάτι. Με τη θλιβερή διαπίστωση πως η ιστορία επαναλαμβάνεται και πως γινόμαστε, ολοένα, και φτωχότεροι από φυσικούς «Κήπους» και πως εξακολουθούμε να θρηνούμε με εμμονή το (καμένο) δέντρο, αλλά αποφεύγουμε ν’ αναλάβουμε την προσωπική μας ευθύνη απέναντι στο «δάσος», γι’ αυτά και για άλλα πολλά που δεν είναι της παρούσης, διάλεξα αυτό το βιβλίο-σταθμό, για να κάνω τις προσωπικές μου «ανασκαφές».  

Γιατί, όπως γράφει και η Ειρήνη στον πρόλογό της:
«Μικροί ή αχανείς, φροντισμένοι ή όχι, δεν νοιάστηκα, αν και οι αφρόντιστοι κήποι, μάλλον με κέρδιζαν πιο γρήγορα, ίσως γιατί ο ρυθμός ξεβοτανίσματος ταιριάζει με τον ρυθμό μου, όταν περιδιαβαίνω έναν κήπο. Και γιατί αρέσκομαι να θεωρώ ότι οι φροντίδες τελεσφορούν»



Μια ευχή:  N’ αφήσουμε επιτέλους, όση φύση μας απόμεινε, να μας κατακτήσει.
Κι ένα τεράστιο ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου, στους φίλους που τιμούν με την παρουσία τους το Απάγκιο, όλα αυτά τα χρόνια!

Καλή Παναγιά και Χρόνια Πολλά σ’ όσους και όσες γιορτάζουν 💚

Για όσους θέλουν να απολαύσουν τη βόλτα στους “Κήπους” της Ειρήνης, εδώ όλες οι πληροφορίες για το βιβλίο της (απ’ τις εκδόσεις 24γράμματα): http://dyslexiashop.gr/index.php/product/99981/

Art photography: Gemmy Woud-Binnendijk

Τετάρτη 31 Ιουλίου 2019

Όχι από τζόκερ. Από τζάκι.



Έβαλε ψύχρα ξαφνικά. Μην ακούς για καύσωνες και βουτιές στις παραλίες. Απ’ τα ορθάνοιχτα παραθυρόφυλλα του αιθέρα ορμούν, ήδη, ψυχρά ρεύματα. Όσοι είναι ευαίσθητοι στο κρύο, το νιώθουν να ξυρίζει τη ραχοκοκαλιά τους, προμηνύοντας επιτελικές κακοκαιρίες και αλγεινές υγρασίες∙ εξαιρουμένων βέβαια, των κατόχων ρετιρέ, στον έβδομο ουρανό. Θα ξεχειμωνιάσουμε με κάτι φαντάσματα απ’ το ένοχο παρελθόν μας και θα χάσουμε τον αμέριμνο ύπνο μας απ’ τις μορφές των αγγέλων που γυροφέρνουν πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Αδικαίωτες ψυχές, βεβηλωμένες μνήμες και αποτρόπαια εγκλήματα, εν καιρώ «δημοκρατίας» και κανονικότητας.

Ιάκωβε, Σταματίνα, Μιχάλη, Νίκο, Ζακ, Αλέξανδρε, Παύλο… όλοι εσείς, εκεί πάνω. Το ξέρουμε πως κοιμάστε ανήσυχα. Ανέκαθεν οι ήρωες υποφέραν από αϋπνίες. Και οι λαοί από ακατάσχετη υπνηλία. Οι σύγχρονοι «ψυχικά νοσούντες», κατά την φεγγαροφωτισμένη και υπερχαρισματική κυρία Δόμνα, θα περιμένουν υπομονετικά το μελλοντικό τους λιντσάρισμα, απ’ την επόμενη γενιά τεχνοκρατών και λασπολόγων. Όπως το έχει εξηγήσει, χρόνια τώρα, κι ο πατερούλης της ψυχανάλυσης Sigmund Freud:  “Οι υστερικοί υποφέρουν, κυρίως, από τις αναμνήσεις”.

Το κουστουμάκι της εθνικής μας κατάντιας, είναι προσφορά της εγχώριας Ιβάνκας, της γνωστής οικογενείας των Τραμπς. Απ’ τη ντιβανοκασέλα της ιστορίας μας, σιγκούνια, φέσια, σκουτιά και ταγάρια, σε τιμές λογικότατες∙ ήτοι, ένας μέσος μισθός, για μια πουκαμίσα της κολεξιόν: “Μαρέβα με τη φούρια σου, βάρα τα κουμπούρια σου”. Προσφάτως λανσαρισμένη κι απ’ το enfant gâté της γυναικείας δημοσιογραφίας, βλέπε: κυρία Σπυράκη, κυρία Στάη και άλλες celebrities απ’ το Επικρατείας. Εκείνες οι ριγωτές μπατανίες της γιαγιάς και οι ντορβάδες από τραγόμαλλο, τώρα δικαιώνονται! Αχ βρε γιαγιά και να ξερες, σε τι τζάκια κυκλοφορούν τα υφαντά και τα βουργιάλια σου!
Day Dreams
c. 1930–32, by William M. Rittase
Source: Philadelphia Museum of Art




Τετάρτη 24 Ιουλίου 2019

"Είμαι εξάρτημα εγώ της μηχανής σας κι ο γιος μου τ’ ανταλλακτικό" (*)



Αν δεν έχεις νιώσει την αγωνία να μεγαλώνεις παιδί εν μέσω μνημονίων, μη μιλάς για μητρότητα. Δεν θέλουν επιδόματα και συσσίτια τα παιδιά, αγάπη μου. Ανθρώπινη και δίκαιη κοινωνία για να μεγαλώσουν, θέλουν. Κι αλίμονο στους νέους που θα γίνουν γονείς, με κίνητρο δυο ψωροχιλιάρικα. Κι αλίμονο στα παιδιά που θα έρθουν στον κόσμο, απ' αυτή την "προσφορά-γνωριμίας". Και ντροπή στη γυναίκα που υποβαθμίζει τόσο πολύ το ρόλο της σημερινής γυναίκας, ανακοινώνοντας τέτοιους νόμους.  Όχι αυτής που περιφέρεται στα έδρανα της βουλής (καλή ώρα). 

Αλλά της άνεργης μάνας που δίνει ηρωικές μάχες για να μη στερήσει τα στοιχειώδη αγαθά απ' το παιδί της. Ένα ζευγάρι αθλητικά, τα εμβόλιά του, τα φροντιστήριά του, το μέλλον του...

Tης εργαζόμενης μάνας που είναι έρμαιο της εργοδοτικής λογικής "ΕΙΣΑΙ ΕΓΚΥΟΣ-ΑΠΟΛΥΕΣΑΙ" ενόψει μάλιστα και  της ανύπαρκτης (πια) Eπιθεώρησης Eργασίας.

Της γιαγιάς που συντηρεί παιδιά και εγγόνια απ' την καταρρακωμένη της σύνταξη.

Της γυναίκας που συντηρεί, με αξιοπρέπεια μονογονεϊκή οικογένεια, της μάνας που έχει παιδί με ειδικές ανάγκες, της κόρης που είναι επιφορτισμένη με τη φροντίδα των γονιών της... ακόμα κι αυτής της γυναίκας που αποφάσισε να διακόψει την κύησή της γιατί... "δεν βγαίνει ο προϋπολογισμός, μάνα μου".

Θα γίνεις (ενδεχομένως) κι εσύ μάνα και θα καταλάβεις τι σου λέω.
Μέχρι τότε, κάνε λίγο ησυχία, γιατί μας κούρασες, "μάνα" μου!... 



(* Στίχος απ’ το τραγούδι της Ελένης Βιτάλη «Κιβωτός». Για την έμπνευση του στίχου, η Βιτάλη είχε πει σε μια συνέντευξή της: «Μόλις γέννησα το γιό μου. Ήμουν 20 χρονών. Οι φίλοι μου έλεγαν το παιδί έκανε παιδί κι εγώ σκεφτόμουν: Εξάρτημα εγώ της μηχανής, έκανα κι άλλο ένα. Έτσι προέκυψε το τραγούδι. Στο μαιευτήριο Λητώ»)


Παρασκευή 12 Ιουλίου 2019

Αμφιλύκη - [24ο Συμπόσιο Ποίησης]


ενός λεπτού σιγή για τα εκλιπόντα
για το τρυφερό φιλί
το στοργικό αγκάλιασμα
τις γαληνεμένες κουβέντες
τα δάκρυα στα μάτια
την προσευχή στον ουρανό

ενός λεπτού κραυγή για τα ορατά και αόρατα
το γοργοφτέρουγο γλαροπούλι που ξαπόστασε στην πλώρη μιας ψαρόβαρκας
τις ψυχούλες που λικνίζονταν πάνω στα χρυσά λέπια της ξεστήθωτης γοργόνας
το παράπονο του ήλιου καθώς αγκυροβολούσε τις αχτίδες του
στα νερά του Σιλωάμ
το όλον της φύσης και το τίποτα που κατέγραψαν οι οθόνες

ενός Θεού οργή
για το τελευταίο ηλιοβασίλεμα του κόσμου
που ξοδεύτηκε στο κλικ μιας συσκευής
για τον άνθρωπο που στα σκουπίδια
πέταξε τα δώρα Του
και γύρισε περιφρονητικά την πλάτη του
στο επιθανάτιο σπινθήρισμα του ήλιου
μέσα στον κάδο με τις πλαστικές σακούλες

ενός τέλους η αρχή
στο ξεκίνημα του πιο παγερού κι ανήλιαγου χειμώνα
οι άνθρωποι αλυχτούσαν κι έψαχναν τροφή στα σκουπίδια
το θαύμα της τεχνολογίας καθόλου δεν τους χόρτασε
κι όλο θρηνούσαν ενθυμούμενοι το τελευταίο δείπνο της Εκάτης.


Συμμετείχε στο 24ο Συμπόσιο Ποίησης στον ιστότοπο Η ζωή είναι ωραία
Ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου, το στυλοβάτη  του θεσμού αυτού, την Αριστέα μας και όλους τους φίλους και τις φίλες που συντροφεύουν με τις συμμετοχές και τα σχόλιά τους, αυτή την υπέροχη ποιητική μας απόδραση.



Παρασκευή 21 Ιουνίου 2019

Μαθήματα φωτογραφίας για αρχάριους


-       Τι τη θες τώρα τη φωτογραφία, βρε χριστιανέ μου; Τα χάλια μου είμαι…

-       Κάτσε βρε Χαρικλάκι που έχεις τα χάλια σου. Κούκλα είσαι! Εδώ κοίτα, θα βγει το πουλάκι τώρα.

-       Μην τρομάξει και φύγει το πουλάκι, έτσι που είμαι. Έλα κι εσύ πλάι μου, να βγάλουμε μία …πώς τις λένε είπαμε, αυτές που βγάζουν τώρα με τα κινητά τους;

-       Σέλφις, νομίζω…

-       Σελφ-σέρβις τις λένε, βρε, Χαράλαμπε! Δηλαδή, δεν μπορούμε να βγούμε μία, μαζί;

-       Δεν τραβάει τέτοιες η μηχανή μας, βρε Χαρικλάκι… Είναι απ’ τις παλιές, με το φιλμ και το διάφραγμα. Κάτσε να σε τραβήξω άλλη μία, με φλας.

-       Ναι, να τη στείλεις και στον Άγιο Πέτρο, για να με αναγνωρίσει όταν θα πάω στο σκοτεινό του θάλαμο. Έτσι, καλή είμαι;

-       Δεν θα το πιστέψεις βρε Χαρικλάκι, αλλά εγώ σε βλέπω ακόμα, σαν το μικρό μου κοριτσάκι.

-       Από βδομάδα, θα πάμε στον οφθαλμίατρο, Χαράλαμπε. Ο καταρράκτης σου έχει χειροτερέψει.

-       Βρε, λέγε ό,τι θέλεις, εσύ! Έχουμε πολλές πόζες ακόμα στο φιλμ. Πάρα πολλές, Χαρικλάκι μου!... Χαμογέλα μου, βρε, λίγο!
~ // ~

Το ζεστό σούρουπο τούς βρήκε ακόμα στο μικρό άλσος, να βολτάρουν πιασμένοι αγκαζέ, εκείνη να σταματάει για λίγο, να ξεκουράζει σ’ ένα παγκάκι τα πρησμένα της πόδια κι εκείνος, να κατευθύνεται στον υπαίθριο μικροπωλητή και να επιστρέφει μ’ ένα φεγγαρένιο χαμόγελο κοντά της. Με χέρια που έτρεμαν, ξετύλιξε απ’ τη ζελατίνα του ένα γλειφιτζούρι κοκοράκι και της το πρόσφερε, σαν να ήταν ένα ολάνθιστο μπουκέτο. «Στο χρωστούσα απ’ τα παλιά, Χαρικλάκι μου. Θυμάσαι;» της είπε όλο τρυφεράδα. «Πώς δε θυμάμαι; Η ζωή είναι ένα γλειφιτζούρι, μου έλεγες. Μαζί θα το γευτούμε, ως το τέλος. Μα τι πας και θυμάσαι, βρε, Χαράλαμπε; Θα σ’ ανέβει κι η πίεση… και το ζάχαρο… αχ, βρε, Χαράλαμπε!...»

Οι περαστικοί χάζευαν το ηλικιωμένο ζευγάρι που μοιραζόταν ένα κατακόκκινο γλειφιτζούρι, πονηρογελώντας ο ένας στον άλλο. Ο ήλιος είχε κρυφτεί πίσω απ’ τις τσιμεντένιες κορυφογραμμές της πόλης και τα φλασάκια απ’ τις οθόνες των κινητών, φεγγοβολούσαν σαν πύρινες λαμπηδόνες τριγύρω τους. Σε λίγη ώρα, θα γινόντουσαν είδηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης∙ οι φωτογραφίες και τα βίντεο απ’ την τρυφερή και σπάνια αυτή εικόνα, θα μάζευαν πολλά “λάικ” στα στέκια του διαδικτύου, εκεί που οι άνθρωποι θαυμάζουν και αυτοθαυμάζονται, μέσα από ψηφιακές φωτογραφίες και έξυπνες ατάκες.

Οι  εικόνες που έχουν απομείνει στο φιλμ τους, όσο πάνε και λιγοστεύουν. Η παλιά τους αναλογική μηχανή θα παροπλιστεί, κλείνοντας για πάντα μέσα της τα καρέ μιας ολόκληρης, κοινής ζωής. Που είχε ηλιόλουστες μέρες, αλλά και άγριες βαρυχειμωνιές. Που άντεξε στο χρόνο και τη φθορά και αξιώθηκε να γλυκολειώνει, σαν ένα γλειφιτζούρι κοκοράκι.

-       Έλα Παναγία μου! Καλέ, εμείς είμαστε εδώ; Ποιος μας τράβηξε, βρε Χαράλαμπε;

-       Τις προάλλες στο αλσάκι, βρε Χαρίκλεια. Ξέχασες;

-       Μμμ… καλούτσικοι βγήκαμε, ε Χαράλαμπε; Μικροδείχνουμε, ή ιδέα μου είναι;

 (Σημ. η φωτογραφία της ανάρτησης είναι απ' το διαδίκτυο και ανήκει στο δημιουργό της)