Ένα άλλοθι για τρεις αφορμές

 [όχι, δεν είναι αστυνομικό]

Μια τελευταία ερευνητική ματιά στις αποσκευές του γαϊδαροκαλόκαιρου, λίγο πριν κλείσει τα τεφτέρια με τις εκκρεμότητές της. «Λοιπόν, έχουμε και λέμε. Μια ιδέα, λίγη έμπνευση, δώδεκα κεράκια γενεθλίων κι ένα ποίημα για το καλοκαίρι. Εντάξει, είναι λίγο αχταρμάς το πράγμα, αλλά δεν μου κάνει καρδιά ν’ αφήσω κάτι εκτός», μονολόγησε με στοργικό ύφος. Είχε προηγηθεί βέβαια η παραλαβή εκείνου του μυστηριώδους πακέτου που της άλλαξε εντελώς τη διάθεση και τα σχέδια. Πριν λίγες ώρες, κοιτούσε απορημένη το επιμελώς τυλιγμένο με διάφανη ταινία δέμα που βρήκε στην πόρτα της. Πρόσεξε ότι δεν υπήρχε όνομα αποστολέα και, προς στιγμή, σκέφτηκε να καλέσει το εκατό για να στείλουν συνεργείο με πυροτεχνουργούς. Τελικά όμως, η περιέργειά της υπερτέρησε της ανησυχίας της. Το ξετύλιξε προσεκτικά και αντίκρυσε έκπληκτη το περιεχόμενο. Ένα παλιό φορητό κασετόφωνο Philips με μια εξηντάρα κασέτα στο εσωτερικό του. Η στιγμιαία απορία της για το αν υπάρχουν μπαταρίες στην ειδική θήκη του και εάν λειτουργεί, λύθηκε στη στιγμή. Πάτησε το play και η ταινία ξεκίνησε να στριφογυρίζει στα γρανάζια του μηχανήματος.

«Ξεχασιάρα, ανασκουμπώσου! Ξέρω ότι με θυμάσαι. Ίσως προσπαθείς να το ξεχάσεις. Μην το κάνεις. Σου μένουν μόνο λίγες μέρες μέχρι τη λήξη του δρώμενου. Αν δεν ανεβάσεις κάτι εγκαίρως, δεν θα είμαι καθόλου ευγενική μαζί σου. Θα φας ενημερωτικό σημείωμα που θα πάει σύννεφο. Λαστ μπατ νοτ λιστ που λέγαμε και στο Σικάγο, να ξέρεις πως οργανώνω ήδη νέο κύκλο αίματος. ‘‘Ένα ποίημα για το φθινοπωροχείμωνο’ κι αν  επιμένεις να απέχεις, θα πάμε στα πιο σκληρά. ‘Ένα Ποίημα-Αποχαιρετισμός στην εποχή του φούτερ’». Άι γουίλ καμ μπακ. Το νου σου!»

Πάτησε ταραγμένη το κόκκινο πλήκτρο του stop. Στο μυαλό της στριφογύριζαν διάφορα σενάρια για την κάτοχο της φωνής αυτής. Κάπου την οδηγούσαν οι υποψίες της, αλλά δεν ήταν ακόμα σίγουρη. Ξανάβαλε την κασέτα να παίζει, δυνάμωσε τη φωνή και αφουγκράστηκε το ηχητικό μήνυμα της άγνωστης γυναίκας. Αυτή τη φορά διέκρινε απόμακρους ήχους, πίσω απ’ τη γυναικεία φωνή. Παρατήρησε επίσης ότι η ομιλήτρια ήταν ελαφρώς λαχανιασμένη. Το ξανάκουσε τρίτη φορά. Τώρα ήταν βέβαιη. Αυτά που ακούγονταν στο βάθος του χώρου όπου έγινε η μαγνητοφώνηση, ήταν δύο κρίσιμα και άκρως αποκαλυπτικά στοιχεία. Ο απόηχος από ένα ανεπαίσθητο γάβγισμα, το ένα. Οι επαναλαμβανόμενοι θόρυβοι που κάνει ένα μέταλλο όταν ακουμπάει σε μια επιφάνεια. «Να δεις που αυτή σηκώνει βαράκια όση ώρα μαγνητοφωνεί το μήνυμά της… ή σιδερώνει ρούχα!!!». Αναλαμπή. Θυμήθηκε το συνήθειο μιας καλής φίλης να ισιώνει ό,τι είναι τσαλακωμένο. «Βρε, λες να ‘ναι αυτή;;;»

Προς επίρρωση της υποψίας της, ανακάλυψε ότι στο ενσωματωμένο μικρόφωνο της συσκευής, εκεί δηλαδή που έγινε η μαγνητοφώνηση του μηνύματος, υπήρχαν υπολείμματα παπαγαλοτροφής. Με μια πιο προσεκτική ματιά βέβαια διαπίστωσε ότι, τελικά, ήταν σπόροι τσία, λίγα πίτουρα βρώμης και κάτι ύποπτοι κόκκοι από κινόα τρίχρωμη. «Βingo!» Που θα έλεγε και κάποια ψυχή στο θρυλικό Πυργόσπιτό της. Η εικόνα ξεκαθάρισε. Οι απόμακροι ήχοι που ακουγόντουσαν στην κασέτα ήταν το γάβγισμα του Σερ Μαξ, καθώς και τα βαράκια που ανεβοκατέβαιναν στα γραμμωμένα χέρια της. Εξ ου και το ανεπαίσθητο λαχάνιασμα στη φωνή της. Σήκωσε με νευρικές κινήσεις το καπάκι του υπολογιστή. Αναζήτησε το αποθηκευμένο αρχείο που είχε τον τίτλο «Ένα ποίημα για το καλοκαίρι/παρτ 2». Συνειδητοποίησε με φρίκη ότι δεν το είχε αναρτήσει ποτέ. Αναζήτησε με αγωνία την ημερομηνία λήξης του δρώμενου. 30 Αυγούστου. Τη μέρα δηλαδή που το Απάγκιο θα κλείνει τα 12 χρόνια του. Κρύος ιδρώτας την έλουσε. Υπήρχε έντονα στην ατμόσφαιρα ένα διαμορφωμένο υπόβαθρο με στοιχεία θρίλερ, λίγο από δραματικό ψυχογράφημα και μια εσάνς από φιλμ νουάρ που παρέπεμπε σε βιβλίο του Γιάννη Μαρή. Δεύτερη αναλαμπή. Το έτερον αποθηκευμένο αρχείο στον υπολογιστή της, με το ξεκίνημα της συμμετοχής της στον τέταρτο κύκλο του Γιάννη. Και τώρα, η αναμέτρηση με το χρόνο αρχίζει. Πρέπει να προλάβει. Τι ενώνει όλα αυτά τα δρώμενα και τι τα χωρίζει; Ποιος θα πληγωθεί αν δεν ανταποκριθεί ‘ον τάιμ’ που λέει και το Αριστάκι; Πόσα ενημερωτικά σημειώματα ν’ αντέξει ένας άνθρωπος; Και τι θα έλεγε το Απάγκιο στους φίλους του, αν είχε φωνή; Δίχως δεύτερη σκέψη καβάλησε τη χρονοκάψουλα του Γιάννη κι έστειλε τα φιρμάνια της. Ένα ποίημα για το καλοκαίρι, κρεμασμένο στο δέντρο της έμπνευσης:

 

Το δικό μου σταθερό καλοκαίρι είστε όλοι εσείς

Φίλοι που μεγαλώνουμε στην ίδια γειτονιά

Αγαπώ τις στιγμές μας τις ιερές

Τα Συμπόσια και τις ασπρόμαυρες λήψεις της Μαρίας

Τα γυάλινα βαζάκια της Ρούλας με τους τυλιγμένους χάρτινους λαχνούς

Αυτό το «Κανελλάκι» γραμμένο απ’ τα χεράκια της… το πιο λατρεμένο ουδέτερο που μου χάρισαν στη ζωή μου όλη

Τα κουρασάν της Πίπης και τα ψαγμένα της Στεφανίας

Τις μουσικάρες της Γλαύκης

Το αστέρι μας το Μαρινάκι που όσο πάει κι ανθίζει

Τους γραφιάδες και τις ποιήτριες της συντροφιάς

Όλους αυτούς κι αυτές που δε μασάνε τα λόγια τους

Κόντρα στα δήθεν και στα σουργελοκαρνάβαλα

Την Αννούλα, την Αννίκα κι όλες τις γλυκές υπάρξεις που ο λόγος τους είναι δροσερή στέρνα να σε ξεδιψάσει

Αγαπώ που υπάρχω ανάμεσά σας

Μετράω δώδεκα χρόνια ζωής στο κουρμπέτι-ιντερνέτι

Πώς ήταν;

Τα φαντάζομαι μικρές ψηφίδες σ’ ένα ταψί μπακλαβά απ’ τα χεράκια της Ρούλας

Τεμαχισμένος αρχιτεκτονικά και αγαπησιάρικα

Ρόμβοι με γαρουφαλλάκι και κριτσανιστές στρώσεις φύλλα

Σοροπιασμένες οι ευχές και οι ευχαριστίες μου

Παρεούλα και προχωράμε να ξεκαλοκαιριάσουμε

Να ‘ρθουνε τα μποφοράκια, ανάσα βαθιά, χεράκι και φύγαμε…

----------------------- Y ---------------------

ëΤο λες και συγκεντρωτική συμμετοχή (sic) σε 3 δρώμενα. «Ένα ποίημα για το καλοκαίρι» της Αριστέας μας, «Μια ιδέα-Μια έμπνευση΄#4» του Γιάννη μας και τα 12χρονα γενέθλια του Απάγκιου  που είπα να τα ξεπετάξω με τα άλλα 2. Λίγο η ζέστη, λίγο τα λόγια του πρωθυπουργού, λίγο ότι δεν αφήσαν χλωρή ούτε μια αγριοτσουκνίδα στα βουνά μας… ε, πόσα ν’ αντέξει η δόλια η μπλόγκερ; Απ’ την καρδιά μου σας ευχαριστώ για ό,τι μοιραζόμαστε τόσα χρόνια. Να προσέχετε, να προσέχουμε ο ένας τον άλλο και κυρίως… ψηλά το κεφάλι! Τις προάλλες έβγαινε μια μαμά με το μικρό της από ένα κατάστημα κι εκείνο έδειξε ενθουσιασμένο με το δαχτυλάκι του προς τον ουρανό. «Κοίτα μαμά… Τέλεια είναι!!!» Είχε σουρουπώσει κι ο πύρινος ουρανός ήταν έργο τέχνης. Κι αν δεν ήταν εκείνος ο αετομάτης μικρούλης, κανείς μας δεν θα το πρόσεχε. Η μαμά του, εγώ, και τρεις τέσσερις περαστικοί που σηκώσαμε ευθύς το βλέμμα μας στον ουρανό. Όλοι σκυμμένοι, γαρ…

 

Σημείωση: Οι φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται απ’ το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους

e-Καλοκαίρι

 

}Καλώς ήρθατε στην πλατφόρμα e-Καλοκαίρι του υπουργείου τουρισμού & real estate

Για λόγους ασφαλείας, σας πληροφορούμε ότι οι ζωές σας καταγράφονται

Για καλοκαίρι σε all inclusive resort ή boutique hotel, πατήστε το #1

Για καλοκαίρι σε ινσταγκραμικό συγκρότημα με ιδιωτική παραλία, πατήστε το #2

Για καλοκαίρι σε Airbnb βίλα, πατήστε το #3

Για κράτηση θέσης σε οργανωμένη παραλία, πατήστε το #4

Αλλιώς, περιμένετε να συνδεθείτε με κάποιον εκπρόσωπό μας~

Γεια σας. Ένα καλοκαίρι απ’ τα παλιά θα ήθελα

Μια ελεύθερη παραλία να στρώσω ψαθούλα και ν’ αράξω στον ήλιο

Να μην ακούω παρά μονάχα τα τζιτζίκια και τον παφλασμό της θάλασσας

Ένα καλοκαίρι μπατίρικο με ξυπολισιές και φτηνό φαγητό

Με ανθρώπους ασπρόμαυρους σαν από παλιά ταινία

Συλλογικό καλοκαίρι με φέτες καρπούζι και ρεφενέ τσιμπούσια εκεί που σκάει το κύμα

Με μια κασέτα να παίζει «Άσε τον παλιόκοσμο να σκούζει / σε πλαζ, εστιατόρια, πανσιόν /εμείς με σλίπιγκ μπαγκ και με καρπούζι / θα κάνουμε το γύρο τον νησιών»

Ένα απλό γαμημένο καλοκαίρι θέλω

Έχω όλα τα δικαιολογητικά

Δουλεύω νυχθημερόν, κάνω οικονομίες, δεν διασκεδάζω, δεν τρώω πολύ, δεν ανασαίνω σχεδόν, δεν…

}Λυπούμαστε, ο χρόνος σας ολοκληρώθηκε. Το προϊόν που αναζητάτε δεν είναι διαθέσιμο. Ευχαριστούμε που επιλέξατε την εφαρμογή μας για να εξυπηρετηθείτε~

Η κασέτα παίζει ακόμα απ’ το ανοιχτό παράθυρο της μνήμης

Κι εγώ υποκύπτω στην παλιά μου -εντελώς ηλίθια- συνήθεια

Να κανιβαλίζω στίχους τραγουδιών

}Άσε το φτωχόκοσμο να σκούζει
στα μίζερα κλουβιά από μπετόν
εμείς με golden visa και τζακούζι
θα τρώμε απ’ τον ιδρώτα των χαζών~

Το περιπόθητο όνειρο για μιαν “Ιθάκη”

Καταποντίζεται

Σκάσε και κολύμπα τώρα

Επίδοξε Οδυσσέα του γλυκού νερού…

 

Η συμμετοχή μου στο κάλεσμα της Αριστέας μας για ποιήματα με “άρωμα καλοκαιριού”. Το δικό μου e-Καλοκαίρι δεν το λες ειδυλλιακό, ωστόσο τα “νερά” του αντανακλούν τη ζοφερή πραγματικότητα.

Mέχρι οι ξένοι επενδυτές ν’ αγοράσουν τη μάνα μας και τον πατέρα μας, εύχομαι να περνάμε ανέφελα καλοκαίρια… ή “τουριστικές σεζόν” όπως αποκαλούνται πλέον.

* Οι 2 πρώτες φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται απ' το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους

25 (και κάτι) λέξεις…

 

Λεωφόρος Μοναξιάς, πάροδος Απόγνωσης

δρασκελίζω ερείπια και σκοτάδια

αναζητώ έξοδο κινδύνου

«Θεέ μου, πόσο ατάραχος με παρατηρείς απ’ το θεωρείο Σου;»

Φεγγάρι-φεγγίτης με λούζει στο φως Σου.

Ελπίζω…

 

Συμμετείχε στον 16^ο κύκλο των 25λεκτων που οργάνωσε και φιλοξένησε η Μαρία Νικολάου στο ΚΕΙΜΕΝΟ

Με αφορμή άλλη μια εκπληκτική φωτογραφία της Μαρίας, εμπνευστήκαμε και γράψαμε τις ολιγόλεκτες συμμετοχές μας. Υπέροχες και μοναδικές όλες, με αυτή της Αλεξάνδρας μας να ξεχωρίζει επάξια και να διακρίνεται.

Μέχρι το επόμενο ραντεβού μας, να είστε όλοι καλά J

Intercity 62

[ είναι ντροπή να μιλάτε για την ασφάλεια των τραίνων

χούγιαξε ο θυμωσιάρης υπουργός ]

 

- Δ ε ν  έ χ ω  ο ξ υ γ ό ν ο- Από πού μας παίρνετε;- Δ ε ν  έ χ ω  ο ξ υ γ ό ν ο- Πρέπει να δώσετε συντεταγμένες- Δ ε ν  έ χ ω  ο ξ υ γ ό ν ο- Κυρία δεν σας ακούω καθαρά- Δ ε ν  έ χ ω  ο ξ υ γ ό ν ο- Πάρτε καλύτερα την πυροσβεστική εγώ ένας απλός ανεκπαίδευτος υπάλληλος είμαι

- Δυστύχημα από ανθρώπινο λάθος ήταν μην το κάνουμε και θέμα- Ποιος νοιάζεται για το δυστύχημα τι θα πω στα κανάλια να μου γράψετε- όχι δύσκολες λέξεις δεν έχω πιει καφέ ακόμα- και μπορεί να τις ξεχάσω

- Προέχει να μη χάσετε την ψυχραιμία σας- σπορ ντύσιμο- κεφάλι χαμηλωμένο- να ελαφροπατάτε στα χαλάσματα- προσοχή μην γλιστρήσετε- το πεδίο είναι διάσπαρτο με καμένες σάρκες

- Σε απευθείας σύνδεση η πρόεδρος αγγίζει τις λιωμένες λαμαρίνες- ρίγη συγκίνησης- ένας εργάτης που φτυαρίζει συντρίμμια παραπέρα φτύνει μια ροχάλα- αν ο άνεμος συναινούσε θα την έριχνε πάνω της- μα κι αυτός αντίθετος ήταν

- Σας πάει περίφημα το πένθος αγαπητή μου- ίσως μια πέρλα θα ταίριαζε καλύτερα με τις αφέλειές σας- λίγο άστοχο βέβαια να τρίψετε τις παλάμες σας μετά τις λαμαρίνες- ένας παλιός γραφειοκράτης το είχε κάνει κάποτε και θυμάστε το τέλος του- αυτός που έστειλε τον Χριστό στο σταυρό ξέρετε

- «Ψάχνω το κορίτσι μου- σ’ αυτό το βαγόνι ήταν σας λέω- βρήκα ένα παπούτσι πεταμένο- πού τους πάτε- πόσους βγάλατε- διώξτε τις γαμημένες δαγκάνες- σκάβουν τις σάρκες των παιδιών μας- Ο Παναγιώτης είχε γενέθλια σήμερα»- Είστε όλοι για τα μπάζα και βγάλτε επιτέλους το σκασμό

- Μία πρόεδρος- ένας πρόεδρος- κάποιος υπουργός (αφράτος και αγουροξυπνημένος)- κάτι  υφυπουργοί- ένα λεφούσι αναρμόδιοι- ερπύστριες- θηριώδεις εκσκαφείς- αναιδή παπούτσια σουλατσάρουν επί πτωμάτων- «πες του να μη γελάει ο μ@λάκας»- πρόεδρε σκεφτείτε κάτι δυσάρεστο και διατηρείστε εμβριθές ύφος μπροστά στις κάμερες- τι είναι «εμβριθές»;- φραπέδες και φρεντοκαπουτσίνοι ακουμπισμένοι στο κουφάρι ενός βαγονιού- από μέσα μυρίζει καμένη σάρκα

- Ένθα ουκ έστι πόνος ου λύπη ου στεναγμός αλλά ζωή ατελεύτητος- Ελεήστε μας χριστιανοί δώστε μας μια ανάσα οξυγόνο χριστιανοί- σκασμός τέκνα μου μιλάει ο κύριος πρωθυπουργός- «είμαι βαθύτατα συγκλονισμένος με τη θυσία αυτών των παιδιών»- απ’ τα χαλάσματα σέρνονται διαμελισμένα σώματα ΔΕΝ έχει γιατρούς ΔΕΝ έχει ασθενοφόρα Χ Α Ο Σ- Μη χάσουμε την εξουσία και για ένα κ@λοτραίνο τώρα- Αλληλούια- Ό,τι δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις με επιχειρήματα το εκμαυλίζεις- νόμος

- Βγάλανε ευθύς τη διάτα: Μπαζώστε- Δι’ ευχών των αγίων πατέρων ημών- Ας έχει προσωπικά αντικείμενα καρφάκι δε μου καίγεται ΜΠΑΖΩΣΤΕ- Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός- άκαυτα υπολείμματα σε σακούλες πλαστικές- Ανάπαυσον ο Θεός τους δούλους σου- «Το κύρος της πατρίδας μας πλήττεται αν μιλήσετε εκτός συνόρων»- «Ψάξτε τις σακούλες μπορεί να βρείτε κάτι να θάψετε»- «Ο κρατικός μηχανισμός λειτούργησε στην εντέλεια»- Μακάριοι οι κλαίοντες και καιόμενοι νυν- «Και γενικότερα: Μην φωνασκείτε θα εύρετε παρηγορίαν εις τους κόλπους της εκκλησίας»- Αμήν

Κι ύστερα κηρύχθηκε ένα δοξαστικό τριήμερο πένθος

(τσιγγουνιές θα κάνουμε;)

Και άπαντες οι μπουλντοζιέρηδες

επέστρεψαν στα λημέρια τους

αλληλοχειροκροτήθηκαν

και όρμησαν στο κυλικείο της βουλής

(εκείνο το κορίτσι στο κυλικείο του τραίνου εξαϋλώθηκε)

και ανάμεσα σε χαχανητά και ρεψίματα

δήλωσαν βέβαιοι για την επανεκλογή του θυμωσιάρη υπουργού

εις την ένδοξη περιφέρειάν του.

Όπερ και εγένετο.

 

Η συμμετοχή μου στο 33ο Συμπόσιο Ποίησης που οργανώθηκε απ’ την Αριστέα μας στο blog «Η ζωή είναι ωραία»

Φωτογραφία: εικαστικό του ζωγράφου Δημήτρη Αστερίου

------------------------------------------------------------------------

ΥΓ. Θερμές ευχές και συγχαρητήρια σ’ όλους τους φίλους που συμμετείχαν στο συμπόσιο. Και τα εύσημα στην οικοδέσποινα του συμποσίου, την Αριστέα μας. Για την επιλογή της λέξης «οξυγόνο» (πάντα της αρέσει να βουτάει σε βαθιά νερά) και για την άρτια οργάνωση. 

 

“Χριστέ μου”

 Τάκης Βαρβιτσιώτης

Χριστέ μου

Βοήθησέ με να μάθω

Την ορθογραφία της λέξης «αγαπώ»

Την ορθογραφία των λέξεων

«Ταπεινοφροσύνη»

«Αθωότητα»

«Υπομονή»

Για να υπομείνω

Τα βάσανα της ζωής

Όπως υπόμεινες Εσύ

Το μαρτύριο του Σταυρού

Για να μπορώ να ψαλιδίζω

Το πλέγμα του σκότους

Την επηρμένη λάμψη των καθρεφτών

Για να μπορώ να ελπίζω

Σ' ένα φως αναστάσιμο

------------------------------

ëΑπό τη συλλογή Η θαυμαστή αλιεία (1992) του Τάκη Βαρβιτσιώτη

ëPhoto: “Στιγμές κατάνυξης στο Άγιον Όρος 1969”, Τάκης  Τλούπας

Η2Ο

 

Βάλε νερό κι αλάτι αν θέλεις να ξεχάσουμε

Βάλε νερό και χώμα αν θέλεις να χτίσουμε

Βάλε νερό και βασιλικό αν θέλεις να φυτέψουμε

Βάλε νερό και όνειρα αν θέλεις να ταξιδέψουμε

Βάλε νερό και φιλί αν θέλεις να ξεδιψάσουμε

 

Μη βάλεις όμως νερό και θλίψη

Γιατί θα γίνει δάκρυ και θα μας πνίξει

 

Και για όνομα του Θεού

Σταμάτα να πετάς πέτρες στο νερό

Ταράζεις το κρυφό μας ναυάγιο

Αφού το ξέρεις καλά

Όλα μας τα μυστικά

Τ ο   ν ε ρ ό

ένδον του τα φυλάει.

 

[Viktor Lundgren photography]

 

ëΣυμμετείχε στο 32ο Συμπόσιο Ποίησης που οργάνωσε και έτρεξε στο μπλογκ της η Αριστέα μας. Εδώ και χρόνια το συμπόσιο αυτό -η συνεύρεση φίλων μπλόγκερς-, σηματοδοτεί το κλείσιμο μιας χρονιάς. Με αφορμή μια λέξη -φέτος ήταν το «φιλί», μοιραζόμαστε τις ποιητικές μας απόπειρες, με σεβασμό στους όρους και αμοιβαία άμιλλα και αλληλεπίδραση. Γνωρίζοντας με πόσο αντίξοες συνθήκες υλοποιήθηκε φέτος το συμπόσιο, νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη και απέραντη εκτίμηση για τον «άγρυπνο κέρβερο» που το έφερε και πάλι εις πέρας, άψογα και υποδειγματικά. Πάμε για τα επόμενα συμπόσια. Με νίκες, προσωπικές και συλλογικές και με το «πνευματικό παιδί» της Αριστέας να μετράει πολλά-πολλά χρόνια (και ενημερωτικά σημειώματα) Y

Χριστούγεννα / Δεν περιμένω όμως τίποτα πια [*]

 

Λαχταρώ:
Ένα μέρος δίχως Χριστούγεννα,
δίχως Πάσχα,
δίχως εθνικές εορτές.
Ένα απάνεμο, περίκλειστο κρατίδιο.
Πότε πότε θα επιτρέπεται η είσοδος
μόνο σε γαλαζωπές ανταύγειες
από παιδικό ουρανό.
Τίποτε άλλο.

Δημήτρης Καταλειφός | «Λαχταρώ»

 -----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Κι όμως δεν αυτοκτόνησα.
Είδατε ποτέ κανέναν έλατο να κατεβαίνει μοναχός του
στο πριονιστήριο;
Η θέση μας είναι μέσα δω σ’ αυτό το δάσος
με τα κλαδιά κομμένα μισοκαμένους τους κορμούς
με τις ρίζες σφηνωμένες μες στις πέτρες.

Άρης Αλεξάνδρου | «Μέσα στις πέτρες»

----------------------------------------------------------------------------------------------------------- 

Δεν έχω πια δικαίωμα να κλαίγομαι
τώρα που χόρτασα κι εγώ ψωμί κι αγάπη.
Οι στερημένοι δεν είναι πια αδέλφια μου,
οι πεινασμένοι δε μ’ έχουν για δικό τους,
κι ούτε με ξελασπώνει που ταράζομαι
σαν τύχει κι αντικρίσω τη ματιά τους.

Ντίνος Χριστιανόπουλος | «Ό,τι κορόιδευα»

----------------------------------------------------------------------------------------------------------- 

Η ασετιλίνη που σφυρίζει στη γωνιά
ένα σπασμένο παράθυρο φιμωμένο με σκοτάδι.
Η σκεπή του μαγειρείου μπάζει νερά.
Βουίζει μες στις χαραμάδες ο άνεμος.
— Θωμά, πάρε τσιγάρο
και μη σκαλίζεις τα δόντια σου, Θωμά.
Μάταια ψάχνεις για ένα τριματάκι
απ’ το παλιό παιδικό χριστόψωμο.
Βουίζουνε τα φλόγιστρα του πετρελαίου. Ο Θωμάς
σφίγγει στα γόνατά του μια πατάτα
και καθαρίζει ήσυχα ήσυχα. Τ’ άλλο του χέρι είναι κομμένο.

Κοιτάμε με την άκρη του ματιού το σκοπό που μπαίνει
μ’ ένα φύσημα παγωμένου αέρα. Το σαγόνι του
θα τρέμει πίσω απ’ το χακί κασκόλ.

Σηκώνεις το γιακά της χλαίνης σου. Χιονίζει.
Μια πλάκα φωνογράφου στο Διοικητήριο. Πιο μακριά
η σιωπή. Καλή νύχτα, καλά Χριστούγεννα.
Συλλογιέσαι τ’ άστρα πίσω απ’ την καταχνιά
σκέφτεσαι πως αύριο μπορεί να σε σκοτώσουν.
Μα απόψε αυτή η φωνή είναι μια τσέπη μάλλινη
χώσε τα χέρια σου.
— Καληνύχτα, Θωμά, καλά Χριστούγεννα.

Κι η καρδιά σου φωτίζεται σαν χριστουγεννιάτικο τζάμι.

Μακρόνησος 1950

Τάσος Λειβαδίτης | «Παραμονή Χριστουγέννων» | απόσπασμα

----------------------------------------------------------------------------------------------------------- 

 

Ω, μη θαρρείτε πως ζητάω για μένα τίποτα,
Κανείς εμένα δε μπορεί να με γλυκάνει
Το παιδί που σαν εφημερίδα κάηκε
Δε μπορεί πια τις καραμέλες σας να φάει.
Εγώ είμαι που χτυπάω την πόρτα σας, ακούστε με,
Φιλέψτε με μονάχα την υπογραφή σας
Έτσι που τα παιδάκια πια να μη σκοτώνονται
Και να μπορούν να τρώνε καραμέλες.

Ναζίμ Χικμέτ | «Εγώ χτυπώ την πόρτα σας» | μετάφραση: Γιάννης Ρίτσος | απόσπασμα

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Κάπου ανάμεσα στα εκκωφαντικά χοχοχο και τα μυριάδες λαμπιόνια των μπαλκονιών και των εμπορικών λεωφόρων, κρύβονται οι λέξεις των ποιητών. Όχι ότι θα σώσει τον άνθρωπο η ποίηση, μπορεί ωστόσο να προσφέρει ένα ασφαλές και ήρεμο καταφύγιο. 

Εύχομαι ολόψυχα όλες οι ευχές που θ’ ανταλλάξουμε αυτές τις μέρες να συμπεριλαμβάνουν την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά και τη χαμένη μας αξιοπρέπεια. Αν δεν τα ανακτήσουμε εγκαίρως όλα αυτά, τότε φοβάμαι ότι το υπέρτατο αγαθό που είναι κοινή ευχή όλων μας, η υγεία δηλαδή, είναι καταδικασμένη. Κανένα σώμα δεν είναι υγιές όταν η ψυχή νοσεί. Και καμιά κοινωνία δεν προκόβει όταν οι άνθρωποι έχουν χάσει το χαμόγελό τους.

Να περάσετε όμορφα και μόνο κοντά σε ανθρώπους που εκπέμπουν αγάπη 💗

 

[*] Ο τίτλος της ανάρτησης προέρχεται απ’ τους στίχους του Φοίβου Δεληβοριά και το υπέροχο τραγούδι του «Χριστούγεννα»

* Οι φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται απ΄ το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους

«Πού θα πάει, θα ξημερώσει…» [*]

 

«…Μου λένε: Φάε και πιες! Να 'σαι ευχαριστημένος που έχεις!

Μα πώς να φάω και να πιω,

όταν το φαγητό μου τ' αρπάζω από τον πεινασμένο,

όταν κάποιος διψάει για το ποτήρι το νερό που έχω;

Κι ωστόσο, τρώω και πίνω…»

«Στους Μεταγενέστερους» - Μπέρτολτ Μπρεχτ (απόσπασμα)

 

«…Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν.

Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε

φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε

φοβούνται το αδράχτι της μητέρας μας και το αλφαβητάρι του παιδιού μας

φοβούνται τα χέρια σου που ξέρουν να αγκαλιάζουν τόσο τρυφερά

και να μοχτούν τόσο αντρίκια

φοβούνται τα λόγια που λέμε οι δυό μας με φωνή χαμηλωμένη

φοβούνται τα λόγια που θα λέμε αύριο όλοι μαζί

μας φοβούνται αγάπη μου κι όταν μας σκοτώνουν

νεκρούς μας φοβούνται πιο πολύ».

«Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν» - Τάσος Λειβαδίτης (απόσπασμα)

«…Γι' αυτό κι εγώ δεν γράφω πια

για να προσφέρω χάρτινα ντουφέκια,

όπλα από λόγια φλύαρα και κούφια!

Μόνο μιαν άκρη της αλήθειας να σηκώσω

να ρίξω λίγο φως στην πλαστογραφημένη μας ζωή-

όσο μπορώ, κι όσο κρατήσω!...»

«Στίχοι, 2» - Τίτος Πατρίκιος (απόσπασμα)

«Αν είχαμε το νερό τον αέρα

Τις σωστές ατμοσφαιρικές συνθήκες

Εγώ κι οι φίλοι μου

Θα ‘μασταν ένα μπουκέτο ιδρωμένα τριαντάφυλλα

Αθάνατα

Με το άρωμα μας προκλητικό και τσαμπουκαλίδικο

Θα σπάγαμε τις μύτες των μέτριων καιρών

Θα ‘μασταν το πριν το τώρα και το μετά

Η ολόχρυση κι ανυπόμονη αιωνιότητα».

Γιάννης Αγγελάκας (απ’ τη συλλογή «Σάλια, μισόλογα και τρύπιοι στίχοι»)

 

«Αλήθεια - των αδυνάτων αδύνατο

ποτές δεν εκατάφερα να καταλάβω /

αυτά τα όντα που δεν βλέπουνε

το τερατώδες κοινό γνώρισμα τ’ ανθρώπου /

το εφήμερο της παράλογης ζωής του

κι ανακαλύπτουνε διαφορές

γιομάτοι μίσος διαφορές

σε χρώμα δέρματος /φυλή / θρησκεία»

«Στην Κοιλάδα με τους Ροδώνες» - Νίκος Εγγονόπουλος (απόσπασμα)

«Θα γίνω χρήστης που παλεύει για τη σωτηρία,

διψασμένος πρόσφυγας από τη Νιγηρία,

σαρίκι τυλιγμένο σε περήφανο κεφάλι

και μασάτι από αφρικάνικο ατσάλι.

Σφαγμένο θηλυκό απ’ τους γονείς του στην Κίνα

κι ορφανό σε φαβέλα που πεθαίνει απ’ την πείνα.

ΤΙ ΑΛΛΟ ΦΟΒΑΣΑΙ;

ΠΕΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΩ!

Αλγερινός που ξημερώνεται σε γαλλικά λιμάνια

και μάτια που κοιτούν από πασαμοντάνια

Tούρκος αναλφάβητος που ζει στο Γκάζι

και μορφωμένος Αλβανός που σε τρομάζει

ΤΙ ΑΛΛΟ ΦΟΒΑΣΑΙ;

ΠΕΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΩ!

“Τι άλλο φοβάσαι;» - Active Member (απόσπασμα)

«Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι.

Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας.

Αιώνες μοναξιάς.

Τώρα μη. Μη με σταματάς.

Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού.

Ονειρεύομαι ελευθερία.

Μέσα απ' του καθένα

την πανέμορφη ιδιαιτερότητα

ν' αποκαταστήσουμε

του Σύμπαντος την Αρμονία…»

Κατερίνα Γώγου

 

Art illustration by Pawel Kuczynski

ëΟ Pawel Kuczynski γεννήθηκε το 1976 στο Στσέτσιν της Πολωνίας. Αποφοίτησε από την Ακαδημία  Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου του Πόζναν, με ειδίκευση στην γραφιστική και καταπιάνεται με την σατυρική εικονογράφηση. Και το κάνει με τεράστια επιτυχία. Τα «βουβά» καυστικά, όσο και εύστοχα, σχέδια του Pawel δίνουν άφθονη τροφή για σκέψη και προβληματισμό, ενώ το ιδιαίτερο στυλ ζωγραφικής του είναι πλέον αναγνωρίσιμο σε ολόκληρο τον κόσμο.

 

[*] Ο τίτλος της ανάρτησης είναι στίχος απ’ το τραγούδι του Γιάννη Αγγελάκα «Σαράβαλο»