Διημεράκι χαλάρωσης με κολλητούς,
στην έρημο της Σίβα. Όλα τα έξοδα κερασμένα. Απευθείας μεταφορά & υπερπολυτελές
ξενοδοχείο με κόστος διανυκτέρευσης όσο δύο μηνιάτικα στη χώρα των Τεμπών και
του Όλιβερ.
Και κάπου εκεί στο
βάθος, βρίσκεται ένας καρκινοπαθής σε λίστα αναμονής, μια οικογένεια που
μετράει τα ψιλά της για να χορτάσει με τέσσερα τοστάκια, ένας ανάπηρος συνταξιούχος
που τα funds τον πέταξαν στο δρόμο, μια έγκυος γυναίκα που έχασε το παιδί της γιατί
δεν υπήρχε διαθέσιμο εναέριο μέσο να τη μεταφέρει εγκαίρως στην Αθήνα, ένα
12χρονο κορίτσι που κακοποιήθηκε κατ’ επανάληψη απ’ τους καθωσπρέπει στυλοβάτες
της κοινωνίας μας, αυτούς με τις αγιαστούρες και την ελληνική σημαία στο
μπαλκόνι… και κάτι άλλα παιδιά που είναι καθημερινά στους δρόμους και δέρνονται
αλύπητα γιατί διεκδικούν το αυτονόητο. Να ζήσουν με αξιοπρέπεια, να σπουδάσουν
και να στήσουν τη ζωή τους σ’ αυτή τη ρημαδοχώρα που καταγράφει -και επίσημα-
ρεκόρ μειωμένων γεννήσεων.
«Δεν κάνουμε λάθη, απλά
χαρούμενα μικρά ατυχήματα», ήταν η αγαπημένη φράση του
συμπαθέστατου Μπομπ Ρος. Πάνω στα «χαρούμενα συννεφάκια» που συνήθιζε να
ζωγραφίζει, κάποιοι χαλαρώνουν αμέριμνοι και τρώνε απ’ τους κόπους των άλλων.
Κι άλλοι πάλι μετρούν
απώλειες κι ορκίζονται δικαίωση, τραγουδώντας τους στίχους του αλησμόνητου
Μάνου: “Ποιος είναι ο φονιάς και ποιος δικάζει / ποιος λιγοστεύει τ’ άνθος
απ’ τη γη;»
[*] Ο τίτλος είναι
στίχος απ’ το ποίημα του Μάνου Ελευθερίου για τον άγριο θάνατο του 20χρονου φοιτητή Βαγγέλη
Γιακουμάκη (Μάρτης του 2015). Ατιμώρητο (κι αυτό) το έγκλημα…
Δεν έχω λόγο να πω παρά, με σφιγμένη καρδιά και συσσωρευμένη αηδία αλλά και οργή, να ακολουθήσω, γραμμή προς γραμμή, λέξη προς λέξη, τη σκέψη σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαβάζω αυτές τις μέρες Δημήτρη Γληνό. Και αναρωτιέμαι ότι στα χρόνια εκείνα, τα μαύρα του μεσοπολέμου, υπήρχε ένας ολάκερος κόσμος της διανόησης να μάχεται αλύγιστα απέναντι στην τότε έκφρασης της παρακμής. Τι να αναφέρω;
Γλωσσικό ζήτημα, πόλεμος, διαλεκτική, παιδεία;
Δες, Μαρία σε τι ζητήματα μάχονταν οι πνευματικοί άνθρωποι εκείνης της εποχής. Μήπως είναι ώρα να σηκώσει παντιέρα ανάλογη και το φωτεινό πρωτοπόρο σημερινό αυτό κομμάτι των πνευματικών ανθρώπων; Μήπως είναι καθήκον;
Καλησπέρα καλή μου.
Και σήμερα υπάρχουν πνευματικοί άνθρωποι που μάχονται μέσα απ' την τέχνη τους. Αλλά είναι καταδικασμένοι στην απομόνωση και τον εξευτελισμό απ' τα ΜΜΕ (μέσα μαζικής εξόντωσης τα λέω εγώ) που δολοφονούν χαρακτήρες με συντοπτικές διαδικασίες. Όσοι δεν είναι αρεστοί στο σύστημα, γίνονται βορά στα πρωινάδικα και στα δελτία ειδήσεων. Ίσως κάτι αντίστοιχο να γινόταν και τότε, αν υπήρχαν αυτά τα αλάνθαστα "όπλα" στα χέρια της άρχουσας τάξης.
ΔιαγραφήΌσο για το καθήκον μας, το στοιχειώδες που έχουμε να κάνουμε είναι να γυρίσουμε την πλάτη σ' όλους αυτούς τους "δημοσιογραφίσκους" που η ιστορία θα τους καταγράψει ως τους μεγαλύτερους προδότες.
Μια γλυκιά καλησπέρα μαζί με την ελπίδα μου πως η κοινωνία τελικά, ανατροφοδοτείται απ' την ίδια της την αποσύνθεση.
Πω πω, όταν τα διαβάζεις όλα μαζί, σου έρχεται κάπως. Πόσα ζούμε και αντέχουμε (ή ανεχόμαστε) ρε γαμώτο;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑδιανόητο. Και όμως, αυτή, είναι η πραγματικότητα μας.
Το θέμα είναι, πως αν δεν κλείσουν οι tv και δεν ενεργοποιηθούμε σαν λαός...
Και αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Τουλάχιστον προς το καλύτερο.
Εγώ θα περιμένω τις ευρωεκλογές, να δω την άποψη του κόσμου, γιατί θα έχει πολύ ενδιαφέρον.
Καλό βράδυ Μαρία μου.
Σε ευχαριστούμε, που πάντα στον παλμό των γεγονότων, μας προβληματίζεις πάντα εύστοχα!
Καλό βράδυ :)
Αχ, κι εγώ αυτές τις εκλογές περιμένω, Μαρίνα μου. Αν και είμαι βέβαιη πως θα έχει τεράστια αποχή και "μαγειρεμένα" αποτελέσματα (ως συνήθως). Σ' ευχαριστώ που δίνεις το παρών σε θέματα φλέγοντα και σίγουρα όχι και τόσο "δημοφιλή" σ' όσους συνηθίζουν να σπρώχνουν τα δυσάρεστα κάτω απ' το χαλάκι της εξώπορτας.
ΔιαγραφήΤα φιλιά και την αγάπη μου!
Διάβασα το κείμενο σου με προσοχή και το συνδυάζω με την χθεσινή συζήτηση στη βουλή για το πόρισμα του τραγικού συμβάντος στα Τέμπη. Η μπλε πλειοψηφία ρίχνει όλη την ευθύνη στους εργαζόμενους ( ναι είναι ένοχοι) ενώ οι πολιτικές ευθύνες εξαφανίζονται. Και οι πολιτικές ευθύνες υπάρχουν διότι τυχαία δεν απαξιώθηκε ο σιδηρόδρομος στην Πατρίδα μας, Και οι ευθύνες των αρμόδιων υπουργών των τελευταίων χρόνων, που ανέλαβαν να φέρουν εις πέρας την περίφημη σύμβαση 707 είναι και ποινικές. Απλά και μόνο διότι διότι έπαιξαν με το χρήμα που έρρεε από την Ε.Ε. για τα συστήματα τηλεδιοίκησης, με τους εργολάβους και τα συμφέροντά τους, με τις ζωές των αθώων ανθρώπων. Κι όσο εμείς δεν ξεχνάμε, τόσο το θέμα θα μένει ανοιχτό, γι΄αυτό θεωρώ την κάθε σχετική εγγραφή πολύ σημαντική. Οφείλουμε να τους θυμίζουμε ότι δεν ξεχνάμε. Σε κάθε επίπεδο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην Καλημέρα μου, Μαρία!
Ξεχνιούνται τόσες ψυχές, βρε Βασίλη; Όποιος είναι γονιός και έντιμος άνθρωπος, τα έχει κάνει αυτά τα παιδιά εικόνισμα στην ψυχή του κι έχει ορκιστεί πως θα αγωνιστεί για τη δικαίωση. Έχουμε καταπιεί την κάμηλο και τον καμηλιέρη μη σου πω... αλλά αυτό το έγκλημα δεν θα μείνει έτσι. Κι αν δεν το λύσουμε εμείς ως άνθρωποι, θα έρθει η ώρα της κρίσης απ' αλλού. Δεν την αντέχει κι ο Θεός τόση βαρβαρότητα.
ΔιαγραφήΤην καλησπέρα μου, Βασίλη.
Ταυτίζομαι με όσα γράφεις Μαρία μου και αναρωτιέμαι πόσες απώλειες θα μετρήσουμε ακόμη και η δικαιοσύνη θα είναι απούσα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλημέρα μου!
Ταυτίζομαι κι εγώ με το αγωνιώδες ερώτημά σου, Ελένη μου.
ΔιαγραφήΟψόμεθα...
Μαρία μου! Διάβασα με προσοχή την ανάρτησή σου και τα σχόλια των φίλων και ένα ¨τσίγκλισμα¨στο στομάχι το ‘νιωσα. Ψέματα να πω; Μια συνειδητή διαμαρτυρία, σαν μικρός φόρος τιμής για τον Βαγγέλη, τα αθώα θύματα απ’ την τραγωδία των Τεμπών, το δωδεκάχρονο του Κολωνού και το σάπιο σύστημα δικαιοσύνης που θρέφει τέρατα, τους καρκινοπαθείς στις λίστες αναμονής, όσους δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, όσους…όσους....Θεέ μου ποιους να πρωτοθυμηθώ, για ποιους να μιλήσω χωρίς να νιώσω απέραντη θλίψη, χωρίς να οργιστώ, όταν διαπιστώνω για πολλοστή φορά πως ασήμαντοι αριθμοί είναι οι ζωές μας για τους ισχυρούς και τα οφέλη τους, τις προτεραιότητές τους, τις κυνικές δηλώσεις τους, τη συγκάλυψη της ανυπαρξίας τους, αποπροσανατολίζοντας με θέματα ποικίλης ύλης (αν ο Μακρόν, ας πούμε, ασχολείται με μποξ, καράτε ή ότι διάολο ξέρει)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια παραπλανημένη κοινή γνώμη που δηλώνει μεν θυμό και αγανάκτηση, αλλά αφήνει την πόρτα ανοιχτή για να περιθάλψει τα (βρώμικα) απομεινάρια του παρελθόντος και μάλιστα δίπλα από ανοιχτές πληγές που ακόμα αιμορραγούν. Φαίνεται Μαρία μου οι τραυματικές εμπειρίες δεν έγιναν μάθημα. Εμείς όμως τους θρέφουμε, εμείς βουλιάζουμε στην αδράνειά μας. ¨Κατά τον λαό και οι άρχοντες¨ μάλλον. Να ξέρουν όμως πως δεν ξεχνάμε.
Να είσαι καλά Μαρία μου!
Καλό απόγευμα!
Ίσως ανάμεσά μας, να είναι περισσότεροι οι επιλήσμονες, Αννίκα μου.
ΔιαγραφήΩστόσο πάντα υπάρχουν στο πίσω μέρος του μυαλού μου τα λόγια του Γκάντι "Σε όλη την ιστορία υπήρξαν κατά καιρούς τύραννοι και δολοφόνοι που για λίγο έμοιαζαν ανίκητοι, αλλά στο τέλος πάντα έπεφταν. Πάντα."
Κι εσύ να είσαι καλά, Αννίκα μου!
Καλό σου βραδάκι...
Ποιος είναι εκείνος ο νοήμον νους Κανελλάκι μου που δεν σκέφτεται αυτά ακριβώς που γράφει η πένα σου και ακόμη χειρότερα μην σου πω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο πλύσιμο εγκεφάλων πια; Λες να ξυπνήσουμε κάποτε κορίτσι μου;
Τα έχουμε μάθει πια τα τερτίπια τους από έξω και ανακατωτά, μαζί και τις γλοιώδεις προσπάθειες να να ρίξουν στάχτες στα μάτια του κόσμου πως δεν είναι υπεύθυνοι για ότι τραγικό συμβαίνει σ αυτήν την έρμη χώρα!
Θα συμφωνήσω και με το Μαρινάκι πιο πάνω...πόσο να αντέξουμε; μάλλον θα τρέξει πολύ νερό στο αυλάκι ακόμα, όσο σκεπάζονται τα προβλήματα του κόσμου. Βούτυρο στο ψωμί τους είναι κάθε άσχετη ή καινούργια είδηση που αποσυντονίζει από τα μεγάλα προβλήματα!! Επανάληψη της επανάληψης γίνεται μέχρι να το εμπεδώσουμε...νισάφι πια!
Δεν το ήξερα αυτό που είπε ο Γκάντι...μα πόσο αληθινό όμως!
Να είσαι καλά Κανελλάκι μου, για να τα λες όπως εσύ ξέρεις με δικά σου λόγια και όπως είναι η πραγματικότητα! Σε χαίρομαι και σε Λ.Τ.
Κι εγώ σε χαίρομαι, βρε Ρουλάκι μου! Είσαι πάντα μάχιμη, με τα μάτια σου ορθάνοιχτα στην αλήθεια και με την ψυχή σου ολοκάθαρη. Αντίθετα, έχω γνωρίσει νέους ανθρώπους που είναι ήδη με σκουριασμένες τις αντιστάσεις τους και παραδομένοι σ' αυτά που γίνονται πίσω απ' τις πλάτες μας.
ΔιαγραφήΣΛ και σ' εκτιμώ απεριόριστα 💗
🧡
ΔιαγραφήΜετά και από το μακελειό στη Μόσχα με σφιγμένη καρδιά τι να πω, για τους δικούς μας φόνους στα Τέμπη, για τα κοριτσάκια θύματα του χρήματος, για τη φτώχεια, για τα ξεσπιτώματα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια των δικών μας "αρχόντων" τα καλά μόνο ανατριχίλα και βαθιά θλίψη...
Σταματώ γιατί τέλος δεν έχει και στέλνω μόνο αγάπη με πολλά ΑΦιλιά καρδιάς!
Χάλασε ο κόσμος μας, βρε Στεφανία. Ότι κατάπιαμε αμάσητο αυτό το ομαδικό φονικό τόσων νέων παιδιών, με ξεπερνάει...
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πολύ που πέρασες. Τα φιλιά και την αγάπη μου ♥
Με βρίσκει σύμφωνη το κεί΄μενο σου και βαθιά προβληματισμένη για το πού πηγαίνουμε. Δεν αισιοδοξώ, στ'αλήθεια, αλλά σε πείσμα όλων αυτών που τσαλακώνουν την ανθρωπιά και την τύχη μιας ολόληρης χώρας αντιστέκομαι όπως μπορώ. Δεν ξεχνιούνται τόσα εγκληματα. Αλλά ανησυχώ βαθιά. Μας βλέπω σαν ένα χορό σε κλειστό κύκλο που σέρνουν τα βήματα στη δική τους μουσική οι εξουσιαστές, οι ισχυροί λόγω θέσης και χρήματος και απέξω παρακολουθούμε το χορό όλοι εμείς, με λίγους να γυρίζουν το κεφάλι με αποστροφή και πολλούς να μηχανεύονται τρόπους να μπουν στον κύκλο του χορού. Πώς να αισιοδοξήσω;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλημέρα μου
Θα συμφωνήσω με την παραστατική περιγραφή σου, Άννα μου.
ΔιαγραφήΕίναι ξεκάθαρο πλέον σε όλους, ακόμα και σ' αυτούς που δηλώνουν αδαείς, πως η κατρακύλα μας οδηγεί στην άβυσσο. Ας επιστρατεύσουμε όσα ψήγματα αισιοδοξίας μάς έχουν απομείνει, όχι για να αεροβατούμε, αλλά για να γίνουμε ενεργοί πολίτες και να διεκδικήσουμε τα στοιχειώδη. Αυτά για τα οποία θυσιάστηκαν οι πρόγονοί μας διαχρονικά. Ας μην τους τιμούμε μονάχα με παρελάσεις, αλλά έμπρακτα και ουσιαστικά.
Την καλησπέρα μου Αννούλα.
Εξαιρετική ανάρτηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάχη κόντρα στο άδικο.
Σε ευχαριστούμε για τον αγώνα που δίνεις για την ΑΦΥΠΝΙΣΗ.
Να 'σαι καλά, βρε Ευρυτάνα, συνοδοιπόροι είμαστε σ' αυτόν τον αγώνα.
ΔιαγραφήΑπο που να το πιασει κανεις... Και δεν ειναι τωρινο, ειναι δεκαετιες τωρα, τι δεκαετιες, σχεδον απο αρχης του χρονου οι δυνατοι καλοπερνουσαν στις πλατες των αδυνατων. Και μοιαζει ουτοπικο να ζητας δικαισυνη σε εναν τοσο αδικο κοσμο, μα ελα που δε γινεται αλλιως! Για καποιους το να κανουν πως δε βλεπουν ειναι απλα αδυνατο κι ας μοιαζει ουτοπια η αλλαγη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Μαρία μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπο πού να πιαστούμε;
Τα ΜΜΕ μας λένε ό,τι κι όσα τους υπαγορεύουν.
Κάποτε δεν υπήρχαν τηλεοράσεις κι ο κόσμος πίστευε και είχε ιδανικά.
Τώρα δεν έχουμε τίποτα απολύτως.
Είμαστε όλοι μαζί στο τρένο των Τεμπών και δεν ξέρουμε πότε θα εκτροχιαστούμε.
Σ ευχαριστούμε πολύ που μας ξυπνάς με τις ωραίες σου αναρτήσεις.
Σε φιλώ.
ΥΓ. ελπίζω να μείνει το σχόλιο μου, είχα ξαναγράψει.