Ο άνθρωπος που φοβόταν τα χέρια του

 

Είμαι ένας άνθρωπος που αρνιόταν να χρησιμοποιεί τα χέρια του

“Χρόνιος αντιρρησίας χρήσης άνω άκρων” η διάγνωση

Από μικρός άκουγα μόνο

“Να κρατάς άμυνα σ’ όσους είναι πιο δυνατοί

Να βαράς αλύπητα όσους είναι αδύναμοι”

Στο σχολείο μού δίδαξαν πως πρέπει πάντα να βγαίνω νικητής

και πως η ήττα είναι ντροπή

Κι όποιος σταθεί εμπόδιο “Χτύπα τον για να μάθει”

 

Στο σπίτι με ξαγρυπνούσαν τα ουρλιαχτά της μάνας

κάτι βράδια που της χτυπούσε το κεφάλι στον τοίχο

ο πατέρας “οι γυναίκες θέλουν ξύλο για να στρώσουν”

Στη γειτονιά έβλεπα φίλους να πετροβολούν αδέσποτα

Να δοκιμάζουν τις σφεντόνες τους στα σπουργίτια

Στο στρατό εκπαιδεύτηκα να σημαδεύω αόρατους εχθρούς

“Χτύπα τους στο ψαχνό”

 

Σε κάθε γωνιά της ζωής μου παραμόνευε κι ένα “Χτύπα”

Στη δουλειά ο προϊστάμενος με παρότρυνε να χτυπήσω μια καλή

θεσούλα “αν δεν χτυπήσεις κάτω απ’ τη ζώνη δεν πρόκειται να προκόψεις”

Επαγγελματίας Ανεπρόκοπος έμεινα

Οι φίλοι μ’ έκαναν πέρα γιατί ποτέ δεν χτυπήθηκα μαζί τους

“τι άντρας είσ’ εσύ που δεν παλεύεις;”

Φοβήθηκα τα χέρια μου, τ’ ομολογώ

μην έρθει η ώρα που θ’ αυτομολήσουν απ’ το κορμί μου

κι επανέλθουν στις συμβατικές ρυθμίσεις τους

“ΧΤΥΠΑ”

 

Τη μέρα που αποφάσισα να κόψω τα χέρια μου

“Άχρηστα πετσιά, κουράστηκα με δαύτα

Θα τα πετάξω στ’ αγρίμια να ξαλαφρώσουν οι ώμοι μου”

Ήταν ένα βροχερό απόγευμα στο κέντρο

Τα πουλιά χτυπούσαν τρομαγμένα τα φτερά τους μέσα στα καπνογόνα

Οι αστυνόμοι χτυπούσαν τους διαδηλωτές

Τα παιδιά ξυλοκοπούσαν ανελέητα ένα σκουρόχρωμο χαμίνι

Λυσσασμένα ανθρωπόμορφα σκυλιά χτυπούσαν μετανάστες

Κυλούσε το αίμα από παντού γινόταν πηχτή λάσπη και γλιστρούσε στους υπονόμους

 

Κι ήρθε απ’ το πουθενά και κούρνιασε στο κρεμασμένο χέρι μου

ένας αλήτης σκύλος

που δεν ήξερε να γαβγίζει ο άθλιος

Με κάτι ακατάληπτα γουργουρητά αγκάλιασε το φόβο μου

Χάιδεψε την παλάμη μου με τις βρωμότριχές του

Κι ένιωσα να φλέγονται τα χέρια μου

Τους νευροδιαβιβαστές να ξαναμπαίνουν σε λειτουργία

Όλα τα “ΧΤΥΠΑ” που με σφυροκοπούσαν τόσα χρόνια

σκορπίστηκαν σαν πολύχρωμος χαρτοπόλεμος στη γκρίζα πόλη

 

Εκείνη τη σκυλίσια μέρα λοιπόν

ένα δίποδο ον έμαθε την ορθή λειτουργία των χεριών του

από ένα τετράποδο κυνηγόσκυλο που δεν διέθετε χέρια

παρά μονάχα ένα σπάνιο βίτσιο

να κυνηγάει τις χαρές του

στις ερημιές των ανθρώπων.

 

Η συμμετοχή μου στο 31ο Συμπόσιο Ποίησης που οργάνωσε και φιλοξένησε η Αριστέα μας στον ιστότοπό της  Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ

Ευχαριστώ θερμά τους φίλους και τις φίλες που αγκάλιασαν τη συγκεκριμένη συμμετοχή μου. Η λέξη-κλειδί αυτού του συμποσίου ήταν η “αγκαλιά”. Και με αφορμή τη λέξη αυτή, δημιουργήθηκαν 31 αγκαλιές-συμμετοχές. Κάθε μια ιδιαίτερη και συγκινητική. Κι όλες μαζί, μια τεράστια κυκλωτική αγκαλιά γύρω απ’ την Αριστέα, που σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής της, μας απέδειξε περίτρανα πως η “Ζωή είναι ωραία”, κυρίως όταν χρειαστεί να δώσεις γενναίες μάχες γι’ αυτήν. Ολόψυχα σάς εύχομαι να βγαίνετε νικητές στις μικρές και μεγάλες μάχες της ζωής σας! Καλότυχη να είναι η νέα σας χρονιά, πιο φωτεινή και πιο ανθρώπινη Y

 

[Οι φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται απ’ το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους]