Σάββατο 15 Μαρτίου 2014

Καφενείο "Ο Παράδεισος"

Δεκαπέντε συν ένας μπλόγκερς - Μια ιστορία αγάπης


Στα ελάχιστα λεπτά που  διήρκεσε η κλήση, οι ρόλοι άλλαξαν αστραπιαία και βουβά. Δεν χρειάστηκε να πουν πολλά.  Ανταλλάξανε ματιές που τα εξηγούσαν όλα. Δακρύσανε ταυτόχρονα.  Ένα πολύχρωμο γαϊτανάκι αλληλοσυγκρουόμενων συναισθημάτων στροβιλίστηκε γύρω τους. Χαρά, ανακούφιση, αγωνία και θλίψη. Κι αυτοί καρφωμένοι στο ίδιο σημείο, καθηλωμένοι απ’ τις απανωτές εξελίξεις, σαν δυο μοιραίοι ήρωες μιας τραγωδίας που έμελε να τη βιώσουν μαζί.

Του εξήγησε λαχανιασμένη. Με συνεχείς διακοπές για να μάθει για τη δική του τη φουρτούνα. «Ένα απαίσιο λάθος ήταν... αγάπη μου πόσο πόνεσα σήμερα... ποιος ήταν στο τηλέφωνο;… αχ  και νάξερες πόσο πόνεσα σήμερα... ο πατέρας;... δεν είναι καλά;… Aχ Θεέ μου γιατί δεν μας αφήνεις να πάρουμε μιαν ανάσα;…. Γιατί;…. Θα’ρθω μαζί σου...».Την έπεισε να μείνει σπίτι και να ξεκουραστεί απ’ την ένταση της μέρας. Θα έπαιρνε ένα ταξί και θα έτρεχε κοντά του όσο πιο γρήγορα γινόταν. Να τον προλάβαινε ζωντανό... να του κλείσει τα μάτια αυτός... να πάρει την ευχή του και να τον ευχαριστήσει για τις θυσίες του... αχ!... μόνο να τον προλάβει!...

Στη διαδρομή προς την κλινική, συνειδητοποίησε τι του είχε πει ο νοσηλευτής στο τηλέφωνο. «Ο πατέρας σας ζήτησε να σας δει... ξέρετε...δεν είναι καλά... είχε μιαν απότομη υποτροπή  πριν λίγη ώρα και παρά τις προσπάθειές  μας, η πορεία του δεν είναι αναστρέψιμη... σας παρακαλώ ελάτε το συντομώτερο... του παρέχουμε ήδη οξυγόνο, αλλά δεν θέλησε να του κάνουμε μορφίνη για να καταπραϋνουμε τους πόνους του... »

Όρμησε στην κλινική κι ανέβηκε δυο-δυο τα σκαλιά ως το δεύτερο όροφο. Ένιωθε την καρδιά του να χτυπάει με δύναμη τα τοιχώματα του δέρματος, έτοιμη να το ξεσκίσει. Στο δωμάτιο βρήκε τον εφημερεύοντα γιατρό πάνω απ’ το κρεββάτι. Δίπλα του μια νοσοκόμα που τακτοποιούσε τη συσκευή οξυγόνου. Στην απόληξη του κρεββατιού, δυο ισχνά άκρα, ίσα που ξεχώριζαν απ’ την ισιάδα του λευκού σεντονιού.  Με δυσκολία διέκρινες την ανθρώπινη παρουσία από κάτω. «Αααα... κυρ Αρίστο, κοιτάξτε ποιος ήρθε να σας δει!... Ο γιος σας είναι... ο Στέλιος σας... να δείτε που τώρα θα συνέρθετε αμέσως!...», ο γιατρός είπε μεγαλόφωνα στον άρρωστο γέροντα, τονίζοντας με έμφαση κάθε του συλλαβή. Μάζεψε τα σύνεργά του κι έκανε νόημα στον Στέλιο να μιλήσουν παράμερα για λίγο.  «Παλληκάρι ο πατέρας σας!... Ως την τελευταία στιγμή. Το τελευταίο διάστημα είχε ανυπόφορους πόνους. Δάγκωνε τα σίδερα του κρεββατιού κι έλεγε προσευχές. Ούτε μια στιγμή δεν τον άκουσα να λυγίζει και να διαμαρτύρεται. Η ατυχία του ήταν πως είχε μια γερή καρδιά, σφηνωμένη όμως σ’ ένα σακατεμένο σώμα. Κι είχε μιαν απίστευτη εμμονή να ζήσει λίγο παραπάνω. Λες και περίμενε να κλείσει μια εκκρεμότητα κι ύστερα να φύγει...  Δεν θα κρατηθεί για πολύ ακόμα. Μείνετε κοντά του. Σας ζήταγε επίμονα όλο το απόγευμα... Κουράγιο!...»

Πλησίασε το κρεββάτι  και τράβηξε μια καρέκλα στο ύψος του κεφαλιού του. Άγγιξε με συγκίνηση τα αποστεωμένα χέρια του. Μια λεπτή διάφανη κρούστα το  δέρμα που είχε απομείνει.  Κόκκαλα και φλέβες ήταν σχεδόν ακάλυπτα πλέον. Τα έκλεισε στις παλάμες του και προσκύνησε στα τελευταία λόγια του πατέρα του:
-   Στελάκη μου, αγόρι μου... να’χεις την ευχή μου παιδί μου... να τραβήξεις τη στράτα σου από δω και πέρα... παλλικαρίσια και γενναία... μην κλάψεις αγόρι μου, μόνο να ευγνωμονείς που θα ξεκουράζομαι πλάι στη μάνα σου... ερχόταν κάθε βράδυ και κάμαμε παρέα... μαζί το παλέψαμε το θηρίο... όταν με πιάνανε οι μεγάλοι πόνοι, εκείνη με νανούριζε με τραγούδια και κανακέματα... Αααα!... ήρθε και το Μαριώ χτες το βράδυ... το Μαριώ μας Στέλιο μου... το κορίτσι μας... το λοιπόν, ήταν μια κουκλίτσα, πανέμορφη και δροσερή... και μου λέει «Άιντε κυρ Αρίστο, ήρθε η ώρα ν’ ανταμώσουμε...  το Στελί μας είναι καλά τώρα... όλα γίνανε όπως τα όριζες στις προσευχές σου... όλα είναι καλά τώρα...».

Αραίωσαν οι ανάσες του, ένα πνιχτό βογγητό βγήκε απ’ το στόμα του, τα μάτια του ήταν νεκρωμένα αλλά στάζανε δάκρυα, μια αλλόκοτη εικόνα που θα έμενε για πάντα χαραγμένη στη μνήμη του. Γαλήνη και θάνατος και ευλογία... Έσκυψε πάνω του, φίλησε το μέτωπό του, σμίξανε τα δάκρυα τους, ψιθύρισε στ’ αυτί του ένα λυγμό, να τον πάρει μαζί του στην ουρανομήκη πορεία του «Γεια σου πατέρα μου!... ».


Ήταν ήδη ξημέρωμα όταν τον πήραν με το φορείο για το νεκροθάλαμο. Ένα λευκό σεντόνι σκέπαζε το αδύνατο κορμάκι. Σύμφωνα με τις οδηγίες του γραφείου τελετών, έπρεπε να πάει σπίτι και να τους φέρει το καλό του κουστούμι, τα παπούτσια του και μια φωτογραφία. Τα υπόλοιπα, θα τα αναλάμβαναν εκείνοι, όπως του είπε με διεκπαιρεωτικά  πένθιμη φωνή ο υπάλληλος. Βγήκε έξω με ανακούφιση. Είχε ανάγκη ν’ αναπνεύσει καθαρόν αέρα. Να ρίξει κλεφτές ματιές ως τα σύννεφα. Να φανταστεί το σημείο που θα είναι τώρα ο κυρ-Αρίστος... Ανηφόρισε με τα πόδια προς το κέντρο κι από κει στην Πλάκα. Βλέποντας από μακριά το σπίτι τους και κυρίως το περβολάκι του πατέρα του, που το φρόντιζε πάντα με καμάρι, ήρθε πάλι αυτή η οδυνηρή διαπίστωση της ματαίωσης. Τρύπωσε μέσα του και του έσταξε το δηλητήριο της. Στα χέρια του κράταγε ακόμα την τσάντα με τα προσωπικά αντικείμενα του πατέρα του. Του τα παρέδωσε η πρωινή νοσοκόμα, μαζί μ’ ένα ειλικρινές χαμόγελο συμπαράστασης. «Κουράγιο... ήταν άγιος άνθρωπος ο πατέρας σας... όλοι στεναχωρεθήκαμε που έφυγε... κρατείστε τα πράγματά του... μας είχε αφήσει εντολή να σας τα δώσουμε προσωπικά...». Δεν ήταν πολλά. Τι πράγματα να έχει ένας μελλοθάνατος άλλωστε;  Ρίχνοντας μια βιαστική ματιά στην πλαστική σακούλα, ξεχώρισε πάνω απ’ το μικρό μπόγο με τα εσώρουχα και τις πυτζάμες του, το κομπολόι του, ένα εικόνισμα...  κι έναν πορτοκαλί αναπτήρα... εκείνον  τον πορτοκαλί αναπτήρα που… «ποιος διάβολος τον έριξε εδώ μέσα;», αναρωτήθηκε...  «ή ποιος άγγελος;» συμπλήρωσε μια φωνή τη σκέψη του.

Έμεινε αποσβολωμένος για αρκετή ώρα, με τα πόδια του βιδωμένα στο ίδιο σημείο. Ανέκφραστος και άσπρος. Σαν τους καλλιτέχνες που κάνουν παντομίμα δρόμου. Ένα κενό βλέμμα να αιωρείται σε λευκό φόντο. Το πλακόστρωτο δρομάκι, τα κεραμίδια, οι βουκαμβίλιες και οι περαστικοί διαβάτες, είχαν σκεπαστεί ξαφνικά από μια διάφανη μεμβράνη και παγώσανε σε κείνη τη χρονική στιγμή. Είχε την πεποίθηση πως ο εγκέφαλος δεν έδινε εντολή σε κανένα σημείο του σώματός του. Ίσως να είχε πεθάνει και να μην το είχε αντιληφθεί ακόμα.


«Συγνώμη ρε φίλε... είσαι καλά; Μήπως θες κάτι;… », τον συνέφερε η φωνή ενός καταστηματάρχη απ’ τα πέριξ τουριστικά μαγαζάκια. Τον έβλεπε ακίνητο για αρκετή ώρα και τρόμαξε ο άνθρωπος.
«Όχι, καλά είμαι... ευχαριστώ», του είπε απρόθυμα κι έσυρε με δυσκολία τα πόδια του μακριά απ’ το σημείο εκείνο. Στο βάθος του δρόμου, διέκρινε το καφενείο του Μιχάλη. Είδε τη γνώριμη σιλουέτα του κι ένιωσε την καρδιά του να χτυπάει ξέφρενα απ’ τη συγκίνηση. Πέρα απ’ την ανθρώπινη υπόστασή του, ο κυρ Μιχάλης ήταν ο καλός του άγγελος. Ήταν σχεδόν βέβαιος πως κάτω απ’ το φανελλένιο πουκάμισό του, έκρυβε δυο κατάλευκα φτερά και ήταν στιγμές που όταν μια δέσμη φωτός τρύπωνε απ’ το τζάμι του καφενείου,  η φιγούρα του Μιχάλη αποκτούσε ένα χρυσό περίγραμμα και γινόταν μια υπερκόσμια ύπαρξη. Αναλογίστηκε ξαφνικά πόσο του είχε σταθεί τα τελευταία χρόνια. Υπήρξε φίλος, αδερφός, συμβουλάτορας ...τα πάντα. Στις πιο κρίσιμες στιγμές της ζωής του, στο καφενεδάκι εκείνο έβρισκε καταφύγιο και συμπαράσταση. Στην ορφάνια απ’ τη μάνα του, στην αρρώστια του πατέρα του, στη φτώχεια του  και στον καθημερινό του αγώνα να βγάλει ένα αξιοπρεπές μεροκάματο. Μέχρι να βρει μια σοβαρή δουλειά, να στήσει τη ζωή του σε γερά θεμέλια. Εκεί γνώρισε και την Μαρία... και την Βάσια... Τα μάτια του γουρλώσανε,  σαν να είδε ξαφνικά ένα φάντασμα. Μια σκέψη τον διαπέρασε αστραπιαία, παγώνοντας το αίμα του. Ένας πορτοκαλί αναπτήρας,  μια καρμική συνάντηση, «Το πρόσωπό σου μου είναι πολύ οικείο» ήταν απ’ τα πρώτα λόγια που του είχε πει η Βάσια... «Και το δικό σου αγάπη μου...» της είχε πει τότε... κάποια σκόρπια λόγια που είχε ακούσει στο παρελθόν, τα ίδια σχεδόν που άκουσε πριν λίγες ώρες, παρακαταθήκες ομοιοκατάληκτες, χαρισμένες από πολύτιμους ανθρώπους.



Όρμησε αμίλητος στο καφενεδάκι. Με τέτοια κατάνυξη, σαν να έμπαινε σε εκκλησία. Να θρηνήσει εκεί τον νεκρό του. Αυτό θα ήταν κι η επιθυμία του πατέρα του.  Ήταν άδειο εκείνη την ώρα. Ο κυρ-Μιχάλης ήταν άφαντος. Κι ο πάγκος της Μαρίας άδειος. Οι λιγοστοί πελάτες, λιάζονταν στα έξω τραπεζάκια, κάτω απ’ την ψάθινη κρεββατίνα. Βούλιαξε στο  μικρό καναπεδάκι της γωνίας. Στον απέναντι τοίχο, του χαμογελούσαν μέσα απ’ την ξύλινη κορνίζα ενός κάδρου, ο Αυλωνίτης κι ο Φωτόπουλος. Από μακριά, ακούστηκε ο ήχος μιας λατέρνας. Το δυνατό φως του ήλιου, έπεφτε σαν προβολέας πάνω στον πάγκο κι έλουζε  τις γυάλες με τα γλυκά του κουταλιού. Στραφταλίζανε σαν  τουρμαλίνες τα νεραντζάκια και  τα βύσινα σχημάτιζαν μια παλέτα από  ιώδεις αποχρώσεις. «Κάπως έτσι πρέπει να είναι ο παράδεισος», σκέφτηκε.

Με φόντο τα ασπρόμαυρο μωσαικό, το καφενείο έγινε ξαφνικά μια μεγάλη οθόνη. Καρέ-καρέ ξανάζησε τις σκόρπιες στιγμές του.  Κάποιος άγνωστος... ο  από μηχανής Μοντέρ ίσως, έκοψε κι έραψε στη σωστή τους σειρά, τα φιλμ της ζωής του. Κι ήρθε επιτέλους η ώρα της προβολής...


Κατερίνα Βαλσαμίδη: Η παρεξήγηση
Έλενα Λ: Χάθηκαν όλα;
Εκφράσου: Η συμφιλίωση
Χριστίνα dear-e-diary Πεπρωμένο
Kλαυδία: Η Λύτρωση
Η συνέχεια στην Έλλη μας (Funky Monkey)

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον δημιουργό του αρχικού κειμένου, τον Πέτρο, καθώς και στην Αριστέα, για την πρωτοβουλία της να δημιουργήσει μια συγγραφική ομάδα που δουλεύει διαδοχικά πάνω στην ιστορία, δίνοντας ο καθένας τις δικές του διαστάσεις. Ήταν μια μοναδική εμπειρία για μένα και νιώθω ευγνώμων που συμμετείχα σ' αυτό την ομάδα. Καλή συνέχεια!...

66 σχόλια:

  1. Στενάχωρη συνέχεια (σου πετάξαν το μπαλάκι εδώ που τα λέμε, αλλά...τι να έκανες!! χαχαχα), αλλά πόσο όμορφα έδεσες την ιστορία!!! πολύ ωραία και η δική σου γραφή Μαρία μου, όλες οι ιστορίες που έχω διαβάσει μέχρι τώρα είναι αξιόλογες!! περιμένω με αγωνία τη συνέχεια!! :) φιλάκια πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εβονίτα μου αυτό δεν ήταν μπαλάκι, ο κομήτης του Χάλεϊ ήταν!
      Μόλις άκουσα δε τη φωνή της Αριστέας "Μαρία παίζεις εσύ τώρα!", πάγωσα.
      Ελπίζω η συνέχεια να είναι πιο αισιόδοξη...
      Φιλιά πολλά και σ' ευχαριστώ πολύ για τη νυχτερινή σου επίσκεψη ;-)

      Διαγραφή
  2. Κανελλάκι μου, δεν διάβασα μόνο ένα υπέροχα καλογραμμένο κείμενο αλλά μια συνέχεια φιλμική, ζωντανή, παλλόμενη από συναισθήματα γλυκόπικρα. μπράβο κοριτσάρα μου!
    όμορφο ξημέρωμα να έχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νυχτοπούλι μου εσύ... μου έγραψες κάτι που μ' ενθουσίασε "φιλμική"... Γιατί όση ώρα έγραφα, η σκέψη μου όντως είχε γίνει μια μικρή ταινία κι εγώ απλά κατέγραφα τις στιγμές.
      Πολύ σ' ευχαριστώ που διαβάζεις πίσω απ' τις λέξεις μου. Πάντα!...
      Να'σαι καλά!!!

      Διαγραφή
  3. Nομίζω Κανελλάκι μου πως μόνο εσύ θα μπορούσες να χειριστείς
    αυτό το κομμάτι με τόση μαεστρία...ακόμα κι ο θάνατος στα χέρια σου
    πέρασε απαλά σαν θρόισμα μέσα από τις λέξεις...
    Δεν γνωρίζω αν έχεις παρόμοια βιώματα για να μπορείς να τα
    γράφεις τόσο παραστατικά ... εγώ όμως που έχω και που απόψε
    μου τα έφερες και πάλι εμπρός μου νοιώθω πως περιέγραφες μια
    δική μου εμπειρία...
    Να είσαι καλά και να μη τελειώσει ποτέ αυτή η μαγεία
    που βγάζεις γύρω σου ...
    Σε φιλώ γλυκά... καλό ξημέρωμα !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυστυχώς, έχω Λεβίνα μου...
      Σ' ευχαριστώ για το πολύ συγκινητικό σου σχόλιο.
      Συγκινήθηκα που μοιραστήκαμε κοινές μνήμες, μέσα απ' το κείμενο αυτό.
      Σε φιλώ κι εγώ γλυκά!

      Διαγραφή
  4. Καλογραμμένο κείμενο..Συγκλονιστικές περιγραφες. Πραγματικα ανατρίχιαζα καθώς προχωρούσα προς το τελος.
    Μπραβο. Καλη συνέχεια..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ Μαράκι μου!
      Με τιμούν τα λόγια σου, να'σαι καλά!

      Διαγραφή
  5. Νομίζω πως ήρθε η σειρά σου την κατάλληλη στιγμή. Τέτοιο κατευόδιο στον καλόν αυτόν άνθρωπο δεν θα μπορούσε κανένας μας να κάνει.

    Αυτή η ιστορία εξελίσσεται από love story σε death story και τούμπαλιν. Και όσο περνά ο καιρός και οι bloggers η αγωνία κορυφώνεται χωρίς κανείς να μπορεί όχι να την μαντέψει, ούτε καν να την φανταστεί.

    Έδωσες την άλλη πλευρά του Στέλιου, αυτήν που τον έκανε αυτό που είναι. Ένα δυναμικό παλικάρι που παλεύει διαρκώς χωρίς να τον αφήνει η μοίρα να πάρει ανάσα.
    Ίσως η Βάσια ήρθε στη ζωή του την κατάλληλη ώρα για να προχωρήσει παρακάτω. Χωρίς αυτήν, τώρα που έχει χάσει ό,τι αγάπησε, θα ήταν πολύ χειρότερα.
    Ελπίζουμε όλοι αυτή να τον κρατήσει και να συνεχίσει τον αγώνα του. Μαζί της.
    Είναι άδικο να χάνονται οι άνθρωποι που μπορούν να φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο.

    Δεν θα σου πω μπράβο γι’ αυτό που έγραψες.
    Θα ήθελα να το πω στους δικούς σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είπα να πάω μια βόλτα στο καφενεδάκι σου, γιατί το λάτρεψα απ' την πρώτη στιγμή. Είχαμε αφήσει κάτι ανοιχτούς λογαριασμούς εκεί πέρα. Τον πατέρα του τον είχα διαρκώς στο μυαλό μου (έχω και κοινά βιώματα), και χάρηκα που μου δόθηκε η ευκαιρία μέσω της Κλαυδίας, να κλείσω αυτό το κεφάλαιο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
      Με τιμούν τα λόγια σου κι είχα και λίγη αγωνία δεν σου κρύβω... Μας έδωσες κάτι μοναδικό και θέλω να ανταποκριθούμε επαρκώς στις προσδοκίες σου.
      Τα φιλιά μου, τη χαρά μου, την εκίμησή μου και την αγάπη μου!

      Διαγραφή
  6. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Οοοοο (επιφώνημα θαυμασμού και έκπληξης μαζί)!
    Τι τέλειο που ήταν Μαρία μου;
    Συγχαρητήρια!
    Όχι βέβαια πως περίμενα κάτι λιγότερο απο σένα αλλά κάθε φορά με εκπλήσεις όλο και πιο πολύ, όλο και πιο ευχάριστα!

    Εχθές βράδυ μιλούσα στο τηλέφωνο με μία φίλη που έχασε πολύ πρόσφατα τη μαμά της και όπως καταλαβαίνεις πονούσε πολύ η γυναίκα και μαζί της πονούσα κι εγώ. Σήμερα, ξεκινώντας να διαβάζω την ιστορία σου, όταν άρχισα να καταλαβαίνω τι θα συμβεί με τον μπαμπά του ήρωά μας, σκέφτηκα να σταματήσω την ανάγνωση και να έρθω αργότερα γιατί ειμαι καπως ευαλωτη ακομη σε αυτα τα θέματα. Όμως ειλικρινά δε μπορούσα να σταματήσω να σε διαβάζω και ο τρόπος που έγραφες γι αυτό τον θάνατο ήταν πραγματικά λυτρωτικός. Εγώ τουλάχιστον αυτό εισέπραξα. Δεν θλίφτηκα τόσο πολύ, όσο αισθάνθηκα λυτρωμένη. Ξέρω πως μοιάζει αντιφατικό αλλά είναι η αλήθεια μου.

    Επίσης μου άρεσε πάρα πολύ ο πορτοκαλί αναπτήρας (έλα μου ντε πως βρέθηκε εκεί; Κάτι απο το παρελθόν; ;) )
    και η καρμική συνάντηση είναι ένα δυνατό για μένα σημείο.

    Για να δούμε τι θα κανει παρακατω η Ελλη μας!

    Φιλακια πολλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ήταν και για μένα λυτρωτικό Κική μου. Για προσωπικούς λόγους...
      Χαίρομαι που διέκρινες αυτή την πλευρά του. Και για τα συναισθήματα που σου άφησε...
      Καλή δύναμη στη φίλη σου και σε όσους περνάνε τέτοιον γολγοθά στη ζωή τους.
      Να'σαι καλά!

      Διαγραφή
  8. Τι να γράψω μετ΄από όσα υπέροχα λόγια άφησε ακριβώς από πάνω μου ο Πέτρος!
    Με πόση ευαισθησία έδωσες το τέλος ενός ανθρώπου, αλλά και το βίωμα αυτού που μένει πίσω κι έχει να αντιμετωπίσει το θάνατο, την απώλεια, τον πόνο!
    Μπορεί να βάρυνε το κλίμα αλλά έδωσες τόσα πολλά μέσα από τη δική σου συνέχεια Μαρία μου!
    Σε λάτρεψα ακόμα περισσότερο ( αλήθεια πόσο περισσότερο γίνεται;)
    Συνέδεσες κομμάτια, έδωσες λαβή για παρακάτω, νομίζω ότι και η Έλλη που ακολουθεί θα σε ευγνωμονεί για την εξαιρετική πάσα που της δίνεις!
    Είμαι φανερά ενθουσιασμένη ( εντελώς παράκρουση θα πει κανείς με το κείμενο που διάβασα μόλις) γιατί αυτό που ζούμε είναι μοναδικό!
    Μαρία μου, σε ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α μεσολάβησε η Κικίτσα και δεν είναι ακριβώς από πάνω μου ο Πέτρος!
      οκ αυτό κάπως ακούστηκε τώρα ;-)

      Διαγραφή
    2. Κάθε φορά που διαβάζω τον αυθόρμητο ενθουσιασμό σου, με κάνεις και χαίρομαι σαν παιδί...
      Να'σαι καλά ρε Αριστέα μου.
      Και μην ξεχνάς, πως αν δεν ήσουν εσύ και η καταπληκτική σου ιδέα, δεν θα είχε γραφτεί ποτέ αυτό το κείμενο. Αυτό μόνο κρατάω... και σ' ευχαριστώ διπλά. Ξέρεις εσύ...

      Διαγραφή
  9. Πριν σφραγίσω τον υπολογιστή μου για μια εβδομάδα...
    πέρασα από εδώ γιατί δεν άντεχα να συνεχίζεις εσύ κάτι τόσο όμορφο
    και να μην ειμαι εδώ.
    Το απόλαυσα σαν ένα κομμάτι που στέκεται άνετα μόνο του χωρίς πριν και μετά...
    όμως θα πάω και στα 3 προηγούμενα της Χριστίνας, της Κικής και της Έλενας που τα έχασα.....
    Μαρία μου ακόμη ένα χειροκρότημα απ' τα δικά μου χέρια.
    Χειροκρότημα ενθουσιασμού για το χειρισμό του ζωντανέματος ενός θανάτου....
    Ολοζώντανος εκτυλίχθηκε μπροστά μου.
    Μαρία μου οι εικόνες που δημιουργήθηκαν μέσα στο μυαλό μου ανθρώπινες, αξιοπρεπείς,
    ήσυχες και γαλήνιες, όπως ακριβώς αρμόζει σ' ένα θάνατο.
    Φιλάκια πολλά Μαρία μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το "ζωντάνεμα ενός θανάτου"....
      Τα είπες όλα εδώ Φλώρα μου. Καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοείς και καταθέτω τη συγκίνησή μου.
      Εύχομαι καλή δύναμη σε ότι σε περιμένει την ερχόμενη εβδομάδα και με το καλό να ξανανταμώσουμε!

      Διαγραφή
  10. Ε τωρα ενταξει! Ειστε βαλτες ολες; Τρεις συνεχειες τωρα κλαιω! Σημερα δε, πλανταξα!
    Μαρια μου τι να πω... Τοσο ζωντανο, τοσο αληθινο! Συγκινηθηκα, πονεσα, εμεινα με αγωνια για το παρακατω...Υπεροχο!
    Οσο για τη φωτο, παρα πολυ κοντα στο πως ειχα φανταστει εγω το τελος!
    Κι ειναι πολυ διαφορετικο αυτο που κανουμε τωρα απο το διαβασμα ενος βιβλιου, ακομα και του πιο τελειου! Γιατι αν στο βιβλιο ταυτιζομαστε μια φορα, εδω χιλιες, αφου ο Στελιος και η Βασια, η Μαρινα, ο Αριστος, ο Μιχαλης ειναι κατα καποιο τροπο και δικα μας παιδια, εχουν κατι απο την καθεμια μας! Ο Πετρος μας εκανε μεγαλο δωρο οπως και η Αριστεα!
    Τα φιλια μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τώρα συνειδητοποίησα τη φράση σου Πεταλούδα μου "ειναι κατα καποιο τροπο και δικα μας παιδιά"...
      Έχεις απόλυτα δίκιο. Είναι οι ήρωες μας...
      Εύχομαι μόνο χαμόγελα για τη συνέχεια. Δεν θέλω να πλαντάζεις στο κλάμα. Όλα θα πάνε καλά από δω και κάτω (υποψιάζομαι)...
      Φιλιά πολλά και σ' ευχαριστώ πολύ για όλα "Συναδέρφισσα" ;-)

      Διαγραφή
    2. μακαρι!
      εκει που εγραψα τελος βαλε στελιος!η φωτο ειναι οπως φανταζομαι το στελιο.τυχαιο;δε νομιζω;φιλια

      Διαγραφή
  11. Καταπληκτική γραφή σε ένα τόσο ευαίσθητο θέμα! Τι να πω, Μαρία μου; Την απογείωσες την ιστορία (κυριολεκτικά και μεταφορικά!). Και με τον πορτοκαλί αναπτήρα έδωσες ιδανική πάσα στην Έλλη.
    Να 'σαι πάντα καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σοφάκι μου γλυκό, ελπίζω ο αναπτήρας να φέρει γούρι στη συνέχεια. Κυρίως για την 'Ελλη μας που πρέπει να συνεχίσει την ιστορία. Ήθελα να αφήσω μια καλή πάσα για την επόμενη. Ό,τι ακριβώς έκανε μαζί μου η Κλαυδία μας.
      Να'σαι καλά Σοφία μου!

      Διαγραφή
  12. Μαρία μου, δεν έχω λόγια, η εξαιρετική γραφή σου με ταξίδεψε. Έλαβες στενόχωρη πάσα, αλλά όντως τη διαπραγματεύτηκες με τη μοναδική σου ευαισθησία. Χάρισες στον άνθρωπο αυτό ένα καλό κατευόδιο και έδωσες τόσα πολλά στην ιστορία...
    Πολλά μπράβο.
    Αναλαμβάνω τη συνέχεια και ελπίζω να ανταποκριθώ στις προσδοκίες σας!
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έλλη μου καλή επιτυχία σου εύχομαι ολόψυχα!
      Δεν ανησυχώ καθόλου για σένα και χάρηκα που ήμασταν κοντά στη σκυταλοδρομία αυτή. Ξέρω πως έχεις πολύ καλές επιδόσεις στα ψυχογραφήματα και στις διηγήσεις.
      Τα φιλιά μου και τις καλησπέρες μου!

      Διαγραφή
  13. Λα Γκρέκα μου..... Ευχαριστώ την άγια πένα σου.
    Φτωχή στα λόγια αλλά ξεχειλίζω ευγνωμοσύνη και θαυμασμό.
    Φιλί κι αγκαλιά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ με τιμάει αυτή η προσφώνηση και δεν ξέρω αν την αξίζω. Βγαλμένη από σένα μάλιστα...
      Πολλά φιλιά κι άλλα τόσα ευχαριστώ, όλα απ' την καρδιά μου!
      Μαριλένα μου!....

      Διαγραφή
  14. Kανελλάκι μου αγαπημένο, έχεις από αυτό το θείο χάρισμα τόσο περίσσευμα που μας τύλιξες όλους με τις λέξεις σου, τις εικόνες σου, τις σιωπές σου, μας έκανες κοινωνούς αυτής της μυσταγωγίας......δεν έχω λόγια να περιγράψω τη μοναδική εμπειρία που βιώνω διαβάζοντας τα κείμενά σου ....εναπόθεσες ένα μοναδικό διαμάντι στις συνέχειες αυτής της ιστορίας/εμπειρίας........κανένας πιστεύω δεν θα μπορούσε να περιγράψει καλλίτερα την εκδημία του κυρ Αρίστου ,ούτε να μεταγγίσει ταυτόχρονα σε όλους τους αναγνώστες τη βιωματική συγκίνηση για το γεγονός......Σε φιλώ.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έριξα το κλαματάκι μου χτες γράφοντας και τώρα θα κλάψω πάλι απ' τη συγκίνηση.
      Περίμενα με αγωνία την άποψή σου κι ένα "ουφ" το είπα από μέσα μου μόλις διάβασα το σχόλιο σου.
      Μεγάλο το βάρος της ευθύνης που είχα. Να συνεχίσω τη δική σου ιστορία. "Βουνό" μου φάνηκε. Είχα και το άγχος του Πέτρου... Είναι άλλη η οπτική όταν γράφεις για σένα προσωπικά κι όταν είσαι μέλος μιας ομάδας. Αλλά ήταν όντως μοναδική εμπειρία. Δεν θα το άλλαζα με τίποτα!
      Σ' ευχαριστώ Κλαυδία! Είναι τιμή μου που σε γνώρισα.

      Υ.Γ. Περιμένω εναγωνίως εκείνη την ξενάγηση που λέγαμε... ο καιρός στρώνει σιγά-σιγά και θέλω πολύ να συνεχίσουμε την όμορφη βόλτα μας στα μέρη σου...

      Διαγραφή
  15. Καλησπέρα Μαράκι μου
    Απνευστί σχεδόν το διάβασα!
    Είσαι υπέροχη το γράψιμό σου
    υποδειγματικό!!!
    Και να σου πω ένα μυστικό
    κάποιες φορες η γραφή σου
    με πάει στην συμπατριώτισσα σου
    την Καρυστιάνη χωρίς να θέλω
    να πω ότι την αντιγράφεις απλά
    διαθέτεται ένα στυλ με πολλά κοινά στοιχεία
    Την συγκεκριμένη την υπεραγαπώ...
    Επίσης σου μεταφέρω τα θερμά μου
    συγχαρητήρια για την πρωτιά στο παιχνίδι
    της Φλώρας...πάντα τέτοια αν και μας έχεις
    υπερφαλαγγίσει

    πολλά φιλιά κυρία μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελένη μου δεν έχω διαβάσει Καρυστιάνη (ακόμα)...
      Δεν έχω λόγια να σου πω πόσο σ' ευχαριστώ για την παρέα και τη φιλία σου!
      Όσο για το παιχνίδι της Φλώρας μας, το βρίσκω μαγικό να συνταξιδεύω με αγαπημένους φίλους σ' ένα τόσο όμορφο "λεξοπαίχνιδο"...
      Να'σαι καλά Ελενάκι μου!

      Διαγραφή
    2. Διάβασε- νομίζω το τελευταίο της βιβλίο
      είναι- το "καιρός σκεπτικός" για να καταλάβεις
      γιατί σου μιλάω...είναι διηγήματα με γραφή κοφτερή
      σαν την δική σου
      Άντε να σε δούμε και με βιβλίο το αξίζεις!!!!!!

      Διαγραφή
    3. Λοιπόν, εντολή εδόθη και θα εκτελεστεί πάραυτα!
      Εμπιστεύομαι απόλυτα το κριτήριο σου.
      Φιλιά και σ' ευχαριστώ πολύ! Για όλα...

      Διαγραφή
  16. πολυ ωραίο,από τις καλύτερες συνέχειες ...μου άρεσε αυτη η αοριστία που αφήνει προς το τέλος!
    καληνύχτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νάσια μου καλώς όρισες!
      Σ' ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου. Ήταν μία απ' τις αγωνίες μου αυτή που αναφέρεις. Σχετικά με την αοριστία εννοώ...
      Καλό βράδυ να έχεις και ευχαριστώ ειλικρινά που μ' επισκέφτηκες!

      Διαγραφή
  17. Σε (επι)σκέπτομαι μ'αγάπη, νοσταλγία και μία υποψία βροχερού γαλάζιου στα μάθια να κυλά στ'αυλάκια τζη ψυχής.
    Πόσο θα'θελα απλά να χωθώ στην αγκαλέ σου... Νοερές αγκαλιές συντεκνάκι, σ'ευχαριστώ για τα αμέτρητα ταξίδια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ Αγριμάκι μου, τι ωραίο σχόλιο! Μου θύμισες πατρίδα. Βλέπω δεν την ξεχνάς τη ντοπιολαλιά σου...
      Η πιο ευχάριστη έκπληξη της μέρας ήταν η (επί)σκεψη σου. Να'σαι καλά και να ξέρεις πως σε σκέφτομαι κι εγώ διαρκώς!

      Διαγραφή
  18. Μαρία μου καλύτερη συνέχεια δεν θα μπορούσε να υπάρξει...σε κάποια σημεία με συγκίνησες πάρα πολύ...σε άλλα ανατρίχιασα...έζησα κάθε σου λέξη!!
    Μπράβο σου!!
    Φιλιά πολλά και καλή Κυριακή!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να'σαι καλά Μαράκι μου και καλή συνέχεια και σε σένα!
      Σ' ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου! Με τιμούν!!!

      Διαγραφή
  19. Μαρία μου έκλαψα με την σύνεχεια την δική σου!
    Μπήκε μέσα μου και έμεινε για πάντα!
    Εγινε εικόνα και δεν θα την ξεχάσω ποτέ!
    Αυτό μόνο μπορώ να σου πω!
    Πολλά φιλιά σε ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελενάκι μου ευαίσθητο συγνώμη αν σε έκανα να κλάψεις. Μα δεν γινόταν αλλιώς.
      Ο ρους της ιστορίας βλέπεις...
      Θα στρώσουν τα πράγματα, θα δεις ;-)

      Διαγραφή
  20. Μαρία, έχω μείνει άφωνη!!!
    Τέλειο!!!!!
    Η γραφή σου εκπληκτική, με ζεστασιά και η σκιαγράφηση των ηρώων φοβερά εύστοχη!!
    Το απόλαυσα με όλες μου τις αισθήσεις και με ιδιαίτερη συγκίνηση, λόγω των πρόσφατων προσωπικών μου βιωμάτων.
    Στα επόμενα τώρα!!!!
    Γλαύκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γλαύκη μου, όλοι μας έχουμε παρόμοια βιώματα τελικά.
      Τιμή μου τα εύσημα ενός ευαίσθητου και καλλιεργημένου ανθρώπου, όπως εσύ.
      Εύχομαι η συνέχεια να μας φέρει ευχάριστες στιγμές...
      Σε φιλώ γλυκά και χάρηκα πολύ που σε είδα εδώ. Να'σαι καλά!

      Διαγραφή
  21. Πόσο όμορφα συνέχισες με τόση αξιοπρέπεια μας έκανες να αποχαιρετήσουμε έναν πατέρα !! Το θείο δώρο της γραφής σου αποτύπωσε δυνατά συναισθήματα και εικόνες στο μυαλό μου .
    Ευχαριστούμε πολύ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ σας ευχαριστώ Νικόλ μου για τη ζεστή συντροφιά σας!
      Να'σαι καλά!

      Διαγραφή
  22. Μαρία, έχεις βαλθεί να μας βαλαντώσεις αυτές τις μέρες!
    Με λογοτεχνική μαεστρία βέβαια, δε λέω, αλλά έχω από τα "τάπερ" που ξεκίνησα το κλάμα κι εδώ απλά αποτελειώθηκα! Ας ελπίσω η Έλλη να μου το γλυκάνει το χάπι! Σκωτσέζικο ντους πηγαίνει η εξέλιξη, αλλά κάτι μου λέει πως θα έχει happy end, το καλό που σας θέλω! Καλό κυριακάτικο απόγευμα και περιμένω τα τάπερ! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Περιμένω το τάπερ της Μαρίας, με τη συνέχεια της ιστορίας...
      Μετά το εξαιρετικό επεισόδιο της Έλλης, νομίζω πως έρχονται μέρες του φωτός (που λέει και το τραγούδι).
      Βαλαντωμένο μου πολλά φιλιά σου στέλνω!!!

      Διαγραφή
    2. Πετρίνα μου και εσύ ταπερόπληκη;; αχ!! τι θα το κανουμε αυτό το Κανελλάκι.. δεν ξερω... !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
      για το σχόλιο μου πάω κάτω στην θέση μου..!!!!!!

      Διαγραφή
  23. Κορίτσι μου, αισθάνομαι ευγνώμων για το αριστούργημα που μας έδωσες.Οι περιγραφές σε εικόνες και συναισθήματα, με έκαναν να βλέπω και να νιώθω.Η υπέρκοσμη διάσταση που έδωσες, έφθασε μέχρι τα μύχια της ψυχής μου, γιατί ανάλογα, πρόσφατα, παράξενα..ένιωσα κι εγώ..Τα χαρτομάντηλα που πρότεινε η Αριστέα, δεν μου έκαναν τίποτα...με το ζόρι βλέπω τα γράμματα στο πληκτρολόγιο...ακόμα ένα Ευχαριστώ, Είσαι πολύ δυνατή στη γραφή και να το συνεχίσεις...Ακόμα τρία ευχαριστώ, για τον Πέτρο που το ξεκίνησε, την Αριστέα που όχι απλά συντονίζει, έχει βάλει τα δυνατά της να μας βοηθήσει να βγει ένα όμορφο έργο και σε όλες τις κοπέλες που προηγήθηκαν και καθεμιά με τον τρόπο της και στοιχεία της προσωπικότητα της, μας έφθασαν εδώ. Εύχομαι να σταθώ αντάξια σας.Φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ ρε Γιωργία, τώρα ήρθε η σειρά μου να δακρύσω απ' τη συγκίνηση που μου δίνεις με τα λόγια σου. Δεν έχουμε ξαναμιλήσει και ήρθες ως εδώ με πολύ ζεστά λόγια... Στ' αλήθεια, κάθε σου λέξη είναι πολύ ακριβή για μένα και με τιμάς πολύ! Εύχομαι καλή συνέχεια στην ιστορία και είμαι σίγουρη πως θα τη συνεχίσεις επάξια!
      Να'σαι πολύ καλά!

      Διαγραφή
  24. Το τελευταίο που περίμενα ήταν να κλάψω σε οποιοδήποτε σημείο της ιστορίας μας αλλά εσύ Μαρία μου έκανες τόσο αυθόρμητα τα δάκρυα μου να κυλήσουν...Απίστευτη η αίσθηση που μας έδωσες...το βάθος, το συναίσθημα, η ουσία και το μεταφυσικό του πράγματος (που έχω μια αδυναμία σε αυτό...).
    Εκεί που πήγε η Μαρία να μιλήσει στον πατέρα και αυτά τα λόγια ήταν η υπέρτατη στιγμή!
    Τι να πω... Μπράβο και πάλι μπράβο γιατί μας έδωσες μια νέα πνοή!
    Πολλά φιλιά ταλεντάρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου ρε Κατερινάκι συναδέρφισσα και συμπάσχουσα ;-)
      Τελικά, αυτή η ιστορία έχει όλα τα συστατικά για να αναδείξει μια πανσπερμία συναισθημάτων.
      Το είχα δει πολύ χαλαρά στην αρχή, αλλά γράφοντας το δικό μου κομμάτι, διαπίστωσα πως μου "έτυχε" να καταθέσω μια προσωπική (θλιβερή) εμπειρία.Τυχαίο;

      Φιλιά Κατερινάκι μου! Όσα ευχαριστώ και να σου γράψω, λίγα θα είναι...

      Διαγραφή
    2. Καθόλου τυχαίο.. Νομίζω πως αναπόφευκτα σχεδόν, βγάζουμε στο κείμενο στοιχεία και εμπειρίες μας :-)
      Βλέπω επίσης πως ταιριάζουν κάποιες εμπειρίες μας...Το αφήνω στην άκρη όμως γιατί αν ασχολούμαι και πολύ με αυτά, χρειάζομαι ψυχανάλυση μετά ;-)

      Εγώ σε ευχαριστώ που σε διαβάζω...!
      Πολλά φιλιά!

      Διαγραφή
  25. Αυτό που μου αρέσει σε όλες σας είναι ότι κάθε ιστορία μπορεί να σταθεί και μόνη της... Να την διαβάσει κάποιος χωρίς να ξέρει τι έγινε πριν... Πολύ ωραίο το κείμενο σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χριστίνα μου έχεις απόλυτο δίκιο. Δεν το είχα σκεφτεί ως τώρα. Όντως έχει αυτή την ιδιαιτερότητα, μιας και γράφεται από διαφορετικούς "συγγραφείς". Η καθεμιά δίνει και τη δική της εκδοχή.
      Σ' ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη και το σχόλιο σου! Να'σαι καλά και καλό βράδυ να έχεις!

      Διαγραφή
  26. ολοζωντανο λες και το αγγιζεις και σε αγγιζει μοναδικο οπως παντα Καελλακι μου ομορφο σε ευχαριστουμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ σας ευχαριστώ! Με τέτοιο παρεάκι στο Απάγκιο, είμαι ευτυχής και πλήρης! Κάτια μου γλυκιά, σου στέλνω την αγάπη και τα ολόθερμα φιλιά μου!!!

      Διαγραφή
  27. Ήρθα να σου δώσω τα θερμά μου συγχαρητήρια για την ευαίσθητη και υπέροχη ιστορία σου που διάβασα στο παιχνίδι της Φλώρας ( και βέβαια της έδωσα χωρίς δεύτερη σκέψη 3 βαθμούς) και διάβασα άλλο ένα υπέροχο κείμενο που θα μπορούσε να είναι και αυτοτελές και μου θυμίζει πολύ τη γραφή της αγαπημένης μου Καρυστιάνη !!!!! Τα πιο θερμά μου συγχαρητήρια - γράφεις ΥΠΕΡΟΧΑ !!!!!! Πάω να διαβάσω τα κείμενα που προηγούνται !!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Χαρά στο κουράγιο σου!
    Νίκη μου καλωσόρισες και δεν ξέρω για τι να σε πρωτο-ευχαριστήσω...
    Να'σαι καλά και στ' αλήθεια χαίρομαι που ήρθες ως εδώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Μια έξοχη ρεαλιστική ιστορία, δοσμένη με τρυφερότητα κι αγάπη απ' την πένα σου Μαρία μου, που ενσωματώνει "παλμικές" συγκινήσεις και θαυμασμό συνάμα για το ταλέντο σου! Οργώνεις το γόνιμο της σκέψης με δομημένες μορφές έκφρασης και προσδίδεις ευελιξία στον αναγνώστη! Μου έδωσες έμπνευση, με άγγιξαν συναισθήματα κι εμπλούτισα τις γνώσεις μου!
    Δεν ήταν κι άσχημη η συγκομιδή μου, έτσι ? Να είσαι καλά Μαρία μου και πάντα με δημιουργική έμπνευση!
    Καλό βραδάκι με φιλιά και ζεστή αγκαλιά!:-))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ βρε Κατερίνα μου...
      Λίγη ψυχή καταθέτω. Κι άλλη τόση εισπράττω απ' όλους σας. Αλισβερίσι το λέω εγώ. Εσύ το περιέγραψες με πολύ ωραία λόγια που με τιμούν.
      Τα ειλικρινή ευχαριστώ μου!

      Διαγραφή
  30. Μαρία σε παρακολουθώ στο παιχνίδι των λέξων της Φλώρας και κάθε φορά θαυμάζω τη γραφή σου. Περίμενα να δω πως θα συνεχίσεις και εσύ την ιστορία.
    Με κίνδυνο να γίνω γραφική θα σου πω αλήθεια πως βούρκωσα. Έχω μια ευαισθησία με τους ηλικωμένους ανθρώπους και η σκηνή με το αντίο στον κο Αρίστο με άγγιξε βαθιά.
    Έχεις απίστευτο χάρισμα να μαγεύεις τον αναγνώστη. Λάτρεψα το τέλος. Μας άφησες με ένα τεράστιο ερωτηματικό και αγωνία τι θα γίνει μετά.
    Υπέροχη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δήμητρα καλώς όρισες στο Απάγκιο και σ' ευχαριστώ θερμά για τα σχόλιά σου. Με τιμούν πολύ!
      Να'σαι καλά!

      Διαγραφή
  31. Πες μου τωρα εγώ τι να πω...που ο κόμπος στον λαιμό δεν λέει να φύγει.... δεν πέρασα νωρίτερα περίμενα το τελος αυτης της σκυταλοδρομίας.. που το τέρμα της . δεν θα ειναι αρκετο.. θα θέλουμε κι άλλο..είμαι σίγουρη .. απο αυτό που διαβασα.. μέχρι να έρθω στο Απαγκιο σου και να με τελειώσεις με τα συναισθήματα που ένιωσα.. διαβαζοντας και την δική σου συνέχεια.. το αποκορύφωμα.. είναι που έντυσες τον θάνατο με τον χιτώνα της λύτρωσης..!!!! !! Αχ!! Κανελάκι μου.. ξέρω οτι νιώθεις όσα δεν ξέρω να πώ...φιλώ σε... πάω στο επόμενο κορίτσι μας..!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλή συνέχεια Ρουλάκι μου! Σ' ευχαριστώ πολύ που νιώθεις πως νιώθω...
      Να'σαι καλά αγαπημένη μου!

      Διαγραφή
  32. Υπέροχη και συγκλονιστική η γραφή σου!
    Όλη η συγγραφική ομάδα αποτελείται από αξιόλογα άτομα και συνθέσατε μια υπέροχη δημιουργία! :)
    Πολλά συγχαρητήρια!
    Καλή συνέχεια και καλό απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.