"Ζω μόνη μου, με το κοριτσάκι μου μαζί, που είναι 14 ετών. Είμαι χωρισμένη. Το κοριτσάκι μου είναι σε δύσκολη ηλικία, με τα αγγλικά, με τα φροντιστήρια. Φέτος είπα να την σταματήσω και είναι στο proficiency, αλλά ο καθηγητής της δέχτηκε να το κάνει δωρεάν. Έπαιρνα μόλις 500 ευρώ και τα έξοδά μας... Μόνο για το πρωινό του παιδιού, το φαγητό, το ρεύμα, το νερό, ακόμα και τα σαμπουάν, δεν έφταναν καν τα 500 ευρώ. Δεν υπήρχε περίπτωση εάν δεν πήγαινα να δουλέψω και αλλού, που αν τολμούσα να το πω στη δουλειά μου, θα έχανα και το μεροκάματο που έπαιρνα. Αν δεν το έκανα, θα έπρεπε κι εμείς να ψάχνουμε φαγητό στον κάδο, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν το καταδέχομαι και δουλεύω όπου μπορώ".
"Όλες εμείς που είμαστε μονογονεϊκές οικογένειες δεν έχουμε δικαίωμα να δουλέψουμε, όταν σε άλλα κράτη δίνουν και σχετικά επιδόματα και εδώ σου αφαιρούν ακόμα και αυτή τη δουλίτσα, με αυτό το μεροκάματο. Το παιδάκι μου περίμενε μετά την απόφαση του δικαστηρίου που βγήκε, πως ίσως να δικαιωνόμασταν και μετά την απόφαση του Άρειου Πάγου, ξέσπασε σε κλάματα το πρωί και με πίεσε κι εμένα. Μου είπε "Μανούλα βαρέθηκα να είμαι μόνη, γύρνα σε παρακαλώ!". Κι όταν είδε τα επεισόδια κι εμένα χτυπημένη στο φορείο, ξέσπασε και μου είπε "Ως εδώ, γύρνα πίσω!". Της είπα όχι, γιατί μετά δεν θα σπουδάσεις! Στα 44 χρόνια μας, τι δουλειά θα βρούμε; Ένα κορίτσι 38 χρονών το χτύπησαν οι αστυνομικοί πάρα πολύ βάναυσα και το κορίτσι αυτό έχει καρκίνο στο στομάχι. Εμένα με χτύπησαν ενώ δεν χτύπησαν κανέναν, πήγα απλά να διαμαρτυρηθώ και του λέω του αστυνομικού "Μην με χτυπήσεις σε παρακαλώ στο πόδι, γιατί έχω πρόβλημα" και με χτύπησε με δύναμη ακριβώς εκεί. Δεν μπορούν να χτυπούν γροθιές στο κεφάλι... Δεν τους νοιάζει αν βλέπουν μια γυναίκα 55 ετών μπροστά τους, που είναι ευαίσθητα τα κόκκαλά της. Της δίνουν μία να της τα κάνουν κομμάτια. Ποιον χτυπάνε; Έναν άνθρωπο που διεκδικεί τη δουλειά του... Έλεος! Κι αυτοί εργαζόμενοι είναι"...
Άννα Χρυσικοπούλου (44 ετών, απολυμένη καθαρίστρια της ΔΟΥ Ελευσίνας)
Πηγή: ΗOT DOC/Τεύχος Β' Ιουνίου
Χτες βράδυ είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά κάποιες γυναίκες. Δύσκολο να περιγράψω το συναίσθημα. Είναι που έχω συνηθίσει να αντικρίζω απαθή βλέμματα που έχουν συνθηκολογήσει στο "Μνημόνιο του Καναπέ". Εν μέσω Μουντιάλ και προετοιμασίας θερινών διακοπών, διαπίστωσα με μεγάλη μου έκπληξη, πως υπάρχουν κάποιες γυναίκες που βγαίνουν έξω, διεκδικούν, υψώνουν τις γροθιές τους στις μονάδες καταστολής και παλεύουν για το αυτονόητο. Κι όσο οι ένστολοι παλληκαράδες "βαράνε στα πόδια" γυναίκες που θα μπορούσαν να είναι μανάδες ή αδερφές τους, τόσο είναι έκδηλο πια, πως η ψυχραιμία της κυβέρνησης συρρικνώνεται ολοένα. Γιατί ξέρουν καλύτερα απ' τον καθένα, πως μια μεγάλη επανάσταση, ξεκινάει πάντα μέσα από μια ασήμαντη-ειρηνική επανάσταση.
Στην Δήμητρα, στην Χριστίνα και στην Φωτεινή, σ' όλες τους... ένα μεγάλο "Συγνώμη" που τις αφήνω μόνες να ξεσκατίζουν τη βρωμιά. Τουλάχιστον, ας κάνουμε το στοιχειώδες. Συγκεντρώνουν υπογραφές, κάνουν εκκλήσεις για να ενώσουμε τις φωνές μας μαζί τους, συγκεντρώνουν μιαν υποτυπώδη οικονομική ενίσχυση πουλώντας τα μπλουζάκια τους, συμμετέχουν, αντιδρούν, αλλάζουν το σκηνικό.
Εμείς;
