Απόψε τρώμε με τον κύριο Κούλη, τον ηποψήφιο

-       Κυρία Φρόσω, πώς γράφεται το «υποψήφιος»;

-       Με… με ύψιλον νομίζω.

-       Καλά, το βάζω με ήττα για να’μαστε σίγουροι.  Λοιπόν… έτοιμη η αίτηση: «Καταθέτω την ηποψιότητα μου για την …». Κυρία Φρόσω, το «ηγεσία» με ύψιλον;

-       Με ήτα.

-       Δεν εφησυχάζω και το βάζω με ύψιλον… «… την υγεσία του κόμματος»… το κόμμα θα το βάλω με δύο «μου»… πιο πολλά γράμματα, πιο χορταστικό. Χοχοχο!...

-       Χρυσό μου παιδί, τι τα θες τ’ αρχηγιλίκια;; Δεν κάθεσαι στ’ αυγά σου λέω γω; Έχεις το μισθό σου μήνας μπαίνει-μέρα βγαίνει, έχεις και τα τυχερά σου…

-       Ζζζαμέ! Το κόμμα με περιμένει  κυρία Φρόσω να του κάνω ριμπούτ.

-       Κι εμένα με περιμένει ο γιος μου κύριε Κυριάκο, να του κάνω ροσμπίφ. Ωχ, η πόρτα! Αυτός θα είναι.

-       Μάνα βάλε διπλή μερίδα… δεν σε βλέπω απ’ την πείνα! Μάνα;

-       Εδώ παιδί μου, στο σαλόνι. Έχουμε επισκέψεις.

-       Νυχτιάτικα; Ωχ αμάν!... τι… τι κάνει εδώ ο κύριος Κούλης;

-       Βρήκα ανοιχτή την πόρτα και μπήκα. Χοχοχο… πλάκα κάνω. Είστε ο γιος της κυρίας Φρόσως ε; Εγώ ήρθα εδώ εντελώς τυχαία, στην προσπάθειά μου να επανενώσω την ιστορική μας παράταξη με τις παρυφές των κοινωνικών στρωμάτων.

-       Και πώς βρέθηκες στις παρυφές της πολυκατοικίας μας;

-       Εγώ βασικά για τον απάνω όροφο πήγαινα… στην κυρία Νταλαβέρη. Είναι μια πολύ καθωσπρέπει κυρία που χρωστάει πολλά στον μπαμπά και  υποσχέθηκε να υπογράψει τη λίστα μου. Αλλά έκανα λάθος στο ασανσέρ και κατέβηκα στον όροφό σας.

-       Ισόγειο είμαστε.

-       Κλαίω!... Να κάνω εγώ τέτοια γκάφα;… θα το συζητήσω αύριο με τη συνείδησή μου κύριε… τ’ ονοματάκι σας;

-       Μη σας κρατάμε άλλο.

-       Καλά, εγώ θα σας λέω κύριο σκέτο. Κυρία Φρόσω μπορώ να καταχραστώ τη φιλοξενία σας και να μοιραστώ μαζί σας εκείνο το ροσμπίφ που λέγατε; Στα πλαίσια της κοινωνικής συμμετοχής στη διαδικασία υποψηφιότητας για το κόμμα μας. Μην πάει ο νους σας πουθενά αλλού.

-       Καλά, πείτε τα λίγο οι δυο σας μέχρι να γίνουν τα μακαρόνια…Α… κύριε Κούλη, προτιμάτε σπαγγετίνη ή τα πιο χοντρά;

-       Δεν με αφορούν τέτοια διλήμματα κυρία Φρόσω. Είμαι παμφάγος πολιτικός εγώ και το έχω αποδείξει!

-       Εμένα δεν θα με ρωτήσεις ρε μάνα;

-       Εσύ είσαι εξωκοινοβουλευτικός παιδί μου. Κι άντε να στρώσεις το τραπέζι.

-       Με όλο το θάρρος και πάλι. Θα συμφωνήσω απόλυτα με τη μητέρα σας κύριε μου. Τα παιδιά οφείλουν να απογαλακτίζονται απ’ τη γονεϊκή επιρροή και να λειτουργούν αυτόνομα. Να, καλή ώρα εγώ!… Εεεεμ, κυρία Φρόσω…

-       Ναι;

-       Μου επιτρέπετε να βγούμε μια σέλφι παρέα; Θέλω να τη στείλω στο μπαμπά. Ωωωωπ… Κατά φωνή! Με παίρνει τηλέφωνο… 

Liebster βραβεία και η αγάπη που κύκλους κάνει…

Στο πρώτο βραβείο, σφύριξα κλέφτικα.

Ήταν απ’ την αγαπημένη μου Μαριλένα στο blog της: https://marilenaspotofart.wordpress.com/

Όχι από ασυνέπεια ή αχαριστία, αλλά από μια έμφυτη αποφυγή να γράφω για μένα. Επειδή όμως το βραβείο ξαναγυρίζει πάντα στον τόπο του εγκλήματος, μου ξαναχτύπησε την πόρτα με την παρέα του αυτή τη φορά.

Οι υπέροχες Μαρίνα και Όλγα, στο blog τους: http://toperiodikomas.blogspot.gr/

O Giannis Pit, στο εξαιρετικό στέκι του: http://cinefil-net.blogspot.gr/2015/09/liebster-award.html

Και η άνευ συστάσεων Αριστέα μας: http://princess-airis.blogspot.gr/2015/09/blog-post_30.html

Και για κάποιον απροσδιόριστο λόγο, μαζί με βραβεία, μέτρησα  μικρές ευχάριστες ανατροπές στη ζωή μου. Γιατί όπως λέει μια κοινή μας φίλη: “Βραβειοθεραπεία το λέω εγώ αγάπες μου!” (με τον τίτλο ελαφρώς … ντεκουπαρισμένο).

Επιλέγοντας κάποιες απ’ τις ερωτήσεις των φίλων μου (για να είμαστε και πρακτικοί) και με την ελπίδα να μην σας κουράσω, συμμετέχω με μεγάλη μου χαρά σ’ αυτή την αλυσίδα αγάπης, αφού ευχαριστήσω θερμά τους φίλους που μου έκαναν την τιμή να μου το προσφέρουν. Λοιπόν, η λάμπα πάνω μου και ξεκινάμε. 

Έχετε σκεφτεί ποτέ να αλλάξετε το όνομα του blog σας;

Δεν θα μου το συγχωρέσει ποτέ. Οπότε, ΟΧΙ!

Πόσο έχει αλλάξει η κάθε σας μέρα από τότε που πατήσατε για πρώτη φορά το πλήκτρο “Δημοσίευση”;

Βασικά άλλαξε η κάθε μου νύχτα. Μόνο τότε προλαβαίνω ν’ ασχοληθώ μαζί του. Ίσως θα του ταίριαζε καλύτερα το όνομα “Χάραμα”, αλλά είναι ρεζερβέ.

Όταν δεν έχετε έμπνευση, πού καταφεύγετε για να την βρείτε και να αλλάξει η διάθεση σας;

Περιμένω υπομονετικά να έρθει από μόνη της να με βρει. Τα έχουμε συμφωνήσει απ’ την αρχή της σχέσης μας. Δεν κυνηγάει κανείς κανέναν. Ελεύθερη συμβίωση.

Έχετε σκεφτεί να ασχοληθείτε επαγγελματικά με το blogging;

Στα πολύ τρελά μου όνειρα μόνο.

Πόσο γεμάτη είναι η μέρα σας; Τι κάνετε στον ελεύθερο χρόνο σας;

“Ελεύθερος χρόνος”;;; Σε ποια κάμερα να κλάψω;

Το ποτήρι το βλέπετε μισοάδειο ή μισογεμάτο;

Πάει με τις ώρες. Το πρωί σφουγγαρίζω τα πατώματα και το βράδυ το γυρίζω ανάποδα να πέσει καμιά σταγόνα.

Διαλέξτε: ελληνική, μεξικάνικη, ή ασιατική κουζίνα;

Κρητική.

Αγαπημένο σας στυλ διακόσμησης;

Αν μπορούσα, θα έκανα απευθείας ανάθεση της διακόσμησης του σπιτιού μου στην Αριστέα. Κοντά της έμαθα το στυλ shabby chic και λάτρεψα τις παστέλ αποχρώσεις , τις κρακελέ επιφάνειες και τις διαχρονικές πατίνες. Προς το παρόν, διακοσμώ τη ζωή μου με την παρουσία της. (Αριστέα για σένα δουλεύω)…

             Αν είσαι ακόμα εδώ, είσαι ο ήρωας μου! Υπομονή, τελευταίο σετ ερωτήσεων.

Πιστεύεις πως το blogging είναι μόδα;

Μόδα όχι. Τάση ίσως. Ανάγκη σίγουρα.

Τι κάνει ένα blog πετυχημένο;

Ό,τι και ένα καλό φαγητό. Φαντασία, καλά υλικά, έμπνευση, γνώση και σωστή παρέα.

Από τη δική σου εμπειρία, είναι ευκολότερη η επικοινωνία των ανθρώπων μέσα από το blogging;

Αναφανδόν ναι. Η συνύπαρξη μέσα από μια οθόνη και δίχως την προσωπική επαφή, βγάζει το απόσταγμα της σκέψης και των συναισθημάτων μιας παρέας. Άσε που η διαδικασία να φαντάζεσαι τον συνομιλητή σου δίχως να τον έχεις δει ποτέ (ίσως), βάζει φτερά στη φαντασία. Δίχως αυτό να σημαίνει πως δεν ωραιοποιούμε τους εαυτούς μας και τις καταστάσεις που περιγράφουμε. Στο γραπτό  λόγο όμως, όλα αποκαλύπτονται με τον καιρό. Είναι θέμα χρόνου να πέσουν οι τυχόν μάσκες και τα προσωπεία. Κι αυτό που μένει, είναι το χτίσιμο μιας δυνατής σχέσης μεταξύ ανθρώπων με κοινό αξιακό σύστημα και ίδιες ανησυχίες.

Τι είναι αυτό που σε κάνει να καμαρώνεις, για το blog σου;

Οι αναγνώστες του.

Ποια θα ήταν η σοβαρότερη αιτία για να αφήσεις το blogging;

Ένα σοβαρό πρόβλημα. Αν κι έχω παρατηρήσει πως ακόμα και τις πιο τραγικές εμπειρίες, όταν τις μοιράζεσαι, γίνεται πιο ελαφρύ το φορτίο. Δεν είμαι βέβαιη ότι θα το έκανα κι εγώ και εύχομαι να μην χρειαστεί να το διαπιστώσω.

Σου έχουν "επιτεθεί" ποτέ, για κάποια σου ανάρτηση κι αν ναι, πως το αντιμετώπισες;

Με ψυχραιμία. Είχαμε υποστεί μαζική επίθεση από ανώνυμο/η αναγνώστη, που ομολογουμένως είχε μεγάλα ζόρια και απεριόριστο χρόνο να παρακολουθεί τις συζητήσεις μας και να σχολιάζει πικρόχολα όλα τα φιλικά blogs. Ευτυχώς κινητοποιηθήκαμε έγκαιρα κι έτσι  βρήκε νέο πεδίο βολής.

Υπήρξε στιγμή που πόνεσες για κάτι, που αφορούσε το blog σου;

Όταν έβαλα φωτογραφία του Κυριάκου και της Ντόρας.

Αν γυρνούσες το χρόνο πίσω, τι δεν θα επαναλάμβανες ποτέ;

Δεν έχει παλιώσει τόσο το Απάγκιο κι έτσι δεν έχω κάνει ακόμα τέτοιους απολογισμούς.

Κινηματογράφος, θέατρο, τηλεόραση ή ταινίες-σειρές στο διαδίκτυο;

Θέατρο. Η συγκίνηση που προσφέρει η μυρωδιά του σανιδιού, είναι μαγική. Εκτός απ’ την όραση, ενεργοποιούνται όλες οι αισθήσεις, κάτι που δεν συμβαίνει στις οθόνες. Ακολουθεί ο κινηματογράφος, που δεν τον συγκρίνω σε καμιά περίπτωση με την προβολή μιας ταινίας στο διαδίκτυο.

 Σε ένα όνειρο πού θα ταξιδεύατε; Σε ποια χώρα θα ήσαστε και τι θα θέλατε να κάνετε; 

Εδώ που είμαι. Κι ας δείχνουν όλα χάλια, η πυξίδα μου είναι κολλημένη σ΄ αυτήν την πατρίδα που δεν την αλλάζω με τίποτα.

Ένα βιβλίο που διάβασες και σε εντυπωσίασε ή σε απογοήτευσε.

Κάθε βιβλίο με εντυπωσιάζει, ακόμα κι αν αφήνει μια γεύση απογοήτευσης στο τέλος. Είναι κι αυτό ένα συναίσθημα. Απ’ τα πιο πρόσφατα που διάβασα και μου άφησε ανεξίτηλες μνήμες και συγκίνηση: “Να φτύνεις αίμα, να λες έφαγες βύσσινο” της Κωστούλας Μητροπούλου.

Η γυναίκα είναι… Το χώμα

Ο άντρας είναι… Ο σπόρος

Σου χαρίζουν μια χρονομηχανή. Σε ποια χρονική περίοδο θα επέστρεφες έστω για λίγο και γιατί;

Στην εποχή του Περικλή. Μαράζι το έχω να ζούσα ,έστω και για λίγο, την Αθήνα στις δόξες της. 

Θα ήθελες να είχες γεννηθεί άντρας;

Θα ήθελα να είχα γεννηθεί Γυναίκα με ωροσκόπο Γυναίκα, στο μαγικό κόσμο της τσιχλόφουσκας και της ροζ αμεριμνησίας. Όποια έχει πάει “στρατό” στη ζωή της, θα με καταλάβει…

Ποια ηρωίδα βιβλίου θα ήθελες να είσαι;

Το βραβείο αναζητεί εθελοντές για να το παραλάβουν. Όσοι αβράβευτοι, προσέλθετε…
Οι κανόνες έχουν ως εξής:

1. Αφιέρωσε μια ανάρτηση στο βραβείο σου και ευχαρίστησε κι εκείνον που σε βράβευσε.

2. Φρόντισε να συμπεριλάβεις στις φωτογραφίες σου και το πράσινο εικονίδιο του βραβείου.

3. Βράβευσε 10 νέους bloggers που θαυμάζεις  και έχουν λιγότερο από 200 followers.  Ενημέρωσε τους για το βραβείο. Μπορείς να βραβεύσεις και το άτομο που σε πρότεινε.)

4. Απάντησε στις ερωτήσεις που σου έκαναν και αν θες φτιάξε νέες για τους δικούς σου υποψήφιους.

5. Δημοσίευσε τη λίστα αυτή με τους κανόνες και στη δική σου ανάρτηση.

σας ευχαριστώ θερμά για την υπομονή σας και εύχομαι ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ σε όλους!

Πηγή φωτογραφιών

Στη Μέκκα του facebook, πόσο θα κρατήσει ακόμα το ποδοπάτημα;

Όταν έχεις περάσει πρόσφατα ένα τροχαίο και βγαίνεις αλώβητος, είθισται να υψώνεις το βλέμμα σου στον ουρανό και να ευγνωμονείς τον προσωπικό σου Θεό.

Είναι εκείνη η ιερή στιγμή, που αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα με διαφορετική οπτική.

Προβιβάζεσαι σ’ ένα βαθμό πιο πάνω στην ανθρώπινη ιεραρχία.

Δουλεύεις περισσότερο την ψυχή σου και λιγότερο το στόμα σου.

Αξιολογείς αυτό που έγινε και ευγνωμονείς το άγγιγμα του καλού σου αγγέλου που σε κράτησε στη ζωή.

 Ή τις συγκυρίες που σου παραχώρησαν μια δεύτερη ευκαιρία.

Γιατί όπως λες κι εσύ με μεγάλη σοβαροφάνεια στην επαγγελματική σου σελίδα:

Παραπλήθυναν οι αγράμματοι. Όμως, "εάν το άλας μωρανθή, εν τίνι αλισθήσεται;"

Πόσο αντιφατική είναι η χρήση μιας φράσης απ’ το Χριστιανικό Ευαγγέλιο που διδάσκει την αγάπη, από έναν άνθρωπο που ασελγεί λεκτικά πάνω απ’ τους νεκρούς μιας τραγωδίας;

Κύριε Θάνο μας,

Αν έτσι διαφημίζετε τον εαυτό σας, φοβάμαι πως τα υποψήφια προς διαφήμιση προϊόντα ή υπηρεσίες που σας έχουν ανατεθεί, θα πάνε άπατα.

Όπως και το κόμμα σας.

πηγή φωτογραφίας

Με το ζερβό

"Δεν ΞΕΧΝΩ" ή... "Δεν ΞΥΠΝΩ";

 Ψηφίζεις και παίρνεις...

Γεννήθηκα και πήγα σχολείο πάνω στη Χούντα

με δασκάλους και παπάδες δοχεία συγκοινωνούντα,

ψυχές σαβανωμένες, θεόρατες σκιές

στου έθνους του αθάνατου τις μυρμηγκοφωλιές.

Μαζική παραγωγή, κρέατα ντόπια στο τσιγκέλι,

όμως μας φύλαγαν εξόριστοι αγγέλοι.

Ρόζοι στα παιδικά μας χέρια απ' του δασκάλου το ξύλο

που έβγαζε μίσος στον εχθρό και περηφάνια στο φίλο.

Η γραφή με το ζερβό άνοιγε τραύματα,

ξομολογήσεις σε δοσίλογους παπάδες και θυμιάματα.

Τα προσκοπάκια με τα μπλε σωβρακάκια

γινήκαν μπάτσοι που ξεσπούσαν σε προσφυγικά σπιτάκια.

Είναι όλα ίδια, παππού, κι ας αλλάξαν όψη

ντροπή μεγάλη στου σπαθιού την τρομερή την κόψη

που όσο κι αν κόψει κεφάλια, γλώσσες και χέρια

ποτέ του δε θα φτάσει να κόψει από τ' αστέρια.

Είναι όλα εδώ παππού, τον ίδιο κύκλο κάνουν,

πλανιούνται οικτρά πως ποτέ δε θα πεθάνουν.

Σκέψη κοινόχρηστη, θαμμένη σε τόπο επώνυμο

κι έτσι το χώμα που έχεις μπει δεν είναι γόνιμο.

Κάνε με σου 'χα πει μεγάλη μπόρα

να τους πνίξω όλους μέσα στη δικιά τους σαπίλα,

σου 'πα να με κάνεις δράκο

να σας φυλάω απ' τους φασίστες, μονάχα εγώ.

Πάντα σου ζήταγα να φτιάξεις ένα ασπρόμαυρο σακάκι

να φοράω με της "Αυγής" τα φύλλα.

Παππού, μάθε με, σου 'λεγα για να τους τη σπάω,

να γράφω με το ζερβό.

Είναι όλα ίδια, μάστρο Μίκη, ίδια γελάνε οι φοβισμένοι,

ίδιος ο λήθαργος, ίδιοι κι οι πλανεμένοι.

Ίδια κι εύκολα το τίποτα ακόμα αλλάζει χρώματα,

ο χρόνος ράβει μ' ίδια λόγια τα στριφώματα.

Στα χώματα για λίπασμα οι πρώτοι νεκροί,

ζωντανοί οι πονηροί, βαλσαμωμένοι καιροί.

Ίδια ακούνε οι γειτόνοι τη φωνή σου,

θα ξέχναγα ό,τι σκάρωσα για ένα κρασί μαζί σου.

Στο ίδιο μέρος που ξερνάν, πάνε και στέκονται,

δεν αντιστέκονται, τα πάντα δέχονται, τα ίδια φίδια έρπονται.

Αφορισμένοι οι άτακτοι κι οι πρόσφυγες

από τους άπληστους, νευρωτικούς αυτόχθονες.

Ίδια όπως τ' άφησες παππού, σφιχτά και αποπνικτικά,

ίδιο συμπεθεριό, ίδια ελαφρυντικά.

Μάτια στραμμένα σ' αποκλίνοντες κυκλώνες,

σάπιοι αιώνες με μπουντέλια αρχαίες κολώνες.

Τρελοί χειμώνες, κι αυτή εδώ η πιο παράξενη ράτσα

κάνει την ίδια ειρωνική και βαριά γκριμάτσα

-δήθεν καπάτσα- τη βλέπω, και την είδες από παιδί

ψάχνω ό,τι έψαχνες μια πορφυρένια γη…

Με το ζερβό - Active Member