Η πρόσκληση είναι
για να μοιραστούμε καθημερινές ιστορίες, μέσα απ’ τα παπούτσια των ηρώων τους. Η επιδίωξη είναι
να ανταμώσουμε και πάλι, σ’ ένα ζεστό και φιλόξενο χώρο που είναι διάσπαρτος με
βιβλία.
«Η μυρωδιά του
χαρτιού και της μαγείας που κρύβονται στις σελίδες των βιβλίων, είναι κάτι που
κανένας δεν σκέφτηκε να εμφιαλώσει»,
όπως έχει πει ο Ισπανός συγγραφέας Carlos Ruiz Zafón.
Σ’ αυτόν τον ιδανικό
χώρο και με την ευχή να είμαστε όλοι καλά, κλείνουμε το ραντεβού μας για το Σάββατο
22 Φεβρουαρίου 2020, στις 19.00. Στον Πολυχώρο των εκδόσεων 24γράμματα,
στο Χαλάνδρι. Συντροφιά με εξαιρετικούς φίλους που μου κάνουν την τιμή
να μιλήσουν για το νέο μου βιβλίο «Στα παπούτσια των άλλων».
☞ Ο
φωτογράφος/φίλος/πιστός συνταξιδιώτης και -προσφάτως- εξερευνητής
παπουτσιών, Θάνος
Τσάκαλος.
☞ Η
σπουδαία ηθοποιός Όλγα Δαμάνηθα επιλέξει και θα διαβάσει αποσπάσματα απ’ το
βιβλίο.
☞ Τις
μουσικές μας ανάσες αναλαμβάνουν δυο νέα παιδιά, πανέμορφα και ταλαντούχα, που σχηματίζουν
τη μουσική μπάντα JajaMorris.
Μέσα από ισπανόφωνα
(και όχι μόνο) τραγούδια, θα ταξιδέψουμε σε ιστορίες “παπουτσιών” από άλλους τόπους.
Φορέστε
τα πιο χαμογελαστά σας παπούτσια και τα λέμε σύντομα…
Αγαπημένοι φίλοι και φίλες, Ένα νέο βιβλίο ανοίγει τα φτερά του -για την ακρίβεια δένει τα κορδόνια του- και κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις 24γράμματα. Είναι φτιαγμένο με παλιά αλλά και επίκαιρα “νούμερα” που έχουν σημαδέψει τις ζωές μας και με μοντέλα -ανθρώπων- που αγαπήσαμε για την ποιότητα και την ανθεκτικότητά τους.
Νιώθω ξανά την ανάγκη να σας πω ένα ολόκαρδο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για την αγάπη και την υποστήριξή σας στις συγγραφικές μου δουλειές. Ειδικά στο μικρό μας κύκλο των φίλων μπλόγκερς, έχει μια ιδιαίτερη δυναμική αυτή η σχέση. Άγνωστοι οι περισσότεροι μεταξύ μας, αλλά ταυτόχρονα και πολύ κοντά ο ένας με τον άλλο, σε μια αλυσίδα που αντέχει στο χρόνο και γίνεται ολοένα και πιο πολύτιμη. Ευγνώμων που υπάρχετε στη ζωή μου και για όλα όσα μου έχετε προσφέρει!
Απ’ το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
//Ανατομικές ιστορίες παντός καιρού και εδάφους, σε ποικιλία δερμάτων και χρωμάτων, για όλες τις (χ)ώρες και για όλα τα πέλματα. Η νέα τάξη υποδημάτων θέλει έντονες αντιθέσεις και άτολμους βηματισμούς.
Σ’ αυτό το καλαπόδι κατασκευάστηκαν και οι ιστορίες του βιβλίου. Ψηλοτάκουνες γόβες για “φλατ” ήρωες και παπούτσια γδαρμένα για ανθρώπους-λουστρίνια. Ολοκαίνουργια μοντέλα, αλλά και παλιά παπούτσια -μνήμης, πολυφορεμένα βέβαια, αλλά και απελπιστικά διαχρονικά.
Το ταξίδι στα παπούτσια των άλλων, έχει τελικό προορισμό την ενσυναίσθηση. Με ενδιάμεση, και απαραίτητη στάση, την αυτογνωσία ή έστω την παραδοχή πως τα χνάρια που αφήνει η περπατησιά μας είναι αυτά που θα ακολουθήσουν οι επόμενοι περιπατητές της ζωής//
Το ραντεβού μας είναι για την πρώτη παρουσίαση που θα γίνει στον πολυχώρο των εκδόσεων 24γράμματα στο Χαλάνδρι. Θα σας κρατήσω ενήμερους. Ελπίζω να τα πούμε κι από κοντά και πάντα θα περιμένω με ενδιαφέρον τα σχόλια και τις κριτικές σας.
Κλείνοντας, να εκφράσω τις ευχαριστίες μου στον φίλο Θάνο Τσάκαλο για την υποδειγματική δουλειά που ετοίμασε με φωτογραφικό υλικό, ειδικά για το στήσιμο του βιβλίου. Στην Κλαίρη Μπαρόλα που επιμελήθηκε την γραφιστική δουλειά και στον εκδότη Γιώργο Δαμιανό για την εμπιστοσύνη και τη φιλοξενία του.
Αυτό ήταν. Ας ξεστολίζουμε σιγά-σιγά κι ας επιστρέψουμε στους κανονικούς ρυθμούς μας. Κόντρα στις μεγάλες προσδοκίες μας, η νέα χρονιά μάς κρατούσε πεσκέσι έναν Ηφαιστίωνα, μια ανελέητη βαρυχειμωνιά και ένα πακέτο “ευοίωνων” ειδήσεων σε τοπικό, αλλά και παγκόσμιο επίπεδο. Προσπερνάμε διακριτικά ειδήσεις που αφορούν τις γειτονικές κατσίκες· ήτοι, τις φωτιές στην Αυστραλία, το καζάνι που κοχλάζει στη Μέση Ανατολή, τον ψυχοπαθή πλανητάρχη με την πλατινέ φράντζα, τους καλούς μας γείτονες στην Τουρκία και τους χιλιάδες πρόσφυγες που θα ξεχειμωνιάσουν (όσοι αντέξουν) στις ανύπαρκτες υποδομές στα νησιά και στην ενδοχώρα. Τους άστεγους και όσους συνωστίζονται σε μια δημοτική αίθουσα, για να μην παγώσουν στους δρόμους. Είναι μακριά μας αυτά, δεν μας αφορούν.
Δόξα τω Θεώ, στα εσωτερικά μας, πάμε περίφημα. Και 13η σύνταξη είδαμε, και κοινωνικά (δια)μερίσματα πήραμε, και η αγορά ανέκαμψε, και κρατικό μηχανισμό έχουμε, και μια χαρά τον βγάζουμε το μήνα με διακόσα ευρώ, περισσεύει και κατιτίς να βάλουμε στην άκρη για μια ώρα ανάγκης, που λέει ο λόγος (κι ο κύριος Άδωνις). Να μάς κόβει ο Πανάγαθος μέρες και να τους δίνει διακοπές για χαλάρωση και χειμερινές εξορμήσεις στα ορεινά μας θέρετρα.
Και για όσους νιώθουν αυτή τη… μεθεόρτια κατάθλιψη -που, μεταξύ μας, τη βρίσκω εντελώς αβάσιμη- ας φάνε το τηλεοπτικό παντεσπάνι με τα χλιδάτα ρεβεγιόν των επώνυμων, για να παρηγορηθούν. Τοπ είδηση στα δελτία, το πάρτι οργίων με τους swingers των Βορείων Προαστίων, οι οποίοι εκτός από χρονιά, άλλαξαν και συντρόφους. Με την ταρίφα να κυμαίνεται στα διακόσα πενήντα ευρώ ανά ζεύγος. Κάτι παραπάνω απ’ το μηνιαίο εισόδημα που θα έχει ένας μέσος άνθρωπος (κατά τον κύριο Άδωνη που λέγαμε παραπάνω). Κι εδώ δεν χωράνε έφοδοι της εφορίας, ούτε ηθικολογίες και θρησκευτικές υστερίες. Το “άσυλο της βίλας” εννοείται πως δεν απειλείται, σε αντίθεση με τα πανεπιστήμια και τα σπίτια απλών ανθρώπων που δεν συγκαταλέγονται στους αρίστους. Πολιτισμένα πράγματα. Τώρα, αν δεν έχετε ανταλλάξιμο σύντροφο (ή καθόλου σύντροφο γενικώς), πάτε για ένα σκι, ρε, παιδιά. Για ένα mountain bike, έστω…
Ο γιορτινός διάκοσμος αποκαθηλώνεται μέρα με τη μέρα. Η χρονιά που έφυγε άρον άρον, πήρε μαζί της το συρτάρι με τα τιμαλφή μας. Την ελπίδα μας, την αξιοπρέπεια που μας είχε απομείνει και την επίχρυση καδένα της κανονικότητας. Το ξέραμε πως ήταν τενεκεδένια, αλλά κάποιοι γοητεύτηκαν απ’ την εφήμερη λάμψη της. Είναι σαν να μάς έτυχε το φλουρί στην πίτα. Κι αυτό δεν ήταν παρά μια κάλπικη λίρα. Και δεν υπάρχει μεταξύ τους, ούτε ένας κύριος Μαυρίδης, που θα συγκινηθεί απ’ το δράμα μιας Φανίτσας, σήμερα. Ούτε ένας!
Φίλες και φίλοι, μαζί με τις ολόψυχες ευχές μου, εσωκλείω μουσική καρτούλα απ’ το αθώο παρελθόν μας· απ’ την εποχή που γράφαμε τις ευχές μας με το χέρι, στολίζαμε με μπαμπακένιες νιφάδες τα πλαστικά δεντράκια και τα τζάμια των παραθύρων μας, διαβάζαμε τους κλασσικούς παραμυθάδες και σεβόμασταν, δίχως δεύτερες σκέψεις, όσους έφτιαχναν αλυσίδες αγάπης. Αν κάτι απόμεινε όρθιο από τότε, αυτό είναι η αλληλεγγύη που αντέχει να υπάρχει στους φονιάδες καιρούς που ζούμε. Αυτή είναι η ευχή, η προσδοκία, η λαχτάρα και η επιδίωξη.
Όταν ο Bob Geldof παρακολούθησε ένα ντοκιμαντέρ στο BBC για τον λιμό στην Αιθιοπία, εμπνεύστηκε και δημιούργησε το τραγούδι «Do they know it’s Christmas». Το single κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 1984, με τη συμμετοχή πάνω από σαράντα καλλιτεχνών και με την Βρετανία να υποδέχεται τη γιορτινή περίοδο με χιόνια και έντονο κρύο. Οι στολισμοί των Χριστουγέννων και το χαρούμενο κλίμα ευαισθητοποίησαν τον δημιουργό και σκέφτηκε πως, κάποια παιδιά που λιμοκτονούν στη μακρινή αφρικανική ήπειρο, αγνοούν την ύπαρξη των γιορτών, αφού έχουν πολύ πιο ουσιαστικά προβλήματα επιβίωσης.
Τα έσοδα απ’ τις πωλήσεις του single, ήταν 14 εκατομμύρια δολάρια όλα προορισμένα για τη στήριξη της Αφρικής. Το βιντεάκι που σκηνοθέτησε ο Nigel Dick, έγινε πρόχειρα αφού δεν υπήρχαν διαθέσιμα χρήματα για τέτοια έξοδα. Δύο στημένες κάμερες κατέγραψαν τους καλλιτέχνες, ενόσω έμπαιναν στο στούντιο, καθώς και την ώρα που ερμήνευαν. Το βίντεο χρησιμοποιήθηκε για το ντοκιμαντέρ που δημιουργήθηκε με τα παρασκήνια της ηχογράφησης. Τα έσοδα απ’ την πώλησή του, διατέθηκαν κι αυτά για τις ανάγκες της Αφρικής. Το εξώφυλλο του single, δια χειρός Peter Blake, του σχεδιαστή του αριστουργηματικού εξώφυλλου των Beatles «Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band».
Με τους Paul Young, Boy George, George Michael, Simon Le Bon και Bono, να τραγουδούν στα κουπλέ, η χορωδία συμπληρώθηκε απ’ τους David Bowie, Phil Collins, Paul McCartney, Geldof, Ure και πολλούς άλλους που τραγούδησαν το ρεφρέν «Feed The World- Let them know it’s Christmas time again». Το θεαματικό είναι ότι όλοι αυτοί οι μεγάλοι ερμηνευτές, δεν ήταν φίλοι, ή δεν γνωρίζονταν καν μεταξύ τους, κάποιοι μάλιστα είχαν και προσωπικές διαφορές. Όλα αυτά παραμερίστηκαν και τραγούδησαν ο ένας δίπλα στον άλλο, στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα αλληλεγγύης. Η ηχογράφηση έγινε σε 24 ώρες, χωρίς να έχει προηγηθεί καμιά πρόβα. Η ομάδα έδεσε απόλυτα και το τραγούδι κατέκτησε αμέσως την κορυφή των charts. Ήταν η πρώτη επιτυχημένη ηχογράφηση από τόσους πολλούς καλλιτέχνες που κατάφερε να αφυπνίσει συνειδήσεις για την κατάσταση στην Αφρική.
Η κάρτα κλείνει και η μελωδία σταματάει. Σαν τις παλιές μουσικές κάρτες που έπαιζαν ένα κομμάτι όταν τις άνοιγες. Όσο κι αν προχωρήσει η τεχνολογία και όσες ηλεκτρονικές κάρτες κι αν δημιουργηθούν, αυτές οι παλιές χάρτινες αξίες θα είναι για πάντα στα συρτάρια και στις μνήμες μας.
Χρόνια Πολλά, Ανθρώπινα, με Αξιοπρέπεια και ίσες ευκαιρίες για όλους!
