Πάμε φεστιβάλ βιβλίου;

Τη Δευτέρα, 13 Σεπτεμβρίου 2021, από τις 8.00 ως τις 10.00 το βράδυ, θα βρίσκομαι στο 49ο Φεστιβάλ Βιβλίου στο Ζάππειο, στα περίπτερα 144-146 των εκδόσεων 24γράμματα. 

Ευκαιρία να γνωριστούμε με τους φίλους που δεν έχουμε ακόμα βρεθεί από κοντά, αλλά και για να ξανανταμώσουμε με τους “παλιούς” (και μοναδικούς).

Θα χαρώ πολύ να συναντηθούμε, ν' ανταλλάξουμε κουβέντες, χαμόγελα & φωτογραφίες, και να σας υπογράψω τα βιβλία μου.

Ανυπομονώ ¾ J &

Μπόνους το καλάθι

 

Θα σου πουν να είσαι συνεργάσιμος και άριστος (στην παπαγαλία) μαθητής. Πως η ζωή θέλει στόχους και πως “πρέπει να μάθεις ν’ αντιμετωπίζεις την κάθε αποτυχία σου ως πρόκληση” και άλλα μεγαλόστομα τσιτάτα που ακούγονται στις απολογιστικές συναθροίσεις υπαλλήλων σε μια εταιρεία. Σα να λέμε δηλαδή, θα σου κάνουν μαθήματα επιβίωσης, αντί να σε πιάσουν τρυφερά απ’ το χέρι για να σου μάθουν να βηματίζεις με γνώσεις και αξίες.

Θα σου πουν πως είσαι τυχερός που σπουδάζεις στο “νέο σχολείο”, το αναβαθμισμένο, που δίνει ίσες ευκαιρίες σ’ όλα τα παιδιά· των υποψηφίων -αρίστων- φοιτητών που έμειναν φέτος εκτός σχολής που επιθυμούσαν, συμπεριλαμβανομένων.

Θα σου πουν να εμβολιαστείς και να τηρείς τα πρωτόκολλα, τα μέτρα και τις οδηγίες που θα παίρνεις και που συχνά θα είναι αλληλοσυγκρουόμενες. Δική σου ευθύνη να τις φιλτράρεις και να επιλέγεις τη σωστότερη, μη τα θες κι όλα έτοιμα. Κατά βάθος, θα σου πουν, το κάνουν για να εξασκήσεις την κριτική σου σκέψη. Aν το σύστημα καταρρεύσει, θα είσαι εσύ η αιτία γιατί δεν διαθέτεις ατομική ευθύνη. Αν δεν καταρρεύσει, θα είναι αυτοί οι δαφνοστολισμένοι Σωτήρ(η)ες που σήκωσαν επάξια το βάρος της επιδημίας στις πλάτες τους.  

Θα σου πουν να φοράς σωστά τη μάσκα, να μην τρέχεις, να μη λαχανιάζεις, να μη μιλάς στο διπλανό σου, να πλένεις χέρια, να περνάς αντισηπτικό ό,τι αγγίζεται -πολύ σχολαστικά- να μη βήχεις, να μην αρρωσταίνεις, να φοβάσαι τη σκιά σου, να μάθεις με τον καιρό να σκύβεις το κεφάλι και να κυρτώνεις τους ώμους, να γίνεις, βρε αδερφέ, ένας υπεύθυνος αυριανός πολίτης.

Θα σου φορτώσουν όλα τα λάθη και τις παθογένειες της κοινωνίας των ενηλίκων, θα σε μπουκώσουν ενοχές αν διασωληνωθεί ο παππούς σου, θα σε τιμωρήσουν παραδειγματικά αν αρρωστήσει ο διπλανός σου και θα σε στήσουν ανερυθρίαστα στον τοίχο, φορτώνοντάς σου την παταγώδη αποτυχία των αρμοδίων στους θεσμικούς τους ρόλους.

Θα στο πουν με δυσνόητες φανφάρες και ξεδιάντροπα ψέματα: “επαγγελματική κατάρτιση, αξιοποίηση θέσεων εργασίας με άτομα από ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, ανάπτυξη, ανταγωνιστικοί μισθοί, ξένοι επενδυτές”…Η μόνη αλήθεια είναι πως ξαναγυρνάμε γλυκά-γλυκά στην παιδική εργασία. Πως αν δεν έχουν γερό κομπόδεμα οι δικοί σου για να το σκάσεις στο εξωτερικό, θα ξηλώσεις τα φτερά σου, θα ζαλωθείς το ζεμπίλι της βιοπάλης και θα κάνεις τον αχθοφόρο στα σκλαβοπάζαρα των Αρίστων. Στην καλύτερη περίπτωση, τον λαντζέρη στις κουζίνες κάποιου ξενοδοχείου.

Καλή δύναμη στη σχολική χρονιά που σου ετοιμάζουν!

 * * * * * * * * * * * *

Πίνακας ζωγραφικής: “Ο Οψοκομιστής”

Ελαιογραφία σε καμβά του Σπυρίδωνα Μαντζάκου. Δημιουργήθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα και φιλοξενήθηκε σε αίθουσα του συλλόγου «Παρνασσός». Οψοκομιστής είναι το φτωχό παιδί που αναγκάζεται να γίνει «αχθοφόρος μεταφέρων οψώνια εκ της αγοράς εις τας οικίας». Οψώνιον είναι «η δι’ αγοράς προμήθεια τροφίμων». Όψον σημαίνει «έδεσμα, τροφή». Την ώρα που άλλα παιδιά πηγαίνουν σχολείο για να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή, ο μικρός βιοπαλαιστής ξεκλέβει λίγη ώρα για να μελετήσει ένα βιβλίο. Ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, αλλά και αποτύπωση της ταλαίπωρης ζωής των Ελλήνων που διαχρονικά πασχίζουν για μια δίκαιη κοινωνία με ίσες ευκαιρίες μόρφωσης και ελευθερία.

 

 

Οχτώ χρόνια και μεζεδάκια διακοπών

Προσπαθώ να κρατήσω όσο γίνεται περισσότερο τη γλυκιά γεύση απ’ τους πρωινούς λουκουμάδες που μας ετοίμαζε η κυρία Γαρυφαλλιά στον ξενώνα. Την πανοραμική θέα απ’ το μικρό μπαλκόνι, με το παλιό καρνάγιο στο ακρολίμανο και την απλωσιά της θάλασσας ν’ αγκαλιάζει τρυφερά το μικρό ψαροχώρι. Στο θαλάσσιο μονοπάτι που συναντιέται ο Παγασητικός με το Αιγαίο, είναι μια μικρή κουκίδα στο χάρτη, ένας τόπος που κουβαλάει βαριά ιστορία και φυλάει με σεβασμό τις πύλες του βουνού των Κενταύρων.

Νησιώτικο περιβάλλον, τριπουρομεζέδες πλάι στους ψαράδες που ξεμπλέκουν τα δίχτυα τους, ασβεστωμένα πλακόστρωτα δρομάκια, μυρωδιές  απ' τα τσουκάλια των σπιτιών, ντόπια προϊόντα από συνεταιρισμούς και υπαίθριους πάγκους, και φιλόξενοι άνθρωποι που δεν τσιγκουνεύονται τις καλημέρες τους και διατηρούν ατόφια τη ντοπιολαλιά και τα έθιμά τους. 

Το νησάκι απ' τον Αλογόπορο με θαλάσσιο ταξί, είναι η αφορμή για να μετρήσεις τις αντοχές σου στην πεζοπορία, να δροσιστείς στον ολάνθιστο αυλόγυρο του μοναστηριού της Ευαγγελίστριας και να διασχίσεις τα μονοπάτια που κάποτε "φιλοξένησαν" πέντε χιλιάδες γυναίκες εξόριστες. Τα κρυστάλλινα νερά της Πράσινης Άμμου, είναι το σημείο που γαληνεύει η ψυχή, αποσυμπιέζεται το σώμα και το μυαλό, ακόμα κι αν ένα ιδιωτικό σκάφος έχει ρίξει άγκυρα και φαλτσάρει στη μουσική πανδαισία της φύσης. 

Για την ιστορία πάντως, τα τζιτζίκια νίκησαν πανηγυρικά τα "τάκα-τούκα" απ' τις ρακέτες και, για καλή μας τύχη, οι θορυβώδεις σκαφάτοι επισκέπτες, αναχώρησαν γρήγορα για το ταβερνάκι στην άλλη άκρη του νησιού. Δεν  ξέρω αν είχαν επίγνωση της ιερότητας του τόπου κι αν διέκριναν ανάμεσα στις πικροδάφνες τους μικρούς ξύλινους σταυρούς με τα ξεθωριασμένα ονόματα των νεκρών. Απ' τα ξεφωνητά τους πάντως καθώς σήκωναν άγκυρα για να φύγουν, νομίζω πως ήξεραν με λεπτομέρειες το μενού της ταβέρνας και το "πόσο "γ@μ@τη" είναι η ντόπια καραβιδομακαρανάδα"...

[φωτογραφίες από Παλαιό Τρίκερι & οικισμό Αγίας Κυριακής]

Στο υστερόγραφο του φετινού καλοκαιριού, το Απάγκιο γιορτάζει τα οχτώ του χρόνια. Σας ευχαριστώ για την πολύτιμη συντροφιά σας και για όλα τα ωραία που διακινούμε μέσα απ’ τις αναρτήσεις και τα σχόλιά μας! Σε συνθήκες ζόρικες και πιεστικές, και σε πείσμα των (αρίστων) καιρών που μας θέλουν όλους ενοχικούς και καταθλιπτικούς, εμείς βαστάμε αδιάσπαστη την ανθρώπινη αλυσίδα μας. Και προχωράμε. Καλό αποκαλόκαιρο σ’ όλους σας!

Και να προσέχετε, οσονούπω καταφτάνουν οι μεγάλες “ψύχρες” ♥

 

Εσύ φταις που μας εμπιστεύτηκες!

 

«Για τη φωτιά φταίνε τα φλεγόμενα ζώα που τρέχουν» είπε ο υποψήφιος για Πούλιτζερ δημοσιογράφος.

Για τις πλημμύρες φταίνε τα ζώα που βόσκουν στις ρεματιές και τα κουφάρια τους φρακάρουν τη ροή του νερού.

Για τον θηλυκό ξιφία που πριν δυο χρόνια πετροβολήθηκε μέχρι θανάτου σε κοσμοπολίτικη πλαζ στη Χαλκίδα και κινηματογραφήθηκε δεόντως απ’ τα κινητά των λουομένων, έφταιγε ο ίδιος ο ξιφίας που βγήκε στα ρηχά για να γεννήσει («η ανεμελιά είναι ανευθυνότητα»).

Για τη δύστυχη αλεπουδίτσα που βρέθηκε πριν λίγες μέρες κρεμασμένη και κατακρεουργημένη στη μαγική τοποθεσία «Σχινιάς», προφανώς και θα έφταιγε η ίδια γιατί θα κούνησε την ουρά της. Τέτοια βαρβαρότητα σπάνια συναντάμε στην ελληνική κοινωνία, ακόμα και σε ό,τι αφορά στις ζωοκτονίες. Κανένας Γεωργιανός θα το έκανε, ενδεχομένως…

Για τον γατούλη στη Λαμία που πριν δυο χρόνια πυροβολήθηκε εν ψυχρώ  με αεροβόλο όπλο κι έμεινε παράλυτος, για ν’ αφήσει την τελευταία του ανάσα λίγες μέρες μετά, σαφώς και έφταιγε ο ίδιος. Δεν σεβάστηκε τις ώρες κοινής ησυχίας και ζευγάρωνε πλησίον της οικίας καθωσπρέπει λυκειάρχη, ο οποίος και τον εκτέλεσε πάραυτα. Τον Σεπτέμβριο ο κύριος αυτός, επέστρεψε στις σχολικές αίθουσες για να μεταλαμπαδεύσει στους μαθητές του τις αξίες και τις γνώσεις του.

Για τις μολυσμένες μας θάλασσες και τα τραυματισμένα μας βουνά που χάσκουν μπαρουτοκαπνισμένα, με τις ανεμογεννήτριες μπηγμένες στα σπλάχνα τους, φταίει η φύση κι ο κακός μας ο καιρός.

Και για τις νεόδμητες «πολιτείες» που φύονται κατά κόρον τα τελευταία χρόνια σε (πρώην) δασικές εκτάσεις, φταίει το κράτος που τους δίνει άδεια.

Αλλά και για τους θεόρατους φράχτες που υψώνονται σε παραλιακά θέρετρα κι έχουν καταπατήσει δημόσιους δρόμους και εξόδους διαφυγής σε στιγμές κινδύνου, ίσως να φταίνε τα τζιτζίκια τελικά…

Ο κόσμος φλέγεται, κι αυτά εκεί, να πεθαίνουν τραγουδώντας. Ίσως ένα πείραμα που έγινε τον περασμένο αιώνα, να εξηγεί το φαινόμενο της ανεμελιάς (των τζιτζικιών). Ο δήμαρχος του Μαγδεμβούργου πυροδότησε ένα κανόνι κάτω απ’ το πλατάνι της πλατείας που  πάνω του τερέτιζαν χιλιάδες τζιτζίκια, χωρίς εκείνα να πτοηθούν απ’ τον εκκωφαντικό κρότο και να πετάξουν μακριά.

Το κανόνι της φύσης θα σκάσει όπου να ‘ναι, αλλά εμείς θα παραμένουμε γαντζωμένοι στις μεσοτοιχίες, στις καπνοδόχους και στις κεραμοσκεπές μας, με την αφελή πεποίθηση πως είμαστε οι κυρίαρχοι της φύσης. Κανείς μας δεν σκέφτηκε άραγε πως τα τζιτζίκια είναι ακίνδυνα, ούτε τσιμπούν ούτε δαγκώνουν. Μια σύντομη κλεψύδρα είναι η ζωή τους, μέχρι να ξαναγίνουν σκουλήκια στο υπέδαφος.

Γι’ αυτό σου λέω, Κωστή… Εσύ φταις που μας εμπιστεύτηκες. Και στο κάτω (πιο κάτω δεν έχει) της γραφής, ο θύτης σου θα μπορούσε να σε τεμαχίσει σε φέτες. Δεν το έκανε όμως. Δεν είμαστε για αίματα, Κωστή. Είμαστε αποστειρωμένοι, απελπιστικά αυτοκαταστροφικοί και εθισμένοι στο επαγγελματικό έγκλημα.

Χτυπάμε πισώπλατα και αργοπεθαίνουμε σφυρίζοντας αδιάφορα.