Απ' τη 'Μαρία Νεφέλη' του Ελύτη

 

[…] Ε σεις Κύριοι της Τεχνοκρατίας
λίγο πιο δεξιά παρακαλώ:
κρατήστε μου μια θέση στο Α του Κενταύρου
και πάλι βλέπουμε.

Δυστυχώς και η Γη

με δικά μας έξοδα γυρίζει […]

 

«Το τραγούδι της Μαρίας Νεφέλης» του Οδυσσέα Ελύτη

Απόσπασμα απ’ ΤΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ

 

Artwork: Jean Béraud “L'escrimeuse”

Γάντια εξ ουρανού

 

Τον θυμάμαι νέο, με μαλλιά κατράμι, ψηλό ανάστημα και ζωηρό βλέμμα. Μετράει χρόνια παρουσίας στο κεντρικό φανάρι μιας μεγάλης διασταύρωσης κι οι μέρες που έβρισκε ένα υποτυπώδες μεροκάματο σα χαμάλης στα σπίτια της περιοχής, πέρασαν ανεπιστρεπτί. Στη στενή νησίδα ανάμεσα στα δύο ρεύματα, εκεί είναι το μόνιμο στασίδι του. Στις μεταλλικές εγκοπές της διαχωριστικής μπάρας κρέμεται κάθε πρωί μια πλαστική σακούλα με το βιός του. Ένα μπουκαλάκι νερό και λίγα πακέτα χαρτομάντηλα. Οι κινήσεις του σταθερές σαν καλοκουρντισμένη μηχανή που κινείται ασταμάτητα. Στο ένα χέρι κρατάει χαρτομάντηλα και με το άλλο χτυπάει ελαφριά το μέρος της καρδιά του. Σαν ένα βουβό “ευχαριστώ” στους ελάχιστους αγοραστές της πραμάτειας του, αλλά και στους υπόλοιπους που προσπερνούν αδιάφοροι. Με τα χρόνια άσπρισαν οι κρόταφοί του, κύρτωσε το σώμα του και τα μάτια του γινήκανε δυο θολές λίμνες, κουρασμένες κι απόκοσμες.

«Αλή με λένε», μας είπε χαρούμενος ένα κυριακάτικο πρωινό που σταματήσαμε για λίγο στο πόστο του και πιάσαμε την κουβέντα. Τα λειψά ελληνικά του καθόλου δεν δυσκόλεψαν την επικοινωνία μας, γιατί ξέρει να μιλάει άπταιστα με τα χέρια και την καρδιά του. «Τρία παιντιιά στο πατρίντα, Αλή αγκαπάει πολύ παιντιά. Εφκαριστό, εφκαριστό πολύ». Ξαναγύρισε στη θέση του γνέφοντας ένα ύστατο “ευγνωμονώ”, με τη παλάμη να πάλλεται πάνω στ’ αριστερό του στήθος.  Χαμογέλασε και φώτισε ξαφνικά η μέρα μας. Πόσο παράδοξη αυτή η σκηνή, ν’ ανακαλύπτεις το πιο εκφραστικό χαμόγελο που υπάρχει, ν’ αναδύεται σ’ ένα εύθραυστο πρόσωπο που έχει μαθητεύσει στη θλίψη.

Όση ώρα περιμένω να περάσει η επόμενη φουρνιά αυτοκινήτων για να πλησιάσω τη γνώριμη φιγούρα του, αναρωτιέμαι αν θα ξεπροβάλλει, σήμερα, πρόθυμο χέρι από κανένα κατεβασμένο παράθυρο. “Μ’ αυτό το ψωφόκρυο, αποκλείεται!” στοιχηματίζω με τον εαυτό μου. Το δελτίο καιρού στο ραδιόφωνο επικαλύπτει τις ισχνές αντιστάσεις μου, υπενθυμίζοντάς μου αυστηρά πως ο φονικός χιονιάς επελαύνει απειλητικός στη χώρα. Και πως επιβάλλεται να είμαι επιφυλακή, να προσέχω, να μην κυκλοφορώ ασκόπως, να αποφεύγω συναθροίσεις γιατί καραδοκεί μια υπομετάλλαξη, της κύριας μετάλλαξης, του αρχικού ιού και πως  καλό θα ήταν να κοιτάω το τομάρι μου και μόνο, στα πλαίσια της ατομικής ευθύνης. Αρχίζει να χιονίζει…

Επανέρχομαι έντρομη στην πραγματικότητα. Προσπαθώ να ξεχωρίσω από μακριά τι φοράει σήμερα, να έχει ρίξει άραγε κάτι ζεστό πάνω του; Το γνωστό διαφημιστικό μπουφάν που έχει γεράσει κι αυτό μαζί του. Πρέπει να είναι πάντως από γερό πανί, τόσους χειμώνες και τέτοιο αγιάζι που έχει περάσει πάνω στο βασανισμένο σκαρί του Αλή. Με ανακούφιση διακρίνω κι ένα σκούφο στο κεφάλι του. Την προσοχή μου τραβάνε οι μπλε πλαστικές σακούλες που έχει καλύψει τα χέρια του για να τα προφυλάξει απ’ την παγωνιά. Γύρω απ’ τους καρπούς έχει τυλίξει από ένα λαστιχάκι για να συγκρατεί τα αυτοσχέδια “γάντια” του. Φουσκώνουν και ξεφουσκώνουν αυτά σε κάθε ριπή του αέρα. Υποκλίνομαι στην ευρηματικότητα που γεννάει η ανάγκη. Για να ξεπεράσω το αίσθημα ντροπής που με κατακλύζει, ετοιμάζω τα κέρματα που θα του δώσω μόλις πλησιάσω κοντά του.

Μεσολαβούν αρκετά αυτοκίνητα ακόμα και, προς επίρρωση των δυσοίωνων προβλέψεών μου, παρατηρώ πως κανένα χέρι δεν ξεπροβάλλει για ν’ αγοράσει ένα πακέτο απ’ τα χαρτομάντηλά του. Κανένα τζάμι δεν χαμηλώνει μπροστά του. Κανένα βλέμμα δεν καταδέχεται να πέσει πάνω του. Σαν να είναι διάφανος. Ξάφνου, μια πύρινη ηλιαχτίδα ξεπροβάλλει απ’ τον συννεφιασμένο ουρανό και φωτίζει τη σκηνή. Σαν προβολέας από έναν επουράνιο σκηνοθέτη, αόρατο στο γήινο μάτι, υπαρκτό ωστόσο για όσους πιστεύουν στα μικρά επίγεια θαύματα.

Ακούγεται το χειρόφρενο από ένα αυτοκίνητο στην αρχή της ουράς.  Ένας άντρας βγαίνει στο δρόμο και κάνει νόημα στον Αλή να έρθει κοντά του. Του δίνει μια πλαστική σακούλα απ’ τον κοντινό φούρνο, του αφήνει στο χέρι ένα χαρτονόμισμα κι ένα χάρτινο ποτήρι που αχνίζει, και τον χαιρετάει ευγενικά. Πριν μπει στο αυτοκίνητο, ξαναγυρνάει σαν να ξέχασε κάτι. Ο Αλή γυρίζει προς το μέρος του παραξενεμένος. Οι δύο άντρες διασταυρώνουν τις ματιές τους. Το φανάρι έχει γίνει πράσινο κι απ’ τα πίσω αυτοκίνητα ακούγονται κορναρίσματα. Ο άντρας βγάζει τα γάντια του και τα δίνει στον έκπληκτο Αλή. Ένα χτύπημα στον ώμο και ξαναμπαίνει βιαστικός στο αυτοκίνητο. Η σκηνή ξεπαγώνει και η κίνηση επανέρχεται στους γνώριμους ρυθμούς της.

Ο ουρανός ξαναντύνεται τα μουντά του χρώματα κι εκείνη η απρόσμενη ηλιαχτίδα που εμφανίστηκε καταμεσής του χιονιά, είναι ακόμα ριγμένη πάνω στον Αλή. Μέχρι να ξανανάψει το επόμενο κόκκινο φανάρι, έχει το βλέμμα του υψωμένο σ’ αυτή την ξέφωτη λωρίδα που φτάνει ως τον ουράνιο θόλο. Τα μάτια του είναι υγρά, κι αν δεν είχε τόση παγωνιά, ίσως να κυλούσαν τα δάκρυά του.

Τουλάχιστον έχει τα χέρια του προφυλαγμένα. Τουλάχιστον υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που ακουμπούν το χέρι τους σ’ έναν απεγνωσμένο ώμο. Τουλάχιστον υπήρξαν αυτοί οι λίγοι που κράτησαν ενός λεπτού σιγή στο δράμα του ξεριζωμένου συνανθρώπου. Τουλάχιστον κρυώνω λιγότερο σήμερα…  

 

artworks : buckhead1111

 

 Το κείμενο φιλοξενήθηκε στον ιστότοπο ΑΤΕΧΝΩΣ

Αναμασώμενο δελτίο ειδήσεων

Oι επόμενες δύο εβδομάδες θα (ξανα)είναι κρίσιμες. Τα κρούσματα θα εκτοξευτούν σε εφιαλτικά νούμερα, ακραία καιρικά φαινόμενα θα πλήξουν απ’ άκρη σ’ άκρη όλη τη χώρα και οι σεισμολόγοι είναι ανήσυχοι για την έντονη σεισμική δραστηριότητα των τελευταίων ημερών. Δριμύς παγετός επελαύνει απ’ τις βόρειες περιοχές, με το κόστος θέρμανσης να είναι απαγορευτικό για πολλά νοικοκυριά. Η κυβέρνηση εξετάζει το ενδεχόμενο επιδότησης αγοράς μαγκαλιών για τις ευάλωτες ομάδες και, εφόσον ο κρατικός προϋπολογισμός το επιτρέψει, η σχετική πλατφόρμα για τις αιτήσεις θα ανοίξει την άνοιξη του τρέχοντος έτους, το αργότερο μέχρι τέλος Αυγούστου, στην εκπνοή του φθινοπώρου είναι το μόνο βέβαιο.

Μετά από πολλές αναβολές και καθυστερήσεις, ξεκινούν την επόμενη εβδομάδα, οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, με τις τράπεζες να εκφράζουν τις προθέσεις τους να επεκταθεί το μέτρο αυτό και στις δεύτερες κατοικίες, σε εξοχικά, παράκτιες βίλες και ορεινά θέρετρα σε καταπατημένες δασικές εκτάσεις. Ωστόσο, ο αρμόδιος υπουργός ήταν καθησυχαστικός στις δηλώσεις του και διαβεβαίωσε πως κάτι τέτοιο δεν είναι στην ατζέντα της κυβέρνησης.

Ενόψει των δυσοίωνων προβλέψεων των επιστημόνων, νέα περιοριστικά μέτρα θα εξεταστούν στη συνεδρίαση της επιτροπής των ειδικών, με το αίτημα για γενικευμένη απαγόρευση της μουσικής, να είναι πλέον επιτακτικό. Τα σχολεία θα συνεχίσουν την απρόσκοπτη λειτουργία τους, ενώ οι μαθητές που δεν έχουν, ακόμα, μολυνθεί είναι ελάχιστοι. Αυτό, όπως δήλωσε η αρμόδια υπουργός, ανοίγει το δρόμο στη συρρίκνωση των τμημάτων, έως και την κατάργηση σχολικών μονάδων, αλλά και στην καθιέρωση της ελαστικής εργασίας του διδακτικού προσωπικού. Η υπουργός προανήγγειλε την άμεση κατάργηση των μόνιμων θέσεων εκπαιδευτικών και την καθιέρωση τρίμηνων συμβάσεων. Αποδεσμεύονται κτίρια που λειτουργούσαν ως σχολεία και σύντομα θα παραδοθούν σε εταιρεία real estate για την οικονομική τους εκμετάλλευση σε έργα πνοής για τη χώρα. Ο αρμόδιος υπουργός ανάπτυξης και επενδύσεων δήλωσε βέβαιος πως, μ’ αυτό το επενδυτικό πρόγραμμα, σύντομα η Ελλάδα θα είναι διάσπαρτη με υπερσύγχρονες λέσχες, πολυτελή καζίνο και αναβαθμισμένα πρακτορεία ‘πάμε στοίχημα’.

Στην απεργία πείνας που ξεκίνησε ένας καθ’ ομολογία απελπισμένος επιχειρηματίας εστίασης στη βόρεια Ελλάδα, εξαιτίας του υπέρογκου ποσού που καλείται να πληρώσει στον εκκαθαριστικό λογαριασμό της ΔΕΗ, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δήλωσε ότι η κυβέρνηση δεν υποκύπτει σε ακραίους λαϊκισμούς που υποθάλπουν την άκομψη μιζέρια και την ανούσια γκρίνια. Τόνισε ακόμα πως η κυβέρνηση θα παραμείνει ανυποχώρητη και θα δείξει μηδενική ανοχή στις μεμονωμένες καταγγελίες δημοσιογράφων, γιατρών, νοσηλευτών, καθηγητών, συνδικαλιστών, φοιτητών, συλλόγων γονέων, συνταξιούχων, ανέργων, αγροτών, μικρομεσαίων επιχειρηματιών, καλλιτεχνών, αρχαιολόγων, πυροσβεστών και λοιπών διαμαρτυρομένων συντεχνιών και θα υλοποιήσει το όραμά της για μια Ελλάδα - υποδειγματική αποικία της νότιας Ευρώπης.

«Κι οποιανού δεν του αρέσει, μη σώσει! Τομάρια! Δεν μπορώ άλλο μ’ εσάς. Κουράστηκα», δήλωσε χαρακτηριστικά ο πλανόδιος υπουργός καναλιών και υπόγειων συμφερόντων.

 

ΥΓ. Να προσέχετε τους εαυτούς σας, ν’ αγαπάτε όσους είναι δίπλα σας, να φροντίζετε όσους σας χρειάζονται. Αν κάτι θα μας σώσει απ’ τη λαίλαπα των α(χ)ρίστων, είναι η αλληλεγγύη και η αλληλοϋποστήριξη. Καλή μας χρονιά, αδέρφια! Με τη μουσική στο φουλ κι οποιανού δεν του αρέσει… ξυδάκι.

(Σημείωση: Oι φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται απ’ το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους) 

Το κείμενο φιλοξενήθηκε στον ιστότοπο ΑΤΕΧΝΩΣ

Σπίτι από αστερόσκονη

 

Το σπίτι μοιάζει της μάνας μου.

Όσο περνάει ο καιρός, ρυτίδες αυλακώνουν τους τοίχους του.

Τα μαλλάκια της γκρίζες δαντέλες που θροΐζουν πένθιμα στα παραθυρόφυλλα.

Κάθε που τρίζουν τα φτενά κοκαλάκια της στην υγρασία

πόρτες και μεντεσέδες ακομπανιάρουν μ’ ανατριχιαστικά τσιριχτά.

Τα παντζούρια πετσικάρανε, έχει καιρό να τ’ ανοίξει

ούτε που καταδέχεται ο ήλιος να τρυπώσει απ’ τις κυρτωμένες γρίλιες της.

Χοντρόφλουδα δάκρυα  ξεκολλούν απ’ το ταβάνι.

Κι εγώ τη σοβαντίζω με έξτρα ενυδατικές για ώριμες επιδερμίδες.

“Τι τα θέλω ’γώ αυτά;” μου κλαψουρίζουν οι ρωγμές στα μάγουλά της

μα εγώ ακάθεκτη

“Σώπαινε κι έχουμε αρίφνητες πληγές να μερεμετίσουμε, μανούλα μου”

~ ~ ~ ~

Το σπίτι μοιάζει του πατέρα μου.

Όσο περνάει ο καιρός, τα κυματιστά μαλλιά του πέφτουν

παρέα με τα κεραμίδια στη σκεπή.

Τα δοκάρια τρίζουν στις ρίζες τους, ξεδοντιάζεται σιγά σιγά το μικρό μας σπιτάκι.

Αγριοκισσοί που θρασομανούν οι μπλε φλεβίτσες στα πόδια του.

Τα γόνατά του σκεβρώνουν μαζί με τα ποδάρια του καλού μας τραπεζιού

τι κι αν ήταν πεχλιβάνης και παλίσανδρος;

“Το σαράκι του χρόνου είναι αμείλικτο, παιδί μου”

Αγκωνάρι η ψυχή του κι εγώ παίζω το τελευταίο μου χαρτί

βάζω στο πικάπ την παλιά πλάκα του Στράτου

“δε μπορεί”, λέω, “θα δώσει μια και θα σηκωθεί να το χορέψει”

~ ~ ~ ~

 

Το σπίτι μας μοιάζει κέντρο διερχομένων ψυχών

Ποιος έρχεται-

ποιος φεύγει-

έχασα το λογαριασμό.

“Να προσέχεις, παιδί μου” ντουετάκι ουρανόθεν.

“Η ζωή εδώ τελειώνει” και κονταροχτυπιέται

με το “ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός”.

Μια ζωή αταίριαστοι κι άλλη μια ζωή αχώριστοι.

Σιγά που δε θα συμφωνούσαν να το σκάσουν συντροφιά. 

Σιγά που θα συμφωνούσαν στη μουσική υπόκρουση του φινάλε. 

Σιγά που δε θα το κάνανε μιούζικαλ το φευγιό τους. 

~ ~ ~ ~

Το σπίτι μας είναι ένα δέντρο με τις ρίζες του στον ουρανό.

Στα κλαριά του στήνουν φωλιές τα μελλοντικά πουλιά

στον κορμό του καρποδένει  η αγάπη

στις φυλλωσιές του μινυρίζουν ερωτευμένες σουσουράδες

κάθε φιντάνι που ξεπροβάλλει

κέρασμα στοργικό απ’ του παραδείσου

τον οικίσκο τους.

 

Πηγή φωτογραφίας: pinterest

 

Ήταν η συμμετοχή μου στο 27ο Συμπόσιο Ποίησης που οργανώνει η Αριστέα μας στον ιστότοπο «Η ζωή είναι ωραία». Από καρδιάς ευχαριστώ τους φίλους που συντρόφευσαν κι αυτό το ταξίδι, είτε με τις συμμετοχές τους, είτε με την παρουσία και τα σχόλιά τους. Για την Αριστέα κρατάω δυο στίχους του Ρίτσου, γιατί εκφράζουν απόλυτα αυτό που νιώθω:

}Όμως εγώ θα σου λέω ευχαριστώ
γιατί γνωρίζω τι σου οφείλω~

Kαλή νέα χρονιά σ’ όλους μας, με αισιοδοξία, αλληλεγγύη και αρνητικά τεστ στη μιζέρια και στο φόβο ♥