Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2018

Ένα βιβλίο σηκώνει άγκυρα



Λίγο πριν κάνει σκάντζα βάρδια η παλιά με τη νέα χρονιά, ξεκινάει το ταξίδι του ένα καινούργιο βιβλίο. Οι “Βίοι αγρίων και αδέσποτων αγίων” αναχωρούν για το μπάρκο τους στα εκδοτικά νερά, ευελπιστώντας σε καλές θάλασσες και φιλόξενα λιμάνια. Δεν υπόσχονται εξτραβαγκάντζες και λουξ παροχές, αλλά μόνο μακροβούτια στα πολύ βαθιά νερά της μικρής μας περιοχής∙ του μικρόκοσμού μας δηλαδή, έτσι όπως τον ορίζει ο καθένας μας. Απ’ το φινιστρίνι του θα δούμε τη γειτονιά, το σχολείο, την εκκλησία, την πλατεία που παίζουν τα παιδιά και τις οθόνες που παίζονται τα πιο σκληρά παιχνίδια. Στο τέλος του ταξιδιού θα επιστρέψουμε στην “καμπίνα” μας∙ στο διαμέρισμά μας, στο στενό μας δωμάτιο, στον ανηλεή καθρέφτη μας. Μαζί θα δούμε αυτά που δεν θέλουμε να βλέπουμε, γιατί η ομαδική έκθεση στα δύσμορφα που μας περιβάλλουν, είναι πιο βολική και λιγότερο οδυνηρή.

Από καρδίας, ευχαριστώ τον εκδότη Γιώργο Δαμιανό και τις εκδόσεις 24γράμματα Κι όλους τους φίλους που εμπιστεύονται και συντροφεύουν τις διαδικτυακές και εκδοτικές μου συγγραφικές απόπειρες. Την ευγνωμοσύνη και την αγάπη μου σ’ όλους σας! Το ύστατο ευχαριστώ (αν και δεν του αρέσει να το ακούει) στον Θάνο Τσάκαλο που παραχώρησε απλόχερα αρχεία απ’ το φωτογραφικό του υλικό, για να ντύσουμε τα εξώφυλλα. Η πλοήγηση στο μαγικό βυθό με τις, απροσδιορίστου αριθμού, φωτογραφίες του (όλες εξαίρετες), ήταν γοητευτική. Η επιλογή, όμως, ήταν ζόρικη…


Απ’ το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Ένα κοινό τάμα στον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο, θα γίνει η αφορμή για να γνωριστούν. Η ιστορία τους εξελίσσεται χρονολογικά, με βάση το ορθόδοξο συναξάρι και τους βίους των επισήμων, αλλά και των αχαρτογράφητων αγίων. Η Μπέτυ κι ο Νέστορας θα ζήσουν συμπυκνωμένα σε μια χρονιά, όλα όσα είχαν αφήσει παρακαταθήκη στο παρελθόν για τους εαυτούς τους∙ τους στεναγμούς του έρωτα και τα αδιέξοδα της αγάπης. Ξεκινούν με λαχτάρα το στήσιμο της κοινής τους ζωής, για να διαπιστώσουν σύντομα όμως, πως είναι αλυσοδεμένοι στις υποχρεώσεις και στις φροντίδες των οικείων τους. Μια σειρά από πιεστικά διλήμματα κλονίζουν τις ισορροπίες στη σχέση τους, μέχρι τη μέρα που ένας δεκαπεντάχρονος μαθητής, μια μονογονεϊκή οικογένεια κι o διευθυντής του τοπικού γυμνασίου, θα φέρουν απρόβλεπτους οιωνούς∙ τώρα θα κληθούν να δοκιμάσουν τις αντοχές τους και ν’ αναλάβουν νέους ρόλους στη ζωή τους. Παλιές αμαρτίες και άγνωστες δυνάμεις που κρύβονται στον καθένα, θα βγουν στην επιφάνεια και θα καθορίσουν το μέλλον τους.

Με φόντο μια λινή πετσέτα που τυλίγει ευλαβικά το πρόσφορο και το ιερό δίπτυχο∙ χαρτάκια με ψυχές και ονόματα προσφιλών, συγχώρια και ικεσίες για υγεία και ψυχική δύναμη και μυρωδιές από μοσχολίβανο, αγιοκέρι και λεβάντες. Λίγα ψίχουλα απ’ το αντίδωρο μιας κυριακάτικης λειτουργίας, ξεχασμένα στην τσέπη ενός παλτού. Στο “Άξιον Εστί” μιας ιεροτελεστίας, θα αναμετρηθούν το σκοτάδι με τη ζωή κι ο πέτρινος φόβος με τις αφράτες ζύμες που υγραίνονται απ’ τα μητρικά δάκρυα.

Ας ήτανε όλες οι έγνοιες μας από ζυμάρι παιδί μου, να τις έβανα πάνω στην πλασταριά μου και με το ξυλόβεργο να τις καλόστρωνα,
 ίσαμε να γίνουν ένα δαντελένιο φύλλο... Ωραία δε θα ᾽ταν;’’

Πληροφορίες για το βιβλίο και τρόπους αγοράς του, μπορείτε να βρείτε εδώ

Ολόθερμες ευχές σ’ όλους, Χρόνια Πολλά, με την αγάπη να σηματοδοτεί τις διαδρομές μας!




Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2018

Bάλε κι άλλο πνεύμα στο τραπέζι…

Ας μείνει μεταξύ μας. Στήνουμε ένα εικονι[στι]κό, γιορτινό τραπέζι, με τους φίλους μπλόγκερς της γειτονιάς και μοιραζόμαστε τις νοστιμιές και τις γεύσεις που “μαγειρεύει” ο καθένας στα λημέρια του. Στιγμιότυπα απ’ τη χρονιά που φεύγει, αγαπημένες ατάκες, στιγμές χαράς αλλά και προβληματισμού, ό,τι διαθέτει ο καθένας τέλος πάντων∙ όλα, ρεφενέ στη σύναξη αυτή, που μπορεί να είναι φανταστική, αλλά νομίζω πως όλοι μας ξέρουμε καλά να γεφυρώνουμε τις φυσικές αποστάσεις και να ανταλλάσσουμε κβαντικές αγκαλιές.
Συνεχίζοντας το περσινό έθιμο της ανασκόπησης της μπλογκοχρονιάς που φεύγει, η σκέψη μου για το φετινό “μενού” και τον τίτλο της ανάρτησης,  ταυτίστηκε πλήρως με το  22ο συμπόσιο ποίησης που οργανώνει το αστέρι της παρέας, η Αριστέα μας.
Πνεύμα Χριστουγέννων” λοιπόν, το κυρίως πιάτο μας, με άφθονη αγάπη, μεζέδες συντροφικότητας και δυναμωτικές ευχές για τη νέα χρονιά που καταφτάνει. Να είμαστε όλοι καλά και να συνεχίζουμε να συνυπάρχουμε ομοτράπεζοι και συμποσιούχοι. Καλή μας όρεξη!
Κατά την προετοιμασία του συμποσίου…

Καθείς και η σπεσιαλιτέ του…

Ο σιωπηλός [οσιο]μάρτυς Μήτσος ο Καυσοκαλυβίτης

Η ζούπερ-γιαγιά Ρούλα που μας τρολάρει κανονικά…

Η δασκάλα του Ζεν και του Ευ ζην…

Έκτακτη είδηση, απ’ την αίθουσα σύνταξης. Γιαγιά και εγγονή θα έρθουν με άδεια χέρια στο τραπέζι, λόγω τεχνικού κωλύματος.

Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, ο παρακάτω διάλογος διημείφθη μεταξύ των συγκατοίκων:
-          - Κι ήταν το καμάρι του Κάβαλιερ Κινγκ Τσαρλς Σπάνιελ… 
-          - Τώρα είναι η ντροπή του Σοφλάν!
-          - Γιαγιά εξηγούμαι. Εγώ, δεν έρχομαι στο συμπόσιο, αν δεν την επαναφέρω στις εργοστασιακές της   ρυθμίσεις!  
-          - Φορμάτ να της κάνεις. Σαλούτο Αννετάκι…
Χάρη στην έγκαιρη παρέμβαση του John Pit, η σχέση γιαγιάς και εγγονής αποκαταστάθηκε και το πρόβλημα της Πέρλας αντιμετωπίστηκε στη σωστή του διάσταση.

Αποσπάσματα απ’ το ΤΕΚΛΑ

Ο καπετάν-Μπρίκης με τη γνωστή πλοιοκτήτρια Μεμαρία  θα καταφτάσουν στην προβλήτα του συμποσίου, πάνω στο χάρτινο καραβάκι τους…

Στη Χώρα της μπροστινής και στο Κρατίδιο της πισινής βεράντας, η Πίππη που δεν την λένε Πίππη, καταρρέει μαζί με το αγιόκλημα που έχει πάθει κατάθλιψη, την φιλάσθενη εκατόφυλλη και τον αυτόχειρα δεντρολίβανο, τον νιο τον λεβεντόκλαδο και φρεσκοκαρπισμένο. Ξέρει άραγε η σμιχτοφρύδα αρμπαρόριζα τον ένοχο του διπλού φονικού -της πλουμιστής λεβάντας και της ροδοπορτοκαλί τριανταφυλλιάς; Κι αν ξέρει, θα μυρίσει; Κι αν μυρίσει, θα έχει κι αυτή το ίδιο τραγικό τέλος; Θα την βρουν με τα φύλλα της διάτρητα απ’ το χαλασμένο δόντι της σατανικής Βρισηίδας;
[Πλάκα-πλάκα, δεν γράφεις κανένα παραμύθι Πίππη μου;]

Στο τελείωμα της μέρας, θα ρίξουμε κλεφτές ματιές στο φεγγάρι. Από κάποιο ηφαιστειακό κρατήρα, θα εκτοξεύονται πολύχρωμα μπαλόνια και φιλντισένια κουμπιά. Η συνήθως ύποπτη γι’ αυτές τις φεγγαρο-εκρήξεις, δεν είναι άλλη απ’ την Αλεξάνδρα μας. Μονίμως καταζητούμενη απ’ την ΔΕΥ [Δίωξη Ευαισθητοποιημένων Υπάρξεων].

Με την ευχή να γκρεμίσουμε και φέτος τους μύθους των γιορτών…

…και ν’ αναγνωρίζουμε στους κοντινούς μας ανθρώπους, αυτούς που δημιουργούν και μοιράζουν ολοχρονίς, τα δώρα, την έγνοια και την αγάπη τους. Ζουν ανάμεσά μας και είμαστε τυχεροί που τους έχουμε στο ίδιο “τραπέζι”.

Υ.Γ. Tη μουσική επιμελήθηκε η Γλαύκη, της γνωστής οικογενείας των Chandos Báez


Οι γειτονιές αλλάζουνε, μα η φιλία μένει.
Κι αυτό είναι το πιο ανεκτίμητο δώρο στο πέρασμα του χρόνου.
Καλές γιορτές και, όσο γίνεται, με περισσότερα χαμόγελα στη ζωή μας!
[οι φωτογραφίες προέρχονται απ’ το διαδίκτυο και ανήκουν αποκλειστικά στους δημιουργούς τους]

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2018

Άριος Πάγος (*)


Οκέι, εγώ είμαι κάθετη. Τέτοια φαινόμενα να πατάσσονται στη ρίζα τους. Τη ρίζα, μπάι δε γουέι, πότε θα την περάσουμε ένα χεράκι, μιας και το έφερε η κουβέντα; Μην την αφήσουμε τελευταία στιγμή και τρέχω με τ’ αλουμινόχαρτο στο ρεβεγιόν, ε; Έτσι που λες. Πού πας μαντάμ με φέικ πτυχίο; Οκέι, σόρυ. Την αναβάθμισα. Απολυτήριο εννοούσα. Το ακούω στην πρωινή εκπομπή του σκάι και φρικάρω. Δούλευε είκοσι χρόνια καθαρίστρια και δεν είχε βγάλει το δημοτικό, η γελοία! Θεέ μου, σε τι χώρα μεγαλώνουμε τα παιδιά μας; Πόση αμορφωσιά ν’ αντέξει η κοινωνία μας; Πιο σιγά κούκλα μου με το σκαρπέλο, νύχι είναι, δεν ανοίγεις ντομάτες, έλεος δηλαδή! Ένιγουεϊ, τι λέγαμε;

Φωνάζω που λες την προκομένη τη δικιά μου και της λέω, και καλά στο άσχετο: «Ταμάρα χρυσό μου, τι δέσμη ήσουν στο σχολείο;»  «Ταμάρα ντεν πήγκε σκολείο κυρία, έχουμε πόλεμο στο πατρίντα» μου λέει. Ράγισε η κερατίνη στα νύχια μου, για τέτοιο σοκ σου μιλάω. Οκέι, έφτασε ο κόμπος στο χτένι, τα πήρα κρανίο με την Ουκρανή.  Τι χτένισμα προτείνεις για ρεβεγιόν, μπάι δε γουέι; Κάτι μίνιμαλ, γιατί θα παίξω με βινύλ και γκλίτερ φέτος, μην το παραφορτώσω, ε;

Τι έλεγα; Α ναι, για την Ταμάρα. Την σούταρα κανονικά και ψάχνω για απόφοιτη λυκείου, του-λά-χι-στον. Να μιλάει και τη γλώσσα που μου έβγαλε τον αδόξαστο, μέχρι να μάθει τα βασικά. «Ταμάρα  χρυσό μου, αυτό το λέμε στα ελληνικά: “λάτε μακιάτo”, αυτό “εσπρέσσο λούνγκο” κι αυτό “κρεπ σουζέτ”, οκέι;» Τίποτα. Ανεπίδεκτη η Τατάρα! Ας πάει από κει που ήρθε, να καθαρίζει ρέγκες στην ιχθυόσκαλα της Σεβαστούπολης. Εμείς μένουμε Ευρώπη. Άι σιχτίρ πια!

Πού είχαμε μείνει; Α ναι, για την επίορκη καθαρίστρια. Που τόλμησε να σφουγγαρίζει σκάλες και σοβατεπιά, δίχως απολυτήριο δη-μο-τι-κού! Το διανοείσαι; Καλά είχανε κάνει σ’ όλες δαύτες και τις είχανε απολύσει οι δικοί μας. Θέλουνε και θέσεις στο δημόσιο, οι αστοιχείωτες. Κάτι τέτοιες ρίξανε στα βράχια την οικονομία μας. Πιο σιγά εσύ με τη φρέζα, δεν ξεχερσώνεις χωράφι κοπέλα μου, ήμαρτον δηλαδή! Τι μαρτύρια τραβάω Θεέ μου! Κανονικά δηλαδή, πρέπει να ζητήσω αποζημίωση απ’ αυτήν την γιαλαντζί απόφοιτο, για την αποκατάσταση της κερατίνης στα νύχια μου. Μωρέ, μέχρι Άρειο Πάγο θα φτάσω, άμα χρειαστεί... Μήπως να τα βάψω ένα γκρι του πάγου για τις γιορτές;

(*) εκ της Αρίας [ενίοτε και αγρίας] φυλής

Όταν έστελνα τη συμμετοχή μου στην Μαρία, είχα σαν ευχή και υστερόγραφο, μέχρι το τέλος το παιχνιδιού, να έχει γυρίσει στο σπίτι της η γυναίκα αυτή. Ευτυχώς, αυτή τη φορά, υπήρξαν μαζικές αντιδράσεις και κινητοποιήσεις και έντιμοι δικαστές που λειτούργησαν με ευθυκρισία, και όχι με αίσθημα εκδίκησης και εθελοτυφλίας. Ο υγιής ιστός της κοινωνίας μας διαθέτει ακόμα αντανακλαστικά και καλή μνήμη, όσο κι αν κάποιοι ισχυρίζονται (ή επιδιώκουν) το αντίθετο.

Όπως, πολύ εύστοχα, γράφει στο κείμενό της η Μαρία «Μόνο ο Γιάννης Αγιάννης τιμωρείται στην κοινωνία που η απατεωνιά θεωρείται υγιής επιχειρηματικότητα και η απελπισία για ένα ξεροκόμματο, απατεωνιά και μάλιστα καταδικάζεται χωρίς ελαφρυντικά», η πρόσφατη ιστορία μας έχει πολλά παραδείγματα, με κορυφαίο, την πλαστογράφηση πτυχίου από το University College Cork, του επικεφαλής του Eurogroup και Υπουργού Οικονομικών της Ολλανδίας Γερούν Ντάισελμπλουμ. Αλλά αυτός “καθάρισε”, όπως και πολλοί άλλοι. Και μας κούναγε το δάχτυλο επικριτικά. Ο “μπουκλάκιας”!... Με τις υποκλίσεις και τα γλειψίματα του μιντιακού κατεστημένου της χώρας, βεβαίως-βεβαίως…

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Μαρία για το παιχνίδι που φιλοξενεί με υποδειγματική συνέπεια και πολλή δουλειά στο Χάρτινο Καραβάκι της. Ευγνώμων για τη διάκριση και τα σχόλια των φίλων που παρέα συνταξιδέψαμε και σ’ αυτό το παιχνίδι. Καλό μήνα να έχουμε, με γιορτινή διάθεση για “λαμπάκια” και συνειδήσεις αναμμένες, για στολισμένες μέρες, με αλληλεγγύη και αγάπη στον πλησίον μας!


Λίγα λόγια για το "Παίζοντας με τις λέξεις"
Η καταπληκτική ιδέα της Φλώρας του TEXNIS STORIES μας έκανε για χρόνια να γράφουμε και να διαβάζουμε ιστορίες και ποιήματα.
Κάθε μήνα, η Φλώρα πιστή στο ραντεβού με λέξεις που ανανεώνονταν, μας καλούσε να δημιουργήσουμε. Και το κάναμε.
Με αφορμή το παιχνίδι, γράφτηκαν εξαιρετικές ιστορίες και υπέροχα ποιήματα, ξεκαρδιστικά ευθυμογραφήματα, αγαπημένα παραμύθια, αλλά και πόσα άλλα!
Προσωπικά, οφείλω ένα μεγάλο “Ευχαριστώ” στη Φλώρα για το παιχνίδι που εμπνεύστηκε, για τη σκληρή δουλειά που έκανε όλα αυτά τα χρόνια και για μια πολύτιμη συλλογή απ’ τα χειροποίητα κοσμήματά της που στολίζουν τις μνήμες, τα συρτάρια και την καρδιά μου

Φωτογραφίες απ’ το διαδίκτυο

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2018

Χρονοτάξιδο



Τράβηξε το καλώδιο απ’ την πρίζα και τακτοποίησε τα σιδερωμένα στα συρτάρια τους. 
«Τα σώβρακα να τα σιδερώνεις, για να πεθαίνουν τα μικρόβια» άκουγε τη φωνή της συνείδησης απ’ το υπερπέραν. Ύστερα ετοίμασε το αυριανό φαγητό, αφού τεμάχισε με χειρουργική ακρίβεια το κρεμμύδι, έτσι ώστε αυτό να περάσει απαρατήρητο απ’ το ιεροεξεταστικό βλέμμα των παιδιών. Κάτι αξόδευτα κλάματα που είχαν μαζευτεί από καιρό στους κερατοειδείς, κατρακύλησαν στην κατσαρόλα και τσιγαρίστηκαν με τα δάκρυα απ’ το βατικιώτικο∙ «Από ξηροφθαλμία πάντως, δεν κινδυνεύεις, μικρή μου!» ξανακούστηκε η φωνή, απ’ τη χοάνη του απορροφητήρα αυτή τη φορά. Αργά το βράδυ, και αφού τα καλοσιδερωμένα σώβρακα φορέθηκαν και κοιμήθηκαν μακαρίως, μάζεψε τα κουράγια της, το τραπέζι, τα άπλυτα πιάτα, τα βρόμικα ρούχα και τα πεταμένα παιχνίδια στο σαλόνι. Στο γιορτινό χαρτόνι πάνω στο ψυγείο, τα παιδιά είχαν διαγράψει με κόκκινο μαρκαδόρο, άλλο ένα κουτάκι. «Τριάντα μέρες μέχρι τα Χριστούγεννα». Έβγαλε το αγιοβασιλιάτικο μαγνητάκι, ξεκρέμασε το χαρτόνι κι άρχισε να τρίβει το κοκκινάδι που είχε ξεστρατίσει, πασαλείβοντας την επιφάνεια του ψυγείου. «Χο-χο-χο… ό,τι γράφει, δεν ξεγράφει» της χαμογέλασε σαρδόνια η αγιοσύνη του. «Πού να τα βάζεις νυχτιάτικα με ανεξίτηλους αγίους;» σκέφτηκε και αποχώρησε παραδομένη και κατάκοπη. Αύριο πάλι…

Λίγο πριν βυθιστεί σ’ έναν ληθαργικό ύπνο, ανέσυρε το μαύρο τεφτέρι της για να κάνει το ταμείο της ημέρας. Σήμερα, έσβησε μια προσβολή απ’ τον μεγάλο. Σήμερα, μια απαξιωτική συμπεριφορά απ’ την κόρη. Σήμερα, μιαν άγρια σπρωξιά απ’ τον Θωμά. Σήμερα, μια αδικία απ’ τον προϊστάμενο. Σήμερα, έβγαλε ένα εισιτήριο με την αμαξοστοιχία. Χτες, είχε ετοιμάσει μια βαλιτσούλα με τα απαραίτητα∙ όλα κουβαριασμένα και ασιδέρωτα, των εσωρούχων συμπεριλαμβανομένων. Αύριο, θα έχει μετανιώσει που δεν τους άφησε πίσω, ένα μαγειρεμένο φαγάκι. Μεθαύριο, θα μάθει πως την ψάχνουν εναγωνίως όλοι τους, για να πραγματώσει τα “σήμερα” που τα άφησε σύξυλα κι εξαφανίστηκε.

Το τεφτέρι γέμισε πια. Απ’ την εύθρυπτη κιμωλία, δεν απόμειναν παρά ελάχιστοι, λευκοί κόκκοι. Ίδια απόχρωση με τις φύτρες που στολίζουν το στεφάνι των μαλλιών της. Τα έπιασε ένα σφιχτό κότσο, όπως τότε που μοσχομυρίζανε ξιδόνερο κι αρισμαρί, και ξάπλωσε νωχελικά στο παράθυρο του κουπέ. Το τρένο ξεκινάει το παλινδρομικό του ταξίδι πάνω στις ξύλινες τραβέρσες κι απ’ το παράθυρο χαζεύει τη διαδρομή προς το “χτες”. Θα μετρήσει αντίστροφα τις μέρες, τα χρόνια, τα όνειρα, θα κάνει σταθμό στο αρυτίδωτο πρόσωπο και στις νεανικές επιθυμίες που, κάποτε, είχαν υποκύψει στα τραύματά τους. Κι αυτή, όλο και θα μικραίνει∙ θα γίνει το κορίτσι με τα στιλπνά μαλλιά που μετράει αντίστροφα τις μέρες ως τα Χριστούγεννα. Ανυποψίαστη για τα βακτήρια που αναπτύσσονται στις ραφές των εσωρούχων και παντελώς αδιάφορη για κρεμμύδια, τρίφτες και τσιγαρίσματα σε κατσαρόλες.

Με την επίγνωση πως το αύριο θα είναι ίδιο κι απαράλλαχτο με το σήμερα, παραδόθηκε κι απόψε στο όνειρο της φυγής, κρυμμένη στο σιδερένιο τρενάκι που είχε μαζέψει νωρίτερα απ’ το σαλόνι.

Φέτος, θα ζητήσει απ’ τον αϊ-Βασίλη μια καινούργια κιμωλία…



Ήταν η συμμετοχή μου στη Φωτο-συγγραφική σκυτάλη ΙΙ
που διοργανώνει η Μarypertax στη Γήινη Ματιά για δεύτερη φορά.
Η φωτογραφία-σκυτάλη, μού παραδόθηκε απ’ το Αριστάκι μας
(Η ζωή είναι ωραία) και προέρχεται απ’ τον ιστότοπο:
Παραδίδω με τη σειρά μου τη σκυτάλη μου στη Μαρίνα 
μαζί με μια αγαπημένη φωτογραφία της πολυαγαπημένης μας
και με όλες μου τις ευχές για όμορφες εμπνεύσεις και καλούς
προορισμούς∙ στο παιχνίδι αλλά και στη ζωή της εν γένει.



[Μαρίνα μου, νομίζω πως είναι απ’ τα αγαπημένα σου θέματα…]