Στα παράλια της Βαρβακείου

Μην το φοβάσαι το σκοτάδι, το συνήθισε πια η ματιά μας. Λειτουργούμε σαν τα αιχμάλωτα ζώα, που η ζήση τους επαφίεται αποκλειστικά στη χρήση τους. Γέννα, υποβοηθούμενο μεγάλωμα με ορμόνες και υπέρυθρες λάμπες, σύντομος βίος με ελεγχόμενο κόστος, ξεζούμισμα και εξόντωση, αφού έχει απορροφηθεί οτιδήποτε είναι εκμεταλλεύσιμο στον οργανισμό μας. Κάτι παλιά βιβλία που διαβάζαμε στα νιάτα μας, κάτι ιδεολόγοι ποιητές και συγγραφείς που μας ξεσήκωναν με κείμενα περί κοινωνικής δικαιοσύνης και ειρηνικής συνύπαρξης, τα κρύψαμε σ’ ένα πατάρι και τα ξεχάσαμε οριστικά. Τώρα εσύ τρέχεις να βρεις ένα μεροκάματο, «Ό,τι να’ναι» μου έλεγες με απόγνωση τις προάλλες κι εγώ θυμόμουν πόσο ωραίες εκθέσεις έγραφες και πως πάντα άφηνες διακριτικά να αντιγράφουν απ’ την κόλα σου, όσους είχαν την τύχη να κάθονται στο πίσω θρανίο. Την τελευταία φορά που σε είδα στο κέντρο, είχες αδυνατίσει απίστευτα και ντράπηκα που δεν είχα να σε κεράσω έναν καφέ και μια τυρόπιτα. Θα το αρνιόσουν ευγενικά, αλλά εγώ θα επέμενα. «Ας πιούμε ένα καφεδάκι, να θυμηθούμε λίγο τα παλιά ρε φίλε», έτσι θα σου έλεγα. Όση ώρα σχεδίαζα τα λόγια μου, ψαχούλευα τα ψιλά στη τσέπη μου. Το κατάλαβες. Μπορεί να ήταν κι η ιδέα μου, μα είδα τα μάτια σου να υγραίνουν.

«Λιακάδα σήμερα…ας περπατήσουμε», μου είπες για να με βγάλεις απ’ τη δύσκολη θέση. Κατηφορίσαμε βουβοί ως την Πειραιώς. Βήμα και στεναγμός αυτή η διαδρομή. Άκουγα την ανάσα σου να βαραίνει. Βρώμικα στενά, συστοιχίες από απλωμένα χέρια να μας σκοπεύουν σαν πολυβόλα, μελαμψά κορίτσια που τούτη την ώρα έπρεπε να είναι σε κάποιο σχολικό προαύλιο της πατρίδας τους και μικρά παιδιά που φοράνε αταίριαστα παπούτσια μεγάλων κι έχουν ήδη γεράσει. Και ταλαιπωρημένοι γέροντες, που φοράνε αταίριαστα βλέμματα μικρών παιδιών κι έχουν ήδη πεθάνει. Και χαρτόνια γραμμένα με τρόμο, κρεμασμένα σε ανθρώπινα ερείπια που καταρρέουν: «Πεινάω», «Άστεγος», «Άνεργος», «Άρρωστος», «Βοήθεια»…. Ανθρώπινες υπάρξεις σαν παρατημένα κτίρια, που στο κατώφλι τους κρέμεται η ταμπέλα «Κατεδαφίζεται».

Σωκράτους… Αρμοδίου…Πλατεία Θεάτρου… Βαρβάκειος…, οδοιπορικό σ’ ένα πεδίο μάχης. Η μηχανή του χρόνου γκαζώνει δυνατά κι αρχίζει τις προβολές της… κολυμπάμε ήδη στο παρελθόν και γαντζωνόμαστε απ’ τις σημαδούρες που επιπλέουν στην επιφάνεια. Ανάκατες μνήμες. Οι παλιές μας ανέμελες βόλτες, οι μυρωδιές απ’ τα μπαχάρια και τα μαγέρικα, τα παλαιοπωλεία και οι υπαίθριοι πάγκοι… οι ήχοι μιας πολύβουης πόλης που απλωνόταν νωχελικά στα χάδια του ήλιου. Τότε που αγοράζαμε παλιά βινύλια και δεύτερο χέρι βιβλία για τη σχολή. Αν περίσσευε κάνα ψιλό, τσιμπάγαμε στην Κληματαριά λαδερό και ψωμί στον ξυλόφουρνο. Στο μικρό τραπεζάκι πάνω στο καρό τραπεζομάντιλο, καλουπώναμε το σκαρί της ζωής μας. Καλαμπουρίζαμε και πειράζαμε τα περαστικά κορίτσια. Γελάγαμε και σπινθηροβολούσαμε απ’ την αψάδα της νιότης μας. Ανυποψίαστοι για το επερχόμενο ναυάγιο των ονείρων μας.

Στη τζαμαρία μας βιτρίνας παρατήρησα το είδωλό σου. Κουρασμένο και με έκδηλα τα σημάδια της παραίτησης. Με είδες κι εσύ. Στο καθρέφτισμα του τζαμιού, μιλήσαμε με τις ματιές μας. Δεν είχαμε το κουράγιο να κοιταχτούμε στα μάτια ως εκείνη την ώρα. Α ρε παλιόφιλε… Μαζί αποστηθίσαμε ολάκερα βιβλία, αναλύσαμε λέξεις και νοήματα, σπουδάσαμε, ονειρευτήκαμε, κι ορκιστήκαμε πως θ’ αλλάξουμε τον κόσμο.

«Tην πατήσαμε πανηγυρικά ρε παλιόφιλε. Σπουδάσαμε για να μην καταντήσουμε εργάτες με φτηνό μεροκάματο. Έτσι μας έλεγαν. Κι ύστερα μας παραμυθιάσανε πως το πτυχίο δεν αρκεί. Δώστου νέες θυσίες και έξοδα για μεταπτυχιακό. Το πήρα κι αυτό και τώρα μου λένε με περισπούδαστο ύφος πως είμαι “overqualified” και δεν μπορούν να με προσλάβουν. Εκτός κι αν δεχτώ να δουλέψω στο τζάμπα για δυο-τρεις μήνες για να δουν αν τους κάνω. Τάχα δοκιμαστικά. Κάποιοι ζητάνε και χρηματική εγγύηση για να με πάρουν. Κάποιοι άλλοι μου απέκλεισαν το ενδεχόμενο να πάρω άδεια το καλοκαίρι και να έχω ένα προσδιορισμένο ωράριο... “Από οχτώ το πρωί, μέχρι… όποτε...”, μου είπε με σαρδόνιο ύφος ο κουστουμάτος που μου πήρε συνέντευξη. Γι αυτό σου λέω... την πατήσαμε».

Μ’ άφησες να αντιγράψω πάλι απ’ την κόλα σου. Άφησα παράμερα τις ντροπές μου και σου ανοίχτηκα κι εγώ. Πως δουλεύω ντελιβεράς τα βράδια. Πως επιβιώνω με τα χαρτζιλίκια της μάνας μου. Πως μια σχέση που είχα, διαλύθηκε κι αυτή… Πριν ένα μήνα, μου έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό. Να φύγουμε εξωτερικό. «Εδώ θ’ ανοίξω τα πανιά μου…» της είπα, «…άμα αντέχεις, έλα να την πολεμήσουμε μαζί αυτή τη φουρτούνα». Άφησε πίσω της τις συμπληγάδες της σχέσης μας κι έβαλε πλώρη για ένα ασφαλές αραξοβόλι. 

«Το μετάνιωσες;», με ρώτησες. «Όχι ρε φίλε! Δεν μετριέται η ζωή απ’ τις νίκες μας, αλλά απ’ τις στιγμές μας. Κι εγώ, προτιμώ να κλωτσήσω το συμφέρον μου, παρά τη ζωή μου. Και στο κάτω της γραφής, τώρα δεν θα ζούσαμε ετούτη τη στιγμή. Τη συγκίνηση που βρεθήκαμε μετά από χρόνια. Την απένταρη βόλτα μας στην απέραντη πολιτεία μας».

Οι περαστικοί παρατηρούσαν με απορία δυο νταγλαράδες που αγκαλιάστηκαν άξαφνα στη μέση του δρόμου, χτυπώντας δυνατά τις παλάμες τους, ο ένας στην πλάτη του άλλου. Βουβοί και συγκινημένοι. Σαν κάτι χαμένους συγγενείς που ανταμώνουν μετά από χρόνια και δίχως αναστολές, αφήνονται ανάλαφροι και μεταρσιωμένοι στην ιερότητα της στιγμής.

Α ρε παλιόφιλε…στο ίδιο θρανίο χαράζαμε τις έγνοιες μας, στον ίδιο δρόμο αφήσαμε τα δάκρυα μας να κυλήσουν. Και στην ίδια ταλάντωση του χρόνου, πιαστήκαμε ο ένας με τον άλλο και ριχτήκαμε στο νερό. Κύματα, ξέρες, φουρτούνες, άγρια θηρία, ακίνδυνα ψαράκια, μπουνάτσες και σκουριασμένα ναυάγια.

Κολυμπάμε να πιάσουμε ακτή. Με ότι μας δίνεται. Βρεγμένοι αλλά όχι ξεραμένοι…

Φωτογραφία: Θάνος Τσάκαλος

Ίσως ΟΧΙ, αλλά μπορεί και ΝΑΙ…

Το βράδυ που ο Ιταλός Πρέσβης του μετέφερε το τελεσίγραφο του Ντούτσε, ο Μεταξάς μονολόγησε: «Alors, c' est la guerre – Πόλεμος λοιπόν!». Ακολούθησε ένας σύντομος διάλογος, που κατέληξε στο ιστορικό ΟΧΙ. Είχε προηγηθεί η πρόταση του Γκράτσι να αποφευχθεί η σύρραξη, με την παραχώρηση του ελληνικού εδάφους για τη διέλευση του ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο.

Το κυριολεκτικό ΟΧΙ, το είπε ο ήδη κατακερματισμένος απ’ τον εθνικό διχασμό ελληνικός λαός. Αυτός βίωσε τον πόλεμο, την κατοχή, την πείνα και την εξαθλίωση. Τους δωσίλογους, τις εκτελέσεις, τους αφανισμούς ολόκληρων περιοχών, τα στρατόπεδα και τα βασανιστήρια. Τις ψείρες, τα συσσίτια, τα κάρα που μάζευαν τα σκελετωμένα πτώματα, τις κακουχίες και τις αρρώστιες. Είχε προηγηθεί η δικτατορία του Ι. Μεταξά, του εμπνευστή της ιδεολογίας του «Γ΄ Ελληνικού Πολιτισμού», στα χνάρια της ιδεολογίας του «Γ΄ Ράιχ». Με πρόσχημα τη φυλετική ενότητα του έθνους, εφάρμοσε τις ίδιες τακτικές με τα φασιστικά καθεστώτα της Γερμανίας και της Ιταλίας. Διώξεις, αυθαίρετες συλλήψεις, αστυνομική τρομοκρατία, μεσαιωνικά μαρτύρια, απαγόρευση πολιτικών κομμάτων, εξορίες, διάλυση συνδικάτων, βασανισμοί στα αστυνομικά τμήματα, ομάδες εφόδου και εκτοπισμός των προοδευτικών εκπαιδευτικών. Δημιουργείται η ΕΟΝ, με τις

χαρακτηριστικές σκούρες μπλε στολές και υιοθετείται ο χαιρετισμός δι’ ανατάσεως της δεξιάς χειρός, όπως στη χιτλερική Γερμανία.Κλείνει τον «Ριζοσπάστη» και φυλακίζει τον Νίκο Ζαχαριάδη στην Κέρκυρα, στην περιβόητη Ακτίνα Θ'. Μέχρι τα τέλη του 1939, έχουν συλληφθεί όλα σχεδόν τα μέλη του ΚΚΕ. 

Ένα κοινό στοιχείο με τη σημερινή πραγματικότητα των σύγχρονων γερμανόφιλων ηγετών, είναι η μεθοδευμένη και προπαγανδιστική καλλιέργεια ψευδών εντυπώσεων, ότι μεριμνούσε ανελλιπώς για τον εξοπλισμό του στρατού και την ασφάλεια της χώρας. Ένα δεύτερο, η κακοδιαχείριση της δικτατορίας στον περίφημο έρανο για την ενίσχυση της αεροπορίας. Όπως αποδείχτηκε, εκατομμύρια είχαν "καταφαγωθεί". Έτσι η Ελλάδα μπήκε στον πόλεμο διαθέτοντας απαρχαιωμένα αεροπλάνα. Κι ένα τρίτο, το πιο χαρακτηριστικό ίσως. Ενώ ο λαός πολεμούσε κάτω από άθλιες συνθήκες, οι αξιωματούχοι της ΕΟΝ είχαν επιδοθεί σε μιαν απίστευτη κραιπάλη. Γύριζαν με κούρσες την Αθήνα, φορώντας τις μαύρες στολές και τις γυαλιστερές τους μπότες και γλεντούσαν στα πολυτελή γραφεία με τα αγαθά που πρόσφερε ο λαός για τους φαντάρους. Κατασπατάλησαν τα λεφτά που έδινε ο κόσμος απ' το υστέρημά του. Οι αποθήκες της οργάνωσης, βρέθηκαν γεμάτες δέματα που είχαν συγκεντρωθεί απ' την αρχή του πολέμου. Όσα δεν πρόλαβαν φυσικά να πουλήσουν ή να μοιράσουν μεταξύ τους.

Η τότε αστική τάξη, πρόδωσε τα εθνικά συμφέροντα και συνεργάστηκε με τους κατακτητές. Η μηχανή του πολέμου έχει αλάνθαστα όπλα, που παραμένουν και στις μέρες μας αήττητα. Την προπαγάνδα. Την παραχάραξη της ιστορίας. Τη χειραγώγηση του λαού. Τη διαστρέβλωση των γεγονότων. Τη λάσπη σ' όσους τολμούν να ορθώσουν το ανάστημά τους και να παλέψουν για τα συμφέροντα της πατρίδας τους κι όχι για τις βιομηχανίες και τις τράπεζες. Όταν ο Μανώλης Γλέζος κι ο Απόστολος Σάντας κατέβασαν τη γερμανική σημαία του τρίτου ράιχ που κυμάτιζε μεσίστια στην Ακρόπολη, το τότε ΜΜΕ έγραφε:

Eφημερίδα «Βραδυνή», 2/6/1941


Αναρωτιέμαι... στην ιστορία που γράφεται τώρα, ποια απάντηση θα καταγραφεί πως δόθηκε στα τελεσίγραφα του Βερολίνου και της Τρόϊκας; "Αγαπητή Καγκελάριε... ίσως ΟΧΙ, αλλά μπορεί και ΝΑΙ"

     

Ο λογαριασμός

Η ώρα πέρασε παιδιά, το μαγαζί θα κλείσει
σας φέρνω το λογαριασμό, κανείς μην το κουνήσει!
Φάγατε, ντερλικώσατε και γίνατε όλοι λιάδα
και μην ακούσω πως «Μαζί… φάγαμε την Ελλάδα!»

Μία Χρηματιστήριο, ολίγη από Μαγγίνα
Ζήμενς, αυθαίρετο Σουφλιά, του Θέμου η κομπίνα,
μίζες, Εφραίμ, Ρουσσόπουλο, Ζαχόπουλο και Λιάπη

γερμένα υποβρύχια, καρτέλ, σουάπς κι απάτη
Μπαλτάκο, Καστελόριζο, τρόϊκα κι απολύσεις
Χριστοφοράκο, ΤΑΙΠΕΔ , λίστα Λαγκάρντ κι αυξήσεις.

Από «κυρίως» φάγατε: συντάξεις και ταμεία
περίθαλψη, ομόλογα, λιμάνια κι ορυχεία
Πυρκάλ, Κτηματολόγιο, ΕΝΦΙΑ, ΕΡΤ και ΙΚΑ
μισθούς και επιδόματα, προνόμια στην κλίκα
άδειες σε ημέτερους, συμβάσεις κι εκχωρήσεις
ξύλο σ’ όσους φωνάζουνε, φίμωση κι εκφοβίσεις.

Σούμα: Χρεοκοπήσατε, σκοτώσατε μια χώρα,
αναίσχυντα προσφέρατε θυσία εθνοφθόρα
στων ξένων τα συμφέροντα ένα λαό για λεία,
και χώματα που βάφτηκαν με αίμα κι ιστορία!

Όσες ψυχές χαθήκανε κι όσοι ξενιτευτήκαν,
όσα παιδιά υποφέρουνε, όσα όνειρα θαφτήκαν,
όσα μωρά αγέννητα για χάρη σας εμείναν,
όσα γερόντια γδάρατε, όσες μανάδες κλαίνε,
όσοι την πείνα γνώρισαν κι όσα μαγκάλια καίνε…

Θα είν’ οι Ερινύες σας να σας ξεπροβοδίσουν
στου Αχέροντα το πέρασμα, διόδιο θα ζητήσουν
κι εκεί δεν έχει αντίκρισμα το κλοπιμαίο χρήμα
στου Άδη δικαστήριο, στης Στύγας τ’ άγριο ρήγμα.

Άραγε χρειαζόντουσαν σπουδές πανεπιστήμια
μόνο να καταντήσετε τα μαύρα τα ενθύμια;
Στην ιστορία σύγχρονους Εφιάλτες θα σας πούνε
κι όπως το λέει ο ποιητής (*), έτσι θα σας θυμούνται:

“Ξετσίπωτοι, ακαμάτηδες, τσιμπούρια και κορέοι
ντυμένοι στα μαλάματα κι επίσημοι κι ωραίοι”

(* Κ. Βάρναλης, απόσπασμα απ’ το «Πρωτοχρονιάτικο»)

Ο "Λογαριασμός" αυτός, εκδόθηκε στο 5ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργάνωσε η Αριστέα στο μπλογκ της "Η ζωή είναι ωραία". Οι οφειλέτες έχουν παραλάβει προ καιρού το ραβασάκι, το οποίο θα εξοφληθεί μέχρι τελευταίας δόσης. Όσο κι αν ελπίζουν σε επαναδιαπραγμάτευση των χρεών τους, το μνημόνιο της Ιστορίας, δεν επιδέχεται ελαφρύνσεις, ή διαγραφές. Είναι αμείλικτο, όπως και οι ίδιοι.

Ευχαριστώ θερμά όλους τους φίλους που συμμετείχαν στο καταπληκτικό αυτό ταξίδι και κυρίως την Αριστέα, που σήκωσε όλο το βάρος της διοργάνωσης και το έφερε εις πέρας με υποδειγματική φροντίδα και αγάπη. Να είστε όλοι καλά!

Nude - Η συμμετρία της αγάπης

photo: http://www.terrapapers.com/

Ούτε που γύριζα το βλέμμα μου να τον δω. Τον αγνοούσα προκλητικά, λες κι είχε ψυχή και θα θιγόταν. Πάνε μήνες. Μπορεί και χρόνια. Έχω χάσει το μέτρημα. Σαν τους ναυαγούς που περιπλανιούνται στα κύματα και χάνουν την επαφή με το χρόνο.

Απόψε κάνουμε ανακωχή. Δεν πάει άλλο. Πρέπει να δω κατάματα τον εχθρό μου, έτσι μου είπε μια φίλη ψυχολόγος. Ανοίγω το ντουλαπόφυλλο και τον πλησιάζω . Ασπίδα μου τα ρούχα που φοράω ακόμα. Ο ολόσωμος καθρέφτης ορθώνεται μπροστά μου. Ετοιμοπόλεμος και αδηφάγος.

Ξεκινάω απ΄τα ανώδυνα, για να τον καλοπιάσω. Παπούτσια και κάλτσες. Μια μικρή ανατριχίλα στην επαφή με το παγωμένο μωσαϊκό, αναρριχάται στο σβέρκο μου.

Κι ύστερα το παντελόνι…
Αυτή τη φλεβίτσα στη γάμπα μου, την είχα από παιδί. Με τα χρόνια μεγάλωσε, διακλαδώθηκε κι άπλωσε σα χταπόδι τα αγγεία της, ως τις παρυφές του μηρού μου. Δεν με ένοιαξε ποτέ η αισθητική του θέματος, παρά μόνο αυτός ο έντονος πόνος που με έκαιγε μετά την ορθοστασία στη δουλειά. "Θα τα βάζεις σε μια λεκανίτσα με δροσερό νερό να ξεκουράζονται", μου έλεγε η μάνα μου. Στεναχωριόταν που κληρονόμησα τη φλεβίτιδά της.

Η μπλούζα πέφτει στο πάτωμα…
Πρώτη φορά αφήνω ρούχο να πέσει κάτω. Υπήρξα φανατική οπαδός της ευταξίας και την νοικοκυροσύνης. "Τα ρούχα μας, θέλουν το σεβασμό και τη φροντίδα μας", μου έλεγε.

Το φανελάκι έχει πάρει το σχήμα του στέρνου μου. Φουσκωμένο απ’ τη μια μεριά, κιτρινισμένο απ’ τις γάζες και τα αντισηπτικά απ’ την άλλη. Καθώς το βγάζω, σκέφτομαι πως πρέπει να το αντικαταστήσω μ’ ένα καινούργιο. Να είναι εκατό τοις εκατό βαμβακερό και με καλύτερη ελαστικότητα.

Χοντρές σταγόνες από δάκρυα, υγραίνουν το πάτωμα. Δεν δίνω σημασία. Ξεκουμπώνω το στηθόδεσμο. Παρακολουθώ την τροχιά του, καθώς προσγειώνεται πάνω στα πόδια μου.

Κοιτάω μόνο τα μάτια μου και τα θυμάμαι όταν ήταν κοριτσίστικα, που κλαίγανε με το παραμικρό. Για έρωτες, για αδικίες, για πόνους και για συγκινήσεις. Τα συμπονώ και τους μιλάω. Τους δείχνω την παιδική φωτογραφία πάνω στο κομοδίνο. Μ’ αρέσει πολύ αυτή η στιγμή. Την κρατάω σαν ένα καταφύγιο στο συμπαγές παρελθόν μου, όταν το παρόν γίνεται αβάσταχτο. Γυρίζαμε απ’ την εκκλησία και σταματήσαμε σ’ έναν πλανόδιο φωτογράφο. Η μάνα με το εμπριμέ φόρεμα. Το κυριακάτικο. Ο μπαμπάς με γυαλιά ηλίου και τα καλά του ρούχα. Κι εγώ στη μέση. Στο κέντρο του κόσμου τους. Στην ασφάλεια μιας κυριακάτικης βόλτας. Μας περίμενε ένα ταψί φαγητό στο φούρνο της γειτονιάς. Κι ένα τραπέζι στρωμένο στην αυλή, κάτω από μια γέρικη συκιά. Στον κορμό της, η μάνα σημάδευε μ’ ένα μικρό σουγιαδάκι το μπόι μου. Κάθε χαρακιά και λίγοι πόντοι παραπανίσιοι.

Ένας μαστός στα δεξιά και μια χαρακιά απ’ την άλλη. Μια βαθιά κόκκινη ουλή που ο γιατρός φρόντισε να τη ράψει όσο πιο αριστοτεχνικά μπορούσε. Αυτόματα θυμάμαι πως από δω έμαθα να τρέφω και να προστατεύω. Να αγκαλιάζω και να νανουρίζω. Εδώ κάποτε ακούμπησα ένα μωρό. Πάνω σ’ αυτό το σημείο, κοιμόταν τα βράδια. Από δω έπινε γάλα. Κάτω απ’ αυτή την ουλή, η καρδιά μου φτεροκοπούσε απ’ τη συγκίνηση της μητρότητας. 

Στον καθρέφτη, διακρίνω πίσω μου τη γνώριμη σιλουέτα του. Πάντα υπήρξε συνεπής στις ανάγκες μου. Στις εξετάσεις, στα χειρουργεία, στις θεραπείες, στις ψυχολογικές μεταπτώσεις μου. Έσκυβε με προσήλωση στις πληγές μου, κι όση ώρα άλλαζε τις γάζες, μου μίλαγε για τα ταξίδια που θα πάμε όταν τελειώσει η θεραπεία. Ακόμα κι όταν θύμωνα μαζί του πως δεν έπαιρνε στα σοβαρά την αρρώστια μου και κάνει σχέδια για το μέλλον, εκείνος έμενε σιωπηλός και μου άφηνε χώρο και χρόνο να διαχειριστώ το θυμό μου.

Νιώθω τα χέρια του ν’ αγκαλιάζουν τη μέση μου και το βλέμμα του να με παρατηρεί μέσα απ’ τον καθρέφτη.
- Τι θα ήθελες πιο πολύ αυτή τη στιγμή;
- Να κουρνιάσεις μες στη μασχάλη μου, όπως παλιά. Να κουλουριαστούμε στο όστρακό μας και ν’ ακούς την καρδιά μου να χτυπάει στον κρόταφό σου.
- Το ίδιο ακριβώς λαχταρούσα κι εγώ. Αλλά δίσταζα να στο πω…
- Αν δεν σε απωθεί η ασυμμετρία στο κορμί μου, έλα κοντά μου…
- Αν ήμουν γλύπτης, τώρα είναι που θα ήθελα να σκαλίσω τη μορφή σου. Το μπούστο σου κυρίως. Μπορεί και να γινόταν κάποτε διάσημο. “Η συμμετρία της αγάπης”. Έτσι θα το ονόμαζα.
- Θα κλείσουν ποτέ οι πληγές;
- Απόψε κλείσανε κιόλας. Οριστικά και αμετάκλητα.

Το βλέμμα της μάνας με κοιτάει χαμογελαστό απ’ τη φωτογραφία. «Απ’ αυτή τη χαρακιά θ’ αρχίσουμε να μετράμε πάλι το μπόι μας. Απ’ αυτήν την τελευταία χαρακιά…».

(Σήμερα έγινε ένας αγώνας δρόμου 5 χιλιομέτρων και ένας περίπατος 2 χιλιομέτρων, στο Ζάππειο. Ο Πανελλήνιος Σύλλογος Γυναικών με καρκίνο του μαστού "Άλμα Ζωής", διοργάνωσε την εκδήλωση που ομολογουμένως είχε μεγάλη απήχηση και πλήθος κόσμου. Με κυρίαρχο σύνθημα "Τρέχουμε πιο γρήγορα ... από τη σκιά του!", μας μετέδωσαν ένα ηχηρό μήνυμα ευαισθητοποίησης για την πρόληψη του καρκίνου του μαστού. Ο θαυμασμός, οι ευχές και το ενδιαφέρον μας, ας συνοδεύουν διαρκώς τις γυναίκες αυτές και τις οικογένειές τους που ζυγιάζονται καθημερινά με το θηρίο της αρρώστιας, το αντιμετωπίζουν με αξιοπρέπεια και θάρρος και στο τέλος βγαίνουν νικήτριες! )

photo: http://tatphotography.blogspot.gr/

Η Μαριλένα μας, μέσα απ' το μπλογκ της ΜΑRILENASPOTOFART, μας έδωσε μια θαυμάσια πρό(σ)κληση, να γράψουμε ελεύθερα, έχοντας σαν θέμα το "Γυμνό". Την ευχαριστώ απ' την καρδιά μου γιατί στάθηκε (για άλλη μια φορά) η αφορμή, να περιπλανηθώ σε δύσκολα μονοπάτια. Κρατάω σαν επίλογο αυτό που γράφει η ίδια στην ανάρτησή της: "Να συνεχίσουμε να ελπίζουμε, να κάνουμε όνειρα και να βρίσκουμε σωστούς δρόμους για να ευδοκιμήσουν"...

Το κείμενο φιλοξενείται στην ψηφιακή βιβλιοθήκη bibliotheque

“Προκόβουμε καταπληκτικά” (Για την ιστορία...)

Σαν σήμερα 22 Σεπτέμβρη του 1971, απ’ την εκκλησία της οδού Κυδαθηναίων γίνεται η κηδεία του Νομπελίστα Ποιητή Γιώργου Σεφέρη. Η τελετή εξελίχθηκε σε διαδήλωση κατά της Απριλιανής Χούντας. Στη νεκρώσιμη πομπή προς το πρώτο νεκροταφείο μπροστά στην Πύλη του Αδριανού, το πλήθος σταματά την κυκλοφορία και αρχίζει να τραγουδά το απαγορευμένο τραγούδι του Μίκη «Στο περιγιάλι το κρυφό». Τελικά, η λαοθάλασσα θα εξελιχθεί σε μία από τις μεγαλύτερες αντιδικτατορικές πορείες που γνώρισε η χώρα. «Προκόβουμε καταπληκτικά», είχε γράψει ειρωνικά ο ίδιος στην ατζέντα του την ημέρα του πραξικοπήματος.

Για την ιστορία, η κατοικία του Σεφέρη κατά τη διάρκεια που διετέλεσε Πρόξενος στην Κορυτσά, ένα υπέροχο νεοκλασσικό κτίριο αγορασμένο απ’ το ελληνικό δημόσιο και με πλήθος πολύτιμων αντικειμένων και εγγράφων, λεηλατείται απ’ το χρόνο, αλλά και από κείνους που αναζητούν δωρεάν οικοδομικά υλικά. «Προοδευτικά απογύμνωσαν το κτίριο, που χρησιμοποιείται από τοξικομανείς και έχει μετατραπεί σε ανεπίσημη χωματερή», έχει δηλώσει ο γενικός πρόξενος της χώρας μας στην Κορυτσά, Ιωάννης Πεδιώτης.

Για την ιστορία, προχτές έγιναν παράλληλα δύο συναυλίες στην Αθήνα.
Η μία για τον Παύλο Φύσσα που δολοφονήθηκε εν ψυχρώ, υπό την παρουσία της ομάδας ΔΙΑΣ (σύμφωνα με επίσημες μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων), αλλά και με την αρωγή/συμμετοχή υψηλά ιστάμενων πολιτικών προσώπων. Ένθεν και ένθεν.

Κι η άλλη, για την αμερικανίδα επιχειρηματία Stefani Joanne Angelina Germanotta. Για δύο περίπου 24ωρα, ένας μικρός στρατός επιστρατεύτηκε για την περιφρούρηση, τις διακινήσεις και τις βόλτες της. Η συναυλία αυτή, δεν έγινε με αφορμή ένα τραγικό γεγονός. Ήταν απλά ένας σταθμός, στο project plan μιας εταιρείας προώθησης θεάματος. «Ιστορικό γεγονός, υψίστης καλλιτεχνικής σημασίας» για τους καταναλωτές των προϊόντων της. Παραλήρημα πατριωτικού ενθουσιασμού απ’ την Υπουργό Τουρισμού, που παρακολούθησε την ελληνική σημαία, να γίνεται στυλιστικό παρανάλωμα στην πίστα: «Το ότι τραγούδησε φορώντας την ελληνική σημαία και είπε τόσο ωραία πράγματα για τους Έλληνες και τη χώρα μας, ήταν πολύ σημαντικό».

Για την ιστορία, ένα άλλο τζάκι της πολιτικής αφρόκρεμας του τόπου, ο τότε Υπουργός Εξωτερικών, την κρίσιμη νύχτα των Ιμίων, έδινε εντολές στους Έλληνες καταδρομείς να κατεβάσουν την ελληνική σημαία απ’ τη βραχονησίδα. Το επιχείρημά του, ανεκδιήγητο: «Θα πούμε ότι ο αέρας πήρε την ελληνική σημαία και τη χάσαμε». Για την ιστορία, ο αέρας την πήρε τη σημαία και την προσγείωσε στο ΟΑΚΑ, προχτές το βράδυ. Ίσως όχι τυχαία, φορέθηκε ανάποδα και δεν ήταν παρά ένα ακόμα κουστούμι στη γκαρνταρόμπα της εκκεντρικής τραγουδίστριας.

Σε εποχές του παλιού καλού κινηματογράφου, παραπέμπουν οι πυρετώδεις προετοιμασίες και η ένθερμη υποδοχή στον «αμερικάνικο στόλο», που κατέφτασε στο ελληνικό έδαφος την περασμένη Πέμπτη.

- Για πέστε μου τώρα, πώς είναι ο   «κήπος» στα αγγλικά;

- Γκα-Γκα…

- Μπράβο αετός είσαι! Και πώς θα   πούμε «Περάστε, απλώστε τα ξερά   σας και φορέστε ότι βρείτε»;

Πώς θα πούμε «Ρίξτε και μια ελληνική σημαία πάνω σας, να το κάνουμε λίγο φολκόρ το θέαμα για να πουλήσει καλύτερα;»

Ανοίξτε τα τετράδια και γράψτε στα ελληνικά αυτά που θα σας πω "Καλώς τα στριγκάκια τα ζουμπουρλίδικα", "καθήστε να σας περιποιηθούμε", "απλώστε τα ξερά σας και πιάστε ό,τι βρείτε".

Σαν ν’ ακούω τη φωνή της Μαντάμ Φούλης, να της λέει με νόημα: 

«Α, γεια σου! Αυτή είσαι! Το 'πιασες το νόημα! »

(Απ’ την ταινία του Αλ. Σακελλάριου “Kαλώς ήρθε το Δολλάριο”)

Για την ιστορία τέλος, όπως περιγράφει ο φίλος του Γ. Σεφέρη Γ. Π. Σαββίδης σε κείμενό του το 1993 με τον εύγλωττο τίτλο: “Μουγκαμάρα και φθόνος”, η επιστροφή του Γιώργου Σεφέρη από την Στοκχόλμη αναμενόταν θριαμβευτική, μετά τη βράβευση του με το Νόμπελ. Στο αεροδρόμιο όμως τον υποδέχτηκαν δύο γυναίκες, “Η μάννα μου και η Ιωάννα Τσάτσου (- Σεφεριάδη, η αδελφή του Ποιητή). Κανείς άλλος”.

Το νου σου στο γιασεμί!... "Μια εικόνα... Χίλιες λέξεις" (τοβιβλίο.net)

Α14

Ξέρεις τι μου στοιχίζει περισσότερο; Ότι βάλαμε αυτόματο πότισμα στις γλάστρες. Κι έτσι δεν θα ζητήσω τη συνδρομή της γειτόνισσας. Φέτος δεν θ’ αφήσω πουθενά τα κλειδιά του σπιτιού. Το παραδέχομαι, τα φυτά ήταν η πρόφαση. Στο βάθος λαχταρούσα ν’ ανταλλάξουμε κλειδιά και οδηγίες. «Ειρηνάκι μου το νου σου στους βασιλικούς, στο μελισσόχορτο και στους δυόσμους. Τα υπόλοιπα αντέχουν δίχως καθημερινό πότισμα... Οι βουκαμβίλιες μαδάνε αυτή την εποχή και θα γεμίσουν τον τόπο. Σπρωξ’τα σε μια άκρη και θα τα μαζέψω άμα με το καλό γυρίσουμε. Α, θα φέρουμε ρίγανη και σύκα απ’ το νησί. Μην αγοράσεις...». 

Θυμάσαι όταν επιστρέφαμε κουρασμένοι απ’ τις διακοπές; Μας υποδεχόταν με αγκαλιές και μια παραγεμισμένη σακούλα. Μου την κρέμαγε διακριτικά στα δάχτυλα... «Ένα μικρό καλωσόρισμα!», μου έλεγε κάθε φορά χαμογελαστή. Στην κορυφή ήταν η αρμαθιά με τα κλειδιά, πιο κάτω ένα μικρό κατσαρολάκι με φρεσκομαγειρεμένο φαγητό και παραδίπλα μια φρατζόλα ψωμί. «Για να μην έχεις μαγειρέματα πρώτη μέρα που γύρισες». Τι δύναμη έκρυβε ένα κατσαρολάκι φαγητό, ένα χαμόγελο και μια ποτισμένη γλάστρα! Ακόμα και την οδύνη της επιστροφής, τη μετατρέπανε διαμιάς σε μικρή γιορτή. Η κορύφωση της χαράς ήταν κάθε φορά που άνοιγα τη μπαλκονόπορτα. Μυρωδιές από πάστρα και φρεσκοποτισμένο χώμα. Κι ολοζώντανα φυτά, που ήταν πάντα μια στάλα ψηλότερα. Σαν τα παιδιά που πετάνε μπόι και ορθώνουν το κορμάκι τους, μέσα σ’ ένα καλοκαίρι.

Θυμάσαι που αραδιάζαμε βιαστικά τους σάκους στην είσοδο και πέφταμε ανυπόμονοι στο κατσαρολάκι; Και σα να το’ξερε η άτιμη. Το φαγητό που μας είχε λείψει περισσότερο στις διακοπές, ήταν μπροστά μας αχνιστό και λαχταριστό.

Κι αντί να κλαίμε που γυρίσαμε πίσω στο διαμέρισμα, δακρύζαμε από συγκίνηση για τα γεμιστά, τα γιουβετσάκια και τους μουσακάδες. Και σκαρώναμε βραδινές βεγγέρες στο μπαλκόνι μας, τάχα για να πούμε εντυπώσεις απ’ το ταξίδι και να δούμε φωτογραφίες. Στην πραγματικότητα, λαχταρούσαμε να βρεθούμε ομοτράπεζοι. Ν’ ανταποδώσουμε τη φροντίδα και την αγάπη της. Να επιστρέψουμε το κατσαρολάκι, γεμάτο με το δικό μας φαγητό. Για να διατηρούμε το αέναο πήγαιν’ έλα του. Και για να προσδοκούμε σε επόμενες ανταλλαγές κλειδιών και ποτισμάτων.

Φωτογραφία: wooz.gr

Ρύθμισες τα μπεκάκια καλά; Αν πάθει κάτι το γιασεμί, δεν θα στο συγχωρήσω. Το είχε φυτέψει την άνοιξη, πριν μπει στο νοσοκομείο. Θυμάσαι; «Το νου σου στο γιασεμί!... Μέχρι να καθαρίσω με τις χημειοθεραπείες, θα έχει απλώσει», μου φώναζε μέσα απ’ το ασανσέρ, καθώς έφευγε. Κι από τότε μ’ έχει πιάσει μια μανία. Κάθε πρωί μετράω τα μπουμπούκια που ξεπροβάλλουν.Σάμπως και θ’ ανθίσουν παραπανίσια ζωή για το Ειρηνάκι.

Άντε, πάμε σιγά-σιγά... Έβαλες συναγερμό;

Με την ενότητα "Μια εικόνα... Χίλιες λέξεις", ο δικτυακός τόπος τοβιβλίο.net προσκαλεί αλλά και προκαλεί συνάμα, όποιον το επιθυμεί, να γράψει μια ή περισσότερες ιστορίες ή ποιήματα, 

βασισμένα σε δοθείσες εικόνες.(πηγή: τοβιβλίο.net)

Το κείμενό μου "Το νου σου στο γιασεμί" συμμετέχει σήμερα στο project, εδώ. 

Ευχαριστώ θερμά το δικτυακό τόπο τοβιβλίο.net - και ιδιαίτερα τον δημιουργό και διαχειριστή του Κώστα Θερμογιάννη - για τη φιλοξενία του κειμένου μου.

Το Απάγκιο χρόνισε

Σας θέλω ζόρικους, ηλεκτρισμένους, 

δε θέλω άπραγους και φοβισμένους, 

φέρτε τραγούδια, φέρτε στιχάκια, 

μετράω ρεφρέν, μετράω χρονάκια.

(Διονύσης Τσακνής)

Φωτογραφία: http://tatphotography.blogspot.gr/

Το περσινό αποκαλόκαιρο, ετοιμαζόμουν για μετακόμιση. Φόρτωσα σ’ ένα παράθυρο του μπλόγκερ τα λιγοστά μου υπάρχοντα σε γνώσεις κι εμπειρία κι έβαλα πλώρη για ένα Απάγκιο μέρος. Το όνομα προέκυψε απ’ τη διάθεση. Αυθόρμητα, δίχως δεύτερη σκέψη. Κάπου που να μη το πιάνουν τα μπουρίνια του διαδικτύου, να είναι φιλόξενο και να μαζεύει φίλους. Είχα την τύχη να μου κάνουν ποδαρικό περισσότεροι φίλοι απ’ όσους είχα υπολογίσει. Και την ευλογία να με συντροφεύουν διαρκώς με τις σκέψεις και τα λόγια τους. Και δεν το μετράω σε αριθμούς και χτυπήματα (ποτέ δεν υπήρξα καλή στις δοσολογίες), αλλά σε ευδιαθεσία, συγκινήσεις και συντροφικότητα. 31 Αυγούστου πέρυσι, πάτησα για πρώτη φορά πάνω στη "Δημοσίευση Ανάρτησης". Τρελό καρδιοχτύπι και απέραντη συγκίνηση. Σαν να άνοιγα για πρώτη φορά με τα δικά μου κλειδιά, την πόρτα του σπιτιού μου. Δεν ήμουν μαθημένη βλέπετε στη διαχείριση, μόνο στο γράψιμο…

Αν και δεν μ’ αρέσουν τα ευχολόγια και τα λιβανίσματα, ωστόσο δεν ξεχνώ πως αν δεν ήταν μερικοί φίλοι να με "σπρώξουν" εκείνη την περίοδο, δεν θα είχα τολμήσει αυτό το ξεκίνημα. Ο Θάνος, η Πέτρα, η Φλώρα, η Έλενα, η Αριστέα, η Χριστίνα, ήταν κάποιοι απ’ αυτούς. Είχαν προηγηθεί συζητήσεις, μηνύματα, φωτογραφίες, συμβουλές, προτροπές, ιδέες και πληροφορίες. "Άντε τέλειωνε μάνα μου γιατί έχουμε κι άλλες δουλειές!"… Κάπως έτσι αισθάνθηκα πως θα σκεφτόντουσαν, όσο εγώ λιποψυχούσα και δεν έκανα το μεγάλο βήμα. Τους οφείλω άπειρα "Ευχαριστώ" για την υπομονή και την επιμονή τους!

Ένα χρόνο μετά, κάνω ταμείο. Κλείνω με κέρδη. Το προσωπικό μου πλεόνασμα. Το θετικό σας πρόσημο στον ισολογισμό μου. Μικρές καταθέσεις όλων σας, στις μυστικές θυρίδες της καρδιάς μου. Στιχάκια, μαντινάδες, λόγια εμψυχωτικά, μουσικές, ανταλλαγές, αφιερώσεις, καινούριοι φίλοι, ιδέες, διαδικτυακά παιχνίδια, συμβουλές και πολύτιμα χαρίσματα.

Ζαλώθηκα τα δώρα, τις ευχές και την αγάπη σας, και πορεύομαι. Και δεν φανταζόμουν ποτέ, πως η φιλία και το νοιάξιμο δεν προϋποθέτουν μια συμβατική σχέση εκ του σύνεγγυς. Αναπτύσσονται και αιωρούνται στον αέρα, γίνονται θετική αύρα, μικροσωματίδια που εκτοξεύονται σα σαϊτιές και βρίσκουν τους στόχους τους.

Ίσως κάποτε διαπιστώσουμε πως αυτές οι "κοινότητες" που δημιουργήθηκαν, ήταν το αντίβαρο στην αβάσταχτη εσωστρέφεια και την παθητικότητα, που προτάσσει η εποχή. Το μυστικό μας καταφύγιο στους ανελέητους "βομβαρδισμούς" της κάθε μορφής εξουσίας, πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Οι κρυφοί μας κώδικες επικοινωνίας, οι ανταλλαγές και η διακίνηση αγαθών. Φιλικότητα, ενθάρρυνση, γνώση, έκφραση γνώμης και συντροφικότητα.

Είμαι απ’ αυτούς που θεωρούν πως δεν αρκεί ν’ αλλάξουμε κυβέρνηση για ν’ αναστρέψουμε την καταστροφική μας πορεία. Αλλά συνήθειες και τρόπο σκέψης. Και κυρίως, να διατηρούμε και να δυναμώνουμε τις καλές παρέες και τις συλλογικότητες. 

Σας ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου για όλα όσα μοιραστήκαμε αυτή τη χρονιά!

Ιστορίες του καφενέ: Το αβγό του Προέδρου

Φωτογραφία: http://elkibra-rebetiko.blogspot.gr/

- Ρε παιδιά, με το μπαρδόν κιόλας, μήπως έχετε κανένα ψιλό να πάρω ένα μπουκάλι νερό? Ξεροστάλιασα στη ζέστη ο καψερός.

Η παρέα που καθόταν κάτω απ’ τον πλάτανο του καφενείου, δεν πίστευε αυτό που έβλεπε. Ο ένας σκούνταγε τον αγκώνα του άλλου και κάτω απ’ το μαντεμένιο τραπεζάκι, οι κλωτσιές στους αστραγάλους πηγαίνανε σύννεφο. Ο πιο θαρραλέος της ηλικιωμένης παρέας, ρώτησε τους υπόλοιπους μεγαλόφωνα:

- Ρε παιδιά, ο πρωθουπουργός δεν είν’ αυτός? Ήμαρτον Κύριε!...
- Ναι ρε Μήτσο, δίκιο έχεις... Ποιος είσαι Χριστιανέ μου?
- Εγώ είμαι καλέ, δίκιο έχει ο κύριος. Ο πρωθυπουργός είμαι....
- Και τι κάνετε εδώ χάμω;
- Γκρίνιαζε η κυρά στο σπίτι, είχε και φασίνα σήμερα και βγήκα ν’ αλλάξω τον αέρα μου. Αλλά μ’ έπιασε το ρημάδι το ισχίο μου και με γονάτισε. Να καθήσω λίγο στην παρέα σας; Κερνάτε καφέ; Επιβαρύνω; Δεν επιβαρύνω.
- Τι ρωτάς αφού κάθισες ήδη; Παντελήηηηη... ψήσε έναν πολλά βαρύ και όχι για τον Πρόεδρο!...
- Όχι κυρ Παντελή, φέρε καλύτερα ένα φρέντο καπουτσίνο. Ο ελληνικός μου πέφτει βαρύς. Και κάνα βουτηματάκι αν σου βρίσκεται.
- Κατά πρώτον, φρέντους δεν σερβίρει το κατάστημα κυρ-Πρόεδρε. Σε καφενέ είμαστε, όχι στο Κόστα-Ναβαρίνο.
- Αχ μη μου το θυμίζετε ρε παιδιά. Τι τράβηξα φέτος, να ξέρατε... Μ’ έπιασε η ισχιαλγία πάλι και την έβγαλα σουίτα-πισίνα και τούμπαλιν. Ούτε στην εκκλησία δεν πήγα με την Γιωργίτσα. Και περίμενε η φουκαριάρα πως και πως αυτές τις μέρες!... Να ισιώσει λίγο το κορμάκι μας απ’ την καθημερινή ταλαιπώρια και τον κάματο... Κυρ-Παντελή άκυρος ο καφές, πιάσε καλύτερα ένα ουζάκι. Και καμιά αντζούγια, λίγη ρώσικη και τίποτα ελίτσες αν σου βρίσκονται... Ε παιδιά; Τι λέτε; Επιβαρύνω; Δεν επιβαρύνω.
- Με το συμπάθιο Πρόεδρε... πώς εσείς, δηλαδή θέλω να πω... πώς βρεθήκατε στο δρόμο και ζητιανεύετε για ένα μπουκάλι νερό;
- Άνθρωπος είμαι κι εγώ ρε παιδιά… Έσπασα. Μη πιστεύετε αυτά που σας σερβίρουν στα κανάλια. Όλα είναι κατευθυνόμενα. Εγώ που με βλέπετε, δεν διαφέρω σε τίποτα απ’ όλους εσάς. Τις ίδιες ανησυχίες έχω, τους ίδιους πόνους και τα ίδια βάσανα. Που’σαι κυρ Παντελή, βάλε και κάνα αβγουλάκι να βράζει. E παιδιά; Επιβαρύνω; Δεν επιβαρύνω!
- Πάντως εμείς δεν πήγαμε διακοπές κυρ-Πρόεδρε. Κι όλα αυτά που παράγγειλες, αποτελούν το μεσημεριανό μας γεύμα. Άσε που μας έχεις εξοντώσει με τους φόρους και τα χαράτσια και δεν περισσεύει ούτε για καφέ πια… Κι έτσι όπως το πάτε, σε λίγο καιρό θα κάνετε ανασκαφές στην Αθήνα. Δεν χρειάζεται να τρέχεις ως την Αμφίπολη. Εδώ να δεις πόσα ταφικά μνημεία θα σκαφτούν!... Συνταξιούχος και σφίγγα. Άνεργος και επιστήλιο. Τείχη ανθρώπινα απ’ τις ουρές που σχηματίζονται στα συσσίτια. Θα τρίβουν τα μάτια τους οι αρχαιολόγοι του μέλλοντος.
- Έγιναν λάθη και αδικίες που θα τα διορθώσουμε κύριοι. Αντί να λαϊκίζετε και να αναμασάτε τσιτάτα της αντιπολίτευσης, εμπιστευτείτε τα λόγια μου… Κυρ-Παντελή, αργεί εκείνο το αβγουλάκι που λέγαμε;
- Η υπαρξιακή κρίση της κότας κυρ-Πρόεδρε, δεν επιτρέπει την έξοδο του αβγού απ’ τον κώλο της. Μπορεί να μην φάτε σήμερα αβγό, αλλά ο βασικός μου στόχος, ήταν ν’ αποφευχθεί η άτακτη χρεοκοπία στο κοτέτσι και οι κότες να μπορούν να σταθούν στα πόδια τους και να παράγουν πρωτογενές πλεόνασμα αβγών.
- Α καλά… Και για πότε το βλέπεις να βγαίνει;
- Κοιτάξτε… οι προσπάθειες αποδίδουν. Ο κουμπάρος μου ο Σωτήρης που είναι επίτροπος στο διεθνές ορνιθοτροφείο, μ’ έβαλε σ’ ένα μηχανισμό ενίσχυσης της ορνιθοτροφίας και προώθησης της ρευστότητας αβγών. Ήδη κινούμαστε με ταχείς ρυθμούς προς την έξοδο.
- Του αβγού;
- Tης κότας. Θα αναλάβει η κάθε κότα τις ευθύνες της, θα πληρώσει εισφορές αλληλεγγύης και φόρους πολυτελούς διαβίωσης για την αντικειμενική αξία του κοτετσιού και στη συνέχεια θα μαδηθεί και θα οδηγηθεί στο σφαγείο. Για τις κότες που δεν έχουν αποδώσει τα τελευταία χρόνια τα αβγά που τους αναλογούσαν, έχει προβλεφθεί ρύθμιση.
- Τι ρύθμιση;
- Θα τους παρακρατούνται τα κλωσσόπουλα για τους επόμενους έξι μήνες και φυσικά θα ισχύσουν ελαφρύνσεις για τις κότες που ανήκουν σε ευπαθείς πληθυσμούς.
- Με δουλεύεις κυρ-Παντελή!
- Αμοιβαίο κυρ-Πρόεδρε…
- Δεν υπολόγισες καλά με ποιον μιλάς γελοίε καφετζή! Μπορεί να καταδέχτηκα να έρθω στον καφενέ σου, μπορεί να μην έχω δύναμη στο ισχίο μου για να σου ρίξω μια κλωτσιά, αλλά ό,τι κι αν λες, ιστορικά η παρουσία μου έχει σηματοδοτήσει την παραμονή μας στην ευρωζώνη.
- Κι εσύ δεν υπολόγισες καλά τις δυνατότητες της κότας. Μπορεί να ζει σε κοπάδι, να μην έχει φτερά δυνατά για να πετάξει και να προσφέρεται για εύκολο ξεζούμισμα και φάγωμα, αλλά ό,τι κι αν λες, ιστορικά έχει σηματοδοτήσει μιαν επανάσταση (*)

****

- Αντώνη χρυσέ μου ξύπνα!... Ήρθε ο σωφέρ, πρέπει να φύγουμε σιγά-σιγά.
- Τι έγινε; Άρχισε η επανάσταση; Να καλέσουμε το ελικόπτερο! Γρήγορα να φύγουμε!...
- Αχ πάλι όνειρα έβλεπες; Δεν είναι καλά τα νεύρα σου το τελευταίο διάστημα. Πάμε να πάρουμε το πρωινό μας και να φύγουμε. Αύριο πρέπει να σε δει ο γιατρός σου αναφανδόν!
- Όνειρο ήταν δηλαδή; Δόξα τω Θεώ… αν ήξερες τι εφιάλτη έζησα!...
- Τι πρωινό θα πάρεις καλέ μου; Να παραγγείλω αυγά Μπένεντικτ,με σος ολαντέζ;
- Αυγά όχι! Να μην ξανακούσω για αυγά! Και για κότες εν γένει!....

* Η Επανάσταση της Κότας: Ο φόρος της «ορνιθολογίας» κρατούσε από την εποχή της κατάκτησης της Κρήτης από τους Βενετσιάνους: Οι κάτοικοι υποχρεώνονταν κάθε πρωτομηνιά («νεομηνία») να δίνουν σε κάθε φεουδάρχη μια κότα. Με τα χρόνια όμως, οι «δικαιούχοι» της κότας πλήθαιναν και το πράγμα καταντούσε αφαίμαξη. Στα 1470, οι Σφακιανοί κατάργησαν με το «έτσι θέλω» την απόδοση του φόρου. Οι Βενετσιάνοι φεουδάρχες απάντησαν με εντάλματα σύλληψης «οφειλετών της κότας» και κατάσχεσης περιουσιών. Οι Σφακιανοί επαναστάτησαν. Μαζεύτηκαν στην κορφή του Αγίου Θεοδώρου, πραγματοποίησαν συνέλευση κι έστειλαν στον Βενετσιάνο διοικητή των Χανίων έγγραφη διαμαρτυρία. Ο διοικητής έριξε στη φυλακή τους απεσταλμένους κι απέρριψε τη διαμαρτυρία. Ο ένοπλος αγώνας απλώθηκε σ’ όλα τα Σφακιά. Τρία χρόνια αργότερα, ο δούκας της Κρήτης ξεκίνησε από τον Χάνδακα κι έφτασε στα Σφακιά με προτάσεις: Οι Βενετσιάνοι γλίτωσαν τον μπελά αμνηστεύοντας τους παραβάτες και ματαιώνοντας τις δίκες που εκκρεμούσαν. Ο φόρος της «ορνιθολογίας» καταργήθηκε οριστικά σε όλο το νησί.
Πηγή: http://www.historyreport.gr/

Η συμμετοχή μου στις ιστορίες του Καφενέ #2

Συμμετέχουν:

Δημήτρης Ασλάνογλου, φιλοξενείται στης Αριστέας 

Χριστίνα http://butterfly-butterflysworld.blogspot.gr/

Κάτια, http://katitimou.blogspot.gr/

Κική, http://ekfrastite.blogspot.gr/

Κλαυδία,http://katoapotinakropoli.blogspot.gr/

Μαρία Νι, http://mia-matia-ston-ilio.blogspot.gr/

Λάχεσις,http://epilogh.blogspot.gr/

Rylie,http://pepperychaos.blogspot.gr/

Ινώ, Σκιάθος, φιλοξενείται στης Αριστέας

Δέσποινα, http://www.mamadesekrisi.blogspot.gr/

Γιώργος-Hengeo,http://hengeo.blogspot.gr/

Ελένη Φλογερά,http://stamonopatiatisfantasias.blogspot.gr/

Nastenka (πρώην pink angel) http://midnight-in-brussels.blogspot.gr/

giwta ar,http://giwtatotongi.blogspot.gr/

Μαρία(me maria), http://mytripssonblog.blogspot.gr/

Κατερίνα Βαλσαμίδη, http://apopsitexnis.blogspot.gr

Lysippe, http://on-the-up-and-up.blogspot.gr/

Μαζεστίξ, http://toixo-toixo.blogspot.gr/

Σμαραγδένια,http://smaragdenia-roula.blogspot.gr/

Έλλη, http://funkymonkey-handmadecreations.blogspot.gr/

Christina Andromeda, http://andromeda-mygalaxy.blogspot.gr/

Γεωργία, http://armoniaart.blogspot.gr/

@ριστέα, http://princess-airis.blogspot.gr/

Η Παναγία των Πατησίων

Η μετανάστρια μητέρα ζητιανεύει μ’ ένα μωρό στην αγκαλιά και τα δύο μεγαλύτερα παιδιά της γράφουν τα μαθήματά τους για το σχολείο!... 

Η λήψη έγινε με κινητό τηλέφωνο από τον Γιάννη Κ.Ιωάννου στο Τέρμα Πατησίων, στο παρκάκι απέναντι από το ζαχαροπλαστείο “Χαρά”.

Αναδημοσίευση απ' την Κίνηση "Απελάστε το Ρατσισμό" 

Toυ κόσμου τ’ ακριβά

Φέτος είχε διακοπές λουξ, με διαμονή σε πεντάστερο. Καραμπινάτο! Πίσω μας το Βουνό των Κενταύρων, μπροστά μας δαντελένια παραλία, αριστερά μας το ψαροχώρι Άφυσσος, δεξιά μας ελαιώνες και πλατάνια, πάνω μας ο Θεός. Οι ντόπιοι μας υποδέχτηκαν χωρίς βραχιόλια και καθρεφτάκια. Μόνο ανεπιτήδευτα χαμόγελα, φιλόξενη διάθεση, φιλικές τιμές κι εξυπηρέτηση, σ’ έναν ευλογημένο τόπο, που όπως είπε κι ο αείμνηστος Μίσσιος: “Και μπουκάλια να φυτέψεις, θα φυτρώσουν”.

Το Πήλιο δεν χρειάζεται συστάσεις και περιγραφές. Το ζεις και δεν το αναλύεις. Και κάνεις και το σταυρό σου, ευχαριστώντας τον Πανάγαθο που σ’ έριξε σ’ αυτή τη γωνιά του πλανήτη. Η πρόσθετη πινελιά στον πίνακα των φετινών διακοπών μου, ήταν ο Θοδωρής. Είναι ο ιδιοκτήτης μιας ταβέρνας στην παραλία της Αφύσσου, που ξεκίνησε τη λειτουργία της απ’ τους γονείς του, πολλά χρόνια πριν. Η ασπρόμαυρη φωτογραφία τους στολίζει τον καλαίσθητο κατάλογο, καθώς και το διάκοσμο του μαγαζιού. Η ταβέρνα του Θοδωρή, είναι η επιτομή του “Ολ ινκλούσιβ”. Για τους λάτρεις των ακριβών διακοπών και της ψευδεπίγραφης ευμάρειας. Απ’ τη μια μεριά, έχει στημένο το ψυγείο-βιτρίνα με ό,τι φρέσκο ψάρι βγάζει τα πρωινά, το γρι-γρι του χωριού. Ακριβώς απέναντι, στροβιλίζονται οι σούβλες με τα ψητά του. Όλα φτιαγμένα απ’ τον ίδιο και τυλιγμένα σε λαδόκολλες για να κρατάνε τα ζουμιά τους. Χειροποίητο κοκορέτσι από ντόπια κρέατα που το τρως και δακρύζεις απ’ τη συγκίνηση και κοντοσούβλι που σου κόβει την ανάσα η νοστιμιά του. Στα ενδότερα της κουζίνας, ετοιμάζει τα μαγειρευτά, τις σαλάτες και τα ορεκτικά του. Άγρια μύδια στον αχνό, πατατοσαλάτες με φρέσκα βότανα και δική του σάλτσα, βραστά λαχανικά με μπόλικο ελαιόλαδο και σκόρδο, τηγανητά κολοκυθάκια πασπαλισμένα με σουσάμι και ντόπιο τυρί και πατάτες τηγανητές κομμένες στο χέρι, διακοσμημένες με κλωναράκια δενδρολίβανου. Παντού κυριαρχεί η παρουσία των βοτάνων και των μυρωδικών. Όπως μας εξήγησε ένα βράδυ, το ψάχνει διαρκώς, ενημερώνεται για τις ευεργετικές τους ιδιότητες και εμπλουτίζει τις γεύσεις των φαγητών του. Τσίπουρο με γλυκάνισο, φτιαγμένο απ’ τον ίδιο. Κρασί επίσης. Εκτός των άλλων, διατηρεί το αμπέλι του σ’ ένα κεφαλοχώρι του Πηλίου και παρασκευάζει τα δικά του προϊόντα.

Δειλινό. Ο ήλιος αργοσβήνει στα γαλήνια νερά του Παγασητικού. Αφήνει μια χρυσή απόχρωση στην επιφάνεια του νερού, που διαχέεται ως το σημείο που καθόμαστε. Πρώτο τραπέζι παραλία. Το γρι-γρι ξεκινάει να ρίξει δίχτυα. Οι ερασιτέχνες ψαράδες ετοιμάζουν τα δολώματα και τα καλάμια τους. Η θάλασσα λάδι. Στις απολήξεις της, τα νερά πρασινίζουν απ’ το καθρέφτισμα των πεύκων που φτάνουν ως τ’ ακρόβραχα. Στο ασβεστωμένο πεζοδρόμιο, παρατάσσονται ολάνθιστες γλάστρες με ορτανσίες. Μια κυρία τις ποτίζει με τσίγκινο ποτιστήρι. Το οξύμωρο στην περιοχή αυτή, είναι πως αν και πνιγμένη στη βλάστηση, οι ντόπιοι διατηρούν πανέμορφους κήπους, μικρά μποστάνια και θεόρατα πιθάρια με εκτυφλωτικές βουκαμβίλιες και ηλίανθους. Σε συνδυασμό με τα καλοδιατηρημένα σπίτια, τις ξύλινες επιφάνειες και τις πέτρινες σκεπές που στραφταλίζουν σα λέπια ψαριού στο τελευταίο φως της μέρας, οι εικόνες παίρνουν μαγικές διαστάσεις και σε καθηλώνουν.

Τελευταίο βράδυ πριν την επιστροφή μας στην Αθήνα και το ηθικό είναι πεσμένο. Ο Θοδωρής ξεπροβάλλει απ’ την είσοδο της ταβέρνας, μας βλέπει και κατευθύνεται στο τραπέζι μας. Αρχοντικό ανάστημα, ψηλός κι ευθυτενής, πάντα καλοντυμένος και σένιος. Το χούι του είναι να παίρνει ο ίδιος παραγγελία. Ποτέ όρθιος. Τραβάει καρέκλα, κάθεται στην παρέα, καλησπερίζει και στήνει κουβέντα σαν να μιλάει σε φίλους. Είχαμε σκοπό να φάμε κάτι ελαφρύ και να γυρίσουμε νωρίς στο δωμάτιο για να ετοιμαστούμε για το αυριανό ταξίδι. Πριν έρθει κοντά μας, κάνει μια στάση στο μικρό στερεοφωνικό που είναι στηριγμένο σ’ ένα θεόρατο κορμό πλατάνου, πατάει το κουμπί, ρυθμίζει την ένταση και βγάζει το μπλοκάκι απ’ την τσέπη του. “Tου κόσμου τ’ ακριβά” τραγουδάει ο Μάλαμας κι εγώ αναρωτιέμαι αν είναι βαλτός για να μου κάνει το μαρτύριο του αποχαιρετισμού πιο βασανιστικό.

Διαλέγουμε φρέσκο καλαμάρι και σαλάτα. Και τσιπουράκι. Οι μερίδες είναι οικογενειακών προδιαγραφών και το ελαιόλαδο πλουσιοπάροχα ριγμένο. Στο διπλανό τραπέζι κάθονται ένα ζευγάρι Ολλανδών. Φίλοι του κι αυτοί. Τους προτείνει “Τράγο με πορτοκάλι”. Ο Ολλανδός δεν καταλαβαίνει. Ο Θοδωρής δεν κωλώνει. “Δε νταντ οφ δε λαμπ ρε!”. Ο Ολλανδός προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει. “Δε μπεστ κουκ ρε!...”. O Ολλανδός πείστηκε. Μέχρι να μας φέρει τα πρώτα, είχαμε ήδη γίνει μια παρέα. Η συζήτηση ξεκίνησε απ’ την κατασκευή του τσίπουρου και κατέληξε στην οικονομική κρίση. Ο Θοδωρής πηγαινοερχόταν ασταμάτητα και σχολίαζε με χειρονομίες, κεράσματα και αυτοσχέδιους αγγλισμούς. Η ταβέρνα είχε σχεδόν γεμίσει. Είχαμε γίνει μια μεγάλη παρέα. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα ζητήσαμε λογαριασμό. Αντ’ αυτού, μας κέρασε χριστόψαρο στα κάρβουνα. “Πού θα πάτε τόσο νωρίς; Μισό, να φέρω κρασάκι να συνοδέψουμε το ψάρι”…

Φεύγοντας την επόμενη μέρα, αναρωτιόμουν γιατί μένουν ανεκμετάλλευτοι άνθρωποι σαν τον Θοδωρή και τόποι σαν την πατρίδα του. Στην ορολογία της τεχνοκρατούμενης κοινωνίας μας, θα είχε –τουλάχιστον- το ρόλο του “Marketing Communications Manager”. Κατέχει τον τόπο του και τις ευκαιρίες που του παρέχει, κατασκευάζει μόνος του προϊόντα και σχεδιάζει τις υπηρεσίες του, τα προωθεί με εξαιρετικά επιτυχημένες μεθόδους, προσφέρει κίνητρα για να επιστρέψει ο πελάτης στο μαγαζί του, νοιάζεται για την ποιότητα και αξιολογεί την επιχείρησή του , πιάνοντας κατ’ ιδίαν συζήτηση με τους θαμώνες και ρωτώντας τους αν μείνανε ικανοποιημένοι. Η κοσμοθεωρία του εμπορίου, εφαρμοσμένη από έναν απλό άνθρωπο που μπορεί να μην διαθέτει περγαμηνές και πτυχία, αλλά είναι γνώστης της φύσης, διαθέτει την τεχνογνωσία, σέβεται την παράδοση και είναι ακούραστος εργάτης. Κι ένα βασανιστικό ερώτημα. Πώς γίνεται τούτος ο πάμπλουτος τόπος, με τους αντίστοιχους “Θοδωρήδες” διάσπαρτους σ’ όλη τη χώρα, να τελεί υπό το καθεστώς πτώχευσης;

(Για όσους -μοιραία- αναρωτηθούν, ο Θοδωρής μας έδινε ταμειακή απόδειξη, ανελλιπώς).

Αύγουστος

Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά
κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά.
Αύγουστε μήνα και Θεέ σε σένανε ορκιζόμαστε
πάλι του χρόνου να μας βρεις στο βράχο να φιλιόμαστε.
Απ’ την Παρθένο στο Σκορπιό χρυσή κλωστή να ράψουμε
κι έναν θαλασσινό σταυρό στη χάρη σου ν’ ανάψουμε.
Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά
κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά.

Οδυσσέας Ελύτης, "Τα ρω του έρωτα"

Κολάζ "Η Παναγιά τα πέλαγα" του Οδυσσέα Ελύτη

Για την ιστορία, ο μήνας Αύγουστος πήρε το όνομά του απ' τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Οκταβιανό Αύγουστο. Όπως ο Οκταβιανός Αύγουστος διαδέχτηκε στην κεφαλή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας τον Ιούλιο Καίσαρα, έτσι και ο μήνας Αύγουστος διαδέχεται κάθε χρόνο τον μήνα Ιούλιο. Το 40 π.Χ. ο Οκταβιανός πρόσθεσε αυθαίρετα μια επιπλέον ημέρα στον Αύγουστο, την οποία απέσπασε από τον Φεβρουάριο, ώστε να μη στερεί σε διάρκεια από τον Ιούλιο. Έτσι ο Αύγουστος, απέκτησε 31 και ο Φλεβάρης 28 ημέρες (Κουτσοφλέβαρος). 

Καλό μήνα σε όλους! Αύγουστος είναι... 

Παγκρήτιο Κάλεσμα Αποκλεισμού της Νατοϊκής Βάσης της Σούδας - από 19 Ιουλίου

Την Τρίτη 8 Ιουλίου συγκεντρωθήκαμε στο Εργατικό Κέντρο Χανίων πάνω από 150 άτομα (κάτοικοι, εκπρόσωποι φορέων, εκκλησίας και κομμάτων, θεσμικοί της τοπικής αυτοδιοίκησης, μέλη του συντονιστικού Χανίων, Ηρακλείου και Ρεθύμνου, οι Πολίτες ενάντια στα Χημικά Ρεθύμνου κλπ) για να συζητήσουμε την πρόταση του Ανοιχτού Συντονιστικού Χανίων για κινητοποίηση στη νατοϊκή βάση της Σούδας.

- Με δεδομένη την ευρεία διάθεση των συμμετεχόντων για αποκλεισμό της βάσης, που μάλιστα τέθηκε από πολλούς σε ένα πλαίσιο πάγιου αιτήματος για κλείσιμο της στρατιωτικής βάσης,

- Με δεδομένες τις κινητοποιήσεις σε πολλές πόλεις της Ελλάδας ενάντια στο πείραμα της υδρόλυσης, καθώς και την προγραμματισμένη συγκέντρωση στην Αθήνα στις 11/7 στο Σύνταγμα

ΚΑΛΟΥΜΕ σε παλαϊκή πανελλαδική συστράτευση και κινητοποίηση που θα ξεκινήσει την Παρασκευή 11 Ιουλίου και θα κορυφωθεί μια βδομάδα μετά, με τον τριήμερο αποκλεισμό της βάσης στη Σούδα στις 19-21 Ιουλίου 2014.

Συγκεκριμένα:

Καλούμε σε πανελλαδική εβδομάδα δράσης με κάθε τρόπο που οι τοπικές κοινωνίες θα κρίνουν κατάλληλο για να ασκηθούν όλες οι πιέσεις προς την συναινούσα με το πείραμα αυτό ελληνική κυβέρνηση και στις κυβερνήσεις των χωρών που συμμετέχουν (καταλήψεις λιμανιών και δημόσιων κτηρίων, ενημερώσεις, πορείες, ανάρτηση πανό και μοίρασμα φυλλαδίων σε διάφορες γλώσσες, κλπ)
Κορύφωση αυτών των εκδηλώσεων θα είναι το τριήμερο 19-20-21 Ιουλίου (Σάββατο – Δευτέρα) με αποκλεισμό της νατοϊκής βάσης στη Σούδα. Η συνέχιση ή μη του αποκλεισμού θα αποφασιστεί εκ νέου με ανοιχτή γενική συνέλευση όλων των συμμετεχόντων.
Καλούμε την ΠΝΟ καθώς και τα εργατικά κέντρα σε όλη την Κρήτη, και όχι μόνο, να υλοποιήσουν τις δεσμεύσεις τους για ουσιαστική συστράτευση με τον αγώνα μας πραγματοποιώντας προειδοποιητικές στάσεις εργασίας και απεργίες κατά τη διάρκεια του 10ημέρου κινητοποίησης, με κορύφωση αυτών την απεργία την τρίτη μέρα του αποκλεισμού της βάσης (Δευτέρα 21/7).
Παράλληλα ετοιμάζεται η από καιρό ανακοινωμένη εν πλω διαμαρτυρία με καϊκια και πλοιάρια που θα προσεγγίσουν το Cape Ray στο σημείο της υδρόλυσης. Ταυτόχρονα καλούμε τους επαγγελματίες ψαράδες καθώς και τους κατόχους κάθε είδους πλωτού μέσου να συμμετάσχουν στον αποκλεισμό της νατοϊκής βάσης και από τη θάλασσα.
Καλούμε την ΑΝΕΚ να διαθέσει πλοίο της προκειμένου να επιβιβαστεί σε αυτό πλήθος κόσμου που επιθυμεί να συμμετάσχει στην εν πλω διαμαρτυρία στα διεθνή ύδατα.
Επίσης, αποφασίστηκε συνάντηση φορέων και δημάρχων της Κρήτης με τους πρέσβεις Ρωσίας και ΗΠΑ καθώς και με τον πρωθυπουργό της Ελλάδας.
Καλούμε όλον τον κόσμο σε πανελλαδικό και ευρωπαϊκό επίπεδο να προσέλθει και να ενισχύσει δια ζώσης το εγχείρημα του αποκλεισμού της νατοϊκής βάσης δηλώνοντας έμπρακτα πως αυτή η υπόθεση μας αφορά όλους. Όσοι δεν μπορούν να ταξιδέψουν, να κάνουν μαζί με μας κορύφωση των δράσεών τους στους τόπους τους.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:
Την άμεση διακοπή του πειράματος της υδρόλυσης, που σκοπό έχει -μεταξύ άλλων- τη νομιμοποίηση της κλειστής θάλασσας της Μεσσογείου ως χώρο απόθεσης αποβλήτων για τα χημικά όπλα και άλλων χωρών, όπως έχει ήδη δρομολογηθεί σύμφωνα με στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας.

Να σταματήσει τώρα η παραγωγή χημικών όπλων.

Να σταματήσει να είναι η Μεσσόγειος νεκροταφείο χημικών και τάφος προσφύγων των πολέμων τους.


Ανοιχτή συνέλευση 8/7/2014
Συντονιστικό Χανίων ενάντια στα χημικά του πολέμου
http://destruction-of-chemical-weapons.blogspot.gr

Αναδημοσίευση από την Κίνηση Απελάστε το Ρατσισμό