Παρασκευή 24 Απριλίου 2015

Iστορίες της νύχτας: Τα μπλουζ του Μάρτη


-       Καλώς ορίσατε!... κοπιάστε παρακαλώ... από δω, στο σαλονάκι μας.... βολευτείτε κοντά στο τζάκι... ρίχνω ένα κούτσουρο στη φωτιά, βάζω και δυο ποτήρια κρασί κι έρχομαι.
-       Προτιμώ τη θέα απ’ το ημιυπαίθριο. Έχει πανσέληνο απόψε... κοιτάχτε μια ομορφιά “έξω”!
-       Να καθήσω δίπλα σας; Δεν έχω κι άλλη επιλογή δηλαδή. Θα θέλατε ν’ αγκαλιαστούμε σαν τρυφεροί εραστές;
-       Αχ ναι, ας ξεγελάσουμε τη νύχτα για να’ ναι ζεστή μαζί μας! 
-       Μπορείτε να με σφίξετε κι άλλο πάνω σας; Κρυώνω πολύ. Δεν έχουμε θέρμανση το τελευταίο διάστημα. Εσείς;
-       Μπα... κι εμείς άνευ θέρμανσης είμαστε. Είχαμε μια πρόταση βέβαια για τοποθέτηση υπαίθριων θερμοσυσσωρευτών κατά μήκος του πεζοδρομίου, αλλά την απορρίψαμε παμψηφεί.
-       Μα γιατί;
-       Εεε ζαμέ!... δεν ταίριαζε το ντιζάϊν τους με το διάκοσμο. Πολύ πασέ...
-       Μ’ αρέσει όταν γελάτε. Κρυώνω λιγότερο.  Θέλετε να περάσουμε μαζί αυτή τη νύχτα;
-       Άκου λέει!... Μόνο, να πεταχτώ  μια στιγμούλα σπίτι, γιατί άφησα ανοιχτό το θερμοσίφωνο. Το κλείνω κι έρχομαι!
-       Κι εγώ στο μεταξύ θα φουρνίσω κάτι σκορδόψωμα που έχω ετοιμάσει για να συνοδεύσουμε το κρασάκι μας. Πώς τα προτιμάτε; Με παρμεζάνα ή πέστο βασιλικού;
-       Θα πρότεινα μοτσαρέλα αντί παρμεζάνας. Τι λέτε;
-       Ω μα φυσικά! Πόσο δίκιο έχετε!.. Έχει πιο βελούδινη γεύση η μοτσαρέλα.
-       Αγνοείστε τις φωνές έξω... Περνούν κάθε βράδυ και κάνουν περιπολίες για τυχόν παρανόμους. Εμείς είμαστε ασφαλείς εδώ στο σπιτάκι μας. Ας πούμε ότι καθόμαστε στο ντιβάνι μας και τους χαζεύουμε πίσω απ’ τα σηκωμένα στόρια. Πως αυτή η κούτα είναι η τραπεζαρία μας...  κι η σακούλα με τ’ αποφάγια του ταχυφαγείου, είναι το βραδυνό μας δείπνο.  Ας τσουγκρίσουμε τα πλαστικά μας κολωνάτα... «Ν’ αντέξουμε!» θα σας πω και θα σας φιλήσω στο στόμα. Να μην την πάρει την ευχή μου ο αέρας.
-       Θέλετε να χορέψουμε αυτό το μπλουζ;
-       Μα ναι!... είναι το αγαπημένο μου κομμάτι. Το βουητό της πόλης.
-       Αχ σφίξτε με πάνω σας... Δεν πειράζει που δεν ξέρετε να χορεύετε, μαζί θα βρούμε τα βήματά μας... αφεθείτε μόνο στην ορχήστρα των βασάνων. Στα πνευστά, οι σειρήνες των ασθενοφόρων και των περιπολικών. Στα κρουστά, οι καρδιές που χτυπούν κάτω απ’ τις κουβέρτες των πεζοδρομίων. Στα έγχορδα, οι πλανόδιοι βιολιστές που στηρίζουν τις παρτιτούρες των ονείρων τους, σ’ ένα τσίγκινο δοχείο για ψιλά.
-       Τι ωραία που μιλάτε!... παραλίγο να πιστέψω πως καθόμαστε στην προβλήτα του φεγγαριού και ξεκινάμε για βαρκάδα στον ουρανό... Να σας σκεπάσω μ’ αυτό το παιδικό κουβερλί;  Έχει πολλή υγρασία... Κρατείστε το αν θέλετε... θα το χρειαστείτε όταν ξαναγεννηθείτε.
-       Κλείνω τα παντζούρια κι έρχομαι να σας κοιμήσω στην αγκαλιά μου.
Αύριο θα μας περιμένει ένα φλιτζάνι ζεστός καφές και φρέσκο ψωμί. Ένα στρωμένο τραπεζομάντηλο, καθαρά πιάτα, κατάλευκες κουρτίνες και ζεστό νερό για να πλύνω τις πληγές σας.
Ένα ταρατσάκι για ν’ απλώσω τις λερωμένες δαντέλες σας και καθαρά πατώματα και παραθυρόφυλλα και αυλές με λουλούδια και  φωνές παιδιών. Και αφράτα μαξιλάρια, απ’ αυτά που κάνουν καλοτάξιδα όνειρα… Και μια μήτρα ετοιμόγεννη… να μας γεννήσει εκεί που έχει μόνο ζεστές βραδιές...
-       Αποκοιμηθήκατε; Δεν πρόλαβα να σας πω πως απόψε έχω τα γενέθλια μου.
Καλή σας νύχτα...



“Κοιμάστε κύριε;”
“Είναι παγωμένος, δεν τον βλέπεις;”
“Τον ξέρεις;”
“Είχε την καβάτζα του απέναντι απ’ το περίπτερο. Κάθε βράδυ παραμιλούσε. Έστηνε δυο πλαστικά ποτήρια στο πεζούλι, έβγαζε από μια πλαστική σακούλα κάτι αποφάγια κι έπιανε κουβέντα με τον εαυτό του. Ώρες ολόκληρες... Κι ύστερα αγκάλιαζε μια παιδική κουβερτούλα και τη νανούριζε σαν να ήταν μωρό. Πονεμένη ιστορία. Άντε, πάρε το εκατό να’ρθουν να τον μαζέψουν”...



(*) Οι ιστορίες της νύχτας είναι μια φωτεινή ιδέα της Αριστέας και αποτελούν μια ενότητα προσωπικών αφηγήσεων, σχετικά με τη ... νύχτα. Έτσι όπως την εννοεί ο καθένας μας...
Η συγκεκριμένη ιστορία, αφιερώνεται ολόψυχα στον Γιώργο, στον Λεό, στον Ρόνυ, στον Σπύρο, στον Πέτρο και σ' όλους όσους φώτισαν κάποιες νυχτερινές διαδρομές μου στο κέντρο της πόλης. Κάποιοι έχουν φύγει απ' την περιοχή. Κάποιοι άλλοι, κι απ' τη ζωή. 


38 σχόλια:

  1. Δεν υπαρχουν σχόλια γραφει εδώ απο πανω ακριβως............και τι να σχολιασεις Κανελλακι μου μετα απο μια τόσο συνταρακτική και ανθρωπινη ιστορια.... μηπως να σωπάσω; αυτο νομιζω θα είναι το καλύτερο... .....ενα μονο μεγαλο ευχαριστω... να σε έχει ο ΘΕΟς καλά..!! φιλω σε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανυπέρβλητο...σιωπηρό... ηχηρό , και τόσο δικό μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μαρία μου μοναδικό το κείμενό σου το αφιερώνω με όλη μου την καρδιά σε όλους όσους έχουν παρέα το βουητό της πόλης με την ελπίδα ότι θα τους κοιτάξουν όλοι αλλιώς μία μέρα!
    Οτι θα καταφέρουν να αλλάξουν τα βλέμματα!
    Θα άλλαζαν μετά τόσα πράγματα!
    Την καλημέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου επίσης καταπληκτική ιστορία νύχτας που με χάραξε είναι μία πεταλούδα που είχε και όνομα Σαμονα νομίζω την έλεγαν.
      Θυμάσαι;;
      Εγώ πολύ καλά!!
      Φιλια!

      Διαγραφή
  4. Δεν υπάρχουν λόγια!
    Ένα αχ μόνο!
    Μαρία μου.....
    ΣΛ!

    υγ: γράψε κι άλλες ιστορίες! δεν υπάρχει όριο!
    δεν υπάρχει και στην πένα σου! ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καθηλωτικό!Δεν έχω τίποτα άλλο να πω..τα είπες όλα!Να΄σαι καλά!Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αχ Μαρία μου ...εγώ τι να γράψω τώρα
    θόλωσαν και λίγο τα μάτια μου και τρέχει
    εμπρός μου το πληκτρολόγιο!!!

    Με συγκίνησες ♥♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανατρεπτικό, σαν την ίδια τη ζωή. Όχι όλων απαραίτητα, αλλά κάποιων ονειροπόλων σίγουρα. Από εκείνους τους ονειροπόλους, που τσουγκρίζουν "τα πλαστικά μας κολωνάτα" κι ακούγονται πορσελάνινες μουσικές...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μοναδική κινηματογραφική σκηνή, που προκαλεί ένα σιωπηλό λυγμό μέσα από την ανάγνωσή της!!!
    Μοναδικός και ο λόγος σου για τον άνθρωπο και την εγκατάλειψή του...
    Σε φιλώ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Απο τα πιο καλογραμμένα κείμενα που διάβασα τον τελευταίο καιρό! Μπράβο!!! Σαν να παρακολουθούσα σκηνή θεάτρου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Είναι κατόρθωμα, Αγκαλιάζεις μια ολόκληρη ζωή, τυλιγμένη σε μια σελίδα γραπτών σου, θέματα αγάπης, αναμνήσεων, ανθρωπιστικά, αλτρουιστικά, ακόμα και όνειρα το πως θ' άθελες να ήταν η ζωή.

    Μου άρεσε εξαιρετικά
    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Δυνατό! Μου άρεσε πάρα πολύ!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Mοναδικό Κανελλάκι μουυυυυ !!!!!Διαβάζω και βρίσκομαι εκεί έξω, αρχίζω να κρυώνω, κουλουριάζομαι και προσπαθώ να αντέξω τον ήχο των σειρήνων των περιπολικών και των ασθενοφόρων...πόσες ρημαγμένες ζωές εκεί έξω.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Έκανε παρέα με τον πόνο του και ευτυχώς δεν ξύπνησε ποτέ. Έπρεπε να αδειάσει κάποια στιγμή το πεζούλι για να καθίσει κάποιο 15χρονο να βγάλει σέλφι.
    Ευτυχώς που μας άδειασε τη γωνιά γιατί είναι άσχημο να περπατάς ανάμεσα σε βρώμικες κουβέρτες.
    Ευτυχώς και γι’ αυτόν που θα ησυχάσει από τις κλεφτές ματιές μας και τα καθημερινά μας δικαστήρια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Πόσα λογοτεχνικά έργα εγκαταλείφθηκαν από τους περισσότερους αναγνώστες λόγω του όγκου τους! Πόσοι συγγραφείς αγωνίζονται να γεμίσουν σελίδες!
    Εσύ, Μαρία, γνωρίζεις πολύ καλά:
    «Ουκ εν τω πολλώ το ευ, αλλ’ εν τω ευ το πολύ».
    Και τι ευ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ποσο σκληρο, οπως η ζωη πολλες φορες μα και ποσο λυτρωτικο οπως τα ονειρα...
    Αχ μακαρι να ταν μονο αποκυηματα φαντασιας..
    Σε φιλω Μαρια μου και καλο σ/κ να χεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Χαίρομαι γιατί κάθε φορά, που έρχομαι εδώ, μεταλαμβάνω κάτι, από τις χαμένες αξίες της ζωής. Το κείμενο της ιστορίας σου Μαρία μου, είναι εκπληκτικό, όπου, οι έννοιες πρέπει να συσταλλούν για να χωρέσουν στο εμβαδόν της σύλληψης κι αντίληψης σου! Πολλές φορές, στο σκοτάδι ενός "λειψού" εγώ ντύνεται η πράξη χωρίς σκοπό, το θάνατο της τρέλας ή και το αντίθετο, μα όπως και να 'χει το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Μακάρι ν' ανθίσει γύρω απο τα κάγκελα της σιωπής και της αδιαφορίας αγιόκλημα ευωδιαστό κι αισιόδοξο! Να είσαι καλά Μαρία μου και να έχεις μια όμορφη βραδιά! Φιλιά πολλά με μια αγκαλιά γεμάτη άνοιξη!:-))❤️

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Εδώ Μαρία προσπαθώ να απαλλαχτώ όσο μπορώ απ τον κόμπο στο λαιμό για να γράψω..... και τι να γράψω δηλαδή..... τι να πω...... πως να το κρίνω και να το εισπράξω αυτό το κείμενο ; έχει τη σφραγίδα σου.....! είναι δικό σου, δημιούργημα της ψυχής σου... συνεπώς θα πρέπει να πω ότι όπως λένε και άλλοι φίλοι παραπάνω, πόσος θησαυρός είναι ανάμεσά μας σαν τη γραφή σου και μένει έτσι......πόσος....
    Μετά......... να μιλήσω για τη συνάντηση ; για το διάλογο-μονόλογο της νύχτας σου....
    Καλό ξημέρωμα με ζεστές καρδιές Μαρία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Τι να σχολιάσει κανείς μετά απ' αυτό;
    Ευχαριστούμε που γράφεις!
    Δεν έχω λόγια...
    Ελπίζω να γράψεις κι άλλες ιστορίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Και εγώ τώρα τι να πω? Υποκλίνομαι...και επιστρέφω στην γωνιά μου ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Φόρος τιμής, σ' αυτούς που η ζωή, δεν φάνηκε ευσπλαχνική... και είναι πολλοί αυτοί που η ζωή τους έριξε στις κόγχες των πεζοδρομίων, ακόμα και ψυχολογικά...
    Η γραφή σου, έχει το χάρισμα ν' αγγίζει και την πιο σκληρή καρδιά και αυτό είναι ένα όπλο ενάντια στην αναισθησία πολλών... χίλια μπράβο Μαρία μου!
    ΑΦιλάκια καρδιάς! <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Αχ βρε Μαριω! Καθε φορα! Καθε φορα αγγιζεις κατι πολυ βαθια στην ψυχη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. @ όλους σας: Ένα μεγάλο ευχαριστώ για τα σχόλια και την παρέα σας. Με τιμούν & με συγκινούν πολύ...
    Οι ιστορίες αυτές, "γράφονται" ακόμα και τώρα που μιλάμε εκεί έξω. Οι εμπνευστές και δημιουργοί αυτού του κοινωνικού εκτρώματος, κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσά μας, ανερυθρίαστοι κι αμετανόητοι.
    Εύχομαι οι ψυχές που κουβαλούν στο λαιμό τους, να γίνουν οι Ερινύες και οι τιμωροί τους!
    Να είστε όλοι καλά και πάλι σας ευχαριστώ απ' την καρδιά μου ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Υποκλίνομαι στους ανθρώπους αυτούς που νικάνε το κρύο-εμείς με 3 κουβέρτες το χειμώνα και γκρινιάζουμε
    Υποκλίνομαι σε αυτούς τους ανθρώπους που με το κεφάλι γερμένο προς τη γη κοιτάνε ουρανό-εμείς οι λυγερόκορμοι, με τη μύτη ψηλά κοιτάμε πάτο.
    Υποκλίνομαι σε αυτούς τους ανθρώπους που "θεατριζουν" τη ζωή μιλώντας με τον εαυτό τους-εμείς μιλάμε; ξέρουμε ποιοι είμαστε που πάμε;
    Υποκλίνομαι στο μοναδικό και αστείρευτο ταλέντο σου!
    Για άλλη μια φορά, συνέχεια θα το λέω, με συγκίνησες ....δυστυχώς, υπάρχει και αυτή η ζωή! :-(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Μόνο εσύ θα μπορούσες να γράψεις ένα τέτοιο κείμενο και μόνο εγώ δε θα είχα λόγια να σου πω...χάθηκαν όλα μέσα στη νύχτα!
    Να είσαι καλά!

    Φιλιά πολλά και καλό Σαββατοκύριακο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Υπέροχη γραφή Μαρία μου
    και πολύ δυνατό κείμενο.
    Με την πένα σου ξέρεις και κάνεις την ανατροπή του καθοπρεπισμού.

    Φιλιά πολλά !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Στ΄αλήθεια απόλαυσα το κείμενό σου με μεγάλο ενδιαφέρον.
    Με εντυπωσίασε ο τρόπος της γραφής σου.
    Υπέροχα δοσμένος.
    Και η ιστορία σου γεμάτη συγκίνηση.
    Νάσαι καλά και καλή σου επιτυχία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Εκπληκτικό! Μια σύγχρονη εκδοχή του παραμυθιού ‘’Το κοριτσάκι με τα σπίρτα’’
    Μόνο που εκείνο ανήκει στη σφαίρα του παραμυθιού, ενώ το κείμενό σου στη
    σφαίρα-χώρα του εφιάλτη.
    Πόσα σπίρτα-ζωές καμένα;
    Αντί άλλης ευχής, το μόνο που εύχομαι είναι να συνεχίσεις να γράφεις, να γράφεις, να γράφεις…
    Σ' ευχαριστώ, που μας παραχωρείς ένα κομμάτι του εαυτού σου και των σκέψεών σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Από την εποχή του Άντερσεν, που το φαινόμενο ήταν κιόλας παλιό, ως την δική μας , που το βαφτίσαμε νέο , υπάρχουν άνθρωποι που καίνε το τελευταίο τους σπίρτο , για να φωτίσουν την ανατολή της ψυχής τους έξω απ το σκοτάδι αυτού του κόσμου. Ως πότε το παραμύθι, δεν θα είναι παραμύθι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. ...και οταν τους ρωτας "θελετε κατι,χρειαζεστε καποια βοηθεια"
    απαντουν "οχι,ειμαστε καλα"
    αυτη ειναι και η τιμωρια για τον καταναλωτισμο μας,
    γιατι τουλαχιστον εμενα
    με εσφαξε αυτη η απαντηση
    βραδυ πρωτοχρονιας
    με πολικο κρυο
    στο κεντρο της αθηνας.

    γεννηση και θανατος ιδια ημερομηνια......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Κανελλάκι μου μόνο ευχαριστώ μπορώ να πω για την ιστορία που μας χάρισες. Ένα πικρό χαμόγελο σαν λυγμός που δεν θέλει να βγει μένει στο τέλος της ανάγνωσης και πιο πολύ γιατί ξέρω πως είναι αλήθεια όλο αυτό.
    Το βλέπω και ντρέπομαι.


    Πιο πολύ ντρέπομαι για την κατάντια μας, για την χαμένη ανθρωπιά τους, για όσα άφησαν να γίνουν εις βάρος της πατρίδας μας, για το απύθμενο θράσος τους που όρια δεν έχει… για όλους εκείνους που χαίρονται με την δυστυχία του άλλου, που περιμένουν να πέσει επιτέλους στο καναβάτσο η χώρα μας για να πανηγυρίσουν και να λέγονται Έλληνες.

    Καλή εβδομάδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Τι περισσότερο από ένα παραλήρημα η ζωή μας. Τι λιγώτερο από μια ορχήστρα δρόμου τ' ακούσματά μας.Τι ομορφότερο από το άκουσμα δύο πλαστικών ποτηριών που συγκρούονται στο " εις υγείαν".Τι ασχημότερο από τα άπλυτα της καθημερινότητάς μας. Τι γλυκύτερο από το ζεστό λόγο. Τι χυδαιότερο από την απαξίωση, σε λίγα αποφάγια, που μπορούν να δώσουν σταγόνα ζωής. Τι ερωτικότερο από ένα χορό που οι χορευτές δεν ξέρουν να χορεύουν αλλά ξέρουν ότι θέλουν να χορέψουν.Τι πιο αληθινό από μια κουβέρτα, που θέλει να φωλιάζει στη αγκαλιά ενός παιδιού, του κάθε παιδιού, αντικαθιστώντας τη ζεστασιά, των σπλάχνων της μάνας και το κουλούριασμα μέσα σ' αυτά. Τι πιο ανθρώπινο να θυμάσαι πότε γεννήθηκες, χωρίς να μπορείς να θυμάσαι το πως.
    Ο άνθρωπος στο μεγαλείο του, μέσα στους διαλόγους σου Μαρία. Μέσα στις λέξεις που μας ταιριάζουν μέσα στις λέξεις που δεν μας ταιριάζουν αλλά μας εξουσιάζουν και είμαστε περήφανοι γιαυτό σαν άνθρωποι.
    Την αγάπη μου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Τι να πω και τι να σχολιάσω τώρα;
    Αφήνω το θαυμασμό μου για το κείμενό σου και τη λύπη μου για την κατάντια μας...
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Σας ευχαριστώ θερμά όλους για τα σχόλια σας και πιο πολύ για τη νοερή συμμετοχή σας σ' αυτή τη βραδινή βόλτα στα άστεγα όνειρα.
    Να μην ξεχνάμε και να μην προσπερνάμε τις αληθινές "κουβέρτες" που είναι διάσπαρτες στα πεζοδρόμια και στις πλατείες. Ακόμα και τώρα και δεν ξέρω για πόσο ακόμα...
    Θερμή παράκληση, αν μου την επιτρέπετε...
    Να'στε καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Αχ... πόνεσε η καρδιά μου... Τόσο τραγική ιστορία της νύχτας κι όμως τόσο συχνά τη συναντάμε τη σημερινή εποχή. Η γραφή σου όπως πάντα μαγευτική Μαρία, μου αρέσεις πάρα πολύ!
    Καλό ξημερωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Καμιά φορά οι Ιστορίες της Νύχτας μιλούν για τραγικές καταστάσεις που η ζωή τις δείχνει για καθημερινές και εμείς συχνά χαμένη στην καθημερινότητα μας, τις αντιμετωπίζουμε ως αδιάφορες.
    Πολύ δυνατή ιστορία.
    Καλημέρα! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.