Μ' ένα πρόταγκον ξεχνιέσαι...

"Τ' αγγειά γινήκαν θυμιατά και τα σκατά λιβάνι. 

Οι βλάχοι γίναν δήμαρχοι κι οι γύφτοι καπετάνιοι" 

(ελληνικό γνωμικό)

Για την ιστορία: Η πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου αντέδρασε την Τετάρτη 20/5 στην απόφαση της αστυνομίας να ανακόψει την πορεία γιατρών και εργαζομένων στα νοσοκομεία προς το Μέγαρο Μαξίμου, τοποθετώντας κλούβες στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας μπροστά στη Βουλή.

Ακολούθησε ισχυρή έκρηξη επιθετικών δηλώσεων, δηκτικών σχολίων και ειρωνικών αναρτήσεων.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης απ'το πιλοτήριο του "βομβαρδιστικού", εκτόξευσε πάραυτα το ακόλουθο ιστορικό ανακοινωθέν:
“Η κυρία Κωνσταντοπούλου όπως η ίδια έχει πει δεν είναι απλώς η Πρόεδρος της Βουλής, είναι ο τρίτος πολιτειακός παράγων και ως τέτοια θα έχει λόγο παντού, ακόμη και για τη διάταξη των δυνάμεων της Αστυνομίας στα πεζοδρόμια και τους δρόμους. Σε λίγο και στην... αγροφυλακή". 

Επίσης για την ιστορία, θυμήθηκα κάτι παλιά άρθρα στο Protagon. Ένα απ' αυτά, είχε δημοσιευτεί τον Μάϊο του 2011 και είχε τίτλο "Υπάρχει ζωή χωρίς μπάτσους;". Κατά λάθος προφητικός ο τίτλος του, αφού και Ζωή υπάρχει και ζωή χωρίς μπάτσους επίσης. Στον επίλογο του άρθρου, έγραφε τότε ο Ποταμάρχης:

"...Τι να καταλάβει από επεισόδια στο Σύνταγμα, ο βουλευτής που παρκάρει κατευθείαν στο υπόγειο της Βουλής; Τι να καταλάβει ο αριστερός, ο κυβερνητικός, ο δεξιός, ο ακροδεξιός αξιωματούχος που έχει την αστυνομία να του φυλάει το κόμμα, το σπίτι, το αμάξι; Οι υπόλοιποι όμως που ούτε σωματοφύλακες έχουμε, ούτε κουστωδίες μας συνοδεύουν, καταλαβαίνουμε. Και για να δώσουμε ένα τέλος σε αυτή την «ασυνεννοησία», έχω μια πρόταση. Να αποσυρθούν από σήμερα, όλοι οι «μπάτσοι» από τους «πολιτικούς στόχους». Να φύγουν από την Κουμουνδούρου, τον Περισσό, την Ιπποκράτους, τη Συγγρού, την Καλλιρόης. Να φύγουν από τα υπουργεία και από τα σπίτια των αρχηγών. Να φύγουν από τα αυτοκίνητα τους και από τα γραφεία τους. Να μη συνοδεύουν οι «μπάτσοι» τα σχολικά των παιδιών τους, ούτε τις κυρίες τους στα ψώνια. Και αφού φύγουν και περάσουν μια εβδομάδα απροστάτευτοι και μόνοι, μετά να έρθουν να μιλήσουμε για τη βία στην πόλη. Ας ξεκινήσουν σήμερα οι αριστεροί, αύριο οι υπουργοί, μεθαύριο οι δεξιοί και οι ακροδεξιοί. Τους αναφέρω με την σειρά της κοινωνικής ευαισθησίας που έχουν επιδείξει (στα λόγια). Να πουν δημοσίως:

Δεν θέλω πια κανένα αστυνόμο στα πόδια μου. Θέλω να ζήσω σαν πολίτης του κέντρου. Ακόμη και στις διαδηλώσεις θα πηγαίνω μόνος μου. Χωρίς βοηθούς και παρατρεχάμενους. Και το Σύνταγμα μόνος μου θα το διασχίσω και την Ομόνοια και την Πατησίων και την Αγίου Κωνσταντίνου και την Πειραιώς. Τολμάει κανείς; Ένας έστω;"

Ανάμεσα στα σχόλια των αναγνωστών, αντιγράφω το εξής εύστοχο: 

"Ωραία τα λες...Πρέπει να γίνεις συγγραφέας... Αν αυτά που γράφεις γίνουν ταινία επιστημονικής φαντασίας, μπορεί να πάρεις και το oscar... Σκέψου το..."

Υστερόγραφο: Η Ζωή Κωνσταντοπούλου θα μείνει στην ιστορία ως μια μη συμβατική Πρόεδρος. Δεν κρύβεται πίσω από κουρτίνες, καναλάρχες, σκηνοθέτες του πολιτικού πεδίου και υποκριτικούς καθωσπρεπισμούς. Λέει αυτό που πιστεύει. Και πιστεύει αυτό που λέει. Δεν ξέρω αν είναι σωστή ή λάθος. Αναγνωρίζω όμως στο πρόσωπό της, αυτό το κρυφό απωθημένο που είχαμε όλοι μας. Να βρεθεί επιτέλους ένας ακριβοδίκαιος άνθρωπος, με καθαρή ματιά και να τα λέει έξω απ' τα δόντια. Αν δεν το αντέχουμε, είναι πρόβλημά μας. Όχι δικό της. Η ιστορία δεν είναι κουίντα. Δεν συγχωρεί αλλαγές ρεπερτορίου, ανάλογα με το πού φυσάει ο άνεμος των συμφερόντων. Αναδεικνύει ως πρωταγωνιστές, όσους μένουν σταθεροί στα πιστεύω τους, με όποιο πολιτικό κόστος. Και καταβαραθρώνει τους κομπάρσους που την κρυφοκοιτάζουν δειλά απ' το παρασκήνιο, περιμένοντας τα λόγια του υποβολέα να τους σιγοντάρουν.

 

Γατίσια φιλιά σε όλους! Νιαρ....