Τρέμω, μανούλα! *

 

Στις μανάδες που αποχωρίστηκαν τα παιδιά τους. Στη φρίκη ενός πολέμου. Στο αεροδρόμιο ή σ’ ένα λιμάνι. Από κάποιο τραγικό παιχνίδι της μοίρας. Στις μανάδες που σήμερα θ’ ανάβουν το καντήλι σ’ ένα μνήμα και θα κλαίνε βουβά.

Στις γυναίκες που δεν ένιωσαν τη χαρά της μητρότητας, αλλά έγιναν μανάδες για τα ορφανά του κόσμου.

Στις γιαγιάδες που επιστρατεύτηκαν σε καιρούς ζοφερούς, να ξανακάνουν τη μητρική τους θητεία, και να σταθούν φύλακες άγγελοι στα παιδιά και στα εγγόνια τους.

Στις μανάδες μας που παλεύουν γενναία με το γήρας, την αρρώστια ή και την ανημπόρια. Τα αποστεωμένα τους δαχτυλάκια που, μέρα με τη μέρα, ξεσφίγγουν το κράτημά τους απ’ τη ζωή, είναι αυτά που μας δείχνουν ακόμα το δρόμο. “Προχώρα με το κεφάλι ψηλά και όρθια την ψυχή, μη σταματάς σε κανένα εμπόδιο!”

Στις ακριβές μας μανάδες που μας δίδαξαν με τα ισχνά τους μέσα, την ύψιστη τέχνη της αγάπης. Και κάθε τους δάκρυ αποχωρισμού, είναι και μια σταλιά απ’ την ψυχή τους. Που κάνει τον κόσμο πιο όμορφο.

* Ο τίτλος της ανάρτησης είναι απ’ τον στίχο της Μυρτιώτισσας (λογοτεχνικό ψευδώνυμο της Θεώνης Δρακοπούλου) στο ποίημά της «Μανούλα»

 

//Αν με πηγαίναν αύριο στην κρεμάλα

μανούλα μου μανούλα δόλια μάνα

ξέρω ποιανού το δάκρυ στάλα στάλα

θα ’πεφτε από τα μάτια τα μεγάλα

μανούλα μου μανούλα δόλια μάνα//

“Ένας ευαίσθητος ληστής” του Νίκου Γκάτσου

"Σα νάμαι, λένε, από τη Σπάρτη

έχω παιδί τον Πρώτο Αντάρτη―

κι εσύ τ’ αντέχεις, βρε καρδιά μου!"

Ο επίλογος δεν θα μπορούσε να είναι άλλος απ' το τραγούδι του αξέχαστου Καζαντζίδη 

"Μάνα μου". 

Α ρε Στελάρα... να είστε και οι δυο σας καλά εκεί πάνω ♥