Εννιά χρονών γαϊδούρι και πετάς πέτρες στη θάλασσα;

 

}Χαίρομαι ιδιαίτερα που είμαι η πρώτη που σε επισκέφθηκα στο καινούριο σου σπιτικό.

Πιστεύω να σου κάνω καλό ποδαρικό.
Καλορίζικο και γεμάτο με αγάπη και ζεστασιά~

Φλώρα – 01 Σεπτεμβρίου, 2013

Αυτό ήταν το πρώτο σχόλιο που αναρτήθηκε στο Απάγκιο. Από μια αγαπημένη φίλη που δεν έφερε καλοτυχία μόνο στο μπλογκ, αλλά και στη μετέπειτα συγγραφική μου πορεία. Η παρέα μεγάλωσε, κάποιοι έφυγαν, κάποιοι άλλοι ήρθαν, όπως γίνεται και στη ζωή μας άλλωστε. Κι αν θα έπρεπε να κάνω «ταμείο» μετά από εννιά χρόνια παρουσίας στο διαδίκτυο, αισθάνομαι πως το Απάγκιο ήταν ένας μικρός θησαυρός εν μέσω συναισθηματικής ένδειας. Kαι μιας γενικευμένης αδράνειας που κατάντησε η συλλογική μας κατάθλιψη, μετά και τον εγκλεισμό της πανδημίας.

Ο λόγος που ξεκίνησε να υπάρχει ήταν ξεκάθαρα θεραπευτικός. Ήταν η άγρια εποχή των μνημονίων και της φτώχειας. Ήταν τότε που συνάνθρωποι αυτοκτονούσαν καθημερινά απ’ την απόγνωση και οι κοινωνικές ανισότητες ήταν εμφανέστατες σ’ όλα τα πεδία της ζωής μας. Κι ήταν η ύστατη προσπάθεια να πετροβολήσω με τις λέξεις μου όλα όσα μού στερούσαν το οξυγόνο. «Ο καθείς και τα όπλα του» όπως έγραψε ο μεγάλος μας ποιητής στο «Άξιον εστί». Όχι πως θα μερέψεις το θηρίο με μια πετρούλα, το πολύ να πετύχεις μια επιδέξια ρίψη και να μετρήσεις δυο-τρεις, ίσως και παραπάνω, αναπηδήσεις πάνω στο νερό. Ωστόσο η χαρά του να βλέπεις την πέτρα σου να ταράζει την ακινησία, είναι απερίγραπτη. Κι αν, αντί να βουλιάξει στο βυθό, χορεύει σαν χελιδονόψαρο πάνω στο νερό, νιώθεις πως άξιζε η προσπάθεια.

Εννιά χρόνια Απάγκιο κι αν μπορούσα να του δώσω μορφή, θα ήταν σίγουρα το αγόρι στη φωτογραφία (ποιου άλλου;) του Θάνου. Να σημαδεύει τη θάλασσα με τα βότσαλα κάτω απ’ τον αυγουστιάτικο ήλιο. Κι ας ξέρω πως οι πρώτες «ψύχρες» έχουν πιάσει για τα καλά. Αν δεν ντρεπόμουν μη και φανώ υπερπροστατευτική, θα του φώναζα: “Ρίξε μια ζακετούλα πάνω σου, θα κρυώσεις”. Αλλά, άντε να κάνεις ζάφτι ένα εννιάχρονο που οργώνει ξυπόλητο τις πέτρες. Και που του έχεις μάθει εσύ πρώτη, να ξεδιπλώνει τα φτερά του και να σημαδεύει ψηλά.

Ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου όλους τους φίλους που συντροφεύουν αυτό το ταξίδι, χρόνια τώρα.

Εύχομαι ολόψυχα να έχετε ένα ηλιόλουστο αποκαλόκαιρο και γερές αντοχές για όλα τα δυσοίωνα που, όπως λένε τα δημοσιογραφικά φερέφωνα, έρχονται οσονούπω…

Mαζευτείτε...

Ενσταντανέ του 2021

Την “υπέροχη” αυτή χρονιά, που δεν βλέπουμε την ώρα και τη στιγμή να την ξεπροβοδίσουμε, έγιναν και όμορφα πράγματα. Ως μέλος της μικρής μας αλλά θρυλικής, πλέον, κοινότητας-μπλογκοπαρέας, αναγνωρίζω πόσο υποστηρικτική ήταν η συνύπαρξή μας, κυρίως όταν φούντωνε ο φόβος και μας πάγωνε το κορωνοαγιάζι. Το μοιραζόμασταν όμως, ο καθένας με τον τρόπο του. Κι αυτό ήταν που, προσωπικά τουλάχιστον, με παρηγόρησε, μου έγλυψε πληγές  και διατήρησε το χαμόγελό μου στη θέση του. Ενίοτε, δάκρυζα κι απ’ τα γέλια, πράγμα σπάνιο για τις μέρες μας. Μια ανάρτηση, ένα σχόλιο, μια φωτογραφία, ακόμα και μια λέξη σας που μ’ άρπαζε απ’ το μανίκι για να με βγάλει μια βόλτα στη λιακάδα, όλα αυτά και το καθένα ξεχωριστά, ήταν τα κρυφά αναλγητικά μου. Αυτά ήθελα να θυμηθούμε κι ας μοιάζουν αυτονόητα ή ασήμαντα. Είναι σαν τα ταπεινά αλλά απαραίτητα υλικά μιας συνταγής, που αν και «δεύτερα», είναι αυτά που δίνουν γεύση και νοστιμιά στα κυρίως υλικά. Κι όπως λένε κάποιοι αγαπημένοι φίλοι της μπλογκοπαρέας μας:

«Μην ξεχνάτε να φοράτε το χαμόγελό σας» γιατί …

«Η ζωή είναι ωραία» κάτι σαν…

«…ένα σπιτικό ηδύποτο σε ακριβό σκαλιστό ποτηράκι, γεμάτο γεύσεις» 

"Είχε περισσέψει λίγο νήμα, να το πετάξω;" (Ρούλα)

Αν μετρούσαμε το χρόνο σε δευτερόλεπτα, τότε σύντομα θα υποδεχτούμε τα επόμενα 31.536.000 της νέας χρονιάς. «Το νου μας ρεμάλια», να τα ξοδέψουμε σωστά και να μην τα σπαταλήσουμε αστόχαστα. Κι αν γινόταν να φτιάξω μια λίστα με μερικές απ’ τις πιο όμορφες στιγμές που μοιραστήκαμε ετούτη τη ζόρικη χρονιά, αυτές θα περιείχαν τη συγκίνηση, το γέλιο και το νοιάξιμο που διακινήθηκε εν αφθονία μεταξύ μας.

Τα Αχτιδένια φιλάκια της Γεωργίας ήταν αυτά που με έμαθαν πως η απάντηση στα εμπόδια της ζωής είναι ένα μεγαλοπρεπές «E, και;». Το μέγα γιατροσόφι της ανθρώπινης ύπαρξης, το ξετρύπωσα στο μαγικό κόσμο της Στεφανίας: «Άφησε την ομορφιά αυτού που αγαπάς, να είναι αυτό που κάνεις». Στου Μυαλού τα γυρίσματα είναι ο πολιτισμός που μας κάνει ανθρώπους κι ο Βασίλης ήταν η σταθερή αξία στην παρέα μας. Κάτι σαν τα φώτα πορείας μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Κι όταν ο δρόμος οδηγεί σε αδιέξοδο, η λύση είναι μία: στρίβειν δια της τέχνης. «Με ιάμβους και δακτύλους, με τροχαίους κι αναπαίστους και αμφίβραχεις» και μη με ρωτάτε τι θέλει να πει ο ποιητής μας. Ο Άρης στοχεύει πάντα στο δόξα πατρί της επικαιρότητας και μας μαθαίνει ξεχασμένες λέξεις και σπάνιες αξίες.

Τις καλύτερες αποδράσεις μου τις έζησα σε Cinefil βραδιές και μέσα απ’ την έμπειρη ματιά του Γιάννη, έμαθα να παρατηρώ τις γωνίες λήψης και τα συναισθήματα που κρύβουν οι σιωπές του σκηνοθέτη. Ατενίζοντας τη ζωή μέσα απ’ τη διαρκή δημιουργία είναι η απάντηση για να βγούμε απ’ τις σπηλιές που κρυβόμαστε κι αυτό ήταν ένα μάθημα ζωής, ευγενική χορηγία, της ακούραστης Άννας.

Ότι θα (ξανα)ερωτευόμουν τη ζωή δεν το περίμενα με τον παλιοχαρακτήρα που έχω. Χρειάστηκε μια Μαρίνα κι ένας μαύρος γάτος που μου νιαούρισε το μυστικό: «Κάνε νιάου στη μαυρίλα των ημερών και στόλισε τις στιγμές». Έκτοτε, ζω την απόλυτη εισβολή της θετικής της αύρας, σε μορφή χιονοστιβάδας. Κι απ’ τον ιπτάμενο τάρανδο της Μαρίνας, προσγειώνομαι στη Γήινη Ματιά της Μαίρης, όπου έζησα αξέχαστες συγγραφικές σκυταλοδρομίες με άξιους συμπαίχτες και υπέροχα κείμενα.

Αν υπήρχε στ’ αλήθεια ως μαγαζί, θα ήμουν τακτικός θαμώνας. Ο λόγος για το café της Γλαύκης που σερβίρει το τέλειο χαρμάνι. Αγαπημένες και σπάνιες μουσικές, ποιοτικά κείμενα, συνθήματα τοίχου και προβληματισμούς με τους οποίους, συνήθως, ταυτίζομαι. Κι όταν η μετριοπαθής και χαμηλών τόνων Γλαύκη γράφει στην ιερογλυφική (χ@#^%#&^%$), ξέρω πως άλλο ένα, μεταμεσονύχτιο, εκπαιδευτικό νομοσχέδιο ψηφίστηκε, ήδη, ένα ακόμα καρφί στο σταυρό που σηκώνουν οι εκπαιδευτικοί. 

Τα λέει κι η Μάνια απ’ τη μακρινή Μορεάλη που προσπαθεί φιλότιμα να μάθει ελληνικά στα σποράκια της «Σποράκια είναι, όσο τους δίνεις ρουφούν, παίζουν, γελούν». Κι όσο κι αν βρίσκει σθεναρές αντιδράσεις, εκείνη απτόητη και με το χαχαχα στο τσεπάκι της, ατσαλάκωτο και ετοιμοπόλεμο: «Η γιορτή μέσα στην τάξη…τους έδωσα και τα δωράκια που τους είχα φτιάξει … άλλαξα τα γαλλικά και τα μετέτρεψα σε ελληνικές κατασκευές… κουφάλοι κεμπεκιώτες δεν θα σας περάσει χαχαχα».

Κι αν δεν έγινα ακόμα ράκος απ’ αυτά που ζούμε, το χρωστάω, αφενός σε μια φίλη εκ Θεσσαλονίκης, κι αφετέρου σ’ όλους εσάς. Για όσους δεν ξέρουν την αξία ενός ταπεινού κουρελιού, μπορούν να τη μάθουν Δια χειρός Ρένας. Από χριστουγεννιάτικες κάρτες, κοσμήματα και πάνινες κούκλες, μέχρι παπλώματα και πολύχρωμα ριχτάρια ήταν η φετινή λεία της φίλης. Έκανα κι εγώ το κουρέλι μου – φιλότιμο κι έβαλα στόχο να μην πετάω ούτε χνούδι! Γιατί, όπως λέει μια άλλη χρυσοχέρα φίλη: «ο στόχος είναι εκείνο το ιδιαίτερο παιχνίδισμα του νου που γίνεται γέφυρα με την ψυχή για να σε πάει όσο μπορεί πιο μακριά». Ο πολυμερικός πηλός της Αννίκας και τα ξύλινα σπιτάκια της μου είπαν τις πιο παραμυθένιες καληνύχτες. Κι επειδή στα Μονοπάτια της Φαντασίας όλα μπορούν να συμβούν, ίσως έρθει επιτέλους η ώρα που η σύγχρονη Κοκκινοσκουφίτσα θ’ αλλάξει μονοπάτι και ρόλο, για ν’ ακολουθήσει τη μέθοδο της Πίπης: «Στρίβειν αποτόμως».

Κλείνω με κάτι που διάβασα στον Μάκη και με εκφράζει απόλυτα. «Κάντε χώρο στην αγάπη να περάσει. Αφήστε την να γεμίσει την ψυχή σας». Και δική μου ευχή και προσδοκία για τις φετινές γιορτές.

Να προσέχετε τους εαυτούς σας, να μη σταματάτε να διεκδικείτε και ν’ αντέχετε στα χτυπήματα. Σας ευχαριστώ από καρδιάς που υπάρχετε στο απάγκιο μου ♥

✿ Χ ρ ό ν ι α  π ο λ λ ά  ❀

v  Ζητώ συγγνώμη γιατί -μοιραία- άφησα εκτός πολλούς καλούς φίλους. Επιφυλάσσομαι για την επόμενη διαδικτυακή μάζωξη.

v  Η ανάρτηση αυτή συμμετέχει στις Ιστορίες των Χριστουγέννων που οργανώνει η Μαρία Νικολάου στο ΚΕΙΜΕΝΟ

v  Ραντεβού όλοι στης Αριστέας για συμπόσιο και σπιτικά «μεζεδάκια»…

[Oι φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται απ' το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους] 

 

 

 

Οχτώ χρόνια και μεζεδάκια διακοπών

Προσπαθώ να κρατήσω όσο γίνεται περισσότερο τη γλυκιά γεύση απ’ τους πρωινούς λουκουμάδες που μας ετοίμαζε η κυρία Γαρυφαλλιά στον ξενώνα. Την πανοραμική θέα απ’ το μικρό μπαλκόνι, με το παλιό καρνάγιο στο ακρολίμανο και την απλωσιά της θάλασσας ν’ αγκαλιάζει τρυφερά το μικρό ψαροχώρι. Στο θαλάσσιο μονοπάτι που συναντιέται ο Παγασητικός με το Αιγαίο, είναι μια μικρή κουκίδα στο χάρτη, ένας τόπος που κουβαλάει βαριά ιστορία και φυλάει με σεβασμό τις πύλες του βουνού των Κενταύρων.

Νησιώτικο περιβάλλον, τριπουρομεζέδες πλάι στους ψαράδες που ξεμπλέκουν τα δίχτυα τους, ασβεστωμένα πλακόστρωτα δρομάκια, μυρωδιές  απ' τα τσουκάλια των σπιτιών, ντόπια προϊόντα από συνεταιρισμούς και υπαίθριους πάγκους, και φιλόξενοι άνθρωποι που δεν τσιγκουνεύονται τις καλημέρες τους και διατηρούν ατόφια τη ντοπιολαλιά και τα έθιμά τους. 

Το νησάκι απ' τον Αλογόπορο με θαλάσσιο ταξί, είναι η αφορμή για να μετρήσεις τις αντοχές σου στην πεζοπορία, να δροσιστείς στον ολάνθιστο αυλόγυρο του μοναστηριού της Ευαγγελίστριας και να διασχίσεις τα μονοπάτια που κάποτε "φιλοξένησαν" πέντε χιλιάδες γυναίκες εξόριστες. Τα κρυστάλλινα νερά της Πράσινης Άμμου, είναι το σημείο που γαληνεύει η ψυχή, αποσυμπιέζεται το σώμα και το μυαλό, ακόμα κι αν ένα ιδιωτικό σκάφος έχει ρίξει άγκυρα και φαλτσάρει στη μουσική πανδαισία της φύσης. 

Για την ιστορία πάντως, τα τζιτζίκια νίκησαν πανηγυρικά τα "τάκα-τούκα" απ' τις ρακέτες και, για καλή μας τύχη, οι θορυβώδεις σκαφάτοι επισκέπτες, αναχώρησαν γρήγορα για το ταβερνάκι στην άλλη άκρη του νησιού. Δεν  ξέρω αν είχαν επίγνωση της ιερότητας του τόπου κι αν διέκριναν ανάμεσα στις πικροδάφνες τους μικρούς ξύλινους σταυρούς με τα ξεθωριασμένα ονόματα των νεκρών. Απ' τα ξεφωνητά τους πάντως καθώς σήκωναν άγκυρα για να φύγουν, νομίζω πως ήξεραν με λεπτομέρειες το μενού της ταβέρνας και το "πόσο "γ@μ@τη" είναι η ντόπια καραβιδομακαρανάδα"...

[φωτογραφίες από Παλαιό Τρίκερι & οικισμό Αγίας Κυριακής]

Στο υστερόγραφο του φετινού καλοκαιριού, το Απάγκιο γιορτάζει τα οχτώ του χρόνια. Σας ευχαριστώ για την πολύτιμη συντροφιά σας και για όλα τα ωραία που διακινούμε μέσα απ’ τις αναρτήσεις και τα σχόλιά μας! Σε συνθήκες ζόρικες και πιεστικές, και σε πείσμα των (αρίστων) καιρών που μας θέλουν όλους ενοχικούς και καταθλιπτικούς, εμείς βαστάμε αδιάσπαστη την ανθρώπινη αλυσίδα μας. Και προχωράμε. Καλό αποκαλόκαιρο σ’ όλους σας!

Και να προσέχετε, οσονούπω καταφτάνουν οι μεγάλες “ψύχρες” ♥

 

Τρέμω, μανούλα! *

 

Στις μανάδες που αποχωρίστηκαν τα παιδιά τους. Στη φρίκη ενός πολέμου. Στο αεροδρόμιο ή σ’ ένα λιμάνι. Από κάποιο τραγικό παιχνίδι της μοίρας. Στις μανάδες που σήμερα θ’ ανάβουν το καντήλι σ’ ένα μνήμα και θα κλαίνε βουβά.

Στις γυναίκες που δεν ένιωσαν τη χαρά της μητρότητας, αλλά έγιναν μανάδες για τα ορφανά του κόσμου.

Στις γιαγιάδες που επιστρατεύτηκαν σε καιρούς ζοφερούς, να ξανακάνουν τη μητρική τους θητεία, και να σταθούν φύλακες άγγελοι στα παιδιά και στα εγγόνια τους.

Στις μανάδες μας που παλεύουν γενναία με το γήρας, την αρρώστια ή και την ανημπόρια. Τα αποστεωμένα τους δαχτυλάκια που, μέρα με τη μέρα, ξεσφίγγουν το κράτημά τους απ’ τη ζωή, είναι αυτά που μας δείχνουν ακόμα το δρόμο. “Προχώρα με το κεφάλι ψηλά και όρθια την ψυχή, μη σταματάς σε κανένα εμπόδιο!”

Στις ακριβές μας μανάδες που μας δίδαξαν με τα ισχνά τους μέσα, την ύψιστη τέχνη της αγάπης. Και κάθε τους δάκρυ αποχωρισμού, είναι και μια σταλιά απ’ την ψυχή τους. Που κάνει τον κόσμο πιο όμορφο.

* Ο τίτλος της ανάρτησης είναι απ’ τον στίχο της Μυρτιώτισσας (λογοτεχνικό ψευδώνυμο της Θεώνης Δρακοπούλου) στο ποίημά της «Μανούλα»

 

//Αν με πηγαίναν αύριο στην κρεμάλα

μανούλα μου μανούλα δόλια μάνα

ξέρω ποιανού το δάκρυ στάλα στάλα

θα ’πεφτε από τα μάτια τα μεγάλα

μανούλα μου μανούλα δόλια μάνα//

“Ένας ευαίσθητος ληστής” του Νίκου Γκάτσου

"Σα νάμαι, λένε, από τη Σπάρτη

έχω παιδί τον Πρώτο Αντάρτη―

κι εσύ τ’ αντέχεις, βρε καρδιά μου!"

Ο επίλογος δεν θα μπορούσε να είναι άλλος απ' το τραγούδι του αξέχαστου Καζαντζίδη 

"Μάνα μου". 

Α ρε Στελάρα... να είστε και οι δυο σας καλά εκεί πάνω ♥

Απρίλης σκληρός *

Με τόσα ψέματα που έχουμε καταναλώσει τελευταίως, έχουν εξαντληθεί τ’ αποθέματα για την αυριανή πρωταπριλιά. Με γυμνές αλήθειες θα βολευτούμε από δω και πέρα. Με την επίγνωση πως ο κόσμος ασχήμυνε και πως ο ερχομός της άνοιξης είναι προσωπική μας ευθύνη.

Δίχως προετοιμασίες για πασχαλινά γλέντια κι εκδρομές, ξεσηκωνόμαστε μ’ ένα υπέροχο βαλσάκι που είχε γραφτεί ειδικά για τον δεύτερο μήνα της άνοιξης. Η ευτυχία άλλωστε, κρύβεται σε μικρές χαραμάδες του χρόνου. Σ’ ένα θεϊκό τραγούδι, σ’ ένα ματσάκι κατακόκκινες παπαρούνες, σε μια δειλά ειπωμένη αλήθεια και σε μια γενναία μοιρασιά αγάπης με όσους συνυπάρχουμε. Κάπως έτσι εξημερώνεται κι ο πόνος.

[…μη με ζαλίζεις λέγοντάς μου ότι ο κόσμος έχει ανάγκη χαρωπά ποιηματάκια.

 Αυτό που θέλει ν’ ακούσει ο άνθρωπος που βγήκε ζωντανός από το Άουσβιτς

 δεν είναι ότι τα πουλάκια κάνουν τσίου – τσίου στα κλαδάκια, αλλά ότι και

 κάποιος άλλος πέρασε από εκεί και ξέρει τι σημαίνει πόνος] 

έγραφε η Σίλβια Πλαθ, όταν προσπαθούσε να συμφιλιωθεί με τους προσωπικούς της εφιάλτες.

Τραγουδάει η Φωτεινή Βελεσιώτου, σε μουσική του Λάζαρου Σαμαρά και στίχους της Σοφίας Καραχάλιου. Περιλαμβάνεται στο -ζωντανά ηχογραφημένο- διπλό άλμπουμ της Φωτεινής «Τα Διαλεγμένα», που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2016.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

*Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος απ’ το στίχο «Ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός» του Τ.S. Eliot στην «Έρημη Χώρα» (μετ. Γ. Σεφέρης)

Φωτογραφία: Θάνος Τσάκαλος

Έτσι ήτανε

 

Παππού, σήκου, παππούλη: Σήμερα είναι μέρα επίσημη: Τι φυλάς το στρώμα και βογγάς; Όλο βογγάς κι όλο μαλώνεις – σώνεις πια: Έβγα να ιδής: Έλα ν’ αλλάξης και να πας στην αγορά. Ο κόσμος έχει πανηγύρι σήμερα – Σάββατο Λαζάρου:

Το μαθητούδι ζωηρό, καθώς μπήκε στο σπίτι, έφυγε κιόλα. Τόξερε ο παππούς πως ήταν η τρανή. Παραμονή, της Έξοδος η μέρα… Αχ, τέτοια μέρα δε θα ξαναφανή – μήτε ο θεός να δώση:

Τόξερε ο παππούς, κι αυτό από μέρες κι από νύχτες συλλογιόταν. Ο πονεμένος νους του σερνότανε τριγύρω στη μεγάλη Θύμηση. Και την περίμενε τη μέρα αυτή, σα νάτανε ναρχόταν άλλη μια φορά, πρώτη φορά – του κάκου:

Μα του μικρού ταγγόνου οι χαρωπές φωνές του ξάφνισαν το νου. Κι εκεί, να πάλι το τρελόπαιδο μπροστά του. Άφησε τις τρεχάλες για να ξαναρθή και να του γίνη πειρασμός και πάλι.

-Ακόμα κάθεσαι, παππούλη; Λεχώνα θα μου γίνης αυτού πέρα; Απόλυσε κι η εκκλησιά:

-Καλά, καλά, μωρέ παιδί, μη με μαλώνεις τόσο· γέρος είμαι, δε μπορώ να σηκωθώ. Εδώ άσε με να σήπωμαι…

-Τι είπες; Δεν ακούς; Περνάει η Έξοδο!

Αυτός ο λόγος χτύπησε το γέρο αλλόκοτα. Της λιτανείας η βοή, που έφτανε απ’ τον άλλο δρόμο, κρυφή τρεμούλα τούχυσε στα σωτικά· ο νους του σάλεψε άξαφνα.

-Έφτασα: Τ’ άρματά μου:

Ορθός τινάχτηκε σαν παλληκάρι. Ανάλλαγος, ανάμαλλος ζώστηκε το σπαθί. Και βγήκε.

Τα μάτια αγριωπά στυλώνει γύρω του. Κάτι σα να ζητή. Το κανόνι και το τουφέκι γεμίζει όλη τη χώρα μ’ αμέτρητη βοή. Κόσμος πολύς στην αγορά. Όλοι ντυμένοι τα καλά τους. Όλοι τ’ άρματα κρατούν – και ρίχνουν:

Ο λαός παίζει με τη φαντασιά του το παιγνίδι αυτό, στο χρόνο μια φορά. Θέλει να ξαναζωντανέψη τη μεγάλη εικόνα, έτσι για να δη «πώς ήτανε» – κι ο γέρος πάει να το πιστέψη.

Βρίσκεται με ταγγόνι στης λιτανείας την ουρά, κι ακολουθούν. Τέλος στους Τάφους έφτασαν. Εκεί χιλιάδες συναγμένοι στέκονται κι ακούν έναν που βγάνει λόγο, μα ο λόγος είν’ ατέλειωτος. Ο γέρος ακούει, και δεν καταλαβαίνει. Ακούει, και καρτερεί· σαν κάτι φαίνεται να καρτερή…

-Ωρέ, δεν ήταν έτσι: κράζει με δυνατή φωνή.

Άφησε στη μέση τη γιορτή και πήρε το δρόμο πίσω για το σπίτι. Θυμωμένος φαίνεται. Βογκάει, στ’ αγγόνι δε μιλεί. Άξαφνα σταματάει. Εκεί κοντά του κάποιος τραγουδεί. Ένας τυφλός, χωριάτης διακονιάρης, στρωμένος καταγής, παίζει τη λύρα του και τραγουδεί. Λέει το θλιμμένο, το μοιρολόγι του Μεσολογγιού.

Ορθός ο γέρος, άσειστος ακούει. Βρύση πάνε τα μάτια του. Κλαίει ήσυχα, και δε μιλεί. Τέλος κόπηκε το τραγούδι.

-Να, ωρέ, έτσι ήτανε:

Αυτό είπε μοναχά. Και γύρισε στο σπίτι του και στον καϊμό του.

Γιάννης Βλαχογιάννης - 16/12/1911

“ΕΤΣΙ ΗΤΑΝΕ” από το βιβλίο “ΜΕΓΑΛΑ ΧΡΟΝΙΑ” Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ

-----------------------------------------------------------------------

Ζωγραφικός πίνακας: “Η αυτοθυσία”, εκτίθεται στο μουσείο ιστορίας και τέχνης του Μεσολογγίου, François-Émile de Lansac (1827)

Η αυλαία του “καρναβαλιού”

Ας το κάνουμε να φανεί σαν παιχνίδι. Οι χαρταετοί μας θα κάνουν έξυπνους ελιγμούς και θα υψωθούν πάνω απ’ τις εναέριες κάμερες της αστυνομίας. Τους ανοιξιάτικους ανθούς απ’ τα ξινόδεντρα θα τους πετάξουμε χαρτοπόλεμο στα κρανοφόρα ανδρείκελα, και τις σκισμένες μας σημαίες για δικαιοσύνη και ισότητα, θα τις κάνουμε σερπαντίνες να τυλιχτούν γύρω απ’ τις γκρίζες στολές τους, κι ας τις ξεσκίσουν κι αυτές, παράπλευρες απώλειες θα πούμε πως ήταν.

Μόλις σου πω «Πονάω», βγαίνεις. Φέτος θα πολεμήσουμε στ’ αλήθεια με τους κακούς, γι’ αυτό κράτα σφιχτά το δρακόσπαθό σου κι άνοιξε δρόμο για το μέλλον σου. Και μην πιστέψεις επ’ ουδενί  τον βασιλιά καρνάβαλο που θα σε καλοπιάσει με ζαχαρένιες υποσχέσεις και πολύχρωμα κομφετί αριστείας. Μην αφήσεις τα σκοτάδια του να μαυρίσουν την ψυχούλα σου. Εσύ εκεί. Με τα χεράκια σου θα σκάβεις λαγούμια στη λάσπη. Μ’ ένα μικρό λυχναράκι θα φωτίζεις το δρόμο σου. Μέχρι να ενωθεί η φλόγα σου με τις άλλες, να γίνουν η πυρκαγιά που θα κάψει τον βασιλιά του σκότους.

[Καλά Κούλουμα σ' όλους!]

 

(οι φωτογραφίες προέρχονται απ’ το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους)

Καλή Χρονιά!

Ρεφενέ “ρεβεγιόν” απόψε, με ό,τι μας βρίσκεται διαθέσιμο.

Να καλοπιάσουμε το φόβο, να κάνουμε το φαρμάκι πετιμέζι, να γεφυρώσουμε τις αποστάσεις και να υποσχεθούμε ο ένας στον άλλο πως θα τη φτιάξουμε καλύτερη τη χρονιά που καταφτάνει.  

Κι όσο έξω μετρούν κεφάλια και χαμόγελα, ας μην τους κάνουμε το χατίρι. Μόνο με την αγάπη και την ανθρωπιά προχωράνε οι κοινωνίες μπροστά. Με ανθρώπους που τολμάνε να έχουν οράματα. Που είναι ρομαντικοί, ιδεολόγοι, που πολεμάνε έστω και για μια στάλα δικαιοσύνης, που κρατάνε σταθερές τις αξίες τους, που κάνουν πράξη την αλληλεγγύη. Που βιώνουν την αδικία με αξιοπρέπεια και το κεφάλι ψηλά.

Για όλους αυτούς, που τελικά είναι πολλοί.

˚*•̩̩͙✩•̩̩͙*˚＊ Καλή Πρωτοχρονιά και δύναμη στις ψυχές μας! ˚*•̩̩͙✩•̩̩͙*˚＊

 Photo: Henri Cartier-Bresson

Φως - Το xmas δέντρο των bloggers

 

Φρυκτωρίες με φωτιές φίλων

φίλιους φρύκτους να πυροδοτούν τους πυρσούς της ελπίδας

Φως-φανάρι πως φτάνουμε στο φινάλε

Φυτέψαμε τις λέξεις μας

φροντίσαμε τα φυντάνια τους

φυλλορροήσαμε τους φόβους μας

φορτίσαμε με φαντασία τις φθαρτές μας φλεβίτσες

να στήσουμε μια φάτνη φέτος

να υποδεχτούμε το θείο βρέφος

με φωνήεντα άχραντα

και φθόγγους ανεπίληπτους 

 

Κύριε, ελέησόν μας!

να φωταγωγήσουμε το φριχτό έρεβος

με φωτόσπαθα να σημαδέψουμε το στήθος του

την ώρα που κατάλευκα γιασεμάκια

θα φτιάχνουν αστρικά φάσματα στο θόλο Σου!

☞ Λίγα λόγια για το διαδικτυακό δέντρο που εμπνεύστηκε και μας κάλεσε να στολίσουμε παρέα, η Μαρίνα Τσαρδακλή, μέσα απ’ το μπλογκ της:

"Εκεί που ερωτεύομαι τη ζωή"

Στολίζουμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο βάζοντας ο καθένας το στολίδι του που δεν είναι άλλο από ένα θετικό μήνυμα. Κάθε μέρα αυτού του μήνα, και μέχρι να ολοκληρώσουμε τα 24 γράμματα, στολίζουμε συντροφιά με φίλους μπλόγκερς, επιλέγοντας ο καθένας μια λέξη που ξεκινάει απ’ το γράμμα που μας παρέδωσε  η Μαρίνα.

Όπως προφανώς θα καταλάβατε, το γράμμα μου είναι το φ και η λέξη που επιλέγω είναι το  << φως>>. Μια φράση του Καζαντζάκη σαν επίλογος και μια κρυφή προσδοκία να ξαστερώσει γρήγορα:

☞ Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια! ☜

Ευχές απ’ την καρδιά μου με παραδοσιακά κάλαντα απ’ την Κρήτη:

πηγή φωτογραφίας

Καταλαβαινόμαστε τώρα (*)

Στὴν ὁδὸ Αἰγύπτου - πρώτη πάροδος δεξιά!

Τώρα ὑψώνεται τὸ μέγαρο τῆς Τράπεζας Συναλλαγῶν

Τουριστικὰ γραφεῖα καὶ πρακτορεῖα μεταναστεύσεως.
Καὶ τὰ παιδάκια δὲν μποροῦνε πιὰ νὰ παίξουνε ἀπὸ
            τὰ τόσα τροχοφόρα ποὺ περνοῦνε.
Ἄλλωστε τὰ παιδιὰ μεγάλωσαν, ὁ καιρὸς ἐκεῖνος πέρασε ποὺ ξέρατε
Τώρα πιὰ δὲ γελοῦν, δὲν ψιθυρίζουν μυστικά, δὲν ἐμπιστεύονται,
Ὅσα ἐπιζήσαν, ἐννοεῖται, γιατὶ ᾔρθανε βαριὲς ἀρρώστιες ἀπὸ τότε
Πλημμύρες, καταποντισμοί, σεισμοί, θωρακισμένοι στρατιῶτες,
Θυμοῦνται τὰ λόγια τοῦ πατέρα: ἐσὺ θὰ γνωρίσεις καλύτερες μέρες
Δὲν ἔχει σημασία τελικὰ ἂν δὲν τὶς γνώρισαν, λένε τὸ μάθημα
            οἱ ἴδιοι στὰ παιδιά τους
Ἐλπίζοντας πάντοτε πὼς κάποτε θὰ σταματήσει ἡ ἁλυσίδα
Ἴσως στὰ παιδιὰ τῶν παιδιῶν τους ἣ στὰ παιδιὰ τῶν παιδιῶν
            τῶν παιδιῶν τους.
Πρὸς τὸ παρόν, στὸν παλιὸ δρόμο ποὺ λέγαμε, ὑψώνεται
            ἡ Τράπεζα Συναλλαγῶν
- ἐγὼ συναλλάσσομαι, ἐσὺ συναλλάσσεσαι, αὐτὸς συναλλάσσεται-
Τουριστικὰ γραφεῖα καὶ πρακτορεῖα μεταναστεύσεως
-ἐμεῖς μεταναστεύουμε, ἐσεῖς μεταναστεύετε, αὐτοὶ μεταναστεύουν-
Ὅπου καὶ νὰ ταξιδέψω ἡ Ἑλλάδα μὲ πληγώνει, ἔλεγε κι ὁ Ποιητὴς
Ἡ Ἑλλάδα μὲ τὰ ὡραῖα νησιά, τὰ ὡραῖα γραφεῖα,
            τὶς ὡραῖες ἐκκλησιὲς
Ἡ Ἑλλὰς τῶν Ἑλλήνων.

[Μανόλη Αναγνωστάκη: "Θεσσαλονίκη, Μέρες τοῦ 1969 μ.Χ." 

Το ποίημα ἀνήκει στὴ συλλογὴ “Ὁ Στόχος” (1970) και ήταν η πρώτη πράξη της ομαδικής-δημόσιας αντίστασης των πνευματικών ανθρώπων κατά της δικτατορίας των συνταγματαρχών] 

Ο Μανόλης Αναγνωστάκης, ένας από τους κορυφαίους ποιητές και αγωνιστές της μεταπολεμικής γενιάς, φυλακίστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο από έκτακτο στρατοδικείο, για να απελευθερωθεί δυο χρόνια μετά, με τη γενική αμνηστία. Στο έργο του είναι αποτυπωμένες οι εμπειρίες του στο Γεντί Κουλέ, η εφιαλτική αναμονή του ως μελλοθάνατος, οι βασανισμοί και οι εκτελέσεις των συντρόφων, οι πληγές απ’ τον εμφύλιο, τα πολιτικά και προσωπικά αδιέξοδα της εποχής. 

Με την παγκόσμια πρωτοτυπία να τιμούμε την έναρξη του πολέμου και όχι την απελευθέρωσή μας απ’ τα ναζιστικά στρατεύματα, ας λήξουμε, επιτέλους, τις στρεβλές επετείους και τις ανούσιες παράτες με γαλανόλευκα σημαιάκια και (βαριε)στημένους επισήμους στα βάθρα. Γύρισε σελίδα η ιστορία. Αν υπάρχει ένας λόγος για να γιορτάσουμε φέτος, αυτός είναι στα σίγουρα η ιστορική και οριστική καταδίκη της εγχώριας ναζιστικής οργάνωσης. Αυτή ήταν η μέρα που ορθώθηκε το αντιφασιστικό κίνημα και ήχησε το σύγχρονο ΟΧΙ, όσο κι αν αυτό προπαγανδίστηκε και φιμώθηκε, εντέχνως και εγκαίρως, απ’ τα μέσα ε(ξ)ημέρωσης. Κι αν είναι ένας άνθρωπος που θα έπρεπε να τιμήσουμε σήμερα, αυτή είναι η Μάγδα Φύσσα. Κι αν υπάρχουν ανάμεσά μας οι νοσταλγοί των «φίλων του Χίτλερ» (**) οι απόγονοι των δωσίλογων και των μαυραγοριτών που χωρίς ίχνος ηθικής σφάγιασαν και ρήμαξαν τον τόπο μας, είναι γιατί η τακτική του Γκαίμπελς αποδείχτηκε τελικά αλάνθαστη και ανθεκτική στα χρόνια: «Όταν λες και ξαναλές ένα ψέμα, στο τέλος γίνεσαι πιστευτός». 

«Έτσι να λέμε πια τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη» που έγραφε κι ο άλλος μεγάλος μας ποιητής, ο Ρίτσος. Κάποιοι βίωσαν τη φρίκη της κατοχής και του πολέμου και κάποιοι την έκαναν… “επενδυτική ευκαιρία και αναπτυξιακή στόχευση”. Τι δεν καταλαβαίνεις;

Σημειώσεις:

*Ο τίτλος είναι απόσπασμα απ’ το Καπνισμένο Τσουκάλι του Γιάννη Ρίτσου.

** Η φιλοχιτλερική οργάνωση «Σύλλογος Φίλων του Χίτλερ εν Ελλάδι», είχε έδρα στην Αθήνα (Παπαρρηγοπούλου 9),καθώς και παράρτημα  στη Θεσσαλονίκη (Αγίου Μηνά 10). Για (ανατριχιαστικές) λεπτομέρειες των κατορθωμάτων τους, μπορείτε να επισκεφτείτε τον σχετικό σύνδεσμο.

Oι φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται απ' το διαδίκτυο.