Περιμένοντας την Ανάσταση

 «Η υψηλότερη μορφή της άνοιξης που ξέρω: μια ελληνική Μεγάλη Εβδομάδα» (Γ. Σεφέρης)

Ετοιμασίες για την ημέρα του Πάσχα στην Πάρο, 1965-1975.
Φωτογραφία Ζαχαρίας Στέλλας. Φωτογραφικό Αρχείο Μουσείου Μπενάκη.

Σάββατο του Λαζάρου σήμερα. Μια γιορτή που συμβολίζει τη νίκη ενάντια στο θάνατο. Την έλευση της Ανάστασης και την αναγέννηση της φύσης.

Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, η ανάμνηση των όσων είδε ο Λάζαρος στο βασίλειο του Άδη, άφησε τρόμο και πόνο στην ψυχή του:

         Πες μας Λάζαρε τι είδες εις τον Άδη που επήγες

         είδα φόβους είδα τρόμους είδα βάσανα και πόνους.

Στη διάρκεια της δεύτερης ζωής του δε γέλασε ποτέ παρά μόνο μία φορά όταν είδε στο παζάρι κάποιον χωρικό να κλέβει κρυφά μια στάμνα από το σταμνά και να ξεφεύγει χωρίς να τον αντιληφθεί κανείς. Τότε χαμογελώντας είπε τα εξής: βρε τον ταλαίπωρο για δες πώς φεύγει με το κλεμμένο σταμνί…..ξεχνά ότι είναι ένα κομμάτι χώμα κι αυτός όπως και το σταμνί. Το ένα χώμα κλέβει τ’ αλλο! Μα δεν είναι να γελούν και οι πικραμένοι; Τα λόγια αυτά του Αγίου έχουν μείνει σε λαϊκές φράσεις όπως αυτή των Κυθήρων: Ο ένας πηλός κλέβει τον άλλο πηλό.

Πηγή

Εικόνες της Μεγάλης Εβδομάδας από τη Μονή Σιμωνόπετρας στο Άγιο Όρος. Φωτογραφία: Κώστας Μπαλάφας - Φωτογραφικό Αρχείο Μουσείου Μπενάκη

Ο Θεός χρειάζεται τη βοήθειά μας

Κάτωχρος κι εξαντλημένος ο Ιησούς στάθηκε κοντά στον τάφο.

"Λάζαρε, βγες έξω", φώναξε. Όλοι περίμεναν. Κι ο φτωχός

νεκρός, που ένιωσε ότι εδώ στον τάφο του παίζεται η τύχη του

κόσμου, τι να ΄κανε; Η γη είχε χαθεί,

πώς θ’ άφηνε χωρίς ανάσταση έναν ολάκερο ουρανό...

Κι εγώ χρειάζομαι τη βοήθεια του Θεού

- Κύριε, βοήθησέ με, του λέω, χάνομαι.

- Μα αυτή είναι η βοήθειά μου - να χαθείς...

Για να σε ψάχνουν στους αιώνες!

«Ο Θεός χρειάζεται τη βοήθειά μας» -ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Πάρος, 1965-1975. Φωτογραφία Ζαχαρίας Στέλλας

“Να ‘ναι αλήθεια πως μετά απ’ αυτή τη ζωή μας

θα μας ξυπνήσουνε μια μέρα σάλπιγγες τρομαχτικές;

Συγχώρα με, Θε μου, όμως παρηγοριέμαι

πως η δική μας νεκρανάσταση θε να σημάνει

απλά και μόνο το λάληλμα του πετεινού.

Θα μείνουμε για λίγο ακόμα ξαπλωμένοι

κι ο πρώτος που θα σηκωθεί θα ‘ναι η μητέρα

θα την ακούσουμε να σκαλίζει απαλά τη φωτιά

απαλά ν’ ακουμπά τη χύτρα πάνω στη σόμπα

νωχελικά να τραβά μια κούπα απ’ το ντουλάπι

τότε θα ‘μαστε πάλι ζωντανοί.”

Βλάντιμιρ Χολάν - «ΑΝΑΣΤΑΣΗ»

Ήπειρος, 1957. Φωτογραφία Κώστας Μπαλάφας

Τον ξεχώρισα μόλις τον είδα, ήμουνα τακτική στα κηρύγματά του,
πούλησα κι ένα κτηματάκι της θειας μου για να τον ακολουθήσω.
Όμως όταν πια όλα τα ξόδεψα, αποφάσισα να πουλήσω και το κορμί μου,
στην αρχή στους ανθρώπους των καραβανιών, κατόπι στους τελώνες∙
κοιμήθηκα με σκληροτράχηλους Ρωμαίους κι οι Φαρισαίοι δε μου είναι άγνωστοι.
Κι όμως μέσα σ’ αυτά δεν ξεχνούσα τα μάτια του.
Μήνες για χάρη του έτρεχα απ’ τον Ναό στο λιμάνι
κι απ’ την πόλη στο Όρος των Ελαιών.

Κύριε μυροπώλη, κάντε μου, σας παρακαλώ, μια μικρή έκπτωση.
Για ένα βάζο αλάβαστρου δε φτάνουν οι οικονομίες μου.
Κι όμως πρέπει να αποχτήσω αυτό το μύρο με τα σαράντα αρώματα.

Μ’ αυτό το μύρο θ’ αλείψω τα πόδια του,
μ’ αυτά τα μαλλιά θα σφουγγίσω τα πόδια του,
μ’ αυτά τα χείλη, τα πόδια του τα εξαίσια κι άχραντα θα φιλήσω.
Ξέρω, είναι πολύ αυτό το μύρο για τη μετάνοια,
ωστόσο για τον έρωτα είναι λίγο.
Κι αν μια μέρα ασπαστώ τον χριστιανισμό, θα είναι για την αγάπη του∙
κι αν μαρτυρήσω γι’ Αυτόν, θα ’ναι η αγάπη του που θα μ’ εμπνέει.
Γιατί, κύριε, ο έρωτας μου ανάβει την πίστη κι η αγάπη τη μετάνοια
κι ίσως μείνει αιώνια τ’ όνομά μου σα σύμβολο
εκείνων που σώθηκαν και λυτρώθηκαν «ότι ηγάπησαν πολύ».

Ντίνος Χριστιανόπουλος – «Μαγδαληνή» (Από τη συλλογή «Εποχή των ισχνών αγελάδων»)

Απ' το φωτογραφικό αρχείο του Μουσείου Μπενάκη

Με το καλό να υποδεχτούμε την πολυπόθητη «Ανάσταση» και το πανάρχαιο αισιόδοξο μήνυμα που σηματοδοτεί αυτή η γιορτή.

Καλή Μεγαλοβδομάδα, με αγάπη στις καρδιές μας Y

Σε παλιό στυλ

 

Οι εραστές είναι ακριβά, ένδοξα κύπελλα, όπου ο ένας πίνει τον άλλον.
Το πρωί πηγαίνουν σε ολοπόρφυρους, βασιλικούς δρόμους
και το βράδυ πλαγιάζουν σε κρεβάτια κι από θρύλους πιο βαθειά.

Κι αν καμιά φορά τούς δεις να παραπατάνε
ή να παίρνουν μονοπάτια άγνωστα και μυθικά — μην ξαφνιαστείς,
γιατί οι εραστές είναι τυφλοί, με τα ωχρά τους βλέφαρα κλειστά
ο ένας απ’ τη λάμψη του άλλου.

Οι εραστές δε βλέπουν,
μόνο αγγίζονται,
μα οι ρόγες των δακτύλων τους είναι τα ίδια τα πελώρια,
τα πάντα έκπληκτα, μάτια του Θεού.

Τάσος Λειβαδίτης

Φωτογραφία: ΓΙΟΒΑΝΑΚΗ ΚΑΤΕΡΙΝΑ “ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ”

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ Y~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

ëΑφιερωμένο σ’ όσους βγαίνουν για πόλεμο με μοναδική τους πανοπλία ένα λευκό πουκάμισο. Πάναγνο και λευκό, σαν την αγάπη που κατατροπώνει το σκοτάδι.

Κοντράστ

 

Φωτογραφία: Θωμάς Νεράντζης «Νοσταλγία»

Λευκά όλα

το τραπεζομάντηλο

το σερβίτσιο

το κρασί

τα τριαντάφυλλα

το φόρεμά σου

 

παρόντες όλοι στο τραπέζι

εκείνος

τα παιδιά

τ’ αδέρφια

κάτι απολιθώματα φίλων

λευκά χνουδάκια όλοι τους

τριγύρω

 

κι αυτή η κάργια μοναξιά εκεί

ακάλεστη κι ανέκφραστη

πιάνει στασίδι αντίκρυ σου

μαυρίζουν την ψυχή σου

τα μαρμάρινα λόγια της:

“Να θυμάσαι το χτες

να ντρέπεσαι το σήμερα

να φοβάσαι το αύριο”

 

Σηκώνεις την άδεια ψυχή σου:

Βαρέθηκα ν’ αλληλοτρωγόμαστε

ας τραβήξει καθεμιά το δρόμο της

κανέναν δεν φοβάμαι πια

μ’ όλες τις ασχήμιες συμβιβάστηκα

εβίβα, γλυκιά μου!

 

Αμφίρροπος ο αγώνας.

Μαύρο με λευκό

ποτέ δεν έβγαλαν νικητή.

 

ëΣυμμετείχε στο 29ο Συμπόσιο Ποίησης της Αριστέας μας. Πότε γεννήθηκε, πότε έφτασε τα 29 του, ούτε που το καταλάβαμε, πάντως…

Με το “τραπέζι” ως λέξη εκκίνησης, δημιουργήθηκαν 26 μοναδικά “πιάτα” απ’ τους φίλους-συνδαιτυμόνες. Κι αν θα μπορούσα να βάλω έναν τίτλο τέλους σ’ αυτό τον κύκλο, δεν θα ήταν άλλος απ’ τον τίτλο του νικητήριου ποιήματος της Σταυρούλας Δεκούλου “…και δειπνήσαμε αγάπη” (υπέροχη συμμετοχή).

Τη χρονιά που έρχεται ας την κάνουμε ψιλά. 365 μέρες. Αγωνιστικές, ανατρεπτικές και γενναιόδωρες. Ανοίγουμε πανιά, μυαλά, καρδιές και ορίζοντες. Και προχωράμε.

Χρόνια πολλάY

“Εποχές”

 Αυτό που ονομάσαμε φθινόπωρο ήτανε μια θεμιτή καθορισμένη αναγκαιότητα

(Η αφή μας μοιράζεται ανάμεσα σε σκυθρωπές κουρτίνες κι αισθήματα εφηβικά

Τα μάτια μας που ματώθηκαν από πυρπολούμενους θαλασσινούς ήλιους)

Κανείς ναυαγός δεν πεθαίνει χωρίς μια φωτογραφία νοσταλγική

Κανένα πλοίο δε σαλπάρει χωρίς καπνό και χωρίς δάκρυα.

 

Δε ζητήσαμε πίσω απ’ αυτή την πολιτεία καμιά σίγουρη εναλλαγή

Δεν ασφαλίσαμε τη βεβαιότητα της πληρωμένης εγκαρτέρησης

Το βράδυ ανάβουν οι βιτρίνες των νεωτερισμών, στριφογυρίζουν τα γραμμόφωνα

Μέρες γιορτής οι σημαίες υψώνονται, τα σχολεία μ’ ομοιόμορφες μπλούζες

Κάθε κενότητα αναπαύεται ανώδυνα πάνω σε καταχτημένες αποσκευές

Πηγαίνει στα ζαχαροπλαστεία, συνωθείται, ηδονίζεται

Περιφρονεί, αυτάρκης, κάθε είδους εγκατάλειψη.

Εμείς δε ζητήσαμε την ανεκπλήρωτη έξοδο, στενέψαμε την καρδιά μας

Έντιμοι στα βραδινά σφυρίγματα των κρατικών Σιδηροδρόμων

Που συγκλίνουν με τις πρώτες βροχές ομαλά, με θερινών ειδυλλίων ναυάγια

Αυτοί που πιστεύουν πως ο χρόνος με τα χαρτιά περνάει πιο ευχάριστα

Αν δε βρέξει θα πάμε στο πάρκο, αν βρέξει στης κυρίας Αγγέλας

Εκεί που στη σοφίτα κατοικεί ο αρχαίος μαέστρος με τη γυναίκα του

Κι η κόρη αρραβωνιάζεται 29 χρονώ, απέκρουσε πολλές προτάσεις

Αγαπούσε τη διαστολή, τα θερινά ξενοδοχεία, τα κλειστά οικογενειακά κέντρα

Λατρεύει ένα βρέφος, θα τ’ ονομάσει Αγνή, αν κι ο γιατρός το έχει —ή σχεδόν— απαγορεύσει.

 

Αφήσαμε, νέα παιδιά, στο καφενείο η «Ωραία Σελήνη» τα κατακάθια του καφέ

(Η Μοίρα μας ανοίγεται θαυμασία: εδώ δρόμος, εκεί δρόμος, αποκεί επίσης δρόμος)

Το βράδυ θα παίξεις τρεις παρτίδες τάβλι για τρία γλυκά ή υποβρύχια

Το βράδυ έχει πάντα δροσιά. Γυναίκες περιφράσσουν τη δίοδο των στενωπών

Σηκώνονται, πηγαίνουν μέσα, ανανεώνονται και συνεχίζουν

Οι άνδρες επιστρέφουν αργά, έχουν δειπνήσει ή ισχυρίζονται

Ο ρόγχος των δωματίων είναι κενός, ο χρόνος επισκέπτεται αναλλοίωτος.

 

*** Μανόλης Αναγνωστάκης – ΕΠΟΧΕΣ – VII ***

 

 

ëΣημ. Οι φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται από έκθεση που είχε γίνει στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, στη Θεσσαλονίκη. Οι παιδικές φωτογραφίες του Αναγνωστάκη ήταν τραβηγμένες απ’ τον πατέρα του, Ανέστη Αναγνωστάκη, ακτινολόγο και μανιώδη φωτογράφο.

 

«Η Παναγία της σιωπής»

 

ΤΑ ΟΘΟΝΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

«Η αντοχή των υλικών» - απόσπασμα

Διαδόθηκε πως είδαν την Παναγία να υφαίνει
μικρά ράσα για τα παιδιά των σκλάβων.
Κάθεται λένε παράμερα, κάτω από ένα σκίνο,
υφαίνει και κλαίει. Ποιος ξέρει, ίσως ν’ άκουσε
για την προδοσία, ίσως να λυπάται ακόμα για
τις μικροσκοπικές δεσποινίδες που τις έδιωξαν
από τον Πύργο και κατεβαίνουν τρεκλίζοντας προς τα βράχια.

Η Παναγία δεν είναι μια ξένη σε τούτο τον τόπο.
Βέβαια, δεν έχει καμιά σχέση με τα φιλόπτωχα ταμεία
ούτε με τα κλουβιά, ούτε με τα πυροτεχνήματα.

Όμως κάτι παιδιά είπαν πως την είδαν να κοιμάται
πολλές βραδιές σ’ εκείνα τα χαλάσματα στο ρέμα.
Άραγε πληροφορήθηκε για τη λόγχη;
Τα πηγάδια – ευτυχώς– φέτος γέμισαν.
Λένε πως βοήθησαν σ’ αυτό πολύ τα δάκρυά της.

*** ΜΟΥΝΤΕΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ ***

 

Για τον Ματθαίο Μουντέ η Παναγία είναι η πηγή της ζωής και η αναίρεση του θανάτου και γι' αυτό είναι η Παναγία της σιωπής, των δακρύων, των σκλάβων, των ξένων, των αδικουμένων, η φοβερά προστασία των κατατρεγμένων, των θλιβομένων η παραμυθία. Ο Ματθαίος Μουντές ήταν ένας ποιητής και χριστιανός του περιθωρίου. Ένας λάτρης της σιγής, της βαθύτερης μοναξιάς που κυοφορεί το ερωτικό σκίρτημα. Πίστευε ακράδαντα ότι την ανθρώπινη δύναμη τη στερεώνουν τα δάκρυα της αδυναμίας. 

(απόσπασμα απ’ το αφιέρωμα στον Χιώτη ποιητή, στον ιστότοπο ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΟΔΟΣ)

 

Εγκάρδιες ευχές σ’ όσους γιορτάζουν σήμερα και είθε να Την έχουμε σύμμαχό μας σ’ όλα τα άδικα και τις συμφορές που συμβαίνουν τριγύρω μας.

Σημ. Οι φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται απ’ το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους.

«Εκεί είναι»

 

Bathing Time – Joaquin Sorolla Y Bastida

Για τα καλοκαίρια που έρχονται
για όσα μας υπόσχονται από τώρα
και μας φτιάχνουν τη μέρα
δεν χρειάζεται να περιμένουμε
ας κοιταχτούμε μόνο στα μάτια
όχι βιαστικά κι επιπόλαια
όπως συνήθως συμβαίνει
μ’ εκείνη την ευπρέπεια της συνήθειας
και της παρακμής αυτών των καιρών
αλλά, κρατώντας ο ένας τα χέρια του άλλου
απερίσπαστοι, με αφοσίωση επιτέλους
ας μείνουμε βαθιά μέσα
στο βλέμμα το συντροφικό
γιατί απλούστατα εκεί
με υπομονή
με πίστη ακλόνητη
μας περιμένουν όλα τα καλοκαίρια

από δω και πέρα.

 Γιώργος Βέης

♥Καλό μήνα σ’ όλους μας, με λιακάδες στην ψυχή μας και δυνατές αντοχές στο κουπί που τραβάμε ♥

ΠΡΟΣΕΥΧΗ [28ο Συμπόσιο Ποίησης]

 

Κάνω μια προσευχή απόψε

να έχουν όλα τα παιδιά στον κόσμο

χορτασμένο στομάχι

μαλακό κρεβάτι

καθαρά σεντόνια

πουπουλένια όνειρα

παραμυθένιους ήρωες

ακροβολισμένους  στα προσκεφάλια τους

να κάνουν βραδινές περιπολίες

μακριά να κρατήσουν τα βάρβαρα στίφη που

ακονίζουν σημαίες και θρησκείες

στις φάμπρικες του πολέμου

 

φεγγοβολάει έξω η σελήνη

φως-φεγγάρι πως είναι σύμμαχός μας

ο μολυβένιος στρατιώτης δίνει το σύνθημα:

«Όχι άλλες σφαίρες στα παιδικά όνειρα»

Χορτάριασαν οι τρύπες απ’ τα κανόνια σας

φυτρώνουν μέσα τους ολόλευκα γιασεμάκια

 

αυτό είναι το χρέος εμάς των παιδιών

η μοίρα μας αντίκρυ στις κάνες των όπλων σας

τα στήθια μας θα γίνουν λευκά περιστέρια

θα ανακαταλάβουμε την αθωότητά μας

πλημμυρίδες ορμητικές τα ιδανικά μας

θα πνίξουν τις θανατερές σας μεγαλοϊδέες

στο σύνορο της αγάπης μετριέται ο άνθρωπος

εκεί θα σας περιμένουμε με τα φωτόσπαθά μας

άφθαρτα κι αναμάρτητα παιδιά

προσμένουμε την ώρα της έλευσης

απ’ τις βόμβες σας πιο δυνατή θα ηχήσει

η πτώση της πρωινής δροσοσταλίδας

το δάκρυ του Θεού

στο κρινάκι του βράχου.

 

Γενηθήτω το θέλημά μας

Ειρήνη - έαρ παντοτινό - ΑΜΗΝ

 

Συμμετείχε στο 28ο [Αντιπολεμικό] Συμπόσιο Ποίησης που οργάνωσε η Αριστέα μας στο μπλογκ της «Η ζωή είναι ωραία». Αυτή τη φορά νομίζω πως ξεπεράσαμε τον εαυτό μας. Μακάρι να μην υπήρχαν οι αφορμές για αντιπολεμική θεματολογία, και να εμπνεόμασταν στίχους για το καλωσόρισμα της άνοιξης ή τις επερχόμενες πασχαλινές μέρες. Ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου τους φίλους που συντρόφευσαν κι αυτό το ποιητικό ταξίδι! Χίλια ευχαριστώ στην οικοδέσποινα για τη φιλοξενία και την υποδειγματική διοργάνωση! Μετά από τόσα συμπόσια που έχουμε μοιραστεί, νιώθω υπερήφανη που ανήκω σ’ αυτή την άτυπη ομάδα ποιητών που, κόντρα στα πολεμικά ανακοινωθέντα, διατηρεί τη συνοχή, τη δημιουργικότητα και τις αξίες της. Να είστε όλοι καλά και η φετινή Ανάσταση του Χριστού να φέρει ειρήνη στον κόσμο και γαλήνη στις ζωές μας ♥

Πηγή φωτογραφίας

 

 

 

 

Απ' τη 'Μαρία Νεφέλη' του Ελύτη

 

[…] Ε σεις Κύριοι της Τεχνοκρατίας
λίγο πιο δεξιά παρακαλώ:
κρατήστε μου μια θέση στο Α του Κενταύρου
και πάλι βλέπουμε.

Δυστυχώς και η Γη

με δικά μας έξοδα γυρίζει […]

 

«Το τραγούδι της Μαρίας Νεφέλης» του Οδυσσέα Ελύτη

Απόσπασμα απ’ ΤΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ

 

Artwork: Jean Béraud “L'escrimeuse”

Σπίτι από αστερόσκονη

 

Το σπίτι μοιάζει της μάνας μου.

Όσο περνάει ο καιρός, ρυτίδες αυλακώνουν τους τοίχους του.

Τα μαλλάκια της γκρίζες δαντέλες που θροΐζουν πένθιμα στα παραθυρόφυλλα.

Κάθε που τρίζουν τα φτενά κοκαλάκια της στην υγρασία

πόρτες και μεντεσέδες ακομπανιάρουν μ’ ανατριχιαστικά τσιριχτά.

Τα παντζούρια πετσικάρανε, έχει καιρό να τ’ ανοίξει

ούτε που καταδέχεται ο ήλιος να τρυπώσει απ’ τις κυρτωμένες γρίλιες της.

Χοντρόφλουδα δάκρυα  ξεκολλούν απ’ το ταβάνι.

Κι εγώ τη σοβαντίζω με έξτρα ενυδατικές για ώριμες επιδερμίδες.

“Τι τα θέλω ’γώ αυτά;” μου κλαψουρίζουν οι ρωγμές στα μάγουλά της

μα εγώ ακάθεκτη

“Σώπαινε κι έχουμε αρίφνητες πληγές να μερεμετίσουμε, μανούλα μου”

~ ~ ~ ~

Το σπίτι μοιάζει του πατέρα μου.

Όσο περνάει ο καιρός, τα κυματιστά μαλλιά του πέφτουν

παρέα με τα κεραμίδια στη σκεπή.

Τα δοκάρια τρίζουν στις ρίζες τους, ξεδοντιάζεται σιγά σιγά το μικρό μας σπιτάκι.

Αγριοκισσοί που θρασομανούν οι μπλε φλεβίτσες στα πόδια του.

Τα γόνατά του σκεβρώνουν μαζί με τα ποδάρια του καλού μας τραπεζιού

τι κι αν ήταν πεχλιβάνης και παλίσανδρος;

“Το σαράκι του χρόνου είναι αμείλικτο, παιδί μου”

Αγκωνάρι η ψυχή του κι εγώ παίζω το τελευταίο μου χαρτί

βάζω στο πικάπ την παλιά πλάκα του Στράτου

“δε μπορεί”, λέω, “θα δώσει μια και θα σηκωθεί να το χορέψει”

~ ~ ~ ~

 

Το σπίτι μας μοιάζει κέντρο διερχομένων ψυχών

Ποιος έρχεται-

ποιος φεύγει-

έχασα το λογαριασμό.

“Να προσέχεις, παιδί μου” ντουετάκι ουρανόθεν.

“Η ζωή εδώ τελειώνει” και κονταροχτυπιέται

με το “ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός”.

Μια ζωή αταίριαστοι κι άλλη μια ζωή αχώριστοι.

Σιγά που δε θα συμφωνούσαν να το σκάσουν συντροφιά. 

Σιγά που θα συμφωνούσαν στη μουσική υπόκρουση του φινάλε. 

Σιγά που δε θα το κάνανε μιούζικαλ το φευγιό τους. 

~ ~ ~ ~

Το σπίτι μας είναι ένα δέντρο με τις ρίζες του στον ουρανό.

Στα κλαριά του στήνουν φωλιές τα μελλοντικά πουλιά

στον κορμό του καρποδένει  η αγάπη

στις φυλλωσιές του μινυρίζουν ερωτευμένες σουσουράδες

κάθε φιντάνι που ξεπροβάλλει

κέρασμα στοργικό απ’ του παραδείσου

τον οικίσκο τους.

 

Πηγή φωτογραφίας: pinterest

 

Ήταν η συμμετοχή μου στο 27ο Συμπόσιο Ποίησης που οργανώνει η Αριστέα μας στον ιστότοπο «Η ζωή είναι ωραία». Από καρδιάς ευχαριστώ τους φίλους που συντρόφευσαν κι αυτό το ταξίδι, είτε με τις συμμετοχές τους, είτε με την παρουσία και τα σχόλιά τους. Για την Αριστέα κρατάω δυο στίχους του Ρίτσου, γιατί εκφράζουν απόλυτα αυτό που νιώθω:

}Όμως εγώ θα σου λέω ευχαριστώ
γιατί γνωρίζω τι σου οφείλω~

Kαλή νέα χρονιά σ’ όλους μας, με αισιοδοξία, αλληλεγγύη και αρνητικά τεστ στη μιζέρια και στο φόβο ♥

Άνεμος του Νοεμβρίου

 

Τώρα όμως βράδιασε. Ας κλείσουμε την πόρτα κι ας κατεβάσουμε
τις κουρτίνες
γιατί ήρθε ο καιρός των απολογισμών. Τι κάναμε στη ζωή μας;
Ποιοι είμαστε; Γιατί εσύ κι όχι εγώ;
Καιρό τώρα δεν χτύπησε κανείς την πόρτα μας κι ο ταχυδρόμος έχει
αιώνες να φανεί. Α, πόσα γράμματα, πόσα ποιήματα
που τα πήρε ο άνεμος του Νοεμβρίου. Κι αν έχασα τη ζωή μου
την έχασα για πράγματα ασήμαντα: μια λέξη ή ένα κλειδί, ένα
χτες ή ένα αύριο
όμως οι νύχτες μου έχουν πάντα ένα άρωμα βιολέτας
γιατί θυμάμαι. Πόσοι φίλοι που έφυγαν χωρίς ν’ αφήσουν διεύθυνση,
πόσα λόγια χωρίς ανταπόκριση
κι η μουσική σκέφτομαι είναι η θλίψη εκείνων που δεν πρόφτασαν
ν’ αγαπήσουν.

Ώσπου στο τέλος δεν μένει παρά μια θολή ανάμνηση από το παρελθόν
(πότε ζήσαμε;)
και κάθε που έρχεται η άνοιξη κλαίω γιατί σε λίγο θα φύγουμε και
κανείς δεν θα μας θυμηθεί.

Τάσος Λειβαδίτης

Τα Χειρόγραφα του Φθινοπώρου, Εκδόσεις Κέδρος, 2003

Καλό Νοέμβρη να έχουμε και μακριά από ανθρώπους που τσιγκουνεύονται την ανθρωπιά και το χαμόγελο. Αν παρ' ελπίδα βρεθείτε κοντά τους:  “guarda e passa” όπως έγραφε ο Δάντης στην Κόλαση. “Kοίτα και προσπέρνα”. Μέχρι να φύγει αυτός ο ‘παλιόκαιρος’… ~{ {~…

// ~ // 

Υ.Γ. Οι φωτογραφίες της ανάρτησης και της κεφαλίδας του ιστολογίου, ανήκουν στον δημιουργό και μόνιμο πάροχο Θάνο Τσάκαλο, τον οποίο εγκαρδίως ευχαριστώ  για την πολύτιμη συνδρομή/προσφορά του J

Να σκέφτεσαι τους άλλους

 

Καθώς ετοιμάζεις το πρωινό σου, να σκέφτεσαι τους άλλους.

Μην ξεχνάς να ταΐζεις τα περιστέρια.

Όταν πολέμους ξεκινάς, να σκέφτεσαι τους άλλους.

Μην ξεχνάς όσους λαχταρούν την ειρήνη.

 

Όταν πληρώνεις το νερό, να σκέφτεσαι τους άλλους.

Εκείνους που μόνο τα σύννεφα έχουν να τους θηλάσουν.

Όταν γυρνάς στο σπιτικό σου, να σκέφτεσαι τους άλλους.

Μην ξεχνάς όσους ζουν σε αντίσκηνα.

 

Όταν τ’ αστέρια μετράς πριν κοιμηθείς, να σκέφτεσαι τους άλλους.

Εκείνους που δεν έχουνε πού να πλαγιάσουν.

Όταν ελεύθερα μιλάς, να σκέφτεσαι τους άλλους.

Εκείνους που δεν τους αφήνουν να μιλήσουν.

 

Και καθώς σκέφτεσαι εκείνους, τους άλλους,

στον εαυτό σου γύρισε και πες:

«Αχ και να ήμουν ένα κερί στο σκοτάδι».

Μαχμούντ Νταρουΐς

                          . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Ο Παλαιστίνιος ποιητής Μαχμούντ Νταρουίς γεννήθηκε στις 13 του Μάρτη 1941, σ’ ένα χωριό κοντά στη βόρεια ισραηλινή πόλη Άκκο κι εγκατέλειψε το ισραηλινό έδαφος το 1970, ενώ είχε ήδη βιώσει τον κατ’ οίκον περιορισμό. Εθνικός ποιητής της Παλαιστίνης και απ’ τους σπουδαιότερους εκπροσώπους της σύγχρονης αραβικής λογοτεχνίας, ο Νταρουίς αγωνίστηκε με συνέπεια για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία της πατρίδας του.

Φυλακίστηκε για τη δράση του και έζησε 26 χρόνια εξόριστος. Έγραψε 30 ποιητικές συλλογές, που έχουν μεταφραστεί σε πάνω από 40 γλώσσες, και έχει τιμηθεί με πολλά διεθνή βραβεία. Έφυγε απ’ τη ζωή στις 9 Αυγούστου 2008, στα 67 του χρόνια,  μετά από εγχείρηση καρδιάς.

 

(Οι φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται απ’ το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους)