Παρασκευή 5 Ιανουαρίου 2018

Για την Μαρία που μας ταξίδεψε στις πιο όμορφες θάλασσες

//Πώς φαντάζομαι τον εαυτό μου γριά; Αν ζήσω, πιστεύω πως θα είμαι η ίδια. Σε ό,τι αφορά το πνεύμα μου, δεν την καταλαβαίνω την ηλικία να περνάει από πάνω μου. Τώρα, βιολογικά, όλο και με πιάνει κανένας πόνος όταν βρέχει...//

Πριν εννιά χρόνια –στις 6 Γενάρη του 2009- έσβησε η αγαπημένη φωνή της. Βιολογικά μόνο, γιατί μέσα απ’τα τραγούδια της θα συνεχίζει να ξεσηκώνει και να εμπνέει τις επόμενες γενιές. Αγέραστη, ασυμβίβαστη και συνεπής αγωνίστρια, έφυγε μετά από σκληρή μάχη με το "θηρίο", αφήνοντας τις μουσικές παρακαταθήκες της, την αντισυμβατική της αύρα και τις συγκλονιστικές της ερμηνείες στα επαναστατικά τραγούδια της αριστεράς, που υπηρέτησε με πάθος. Η σπουδαία ερμηνεύτρια που ταυτίστηκε με τον αντιφασιστικό ύμνο «Τον φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον, δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον!...» (στίχοι του Φώντα Λάδη), τραγούδησε επίσης αγαπημένους συνθέτες, Μαρκόπουλο, Θεοδωράκη, Ξαρχάκο, Χατζηδάκι, Μαμαγκάκη, Γλέζο, Σαββόπουλο και Θάνο Μικρούτσικο. Απ’ το θρυλικό «Αναμπέλ» του Γιώργου Παπαστεφάνου, μέχρι τον ύμνο του ΕΑΜ σε στίχους του Βασίλη Ρώτα, η φωνή της Μαρίας θα αντηχεί για πάντα· πότε μελωδική και απείρως ερωτική κι άλλοτε αγωνιστική και ξεσηκωτική.

 Στην εντατική του Ευαγγελισμού, παραμονές της πρωτοχρονιάς του 2009, έχει δίπλα της την Αφροδίτη Μάνου, τον Ανδρέα Μικρούτσικο και τον Στέργιο. Γνωρίζοντας ότι θα «φύγει», ζητάει απ’ τους αγαπημένους της να αποτεφρωθεί και να σκορπιστεί η στάχτη της στη θάλασσα.

Με τη δική της εξαιρετική φωνή τραγούδησε για «τους ανθρώπους που εξακολουθούν να έχουν οράματα. Που είναι ρομαντικοί, ιδεολόγοι, που πολεμάνε έστω για ένα ψίχουλο δικαιοσύνης, που κρατάνε σταθερές τις αρχές τους... Για όλους αυτούς, που τελικά είναι πολλοί...». Και παρότι αναγνώριζε πως «ο εχθρός αυτή τη στιγμή είναι πολύ δυνατός», μέσα στο τούνελ της σκοτεινιάς των καιρών μας, έβλεπε το ελπιδοφόρο φως: 

//Αν δεν το έβλεπα, θα είχα αυτοκτονήσει εδώ και μια δεκαετία. Ένα μικρό ξύπνημα χρειάζεται. Να καταλάβουμε ότι κάτι μπορεί να γίνει. Να καταλάβουν οι σεισμοπαθείς ότι είναι ακόμη στα κοντέινερς. Αυτοί που βγαίνουν το πρωί στην τηλεόραση και παραπονιούνται και το βράδυ τρέχουν να δουν τον Μπιγκ Μπράδερ και να κοιμηθούν στη δυστυχία τους. Πρέπει να καταλάβουν στην πραγματικότητα τι συμβαίνει. Για σκέψου να το καταλάβαιναν και να έλεγαν όλοι αυτοί που είναι στα κοντέινερς και στις σκηνές "εμείς φεύγουμε από εκεί! Μαζεύουμε τα συμπράγκαλά μας, πάμε στο Σύνταγμα και λέμε βάλτε μας σε σπίτια". Ο κόσμος όμως είναι αποχαυνωμένος, ακόμη και ο δυστυχής. Πρέπει να ξυπνήσουν οι δυστυχείς...//

[απόσπασμα συνέντευξης στον Ριζοσπάστη]


Το σίγουρο είναι ότι τα τραγούδια που ερμήνευσε με τον ξεχωριστό δικό της τρόπο θα εμπνέουν πάντα τους κομμουνιστές και θα τους συνοδεύουν στις πορείες και τις κινητοποιήσεις. 
Είτε τραγουδώντας για τους γερόντους της Μακρονήσου που «...δίπλα στα μάτια τους έχουν ένα δεντράκι καλοσύνη / ανάμεσα στα φρύδια τους ένα γεράκι δύναμη / κι ένα μουλάρι από θυμό μες στην καρδιά τους / που δε σηκώνει τ' άδικο...»,
είτε πως «το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο, είν' ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει»,είτε πως «έτσι κι αλλιώς η Γη θα γίνει κόκκινη...». 
 Καλή χρονιά να έχουμε, με τους σπουδαίους απόντες μας 
να φωτίζουν τους δρόμους και τις περπατησιές μας!


Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου 2017

Οι αρχάγγελοι των προαστίων [19ο Συμπόσιο Ποίησης]

Νύχτα αργά που σχόλασε
είχε σχολάσει κι η γιορτή
σ’ ένα άδειο βαγόνι τρένου και φέτος
τελευταίο δρομολόγιο
Κηφισιά - Ομόνοια – Βηθλεέμ...
  
«Εωθινό αστέρι μου που έρχεσαι απ’ το βορά
τι κάνουν οι αγγέλοι μου;
ποιος μας φυλάει εκεί ψηλά;
θα έχει ζέστα το μικρό; θα έχει συντροφιά;
θα ξεστρατίσει ένας Θεός ως τη δική μας φάτνη;
εκεί που ναυαγήσαμε στο υπόγειο της Μάρνη
μήτε γατιά δεν μας χνωτίζουν πια...»

Γλυκά κούρνιασε στο κάθισμα
ακούμπησε στο νοτισμένο τζάμι
με προσκεφάλι την παλάμη
φωτάκια γλυκοφέγγανε στης πόλης την αχλή
αχ, ωραία που ζεστάθηκαν  τα ξυλιασμένα πόδια
κύλησε το αίμα πάνω στις ράγες του κορμιού
απ’ την καμπίνα του μηχανοδηγού
κάποιος της έγνεψε
με το σεβασμό και τη συντροφικότητα
που έχουν οι φαντάροι σαν αλλάζουν σκοπιά
«Με το καλό να γυρίσεις σπίτι σου και Χρόνια Πολλά!»

Φύλαξε την ευχή να τη ζεσταίνει
κι έτρεξε τα υγρά στενά
να φτάσει γρήγορα στην υπόγεια φάτνη
ένα αστέρι τη συντρόφευε σ’ όλη τη διαδρομή
σα φακός αναμμένος στη τσέπη του παλτού της
μα εκείνη δεν το πρόσεξε,  μόνο έτρεχε κι αγωνιούσε
αν θα’χει ζέστα το παιδί,
αν θα’χει συντροφιά,
για ένα δώρο χρυσοτυλιγμένο, αν θα τη φτάσουν τα λεφτά...

Κι ως άνοιξε την πόρτα της
ανοίξαν και οι ουρανοί
κι όλου του κόσμου τα Ωσαννά
ακούστηκαν απ’το φωταγωγό
κι οι αρχάγγελοι που φυλάνε τα στενά αυτά
ευλόγησαν με τα ιερά τους δώρα•
ένα παιδί που κοιμάται στα ζεστά
ο άντρας φοράει ρούχα καθαρά
το τραπέζι στρωμένο με δυο πιάτα  και μια κανάτα κρασί
κι ένα ματσάκι λευκά κρινάκια στο ποτήρι...
«Καλά Χριστούγεννα και καθαρή ψυχή!»

Το πρωί θα ζεστάνει το γάλα του παιδιού
κι ο πατέρας θ’ αφήσει στο προσκεφάλι του
ένα τρενάκι,
αχ, τι χαρά θα πάρει το παιδάκι
όταν πρωτοκυλήσουν τα βαγόνια στις ράγες τους
αχ, τι μαγεία θα νιώσει
όταν ο ξύλινος μηχανοδηγός
θα του κλείσει συνωμοτικά το μάτι...

[για την Α.]


Συμμετείχε στο επετειακό 19ο Συμπόσιο Ποίησης της Αριστέας μας.
Ευχαριστώ πολύ την οικοδέσποινα Αριστέα και τους φίλους που συμμετείχαν και σ’ αυτή την εξαιρετική ποιητική συνεύρεση. Η θεματική λέξη (Θεός), ας γίνει ο φάρος μας για τη χρονιά που έρχεται. Ό,τι κι αν σημαίνει για τον καθένα μας, ας το κάνουμε προσευχή και προτροπή για μια νέα χρονιά γεμάτη αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια και ανθρωπιά.


Δευτέρα 25 Δεκεμβρίου 2017

Ο Αϊ-Βασίλης ο Σαλονικιός

Ας μείνει μεταξύ μας. Ο Αϊβασίλης θα φτάσει Αθήνα με μια μικρή καθυστέρηση. Όλα ξεκίνησαν από ένα λάθος στις οδηγίες του GPS. O δημοφιλής άγιος εγκατέστησε φέτος αυτόματο αεροπλοηγό στο έλκηθρο, αλλά τελικά βρέθηκε αρκετά χιλιόμετρα μακριά απ’ τον προορισμό του. Οι τάρανδοι έξαλλοι εν τω μεταξύ, με τον Ρούντολφ να ωρύεται:
«Δεν σου άρεσε τόσα χρόνια απ’ την παλιά εθνική οδό Ροβανιέμι – Αθήνα ε; Το κέρατό μου μέσα!...»

Το έλκηθρο έκανε αναγκαστική προσγείωση στην ταράτσα μιας διάσημης μπλόγκερ που ακούει στο όνομα Ρένα Χριστοδούλου, γνωστής και ως «Δεν πετάω τίποτα». Είναι η μόνη που διαθέτει ελκηθροδρόμιο, με το δάπεδο προσγείωσης ζωγραφισμένο στο χέρι, με την τεχνική του ανάγλυφου ντεκουπάζ.

«Αχ, πάνω στην ώρα ήρθατε!» Αναφώνησε μόλις τους είδε στην πόρτα.
»Λοιπόν παιδιά να οργανωθούμε! Οι τάρανδοι θα κόψουν αυτά τα χαρτονάκια σε κύκλους κι εσύ Άγιε θα περάσεις σταυροβελονιά αυτές τις τσοχίτσες…»

Οι αντιρρήσεις τους κάμφθηκαν μόλις ενημερώθηκαν ότι όλα αυτά τα δώρα, προορίζονται για καλό σκοπό. Οι επόμενες ώρες τους βρήκαν να κόβουν, να ράβουν και να πακετάρουν ελατάκια, γουράκια, ένα στρατό από μπάμπουσκες και διάφορα υφασμάτινα στολίδια. Το βράδυ ξάπλωσαν αποκαμωμένοι γύρω απ’ το τζάκι και η Ρένα έπιασε το μισοτελειωμένο της πάτσγουορκ…


Οι τάρανδοι όμως αρχίζουν να τσινάνε:
-          Αφεντικό, αν δεν φύγουμε αύριο κιόλας από δω, εμείς την κοπανάμε πίσω στο χωριό.
-          Γιατί ρε καρντάσια;
-          Γιατί έχεις αρχίσει να χαλάς αφεντικό… μιλάς παράξενα, αντί για κόκα-κόλα πίνεις Μαλαματίνα… κι αντί για κράνμπερι και φρούτα του δάσους, χλαπακιάζεις απ’ τα πρωί  μπουγάτσες και καλαμάκια!...
-          Σουβλάκια τα λένε ρε άσχετοι!...
-          Ναι καλά, άμα δε σφηνώσεις σε καμιά καμινάδα απ’ το πάχος, να μη με λένε Ρούντολφ! Κρίμα και τη στολή σου δηλαδή, θα πάει άκλαυτη και ποιος την ακούει την κυρά σου μετά!...
-          Σιγά μην την πετάξω - σιγά μη φοβηθώ !...
-          Αυτό το λέει ο Αγγελάκας!
-          Καρντάσι κι αυτό, απ’ τα λίγα!...

[Το τελικό σκορ του αγώνα: Τάρανδοι-Αϊβασίλης 1-0]

Λίγο πριν ξεκινήσει η χαμηλή πτήση ως την Αθήνα και ενόσω οι τάρανδοι ελέγχουν φρένα και μπουζί, ο Αϊβασίλης αποχαιρετά την Ρένα και επικοινωνεί με τη σύζυγό του στο χωριό…

Η Ρένα κράτησε τη γλυκιά ανάμνηση απ’ την απρόσμενη αυτή επίσκεψη στο σπίτι της, μαζί με τα αλουμινοκαπάκια απ’ τις Μαλαματίνες που ήπιε ο επισκέπτης της.
Εννοείται πως ΔΕΝ τα πέταξε και σκέφτηκε μια πολύ απλή κατασκευή για να τα αξιοποιήσει. Με κορδέλες περιτυλίγματος που ΔΕΝ τις πετάει ποτέ, τα έδεσε σε μια παλιά συρμάτινη κρεμάστρα –που ΔΕΝ την είχε πετάξει κι αυτή- ζωγράφισε το εσωτερικό τους με χριστουγεννιάτικες φιγούρες, αφού πρώτα τα κόλλησε σε μικρά στρογγυλά μοτίβα από κοπανέλι νησιώτικο, από ένα παλιό σεμέν μιας φίλης που ήθελε να το πετάξει, αλλά ευτυχώς απεφεύχθη το μοιραίο τελευταία στιγμή. Απ’ του χάρου τα δόντια γλύτωσε η φίλη. Και το σεμέν…

Εν τω μεταξύ, στην υπόλοιπη επικράτεια και στις απανταχού μπλόγκερς, έχει πέσει σύρμα απ’ την Ρένα για την καθυστερημένη άφιξη του Αϊβασίλη και τις νέες του γαστρονομικές προτιμήσεις. Το παραδοσιακό κέρασμα του αγίου με γάλα και κουλουράκια με στέβια, έχει αντικατασταθεί ήδη από ένα μπουκάλι Μαλαματίνα, ντιπ με τυροκατευρή και λίγο γαύρο μαρινάτο.  

Σε κάποιες περιοχές της χώρας βέβαια, προκύπτουν  πρακτικές δυσκολίες… 

Κι αν δεν σας επισκεφτεί τελικά ο άγιος με τα δώρα, να ξέρετε πως υπάρχουν ανάμεσά μας κάτι άλλα μαγικά εργαστήρια, που δουλεύουν ολοχρονίς και ασταμάτητα.
Ας μείνει μεταξύ μας.
Οι γνήσιες αγιογραφίες είναι φτιαγμένες από ταπεινούς θνητούς, που ξέρουν να δουλεύουν τα υλικά της ζωής. Με πρώτο συστατικό, την αγάπη…
 
Το δωμάτιο του Αιβασίλη
[Στην Ρένα που της το είχα υποσχεθεί και σ’ όλες τις χαρισματικές φίλες που στηρίζουν έμπρακτα την αλληλεγγύη και την έχουν αναγάγει σε στάση ζωής.

Με όλη μου την εκτίμηση και τις ολόψυχες ευχές μου για τις γιορτινές μέρες!]

Φέτος, η επιστροφή στο Ροβανιέμι θα είναι κάπως έτσι... 

Παρασκευή 15 Δεκεμβρίου 2017

Ο ταχυδρόμος [ενίοτε] χτυπάει δύο φορές

Στο τελευταίο επεισόδιο:
Η Μαρία-Νικόλ στέλνει ένα κιβώτιο δώρα στο ανυποψίαστο “θύμα” της, που αν και μένουν στην ίδια γειτονιά, προτιμά την αποστολή μέσω ταχυδρομείου για να μην κινήσει υποψίες. Η αγωνία κορυφώθηκε στο γκισέ του ταχυδρομείου, αλλά τελικά η ταυτότητα της αδίστακτης αποστολέως αποκαλύφτηκε, όπως και της συνεργού της.
Πρόκειται για οργανωμένο κύκλωμα που διακινεί δωρο-ουσίες, με αρχηγό την Μαριλένα, η οποία είναι κάτοχος λίστας με επώνυμους μπλόγκερς και οργανώνει εδώ και χρόνια, μυστικές ανταλλαγές πακέτων.
Φήμες θέλουν την περιβόητη Μαριλένα και τις  έμπειρες συνεργούς της, μέλη της δωροχαριστικής οργάνωσης «Κόκκινη Φράξια Αγιοβασίληδων».
Ο φάκελλος με την κωδική ονομασία “Secret Santa Swap” έκλεισε, αφού η συγκεκριμένη υπόθεση θεωρήθηκε ότι διαλευκάνθηκε επαρκώς.
Ή μήπως όχι;…


[Απ’ τη μαρτυρία του “θύματος”]
Τη Δευτέρα που μας πέρασε και ενώ είχα συνέλθει απ’ το αρχικό χτύπημα της Μαρίας-Νικόλ, βρήκα ξανά μια ύποπτη ειδοποίηση στο ταχυδρομικό μου κουτί. Ήταν ανώνυμη και όριζε ραντεβού, το επόμενο πρωί, στα ΕΛ.ΤΑ. της περιοχής. Ο παλιός εφιάλτης ξύπνησε πάλι. Το γεγονός όμως ότι είχε ήδη προηγηθεί το χτύπημα του Secret Santa, με καθησύχαζε. Ήξερα παιδιόθεν, πως ο Άιβασίλης έρχεται άπαξ. Αφήνει το κατιτίς του, καβαλάει τον τάρανδο κι από δω παν κι άλλοι.
Με τη βεβαιότητα πως ήταν το πρωτότυπο ασφαλιστήριο συμβόλαιο του οχήματος που περίμενα, το επόμενο πρωί επισκέφτηκα το ταχυδρομείο.

- Πάλι εσείς;
- Ήρθε κι άλλη ειδοποίηση, της λέω κραδαίνοντας το χαρτάκι.
- Για να δω... α μάλιστα... περιμένετε...
- ♪ ♫
- Αυτό εδώ είναι... υπογράψτε!
- Λάθος θα κάνετε... εγώ δεν περιμένω άλλο πακέτο...
- Αχ να σας πω, μη το πάρουμε πάλι απ’ την αρχή. Υπογράψτε να τελειώνουμε!
- Μα...μάλιστα!
- Και να σας πω... τα κατατόπια τα μάθατε πια εδώ μέσα... δεν έρχεστε κι αύριο το πρωί να βάλετε ένα χεράκι στην ταξινόμηση;... όλο και κάτι δικό σας θα βρείτε πάλι!


Εξερχόμενη του ταχυδρομείου, το πρώτο που έκανα, ήταν να επικοινωνήσω με την αρχηγό.
-  Μαριλένα, πήρα κι άλλο πακέτο.
- Είναι σίγουρα δικό μας; Μήπως είναι προβοκάτσια κατά της οργάνωσης;
- Νομίζω πως είναι της Μία.
- Μία στιγμή να σκεφτώ…
- Εγώ τι κάνω στο μεταξύ; Το ανοίγω;
- Ναι Μαράκι μου άνοιξέ το… α, και να σου πω! Το χαρτάκι μην το πετάξεις, μπορούμε να το κάνουμε καδράκι με την τεχνική της καμένης ατλακόλ… θα βάλουμε και καμιά τσαχπινιά με φουσκαλίτσες και πατινούλες ε; Τι λες;… Μαράκι… Μαράκι μ’ ακούς; Και πεταλουδίτσες να βάλουμε, ναι;


Η Μία ήταν το μυστικό μου ταίρι στη φετινή ανταλλαγή δώρων της Μαριλένας. Της έστειλα το πακέτο μου και καθάρισα [όπως νόμιζα η αφελής...]
Η Μία όμως είναι μια πρώτης τάξεως ΚΡΑΦΤαρτίστα... Μη με ρωτήσετε ερμηνεία [μέχρι πρότινος, η μόνο ομόρριζη λέξη που ήξερα, ήταν η μαγιονέζα ΚΡΑΦΤ].
Η Μία λοιπόν μου έκανε τη –δεύτερη- μεγάλη έκπληξη, στέλνοντάς μου ένα πρόσθετο πακέτο στήριξης –στο αρχικό της Νικόλ- που ήταν γεμάτο χειροποίητα κοσμήματα, μια υφασμάτινη τσάντα, γλυκίσματα και ευχές.


Μία μου… δεν ξέρω αν θα αποκτήσω κάποτε την τεχνογνωσία και το μεράκι σου.
Ξέρω μόνο πως, απ’ τη συγκίνηση για την έκπληξη που μου έκανες, εκείνο το πρωινό έβλεπα μπροστά μου αυτές τις… μεταλλιζέ πεταλουδίτσες της Μαριλένας.

Σ’ ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου

 (φωτογραφίες που συνοδεύουν αυτές των δώρων, είναι απ’ το διαδίκτυο)