Οι ήρωες [ακόμα] κοιμούνται ανήσυχα

 

Απ’ την αντιφασιστική πορεία στον Πειραιά, με το συγκλονιστικό έργο του ζωγράφου-εικαστικού Δημήτρη Αστερίου που απεικονίζει ματωμένα πρόσωπα θυμάτων βίας, μεταξύ των οποίων αυτό του Αλέξη Γρηγορόπουλου, της Ελένης Τοπαλούδη, του Παύλου Φύσσα, του Νίκου Τεμπονέρα, του Σαχζάτ Λουκμάν, του Μιχάλη Καλτεζά, του Βασίλη Μάγγου, του Αλεξ Μεσχισβίλι, του Ζακ Κωστόπουλου, του Μπερκίν Ελβάν, του Κάρλο Τζουλιάνι και του Τζορτζ Φλόιντ. [Φωτογραφία: EUROKINISSI Τατιάνα Μπόλαρη]

Γέμισε η πόλη προσκυνητάρια νεκρών. Εδώ σφάξανε τον Παύλο, παρακεί έλιωσαν στο ξύλο τον Ζακ, πιο πάνω δολοφονήθηκε από χέρι “οργάνου της τάξης” ο Αλέξανδρος, σ’ αυτό το κτίριο βασανίστηκε μέχρι θανάτου ο Βασίλης. Και τελειωμό δεν έχει ο κατάλογος της ντροπής.

Κάθε φορά που βλέπω αυτές τις μανάδες να υψώνουν τις μαυροντυμένες ψυχές τους και να δίνουν κουράγιο η μία στην άλλη, είναι σαν ν’ ανοίγει ένα μικρό παραθύρι στον ουρανό, μια χαραμάδα απ’ όπου εισβάλλει καθαρός αέρας, λίγη φλόγα απ’ τη λάμψη τους, παράκληση στη συνείδησή μας να μη λησμονήσουμε τους αγώνες τους, εντολή επιτακτική να μην αφήσουμε το τέρας του φασισμού να νικήσει.

Αγκαλιασμένες μητέρα Φύσσα και μητέρα Ζακ. Justice4Zak-Zackie: ΖΩΗ ΚΟΚΚΑΛΟΥ

Το παρακάτω κείμενο αναρτήθηκε απ’ τη μητέρα του Ζακ Κωστόπουλου, τρία χρόνια μετά την άγρια δολοφονία του από “νοικοκυραίους” και όργανα της τάξης που έσπευσαν αμέσως να συνδράμουν με τις κλωτσιές και τα γροθιές τους. Περαστικοί κυρ-Παντελήδες που απαθείς κατέγραφαν το φονικό στα κινητά τους, καθώς και “δημοσιογράφοι” του γλυκού νερού που ανέλαβαν πρόθυμα το μπουγάδιασμα των φονιάδων, έχουν το γενναίο μερτικό τους στη δολοφονία του Ζακ.

}Σε κοιτάζω κι είσαι ένα πλάσμα αλλόκοτο και κατανοητό συνάμα.

Στο κεφάλι σου υπάρχουν μικρά μαύρα φίδια, τα μάτια σου λάμπουν από το φως της αλήθειας ή μήπως από τη χρυσή σκιά που έβαλες;

Τα χείλη σου στάζουν κόκκινο αίμα ή μήπως είναι το κόκκινο κραγιόν σου;

Τα χέρια σου είναι ορθάνοιχτα και πελώρια πώς να χωρέσουν όλοι οι πονεμένοι σε μια αγκαλιά;

Παιδί μου, ομόρφυνες τον κόσμο με τα λόγια σου, την καλοσύνη και τη συμπόνια σου, την ευγενική σου ψυχή και την αγάπη σου.
Και τρία χρόνια λείπεις κι άφησες ανοιχτές πληγές και τη μαγεία σου να πλανάται στον αέρα και να ψάχνει κάπου να φωλιάσει.

Η χρυσόσκονη που σκόρπισες φεύγοντας, ταξιδεύει στην ατμόσφαιρα και είναι σαν να μας κλείνεις το μάτι και να λες "Εδώ είμαι, οι πράξεις μου, τα λόγια μου, τα γραπτά μου είναι εδώ. Συνεχίστε μέχρι που κάθε παπούτσι που κλωτσά να γίνει στάχτη στο χώμα της κόλασης.~

Ο Ζακ που αγαπούσε τους ανθρώπους, λάτρευε τα ζώα, αγωνίστηκε για δικαιοσύνη, υπερασπίστηκε με πάθος τις αξίες του και  ήταν πάντα μια ανοιχτή αγκαλιά για όλους τους φίλους του. 

Μακάρι ν’ αποδειχτούμε αντάξιοί του…

[oι φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται απ' το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους]

Στη γιορτή του βιβλίου…

 

Ζάππειο, βραδάκι Δευτέρας 13 του Σεπτέμβρη, στο περίπτερο των 24γραμμάτων, με υπέροχη παρέα, απρόσμενες αφίξεις φίλων και παλιών συναδέλφων, και φόντο μια πόλη που ξαναβρίσκει, δειλά αλλά σταθερά, το χαμόγελο και την εξωστρέφειά της.

Καλά πήγε κι αυτό...

Μεγάλο ευχαριστώ στους φίλους-παλιοσειρές αλλά και νέους- που ήρθαν χτες στο φεστιβάλ βιβλίου. Χάρηκα αφάνταστα που γνωριστήκαμε με συγγραφείς του εκδοτικού μας οίκου κι ανταλλάξαμε κουβέντες, σχέδια, και κυρίως την ελπίδα πως ο πολιτισμός θα ξαναπάρει τ’ απάνω του και θα μας φωτίσει τα σκοτάδια που βιώνουμε.

Ναι, ήμασταν μια ωραία ατμόσφαιρα και είθε να γίνουμε ωραιότερη. Να βρισκόμαστε σε τέτοια μέρη και να στηρίζουμε με σεβασμό, ο ένας τον άλλο. Δίχως αντιπαλότητες και εγωισμούς, αλλά με όπλα τα βιβλία και τις λέξεις μας, να στήνουμε τα δικά μας αναχώματα στη διάχυτη κοινωνιοπάθεια που μας περιβάλλει.

Μικροί στόλοι από βιβλία, χιλιάδες χάρτινοι ήρωες, μυριάδες ιστορίες και μαρτυρίες ανθρώπων, στίχοι ποιητών και φωτεινά μονοπάτια, αναζητούν αναγνώστες-δέκτες και υπόσχονται ταξίδια σε αδάμαστες θάλασσες και γαλήνιους προορισμούς.

Του Σταυρού σήμερα. Μεγάλη γιορτή. Ας έχουμε τη φώτιση και την αφοβία να βρει ο καθένας ένα ξέφωτο για να ξεχειμωνιάσει με ασφάλεια.

Άντε, και στο επόμενο βιβλιο-σμίξιμο!

 

ΥΓ. Το φωτογραφικό υλικό, χορηγεία του άοκνου και πανταχού παρόντος, Χρήστου Λαλόπουλου. 

Πάμε φεστιβάλ βιβλίου;

Τη Δευτέρα, 13 Σεπτεμβρίου 2021, από τις 8.00 ως τις 10.00 το βράδυ, θα βρίσκομαι στο 49ο Φεστιβάλ Βιβλίου στο Ζάππειο, στα περίπτερα 144-146 των εκδόσεων 24γράμματα. 

Ευκαιρία να γνωριστούμε με τους φίλους που δεν έχουμε ακόμα βρεθεί από κοντά, αλλά και για να ξανανταμώσουμε με τους “παλιούς” (και μοναδικούς).

Θα χαρώ πολύ να συναντηθούμε, ν' ανταλλάξουμε κουβέντες, χαμόγελα & φωτογραφίες, και να σας υπογράψω τα βιβλία μου.

Ανυπομονώ ¾ J &

Μπόνους το καλάθι

 

Θα σου πουν να είσαι συνεργάσιμος και άριστος (στην παπαγαλία) μαθητής. Πως η ζωή θέλει στόχους και πως “πρέπει να μάθεις ν’ αντιμετωπίζεις την κάθε αποτυχία σου ως πρόκληση” και άλλα μεγαλόστομα τσιτάτα που ακούγονται στις απολογιστικές συναθροίσεις υπαλλήλων σε μια εταιρεία. Σα να λέμε δηλαδή, θα σου κάνουν μαθήματα επιβίωσης, αντί να σε πιάσουν τρυφερά απ’ το χέρι για να σου μάθουν να βηματίζεις με γνώσεις και αξίες.

Θα σου πουν πως είσαι τυχερός που σπουδάζεις στο “νέο σχολείο”, το αναβαθμισμένο, που δίνει ίσες ευκαιρίες σ’ όλα τα παιδιά· των υποψηφίων -αρίστων- φοιτητών που έμειναν φέτος εκτός σχολής που επιθυμούσαν, συμπεριλαμβανομένων.

Θα σου πουν να εμβολιαστείς και να τηρείς τα πρωτόκολλα, τα μέτρα και τις οδηγίες που θα παίρνεις και που συχνά θα είναι αλληλοσυγκρουόμενες. Δική σου ευθύνη να τις φιλτράρεις και να επιλέγεις τη σωστότερη, μη τα θες κι όλα έτοιμα. Κατά βάθος, θα σου πουν, το κάνουν για να εξασκήσεις την κριτική σου σκέψη. Aν το σύστημα καταρρεύσει, θα είσαι εσύ η αιτία γιατί δεν διαθέτεις ατομική ευθύνη. Αν δεν καταρρεύσει, θα είναι αυτοί οι δαφνοστολισμένοι Σωτήρ(η)ες που σήκωσαν επάξια το βάρος της επιδημίας στις πλάτες τους.  

Θα σου πουν να φοράς σωστά τη μάσκα, να μην τρέχεις, να μη λαχανιάζεις, να μη μιλάς στο διπλανό σου, να πλένεις χέρια, να περνάς αντισηπτικό ό,τι αγγίζεται -πολύ σχολαστικά- να μη βήχεις, να μην αρρωσταίνεις, να φοβάσαι τη σκιά σου, να μάθεις με τον καιρό να σκύβεις το κεφάλι και να κυρτώνεις τους ώμους, να γίνεις, βρε αδερφέ, ένας υπεύθυνος αυριανός πολίτης.

Θα σου φορτώσουν όλα τα λάθη και τις παθογένειες της κοινωνίας των ενηλίκων, θα σε μπουκώσουν ενοχές αν διασωληνωθεί ο παππούς σου, θα σε τιμωρήσουν παραδειγματικά αν αρρωστήσει ο διπλανός σου και θα σε στήσουν ανερυθρίαστα στον τοίχο, φορτώνοντάς σου την παταγώδη αποτυχία των αρμοδίων στους θεσμικούς τους ρόλους.

Θα στο πουν με δυσνόητες φανφάρες και ξεδιάντροπα ψέματα: “επαγγελματική κατάρτιση, αξιοποίηση θέσεων εργασίας με άτομα από ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, ανάπτυξη, ανταγωνιστικοί μισθοί, ξένοι επενδυτές”…Η μόνη αλήθεια είναι πως ξαναγυρνάμε γλυκά-γλυκά στην παιδική εργασία. Πως αν δεν έχουν γερό κομπόδεμα οι δικοί σου για να το σκάσεις στο εξωτερικό, θα ξηλώσεις τα φτερά σου, θα ζαλωθείς το ζεμπίλι της βιοπάλης και θα κάνεις τον αχθοφόρο στα σκλαβοπάζαρα των Αρίστων. Στην καλύτερη περίπτωση, τον λαντζέρη στις κουζίνες κάποιου ξενοδοχείου.

Καλή δύναμη στη σχολική χρονιά που σου ετοιμάζουν!

 * * * * * * * * * * * *

Πίνακας ζωγραφικής: “Ο Οψοκομιστής”

Ελαιογραφία σε καμβά του Σπυρίδωνα Μαντζάκου. Δημιουργήθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα και φιλοξενήθηκε σε αίθουσα του συλλόγου «Παρνασσός». Οψοκομιστής είναι το φτωχό παιδί που αναγκάζεται να γίνει «αχθοφόρος μεταφέρων οψώνια εκ της αγοράς εις τας οικίας». Οψώνιον είναι «η δι’ αγοράς προμήθεια τροφίμων». Όψον σημαίνει «έδεσμα, τροφή». Την ώρα που άλλα παιδιά πηγαίνουν σχολείο για να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή, ο μικρός βιοπαλαιστής ξεκλέβει λίγη ώρα για να μελετήσει ένα βιβλίο. Ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, αλλά και αποτύπωση της ταλαίπωρης ζωής των Ελλήνων που διαχρονικά πασχίζουν για μια δίκαιη κοινωνία με ίσες ευκαιρίες μόρφωσης και ελευθερία.