Ο λογαριασμός

Η ώρα πέρασε παιδιά, το μαγαζί θα κλείσει
σας φέρνω το λογαριασμό, κανείς μην το κουνήσει!
Φάγατε, ντερλικώσατε και γίνατε όλοι λιάδα
και μην ακούσω πως «Μαζί… φάγαμε την Ελλάδα!»

Μία Χρηματιστήριο, ολίγη από Μαγγίνα
Ζήμενς, αυθαίρετο Σουφλιά, του Θέμου η κομπίνα,
μίζες, Εφραίμ, Ρουσσόπουλο, Ζαχόπουλο και Λιάπη

γερμένα υποβρύχια, καρτέλ, σουάπς κι απάτη
Μπαλτάκο, Καστελόριζο, τρόϊκα κι απολύσεις
Χριστοφοράκο, ΤΑΙΠΕΔ , λίστα Λαγκάρντ κι αυξήσεις.

Από «κυρίως» φάγατε: συντάξεις και ταμεία
περίθαλψη, ομόλογα, λιμάνια κι ορυχεία
Πυρκάλ, Κτηματολόγιο, ΕΝΦΙΑ, ΕΡΤ και ΙΚΑ
μισθούς και επιδόματα, προνόμια στην κλίκα
άδειες σε ημέτερους, συμβάσεις κι εκχωρήσεις
ξύλο σ’ όσους φωνάζουνε, φίμωση κι εκφοβίσεις.

Σούμα: Χρεοκοπήσατε, σκοτώσατε μια χώρα,
αναίσχυντα προσφέρατε θυσία εθνοφθόρα
στων ξένων τα συμφέροντα ένα λαό για λεία,
και χώματα που βάφτηκαν με αίμα κι ιστορία!

Όσες ψυχές χαθήκανε κι όσοι ξενιτευτήκαν,
όσα παιδιά υποφέρουνε, όσα όνειρα θαφτήκαν,
όσα μωρά αγέννητα για χάρη σας εμείναν,
όσα γερόντια γδάρατε, όσες μανάδες κλαίνε,
όσοι την πείνα γνώρισαν κι όσα μαγκάλια καίνε…

Θα είν’ οι Ερινύες σας να σας ξεπροβοδίσουν
στου Αχέροντα το πέρασμα, διόδιο θα ζητήσουν
κι εκεί δεν έχει αντίκρισμα το κλοπιμαίο χρήμα
στου Άδη δικαστήριο, στης Στύγας τ’ άγριο ρήγμα.

Άραγε χρειαζόντουσαν σπουδές πανεπιστήμια
μόνο να καταντήσετε τα μαύρα τα ενθύμια;
Στην ιστορία σύγχρονους Εφιάλτες θα σας πούνε
κι όπως το λέει ο ποιητής (*), έτσι θα σας θυμούνται:

“Ξετσίπωτοι, ακαμάτηδες, τσιμπούρια και κορέοι
ντυμένοι στα μαλάματα κι επίσημοι κι ωραίοι”

(* Κ. Βάρναλης, απόσπασμα απ’ το «Πρωτοχρονιάτικο»)

Ο "Λογαριασμός" αυτός, εκδόθηκε στο 5ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργάνωσε η Αριστέα στο μπλογκ της "Η ζωή είναι ωραία". Οι οφειλέτες έχουν παραλάβει προ καιρού το ραβασάκι, το οποίο θα εξοφληθεί μέχρι τελευταίας δόσης. Όσο κι αν ελπίζουν σε επαναδιαπραγμάτευση των χρεών τους, το μνημόνιο της Ιστορίας, δεν επιδέχεται ελαφρύνσεις, ή διαγραφές. Είναι αμείλικτο, όπως και οι ίδιοι.

Ευχαριστώ θερμά όλους τους φίλους που συμμετείχαν στο καταπληκτικό αυτό ταξίδι και κυρίως την Αριστέα, που σήκωσε όλο το βάρος της διοργάνωσης και το έφερε εις πέρας με υποδειγματική φροντίδα και αγάπη. Να είστε όλοι καλά!

Nude - Η συμμετρία της αγάπης

photo: http://www.terrapapers.com/

Ούτε που γύριζα το βλέμμα μου να τον δω. Τον αγνοούσα προκλητικά, λες κι είχε ψυχή και θα θιγόταν. Πάνε μήνες. Μπορεί και χρόνια. Έχω χάσει το μέτρημα. Σαν τους ναυαγούς που περιπλανιούνται στα κύματα και χάνουν την επαφή με το χρόνο.

Απόψε κάνουμε ανακωχή. Δεν πάει άλλο. Πρέπει να δω κατάματα τον εχθρό μου, έτσι μου είπε μια φίλη ψυχολόγος. Ανοίγω το ντουλαπόφυλλο και τον πλησιάζω . Ασπίδα μου τα ρούχα που φοράω ακόμα. Ο ολόσωμος καθρέφτης ορθώνεται μπροστά μου. Ετοιμοπόλεμος και αδηφάγος.

Ξεκινάω απ΄τα ανώδυνα, για να τον καλοπιάσω. Παπούτσια και κάλτσες. Μια μικρή ανατριχίλα στην επαφή με το παγωμένο μωσαϊκό, αναρριχάται στο σβέρκο μου.

Κι ύστερα το παντελόνι…
Αυτή τη φλεβίτσα στη γάμπα μου, την είχα από παιδί. Με τα χρόνια μεγάλωσε, διακλαδώθηκε κι άπλωσε σα χταπόδι τα αγγεία της, ως τις παρυφές του μηρού μου. Δεν με ένοιαξε ποτέ η αισθητική του θέματος, παρά μόνο αυτός ο έντονος πόνος που με έκαιγε μετά την ορθοστασία στη δουλειά. "Θα τα βάζεις σε μια λεκανίτσα με δροσερό νερό να ξεκουράζονται", μου έλεγε η μάνα μου. Στεναχωριόταν που κληρονόμησα τη φλεβίτιδά της.

Η μπλούζα πέφτει στο πάτωμα…
Πρώτη φορά αφήνω ρούχο να πέσει κάτω. Υπήρξα φανατική οπαδός της ευταξίας και την νοικοκυροσύνης. "Τα ρούχα μας, θέλουν το σεβασμό και τη φροντίδα μας", μου έλεγε.

Το φανελάκι έχει πάρει το σχήμα του στέρνου μου. Φουσκωμένο απ’ τη μια μεριά, κιτρινισμένο απ’ τις γάζες και τα αντισηπτικά απ’ την άλλη. Καθώς το βγάζω, σκέφτομαι πως πρέπει να το αντικαταστήσω μ’ ένα καινούργιο. Να είναι εκατό τοις εκατό βαμβακερό και με καλύτερη ελαστικότητα.

Χοντρές σταγόνες από δάκρυα, υγραίνουν το πάτωμα. Δεν δίνω σημασία. Ξεκουμπώνω το στηθόδεσμο. Παρακολουθώ την τροχιά του, καθώς προσγειώνεται πάνω στα πόδια μου.

Κοιτάω μόνο τα μάτια μου και τα θυμάμαι όταν ήταν κοριτσίστικα, που κλαίγανε με το παραμικρό. Για έρωτες, για αδικίες, για πόνους και για συγκινήσεις. Τα συμπονώ και τους μιλάω. Τους δείχνω την παιδική φωτογραφία πάνω στο κομοδίνο. Μ’ αρέσει πολύ αυτή η στιγμή. Την κρατάω σαν ένα καταφύγιο στο συμπαγές παρελθόν μου, όταν το παρόν γίνεται αβάσταχτο. Γυρίζαμε απ’ την εκκλησία και σταματήσαμε σ’ έναν πλανόδιο φωτογράφο. Η μάνα με το εμπριμέ φόρεμα. Το κυριακάτικο. Ο μπαμπάς με γυαλιά ηλίου και τα καλά του ρούχα. Κι εγώ στη μέση. Στο κέντρο του κόσμου τους. Στην ασφάλεια μιας κυριακάτικης βόλτας. Μας περίμενε ένα ταψί φαγητό στο φούρνο της γειτονιάς. Κι ένα τραπέζι στρωμένο στην αυλή, κάτω από μια γέρικη συκιά. Στον κορμό της, η μάνα σημάδευε μ’ ένα μικρό σουγιαδάκι το μπόι μου. Κάθε χαρακιά και λίγοι πόντοι παραπανίσιοι.

Ένας μαστός στα δεξιά και μια χαρακιά απ’ την άλλη. Μια βαθιά κόκκινη ουλή που ο γιατρός φρόντισε να τη ράψει όσο πιο αριστοτεχνικά μπορούσε. Αυτόματα θυμάμαι πως από δω έμαθα να τρέφω και να προστατεύω. Να αγκαλιάζω και να νανουρίζω. Εδώ κάποτε ακούμπησα ένα μωρό. Πάνω σ’ αυτό το σημείο, κοιμόταν τα βράδια. Από δω έπινε γάλα. Κάτω απ’ αυτή την ουλή, η καρδιά μου φτεροκοπούσε απ’ τη συγκίνηση της μητρότητας. 

Στον καθρέφτη, διακρίνω πίσω μου τη γνώριμη σιλουέτα του. Πάντα υπήρξε συνεπής στις ανάγκες μου. Στις εξετάσεις, στα χειρουργεία, στις θεραπείες, στις ψυχολογικές μεταπτώσεις μου. Έσκυβε με προσήλωση στις πληγές μου, κι όση ώρα άλλαζε τις γάζες, μου μίλαγε για τα ταξίδια που θα πάμε όταν τελειώσει η θεραπεία. Ακόμα κι όταν θύμωνα μαζί του πως δεν έπαιρνε στα σοβαρά την αρρώστια μου και κάνει σχέδια για το μέλλον, εκείνος έμενε σιωπηλός και μου άφηνε χώρο και χρόνο να διαχειριστώ το θυμό μου.

Νιώθω τα χέρια του ν’ αγκαλιάζουν τη μέση μου και το βλέμμα του να με παρατηρεί μέσα απ’ τον καθρέφτη.
- Τι θα ήθελες πιο πολύ αυτή τη στιγμή;
- Να κουρνιάσεις μες στη μασχάλη μου, όπως παλιά. Να κουλουριαστούμε στο όστρακό μας και ν’ ακούς την καρδιά μου να χτυπάει στον κρόταφό σου.
- Το ίδιο ακριβώς λαχταρούσα κι εγώ. Αλλά δίσταζα να στο πω…
- Αν δεν σε απωθεί η ασυμμετρία στο κορμί μου, έλα κοντά μου…
- Αν ήμουν γλύπτης, τώρα είναι που θα ήθελα να σκαλίσω τη μορφή σου. Το μπούστο σου κυρίως. Μπορεί και να γινόταν κάποτε διάσημο. “Η συμμετρία της αγάπης”. Έτσι θα το ονόμαζα.
- Θα κλείσουν ποτέ οι πληγές;
- Απόψε κλείσανε κιόλας. Οριστικά και αμετάκλητα.

Το βλέμμα της μάνας με κοιτάει χαμογελαστό απ’ τη φωτογραφία. «Απ’ αυτή τη χαρακιά θ’ αρχίσουμε να μετράμε πάλι το μπόι μας. Απ’ αυτήν την τελευταία χαρακιά…».

(Σήμερα έγινε ένας αγώνας δρόμου 5 χιλιομέτρων και ένας περίπατος 2 χιλιομέτρων, στο Ζάππειο. Ο Πανελλήνιος Σύλλογος Γυναικών με καρκίνο του μαστού "Άλμα Ζωής", διοργάνωσε την εκδήλωση που ομολογουμένως είχε μεγάλη απήχηση και πλήθος κόσμου. Με κυρίαρχο σύνθημα "Τρέχουμε πιο γρήγορα ... από τη σκιά του!", μας μετέδωσαν ένα ηχηρό μήνυμα ευαισθητοποίησης για την πρόληψη του καρκίνου του μαστού. Ο θαυμασμός, οι ευχές και το ενδιαφέρον μας, ας συνοδεύουν διαρκώς τις γυναίκες αυτές και τις οικογένειές τους που ζυγιάζονται καθημερινά με το θηρίο της αρρώστιας, το αντιμετωπίζουν με αξιοπρέπεια και θάρρος και στο τέλος βγαίνουν νικήτριες! )

photo: http://tatphotography.blogspot.gr/

Η Μαριλένα μας, μέσα απ' το μπλογκ της ΜΑRILENASPOTOFART, μας έδωσε μια θαυμάσια πρό(σ)κληση, να γράψουμε ελεύθερα, έχοντας σαν θέμα το "Γυμνό". Την ευχαριστώ απ' την καρδιά μου γιατί στάθηκε (για άλλη μια φορά) η αφορμή, να περιπλανηθώ σε δύσκολα μονοπάτια. Κρατάω σαν επίλογο αυτό που γράφει η ίδια στην ανάρτησή της: "Να συνεχίσουμε να ελπίζουμε, να κάνουμε όνειρα και να βρίσκουμε σωστούς δρόμους για να ευδοκιμήσουν"...

Το κείμενο φιλοξενείται στην ψηφιακή βιβλιοθήκη bibliotheque

“Προκόβουμε καταπληκτικά” (Για την ιστορία...)

Σαν σήμερα 22 Σεπτέμβρη του 1971, απ’ την εκκλησία της οδού Κυδαθηναίων γίνεται η κηδεία του Νομπελίστα Ποιητή Γιώργου Σεφέρη. Η τελετή εξελίχθηκε σε διαδήλωση κατά της Απριλιανής Χούντας. Στη νεκρώσιμη πομπή προς το πρώτο νεκροταφείο μπροστά στην Πύλη του Αδριανού, το πλήθος σταματά την κυκλοφορία και αρχίζει να τραγουδά το απαγορευμένο τραγούδι του Μίκη «Στο περιγιάλι το κρυφό». Τελικά, η λαοθάλασσα θα εξελιχθεί σε μία από τις μεγαλύτερες αντιδικτατορικές πορείες που γνώρισε η χώρα. «Προκόβουμε καταπληκτικά», είχε γράψει ειρωνικά ο ίδιος στην ατζέντα του την ημέρα του πραξικοπήματος.

Για την ιστορία, η κατοικία του Σεφέρη κατά τη διάρκεια που διετέλεσε Πρόξενος στην Κορυτσά, ένα υπέροχο νεοκλασσικό κτίριο αγορασμένο απ’ το ελληνικό δημόσιο και με πλήθος πολύτιμων αντικειμένων και εγγράφων, λεηλατείται απ’ το χρόνο, αλλά και από κείνους που αναζητούν δωρεάν οικοδομικά υλικά. «Προοδευτικά απογύμνωσαν το κτίριο, που χρησιμοποιείται από τοξικομανείς και έχει μετατραπεί σε ανεπίσημη χωματερή», έχει δηλώσει ο γενικός πρόξενος της χώρας μας στην Κορυτσά, Ιωάννης Πεδιώτης.

Για την ιστορία, προχτές έγιναν παράλληλα δύο συναυλίες στην Αθήνα.
Η μία για τον Παύλο Φύσσα που δολοφονήθηκε εν ψυχρώ, υπό την παρουσία της ομάδας ΔΙΑΣ (σύμφωνα με επίσημες μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων), αλλά και με την αρωγή/συμμετοχή υψηλά ιστάμενων πολιτικών προσώπων. Ένθεν και ένθεν.

Κι η άλλη, για την αμερικανίδα επιχειρηματία Stefani Joanne Angelina Germanotta. Για δύο περίπου 24ωρα, ένας μικρός στρατός επιστρατεύτηκε για την περιφρούρηση, τις διακινήσεις και τις βόλτες της. Η συναυλία αυτή, δεν έγινε με αφορμή ένα τραγικό γεγονός. Ήταν απλά ένας σταθμός, στο project plan μιας εταιρείας προώθησης θεάματος. «Ιστορικό γεγονός, υψίστης καλλιτεχνικής σημασίας» για τους καταναλωτές των προϊόντων της. Παραλήρημα πατριωτικού ενθουσιασμού απ’ την Υπουργό Τουρισμού, που παρακολούθησε την ελληνική σημαία, να γίνεται στυλιστικό παρανάλωμα στην πίστα: «Το ότι τραγούδησε φορώντας την ελληνική σημαία και είπε τόσο ωραία πράγματα για τους Έλληνες και τη χώρα μας, ήταν πολύ σημαντικό».

Για την ιστορία, ένα άλλο τζάκι της πολιτικής αφρόκρεμας του τόπου, ο τότε Υπουργός Εξωτερικών, την κρίσιμη νύχτα των Ιμίων, έδινε εντολές στους Έλληνες καταδρομείς να κατεβάσουν την ελληνική σημαία απ’ τη βραχονησίδα. Το επιχείρημά του, ανεκδιήγητο: «Θα πούμε ότι ο αέρας πήρε την ελληνική σημαία και τη χάσαμε». Για την ιστορία, ο αέρας την πήρε τη σημαία και την προσγείωσε στο ΟΑΚΑ, προχτές το βράδυ. Ίσως όχι τυχαία, φορέθηκε ανάποδα και δεν ήταν παρά ένα ακόμα κουστούμι στη γκαρνταρόμπα της εκκεντρικής τραγουδίστριας.

Σε εποχές του παλιού καλού κινηματογράφου, παραπέμπουν οι πυρετώδεις προετοιμασίες και η ένθερμη υποδοχή στον «αμερικάνικο στόλο», που κατέφτασε στο ελληνικό έδαφος την περασμένη Πέμπτη.

- Για πέστε μου τώρα, πώς είναι ο   «κήπος» στα αγγλικά;

- Γκα-Γκα…

- Μπράβο αετός είσαι! Και πώς θα   πούμε «Περάστε, απλώστε τα ξερά   σας και φορέστε ότι βρείτε»;

Πώς θα πούμε «Ρίξτε και μια ελληνική σημαία πάνω σας, να το κάνουμε λίγο φολκόρ το θέαμα για να πουλήσει καλύτερα;»

Ανοίξτε τα τετράδια και γράψτε στα ελληνικά αυτά που θα σας πω "Καλώς τα στριγκάκια τα ζουμπουρλίδικα", "καθήστε να σας περιποιηθούμε", "απλώστε τα ξερά σας και πιάστε ό,τι βρείτε".

Σαν ν’ ακούω τη φωνή της Μαντάμ Φούλης, να της λέει με νόημα: 

«Α, γεια σου! Αυτή είσαι! Το 'πιασες το νόημα! »

(Απ’ την ταινία του Αλ. Σακελλάριου “Kαλώς ήρθε το Δολλάριο”)

Για την ιστορία τέλος, όπως περιγράφει ο φίλος του Γ. Σεφέρη Γ. Π. Σαββίδης σε κείμενό του το 1993 με τον εύγλωττο τίτλο: “Μουγκαμάρα και φθόνος”, η επιστροφή του Γιώργου Σεφέρη από την Στοκχόλμη αναμενόταν θριαμβευτική, μετά τη βράβευση του με το Νόμπελ. Στο αεροδρόμιο όμως τον υποδέχτηκαν δύο γυναίκες, “Η μάννα μου και η Ιωάννα Τσάτσου (- Σεφεριάδη, η αδελφή του Ποιητή). Κανείς άλλος”.

Το νου σου στο γιασεμί!... "Μια εικόνα... Χίλιες λέξεις" (τοβιβλίο.net)

Α14

Ξέρεις τι μου στοιχίζει περισσότερο; Ότι βάλαμε αυτόματο πότισμα στις γλάστρες. Κι έτσι δεν θα ζητήσω τη συνδρομή της γειτόνισσας. Φέτος δεν θ’ αφήσω πουθενά τα κλειδιά του σπιτιού. Το παραδέχομαι, τα φυτά ήταν η πρόφαση. Στο βάθος λαχταρούσα ν’ ανταλλάξουμε κλειδιά και οδηγίες. «Ειρηνάκι μου το νου σου στους βασιλικούς, στο μελισσόχορτο και στους δυόσμους. Τα υπόλοιπα αντέχουν δίχως καθημερινό πότισμα... Οι βουκαμβίλιες μαδάνε αυτή την εποχή και θα γεμίσουν τον τόπο. Σπρωξ’τα σε μια άκρη και θα τα μαζέψω άμα με το καλό γυρίσουμε. Α, θα φέρουμε ρίγανη και σύκα απ’ το νησί. Μην αγοράσεις...». 

Θυμάσαι όταν επιστρέφαμε κουρασμένοι απ’ τις διακοπές; Μας υποδεχόταν με αγκαλιές και μια παραγεμισμένη σακούλα. Μου την κρέμαγε διακριτικά στα δάχτυλα... «Ένα μικρό καλωσόρισμα!», μου έλεγε κάθε φορά χαμογελαστή. Στην κορυφή ήταν η αρμαθιά με τα κλειδιά, πιο κάτω ένα μικρό κατσαρολάκι με φρεσκομαγειρεμένο φαγητό και παραδίπλα μια φρατζόλα ψωμί. «Για να μην έχεις μαγειρέματα πρώτη μέρα που γύρισες». Τι δύναμη έκρυβε ένα κατσαρολάκι φαγητό, ένα χαμόγελο και μια ποτισμένη γλάστρα! Ακόμα και την οδύνη της επιστροφής, τη μετατρέπανε διαμιάς σε μικρή γιορτή. Η κορύφωση της χαράς ήταν κάθε φορά που άνοιγα τη μπαλκονόπορτα. Μυρωδιές από πάστρα και φρεσκοποτισμένο χώμα. Κι ολοζώντανα φυτά, που ήταν πάντα μια στάλα ψηλότερα. Σαν τα παιδιά που πετάνε μπόι και ορθώνουν το κορμάκι τους, μέσα σ’ ένα καλοκαίρι.

Θυμάσαι που αραδιάζαμε βιαστικά τους σάκους στην είσοδο και πέφταμε ανυπόμονοι στο κατσαρολάκι; Και σα να το’ξερε η άτιμη. Το φαγητό που μας είχε λείψει περισσότερο στις διακοπές, ήταν μπροστά μας αχνιστό και λαχταριστό.

Κι αντί να κλαίμε που γυρίσαμε πίσω στο διαμέρισμα, δακρύζαμε από συγκίνηση για τα γεμιστά, τα γιουβετσάκια και τους μουσακάδες. Και σκαρώναμε βραδινές βεγγέρες στο μπαλκόνι μας, τάχα για να πούμε εντυπώσεις απ’ το ταξίδι και να δούμε φωτογραφίες. Στην πραγματικότητα, λαχταρούσαμε να βρεθούμε ομοτράπεζοι. Ν’ ανταποδώσουμε τη φροντίδα και την αγάπη της. Να επιστρέψουμε το κατσαρολάκι, γεμάτο με το δικό μας φαγητό. Για να διατηρούμε το αέναο πήγαιν’ έλα του. Και για να προσδοκούμε σε επόμενες ανταλλαγές κλειδιών και ποτισμάτων.

Φωτογραφία: wooz.gr

Ρύθμισες τα μπεκάκια καλά; Αν πάθει κάτι το γιασεμί, δεν θα στο συγχωρήσω. Το είχε φυτέψει την άνοιξη, πριν μπει στο νοσοκομείο. Θυμάσαι; «Το νου σου στο γιασεμί!... Μέχρι να καθαρίσω με τις χημειοθεραπείες, θα έχει απλώσει», μου φώναζε μέσα απ’ το ασανσέρ, καθώς έφευγε. Κι από τότε μ’ έχει πιάσει μια μανία. Κάθε πρωί μετράω τα μπουμπούκια που ξεπροβάλλουν.Σάμπως και θ’ ανθίσουν παραπανίσια ζωή για το Ειρηνάκι.

Άντε, πάμε σιγά-σιγά... Έβαλες συναγερμό;

Με την ενότητα "Μια εικόνα... Χίλιες λέξεις", ο δικτυακός τόπος τοβιβλίο.net προσκαλεί αλλά και προκαλεί συνάμα, όποιον το επιθυμεί, να γράψει μια ή περισσότερες ιστορίες ή ποιήματα, 

βασισμένα σε δοθείσες εικόνες.(πηγή: τοβιβλίο.net)

Το κείμενό μου "Το νου σου στο γιασεμί" συμμετέχει σήμερα στο project, εδώ. 

Ευχαριστώ θερμά το δικτυακό τόπο τοβιβλίο.net - και ιδιαίτερα τον δημιουργό και διαχειριστή του Κώστα Θερμογιάννη - για τη φιλοξενία του κειμένου μου.