ΕΝΙΑΙΑ ΚΙΝΗΣΗ BLOGGERS ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΚΒΙΑΣΜΟ!

Για την πείνα των παιδιών μας ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Για τους άστεγους των δρόμων ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Για τις αυτοκτονίες των συνανθρώπων μας ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Για τους πολίτες που πεθαίνουν από τη φτώχεια ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Για τις παραγωγικές ή μη ηλικίες που είναι στα αζήτητα ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Για τα παιδιά μας που φεύγουν στο εξωτερικό μετανάστες ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Για την τρίτη ηλικία που δεν έχει φάρμακα και περίθαλψη ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Για τα δυσβάσταχτα χρέη που μας φόρτωσαν χωρίς να φταίμε ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΤΕ ΤΟ!

[ΕΝΙΑΙΑ ΚΙΝΗΣΗ BLOGGERS ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΚΒΙΑΣΜΟ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ]

(Παλλαϊκά συλλαλητήρια κατά της λιτότητας προγραμματίζονται σε όλη την Ελλάδα, στις 11 Φεβρουαρίου, ημέρα που θα διεξαχθεί και η συνεδρίαση του έκτακτου Eurogroup, όπου θα συζητήσει το ζήτημα της Ελλάδας. Το κάλεσμα γίνεται από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου έχει αναρτηθεί και σχετικό κείμενο. Κεντρικό σύνθημα της κινητοποίησης “Ανάσα Αξιοπρέπειας” είναι “Δεν εκβιαζόμαστε, ούτε βήμα πίσω στους εκβιασμούς”.
Στο νέο κάλεσμα ο κόσμος καλείται να πλημμυρίσει τις πλατείες σε όλη την Ελλάδα στις 11 Φεβρουαρίου και ώρα 18:00 για να σταλεί ένα μήνυμα τερματισμού της λιτότητας).

Η ωραία και τα τέρατα

Φεβρουάριος του ’15 κι άρχισαν τα ξεμασκαρέματα. Στο σφυρί βγαίνει η αλεξίσφαιρη, αλεξίβομβη και με δορυφορική πλοήγηση BMW του Βενιζέλου, αξίας 750.000 ευρώ. Τα έσοδα, σύμφωνα με δημοσιεύματα, θα πάνε στο ελληνικό κράτος. 

* Δυστυχώς δεν αποδείχθηκε ΑΛΕΞΗκέραυνη.
* Με την απλή μέθοδο των τροϊκανών, πόσοι χαμηλοσυνταξιούχοι θα είχαν ανασάνει με την   εξοικονόμηση τέτοιου ποσού απ’ τις δαπάνες του πρώην υπουργού;

Φεβρουάριος του ’14, κι ο τότε υπουργός υγείας δήλωνε στην Washington Post: “Οι καρκινοπαθείς μπαίνουν στα επείγοντα, μόνο αν πεθαίνουν”. Την ίδια περίοδο απέδειξε έμπρακτα πως τηρεί τις δηλώσεις του (εκτός απ’ την πιο πρόσφατη ότι θα εγκαταλείψει τη χώρα), αποφασίζοντας να μην καλύψει μέρος των χρημάτων για τη νοσηλεία του μικρού Παναγιώτη Γεωργοτά απ’ την Κέρκυρα, ο οποίος πάσχει από νευροβλάστωμα, στη Νέα Υόρκη. Το πρόσχημα ήταν ότι η θεραπεία που προτάθηκε, βρισκόταν σε πειραματικό στάδιο.

Τον ίδιο μήνα, μείζον ηθικό θέμα δημιουργείται για το Ελληνικό Δημόσιο, το οποίο πλήρωσε τα έξοδα μετάβασης στην Αμερική για τον Άδωνη Γεωργιάδη κι έναν δημοσιογράφο που εργαζόταν για την προβολή του.Το ποσό που ανακοινώθηκε στη Διαύγεια, κάλυψε τα έξοδα για τη μετάβαση, τη διαμονή, καθώς και ημερήσια αποζημίωση για να μιλήσει στο Χάρβαρντ. Όπως αποδείχθηκε όμως, καμία πρόσκληση από το Χάρβαρντ δεν υπήρξε για τον υπουργό Υγείας.
Το συνολικό κόστος για δύο άτομα, μας στοίχισε 2.420 ευρώ.

Ένα μήνα μετά, ο ίδιος υπουργός επισκέπτεται τρεις χώρες σε μία εβδομάδα, για...έρευνα στα ξένα συστήματα υγείας αλλά και για μια ομιλία στο πανεπιστήμιο του Imperial. Όσλο, Λονδίνο, Βρυξέλλες. Τα έξοδα της επταήμερης περιοδείας του, καθώς και ενός συνεργάτη του που τον συνόδευε, μας κόστισαν 2.453 ευρώ.

"Πήγαινε να πουλήσεις βιβλία" του φώναξε μια κοπέλα απ’ το ακροατήριο και οι συγκεντρωμένοι φοιτητές διάβασαν κείμενο διαμαρτυρίας για τη διάλυση του συστήματος υγείας στην Ελλάδα. Ο ομιλητής συνέχισε ακάθεκτος την ομιλία του. Στο τουίτερ του είχε κάνει την ιστορική ανάρτηση:
“Η ομιλία παρά τις προσπάθειες των γνωστών ακροαριστερών να σταματήσει, έγινε! 2,5 ώρες μίλαγα! Δεν τους φοβόμαστε!”

“Τα μεγάλα λόγια των υπερφίαλων γέννησαν μεγάλες συμφορές” .Ευριπίδης υπουργέ μου… Κάποιο βιβλίο του θα έχεις πουλήσει, δεν μπορεί…

~ ~ ~

Μιλώντας για Ευριπίδη, ας θυμηθούμε μιαν αγαπημένη μας ηθοποιό που τον τίμησε επάξια.

Η Γεωργία Βασιλειάδου, το 1927 συμμετείχε στην «Εκάβη» του Ευριπίδη, που ανέβασε ο θίασος της Κοτοπούλη στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Η Βασιλειάδου έπεισε τη μητέρα της να έρθει να δει την παράσταση. Όταν στο τέλος τη ρώτησε ποιες ήταν οι εντυπώσεις της απ’ την παράσταση, η μητέρα της είπε: "Τι να σου πω, βρε παιδί μου, εγώ μονάχα εσένα άκουγα"...

Στον ελληνοϊταλικό πόλεμο του ‘40 ψυχαγωγούσε τους φαντάρους στο μέτωπο και στη Γερμανική Κατοχή έκρυβε Άγγλους στο υπόγειο του σπιτιού της, βοηθώντας την Αντίσταση ενώ περιφερόταν ακόμα και ξυπόλητη απ’ το σανίδι στα συσσίτια των ηθοποιών που στήριζε ενεργά απ’ το υστέρημά της.
“Εγώ δίνω κι ο Θεός μου τα δίνει απ’ αλλού” έλεγε τότε…

Τον Φεβρουάριο του ’80, η μεγάλη κυρία της ελληνικής κωμωδίας πέταξε στην απάνω γειτονιά. Διέκοψε την καριέρα της το 1975, όταν ακόμα βρισκόταν στο απόγειό της, λέγοντας χαρακτηριστικά γι αυτήν την απόφασή της: 

"Θέλω να φύγω με ζήτω κι όχι με γιούχα"

Υ.Γ. Στον αντίποδα της ατόφιας ομορφιάς της, της ευπρέπειας και του ήθους της,  κάποιοι επιμένουν να ΜΗΝ φεύγουν, ενόσω τους γιουχάρει μια ολόκληρη χώρα. Κι ας έχουν διδάξει και στο Χάρβαρντ. 

Συμπόσιο Ποίησης: "Ο ύμνος του μπίζνεσμαν"

Photo: http://thesingingcanary.tumblr.com/

Συμβούλιο κι απόψε θα μου πεις

με ξένους εκπροσώπους συζητήσεις

να μη σε περιμένω πριν τις τρεις

θα είσαι ένα πτώμα όταν γυρίσεις.

~~~

Να μη σ’ αναζητώ στο κινητό

μηνύματα ν’ ακούς δεν προλαβαίνεις.

Γιατί τη γραμματέα σου ενοχλώ;

συνέχεια δεν το καταλαβαίνεις.

~~~

Να μην σ’ υπολογίζω για φαϊ

ταξίδι στην Ευρώπη ετοιμάζεις

κουβέντα για το σεξ μην ακουστεί

η πτώση μετοχών σ’ επηρεάζει.

~~~

Να μην προγραμματίζω διακοπές

συνέδριο θα έχεις στην Ασία

να μη σου μεταφέρω ενοχές

που σ’ έχουν τα παιδιά στη φαντασία.

~~~

Να μην ξεχάσεις κάποτε να βρεις

κουράγιο τον καθρέφτη ν’ αντικρίσεις

να μην τρομάξεις όταν θα το δεις

το τέρας που προσμένει να το φτύσεις.

~~~

Σηκώνουμε την άγκυρα κι αλλάζουμε ζωή

Κι εγώ που χρόνια αγαπούσα ένα λιμάνι

σ’ όλα τα "πρέπει" και τα "μη" βάζω ένα Χ

στη σχέση εξ αποστάσεως, ένα "Φτάνει"!

~~~

Φιλάκια και να μην ανησυχείς

δεν σ’ είχαμε γι αυτό και δεν μας λείπεις.

Να μην ξεχάσεις πριν να κοιμηθείς

Την πόρτα των ονείρων σου να κλείσεις.

Ο εν λόγω μπίζνεσμαν συμμετείχε στο 6ο Συμπόσιο Ποίησης που οργάνωσε με απόλυτη επιτυχία (και πάλι), η Αριστέα μας στο μπλογκ της "Η ζωή είναι ωραία"

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους στήριξαν κι αυτό το Συμπόσιο, με τις συμμετοχές και τα σχόλια τους. Είναι μια υπέροχη εμπειρία, που τείνει να γίνει θεσμός. 

Ιδιαίτερα ευχαριστώ την Αριστέα, που υπηρετεί με συνέπεια και φροντίδα το αρχικό της όραμα. 

Γιατί πέρα απ' την αφορμή που μας δίνει να συλλογιζόμαστε και να φτιάχνουμε στίχους, μας προσφέρει την ικανοποίηση της συνεργατικότητας, του συναγωνισμού και της δημιουργικής σκέψης. 

Η ατζέντα μιας ασυνήθιστης μέρας δίχως νούμερα

09.00 το πρωί. Μέχρι να γίνει ο καφές, λέμε σε τίτλους την προσωπική μας ειδησεογραφία.
"Ο μικρός ανέβασε πυρετό πάλι… Τσακωθήκαμε με την μεγάλη χτες το βράδυ… Μην την πιέζεις, είναι σε κρίσιμη ηλικία… Ο Νίκος πώς είναι;… Ο γιατρός μας είπε πως δεν το γλυτώνει το στεφανιογράφημα… Πήρε βαθμούς κι ο Βασιλάκης, πέφτει πάλι στα μαθηματικά…"

10.00: έχουμε καταδυθεί στον θολό πυθμένα της καθημερινότητας. Τηλέφωνα, χαρτιά, φωνές, εκνευρισμοί, νούμερα, συναντήσεις, νούμερα, νούμερα και πάλι νούμερα…
Τηλέφωνο στα μουλωχτά. Με φωνή ενοχική. Ότι βγαίνουμε για λίγο απ’ τον προσδιορισμένο μας κύκλο με τα νούμερα και γινόμαστε άνθρωποι.
"Έκανε πυρετό; Αχ ευτυχώς, δόξα τω Θεώ!... Να τον θερμομετρείς διαρκώς κι αν ανεβάσει δέκατα πάρε με αμέσως… Και δωσ’ του ντεπόν…"

11.00: σχεδιάζουμε την αυριανή μέρα. Το πρωί θα μιλήσουμε με τους τάδε, το μεσημέρι θα πάμε στους δείνα, μετά θα παρουσιάσουμε στους απαυτούς, συγχρόνως θα κλείσουμε συνάντηση με τους αποδαύτους και το απόγευμα θα δώσουμε προβλέψεις στους μεγάλους.
Ακούω κάποιον να γελάει ή είναι ιδέα μου; Μια ανατριχίλα με διαπέρασε, αλλά το απέδωσα στο κακοσυντηρημένο κλιματιστικό που ξερνάει τον ανακυκλωμένο μικροβιακό αέρα του, κατευθείαν πάνω στο σβέρκο μου.

12.00: έχουμε αφηνιάσει ήδη. Δεκάδες δάχτυλα βαράνε ιλιγγιωδώς πλήκτρα υπολογιστών. Χείλια σφιγμένα, ματιές φρενιασμένες. Δεν αναπνέουμε. Μόνο πληκτρολογούμε. Το οπτικό μας πεδίο εξαντλείται σε λίγα εκατοστά, ως την οθόνη του υπολογιστή. Τα νούμερα εισβάλουν απ’ τις κόρες των ματιών μας, διανύουν τα εγκεφαλικά κύτταρα και διαχέονται στο αίμα μας. Μόνο η φυσική μας ανάγκη, θυμίζει πως αποτελούμε ανθρώπινα όντα και όχι μεταλλικές συσκευές που διαχειρίζονται δεδομένα.

13.00: κι όση ώρα είμαι στην τουαλέτα ακούω φωνές απ’ το υπερπέραν του γραφείου.
"Αχ Παναγία μου τι έγινε; Γιατί δεν μου λέτε τι έγινε; Πείτε μου να πάρει ο διάολος!... έρχομαι, τρέχω… πού τον έχετε είπατε; Ερυθρός; Έρχομαι, κλείνω!..."

14.00: κοιταζόμαστε αποσβολωμένοι. Η διπλανή καρέκλα είναι άδεια. Και η παραδιπλανή επίσης. Ευτυχώς δεν έφυγε μόνη. Ο Αποπάνω μαθαίνει τα νέα, σχηματίζει με τα χείλια του μια γκριμάτσα κατήφειας -διάρκειας λίγων δευτερολέπτων- και αμέσως μετά ρωτάει για τις παραγγελίες. Παίρνω τηλέφωνο ξανά σπίτι.
"Απύρετος; Έφαγε τίποτα; Αν κάνει εμετούς μην τον πιέζεις… Πρέπει να τον πάω στον παιδίατρο το βράδυ… Τι ώρα θα φύγω από δω μέσα;… Πού είναι τώρα; Τι περνάει;"

Την επόμενη μέρα ακυρώθηκαν κάποιες συναντήσεις, καθώς προέκυψε ένα απρόβλεπτο απ’ τα νούμερα τραγικό γεγονός. Το κονσέρτο με τα πληκτρολόγια ήταν υποτονικό κι ο Αποπάνω δεν ζήτησε νούμερα, επιδεικνύοντας την καλή του πρόθεση να συμμετέχει στο πένθιμο κλίμα του γραφείου.

Τη μεθεπόμενη, βρεθήκαμε έξω απ’ το μαντρί μας, ανίκανοι να διαχειριστούμε το φυσικό περιβάλλον, το οξυγόνο, τα συναισθήματα, την οδύνη και την αμετάκλητη απώλεια. Η μαεστρία μας να κουμαντάρουμε νούμερα και ποσοστώσεις, ήταν παντελώς άχρηστη τούτες τις ώρες. Ο ήλιος έλαμπε βασιλικά πάνω απ’ τα κεφάλια μας, ενόσω περιπλανιόμασταν στη ζώνη Β1 του κοιμητηρίου. Έψαχνα λέξεις… τι λένε τούτες τις ώρες;… σφίγγω τον ώμο της διπλανής μου… θυμάμαι τους δικούς μου αποχαιρετισμούς… με κυριεύουν οι φοβίες για τους ανθρώπους μου… τι θα έκανα αν;… τι θα πει στα παιδιά;… τι θ’ απογίνουν Θεέ μου;… χτες δεν πρόλαβα ξύπνιο τον μικρό… ενοχές… όλη τη μέρα ψηνόταν στον πυρετό κι εγώ δεν ήμουν πλάϊ του… πόση ζωή χάνουμε εκεί μέσα;… πόσο καιρό είχα να βρεθώ έξω στον ήλιο;… να πατάω χώμα και να μυρίζω ανθισμένα λουλούδια;… συνέρχομαι και θυμάμαι πού βρίσκομαι.

“Κύριε, ανάπαυσον την ψυχήν του κεκοιμημένου δούλου σου, εν τόπω φωτεινώ, εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως, ένθα απέδρα οδύνη, λύπη και στεναγμός”…

Aπό ψηλά θα φαντάζουμε σαν ένα μαυροφορεμένο ανθρώπινο μελίσσι, που βουίζει πένθιμα πάνω απ’ το φρεσκοσκαμμένο μνήμα. Υψώνω τα μάτια προς τα πάνω, πιο πολύ για να μη βλέπω. Κατάλευκα μπαμπακένια συννεφάκια κάνουν χαμηλές πτήσεις πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Αδέσποτα και γιορτινά, λες και ξεκόλλησαν απ’ τον καταγάλανο ουράνιο θόλο κι ήρθαν να παραλάβουν μια ψυχή και να παραδώσουν το μήνυμά τους. Ας είναι κάπου εκεί, ας είναι ένας παράδεισος που τον περιμένει, ας υπάρχει μια αιτία που έφυγε τόσο νωρίς, ας είναι σημαδιακό τούτο το συννεφένιο πέρα-δώθε, κι όχι τυχαίο…

Σε απροσδιόριστη και αδιάφορη χρονική στιγμή, βαδίζουμε σκυφτοί προς την έξοδο. Κάποιοι κλαίνε ακόμα -μακάριοι όσοι λυτρώνονται με τα δάκρυα- κάποιοι έχουν τρομαγμένο βλέμμα, σίγουρα απ’ τις προσωπικές τους προβολές και φοβίες.

Παίρνω τηλέφωνο σπίτι. Απύρετος;… σε λίγο θα είμαι εκεί… κλαίω και χαίρομαι ταυτόχρονα… που θα βρεθώ ένα μεσημέρι σπίτι… νωρίς, σαν άνθρωπος… να του ετοιμάσω μια σουπίτσα και να κάτσω ως το βράδυ στο προσκεφάλι του… να του χαϊδεύω τα μαλλιά… να κλάψω με την ησυχία μου… για όλα όσα έχασα… για όλα όσα θα χάσω… αύριο πάλι, θα είμαστε μια ανθρώπινη πομπή στο μεταλλικό κτίριο… πιο πένθιμη από ποτέ… αύριο στο θυσιαστήριό μας…

Βγαίνοντας απ’ τη σιδερένια πόρτα του κοιμητηρίου, ακούω τον Αποπάνω να ψιθυρίζει στον Αποκάτω του: “Από βδομάδα θα πάω για τεστ κοπώσεως”…

Νιώθω πάλι εκείνο το διαπεραστικό ψυχρό φύσημα στο σβέρκο μου.
Ίσως είναι απ’ την ένταση της ημέρας, ίσως κι απ’ την κούραση.
Ίσως πάλι να ήταν κι αληθινό. Ένα αστραπιαίο αλλά θορυβώδες ξεφύσημα. Σαν εκπνοή θεϊκού πικρόγελου.

Λίγο πριν φύγω, τα σύννεφα είχαν αποσυρθεί, κάποιοι μίλαγαν στα κινητά τους, η μέρα έμπαινε στη συνηθισμένη της τροχιά και τα νούμερα μας περίμεναν με εκδικητικότητα στο γραφείο. Γιατί αυτά δεν αναγνωρίζουν και δεν συγχωρούν απροσδόκητες αιτίες απουσίας.

πηγή φωτογραφίας