Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2015

Η ατζέντα μιας ασυνήθιστης μέρας δίχως νούμερα


09.00 το πρωί. Μέχρι να γίνει ο καφές, λέμε σε τίτλους την προσωπική μας ειδησεογραφία.
"Ο μικρός ανέβασε πυρετό πάλι… Τσακωθήκαμε με την μεγάλη χτες το βράδυ… Μην την πιέζεις, είναι σε κρίσιμη ηλικία… Ο Νίκος πώς είναι;… Ο γιατρός μας είπε πως δεν το γλυτώνει το στεφανιογράφημα… Πήρε βαθμούς κι ο Βασιλάκης, πέφτει πάλι στα μαθηματικά…"

10.00: έχουμε καταδυθεί στον θολό πυθμένα της καθημερινότητας. Τηλέφωνα, χαρτιά, φωνές, εκνευρισμοί, νούμερα, συναντήσεις, νούμερα, νούμερα και πάλι νούμερα…
Τηλέφωνο στα μουλωχτά. Με φωνή ενοχική. Ότι βγαίνουμε για λίγο απ’ τον προσδιορισμένο μας κύκλο με τα νούμερα και γινόμαστε άνθρωποι.
"Έκανε πυρετό; Αχ ευτυχώς, δόξα τω Θεώ!... Να τον θερμομετρείς διαρκώς κι αν ανεβάσει δέκατα πάρε με αμέσως… Και δωσ’ του ντεπόν…"

11.00: σχεδιάζουμε την αυριανή μέρα. Το πρωί θα μιλήσουμε με τους τάδε, το μεσημέρι θα πάμε στους δείνα, μετά θα παρουσιάσουμε στους απαυτούς, συγχρόνως θα κλείσουμε συνάντηση με τους αποδαύτους και το απόγευμα θα δώσουμε προβλέψεις στους μεγάλους.
Ακούω κάποιον να γελάει ή είναι ιδέα μου; Μια ανατριχίλα με διαπέρασε, αλλά το απέδωσα στο κακοσυντηρημένο κλιματιστικό που ξερνάει τον ανακυκλωμένο μικροβιακό αέρα του, κατευθείαν πάνω στο σβέρκο μου.

12.00: έχουμε αφηνιάσει ήδη. Δεκάδες δάχτυλα βαράνε ιλιγγιωδώς πλήκτρα υπολογιστών. Χείλια σφιγμένα, ματιές φρενιασμένες. Δεν αναπνέουμε. Μόνο πληκτρολογούμε. Το οπτικό μας πεδίο εξαντλείται σε λίγα εκατοστά, ως την οθόνη του υπολογιστή. Τα νούμερα εισβάλουν απ’ τις κόρες των ματιών μας, διανύουν τα εγκεφαλικά κύτταρα και διαχέονται στο αίμα μας. Μόνο η φυσική μας ανάγκη, θυμίζει πως αποτελούμε ανθρώπινα όντα και όχι μεταλλικές συσκευές που διαχειρίζονται δεδομένα.

13.00: κι όση ώρα είμαι στην τουαλέτα ακούω φωνές απ’ το υπερπέραν του γραφείου.
"Αχ Παναγία μου τι έγινε; Γιατί δεν μου λέτε τι έγινε; Πείτε μου να πάρει ο διάολος!... έρχομαι, τρέχω… πού τον έχετε είπατε; Ερυθρός; Έρχομαι, κλείνω!..."


14.00: κοιταζόμαστε αποσβολωμένοι. Η διπλανή καρέκλα είναι άδεια. Και η παραδιπλανή επίσης. Ευτυχώς δεν έφυγε μόνη. Ο Αποπάνω μαθαίνει τα νέα, σχηματίζει με τα χείλια του μια γκριμάτσα κατήφειας -διάρκειας λίγων δευτερολέπτων- και αμέσως μετά ρωτάει για τις παραγγελίες. Παίρνω τηλέφωνο ξανά σπίτι.
"Απύρετος; Έφαγε τίποτα; Αν κάνει εμετούς μην τον πιέζεις… Πρέπει να τον πάω στον παιδίατρο το βράδυ… Τι ώρα θα φύγω από δω μέσα;… Πού είναι τώρα; Τι περνάει;"

Την επόμενη μέρα ακυρώθηκαν κάποιες συναντήσεις, καθώς προέκυψε ένα απρόβλεπτο απ’ τα νούμερα τραγικό γεγονός. Το κονσέρτο με τα πληκτρολόγια ήταν υποτονικό κι ο Αποπάνω δεν ζήτησε νούμερα, επιδεικνύοντας την καλή του πρόθεση να συμμετέχει στο πένθιμο κλίμα του γραφείου.

Τη μεθεπόμενη, βρεθήκαμε έξω απ’ το μαντρί μας, ανίκανοι να διαχειριστούμε το φυσικό περιβάλλον, το οξυγόνο, τα συναισθήματα, την οδύνη και την αμετάκλητη απώλεια. Η μαεστρία μας να κουμαντάρουμε νούμερα και ποσοστώσεις, ήταν παντελώς άχρηστη τούτες τις ώρες. Ο ήλιος έλαμπε βασιλικά πάνω απ’ τα κεφάλια μας, ενόσω περιπλανιόμασταν στη ζώνη Β1 του κοιμητηρίου. Έψαχνα λέξεις… τι λένε τούτες τις ώρες;… σφίγγω τον ώμο της διπλανής μου… θυμάμαι τους δικούς μου αποχαιρετισμούς… με κυριεύουν οι φοβίες για τους ανθρώπους μου… τι θα έκανα αν;… τι θα πει στα παιδιά;… τι θ’ απογίνουν Θεέ μου;… χτες δεν πρόλαβα ξύπνιο τον μικρό… ενοχές… όλη τη μέρα ψηνόταν στον πυρετό κι εγώ δεν ήμουν πλάϊ του… πόση ζωή χάνουμε εκεί μέσα;… πόσο καιρό είχα να βρεθώ έξω στον ήλιο;… να πατάω χώμα και να μυρίζω ανθισμένα λουλούδια;… συνέρχομαι και θυμάμαι πού βρίσκομαι.

“Κύριε, ανάπαυσον την ψυχήν του κεκοιμημένου δούλου σου, εν τόπω φωτεινώ, εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως, ένθα απέδρα οδύνη, λύπη και στεναγμός”…

Aπό ψηλά θα φαντάζουμε σαν ένα μαυροφορεμένο ανθρώπινο μελίσσι, που βουίζει πένθιμα πάνω απ’ το φρεσκοσκαμμένο μνήμα. Υψώνω τα μάτια προς τα πάνω, πιο πολύ για να μη βλέπω. Κατάλευκα μπαμπακένια συννεφάκια κάνουν χαμηλές πτήσεις πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Αδέσποτα και γιορτινά, λες και ξεκόλλησαν απ’ τον καταγάλανο ουράνιο θόλο κι ήρθαν να παραλάβουν μια ψυχή και να παραδώσουν το μήνυμά τους. Ας είναι κάπου εκεί, ας είναι ένας παράδεισος που τον περιμένει, ας υπάρχει μια αιτία που έφυγε τόσο νωρίς, ας είναι σημαδιακό τούτο το συννεφένιο πέρα-δώθε, κι όχι τυχαίο…

Σε απροσδιόριστη και αδιάφορη χρονική στιγμή, βαδίζουμε σκυφτοί προς την έξοδο. Κάποιοι κλαίνε ακόμα -μακάριοι όσοι λυτρώνονται με τα δάκρυα- κάποιοι έχουν τρομαγμένο βλέμμα, σίγουρα απ’ τις προσωπικές τους προβολές και φοβίες.

Παίρνω τηλέφωνο σπίτι. Απύρετος;… σε λίγο θα είμαι εκεί… κλαίω και χαίρομαι ταυτόχρονα… που θα βρεθώ ένα μεσημέρι σπίτι… νωρίς, σαν άνθρωπος… να του ετοιμάσω μια σουπίτσα και να κάτσω ως το βράδυ στο προσκεφάλι του… να του χαϊδεύω τα μαλλιά… να κλάψω με την ησυχία μου… για όλα όσα έχασα… για όλα όσα θα χάσω… αύριο πάλι, θα είμαστε μια ανθρώπινη πομπή στο μεταλλικό κτίριο… πιο πένθιμη από ποτέ… αύριο στο θυσιαστήριό μας…

Βγαίνοντας απ’ τη σιδερένια πόρτα του κοιμητηρίου, ακούω τον Αποπάνω να ψιθυρίζει στον Αποκάτω του: “Από βδομάδα θα πάω για τεστ κοπώσεως”…

Νιώθω πάλι εκείνο το διαπεραστικό ψυχρό φύσημα στο σβέρκο μου.
Ίσως είναι απ’ την ένταση της ημέρας, ίσως κι απ’ την κούραση.
Ίσως πάλι να ήταν κι αληθινό. Ένα αστραπιαίο αλλά θορυβώδες ξεφύσημα. Σαν εκπνοή θεϊκού πικρόγελου.

Λίγο πριν φύγω, τα σύννεφα είχαν αποσυρθεί, κάποιοι μίλαγαν στα κινητά τους, η μέρα έμπαινε στη συνηθισμένη της τροχιά και τα νούμερα μας περίμεναν με εκδικητικότητα στο γραφείο. Γιατί αυτά δεν αναγνωρίζουν και δεν συγχωρούν απροσδόκητες αιτίες απουσίας.


47 σχόλια:

  1. Εκπληκτική γραφή με ολοζώντανες εικόνες μιας πραγματικότητας που μας προσπερνά...
    Ένιωσα την αγωνία, το αδιέξοδο, τον πόνο της απώλειας που θολώνει μες στην τρελή, μονότονη,
    αφύσικη κι αβάσταχτη καθημερινότητα!
    Ρομπότ έτοιμα για δράση δίχως ανάσα ανθρωπιάς... Υπάρχει κι ένας άλλος κόσμος εκεί έξω...!!!
    Μπράβο, Μαράκι!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ζητούμενο είναι να κρατήσεις την ανθρώπινη διάστασή σου και να μην αφομοιωθείς απ' το μικροσύμπαν των αριθμών, να μη γίνεις ένα μάτριξ...
      Να είσαι καλά Γλαύκη μου!

      Διαγραφή
  2. Τι να λεω..ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ κειμενο....!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μια πραγματικότητα που τη ζούσα κι εγώ μέχρι πριν δυο μήνες.
    Και παρά τη στεναχώρια που πέρασα Μαρία μου, παρά τις δυσκολίες και τις άγριες κάποιες φορές στιγμές που βιώνω , νομίζω ότι η ψυχική μου υγεία...αποκαταστάθηκε!
    Ζωή στο τρέξιμο, αγώνας,, ανήλιαγες μέρες και όλα αυτά; Ανταμείβονται;
    Υπέροχο κείμενο, πικρό, στενάχωρο, μα είναι μια αλήθεια κι ας πονάει!
    Την καλησπέρα μου και τα φιλιά μου !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό το "αποκαταστάθηκε", τα λέει όλα!
      Η αλήθεια είναι ότι ιδρυματοποιείσαι σε τέτοιες συνθήκες, αλλοιώνεται ακόμα κι ο τρόπος σκέψης σου και η συμπεριφορά σου αντίστοιχα.
      Χαίρομαι Αριστέα μου που αναγνωρίζεις τη θετική πλευρά των όσων έζησες. Όπως συνηθίζεις να κάνεις εξάλλου:-))
      Φιλί γλυκό!

      Διαγραφή
  4. Ανάγλυφη περιγραφή αγχωτικών συνθηκών εργασίας. Ρεαλιστική γραφή που καθιστά τον αναγνώστη συμμέτοχο. Κι αυτό είναι η επιτυχία τού συγγραφέα.
    Πέραν αυτού του επιτεύγματος, Μαρία, αναδεικνύεις την ανάγκη αναθεώρησης των διατάξεων που αφορούν τα εργασιακά μας. Σε τέτοιες συνθήκες, είναι απαραίτητη η θεσμοθέτηση μειωμένου ωραρίου. Το «Σύστημα» θα έχει όφελος από τον εξανθρωπισμό τής ζωής των υπαλλήλων.
    Και βέβαια το ζήτημα, αν είναι προτιμότερη μια εργασία με δεδομένες αποδοχές σε τέτοιες συνθήκες, από μια αβέβαιη εργασία, πχ. ενός φτωχού μικροαγρότη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό ακριβώς που περιγράφεις Άρη μου, είναι αυτό που ευαγγελίζονται όλες οι μεγάλες εταιρείες. Να είναι ανθρωποκεντρικές και να επενδύουν στο ανθρώπινο δυναμικό. Δυστυχώς, οι τακτικές αυτές ανήκουν στο ένδοξο παρελθόν.
      Ο μικρο-αγρότης τουλάχιστον δουλεύει τη γη και οι δεξιότητές του έχουν να κάνουν με τη φύση και τις διεργασίες της. Ο κόπος του μετατρέπεται σε σοδειά και νιώθει την ικανοποίηση ότι κάτι παράγει.
      Σε μια αχανή εταιρεία όμως, δεν είσαι παρά το γρανάζι μιας μηχανής. Ένα ανταλλακτικό που δεν έχει όνομα, μόνο έναν κωδικό αριθμό. Οργουελικό, αλλά απόλυτα ρεαλιστικό...
      Σ' ευχαριστώ που πάντα "ανοίγεις" ωραία θέματα με τις σκέψεις σου!

      Διαγραφή
  5. Απαντήσεις
    1. Σε όλους μας!
      Να είσαι καλά Σεβάχ, σ' ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψή σου!

      Διαγραφή
  6. Στέκομαι στην απώλεια...στο χαστούκι που έρχεται να μας ταρακουνήσει όσο τίποτα!
    Οι αριθμοί έτσι κι αλλιώς, ακόμα κι αν δεν είναι αντικείμενο της δουλειάς μας, μας καταδυναστεύουν.
    Ακόμα κι ο μικροαγρότης που λέει ο Άρης παραπάνω, με αριθμούς ασχολείται κι ας γερνάει πρόωρα κάτω από τον ήλιο και στο ξεροβόρι με άγχος κι αυτός, αλλά τις περισσότερες φορές για το τίποτα!

    Μαρία μου το γράψιμό σου μας βάζει πάντα βαθιά στις ιστορίες σου και στα νοήματά τους!
    Φιλιά πολλά και καλό μήνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτές οι ρημάδες οι απώλειες... Σε μια-δυο μέρες έχουμε ξεχάσει την πιθανότητά τους, όσο δυνατά κι αν μας χαστουκίζουν.
      Μαράκι μου, σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  7. Αυτός ήταν και είναι ένας από τους μεγαλύτερους φόβους της ενήλικης ζωής μου: μήπως αναγκαστώ να δουλέψω έτσι... Πώς; ακριβώς όπως το περιγράφεις (τόσο δυνατά και καθηλωτικά), απάνθρωπα... Με ΄σωσα, το απέφυγα... όμως το κείμενό σου ξεπερνάει τις ώρες της δουλειάς: οι ρυθμοί της ζωής έχουν γίνει τόσο αποπνικτικοί παντού... Και διαβάζοντάς σε θέλει καθένας, φαντάζομαι, έστω κι ένα λεπτό από τη ζωή του να το αλλάξει!!!!
    Καλό μήνα να έχουμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι συνθήκες αυτές μετατρέπουν το αγαθό της δουλειάς σε δουλεία.
      Χαίρομαι που το έσωσες και σ' ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη και το σχόλιο σου.
      Καλό βράδυ να έχεις!

      Διαγραφή
  8. Ηταν ενα ευτυχισμενο ζευγάρι.. 32 εκεινη 39 εκεινος.. με δυο ανήλικα παιδια.....σαν να εγραφες γι αυτούς Κανελλάκι μου... εκεινος .. δουλεια σπιτι που τον έβλεπε πολύ λίγο..... σπίτι δουλεια..... έφυγε πριν δυο μερες εκει που ετρωγε...στο λεπτό μέσα...ανακοπή είπαν οι γιατροί....γειτονάκι μας ......δεν είχε χρονο να παει στον γιατρό..............Ο αποπάνω σιγουρα θα κανει τεστ κοπώσεως..μετα ισως να δεί πιο ανθρωπινα την ζωή των πληκτολογίων ......ελπίζω... !!!!! τι κριμα να χάνονται ετσι οι ζωές...!!! και η ζωή συνεχίζεται..!!!! γλαφυροτατη γραφή... συγκλονιστική την ένιωσα..!!!
    υ.γ. το παρακείμενο σου συνομιλεί με τον Θεό...!!! να έχεις φίλη μου ενα όμορφο μηνα .φιλώ σε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυστυχώς η ιστορία σου δεν είναι η μόνη...
      Ανακοπές και ανατροπές σε πολλά σπίτια.
      Σε φιλώ με συγκίνηση Ρουλάκι μου & εύχομαι καλή δύναμη στους δικούς του.

      Διαγραφή
  9. Συνθήκες εργασίας απαράδεκτες, για όλους.... τα πάντα για την δουλειά για την επιτυχία του στόχου.... για τα νούμερα... για τον φόβο μη και σε διώξει ο εργοδότης... και τα έχεις ανάγκη αυτά τα χρήματα... πρέπει να πάρεις τροφή για τα παιδιά, να βοηθήσεις τους γέρους γονείς σου... να... να... να... και όταν γίνει το κακό, μεγάλη αρρώστια ή θάνατος ή δεν ξέρω τι άλλο σημαντικό ξυπνάς...... και βλέπεις ότι αν δεν υπάρχει ο άνθρωπος, τα νούμερα είναι άχρηστα!!!!! Κάπως έτσι έδωσα μια κλωτσιά σε όλα, βρήκα το θάρρος να παραιτηθώ να μείνω έστω και αργά δίπλα σε αυτή που με είχε ανάγκη αλλά οι στόχοι και οι αριθμοί δεν με είχαν αφήσει να το καταλάβω, να χωθώ μέσα στην καλλιτεχνία, και να λυτρωθώ............... ευτυχώς δεν υπήρχε θάνατος!!!!!!! Πολλά φιλιά και ευχές για ένα όμορφο μήνα!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με ταρακούνησε πολύ το σχόλιο σου Βίκυ. Σ' ευχαριστώ πολύ γι αυτήν την κατάθεση ψυχής που έκανες. Το εκτιμώ πολύ και με έβαλε στη διαδικασία να αναθεωρήσω κάποια πράγματα...
      Είσαι καλλιτέχνης αδιαμφισβήτητα. Της ζωής κυρίως...

      Διαγραφή
  10. Περιέγραψες με μοναδικό τρόπο ότι ακριβώς αισθάνομαι Μαρία μου!
    Τόση ταύτιση ειλικρινά είναι απίστευτη!
    Δεν έχω λόγια να σου πω, σου σφίγγω το χέρι και σου στέλνω μία τεράστια αγκαλιά, ελπίζοντας!
    Καλό μήνα να έχουμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στα ίδια μέτωπα μάχης αγωνιζόμαστε Ελενάκ μου και μοιραία τα βιώματα είναι κοινά.
      Σ' ευχαριστώ πολύ γι αυτά που μου έγραψες!
      Καλό μήνα και φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  11. Όταν το ζεις δεν το καταλαβαίνεις…. Όταν προσπαθήσεις να το περιγράψεις, τότε βλέπεις πόσο έχασες το νόημα της ζωής κι ας σε ανάγκασαν οι συνθήκες να ακολουθήσεις αυτούς τους ρυθμούς, άσχετα αν είναι γραφείο ή οτιδήποτε άλλο…
    Γελάς και αστειεύεσαι γιατί δεν σου φτάνει το 24ωρο …..
    Και ξέρεις ; όταν όλα τελειώσουν, τότε αντιλαμβάνεσαι ότι ξεπέρασες κάθε σωματικό και ψυχικό όριο, ότι έφτασες σε καινούργιο σημείο εκκίνησης και πρέπει να επαναπροσδιορίσεις τις δυνάμεις και τα θέλω σου…
    Ένα ακόμα υπέροχα περιγραφικό κείμενο για τα κακώς κείμενα της έρημης ζωής μας…
    Τα φιλιά μου Κανελλάκι μου, να περνάς καλά σε πείσμα των καιρών… αυτό εύχομαι σε όσους αγαπώ :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η αλήθεια είναι πως μετράω πολλούς επαναπροσδιορισμούς και έχω εξορύξει αποθέματα δύναμης, που δεν πίστευα ότι τα διέθετα. Αλλά το αντίτιμο είναι πολύ ακριβό.
      Λεβινάκι μου σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  12. κατι διαφορετικο θα ελεγα!
    μαι ιστορια που δε θα περιμενα να διαβασω σημερα στο ομορφο σπιτικο σου και με παρεσυρε σε εναν κοσμο ιδιομορφο αλλα ωραιο! πολυ ωραιο! ευχαριστω Μαρια μου! :)

    καλον μηνα! με υγεια και χαρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ωραίο αλλά μοιραίο...
      Κική μου χαίρομαι την πάντα αισιόδοξη ματιά σου!
      Να είσαι καλά και να έχεις έναν υπέροχο και δημιουργικό μήνα!

      Διαγραφή
  13. Καλημέρα Μαράκι μου
    Απίστευτα τα λόγια σου με έβαλαν σε σκέψει!
    Υπηρετείς τον καθημερινό αγώνα μας

    φιλάκια ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Υπηρετώ κι αναζητώ καμιά ξέμπαρκη στιγμή Ελενάκι μου.
      Να την κάνω δώρο στον εαυτό μου.
      Φιλάκια κι από μένα και πολλές ευχές για το νέο μήνα!

      Διαγραφή
  14. Ντεζαβού σήμερα Μαρία... Πριν από κάποια χρόνια, έχω φύγει από τη δουλειά με την ψυχή στο στόμα, για την κηδεία του μπαμπά της φίλης μου -και συναδέλφισσας- και μου τηλεφωνούν ότι ο μικρός ψήνεται στον πυρετό... Οι προτεραιότητες αλλάζουν, σαν τις σελίδες της ζωής, που γυρνάνε τρελά και μας τρελαίνουν... Καλημέρα και καλό μήνα αμήν :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άμα ψαχτούμε τελικά, θα βρούμε πολλές κοινές εμπειρίες.
      Πέτρα μου σε φιλώ γλυκά και καλό μήνα να έχουμε!

      Διαγραφή
  15. Σαν ταινία επιστημονικής φαντασίας, μοιάζει η καθημερινή αιωνιότητα κάποιων ανθρώπων.
    Ως μεταλλικά όντα φαντάζουν στο μυαλό μου, μα είναι άνθρωποι γιατί λυγίζουν, εγκαταλείπουν, φεύγουν...
    Εκπαιδευμένοι για πολλά, ανίκανοι όμως για πράγματα που κι ένα παιδί διαχειρίζεται με ευκολία, όπως φύση,οξυγόνο,συναισθήματα...
    Ευχαριστώ τον Θεό, που μπορώ να αντιλαμβάνομαι και να ζω τη χαρά και τον πόνο μου!
    Ευχαριστώ κι εσένα Μαρία, που μου έδωσες την ευκαιρία να τα εκτιμήσω ακόμα περισσότερο!
    Το κείμενό σου, από άποψη γραφής και μηνυμάτων, συγκλονιστικό!!
    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που στάθηκε μια αφορμή να εκτιμήσεις αυτά που έχεις (ή να μακαρίζεις την τύχη σου γι αυτά που δεν έχεις).
      Ινώ μου σ' ευχαριστώ απ' την καρδιά μου!

      Διαγραφή
  16. Ειμαι μπερδεμενη τελικα.
    Δεν ξερω(ξερω!) ποτε τελειωνει η ζωη
    και ποτε αρχιζει.
    Μηπως η κουνια μας ειναι το φερετρο μας?

    Καλο μηνα σαγαπακι μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κούνια που μας κούναγε...
      Ξέρω κι εγώ; Για να το λες, κάτι θα ξέρεις.
      Χεράκι και πάμε για έναν καλό μήνα σαγαπάκι μου!

      Διαγραφή
  17. Μετά από ένα σοβαρό τροχαίο, όπου σαν θαύμα γλύτωσε ο άνδρας μου, θυμήθηκε τι σκεφτόταν πριν βρεθεί μέσα στα συντρίμμια του αυτοκινήτου του...
    "Να ζεις, σαν να είναι η τελευταία μέρα της ζωής σου"...
    Για μια άλλη φορά Μαρία μου, το συγκλονιστικό κείμενο σου, μου έδειξε πως οι ζωές όλων μας, μοιάζουν ανατριχιαστικά!

    ΑΦιλάκια με όλη μου την αγάπη! <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στεφανία αυτό ακριβώς σκεφτόμουν κι εγώ, διαβάζοντας τα σχόλια.
      Κοινές οι εμπειρίες μας και ομοιοκατάληκτες οι ζωές μας.
      Σοφή κουβέντα σου είπε ο άνδρας σου, μόνο ένας άνθρωπος που φτάνει στο κατώφλι του τέλους μπορεί να την αντιληφθεί.
      Να είστε καλά!

      Διαγραφή
  18. Το κείμενό σου αληθινό, με περιγραφή ολοζώντανη και γλαφυρή. Δυστυχώς, λίγες φορές καταλαβαίνουμε εγκαίρως ότι έχουμε μεταμορφωθεί σε δάχτυλα επάνω σε πληκτρολόγια και σε νούμερα, ξεχνώντας ότι υπάρχει μια ζωή εκεί έξω... που τη χάνουμε σε χρόνο dt. Και ακόμη λιγότερες φορές έχουμε το κουράγιο, τη δύναμη, την άνεση ή τη θέληση να ξεφύγουμε από αυτό το φαύλο κύκλο.
    Μπράβο, Μαρία μου! Φιλιά πολλά, καλό σου μήνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο κύκλος είναι όντως φαύλος και δεν ξεφεύγεις εύκολα Έλλη μου.
      Λαβύρινθος σωστός.
      Φιλιά πολλά Έλλη!

      Διαγραφή
  19. Συνθήκες άθλιες που δεν αξίζουν σε κανέναν να τις ζει.
    Για να κρατήσει την καρέκλα ο προϊστάμενος.
    Για να χτίσει κι αλλού βίλα ο «μεγάλος».
    Για να μεγαλώνουν τα νούμερα σε βιβλιάρια τραπέζης.

    Είμαι από τους τυχερούς που δεν ζουν σε αυτή τη ζούγκλα. Μπορεί να έχουμε τον κάθε ανεκδιήγητο προϊστάμενο/φυρερίσκο που παριστάνει τον κάποιον (χωρίς ο ίδιος να δουλεύει, εννοείται), αλλά δεν κυνηγάμε τα νούμερα.
    Με όποιο κόστος. Με απάνθρωπους τρόπους. Όλοι απολογούμαστε αλλά όχι στην κιμαδομηχανή.

    Η απώλεια είναι απώλεια και τίποτα αυτό δεν το αλλάζει. Και δυστυχώς, μετά την παγωμάρα των πρώτων ωρών ή ημερών, τα πράγματα επανέρχονται στους …«φυσιολογικούς» ρυθμούς της ζούγκλας με τα ρομπότ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πέτρο μου είσαι όντως τυχερός.
      Οι ανεκδιήγητοι προΪστάμενοι υστερούν κατά πολύ απ' τους αδίστακτους μετόχους. Δαγκώνουν αλλά δεν συνθλίβουν.
      Καλό βράδυ να έχεις!

      Διαγραφή
  20. Κανελλάκι μου γλυκό,
    δεν θα ξεχάσω ποτέ....
    Τσικνοπέμπτη μεσημέρι, υποχρεωτικό τραπέζι διασκέδασης στη δουλειά, κλειδωμένες οι πόρτες μήπως φύγει κανείς, και δίπλα στα μεζεδάκια το βιβλίο παρουσιών για να υπογράψουν όλοι, όταν θα ξεκλείδωνε η πόρτα.... μήπως φύγει κανείς νωρίτερα.
    Φωνές, χαζομουσική, βαριεστημάρα κι ένας πόνος μέσα στην ψυχή μου γιατί ήθελα να έχω ήδη φύγει ]
    να πάω στον πατέρα μου που ήταν στο νοσοκομείο στα τελευταία του.
    Έφυγα τελευταία, τοποθέτησα στη θέση του το βιβλίο παρουσιών και ο πατέρας μου ξεψύχησε 6 ώρες αργότερα....
    ευτυχώς αυτό δεν συνέβη όταν η εξώπορτα της Υπηρεσίας ήταν κλειδωμένη
    γιατί δεν ξέρω τι θα έκανα.
    Λεφτά που κερδίσαμε με κόπο αλλά και πόνο....
    που πολλές φορές σκόπιμα δημιουργούσε ο απο πάνω....
    ίσως από ένα είδος σαδισμού.
    Φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Κάτι τέτοια κάνανε και στην Μαρφίν και πεθάνανε οι άνθρωποι σαν τα ποντίκια.
    Κλειδωμένοι μέσα και με το στανιό τραπέζωμα;;;; Πόσο πάτο είχε πιάσει η μ@@@ία τους και η δική μας παραχωρητικότητα;;;
    Σοκαριστική η μαρτυρία σου Φλώρα μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Mας δόθηκε το δώρο της ζωής, ένας όμορφος πλανήτης να ζήσουμε και το προνόμιο της ελεύθερης βούλησης....κι εμείς επιδοθήκαμε στην καταστροφή των πάντων.......Ζωές αναλωμένες στην ευημερία των αριθμών, απάνθρωπες συνθήκες δουλειάς, απώλειες.....οδυνηρές και αμετάκλητες........Σοκαριστικό το συγκλονιστικό κείμενό σου Μαρία μου, Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι προσωπική μας ευθύνη Κλαυδία μου, να οχυρώνουμε τις ζωές μας απέναντι στις λογικές που προσκυνούν το χρήμα, με όποιο κόστος.
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  23. Στοχευμένες σκέψεις, πλαισιωμένες από ανθρώπινες στιγμές, κι ανησυχίες, στον ημερήσιο Γολγοθά μας, Μαρία μου. Μ’ ένα καταπληκτικό κείμενο και μα πένα “στιλέτο” στη καρδιά της πραγματικότητας.
    Μέσ’ απ’ αυτό αναφαίνεται, η απανθρωποίηση, η αιχμαλωσία προσωπικής ζωής, ο οικογενειακός τεμαχισμός, η απογύμνωση αξιών, η υποβάθμιση ζωής, η εκκένωση ψυχής ...κ.ά.
    Μια ασύνορη υποδούλωση που γιγαντώνει το άλλοθι του φόβου και μετατρέπει την διαφωνία σε παθητική ανοχή.
    Πάντα δίνεις έναυσμα για προβληματισμό κι αναθεώρηση ζωής με ιάσιμες προοπτικές!
    Να δωρίσεις όμορφες και μελένιες στιγμές στη συνέχεια της μέρας και όχι μόνο!
    Φιλιά πολλά με ζεστή αγκαλιά!:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν έχω σχόλια, στο σχόλιο σου. Ένα θαυμαστικό κι ένα ευχαριστώ που το περιέγραψες στην πραγματική του διάσταση.
      Κατερίνα μου... πολύτιμες οι σκέψεις σου, πάντα!

      Διαγραφή
  24. Υπέροχη γλαφηρή λιτή συγκινητική η γραφή σου
    ξεχειλίζει απ'τα συναισθήματα της ενοχής,αγανάκτησης πίκρας.
    Τι να πω ας έχει ο Θεός καλά αυτούς που μένουν
    ν'αντιμετωπίσουν ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα.
    Και ας δώσει λίγη ανθρωπιά στους αποπάνω
    να σκέφτονται τους αποκάτω.

    Τα φιλιά μου Μαρία μου
    για πιο ανθρώπινες μέρες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "Τουρκόγυφτοι, εσείς οι αποπάνω λέω... προσέξτε τους αποκάτω"! (Βέγγος - Θεός)

      Φιλιά πολλά Ζουζού μου ♥

      Διαγραφή
  25. Όταν σε διαβάζω, τίποτα δεν μπορεί να μου αποσπάσει την προσοχή...Μόλις ολοκλήρωσα την ανάγνωση επανήλθε η μουσική του ραδιοφώνου στα αυτιά μου...

    Πόσες φορές έχω αισθανθεί πως ζούμε μέσα σε ένα κλουβί ώρες την ημέρα με ανθρώπους που τους περισσότερους δεν θα θέλαμε όυτε να βλέπαμε, με μια ρουτίνα που σε κάνει να αναρωτιέσαι εάν αξίζει τον μισθό που παίρνεις ή εάν τελικά έχουν καταφέρει να γυρνάμε σαν τα ποντίκια στον τροχό και να μας ταϊζουν ψίχουλα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.