Και για όσους γκρινιάζουν (ακόμα) πως ο Οκτώβρης
είναι ένας κουραστικός μήνας με πολλές δουλειές και υποχρεώσεις, ας σκεφτούν
πως κάποιοι συνάνθρωποι που ξεριζώθηκαν βίαια απ’ τις πατρίδες τους, δεν έχουν
ντουλάπες για να οργανώσουν, ούτε χαλιά για να στρώσουν, ούτε παραπανίσια ρούχα
και παπούτσια για να ξεσκαρτάρουν.
Δεν έχουν την πολυτέλεια να αγχωθούν για τις δραστηριότητες
των παιδιών τους και δεν “βασανίζονται” από ευλογημένα διλήμματα, όπως: κολύμπι
ή ξένη γλώσσα; Πιάνο ή ενόργανη; Ποδόσφαιρο ή καράτε;
Οι περισσότεροι απ’ αυτούς, δεν έχουν τη στοιχειώδη
πρόσβαση για να πάνε τα παιδιά τους στα σχολεία, οπότε δεν θα ταλαιπωρηθούν στις
ουρές των βιβλιοπωλείων με λίστες ανά χείρας, για σχολικά είδη. Όσοι κατάφεραν,
τα τελευταία χρόνια, να στήσουν μια «υπερπολυτελή» καθημερινότητα σε ερημωμένα
κτίρια του κέντρου, γλυτώνοντας έτσι τη φρίκη των στρατοπέδων, εκδιώχθηκαν, πρόσφατα,
απ’ τα παραπήγματά τους, χεραγκαλιά με τα μωρά και τους μπόγους τους. «Ανάσανε
επιτέλους το κέντρο!» αναπαρήγαγε το θηρίο της ενημέρωσης και όλοι κοιμόμαστε,
πλέον, με τις πόρτες ξεκλείδωτες και τις τηλεοράσεις μας ορθάνοιχτες.
Για κάποιους ανθρώπους δεν θ’ αλλάξει η ώρα αυτό
το μήνα. Δεν έχουν ρολόγια για να γυρίσουν πίσω τους δείκτες τους, γιατί ο
δικός τους χρόνος έχει διαφορετική φορά και σημασία. Το δικό τους ρολόι είναι
σταματημένο στο παρελθόν, στα σπίτια και τις αυλές τους, στις μικροχαρές και τις
σκοτούρες της καθημερινότητάς τους, στις παλιές τους -εν καιρώ ειρήνης- έγνοιες.
Τότε που κι αυτοί τρέχανε τέτοια εποχή, για να ετοιμάσουν το κολατσιό των
παιδιών για το σχολείο και να φρεσκάρουν τους τοίχους των σπιτιών τους. Πριν βομβαρδιστούν
τα όνειρά τους, πριν ερειπωθούν οι ζωές τους, πριν χάσουν παιδιά, γονείς κι
αδέρφια στις θαλάσσιες διαδρομές προς τον ευρωπαϊκό «παράδεισο».
Καλό μήνα να έχουμε, με τις αισθήσεις μας ενεργοποιημένες
και τα μάτια μας να δακρύζουν από συμπόνια. Όχι πως θ’ απαλύνουμε το μαρτύριό τους,
ούτε θα φέρουμε πίσω όσους χάθηκαν σε τούτο τον ακήρυχτο πόλεμο. Η μόνη μας ελπίδα
είναι ν’ αντιληφθούμε επιτέλους, πως όσο ταΐζουμε μέσα μας το φόβο και τη μισαλλοδοξία,
τόσο συναινούμε στη χειραγώγησή μας.
Διάβασα πρόσφατα δύο διαφορετικά άρθρα στις εφημερίδες.
Το πρώτο αφορούσε το κλείσιμο των γραφείων της Χρυσής Αυγής στη Μεσογείων και το
δεύτερο τη βίαιη απομάκρυνση προσφύγων απ’ τα Εξάρχεια.
-
«Κρίμα που φύγανε, νιώθαμε
ασφάλεια κοντά τους…»
-
«Ευτυχώς τους μαζέψανε!»
Ήταν δύο απ’ τις αντιδράσεις των γειτόνων. Στη
Μεσογείων η πρώτη και στα Εξάρχεια η δεύτερη.
Θα καταφέρουμε άραγε, κάποτε, να φέρουμε το πάνω
κάτω;
Ή έχουμε πάθει το σύνδρομο του γαλατικού χωριού και
φοβόμαστε μην πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας;
