“Εποχές”

 Αυτό που ονομάσαμε φθινόπωρο ήτανε μια θεμιτή καθορισμένη αναγκαιότητα

(Η αφή μας μοιράζεται ανάμεσα σε σκυθρωπές κουρτίνες κι αισθήματα εφηβικά

Τα μάτια μας που ματώθηκαν από πυρπολούμενους θαλασσινούς ήλιους)

Κανείς ναυαγός δεν πεθαίνει χωρίς μια φωτογραφία νοσταλγική

Κανένα πλοίο δε σαλπάρει χωρίς καπνό και χωρίς δάκρυα.

 

Δε ζητήσαμε πίσω απ’ αυτή την πολιτεία καμιά σίγουρη εναλλαγή

Δεν ασφαλίσαμε τη βεβαιότητα της πληρωμένης εγκαρτέρησης

Το βράδυ ανάβουν οι βιτρίνες των νεωτερισμών, στριφογυρίζουν τα γραμμόφωνα

Μέρες γιορτής οι σημαίες υψώνονται, τα σχολεία μ’ ομοιόμορφες μπλούζες

Κάθε κενότητα αναπαύεται ανώδυνα πάνω σε καταχτημένες αποσκευές

Πηγαίνει στα ζαχαροπλαστεία, συνωθείται, ηδονίζεται

Περιφρονεί, αυτάρκης, κάθε είδους εγκατάλειψη.

Εμείς δε ζητήσαμε την ανεκπλήρωτη έξοδο, στενέψαμε την καρδιά μας

Έντιμοι στα βραδινά σφυρίγματα των κρατικών Σιδηροδρόμων

Που συγκλίνουν με τις πρώτες βροχές ομαλά, με θερινών ειδυλλίων ναυάγια

Αυτοί που πιστεύουν πως ο χρόνος με τα χαρτιά περνάει πιο ευχάριστα

Αν δε βρέξει θα πάμε στο πάρκο, αν βρέξει στης κυρίας Αγγέλας

Εκεί που στη σοφίτα κατοικεί ο αρχαίος μαέστρος με τη γυναίκα του

Κι η κόρη αρραβωνιάζεται 29 χρονώ, απέκρουσε πολλές προτάσεις

Αγαπούσε τη διαστολή, τα θερινά ξενοδοχεία, τα κλειστά οικογενειακά κέντρα

Λατρεύει ένα βρέφος, θα τ’ ονομάσει Αγνή, αν κι ο γιατρός το έχει —ή σχεδόν— απαγορεύσει.

 

Αφήσαμε, νέα παιδιά, στο καφενείο η «Ωραία Σελήνη» τα κατακάθια του καφέ

(Η Μοίρα μας ανοίγεται θαυμασία: εδώ δρόμος, εκεί δρόμος, αποκεί επίσης δρόμος)

Το βράδυ θα παίξεις τρεις παρτίδες τάβλι για τρία γλυκά ή υποβρύχια

Το βράδυ έχει πάντα δροσιά. Γυναίκες περιφράσσουν τη δίοδο των στενωπών

Σηκώνονται, πηγαίνουν μέσα, ανανεώνονται και συνεχίζουν

Οι άνδρες επιστρέφουν αργά, έχουν δειπνήσει ή ισχυρίζονται

Ο ρόγχος των δωματίων είναι κενός, ο χρόνος επισκέπτεται αναλλοίωτος.

 

*** Μανόλης Αναγνωστάκης – ΕΠΟΧΕΣ – VII ***

 

 

ëΣημ. Οι φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται από έκθεση που είχε γίνει στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, στη Θεσσαλονίκη. Οι παιδικές φωτογραφίες του Αναγνωστάκη ήταν τραβηγμένες απ’ τον πατέρα του, Ανέστη Αναγνωστάκη, ακτινολόγο και μανιώδη φωτογράφο.

 

Εννιά χρονών γαϊδούρι και πετάς πέτρες στη θάλασσα;

 

}Χαίρομαι ιδιαίτερα που είμαι η πρώτη που σε επισκέφθηκα στο καινούριο σου σπιτικό.

Πιστεύω να σου κάνω καλό ποδαρικό.
Καλορίζικο και γεμάτο με αγάπη και ζεστασιά~

Φλώρα – 01 Σεπτεμβρίου, 2013

Αυτό ήταν το πρώτο σχόλιο που αναρτήθηκε στο Απάγκιο. Από μια αγαπημένη φίλη που δεν έφερε καλοτυχία μόνο στο μπλογκ, αλλά και στη μετέπειτα συγγραφική μου πορεία. Η παρέα μεγάλωσε, κάποιοι έφυγαν, κάποιοι άλλοι ήρθαν, όπως γίνεται και στη ζωή μας άλλωστε. Κι αν θα έπρεπε να κάνω «ταμείο» μετά από εννιά χρόνια παρουσίας στο διαδίκτυο, αισθάνομαι πως το Απάγκιο ήταν ένας μικρός θησαυρός εν μέσω συναισθηματικής ένδειας. Kαι μιας γενικευμένης αδράνειας που κατάντησε η συλλογική μας κατάθλιψη, μετά και τον εγκλεισμό της πανδημίας.

Ο λόγος που ξεκίνησε να υπάρχει ήταν ξεκάθαρα θεραπευτικός. Ήταν η άγρια εποχή των μνημονίων και της φτώχειας. Ήταν τότε που συνάνθρωποι αυτοκτονούσαν καθημερινά απ’ την απόγνωση και οι κοινωνικές ανισότητες ήταν εμφανέστατες σ’ όλα τα πεδία της ζωής μας. Κι ήταν η ύστατη προσπάθεια να πετροβολήσω με τις λέξεις μου όλα όσα μού στερούσαν το οξυγόνο. «Ο καθείς και τα όπλα του» όπως έγραψε ο μεγάλος μας ποιητής στο «Άξιον εστί». Όχι πως θα μερέψεις το θηρίο με μια πετρούλα, το πολύ να πετύχεις μια επιδέξια ρίψη και να μετρήσεις δυο-τρεις, ίσως και παραπάνω, αναπηδήσεις πάνω στο νερό. Ωστόσο η χαρά του να βλέπεις την πέτρα σου να ταράζει την ακινησία, είναι απερίγραπτη. Κι αν, αντί να βουλιάξει στο βυθό, χορεύει σαν χελιδονόψαρο πάνω στο νερό, νιώθεις πως άξιζε η προσπάθεια.

Εννιά χρόνια Απάγκιο κι αν μπορούσα να του δώσω μορφή, θα ήταν σίγουρα το αγόρι στη φωτογραφία (ποιου άλλου;) του Θάνου. Να σημαδεύει τη θάλασσα με τα βότσαλα κάτω απ’ τον αυγουστιάτικο ήλιο. Κι ας ξέρω πως οι πρώτες «ψύχρες» έχουν πιάσει για τα καλά. Αν δεν ντρεπόμουν μη και φανώ υπερπροστατευτική, θα του φώναζα: “Ρίξε μια ζακετούλα πάνω σου, θα κρυώσεις”. Αλλά, άντε να κάνεις ζάφτι ένα εννιάχρονο που οργώνει ξυπόλητο τις πέτρες. Και που του έχεις μάθει εσύ πρώτη, να ξεδιπλώνει τα φτερά του και να σημαδεύει ψηλά.

Ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου όλους τους φίλους που συντροφεύουν αυτό το ταξίδι, χρόνια τώρα.

Εύχομαι ολόψυχα να έχετε ένα ηλιόλουστο αποκαλόκαιρο και γερές αντοχές για όλα τα δυσοίωνα που, όπως λένε τα δημοσιογραφικά φερέφωνα, έρχονται οσονούπω…

«Η Παναγία της σιωπής»

 

ΤΑ ΟΘΟΝΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

«Η αντοχή των υλικών» - απόσπασμα

Διαδόθηκε πως είδαν την Παναγία να υφαίνει
μικρά ράσα για τα παιδιά των σκλάβων.
Κάθεται λένε παράμερα, κάτω από ένα σκίνο,
υφαίνει και κλαίει. Ποιος ξέρει, ίσως ν’ άκουσε
για την προδοσία, ίσως να λυπάται ακόμα για
τις μικροσκοπικές δεσποινίδες που τις έδιωξαν
από τον Πύργο και κατεβαίνουν τρεκλίζοντας προς τα βράχια.

Η Παναγία δεν είναι μια ξένη σε τούτο τον τόπο.
Βέβαια, δεν έχει καμιά σχέση με τα φιλόπτωχα ταμεία
ούτε με τα κλουβιά, ούτε με τα πυροτεχνήματα.

Όμως κάτι παιδιά είπαν πως την είδαν να κοιμάται
πολλές βραδιές σ’ εκείνα τα χαλάσματα στο ρέμα.
Άραγε πληροφορήθηκε για τη λόγχη;
Τα πηγάδια – ευτυχώς– φέτος γέμισαν.
Λένε πως βοήθησαν σ’ αυτό πολύ τα δάκρυά της.

*** ΜΟΥΝΤΕΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ ***

 

Για τον Ματθαίο Μουντέ η Παναγία είναι η πηγή της ζωής και η αναίρεση του θανάτου και γι' αυτό είναι η Παναγία της σιωπής, των δακρύων, των σκλάβων, των ξένων, των αδικουμένων, η φοβερά προστασία των κατατρεγμένων, των θλιβομένων η παραμυθία. Ο Ματθαίος Μουντές ήταν ένας ποιητής και χριστιανός του περιθωρίου. Ένας λάτρης της σιγής, της βαθύτερης μοναξιάς που κυοφορεί το ερωτικό σκίρτημα. Πίστευε ακράδαντα ότι την ανθρώπινη δύναμη τη στερεώνουν τα δάκρυα της αδυναμίας. 

(απόσπασμα απ’ το αφιέρωμα στον Χιώτη ποιητή, στον ιστότοπο ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΟΔΟΣ)

 

Εγκάρδιες ευχές σ’ όσους γιορτάζουν σήμερα και είθε να Την έχουμε σύμμαχό μας σ’ όλα τα άδικα και τις συμφορές που συμβαίνουν τριγύρω μας.

Σημ. Οι φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται απ’ το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους.

Ευπειθώς αναφέρω...

 

«Να το πλύνεις στο πρόγραμμα χωρίς στύψιμο. Και να του βάλεις αγάπη και μαλακτικό για να μυρίζει μανούλα». Η κυρία στο κατάστημα που εμπορεύεται στρατιωτικά είδη ήταν κατατοπιστικότατη σ’ ότι φορά τον φανταρικό αλλά και τον ψυχολογικό εξοπλισμό. Ο υπνόσακος πλύθηκε σύμφωνα με τις οδηγίες της. Και για να είμαστε ασορτί μέχρι να τελειώσει αυτή η θητεία, ντύνομαι κι εγώ τη στολή της παραλλαγής. Να καμουφλάρω αγωνίες και έγνοιες, να είμαι ψύχραιμη μέχρι να πάρεις τηλέφωνο και να εύχομαι να κρατήσεις απ’ αυτό το ταξίδι σου, μονάχα τις καλύτερες στιγμές. Να μην αναζητάς τη ζωή που άφησες πίσω σου, αλλά να βρεις καινούργιους φίλους για να μοιραστείτε παρέα τις χαρές, τις αγωνίες, τις αγγαρείες και τα ζόρια του στρατού. Να γίνει αυτή η παρένθεση στη ζωή σου, μια αφορμή για να επαναπροσδιορίσεις τα όρια και τις αξίες σου.

Λένε πως ο στρατός είναι το οριστικό κόψιμο του ομφάλιου λώρου μεταξύ μάνας και γιου. Τρίχες, θα σου πω εγώ. Αυτός ο λώρος μένει εσαεί αναπόσπαστος. Μαζί κάνουμε ασκήσεις και σκοπιές. Εσύ για να υπηρετήσεις την πατρίδα κι εγώ για να πειθαρχήσω στο νέο μου ρόλο. Από μάνα-κουράγιο σε μάνα κομάντο. Να συντροφεύω σιωπηλά τα όνειρά σου και να σ’ εμψυχώνω νοερά στα νέα σου βήματα.

Αύριο ορκίζεσαι. Ορκίζομαι κι εγώ πως θα έρθω αδάκρυτη, οπλισμένη με ψυχραιμία και καλά καμουφλαρισμένα όλα όσα νιώθω για σένα. Οι δεκάδες ερωτήσεις που είχα κατά νου να σε βομβαρδίσω, θα περιοριστούν σε μία μόνο. «Tι φαγητό πεθύμησες;”

Κι αν μου έλεγε κανείς, πριν χρόνια, ότι θ’ ανυπομονούσα ν’ ακούσω ιστορίες για το στρατό, θα τον έλεγα αιθεροβάμονα.

«Εμπρός μαρς για τη νέα σου ζωή», αγόρι μου!