Παρασκευή 21 Ιουνίου 2019

Μαθήματα φωτογραφίας για αρχάριους


-       Τι τη θες τώρα τη φωτογραφία, βρε χριστιανέ μου; Τα χάλια μου είμαι…

-       Κάτσε βρε Χαρικλάκι που έχεις τα χάλια σου. Κούκλα είσαι! Εδώ κοίτα, θα βγει το πουλάκι τώρα.

-       Μην τρομάξει και φύγει το πουλάκι, έτσι που είμαι. Έλα κι εσύ πλάι μου, να βγάλουμε μία …πώς τις λένε είπαμε, αυτές που βγάζουν τώρα με τα κινητά τους;

-       Σέλφις, νομίζω…

-       Σελφ-σέρβις τις λένε, βρε, Χαράλαμπε! Δηλαδή, δεν μπορούμε να βγούμε μία, μαζί;

-       Δεν τραβάει τέτοιες η μηχανή μας, βρε Χαρικλάκι… Είναι απ’ τις παλιές, με το φιλμ και το διάφραγμα. Κάτσε να σε τραβήξω άλλη μία, με φλας.

-       Ναι, να τη στείλεις και στον Άγιο Πέτρο, για να με αναγνωρίσει όταν θα πάω στο σκοτεινό του θάλαμο. Έτσι, καλή είμαι;

-       Δεν θα το πιστέψεις βρε Χαρικλάκι, αλλά εγώ σε βλέπω ακόμα, σαν το μικρό μου κοριτσάκι.

-       Από βδομάδα, θα πάμε στον οφθαλμίατρο, Χαράλαμπε. Ο καταρράκτης σου έχει χειροτερέψει.

-       Βρε, λέγε ό,τι θέλεις, εσύ! Έχουμε πολλές πόζες ακόμα στο φιλμ. Πάρα πολλές, Χαρικλάκι μου!... Χαμογέλα μου, βρε, λίγο!
~ // ~

Το ζεστό σούρουπο τούς βρήκε ακόμα στο μικρό άλσος, να βολτάρουν πιασμένοι αγκαζέ, εκείνη να σταματάει για λίγο, να ξεκουράζει σ’ ένα παγκάκι τα πρησμένα της πόδια κι εκείνος, να κατευθύνεται στον υπαίθριο μικροπωλητή και να επιστρέφει μ’ ένα φεγγαρένιο χαμόγελο κοντά της. Με χέρια που έτρεμαν, ξετύλιξε απ’ τη ζελατίνα του ένα γλειφιτζούρι κοκοράκι και της το πρόσφερε, σαν να ήταν ένα ολάνθιστο μπουκέτο. «Στο χρωστούσα απ’ τα παλιά, Χαρικλάκι μου. Θυμάσαι;» της είπε όλο τρυφεράδα. «Πώς δε θυμάμαι; Η ζωή είναι ένα γλειφιτζούρι, μου έλεγες. Μαζί θα το γευτούμε, ως το τέλος. Μα τι πας και θυμάσαι, βρε, Χαράλαμπε; Θα σ’ ανέβει κι η πίεση… και το ζάχαρο… αχ, βρε, Χαράλαμπε!...»

Οι περαστικοί χάζευαν το ηλικιωμένο ζευγάρι που μοιραζόταν ένα κατακόκκινο γλειφιτζούρι, πονηρογελώντας ο ένας στον άλλο. Ο ήλιος είχε κρυφτεί πίσω απ’ τις τσιμεντένιες κορυφογραμμές της πόλης και τα φλασάκια απ’ τις οθόνες των κινητών, φεγγοβολούσαν σαν πύρινες λαμπηδόνες τριγύρω τους. Σε λίγη ώρα, θα γινόντουσαν είδηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης∙ οι φωτογραφίες και τα βίντεο απ’ την τρυφερή και σπάνια αυτή εικόνα, θα μάζευαν πολλά “λάικ” στα στέκια του διαδικτύου, εκεί που οι άνθρωποι θαυμάζουν και αυτοθαυμάζονται, μέσα από ψηφιακές φωτογραφίες και έξυπνες ατάκες.

Οι  εικόνες που έχουν απομείνει στο φιλμ τους, όσο πάνε και λιγοστεύουν. Η παλιά τους αναλογική μηχανή θα παροπλιστεί, κλείνοντας για πάντα μέσα της τα καρέ μιας ολόκληρης, κοινής ζωής. Που είχε ηλιόλουστες μέρες, αλλά και άγριες βαρυχειμωνιές. Που άντεξε στο χρόνο και τη φθορά και αξιώθηκε να γλυκολειώνει, σαν ένα γλειφιτζούρι κοκοράκι.

-       Έλα Παναγία μου! Καλέ, εμείς είμαστε εδώ; Ποιος μας τράβηξε, βρε Χαράλαμπε;

-       Τις προάλλες στο αλσάκι, βρε Χαρίκλεια. Ξέχασες;

-       Μμμ… καλούτσικοι βγήκαμε, ε Χαράλαμπε; Μικροδείχνουμε, ή ιδέα μου είναι;

 (Σημ. η φωτογραφία της ανάρτησης είναι απ' το διαδίκτυο και ανήκει στο δημιουργό της)


28 σχόλια:

  1. Τί ωραία που τα γράφεις Μαράκι μου!
    Η ζωή είναι σαν γλειφιτζούρι;
    Δεν την σκέφτηκα ποτέ έτσι.
    Θα βλέπω με άλλα μάτια τώρα τα γλειφιτζούρια😂😂😂 και θα σε σκέφτομαι .
    Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν το καλοσκεφτείς, η ζωή έχει όλα τα νόστιμα, αλλά και τα επιβαρυντικά συστατικά ενός γλειφιτζουριού.
      Ρένα μου πολλούς χαιρετισμούς απ' την Αθήνα που σιγοβράζει, να περνάτε όμορφα όπου κι αν είστε!

      Διαγραφή
  2. Η τρυφερότητα και η συμπαράσταση. Τα δίνεις τόσο παραστατικά, Μαρία. Αυτά που χρειάζονται οι άνθρωποι σε όλες τις ηλικίες. Πολύ περισσότερο, όταν οδεύουν προς το τέλος.
    Σε μια ανάρτησή μου με ανάλογο θέμα είχα και την παρακάτω στροφή:
    Πανέμορφο μένεις για μένα κορίτσι,
    κι ας σ’ έχουν χαράξει ρυτίδες πολλές,
    σαν έσπερο σ’ έχω, που λάμπει στη δύση,
    βαθιά τυπωμένες, μαζί σου στιγμές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσες φορές έχουν ταυτιστεί οι σκέψεις μας, Άρη!
      Και πόσο θαυμάζω τέτοια ζευγάρια που ξέρουν να δουλεύουν τις σχέσεις τους και πορεύονται πιασμένοι χέρι-χέρι στη ζωή!
      Τους χαιρετισμούς μου και σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  3. Μαρία μου, λατρεύω τα γλυκά σου κείμενα!!!!!!!! Και τα γλυφιτζούρια κοκοράκια!!!!!!!! Χα, χα. Πολλά φιλιά, φίλη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αξεπέραστα και διαχρονικά Μία μου.
      Γλειφιτζουρένια φιλιά!

      Διαγραφή
  4. Αχ μωρέ... Πόσο γλυκό.
    Με άγγιξες πάλι
    Υπέροχο Μαρία μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κοίτα να δεις που έχει γίνει αξιοπερίεργο για την εποχή μας το αυτονόητο ... ένα αγαπημένο ηλικιωμένο ζευγαράκι που τρυφερά περιποιείται ο ένας τον άλλον ! Πόσο ζωντανή η περιγραφή σου ... μας έβαλες να καθόμαστε στο διπλανό παγκάκι κι άσε που θέλω κι εγώ γλειφιτζούρι κοκοράκι και που να το βρω εδώ στην ερημιά ; :) :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχαχα... αυτό ήθελα να κάνω, Εύη μου. Να γίνουμε για λίγο λαθραναγνώστες της ιστορίας τους.
      Έτσι, για τη γλύκα του "γλειφιτζουριού" :-)

      Διαγραφή
  6. Μαρία μου!
    καιρό είχα να γευτώ κάτι δικό σου, κάτι καινούργιο. Ομολογώ μου έχει λείψει. Και να τώρα εδώ με το ηλικιωμένο ζευγάρι ως μεγάλους πρωταγωνιστές αλλά και κοινωνούς μιας αγάπης που πρέπει για όλους μας να αποτελεί οδηγό.
    Έχεις "ειδικότητα" σε τέτοιους χαρακτήρες Μαρία μου. Σε σχέσεις σημαντικές, σε ανθρώπους χωρίς λάμψη στο φαίνεσθαι αλλά στο είναι. Σε ξωμάχους της ζωής. Σε αληθινά συναισθήματα.
    Και πάντα μας συγκινείς, μας δίνεις όμορφα συναισθήματα.
    Το απόλαυσα και τούτο κορίτσι μου, με την καρδιά μου.
    Πολλές καλησπέρες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι μικρά στιγμιότυπα απ' την καθημερινή μας ζωή, που δεν τους δίνουμε και τόση σημασία Γιάννη μου. Έχω δει αντίστοιχα ζευγαράκια στην ουρά ενός νοσοκομείου, στη λαϊκή αγορά και σε μια βόλτα στη γειτονιά μας. Πιασμένοι πάντα χεράκι-χεράκι, που πέρα απ' την πρακτική του αξία, έχει και το συμβολισμό του. Ο ένας παίρνει δύναμη απ' τον άλλο, σύντροφοι ως το τέλος.
      Σ' ευχαριστώ πολύ Γιάννη μου!

      Διαγραφή
  7. Πόση γλύκα και συγκίνηση με κατέκλυσαν....έχεις αυτό το μοναδικό χάρισμα Μαρία μου να κάνεις τις ιστορίες σου να ξεχειλίζουν συναίσθημα και τους ήρωές σου να ζωντανεύουν και να μας μαγεύουν....Πόσο σε θαυμάζω γιά το ξεχωριστό σου ταλέντο και την άπειρη ευαισθησία που αποτυπώνεται στις γραφές σου και πόσο με εντυπωσιάζει , κάθε φορά, η ικανότητά σου να περικλείεις τόσα πολλά μέσα σε λίγες γραμμές.... Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πολύ Κλαυδία μου!
      Χαίρομαι πολύ όταν οι ήρωές μου παίρνουν -για λίγο- υπόσταση και μας πιάνουν απ' το χέρι για να μας πάνε στα μέρη τους.

      Διαγραφή
    2. Και ξέρεις Μαρία μου, πόσο το τρυφερό σου κείμενο μπορεί ν' αγγίξει πραγματικά κάποιον- κάποιους που ηλικιακά δεν απέχουν πολύ από το τρυφερό αυτό ζευγάρι;
      Πριν διαβάσω το κείμενο σου, έψαχνα στο google να βεβαιωθώ πώς γράφεται στα αγγλικά η λέξη selfie και έπεσα σε ένα απόφθεγμα του Gibran:
      "Η ομορφιά δεν είναι στο πρόσωπο,
      η ομορφιά είναι ένα φως στη καρδιά".
      Πολλά τα γλυκά ΑΦιλάκια και από "εμάς"!

      Διαγραφή
  8. Ετσι θα επρεπε να ήταν η ζωές των ανθρωπων Κανελλακι μου γεματη σορόπια απο κοκκινα αγαπησιαρικα κοκκορένια γλειφιτζούρια ..!!!
    Μα και εσύ ομως πως τα καταφερνεις κοριτσι μου καθε φορα με την γραφή να μας βαζεις μεσα σ αυτες τις ζωες;
    να γεμιζουμε γλυκα και τρυφεροτητα; να γινουν το Χαρικλάκι και ο Χαραλαμπος οι δικοι μας ανθρωποι..και απο ότι ειδα της Χαρίκλειας της καλαρεσε που μικροδειχνε στο γυαλί..θωρώ να την επαναλαβουν την βολτα..
    Βρε είδες τι σου κανει ενα γλειφιτζουρι κοκκορακι;
    Μαρακι μου για μια ακομη φορα μας γλυκανες ..την αγαπη μου παντα καλο σου ξημερωμα...φιλω σε..!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αααα κατι καλτσες απλωμενες στα παρακειμενα σου μηπως ειναι του Χαραλαμπου; παντως η γειτονια, μου τους θυμιζει...!! :) <3 <3

      Διαγραφή
  9. Συναίσθημα και ψυχή - το ανεξίτηλο μελάνι της χαρισματικής πένας σου.
    Τα σέβη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Τρυφερό, συγκινητικό, αγαπησιάρικο με όσες μορφές και έννοιες έχει η αγάπη. Ακόμη και με ένα γλειφιτζούρι απ' τα τρεμάμενα χέρια αλλά από μια καρδιά που της δίνει φτερά.
    Να είσαι καλά Μαρία, λιτό με υπέροχα μηνύματα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ναι, αυτοί οι άνθρωποι θα μικροδείχνουν πάντα!
    Η αγάπη και η συντροφικότητα δεν έχει ηλικία ούτε σύνορα!
    Μας γλύκανες και μας συγκίνησες, Μαρία μου, με την τρυφερή και τόσο ανθρώπινη ιστορία σου!
    Να μεγάλωναν όλα τα ζευγάρια έτσι παρέα!
    Να είσαι καλά, κορίτσι μου, και να πιάνεις πάντα με τα γραπτά σου τον παλμό της ανθρώπινης φύσης!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι τεχνίτες της αγάπης αυτοί οι άνθρωποι. Σπανίζουν βέβαια, αλλά οι εναπομείναντες, κυκλοφορούν ακόμα ανάμεσά μας. Είδος προς εξαφάνιση...
      Τα φιλιά μου Γλαύκη μου!

      Διαγραφή
  12. Τι όμορφα που είναι αυτά τα ζευγάρια και πόσο σπάνια! Τι γίνεται αλήθεια στους περισσότερους; Τι συμβαίνει και σε ποιο σημείο χάνουν την μπάλα; Ωστόσο κάτι τέτοια ζευγάρια με κάνουν να σέβομαι τον γάμο, την συνύπαρξη, και την επιλογή να μοιραστείς με κάποιον την ζωή σου! Πολλά φιλιά Μαρία μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είδος προς εξαφάνιση τέτοιοι άνθρωποι. Νομίζω πως η μπάλα χάνεται, συνήθως, στην αρχή του "αγώνα". Αν αντέξουν να παίζουν μαζί στις καθυστερήσεις, δεν τους χωρίζει τίποτα. Μόνο ο θάνατος.
      Φιλιά πολλά Μαίρη μου!

      Διαγραφή
  13. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.