Je m'en fous

 Ο κύριος Δεμεμέλης είναι ένας καθ’ όλα ευυπόληπτος πολίτης, γνήσιος νοικοκυραίος και υπέρμαχος της τακτικής “κοίτα τη δουλίτσα σου, τρώγε το φαΐ σου και βγάνε το σκασμό”. Λίγο πριν ξεκινήσει η καραντίνα και όντας σίγουρος για τα μέτρα που θα ακολουθούσαν, έκανε επιδρομή στο σούπερ μάρκετ και επέστρεψε το βράδυ στο σπίτι, νικητής και τροπαιούχος. Επί μισή ώρα ξεφόρτωνε την καμπίνα του τζιπ, είχε επιστρατεύσει μάλιστα κι ένα κλαρκ για να κουβαλήσει τις προμήθειες ως το ασανσέρ. Ξεχειλισμένες σακούλες, ντάνες χαρτιά υγείας, μπουκάλες με αντισηπτικά, χλωρίνες, μωρομάντηλα (Κύριος οίδε γιατί τα πήρε αυτά, τα συγκεκριμένα), μακαρόνια, κονσέρβες, όσπρια, λάδια, κρασιά και πολλά ακόμα εδώδιμα αποικιακά. Δυο μέρες μετά, και αφού η αγορά είχε ήδη στεγνώσει από αντισηπτικά και μάσκες, ο κύριος Δεμεμέλης ξαναφόρτωσε μια σακούλα με τις -επιτρεπόμενες αυτή τη φορά- ποσότητες, για να τα στριμώξει στα ράφια της αποθήκης του.

Απ’ την αέναη κυκλοφορία νερού που κελάρυζε στους σωλήνες του, φαίνεται πως έπλενε τα χέρια του πο-λύ  σχο-λα-στι-κά. Κατά πολύ αυξημένη ήταν (και συνεχίζει να είναι) και η χρήση στο καζανάκι. Λογικό, με τόσα τρόφιμα. Τις απογευματινές ώρες δε, που η τηλεόραση έδειχνε τον εθνικό μας λοιμωξιολόγο, ο κύριος Δεμεμέλης πρέπει να είχε απανωτούς οργασμούς, κρίνοντας απ’ τα άγρια μουγκρητά και τις βαριές ανάσες που διέρρεαν απ’ το μισάνοιχτο παραθύρι του. Μετά το πέρας της ενημέρωσης, αντηχούσαν απανωτά καζανάκια, βρύσες, ντουζιέρες, και απορροφητήρας.

Ο κύριος Δεμεμέλης ήταν απ’ τους πρώτους που βγήκε ευθυτενής στο μπαλκόνι για να χειροκροτήσει τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό που έδιναν άνιση μάχη με τον κορωνοϊό. Αμέσως μετά το χειροκρότημα, επέστρεψε στο διαμέρισμά του για να επιδοθεί στη γνωστή τριλογία δραστηριοτήτων: μαγείρεμα, τηλεόραση, καζανάκι. Ως εχέφρων νοικοκυραίος, απέφυγε -πολύ σχολαστικά- να προσφέρει το κατιτίς του στην ομάδα αλληλεγγύης που συγκέντρωνε τρόφιμα για οικογένειες χωρίς εισόδημα, ώστε να περάσουν αξιοπρεπώς τις ημέρες του Πάσχα. «Πόσο θα φάνε πια; Τρακόσα κιλά αηδία θα γίνουν!» μονολογούσε, καθώς παρατηρούσε τις σακούλες με τα συγκεντρωμένα είδη στην είσοδο της πολυκατοικίας. 

Ο κύριος Δεμεμέλης είναι υπέρμαχος της καθαριότητας και της “προσωπικής ευθύνης” και κυκλοφορεί, απαρεγκλίτως, με αντισηπτικά μαντιλάκια, χειρουργική μάσκα και πλαστικά γάντια. Τα οποία, όταν φτάνει έξω απ’ το σπίτι του, ή κατά την έξοδό του απ’ το σούπερ μάρκετ, τα πετάει καταμεσής του δρόμου. Ας κάνουν οι υπάλληλοι του δήμου τη βρώμικη δουλειά, αυτός είναι εντάξει με τη συνείδησή του. Κι ας είναι δυο μέτρα παρακάτω ο πράσινος κάδος. Κι ας βάζει σε κίνδυνο την υγεία των περαστικών. Κι ας επιβαρύνει το ήδη μολυσμένο περιβάλλον με τα σκουπίδια του. “Το σπίτι μας και τίποτ’ άλλο”. Το αγαπημένο του μότο. Αυτό ξέρουμε, αυτό εμπιστευόμαστε. Κι άμα πεθάνει αυτός, φούρνος να μην καπνίσει, κατά τη ρήση του Τζων Στάινμπεκ.

Το σκίτσο είναι του Κ. Γρηγοριάδη και δημοσιεύτηκε στην Εφ.Συν. (06/04/2020)