Πέμπτη 28 Μαΐου 2020

Ο εφιάλτης του ήτα



Θα τρελαθώ! Ήρθε γράμμα απ’ το γραφείο στρατολογίας και με καλούν να παρουσιαστώ. Τους παίρνω τηλέφωνο. Βγαίνει ένα παλικάρι στη γραμμή, καλή του ώρα, ευγενικό παιδάκι ήτανε το καημένο, του λέω «Αγόρι μου χρυσό, μου στείλατε κλήση να παρουσιαστώ στη μονάδα τεθωρακισμένων στον Αυλώνα».  «Τύχη βουνό!» μου λέει το παλικάρι. «Εγώ πήρα μετάθεση για το τάγμα πεζικού στην Ορεστιάδα. Θα έχετε καλό βύσμα, πάντως…»

Πού να το πω και ποιος να με πιστέψει, Βαγγελίστρα μου; Εγώ, η Χαρούλα, το στερνοπαίδι του Τρύφωνα του Κατσίμπαλη, να πάω φαντάρος! Θα φάω τις κοτσίδες μου! Πήγα η καψερή με το γράμμα στο στρατολογικό γραφείο, να τους δείξω πως κάνουνε λάθος και να με σβήσουν απ’ τα κατάστιχά τους.

Ανοίγει τα κιτάπια του ο γαλονάς, σαλιώνει μια-μια τις σελίδες, φτάνει στο επίθετό μου, μου ρίχνει μια εξεταστική ματιά (ίδιος ο Κοντιζάς όταν του πάνε το πιάτο οι παίχτες στο μάστερ-σεφ) ξανακοιτάει τα χαρτιά του και με κατακεραυνώνει:
-      Μα εδώ γράφει πως είσαι άρρεν. Χάρης Κατσίμπαλης του Τρύφωνος. Ορίστε. Πέντε αδέρφια δεν είστε στην οικογένεια;  
-      Λάθος στρατηγέ μου. Τέσσερα αδέρφια και η υποφαινόμενη. Χάρις με βαφτίσανε. Χάρις Κατσίμπαλη του Τρύφωνα και της Νικολίτσας, Θεός σχωρέσ’ τους! Να, δείτε. Σας μοιάζω εγώ γι’ αρσενικό; Ήμαρτον Παναγία μου! Λάθος στην ορθογραφία έχει γίνει. Για ένα “ήτα” δηλαδή θα ντυθώ εγώ στο χακί;

Τι του προέταξα τα στήθια μου, τι του τράβηξα τις πλεξίδες μου, τι του κούνησα τον απαυτό μου, Θε μου συχώρα με, εκεί αυτός. Το γινάτι του.

-      Δε ξέρω τι λες εσύ. Εδώ είσαι καταχωρισμένος ως άρρεν κι έχουν καλέσει την κλάση σου. Σε δέκα μέρες παρουσιάζεσαι στο κέντρο νεοσύλλεκτων οπλιτών στον Αυλώνα. Αν έχεις αντίρρηση, κάνε μια αίτηση για επαναπροσδιορισμό φύλου και θα το εξετάσουμε. Αλλά θα πάρει πολύ χρόνο, να το ξέρεις. Μέχρι να βγει η απόφαση, θα κηρυχτείς λιποτάχτης. Κι αυτό να το ξέρεις. Δρόμο τώρα, γιατί έχουμε κι έναν φράχτη στον Έβρο να καλουπώσουμε.
-      Άμα είναι για τον Έβρο, να βοηθήσω η καψερή. Έχω κάτι κοντοχωριανούς στα μέρη αυτά κι αν θέλετε, μπορώ να τους μηνύσω. Τι πρόβλημα έχετε; Με τα μπαμπάκια μήπως; Έριξε πολύ χαλάζι φέτος, κάτι σβώλους να, με το συμπάθιο κιόλας, και καταστραφήκαν οι ανθρώποι. Τι να πεις;
-      Ποια μπαμπάκια, βρε, στραβάδι; Άε χάσου από μπροστά μου. Θα κάνω ειδική αναφορά για σένα στο διοικητή σου και θα πας τσιφ στον Έβρο για εκπαίδευση, έννοια σου! Θ’ αναστενάξουν οι ώμοι σου απ’ το πηλοφόρι. Δεν θα πάρεις απολυτήριο, αν δεν τελειώσει ο φράχτης.

Και κοπανάει με λύσσα τη δεξιά του παλάμη πάνω στο γραφείο… νννααα με πήγε απ’ την τρομάρα μου. Κατουρήθηκα πάνω μου, να στο σταυρό που σου κάνω! Αφού απ’ το τράνταγμα, πέσανε και κάτι μολυβοθήκες και μια αρμαθιά σφραγίδες στο πάτωμα. Για τέτοιο τράκο σου λέω! Ευτυχώς, έπεσα κι εγώ απ’ το κρεβάτι, φαρδιά-πλατιά στο μωσαϊκό. Ακούσανε το γδούπο τ’ αφεντικά μου, ορμάει στο δωμάτιο η κυρά μου, «Τι έπαθες, βρε, Χαρούλα νυχτιάτικα;» μου φωνάζει αγριεμένη. «Πάω φαντάρος κυρία Δόμνα μου», την καθησυχάζω εγώ. Δεν είχα συνέρθει ακόμα απ’ τον εφιάλτη, τόσο ζωντανός ήταν, που νόμιζα πως, από λεπτό σε λεπτό, θα μπουκάρει κι ο στρατηγός απ’ την πόρτα.

Καλός άνθρωπος η κυρία Δόμνα. Με μπουγέλωσε μ’ ένα ποτήρι νερό, μου έριξε και δυο ξανάστροφες να ξυπνήσω και μου ορμήνεψε τ’ όνειρο.
-      Άσχημα μαντάτα θα πάρεις, Χαρούλα μου. Κι αν ήταν υψηλόβαθμος ο γαλονάς, μεγάλες συμφορές σε περιμένουν. Τι βαθμό είχε; Θυμάσαι;
-      Πού να ξέρω η βαριόμοιρη τι βαθμό είχε; Σάματις έχω κάνει στρατό; Αχ, τι εφιάλτης ήτανε αυτός Παναγία-Παρθένα μου! Σας κοψοχόλιασα κι εσάς. Να με συγχωρνάτε, κυρία Δόμνα μου. Ξεράθηκα χτες το βράδυ απ’ την κούραση…
-      Καλό κι ευλογημένο ας είναι, Χαρούλα μου. Άντε, πέσε να κοιμηθείς γιατί αύριο έχεις πολλή δουλειά. Πρωί-πρωί να ετοιμάσεις τα παιδιά για το σχολείο. Και να συγυρίσεις τα δωμάτιά τους. Να καθαρίσεις και τον κήπο που έχει γεμίσει αγριόχορτα. Και να βοηθήσεις το μάστορα που περιμένουμε, σε παρακαλώ.
-      Τι μάστορα περιμένουμε κυρία Δόμνα μου;
-      Ένας φουκαράς είναι εκεί χάμω και τον μαζέψαμε να κάνει κανένα μεροκάματο. Θα χτίσουμε ένα φράχτη γύρω απ’ τον κήπο.
-      Τι θα χτίσουμε κυρία Δόμνα μου;
-      Έναν τσιμεντένιο φράχτη. Έχει παραγίνει το κακό μ’ αυτούς τους γείτονες. Κάθε τρεις και λίγο παραβιάζουν το συρματόπλεγμα. Προχτές πατήσανε στο γκαζόν μας, οι αχρείοι, και λέγανε πως το μπάρμπεκιου τούς ανήκει. Το μπάρμπεκιου μας! Το διανοείσαι;
-      Κι εγώ τι πρέπει να κάνω, κυρία Δόμνα μου; Να βγω με το γιαταγάνι και να φυλάω το γκαζόν μας;
-      Μη γίνεσαι γραφική, βρε, Χαρούλα! Θα βοηθήσεις στα τούβλα και στο σοβάντισμα. Κι όταν τελειώσουν τα χτισίματα, να βάλεις κι ένα χεράκι στο βάψιμο. Μη μας στοιχίσει κι ο κούκος-αηδόνι αυτός ο φράχτης. Καταλαβαίνεις…
-      Πώς δεν καταλαβαίνω! Και δε μου λέτε κυρία Δόμνα μου, αυτές τις δουλειές θα τις πλερωθώ έξτρα, φαντάζομαι. Δεν είναι στη σύμβασή μας. Σωστά μιλάω;
-      Ποια σύμβαση καημένη κι εσύ; Πάει η σύμβαση.
-      Πού πάει η σύμβαση κυρία Δόμνα μου; Θα τρελαθώ!
-      Άκου, Χαρούλα μου. Αύριο θα στο ανακοίνωνα, αλλά έτσι όπως το ᾽φερε η κουβέντα, ας τα πούμε εδώ και τώρα. Κάτσε, μη στέκεσαι… Και σταμάτα να με κοιτάς μ’ αυτές τις γουρλοματάρες σου!

Από δω το ᾽φερε, εκεί το πήγε, μου το ξεφούρνισε το όνειρο η κυρία Δόμνα. Πάνε τα ένσημα, πάνε τα ρεπά και οι υπερωρίες, “άμα θες να ᾽χεις τη δουλίτσα σου, κορίτσι μου, (έτσι με λέει όταν θέλει να με καλοπιάσει) θα σου κολλάω έξι ένσημα και θα παίρνεις το βασικό. Αλλά η δουλειά, δουλειά. Δεν αλλάζει τίποτα στις υποχρεώσεις σου.
-      Μα…
-      Αν δεν σ’ αρέσει, η πόρτα είναι ανοιχτή.
-      Κι ο κήπος δίχως φράχτη.
-      Με ειρωνεύεσαι, Χαρούλα; Νομίζω δεν έχεις αντιληφθεί το μέγεθος της οικονομικής καταστροφής που πάθαμε. Και που σε κρατάμε δηλαδή, είναι γιατί είμαι πονόψυχη. Άντε κορίτσι μου, ξεκουράσου τώρα. Σκέψου τα όλα καλά κι αύριο το πρωί να είσαι στο πόστο σου. Καλό βράδυ.
Ζύγισα τα πράγματα και τ’ αποφάσισα. Σε δέκα μέρες παρουσιάζομαι στο στρατό. Θα κρατήσω το “ήτα”.
«Στρατιώτης πεζικού Χάρης Κατσίμπαλης, Α’ ΕΣΣΟ. Διατάξτε!»
Χαλάλι τα καψόνια. Και άρβυλα θα φορέσω, και καλλιόπες θα καθαρίσω, και φράχτη θα χτίσω, και σκοπιά θα φυλάω. Αλλά όχι για ένα μπάρμπεκιου. Για την πατρίδα, ρε, γαμώτο!


(οι φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται απ’ το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους)

30 σχόλια:

  1. Ωραίο κείμενο από πού είναι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου Νατάσσα μου. Δικό μου είναι το κείμενο.
      Είμαστε για να παίρνουμε ξένα τέτοιο καιρό; 😉

      Διαγραφή
  2. Νάσαι καλά γέλασα με την ψυχή μου. Υπέροχο, χαρούμενο κείμενο, εγώ είμαι σίγουρη πως είναι δικό σου κείμενο. Μου θύμησε το χαρτί θανάτου της φίλης μου που της έδωσαν από το Δημαρχείο ενώ ήταν ολοζώντανη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μη μου βάζεις ιδέες (για νέο κείμενο).
      Μα σοβαρά τώρα, της έκαναν τέτοιο χουνέρι; Τραγικό!!!
      Πολλά φιλιά Γεωργία μου!

      Διαγραφή
  3. Μια χαρά θα περάσεις Χάρη Κατσίμπαλη 😂😂😂😂😂😂
    Ευκαιρία να ξεκουραστεις.
    Ωραίο κείμενο όπως πάντα.
    Να δούμε πότε θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου σου;
    Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Παρουσίαση προς το φθινόπωρο, όταν βρούμε νέα ημερομηνία με το σύλλογο Ρένα μου.
      Μέχρι τότε, αγάντα να περάσει κι αυτή η "θητεία" και να τη βγάλουμε καθαρή με τα καψόνια που μας κάνουν.
      Φιλί με τιμές αγήματος ❤

      Διαγραφή
  4. Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα η Χαρούλα η καψερή τρέχει δρόμο για να ....βρει (Την έκανα την αυτοσχέδια ....ρίμα Μαρία μου!)
    Βρήκανε Παπά να θάψουνε 5-6 ναι; Σαν να το περίμεναν ένα πράμα ορισμένοι. Λες και τους ήρθε "μάνα εξ ουρανού" η πανδημία. Και εφορμούν με τη σημαία της ψηλά, ψηλότερα κι απ το φράχτη, για να πετσοκόψουν ότι απέμεινε στα δικαιώματα της κάθε Χαρούλας της καψερής.
    Έτσι είναι αυτά. Πάντα στις δύσκολες ώρες χαίρεται ο ...λύκος. Εμ ποιος άλλος ντε;

    Το χιούμορ σου ενώνεται με τη γραφή σου και δημιουργεί εξαιρετικά Μαρία μου. Δεν περιγράφεται.
    Υπέροχο!
    Στέλνω φιλάκια ...αναφερόμενος: Λοχίας ΠΖ Γιάννης .......και τα ρέστα, ευπηθώς αναφέρω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κυρ-λοχία μου, αποχαιρέτα τα δικαιώματα και τα "ρέστα"...
      Πάμε ντουγρού για "κανονικότητα" κι όποιος αντέξει.
      Και δεν έχουμε και κανένα βύσμα ρε γμτ...

      Διαγραφή
  5. Με εργαλείο το χιούμορ σχολιάζεις εύστοχα την επικαιρότητα, Μαρία, και μέσα από τους υπαινιγμούς θίγεις σημαντικά ζητήματα. Το εργασιακό το εμφανίζεις ανάγλυφα.
    Την δε εξήγηση τού ονείρου την περιγράφεις τόσο αριστοτεχνικά που μου θύμισες σκηνή από την «καφετζού»!
    Ευρηματική ανάρτηση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι τιμή να σου θύμισα -έστω και φευγαλέα- κάτι απ' την θρυλική αυτή ταινία!
      Σ' ευχαριστώ για όλα Άρη μου!
      Γιατί με καταλαβαίνεις πάντα σ' ό,τι επιχειρώ να (κατα)γράψω!!!

      Διαγραφή
  6. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Απολαυστική, όπως πάντα, Μαρία μου!
    Εξαιρετικό κείμενο, και μέσα στην επικαιρότητα, τέλειο σου λέω!
    Φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Θα μπορούσε να είναι αληθινή ιστορία μιας και η βλακεία παραμένει αμετάβλητη μέσα στο χρόνο και οι λανθασμένες προσκολλήσεις της εξουσίας έχουν τις πιο δυσάρεστες επιπτώσεις. Δυστυχώς στην εξουσία το στραβό είναι κανόνας. Και εξοργίζομαι όταν αναγκάζεσαι να διαλέξεις ανάμεσα στο όνειρο και σε μια ανάλγητη πραγματικότητα.
    Υπέροχο το κείμενο Μαρία ισορροπεί ανάμεσα στην ανικανότητα της εξουσίας και την υποκρισία σαν προϊόν εκμετάλλευσης της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
    Καλό ξημέρωμα Μαρία μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Προσπαθώ να κρατήσω ισορροπία σ' αυτό το ξεχαρβαλωμένο σκηνικό, Αννίκα μου.
      Και είμαι σίγουρη πως υπάρχουν αληθινές ιστορίες, αντίστοιχες μ' αυτή. Εδώ θάβονται ζωντανοί άνθρωποι, κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά. Αλλά η εξουσία είναι αλάνθαστη και... η Ζηλανδία χωρίζεται στη νότια και στη βόρεια.
      Καλό τους ξημέρωμα και καλή μας υπομονή Αννίκα μου!

      Διαγραφή
  9. Μαρία υπέροχο κείμενο..! Καθαρές, φινετσάτες και ολόδροσες εικόνες..
    Καθόλου άσχημη σαν σκέψη , με λίγη προσπάθεια θα υπάρξει διεμβόλιση του καθαρά αντρικού προνομίου της υπηρέτησης της πατρίδας και από το γυναικείο φύλλο..
    Μαρία δεν υπάρχει κείμενο που να αναφέρεται στο Στρατό και να μην τυγχάνει της προσοχής των αντρών..
    Γιάννη εγώ αναφέρω στρατιώτης πεζικού (ολμιστής) Αναστάσιος.. κλπ αποτυχών Υποψήφιος Έφεδρος Αξιωματικός , (..με συστατικές επιστολές από δύο υπουργούς, ωραία ιστορία..) Αποτυχών να γίνω λοχίας (ήταν πρόταση αξιωματικών του ΚΕΒΟΠ..). Υπηρέτησα και στη Μυτιλήνη για δύο χρόνια.. Χόρτασα δουλειά.. Μαρία για φράχτες θα μιλάμε.. , ολόκληρες μονάδες.. Εγκαταστάσεις από την αρχή για ένα τάγμα 400 φαντάρων έφτιαξα στη Μόρια , και σήμερα φιλοξενεί 10.000 μετανάστες..! Χώρια τις υπόλοιπες εργασίες σε όλο το νησί.. Εργασιομανής δεν λες τίποτα.., μέχρι που σκέφτηκε ο διοικητής μου στο τέλος να μου δώσει ένα μήνα φυλακή για να ολοκληρώσω το τελευταίο μεγάλο έργο που είχε μελετηθεί..! Έχω ακόμη επαφή μαζί του , πριν λίγες ημέρες του έκανα το κτηματολόγιο στην Ανδρίτσαινα και από το αρχείο του μου έδωσε και μια φωτογραφία μου στο εργοτάξιο τότε..!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ότι θα έτρωγες φυλακή για να συνεχίσεις το "μεγάλο έργο", ούτε που θα μπορούσα να το σκεφτώ! Ρε, τι σκαρφίζονται αυτοί οι διοικητές...
      Πολύ ενδιαφέρουσα η κατάθεσή σου πάντως, γι' αυτή τη δομή "φιλοξενίας" που χωράει τόσες ψυχές. Τραγικό!
      Σ' ευχαριστώ πολύ Τάσο!

      Διαγραφή
  10. Απίθανο κείμενο. Γραμμένο τόσο ζωντανά όπως εσύ μοναδικά ξέρεις.
    Αλήθειες μεγάλες γράφεις και μας γεννάς ένα χαμόγελο νααααααααααα μετά συγχωρήσεως!
    Για την πατρίδα ρε γαμώτο...εκεί πατάνε όλοι ξέρεις.
    Καλή σου ΄μέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μόνο την πατάνε; Την έχουν πολτοποιήσει αυτή τη λέξη. Μια την παίρνει ο αέρας και την πετάει στις βραχονησίδες και άλλοτε την κάνουν τουμπεκί και σφυρίζουν αδιάφορα.
      Την καλησπέρα μου Αννούλα μου!

      Διαγραφή
  11. Μαρία μου και γέλασα και έκλαψα. Υπέροχο κείμενο!
    Ο λαός γονατίζει για να κερδοσκοπούν διαρκώς στη πλάτη του, καταπατώντας τα δικαιώματά του.
    Τα φιλιά μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φάγαμε τα γόνατά μας απ' τις γονυκλισίες αλλά μυαλό δεν βλέπω να βάζουμε.
      Και τα δικά μου φιλιά Ελένη μου!

      Διαγραφή
  12. Αααααααααα, γέλασα πολύ!
    Τι κι αν είμαι, σε ένα σημείο, σχεδόν το ίδιο βαριόμοιρη με τη Χαρούλα.
    Εννοώ αυτή έχει την Δόμνα να την εκμεταλλεύεται κι εγώ είχα τον συγχωρεμένο που δεν μου κολλούσε τα ένσημα, τέλος πάντων Θεός σχωρέσ' τον και ο νεκρός δεδικαίωται και άλλα τέτοια κουλά!
    Τουλάχιστον η Χαρούλα έχει και τη διέξοδο του στρατού!
    Πάλι καλά να λέμε!
    Καλό Σαββατοκύριακο Μαρία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι να σου λέω κι εσένα μ' αυτά που πέρασες βρε Αρτίστα μου;
      Τα ξέρεις από πρώτο χέρι.
      Καλά κουράγια να έχεις και πολλά φιλιά!

      Διαγραφή
  13. Καθόλου μα καθόλου δεν γέλασα Μαρία μου(στην αρχή)!!!
    Ταυτίστηκα με την/τον ήρωα σου, να κάτι σαν εφιάλτης, ευτυχώς που στην συνέχεια ξέρεις και μας παρασέρνεις έτσι ξαναβρήκα όχι μόνο το χαμόγελο μου, αλλά και γέλιο!
    Με τα όσα ακούμε και ζούμε, καλού κακού ας προσέχουμε!
    ΑΦιλάκια υπομονετικά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Προσέχουμε αλλά και πάλι έχουμε, βρε Στεφανία μου...
      Σε προβλήματα αναφέρομαι βέβαια.
      Φιλάκια (γαϊδουρινά) υπομονετικά 😉

      Διαγραφή
  14. Για να σου συμπληρώσω τα ευτράπελα του κράτους σου λέω ότι σήμερα με κάλεσαν στην πολεοδομία για πρόστιμα αυθαιρέτου του για ένα κτήμα που πούλησα πριν ...20 ολόκληρα χρόνια και όποιος το πήρε έχτισε κάτι!Να ευχηθώ καλό μήνα, πάω κτήμα αύριο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α, τόσο ενημερωμένοι είναι εκεί στην πολεοδομία... Τέλεια!
      Να περάσετε όμορφα στο κτήμα και άσε όλα τα υπόλοιπα πίσω Γεωργία μου ♥

      Διαγραφή
  15. Ναι Κανελλάκι μου μαζί με την Χάρη και εγώ στο στρατό καλύτερα να κάνω το τείχος στον Εβρο...καψόνια ακόμα και πηλοφόρι θα έκανα..
    Αλλά όχι κυρία Δόμνα μας να βρίσκετε ευκαιρία την καραντίνα και να να μας πατάτε την αξιοπρέπεια..
    Κοίτα να δεις Κανελλάκι μου τι μας κάνει ένα ήτα..ρε γμτ μέχρι και φαντάρους..
    Καταπληκτικό σενάριο-κείμενο και όχι επιστημονικής φαντασίας..όπως πάντα η γραφή σου χτυπάει εκεί που πρέπει και ταράζει τα λιμνάζοντα νερά αγάπη μου..που ενώ το θέμα σου είναι επίκαιρο..μας το δίνεις με το δικό σου γνωστό τρόπο στο τέλος...στον στρατό ..στον στρατό Κανελλακι μου...!!!
    Καλό σου μήνα και καλό καλοκαιράκι..με ότι αυτό συνεπάγεται...την αγάπη μου πάντα φιλώ σε.. ❤

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αντί για ημέρες καραντίνας, εδώ μετράμε ημέρες με βροχόπτωση. Δεν ξέρω εσείς εκεί, πάντως εμείς εδώ, μια χαρά φθινόπωρο έχουμε. Κοίτα να δεις που μας "πηδάνε" και τις εποχές μας τώρα...
      Υ.Γ. Πάντως, αν πήγαινα στρατό, θα ήθελα να σ' έχω λοχία. Ζάχαρη θα περνάγαμε 😊

      Διαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.