Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2021

Η ατομική ευθύνη κι άλλα χρήσιμα “εργαλεία”

 

Artwork: Zack Zdrale


Πάει καιρός τώρα που στο σπίτι εφαρμόζουμε την αλάνθαστη μέθοδο της κυβέρνησης, σ’ ό,τι αφορά τη διαχείριση κρίσεων.  Όταν, για παράδειγμα, τα βρίσκουμε μπαστούνια με τα παιδιά και δεν μπορούμε ν’ ανταποκριθούμε στις -δίκαιες ομολογουμένως- απαιτήσεις τους, ακολουθούμε την αλάνθαστη μέθοδο του “στρίβειν δια της ατομικής ευθύνης”. Πρακτικά μιλώντας βέβαια, η τακτική αυτή δεν βελτιώνει σε τίποτα το βιοτικό μας επίπεδο, εδραιώνει όμως στα παιδιά τη συνήθεια της συναίνεσης και της ανοχής.


«Μάνα, θα χρειαστώ καινούργια αθλητικά, φέτος».

«Μια χαρά είν’ αυτά που έχεις».

«Έχει τρυπήσει η σόλα, τι μια χαρά μου λες;»

«Καλά λοιπόν. Ας γίνει το δικό σου. Να ξέρεις όμως ότι, αν πάρεις εσύ καινούργια παπούτσια, δεν θα φτάσουν τα λεφτά ν’ αλλάξουμε τη μπαταρία του βηματοδότη της γιαγιάς».

«Και θα τριγυρνάω με τρύπια παπούτσια στο καταχείμωνο, ρε, μάνα;»

«Και το πάει η καρδιά σου να πάθει καμιά συγκοπή η γιαγιά και να το ’χεις κρίμα στο λαιμό σου μια ζωή; Όχι πες μου, το πάει;»

«Ε τώρα, έτσι όπως το θέτεις…»

«Η γιαγιά ΣΟΥ, βρε! Η γιαγιά σου που σε μεγάλωσε σαν πριγκιπόπουλο, που είχαν να το λένε στη γειτονιά πόση λατρεία σου είχε, που σου τηγάνιζε, ανελλιπώς, πατάτες τσιπς που σ’ αρέσανε, θυμάσαι; Φλόμωνε το σπίτι στη τηγανίλα για να φας εσύ τραγανιστές πατατούλες, μετά το σχολείο…»

«Καλά καλά, φτάνει. Μ’ έπεισες».

«Τι εννοείς σ’ έπεισα; Ότι το κάνεις για μένα; Για μένα το κάνεις;»

«Για τη γιαγιά το κάνω. Για να της πάρουμε τη μπαταρία του βηματοδότη της. Το λήγουμε τώρα, γιατί έχω και διάβασμα;»

«Εγώ, παιδί μου, ένα τελευταίο πράγμα θα σου πω. Να ξέρεις πως εξάντλησα όλες μου τις προσπάθειες για μια δίκαιη απόφαση, αλλά με βάση τον προϋπολογισμό του σπιτιού, τα διαθέσιμα κεφάλαιά μας δεν αφήνουν το ελάχιστο περιθώριο απόκλισης. Εγώ…»

«Μάνα, φεύγω! Δεν μ’ ενδιαφέρουν όλ’ αυτά, παρά μονάχα πως θα μείνω χωρίς παπούτσια το χειμώνα».

«Άκου τον τι λέει! Που έτσι και πάθει κάτι η γιαγιά, δεν το συζητώ, θα πλαντάξει απ’ τη στεναχώρια του κι ο πατέρας σου. Ε, άμα πέσει κι αυτός, δεν το συζητώ, κλάψε με κι εμένα!... Θα σκάσει κι η μάνα μου η δόλια και ποιος θα σ’ αποβγάλει, μετά στη ζωή, αγόρι μου; Ποιος; Όχι πες μου ποιος!... Η θειά σου η Βάσω μ’ ένα νεφρί κι άντρα με ζάχαρο; Δεν το συζητώ!»

«Συνεχίζεις και το συζητάς όμως. Είπαμε, το θέμα έληξε. Τι άλλο θες να σου πω δηλαδή;»

«Πως είσαι ευχαριστημένος έτσι που τα διευθετήσαμε τα πράγματα. Αχ, σε παρακαλώ, πες στη μανούλα πως είσαι μια χαρά χαρούμενος, τώρα, αγόρι μου. Για πες να τ’ ακούσει η έρμη μάνα…»

«Είναι απαραίτητο τώρα αυτό;»

«Aχ αγόρι μου, είσαι άμυαλο ακόμα και δεν αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος της ευθύνης σου. Λίγο να φερθείς επιπόλαια, θα δυναμιτίσεις τα θεμέλια του σπιτιού μας. Κι άμα πέσουμε εμείς, πάει κι η κοινωνία, αποσαθρώνεται ο ιστός της χώρας, γκρεμίζεται ο ευρωπαϊκός νότος, βουλιάζουν τα Βαλκάνια. Κι άμα βουλιάξουν τα Βαλκάνια... πάει κι η Ευρώπη... πάει η Ασία, πάει κι η Αμερική...»

«Ρε μάνα, έλεος!... Είπαμε. Με τα παλιά παπούτσια και την ίδια φόρμα θα τη βγάλω φέτος. Τι άλλη θυσία μπορώ να κάνω, εγώ, δηλαδή για να σωθεί η ανθρωπότης;»

«Εκείνα τα χαρτζιλίκια που μαζεύεις στον κουμπαρά σου…»

«Ε, τι;»

«Να, σκέφτηκα… μήπως τσοντάραμε κι εμείς και να βάζαμε λίγο πετρέλαιο μη πουντιάσουμε φέτος;»

«Σοβαρά τώρα;»

«Aν δεν βάλουμε όλοι πλάτη αγόρι μου, πώς θα βγει η χώρα απ’ αυτή την κρίση;»


 

31 σχόλια:

  1. Έτσι όπως τόσο "έτσι" που τα λες Μαρία μου, δια της αλάνθαστης "λογικής" υποκύπτουμε στον κάθε εκβιασμό και ξεχνάμε πως έχουμε και μια καρδιά που άλλα μας υπαγορεύει...
    -Τι θέλεις να μου πεις, πως καλύτερα να παγώσω τον χειμώνα και αυτό γιατί το κράτος που οφείλει να μεριμνήσει για την θέρμανση και τον ηλεκτρισμό όλης της χώρας "προτιμά" να αγοράσει υποβρύχια, πολεμικά αεροπλανάκια κλπ;
    Ο πεθερός μου, (Γάλλος) δεν αγόραζε παπούτσια στον άνδρα μου, ενώ είχε τα χρήματα γιατί ο ίδιος είχε μεγαλώσει ξυπόλητος;
    Δεν συνεχίζω γιατί τα παραδείγματα εκβιασμού χιλιάδες!
    Αλλά με όλη μου την καρδιά στέλνω ΑΦιλιά αγάπης και ενσυναίσθησης για όσους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σοκαριστικό το παράδειγμα του πεθερού σου, αν και το έχω ακούσει και σε άλλες εκδοχές με τόσο σκληροτράχηλους γονείς.
      Και ναι, μπορεί να "παγώσουμε" κυριολεκτικά και μεταφορικά απ' το κύμα φτώχειας που χτυπά τα αδύναμα στρώματα της κοινωνίας, θα έχουμε όμως φρεγάτες και χορτάτα μέσα μαζικής "ενημέρωσης".
      Τέλεια!!!
      Φιλιά πολλά Στεφανία μου!

      Διαγραφή
  2. Το πιο εφιαλτικό ξέρεις ποιο είναι Μαρία μου; Ότι, ο διάλογος αυτός, όπως ακριβώς τον παρουσιάζεις, όχι απλά είναι ρεαλιστικός αλλά κατακτά όλο και περισσότερο χώρο μέσα στα απλά δυστοπικά λαϊκά σπίτια.
    Τρελαίνεσαι όταν βλέπεις ακριβώς αυτόν τον διάλογο να γίνεται μέσα στο ίδιο σου το σπίτι και τα δικά σου παιδιά να παίρνουν τη θέση του παιδιού του δικού σου διηγήματος Μαρία μου.
    Δεν σχολιάζω παραπάνω. Η ανισότητα στην κοινωνία βαθαίνει όλο και περισσότερο. Με τα δύο ταξικά άκρα να γίνονται όλο και πιο διακριτά.
    Καλησπέρα καλή μου φίλη, καλή βδομάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο διάλογος, δυστυχώς, δεν είναι προϊόν φαντασίας. Μπορεί να μην αφορά την προμήθεια μπαταρίας για βηματοδότη, αφορά όμως διλήμματα τύπου "φροντιστήριο ή αθλητικές δραστηριότητες", "θέρμανση ή επαρκή σίτιση" και άλλα παρόμοια. Το χάσμα βαθαίνει Γιάννη μου και γυρίζουμε δεκαετίες πίσω, με μια κοινωνία κατακερματισμένη και επικίνδυνα διχασμένη.
      Μια καλησπέρα κι από 'δω Γιάννη.

      Διαγραφή
  3. "Η φτώχεια είναι πιο φρόνιμη αν νιώθει ότι φταίει" αυτό τα λέει όλα.
    Υπέροχο κείμενο Μαρία μου, γεμάτο προβληματισμούς.
    Να είσαι καλά.
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φιλιά κι από εμένα Ελένη μου.
      Απ' τις πυρκαγιές του Αυγούστου, περάσαμε με ταχείς ρυθμούς στις πλημμύρες του φθινοπώρου.
      Να είμαστε καλά και ν' αντέχουμε όλοι ♥

      Διαγραφή
  4. Υπέροχο κείμενο με όλη τη στενοχώρια που κουβαλάει. Εύγε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Να, αυτά κάνεις και ο Γιάννης ψάχνει τους συμβολισμούς... Εξαιρετικό το κείμενο, αλλά, βρε αθεόφοβη, άσε τις οικονομίες του παιδιού!...
    Να έχεις ένα όμορφο βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ποιες οικονομίες; Πάνε κι αυτές και σε λίγο θα φαγωθεί κι ο κουμπαράς 😐
      Φιλιά Πίπη μου.

      Διαγραφή
  6. Σίγουρα η φτώχεια είναι πιο φρόνιμη αν νιώθει ότι φταίει αλλά παπούτσια απ' τη μια και βηματοδότης απ' την άλλη; Δεν μου κάθεται το ζύγι!!!
    Τώρα με τη θέρμανση κάπως έτσι γίνεται σε κάθε σπίτι. Όσο για την πλάτη από τόσα βάρη που δεν είναι και δικά μας πάθαμε δυσκαψία
    Καλησπέρα Μαρία μου
    Αιχμηρή όπως πάντα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στη θέση του βηματοδότη, μπορείς να βάλεις τα έξοδα φροντίδας ενός υπερήλικα, που συνήθως επισκιάζονται για να καλυφθούν οι ανάγκες των παιδιών και των εγγονιών. Πόσα σπίτια συντηρούνται από τις συρρικνωμένες συντάξεις των γερόντων, Άννα μου;
      Καλή δύναμη με τα βάρη, πρέπει ν' αντέξουμε 😘

      Διαγραφή
  7. Η ατομική ευθύνη πάντα υπάρχει, σε κάθε βήμα της ζωής μας. Καταλαβαίνω όμως πολύ καλά τι θέλεις να μας πεις, έστω κι αν η ιστορία σου, ήταν λίγο τραβηγμένη... Δεν γίνεται στην κάθε κακοτυχία μας, να αγνοούμε αυτόν που υποτίθεται ότι θα πρέπει να βάζει και να εφαρμόζει κανόνες για το κοινό καλό.
    Πάντα κτυπάς στο κέντρο Μαρία! Την Καλημέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυστυχώς η πραγματικότητα με ξεπερνάει, διαβάζοντας καθημερινά αντίστοιχες "τραβηγμένες" ιστορίες ένδειας και στέρησης βασικών αγαθών. Σ' ευχαριστώ, Βασίλη, κι εύχομαι ειλικρινά να βγούμε όρθιοι απ' αυτή τη "βαρυχειμωνιά"...

      Διαγραφή
  8. Εύστοχος ο παραλληλισμός τής διαχείρισης κρίσεων μεταξύ σπιτιού και κυβερνήσεως, Μαρία.
    Παλαιότατη η μέθοδος της εξουσίας να διαχέει τις ευθύνες της στους υπηκόους και να τους εγκαλεί γι’ αυτές. Να δημιουργεί ενοχές και να απενοχοποιείται η ίδια.
    Κι όσο πιο ασήμαντοι οι φορείς μιας εξουσίας, τόσο πιο χοντροκομμένες οι προσπάθειές τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όπως ακριβώς τα λες.
      Σ' ευχαριστώ πολύ, Άρη, για τα διειδυτικά σου σχόλια!

      Διαγραφή
  9. Η ατομική ευθύνη αφορά πάντα τους πολλούς και αδύναμους, τους ολίγους και ισχυρούς ούτε τους αγγίζει, ούτε τους απασχολεί....Τα παπούτσια του παιδιού πρέπει να τα αγοράσει ο γονιός....την μπαταρία και τον βηματοδότη της γιαγιά οφείλει να τον αγοράσει το κράτος και το ασφαλιστικό ταμείο, που τσέπωνε 30-40 χρόνια τις ασφαλιστικές εισφορές και λεηλάτησε την σύνταξή της....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και δεν φτάνει που τα λεηλατήσανε, τους είχανε και στο περίμενε χρόνια ολόκληρα με τα υποτιθέμενα αναδρομικά που, όπως αποδείχτηκε, ήταν κι άλλο ένα τεράστιο ψέμα.
      Εμπαιγμός, υποτίμηση της νοημοσύνης μας και ασέβεια σε μια γενιά που μάτωσε να μαζεύει ένσημα και να πληρώνει βαριές εισφορές και τώρα τους καταδικάζουμε στην αφάνεια.

      Διαγραφή
  10. Θα συμφωνήσω με την Κλαυδία. Δυστυχώς πληρώνουμε τα λάθη μας σε ένα σύστημα που ξέρει πολύ καλά πώς να χειρίζεται τις αδυναμίες μας, όταν καλλιεργεί τάχα ένα αίσθημα ασφάλειας και μια ψευδαίσθηση πως με την συμμετοχή ενός εκάστου θα σώσουμε την κοινωνία, το έθνος και γενικότερα τον κόσμο. Καλή η θεωρία, καλή-κάλλιστη η ατομική ευθύνη απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, μονόδρομη όμως, τη συλλογική δεν βλέπω πουθενά.
    Μια αρκούντως έντονη ευαισθητοποίηση στον ψυχικό κόσμο του παιδιού με στόχο την κοινωνική αγωγή και ατομική ευθύνη. Ευφυές Μαρία μου, θα διαφωνήσω μόνο στις διαχωριστικές γραμμές που ορίζουν την ανάγκη από την ατομική ευθύνη. Όπως και να χει υπέροχο κείμενο!
    Καλημέρα! Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε συνθήκες άγριας κρίσης η συλλογική ευθύνη πάει περίπατο κι επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας, Αννίκα μου. Συμφωνώ κι εγώ για τις διαχωριστικές γραμμές που θα έπρεπε να είναι ορατές, αλλά όταν καλείσαι να διαλέξεις ποια ανάγκη θα καλύψεις, χάνεται το μέτρο και η λογική.
      Την καλησπέρα και τα φιλιά μου!

      Διαγραφή
  11. Βασικά για να φτάσεις στο σημείο να πεις " η αυτό η το άλλο", σημαινει είτε ότι έχει γίνει από την αρχή μ@λ@κια, είτε ότι εσύ είσαι ο αρχηγός και θέτεις όρους, βάσει του αποφασίζουμε και διατάζουμε αλλά σε μια πιο σικ, στακάτη και πονηρή εκδοχή του παραπάνω. Ετσι λειτουργούν οι κυβερνήσεις και οι οικογένειές. Εμμμ όχι όλες βέβαια. Ίσως μόνο οι οικογένειες που έγιναν κυβερνήσεις 😄

    Η μετακύλιση ευθυνών πάει σύννεφο! Εξαιρετικό κείμενο-παραδειγμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Aσυζητιτί συμβαίνουν και τα δύο.
      Καλό βράδυ Μάκη κι ο Θεός να μας φυλάει απ' τις κυβερνο-οικογένειες 😐

      Διαγραφή
  12. Δυστυχώς Μαρία μου η καθημερινότητα είναι γεμάτη με συμβιβασμούς. Και έτσι όπως ακριβαίνει η ζωή γεμίζει και άλλους.
    Βέβαια, η ατομική ευθύνη κάπου σταματά, γιατί εκτός από υποχρεώσεις, έχουμε και δικαιώματα. Αλλά οκ.
    Με τι να πρωτοασχοληθούμε που πάμε από φωτιές, σε σεισμούς και από σεισμούς σε πλημμύρες.
    Να προσέχουμε και να είμαστε καλά, να αντέχουμε!
    Φιλί γλυκό Μαρία μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι όντως, το μόνο που έχει σταθερά ανοδική πορεία στη χώρα μας, είναι το κόστος ζωής.
      Μια γλυκιά καληνύχτα Μαρινάκι και καλό μας κουράγιο ♥

      Διαγραφή
  13. Καλώς ή κακώς μεγαλώσαμε με την ηθική αρχή της ατομικής ευθυνης.Είμαι χαρακτηριστικό δείγμα δύο γονιών που μου φόρτωσαν από τα γεννοφάσεια μου τις λέξεις ..καθήκον..πρέπει..οφείλεις..δικαιοσύνη..τιμιότης..υποταγή σε αποφάσεις ακόμα και όταν γνώριζα πως με αδικούν. Ο πατέρας μου , υπέροχος άνθρωπος τίμιος μέχρι βλακείας. Όσο πάει η καθημερινότητα δυσκολεύει την νοιώθουμε στο πετσί μας.εγώ ιδιαίτερα το βλέπω σε φίλες, παιδιά, εγγόνια, γείτονες. Μα έμαθα ..καλώς ή κακώς όπως είπα στην αρχή να ακολουθώ τα πρέπει, τις αποφάσεις των άλλων που αποφασίζουν για μένα χωρίς εμένα. Όποτε αντιστάθηκα πάλι χαμένη ήμουν .Χθες πχ πήγα για φάρμακα στο φαρμακείο απέναντι μου, έδωσα 76 ευρώ βγαίνοντας βρήκα σε ένα σταντ μπροστά 50 ευρώ..γύρισα και τα έδωσα μέσα, σκέφτηκα πως δεν σώζομαι.. πως ίσως κάποια τα έχασε καθώς πλήρωνε. Ηταν η ατομική ευθήνη μου απέναντι στη λέξη δίκιο..Όταν ανέβηκα σπίτι και το είπα στη κόρη μου με...μούτζωσε! Θα πλήρωνες τον συντηρητή του λέβητα μου είπε..δεν θα μπρούσα να κοιμηθώ της απάντησα. Οι κυβερνήσεις μας ζητούν πολλά, πάρα πολλά δυστυχώς..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μακάρι να είχαν όλοι τόσο ανεπτυγμένο το αίσθημα της ατομικής ευθύνης, Γεωργία μου.
      Μπορεί κάποιοι λέβητες να έμεναν ασυντήρητοι, σίγουρα όμως θα ζούσαμε σε μια καλύτερη κοινωνία.

      Διαγραφή
  14. Αχ Κανελλάκι μου γλυκό δεν θα μπορούσες να βρεις καλύτερο τρόπο, τον δικό σου, που κάθε φορά βρίσκεις μέσα από το χιούμορ και είναι αυτό μου αρέσει σε σένα, να θίγεις τα κακώς κείμενα...και κοίτα να δεις τώρα τι μου κάνεις...λέω βρε λες να έχει δίκιο η μάνα; να αρχίσω να νιώθω ενοχές για την δική μου ατομική ευθύνη, που την χώρα αυτή την πήρε και την σήκωσε;
    Το θέμα είναι αυτό το συναίσθημα της αγανάκτησης για όσους μας έχουν φέρει σε αυτήν την κατάσταση, που πνίγεται γιατί δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι αυτό που του συμβαίνει, να ΄έχει φτάσει μην έχει να συντηρήσει τον "λέβητα" αν ούτε πετρέλαιο εκεί που έχει φτάσει η τιμή του θα έχει να βάλει...
    Πάντα αγάπη μου στοχεύεις στο κέντρο!!!
    Να είσαι καλά θα τα πούμε Σ.Λ. φιλώ σε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Μαρία μου, τώρα εδέησα να περάσω να διαβάσω το κείμενό σου!
    Τι να πω; Καθώς προχωρούσα στη ροή του κειμένου με ένα έπιανε ένα όλο και μεγαλύτερο πλάκωμα!
    Εύστοχο όσο δεν παίρνει και ταιριαστό απόλυτα στο καραγκιοζιλίκι που ζούμε!
    Ρίχνουμε ένα σβέλτο και καυτό "βαπτισματάκι" με το "πολυπιπιλισμένο" ονοματάκι "ατομική ευθύνη" και "καθαρίσαμε" τα πάντα. μα πάνω απ' όλα ψυχικές ισορροπίες και συνειδήσεις, αφανήσαμε αντιστάσεις και οποιασδήποτε μορφής αντιδράσεις!
    Καλή δύναμη, κορίτσι μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.