φοβούνται ωρέ τα παλικάρια;

Το δρομολόγιο Βηθλεέμ-Γολγοθάς έφτασε αισίως και φέτος στο τέρμα του. Του χρόνου πάλι. Να είμαστε καλά να στολιστούμε και να Τον ξανασταυρώσουμε. Στο μεταξύ, για να σπάσει η μονοτονία του αστόλιστου, μπορούμε να ελπίζουμε σε αιφνίδιες γιορτές με κομφετί και στην ευχάριστη διαπίστωση πως μερτικό στον τρόμο, έχουν ακόμα κι οι άτεγκτοι τραπεζίτες . Στριγκάκι - Ντράγκι: 1- 0

Λέγεται πως μετά το σοκ που υπέστη ο Άϊρον-μαν της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, έτρεξε κάθιδρος στο καμαρίνι του, άλλαξε εσώρουχο και πήρε τηλέφωνο τη μαμά του: “Μαμά ο Μάριο είμαι… ήρθε εδώ η Πέπη και απείλησε να με σκοτώσει… Απ’ του χάρου τα δόντια γλύτωσα… Ναι καλέ μαμά, μη φωνάζεις! Της είπα όσα με είπες, αλλά με είπε χαλβά και πολύ στεναχωρήθηκα… Μαμά, να με φτιάξεις κιοφτέδες, πολλούς κιοφτέδες και κομματάκι χαλβά”…

Γιατί τελικά, στους χαλβάδες της πολιτικής σκηνής που αυτοπροσδιορίζονται ως σοβαροί οικονομολόγοι και διασώστες της παγκόσμιας οικονομίας, όσους γορίλες κι αν έχουν για προπέτασμα, φτάνει ένα πασχαλινό κανονάκι που εκτοξεύει κομφετί, για να τους αποκαθηλώσει απ’ το βάθρο τους.  

 Η 20χρονη ακτιβίστρια Ζοζεφίν Βιτ, κατάφερε να παρεισφρήσει στα άδυτα της ΕΚΤ, δηλώνοντας ότι είναι δημοσιογράφος του δικτύου Vice. Εδώ, τη στιγμή της “σύλληψής” της απ’ τους φρούραρχους. Η γλώσσα του σώματος (ευτυχώς) δεν επιδέχεται μεταγλώττισης. Γι αυτό και θεωρείται η πιο αξιόπιστη. 

Χέρια που σχηματίζουν το σήμα της νίκης - Χέρια αρπακτικών: 1-0

Αναστήσαμε Αγησίλαε!...

Σήμερον ξανακρεμάται επί ξύλου

Ο ηλικιωμένος νεωκόρος πετάγεται φουρκισμένος στο προαύλιο της εκκλησίας και διώχνει με “χριστιανικές ψαλμωδίες”  ένα σκουρόχρωμο κορίτσι που πουλάει κεριά και χρωματιστά φαναράκια πάνω σ’ ένα πλαστικό καφάσι. Ταυτόχρονα, στο εσωτερικό του ναού ο ιερέας διαβάζει: “Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν”. Η κυρία με το φριζαρισμένο μαλλί που είναι βάρδια στο τεράστιο μανουάλι-σκάμμα, σβήνει τα κεριά με κινήσεις έμπειρου ζογκλέρ στο τσίρκο. Με φαστ-τρακ διαδικασίες, αρπάζει αρμαθιές αναμμένων κεριών  και τα βουτάει σ’ ένα τσίγκινο δοχείο με σκουρόχρωμο υγρό. Τα λεπτά κεράκια αφήνουν ένα πένθιμο τσιτσίρισμα καθώς σβήνουν στα χέρια της και μετά πετιούνται σ’ έναν τενεκέ. Φαντάζομαι με τρόμο πως η φλόγα της ελπίδας που συμβόλιζε το κάθε άναμμα, καταπνίγεται σε λίγα δευτερόλεπτα μέσα στο αυτοσχέδιο χωνευτήρι κεριών.

Την ώρα που βάφω τα αυγά, η τηλεόραση δείχνει ειδήσεις. Το αιμάτινο σκηνικό απ’ τα θύματα μιας σφαγής, με βάζουν στον πειρασμό να συγκρίνω τις αποχρώσεις του κόκκινου. Παραδέχομαι πως και φέτος δεν κατάφερα το επιθυμητό αποτέλεσμα. Το ξεθωριασμένο ζουμί της κατσαρόλας, δεν πλησιάζει καν το πορφυρό-κατακόκκινο υγρό που αναβλύζει από ένα διάτρητο ανθρώπινο σώμα. Θα μπορούσαν άραγε οι βιομηχανίες να εκμεταλλεύονται τους τόννους αίματος που παράγονται καθημερινά στα εργοτάξια πολέμου; Ίσως και να γίνεται ήδη.

Μου έλεγε μια φίλη που είναι άνεργη εδώ και δυο χρόνια και μεγαλώνει μονάχη της δυο μικρά αγόρια, πως η Μεγάλη Βδομάδα είναι γι αυτήν χαρμόσυνη. Το δράμα της ξεκινάει το βράδυ της Ανάστασης και κορυφώνεται το Πάσχα. “Δικαιολογώ δίχως ενοχές, την υποχρεωτική νηστεία που κάνουμε –ούτως ή άλλως- ολοχρονίς. Τουλάχιστον αυτές τις μέρες, παρηγοριέμαι πως κι άλλοι υποσιτίζονται και κοιμούνται με το στομάχι τους αδειανό. Κι ας ξέρω πως αυτό είναι από επιλογή κι όχι από καταδίκη”. Την φίλη μου δεν τη λένε Βίκυ, ούτε Ελένη, ούτε καν Μαριάννα. Έχει ένα αναξιοπρεπές όνομα και κάθε μέρα που περνάει, βουλιάζει ολοένα στην προσωπική της χρεωκοπία. Δεν ελπίζει σε καμμιά κασκαντερική απόδραση απ’ το κελί ενός τρελλάδικου, γιατί έχει τη μπέσα ν’ αναλαμβάνει τις ευθύνες της και να τρελλαίνεται, αφού πρώτα τις ξεχρεώσει.

Την ώρα που οι καλοβαλμένες κυρίες της ενορίας στολίζουν με κατάνυξη τον Επιτάφιο, η φίλη μου κάνει σκληρές διαπραγματεύσεις με τα ισχνά της έσοδα και δίνει τιτάνιες μάχες για ένα έκτακτο έξοδο. Δυο λαμπάδες για τα παιδιά, ένα σοκολατένιο αυγό –“στη μέση για να μάθετε να μοιράζεστε”- κι ένα μεγάλο κερί που -από έθιμο- το ανάβει κάθε χρόνο στην περιφορά. Αντί για μνημόσυνα και τρισάγια, μνημονεύει μ’ αυτό το κερί τους νεκρούς της. Κι αντί για τάματα και μετάνοιες,  προσηλώνεται για ώρα στην αναμμένη φλόγα του και προσεύχεται για ένα θαύμα.

Το βράδυ της Ανάστασης θ’ αναζητήσω το Άγιο Φως στην αντανάκλαση  των κεριών μέσα στα υγρά της μάτια. Θα είναι και φέτος στημένη στο προαύλιο της εκκλησίας, με δυο αγόρια να κρέμονται σαν αδύναμα κλαράκια απ’ τα χέρια της και με το φωτοστέφανο μιας Μαντόνας να διαγράφει το περίγραμμα του κεφαλιού της. Την ώρα που οι οικογένειες θα στριμώχνονται στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και θα φεύγουν μαρσάροντας για τα σπίτια τους, εκείνη θα χαθεί στο σκοτεινό δρόμο, με τα παιδιά κολλημένα σφιχτά πάνω της. Τρία κεράκια που αχνοφέγγουν σαν φάροι μεσοπέλαγα. Τρεις άνθρωποι θα φαντάζουν από μακριά, σαν το σταυρό που σέρνεται μαρτυρικά στο σύγχρονο Γολγοθά της πόλης.

Το κερί της θα μείνει αναμμένο σ’ όλη τη διαδρομή κι ίσως ν’ ανάψει το κερί κάποιου κοριτσιού που δεν είχε λαμπάδα, αλλά πούλαγε κεριά κάτω από μια κολώνα της ΔΕΗ, λίγο παράμερα απ’ τον φωταγωγημένο ναό. Και καθώς η παιδική χούφτα θα αγκαλιάζει προστατευτικά τη φλόγα για να μην τη σβήσει ο αέρας, θα αποκαλυφτεί  το σημάδι από ένα νωπό τραύμα.

Σαν απομεινάρι από ένα πρόσφατα αποκαθηλωμένο καρφί. 

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ & ΑΝΑΤΑΣΗ ΨΥΧΗΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

πηγή φωτογραφιών

150 shades of Vangelis

Με κάτι πρόχειρες μετρήσεις, οι συνολικές αποχρώσεις του Βαγγέλη είναι 150. Κάλτσες, σώβρακα και φανέλες, από 50 χρώματα η κάθε ντάνα.

Οι 45 κατασκευαστές πλυντηρίων, σήκωσαν τα χέρια ψηλά.

Να το κάνω βιβλίο τώρα αυτό;  “150 shades of  Vangelis”.

Ότι γυρίζει απ’ τo συνεργείο ψόφιος στην κούραση κι εγώ ερεθίζομαι απ’ τη λιγδιασμένη φανέλα του και τον καλώ σε ανομολόγητα ερωτικά παιχνίδια. Στο μεταξύ έχω κάνει φασίνα, έχω μαγειρέψει, έχω φέρει τα παιδιά απ’ το σχολείο, τα έχω διαβάσει κι έχω σιδερώσει και μια στοίβα ρούχα. Αλλά η λίμπιντος ανεπηρέαστη. Κι αντί να ταβλιαστώ  να ισιώσει το κορμάκι μου απ’ την κούραση,  κοτσάρω ζαρτιέρες, σιθρού κομπινεζόν και το τιγρέ βρακάκι που μου είχε πάρει ο Βαγγέλης απ’ το τζάμπο. Αρπάζω κι ένα πλαστικό μαστίγιο απ’ τις απόκριες που είχα ντύσει τη μικρή αμαζόνα και στήνομαι στο μπάνιο, να περιμένω με λαχτάρα το κορμί του Βαγγέλη.

«Ρε πας καλά;» μου λέει για να με ξενερώσει. Τα πήρε κρανίο γιατί είχα γεμίσει την μπανιέρα αφρούς και φύλλα βιολέτας.

«150 σκάσαμε στην ΕΥΔΑΠ προχτές... και πας και χαλάς τόσο νερό; Κι η γλάστρα τι σου’φταιξε και τη μάδησες;»

Βγήκε έξαλλος απ’ το κόκκινο δωμάτιο (τον καμπινέ εννοώ, αλλά στο βιβλίο θα το λέω έτσι). Εγώ είχα φτάσει στην κορύφωση της έξαψης. Τον ήθελα κολασμένα. Ξαναγύρισε ανεμίζοντας τη σφουγγαρίστρα. «Μαστίγωσέ με!» τον διέταξα. «Θέλω να νιώσω τις υδρόφιλες λωρίδες της βιλέντα  στην πλάτη μου!... Να χώσεις τα κρόσσια της στον περιστρεφόμενο κουβά και να μου ραπίσεις με το κοντάρι τον πισινό...».

Ελάχιστα θυμάμαι μετά τη σφαλιάρα που έφαγα.

Όταν είδα το χέρι του να υψώνεται απειλητικά, νόμιζα πως συμμετείχε στα ερωτικά μου καλέσματα.  Έτρωγα ξύλο αλλά δεν ήξερα αν έπρεπε να φχαριστιέμαι ή ν’ ανησυχώ για την υγεία μου.

Παρασυρμένη απ’ την ταινία, του φώναζα το βούρλο: “Χτύπα με!... Κάνε με σκλάβα σου!”...

Και μ΄έκανε μπλε μαρέν ο Βαγγέλης, αλλά οργασμούς δεν ένιωσα. Ούτε καν μια τοσοδούλα απόχρωση ευχαρίστησης... Μη σου πω πως ντράπηκα, γιατί μέχρι χτες γκάριζα στους συλλόγους και στις παρέες, για την ενδοοικογενειακή βία.

Κι έκανα κηρύγματα στη μικρή ν’ αγαπάει το σώμα της και να μην ανεχτεί ποτέ κανέναν ν’ ασκήσει βία πάνω της.

Και κυρίως, γιατί τη χειρότερη βία την άσκησα εγώ στον Βαγγέλη. Τον υποβίβασα σε σαδιστή - επιβήτορα και την αγάπη μας σ’ ένα παρακμιακό αρχέτυπο σχέσης: ο ζάμπλουτος - πανέμορφος πρίγκιπας και η υποταγμένη παρθένα-σταχτοπούτα.

Κοιτάζω στο μπαλκόνι την ολάνθιστη βιολέτα και χαμογελάω.  Σούρουπο έξω. Τα παιδιά τιτιβίζουν στο δωμάτιό τους.  Ο Βαγγέλης έρχεται σε λίγο. Ετοίμασα το αγαπημένο του φαγητό. Στρώνω τραπέζι και περιμένω να ζήσω το όνειρο. Της Ελληνίδας νοικοκυράς που ίσως και να είναι μίλια μπροστά απ’ τα μικροαστικά πρότυπα που μας σερβίρονται ως προχωρημένα μοντέλα ζωής.

Ο Βαγγέλης έρχεται καβάλα στο σαραβαλάκι του.

Δεν πιλοτάρει, δεν φοράει  μεταξωτή γραβάτα και θέλει τα χέρια μου αλυσοδεμένα στο κορμί του κι όχι σε χειροπέδες.

Οι μέρες μας  έχουν τις γήινες αποχρώσεις της καθημερινότητας.

Κι οι νύχτες μας  κατακόκκινους  παραδοσιακούς οργασμούς, δίχως βοηθήματα.

Στη δική μας φαντασίωση, η γενετήσια πράξη έχει τις αποχρώσεις του έρωτα.

O Βαγγέλης και οι αποχρώσεις του, συμμετείχαν στο Παιχνίδι Λέξεων που οργάνωσε η Μαρία μας, στο μπλογκ της mytripsblog. To Παιχνιδόλεξο εμπνεύστηκε και ξεκίνησε τη θητεία του στα μέρη της Φλώρας μας: TEXNIS STORIES. Φιλοξένησε υπέροχες ιστορίες και ποιήματα, μας έκανε μια μεγάλη παρέα και αγαπήθηκε απ’ όλους μας.

Σας ευχαριστώ πολύ που αγαπήσατε την πολυχρωμία του Βαγγέλη και εύχομαι λιγότερο γκρι στη ζωή μας!

Υ.Γ. Για τους λάτρεις των αποχρώσεων, ο ιδανικός προορισμός είναι ο φωτογραφικός χρωματόκοσμος της Μαρίας.

Γιατί... έτσι!

“Δεν παραδίδω το γραφείο στη Βουλή”

Κωνσταντίνος Μητσοτάκης Vs Ζωής Κωνσταντοπούλου

Ελάτε να το πάρετεεε!...

“Μπαντ νιουζ ντάντη. Η Ζωή σε διώχνει”.

“Τρολάρετε ρε; Εγώ δεν αποθαίνω πείτε της... έχω διαρκείας”.

“Η Κωνσταντοπούλου ρε πατέρα... Θέλει να της δώσεις πίσω το παιδικό σου δωμάτιο”.

“Μπουχαχαχα.... καλό! Τραβάτε πείτε της πως δεν το κουνάω απ’ επαέ, αν δεν μου πέμψουνε τ’ απολυτήριο απ’ το τάγμα!”

“Μήπως να την κάνουμε σιγά-σιγά ρε πατέρα; Καλά φάγαμε μέχρι τώρα. Μην είμαστε και πλεονέκτες”...

“Ντόρα, αυτός δεν είναι δικό μου παιδί”...

“Δεν είναι της παρούσης αυτό. Πληζ ντάντη, ας μην ανοίγουμε θεσμικά προβλήματα”.

“Μα είμαι συναισθηματικά δεμένος με το δωμάτιο αυτό. Δεν το καταλαβαίνει αυτή η δαμάλα;”

“Είναι λέει κανονισμός της βουλής”.

“Μπα; Κι ο Αντρέας γιατί έχει δωμάτιο; Γι αυτόν δεν ισχύει ο κανονισμός;”

“Αχ ντάντη, μας άφησε χρόνους ο Αντρέας!”

“Πέθανε ο Ζαϊμης; Μα τι μου λέτε; Πότε, πώς;”

“E, του' ρθε το απολυτήριο απ’ το τάγμα! Χοχοχο!...”.

"Σατ-απ μπράδερ Κυριάκος! Αυτά που κάνεις είναι μονομερείς ενέργειες και δεν υπηρετούν το συμφέρον του ντάντη!"

“Είναι ανφέρ! … ούτε ογδόντα χρόνια δεν το έχω…“

“Ντάντη-κουλ! Όταν θα έρθουμε πάλι στα πράγματα, η πρώτη προτεραιότητα θα είναι να αποκαταστήσω τις κοινωνικές αδικίες που έγιναν εις βάρος σου. Δεν πάει άλλο! Έχουμε διαβεί τον Ρουβίκωνα προς το γκρεμό!..."

“Βρε δε πα να λέει αυτό το νιάνιαρο! Εγώ Ντόρα μου θα σε κάμω βασίλισσα κι ύστερα θ’ αποχωρήσω. Ξέρετε τι τράβηξα εγώ στα νιάτα μου; Με ανάλατες φασολάδες μεγάλωσα. Από τρεις μεριές έτρωγα. Στα συσσίτια των φοιτητών, των φαντάρων  και των δικηγόρων! Αμέ!... Με το κουτάλι στη τσέπη πέρναγα τις γερμανικές φάλαγγες. Και δόξα τω Θεώ, και βουλευτιλίκια έζησα, και πρωθυπουργιλίκια και φτιάξαμε κι ολάκερη  περιουσία. Άντε γιατί άμα τα πάρω, θα της αρχίσω τις … ευχές και θα την δείτε την Ζωούλα να σερβίρει νερό στη βουλή!

Κι έπειτα τι νομίζετε;  Σε δέκα χρόνια θα το έχει ξεχάσει…”

Σκίτσο εποχής του Κ. Μητρόπουλου