Φτώχεια

 

Αληθινά φτωχοί είναι εκείνοι που δεν έχουν χρόνο για χάσιμο.
Αληθινά φτωχοί είναι εκείνοι που δεν έχουν ησυχία, ούτε μπορούν να την αγοράσουν.
Αληθινά φτωχοί είναι εκείνοι που τα πόδια τους έχουν ξεχάσει να περπατούν, όπως οι κότες που τα φτερά τους έχουν ξεχάσει να πετούν.
Αληθινά φτωχοί είναι εκείνοι που τρώνε σκουπίδια και τα πληρώνουν σαν να είναι φαγητό.
Αληθινά φτωχοί είναι εκείνοι που έχουν το δικαίωμα να αναπνέουν κάθε λογής βρομιές, σαν να ήταν αέρας, χωρίς να τις πληρώνουν.
Αληθινά φτωχοί είναι εκείνοι που η ελευθερία τους περιορίζεται στην επιλογή του καναλιού που θα δουν στην τηλεόραση.
Αληθινά φτωχοί είναι εκείνοι που ζουν παράφορα πάθη με τις μηχανές.
Αληθινά φτωχοί είναι εκείνοι που βρίσκονται πάντα με πολλούς αλλά πάντα μόνοι.
Αληθινά φτωχοί είναι εκείνοι που δεν ξέρουν ότι είναι φτωχοί.

Eduardo Galeano

ëΑπόσπασμα από το βιβλίο του Galeano «Ένας κόσμος ανάποδα», μετάφραση Γεωργίας Ζιακοπούλου, εκδόσεις Πάπυρος

Αναδημοσίευση απ’ το 3point magazine

Σκίτσο: Gerhard Haderer

Ετηρήθη το πρωτόκολλο

 

Ιούνιος του 1963. Great Apes House-ζωολογικός κήπος της Νέας Υόρκης. Στην έκθεση με θέμα «Το πιο επικίνδυνο ζώο στον κόσμο», ανάμεσα στα κλουβιά με τους γορίλες και τους ουρακοτάγκους, οι διοργανωτές τοποθέτησαν έναν καθρέφτη. Οι περισσότεροι επισκέπτες αναφωνούσαν «Είναι αλήθεια!», βλέποντας τον εαυτό τους πίσω απ’ τις σιδερένιες μπάρες.

Την ίδια χρονιά ο Γαλλοκαναδός συγγραφέας Yann Martel θα έγραφε:

«Το πιο επικίνδυνο ζώο σ’ έναν ζωολογικό κήπο, είναι αυτό που πλήρωσε εισιτήριο».

 

Να μην ξαναπατήσει κανείς στο Αττικό και σε κανένα άλλο ζωολογικό κολαστήριο. Στο αστείο πρόσχημα ότι όλα αυτά τα δύστυχα ζώα θα εξαφανιζόντουσαν, εάν δεν τα «φιλοξενούσαν» στις επικερδείς επιχειρήσεις τους, η απάντηση είναι μία. Ας κλειστούν αυτοί οι «φιλόζωοι» σ’ ένα κλουβί και να τους πετούν μπανανόφλουδες οι περαστικοί για να κάνουν το κέφι τους.

ëΤο υπέροχο βίντεο αφιερωμένο σ’ όλα τα δίποδα που θεωρούν πως η φύση τούς ανήκει…

Ενικός

Απόψε βγήκα έξω να τσιμπήσω κάτι πρόχειρο. Αδύνατον να τρώω μόνος μου σπίτι. Τα βράδια νομίζω πως ακούω τα βήματά σου να σέρνονται στο διάδρομο και να πλησιάζουν στο κρεβάτι μας. Ανάβω τη λάμπα πάνω απ’ το προσκεφάλι σου για να σ’ ενοχλήσω. Περιμένω πεισματικά να μου γκρινιάξεις. Στήνω αυτί να σ’ ακούσω. «Σβήσε χριστιανέ μου τον πολυέλαιο να κοιμηθούμε!» Άχνα δεν ακούγεται. Βάζω τη μουσική που μισούσες. Αμανέδες πειραιώτικοι και ταξίμια πονετικά. Τσαλακώνω τα κολλαρισμένα μας ασπρόρουχα, σκουντάω το μαξιλάρι σου, ψέματα σού έλεγα πως θέλω την άπλα μου στο κρεβάτι, πως με κούρασαν τα διπλά σεντόνια και οι πληθυντικοί που ακατάσχετα ξεστόμιζες «μας αρέσει να σκαρώνουμε όνειρα κάθε βράδυ στο κρεβάτι μας»… Μοναξιά είναι όταν δεν υπάρχει πια κανείς να ενοχλήσεις.

Κι όσο περνάει η ώρα, το δωμάτιό μας γίνεται ένα συρμάτινο κλουβί. Το γυαλισμένο πάτωμα, η δρύινη βιβλιοθήκη, οι πορσελάνινες μινιατούρες στα ράφια και οι δαντελένιες κουρτίνες, μικραίνουν ξαφνικά και με τυλίγουν μέσα τους. Στον χαρίζω τον ενικό σου, εγώ θα στήνω τα βράδια κουβέντες μαζί σου. Τα σεντόνια μας θα λευκαίνουν τις σκιές, στα μαξιλάρια μας θα κρύβω επιθυμίες και ματαιώσεις, η λάμπα σου θα είναι διαρκώς αναμμένη μέχρι να εισβάλει η πρωινή ηλιαχτίδα απ’ το παράθυρο. Με το αγαπημένο σου άρωμα θα ξεγελάω τον ενικό μου. Να μην σπαταληθούν άδικα τόσοι πληθυντικοί που μοιραστήκαμε.

(μια μικρή απόπειρα να βάλω λέξεις στην εικόνα)

ëΗ φωτογραφία με τίτλο «Ενικός» είναι του αγαπημένου και ταλαντούχου φίλου Θάνου Τσάκαλου και συμμετείχε στον Πανελλήνιο Φωτογραφικό Διαγωνισμό “Η ΕΙΚΟΝΑ ΜΙΑΣ ΛΕΞΗΣ” όπου και κέρδισε επάξια το 2^ο βραβείο.

Στο πολύ ατμοσφαιρικό και φιλόξενο χώρο «Πλώρη» στον Πειραιά, φιλοξενούνται φωτογραφίες που συμμετείχαν στο διαγωνισμό και η έκθεση θα λειτουργεί έως και τις 15/6/2022. Ωράριο λειτουργίας: καθημερινά 19:00-23:00.

Κυριακή 12/6 και Δευτέρα 13/6 κλειστά

Αξίζει τον κόπο και το χρόνο σας, εκτός απ’ το έργο του Θάνου, υπάρχουν φωτογραφίες-διαμάντια.

Περισσότερα, εδώ: https://www.facebook.com/thanos.g.tsakalos

 

 

«Εκεί είναι»

 

Bathing Time – Joaquin Sorolla Y Bastida

Για τα καλοκαίρια που έρχονται
για όσα μας υπόσχονται από τώρα
και μας φτιάχνουν τη μέρα
δεν χρειάζεται να περιμένουμε
ας κοιταχτούμε μόνο στα μάτια
όχι βιαστικά κι επιπόλαια
όπως συνήθως συμβαίνει
μ’ εκείνη την ευπρέπεια της συνήθειας
και της παρακμής αυτών των καιρών
αλλά, κρατώντας ο ένας τα χέρια του άλλου
απερίσπαστοι, με αφοσίωση επιτέλους
ας μείνουμε βαθιά μέσα
στο βλέμμα το συντροφικό
γιατί απλούστατα εκεί
με υπομονή
με πίστη ακλόνητη
μας περιμένουν όλα τα καλοκαίρια

από δω και πέρα.

 Γιώργος Βέης

♥Καλό μήνα σ’ όλους μας, με λιακάδες στην ψυχή μας και δυνατές αντοχές στο κουπί που τραβάμε ♥