Ήτανε κάτι Ρώσοι και κάτι Αμερικάνοι…

Θυμίζει το παλιό ανέκδοτο με την αιώνια κόντρα ανάμεσα σε Ρώσους και Αμερικάνους. Μόλις οι Αμερικάνοι διαπίστωσαν ότι οι Ρώσοι πάτησαν το πόδι τους στο φεγγάρι και άρχισαν να το βάφουν κόκκινο, έστελναν αγωνιώδη μηνύματα στον κυβερνήτη. «Πρόεδρε, έχουν βάψει, ήδη, το μισό και συνεχίζουν ακάθεκτοι. Aναμένουμε οδηγίες». Καμία αντίδραση απ’ το Πεντάγωνο. «Πρόεδρε, τα τρία τέταρτα της σελήνης, είναι κόκκινα. Τι κάνουμε;» Λίγο πριν ολοκληρωθεί το έργο των Ρώσων, και αφού το φεγγάρι είχε κοκκινίσει ολούθε, ήρθε η πολυπόθητη απάντηση. «Μη σκάτε, όταν τελειώσουν το βάψιμο, πάρτε άσπρο σπρέι και γράψτε Coca Cola». Για όλα υπάρχουν λύσεις, φτάνει να συνυπάρχουν άφθονο θράσος και ταλέντο στην προπαγάνδα.

Ο Κουρός Νουρμοχαμαντί Μπαϊγκί, ο Ιρανός πρόσφυγας που διέπρεψε στις φετινές πανελλαδικές, ήταν η άβολη περίπτωση ενός παιδιού-θαύματος που έπρεπε να διαχειριστούν οι αρμόδιοι απ’ τις υπηρεσίες Μετανάστευσης και Ασύλου. Το κακό γι’ αυτούς ήταν ότι το νεαρό προσφυγόπουλο κατάφερε να φτάσει ζωντανό απ’ τα τουρκικά παράλια ως τη Λέσβο, πάνω σε μια φουσκωτή λέμβο. Το χειρότερο ήταν ότι επέζησε μέσα στις εξευτελιστικές συνθήκες διαβίωσης των προσφυγικών δομών, και το χείριστο, πως κατόρθωσε να διαχειριστεί την ψυχοφθόρα καθημερινότητα και να μάθει σε τρία χρόνια τη γλώσσα μας κι όλα αυτά που εμείς δεν τα μαθαίνουμε σ’ όλη μας της ζωή.

Ο Κουρός είναι αυτοδημιούργητος κι ό,τι κατάφερε το χρωστάει στον εαυτό του και στους γονείς του που τον στήριξαν με όλες τις δυνάμεις τους. Στους καθηγητές και στους συμμαθητές του που τον ενδυνάμωναν καθημερινά για να προλάβει να προετοιμαστεί έγκαιρα για τις εξετάσεις.

Δεκάρα τσακιστή δεν χρωστάει σ’ όλους αυτούς που το πρωί υπογράφουν παράνομες επανοπροωθήσεις και το απόγευμα φωτογραφίζονται πλάι στα παιδιά που ξεχωρίζουν για τις επιδόσεις τους και μας βάζουν στην κυριολεξία τα γυαλιά. Κανένας από δαύτους δεν βλέπει με συμπάθεια την ένταξη των νέων προσφύγων σε μια κοινωνία που έχει κάνει καραμέλα τη λέξη “λαθρομετανάστες”. Ουδέποτε στήριξαν τα δικαιώματα τους και ποτέ δεν επεδίωξαν να δημιουργήσουν ευκαιρίες στους νέους πρόσφυγες. Όσοι στάθηκαν τυχεροί και δεν ξεβράστηκαν σε μια παραλία, όσοι δεν θάφτηκαν ως “άγνωστοι νεκροί” σ’ ένα χωράφι, μονάχοι τους παλεύουν κι ήρθαν ως εδώ για να μας δώσουν λίγη απ’ τη λάμψη τους.  Κι αν είναι κάποιοι που δικαιούνται να περηφανεύονται για την πρόοδό τους, είναι μόνοι οι καθηγητές τους κι όσοι εθελοντικά τούς συντρέχουν.

Η πρόσφατη ένταξη του νεαρού προσφυγόπουλου στην ομάδα Μεντόρων του Υπουργείου Μετανάστευσης (οι Μέντορες σάς μάραναν), είναι η απέλπιδα προσπάθεια μιας αποτυχημένης κυβέρνησης να περισώσει το γόητρό της.  Είναι η σύγχρονη προεδρική εκδοχή του: «Μη σκάτε, όταν τελειώσουν το βάψιμο, πάρτε άσπρο σπρέι και γράψτε Coca Cola». Στο κατάμαυρο σύμπαν που έχουν δημιουργήσει, η έγνοια των αρμοδίων είναι να κερδίσουν τις εντυπώσεις με ένα ρεσιτάλ χυδαίας υποκρισίας. «Μη σκάτε που πέτυχε, θα τον βάλουμε στο κλαμπ των αρίστων για να τον κάνουμε σαν τα μούτρα μας». Μια σέλφι στο προεδρικό, δυο αράδες σκονάκι απ’ τους κειμενογράφους του Kυβερνήτη, λίγα τηλεοπτικά πλάνα για την τηλεόραση κι έτοιμο το μύθευμα.

Λες κι έχει ανάγκη αυτό το φωτισμένο πλάσμα να γίνει παράδειγμα προς μίμηση μέσα από γενικές γραμματείες και οφίτσια. Λες κι όλα τα προσφυγόπουλα που παλεύουν για μόρφωση αλλά δεν αριστεύουν, θα βρουν ξαφνικά ορθάνοιχτες τις πόρτες για την ένταξή τους στην κοινωνία. Κι άντε να εξηγήσεις στον Πρόεδρο της ολιστικής ανεμελιάς που ντύθηκε ξαφνικά την προβιά του αλληλέγγυου, τι σημαίνει “κοπιάζω, για να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα”. Σε μια χώρα που καταδικάζεται απ’ τα ευρωπαϊκά δικαστήρια για τα δικαιώματα του Ανθρώπου.

*Το σκίτσο της ανάρτησης είναι του Γιάννη Δερμεντζόγλου, δημοσιευμένο στο tvxs

  

Φτώχεια

 

Αληθινά φτωχοί είναι εκείνοι που δεν έχουν χρόνο για χάσιμο.
Αληθινά φτωχοί είναι εκείνοι που δεν έχουν ησυχία, ούτε μπορούν να την αγοράσουν.
Αληθινά φτωχοί είναι εκείνοι που τα πόδια τους έχουν ξεχάσει να περπατούν, όπως οι κότες που τα φτερά τους έχουν ξεχάσει να πετούν.
Αληθινά φτωχοί είναι εκείνοι που τρώνε σκουπίδια και τα πληρώνουν σαν να είναι φαγητό.
Αληθινά φτωχοί είναι εκείνοι που έχουν το δικαίωμα να αναπνέουν κάθε λογής βρομιές, σαν να ήταν αέρας, χωρίς να τις πληρώνουν.
Αληθινά φτωχοί είναι εκείνοι που η ελευθερία τους περιορίζεται στην επιλογή του καναλιού που θα δουν στην τηλεόραση.
Αληθινά φτωχοί είναι εκείνοι που ζουν παράφορα πάθη με τις μηχανές.
Αληθινά φτωχοί είναι εκείνοι που βρίσκονται πάντα με πολλούς αλλά πάντα μόνοι.
Αληθινά φτωχοί είναι εκείνοι που δεν ξέρουν ότι είναι φτωχοί.

Eduardo Galeano

ëΑπόσπασμα από το βιβλίο του Galeano «Ένας κόσμος ανάποδα», μετάφραση Γεωργίας Ζιακοπούλου, εκδόσεις Πάπυρος

Αναδημοσίευση απ’ το 3point magazine

Σκίτσο: Gerhard Haderer

Ετηρήθη το πρωτόκολλο

 

Ιούνιος του 1963. Great Apes House-ζωολογικός κήπος της Νέας Υόρκης. Στην έκθεση με θέμα «Το πιο επικίνδυνο ζώο στον κόσμο», ανάμεσα στα κλουβιά με τους γορίλες και τους ουρακοτάγκους, οι διοργανωτές τοποθέτησαν έναν καθρέφτη. Οι περισσότεροι επισκέπτες αναφωνούσαν «Είναι αλήθεια!», βλέποντας τον εαυτό τους πίσω απ’ τις σιδερένιες μπάρες.

Την ίδια χρονιά ο Γαλλοκαναδός συγγραφέας Yann Martel θα έγραφε:

«Το πιο επικίνδυνο ζώο σ’ έναν ζωολογικό κήπο, είναι αυτό που πλήρωσε εισιτήριο».

 

Να μην ξαναπατήσει κανείς στο Αττικό και σε κανένα άλλο ζωολογικό κολαστήριο. Στο αστείο πρόσχημα ότι όλα αυτά τα δύστυχα ζώα θα εξαφανιζόντουσαν, εάν δεν τα «φιλοξενούσαν» στις επικερδείς επιχειρήσεις τους, η απάντηση είναι μία. Ας κλειστούν αυτοί οι «φιλόζωοι» σ’ ένα κλουβί και να τους πετούν μπανανόφλουδες οι περαστικοί για να κάνουν το κέφι τους.

ëΤο υπέροχο βίντεο αφιερωμένο σ’ όλα τα δίποδα που θεωρούν πως η φύση τούς ανήκει…

Ενικός

Απόψε βγήκα έξω να τσιμπήσω κάτι πρόχειρο. Αδύνατον να τρώω μόνος μου σπίτι. Τα βράδια νομίζω πως ακούω τα βήματά σου να σέρνονται στο διάδρομο και να πλησιάζουν στο κρεβάτι μας. Ανάβω τη λάμπα πάνω απ’ το προσκεφάλι σου για να σ’ ενοχλήσω. Περιμένω πεισματικά να μου γκρινιάξεις. Στήνω αυτί να σ’ ακούσω. «Σβήσε χριστιανέ μου τον πολυέλαιο να κοιμηθούμε!» Άχνα δεν ακούγεται. Βάζω τη μουσική που μισούσες. Αμανέδες πειραιώτικοι και ταξίμια πονετικά. Τσαλακώνω τα κολλαρισμένα μας ασπρόρουχα, σκουντάω το μαξιλάρι σου, ψέματα σού έλεγα πως θέλω την άπλα μου στο κρεβάτι, πως με κούρασαν τα διπλά σεντόνια και οι πληθυντικοί που ακατάσχετα ξεστόμιζες «μας αρέσει να σκαρώνουμε όνειρα κάθε βράδυ στο κρεβάτι μας»… Μοναξιά είναι όταν δεν υπάρχει πια κανείς να ενοχλήσεις.

Κι όσο περνάει η ώρα, το δωμάτιό μας γίνεται ένα συρμάτινο κλουβί. Το γυαλισμένο πάτωμα, η δρύινη βιβλιοθήκη, οι πορσελάνινες μινιατούρες στα ράφια και οι δαντελένιες κουρτίνες, μικραίνουν ξαφνικά και με τυλίγουν μέσα τους. Στον χαρίζω τον ενικό σου, εγώ θα στήνω τα βράδια κουβέντες μαζί σου. Τα σεντόνια μας θα λευκαίνουν τις σκιές, στα μαξιλάρια μας θα κρύβω επιθυμίες και ματαιώσεις, η λάμπα σου θα είναι διαρκώς αναμμένη μέχρι να εισβάλει η πρωινή ηλιαχτίδα απ’ το παράθυρο. Με το αγαπημένο σου άρωμα θα ξεγελάω τον ενικό μου. Να μην σπαταληθούν άδικα τόσοι πληθυντικοί που μοιραστήκαμε.

(μια μικρή απόπειρα να βάλω λέξεις στην εικόνα)

ëΗ φωτογραφία με τίτλο «Ενικός» είναι του αγαπημένου και ταλαντούχου φίλου Θάνου Τσάκαλου και συμμετείχε στον Πανελλήνιο Φωτογραφικό Διαγωνισμό “Η ΕΙΚΟΝΑ ΜΙΑΣ ΛΕΞΗΣ” όπου και κέρδισε επάξια το 2^ο βραβείο.

Στο πολύ ατμοσφαιρικό και φιλόξενο χώρο «Πλώρη» στον Πειραιά, φιλοξενούνται φωτογραφίες που συμμετείχαν στο διαγωνισμό και η έκθεση θα λειτουργεί έως και τις 15/6/2022. Ωράριο λειτουργίας: καθημερινά 19:00-23:00.

Κυριακή 12/6 και Δευτέρα 13/6 κλειστά

Αξίζει τον κόπο και το χρόνο σας, εκτός απ’ το έργο του Θάνου, υπάρχουν φωτογραφίες-διαμάντια.

Περισσότερα, εδώ: https://www.facebook.com/thanos.g.tsakalos