«Εμπριμέ χρόνια»

Τα «Εμπριμέ Χρόνια» σήκωσαν άγκυρα και σαλπάρουν πλέον στα εκδοτικά νερά.

Θα σας κρατήσω ενήμερους για την παρθενική του παρουσίαση. Ως τότε, θέλω να ευχαριστήσω απ’ την καρδιά μου όλους τους συντελεστές αυτής της δουλειάς. Τον εκδότη μου Γιώργο Δαμιανό και τα 24γράμματα, ειδικά την γραφίστρια Ιώ Φιλιππίδη για την υποδειγματική της δουλειά και τον Θάνο Τσάκαλο για το άφθονο και άψογο φωτογραφικό υλικό που μου παραχώρησε.

Αν ισχύει αυτό που είχε γράψει ο Προυστ: «Κάθε αναγνώστης, ουσιαστικά, βρίσκει τον εαυτό του σε ένα βιβλίο. Η δουλειά του συγγραφέα δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα είδος οπτικού μέσου, το οποίο κάνει εφικτό στον αναγνώστη να διακρίνει αυτό που, χωρίς το συγκεκριμένο βιβλίο, πιθανόν δεν θα είχε ποτέ δει από μόνος του», τότε η προσδοκία μου είναι να ταυτιστούμε με κάποιους ήρωες, να ανακαλέσουμε ιστορικές στιγμές της σύγχρονης ιστορίας μας και να ενώσουμε το χθες με το σήμερα. Ίσως έτσι μπορέσουμε να κατανοήσουμε πολλά απ’ αυτά που βιώνουμε σήμερα, να συμβιβαστούμε με τις αλήθειες μας, αλλά και να αντιδράσουμε σ’ αυτά που μοιάζουν αδιαπραγμάτευτα και καταδικαστικά.

Όπως λέει κι η ηρωίδα του βιβλίου άλλωστε, όταν έσφιξαν οι αναδουλειές και τα στριμώγματα, κι εκείνη δεν το ’βαλε κάτω: «Τόσα στενέματα έχω περάσει στη ζωή μου, σιγά μη στενάξω τώρα!»

Πληροφορίες για το βιβλίο και τρόπους παραγγελίας, μπορείτε να βρείτε στο σύνδεσμο του εκδοτικού, εδώ.

Ή πιο απλά, μπορείτε να το παραγγείλετε στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας, για να ενισχύουμε και τις τοπικές μας αγορές. Να είστε όλοι καλά!

 

 

"Ποτέ το μπλε δεν το χωρά δικογραφία" [*]

 

Διημεράκι χαλάρωσης με κολλητούς, στην έρημο της Σίβα. Όλα τα έξοδα κερασμένα. Απευθείας μεταφορά & υπερπολυτελές ξενοδοχείο με κόστος διανυκτέρευσης όσο δύο μηνιάτικα στη χώρα των Τεμπών και του Όλιβερ.

Και κάπου εκεί στο βάθος, βρίσκεται ένας καρκινοπαθής σε λίστα αναμονής, μια οικογένεια που μετράει τα ψιλά της για να χορτάσει με τέσσερα τοστάκια, ένας ανάπηρος συνταξιούχος που τα funds τον πέταξαν στο δρόμο, μια έγκυος γυναίκα που έχασε το παιδί της γιατί δεν υπήρχε διαθέσιμο εναέριο μέσο να τη μεταφέρει εγκαίρως στην Αθήνα, ένα 12χρονο κορίτσι που κακοποιήθηκε κατ’ επανάληψη απ’ τους καθωσπρέπει στυλοβάτες της κοινωνίας μας, αυτούς με τις αγιαστούρες και την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι… και κάτι άλλα παιδιά που είναι καθημερινά στους δρόμους και δέρνονται αλύπητα γιατί διεκδικούν το αυτονόητο. Να ζήσουν με αξιοπρέπεια, να σπουδάσουν και να στήσουν τη ζωή τους σ’ αυτή τη ρημαδοχώρα που καταγράφει -και επίσημα- ρεκόρ μειωμένων γεννήσεων.

«Δεν κάνουμε λάθη, απλά χαρούμενα μικρά ατυχήματα», ήταν η αγαπημένη φράση του συμπαθέστατου Μπομπ Ρος. Πάνω στα «χαρούμενα συννεφάκια» που συνήθιζε να ζωγραφίζει, κάποιοι χαλαρώνουν αμέριμνοι και τρώνε απ’ τους κόπους των άλλων.

Κι άλλοι πάλι μετρούν απώλειες κι ορκίζονται δικαίωση, τραγουδώντας τους στίχους του αλησμόνητου Μάνου: “Ποιος είναι ο φονιάς και ποιος δικάζει / ποιος λιγοστεύει τ’ άνθος απ’ τη γη;»

[*] Ο τίτλος είναι στίχος απ’ το ποίημα του Μάνου Ελευθερίου για τον άγριο θάνατο του 20χρονου φοιτητή Βαγγέλη Γιακουμάκη (Μάρτης του 2015). Ατιμώρητο (κι αυτό) το έγκλημα…

“Ένα βιβλίο… ράβεται"

 

«Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι».

Με τα λόγια του Καβάφη -που αποτελούν και το έμβλημα της ΠΕΛ- να σηματοδοτούν διαρκώς τη διαδρομή, έκλεισε ένας κύκλος για να ξεκινήσει ένας νέος. Το μυθιστόρημά μου “Εμπριμέ χρόνια” τιμήθηκε με το 1ο βραβείο στον 42ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών. Σε μια συγκινητική εκδήλωση που έγινε το Σάββατο 24 Φεβρουαρίου στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, απονεμήθηκαν τα βραβεία στις κατηγορίες “Ποίηση, Μυθιστόρημα, Παιδικό Παραμύθι και Δοκίμιο”.

Η χαρά μου απερίγραπτη και η συγκίνηση ανυπέρβλητη. Ίσως γιατί η Τούλα, η ηρωίδα του βιβλίου, είχε καταπιαστεί με πολλές δουλειές στο μοδιστράδικό της και ούτε που το περίμενε πως η ιστορία της θα διακριθεί απ’ την πιο μεγάλη και ιστορική λογοτεχνική ένωση στη χώρα. Επόμενος σταθμός, η έκδοση του βιβλίου που, ήδη, έχει αρχίσει να αποκτά υπόσταση. Προσεχώς λοιπόν τα “Εμπριμέ  χρόνια” θα κάνουν την εμφάνισή τους, μαζί με τους ήρωες που τα πλαισιώνουν.

Οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ στην ψυχή του εκδοτικού οίκου 24γράμματα Γιώργο Δαμιανό, που πάντα στηρίζει και εμπιστεύεται τις προσπάθειές μου.

Στον καλό φίλο Θάνο Τσάκαλο που ετοιμάζει με υποδειγματική φροντίδα το φωτογραφικό υλικό της έκδοσης. Η φωτογραφία στο τέλος της ανάρτησης είναι μία απ’ τις πολλές εξαιρετικές λήψεις που μου έστειλε, ώστε να επιλέξουμε αυτή που θα ντύσει το εξώφυλλο. Και ομολογώ πως κάθε φορά ανεβάζει όλο και πιο πολύ τον πήχη δυσκολίας, αφού το υλικό που ετοιμάζει είναι εξαιρετικό στο σύνολό του (θα μπορούσε άνετα να στήσει μια έκθεση φωτογραφίας με θέμα «Το μοδιστράδικο»).

Θα τα ξαναπούμε σύντομα για το βιβλίο και τα πρώτα του βήματα. Σας ευχαριστώ ολόθερμα για τη στήριξή σας όλα αυτά τα χρόνια. Σ’ όλους εσάς και σε καθέναν ξεχωριστά, είναι αφιερωμένο αυτό το βιβλίο. Είναι κάτι που αγαπώ πολύ και, παρά το ότι είχε μείνει παροπλισμένο στο συρτάρι για μεγάλο διάστημα, αυτή η “Τούλα”, κάθε τρεις και λίγο, με τραβούσε απ' το μανίκι  για καφεδάκι και ψυχοθεΡαπτική…

 

[Απ’ το οπισθόφυλλο]

Απ’ το ‘Ατελιέ Ραπτικής’ της πάλαι ποτέ κοσμικής Αθήνας, έως το ‘Επιδιορθώσεις & μεταποιήσεις ρούχων’ της ξεπεσμένης λεωφόρου Πατησίων, κάπου ανάμεσα στο κρατικοποιημένο ΜΙΝΙΟΝ και τα αμέτρητα βίντεο κλαμπ της τσιμεντένιας μεγαλούπολης…

Η Αθήνα της Μεταπολίτευσης έως την εποχή του ‘ΠΑΣΟΚ ωραία χρόνια’, μέσα από ένα ιστορικό μοδιστράδικο που πέρασε απ’ τη μάνα στην κόρη. Ένα μωσαϊκό με ανθρώπινες ιστορίες και ένοχα μυστικά, περίεργους θανάτους και εκ βαθέων εξομολογήσεις, με μάρτυρα μια παλιά ραπτομηχανή. Και μια μοδίστρα που κατείχε περίφημα τα μυστικά του ραψίματος αλλά και της ανθρώπινης ψυχής.

Ζωές άχρωμες που επιζητούν να γίνουν εμπριμέ κι άνθρωποι που ονειρεύονται αποδράσεις απ’ τη γκρίζα καθημερινότητα. Όλα ριγμένα στον πάγκο μοδιστρικής, ανάμεσα στις βελόνες, τα ψαλίδια και τις μεζούρες.

«Βάλε καφεδάκι στο μπρίκι να σ’ τα πω, Τούλα μου»…

 

Μια πρόσκληση και στιγμές μιας υπέροχης εκδήλωσης

 

Το βράδυ της Δευτέρας που μας πέρασε, είχα την τιμή και την απέραντη χαρά να συμμετέχω στην εκδήλωση που οργάνωσε ο Πολιτιστικός Σύλλογος του Δήμου μας Αργώ. Αφορούσε τα έργα από ορισμένους Ηρακλειώτες συγγραφείς και ποιητές, μία εκ των οποίων ήταν και η υποφαινόμενη. Η σκηνοθέτης και ηθοποιός Τασιλένα Βουδούρη διάβασε δύο κείμενά μου απ’ τις «Ιστορίες της διπλανής κρίσης» και «Στα παπούτσια των άλλων». Και τις απογείωσε με την ερμηνευτική της δεξιότητα, όπως θα διαπιστώσετε κι εσείς στο βίντεο.

Ήταν πέρα από κάθε προσωπική μου προσδοκία η ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε σ’ αυτή τη ζεστή συνάντηση. Η αλληλεπίδραση με τους φίλους που γέμισαν τη Βίλα Στέλλα, αλλά και η συνύπαρξη με τους άλλους 4 δημιουργούς, ήταν μια αξέχαστη εμπειρία. Αν και ετερόκλητα τα έργα μας, ωστόσο είχαμε ως συνεκτικό κρίκο την αγάπη μας για τη λογοτεχνία και την έκφραση, μέσα από διαφορετικές διαδρομές ο καθένας μας. Ευχαριστώ από καρδιάς όλους τους φίλους που βρέθηκαν κοντά μας και ήταν πολλοί. Και μου χάρισαν απέραντη συγκίνηση…

Τα κορίτσια απ' την θεατρική μας ομάδα "Οι Τσαλακωμένοι"

Συντροφιά με τους ανθρώπους του συλλόγου και τους υπόλοιπους φίλους που τιμήθηκαν

Με την Τασιλένα

Ο Φοίβος Ζαντές ήταν ο νεώτερος ποιητής της παρέας, φοιτητής της Φιλοσοφικής και ενεργό μέλος των φοιτητικών κινημάτων. Την προηγούμενη της εκδήλωσης, στη διάρκεια των φοιτητικών κινητοποιήσεων στο κέντρο, δέχτηκε τα "στοργικά χάδια" των αστυνομικών. Στο τέλος της εκδήλωσης, συγκίνησε η ποιητική εκδοχή του γι' αυτή την εμπειρία.

Η πρόσκληση που αναφέρω στον τίτλο της ανάρτησης, αφορά την προσεχή βράβευσή μου απ’ την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών, το Σάββατο 24 Φεβρουαρίου στις 10:00 π.μ., στο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων, Ακαδημίας 50, Αίθουσα ‘Αντώνη Τρίτση’. Το έργο μου «Εμπριμέ χρόνια» κέρδισε το 1ο βραβείο στην κατηγορία ‘Μυθιστόρημα’ και η χαρά μου είναι απερίγραπτη…

Είναι ένα μυθιστόρημα που αγαπάω πολύ και σύντομα θα εκδοθεί σε βιβλίο, απ’ τις εκδόσεις 24γράμματα. Αν σας παίρνει η ώρα και ο δρόμος, θα χαρώ πολύ να σας δω στις απονομές.

Κι αν ήθελα να βρω λέξεις για να περιγράψω τη συγκίνηση που ένιωσα όταν άκουσα τις ιστορίες μου δια στόματος Τασιλένας, θα διάλεγα τα λόγια του Σεφέρη:

“Καταλαβαίνει κανείς πως δουλεύει καλά, όταν κάθε περιστατικό, το πιο μικρό και ασήμαντο, της καθημερινής ζωής του και της σκέψης του, έρχεται, σαν μοναχό του, και βάζει ένα πετραδάκι στο πράγμα που φτιάνει”.

Γιατί οι ήρωες των ιστοριών μου, είναι βγαλμένοι από κάτι μικρές κι ασήμαντες στιγμές της ζωής μου… που έμειναν όμως ανεξίτηλες στο χρόνο.

Για την ιστορία, η Τασιλένα με είχε ρωτήσει την προηγούμενη μέρα, αν της επιτρέπω να αφεθεί στο συναίσθημα και να εκφραστεί ελεύθερα απ’ αυτό που θα διάβαζε. «Φυσικά», της είπα. «Αυτό είναι και το ζητούμενο». Στο τέλος της δεύτερης ιστορίας «Μίτινγκ με την ξινή», η Τασιλένα έσπασε. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη μοναδική στιγμή…