Μια ευκαιρία για τον Παύλο!...

Αναδημοσίευση του κειμένου της Κατερίνας, απ' το μπλογκ KaPaWorld

Ο Βασίλης είναι ο μπαμπάς του Παύλου. Ο Βασίλης έχει νονά τη μαμά μου, οπότε είναι σαν να λέμε πνευματικός της γιος. Αυτό πάντα μας έκανε λίγο...συγγενείς. Όταν ήμασταν μικρά και πηγαίναμε στο χωριό ο Βασίλης που είναι λίγο μεγαλύτερος μου κρυβόταν στα σκοτάδια και όταν περνούσαμε με την ξαδέρφη μου μας κατατρόμαζε και ουρλιάζαμε σαν χαζές. Μεγάλο κάθαρμα ο Βασίλης που από μικρή με φώναζε κουμπάρα για να μου σπάσει τα νεύρα και πάντα τα κατάφερνε! Τελικά κατάφερε να με κάνει και κανονική του κουμπάρα μιας κι εγώ τελικά τον πάντρεψα!!!

Ο Βασίλης ήταν πάντα ένα χαρούμενο παιδί, έτσι τον θυμάμαι πάντα, μα τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει... Έχει τρεις γιους. Περήφανος για τον κάθε έναν από αυτούς, μα εδώ και δυο χρόνια ζει το αδιανόητο γιατί η οικογένεια του ζει το αδιανόητο! Θα σας συστήσω τον μεσαίο του γιο τον Παύλο. Ο Παύλος είναι δεκαεπτά χρονών, όμορφος σκέτο αστέρι αφού κατάφερε και πήρε τα πιο όμορφα χαρακτηριστικά και των δυο γονιών του! Τρελαίνεται να παίζει μπάσκετ, να ζει έντονα, να βγαίνει με τους φίλους του...αγαπά τους υπολογιστές και τη μουσική...μα δεν μπορεί να χαρεί τίποτε από όλα αυτά γιατί τα τελευταία δύο χρόνια έγινε μαχητής της ζωής. Της δικής του ζωής.

Διαγνώστηκε με μια επιθετική Λευχαιμία τύπου Τ και παρόλο που ο αδερφός του είναι συμβατός δότης ο οργανισμός του δεν δέχθηκε την μεταμόσχευση μυελού των οστών...κι αυτό έφερε μια ακόμη ανατροπή, μια αγωνία και μάχη με το χρόνο...Ο Παύλος πρέπει άμεσα να φύγει στην Αμερική! Στην Βοστόνη. Στον τόπο των θαυμάτων.

Τα παιδιά ζουν σε ένα μικρό χωριό στον τόπο καταγωγής της μαμάς μου κι είναι εντυπωσιακό πως όλο το χωριό κινητοποιήθηκε κι άρχισε να διοργανώνει εράνους και μπαζάαρ και κάθε λογής διοργανώσεις με στόχο να μαζευτούν χρήματα και κατάφεραν πολλά, μα απέχουμε πολύ από το στόχο! Είναι εντυπωσιακό και συγκινητικό πολύ πως μια μικρή και φτωχική κοινότητα ανθρώπων οργανώνεται για να βοηθήσει μια οικογένεια που υποφέρει. Για να χαρίσει ελπίδα, σε ένα παιδί!

Είναι εντυπωσιακό πως ένα παιδί που κινδυνεύει γίνεται χωρίς δεύτερη σκέψη, παιδί μας! Με συγκίνησε αυτή η αυταπάρνηση, αυτή η τρομερή δύναμη των ανθρώπων...

Στο τηλέφωνο ο Βασίλης ήταν σκεπτικός. "Είναι πολλά τα χρήματα που χρειαζόμαστε" μου είπε...μα δεν γίνεται να απογοητευτούμε και να μην προσπαθήσουμε. Δεν γίνεται να μην δώσω στο παιδί μου αυτή την ελπίδα!" 

Δεν μιλούσα πια με το Βασίλη, τον φίλο, κουμπάρο, κολλητό από τα παλιά που κάναμε φάρσες και γελούσαμε. Μιλούσα με έναν πατέρα σε αγωνία. Σε φόβο...Πως είσαι; Τον ρώτησα. "Όσο ο Παύλος είναι καλά και δεν τα παρατάει είμαι καλά!" 

Συγκινήθηκα βαθιά... Πως είναι η ψυχολογία του παιδιού; τον ρώτησα ξανά. ''Αν τον δεις θα σκεφτείς πως φαίνεται λίγο ταλαιπωρημένος κι είναι αδυνατισμένος, κατά τα άλλα είναι θηρίο! Δίνει μεγάλο αγώνα, παλεύει ασταμάτητα δυο χρόνια τώρα! και δίνει σε όλους μας δύναμη." Μιλούσε με τόση περηφάνια για το γιο του... Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα... 

Το να κινδυνεύει η ζωή του παιδιού σου είναι κάτι το τρομερό. Ξέρω πως υπάρχουν εκατοντάδες, χιλιάδες άνθρωποι που ζουν με αυτό το φόβο που εμείς δεν μπορούμε να διανοηθούμε...μα τώρα, αυτοί οι τρομαγμένοι γονείς είναι άνθρωποι κοντινοί. Άνθρωποι που αγαπάμε, άνθρωποι που νιώθουμε την αύρα του τρόμου τους... 

Αν μπορούμε όλοι εμείς οι άνθρωποι να τους χαρίσουμε μια ευκαιρία...Μια ευκαιρία για το πολυτιμότερο αγαθό. Την ίδια τη ζωή! Χρειάζονται πολλά χρήματα μα είμαστε κι εμείς πολλοί και το περίσσεμα μας λίγο, μα το περίσσεμα αγάπης πολύ! 

Είναι Παρασκευή κι ακολουθούν ημέρες ξεκούρασης αγαπημένοι και αν μπορούμε όλοι αυτό το Σαββατοκύριακο να στερήσουμε από τον εαυτό ή από τα παιδιά μας κάτι μικρό, ένα σακουλάκι πατατάκια, ένα παγωτό, ένα σινεμά, μια μπύρα, μια πίτσα...και να προσφέρουμε αυτά τα δυο, τρία, πέντε ευρώ για να χαρίσουμε ελπίδα στο αγόρι μας! 

Δεν σας το ζητώ αγαπημένοι, μα ελπίζω...ελπίζω πραγματικά στα θαύματα της ζωής κι εσείς με κάνατε να πιστεύω ακόμη περισσότερο στο θαύμα των ανθρώπων! Σας παραθέτω τον αριθμό μέσω του οποίου η οικογένεια προσπαθεί να συγκεντρώσει όσο πιο άμεσα γίνεται ένα αξιοσέβαστο και πολυπόθητο ποσό για να μπορέσει να μεταφερθεί ο Παύλος στη Βοστόνη.

ΣΩΤΗΡΙΑΔΗΣ-ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ ΠΑΥΛΟΣ-ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ ΣΟΥΣΑΝΑ
ΑΡΙΘΜ.ΛΟΓ.428/537100-79 ΙΒΑΝ GR8101104280000042853710079
ΚΩΔ.SWIFT ΤΡΑΠΕΖΑΣ (BIC) ΕΤΗΝGRAA ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ

Δεν μένει να πω τίποτε άλλο παρά να στείλω τις ευχές μου εκεί έξω. Αγάπη αγαπημένοι. Αγάπη για όλους μα περισσότερη αγάπη για κάθε παιδί που μπορούμε να βοηθήσουμε, γιατί είμαστε δυνατοί μόνο αν είμαστε πολλοί! 

Ένα πελώριο ευχαριστώ σε όλους για την κατανόηση για αυτή την ανάρτηση και Παύλο, θα σου στείλω το στίχο που τραγουδάω συνέχεια στους γιους μου! "Για χατίρι σου ξημερώνει αγόρι μου...Για χατίρι σου ξημερώνει!!!" 

Κατερίνα 

25 λέξεις # 5 - [Συμμετοχή]

Το κλειδί είναι στο περβάζι.

Στρώσε το λευκό σεμεδάκι στον επάργυρο και βάλε καφέ να βράζει.

Φοράω το παιδικό μου φουστάνι κι έρχομαι να μου πεις το ντελβέ, μαμά μου…

Η Μαρία Νικολάου στο συλλογικό στέκι της ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ, κερνάει φωτογραφίες της, προτρέπει να μπούμε μέσα τους, να τις βιώσουμε και να γράψουμε μια ευσύνοπτη έκθεση, μεγέθους μόλις 25 λέξεων. Δύσκολο το εγχείρημα, γιατί οι φωτογραφίες της είναι η θρυαλλίδα που εκτοξεύει τη φαντασία μας σε αμέτρητες εικόνες και συναισθήματα. Αν μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις, σύμφωνα με το γνωστό ρητό, η ιδέα της Μαρίας είναι η αφορμή να εκτιμήσουμε την αξία της ολιγόλεκτης έκφρασης και να περιορίσουμε την αμετροέπεια στο λόγο μας. Προσωπικά τουλάχιστον, με βοήθησε πολύ να μάθω να μετράω τις λέξεις (και τα λόγια μου). 

Αξίζει μια επίσκεψη στα μέρη της και στις υπέροχες συμμετοχές του 5ου κύκλου. 

"Ο μπούσουλας είναι που στρέφει ή το καράβι; "

«…Μουά σκοτούρ, φουρτούν καφκάλ, ανακατοσίρ...»

«Ο Λογοθετίδης πέθανε!»… δεν το πίστεψα… ανέβηκα πάνω κι όταν το διαπίστωσα αυτό το πράγμα… ήταν πολύ θλιβερό… Η δε κηδεία του ήταν ένα πράγμα… τι να σου πω δηλαδή, όλη η Αθήνα τον ακολούθησε… τον αγαπούσανε πολύ, ήταν αξιαγάπητος… και τον ραίνανε με λουλούδια και, θα σου φανεί περίεργο, γελούσανε και χειροκροτούσανε! Λες κι είχε την τελευταία του πρεμιέρα».

[Σμάρω Στεφανίδου για τον Βασίλη Λογοθετίδη, που έφυγε τέτοια μέρα, πριν 56 χρόνια].

Κάτω στα δικά μας τώρα…

 Eνόσω η  πηδαλιούχος Άνγκελα καταβροχθίζει πατάτες τηγανητές στις Βρυξέλλες…

Αγώνας δρόμου για να σωθεί ένα μωρό στη Μυτιλήνη.

Με το πρόσωπο βουτηγμένο στο νερό το βρήκανε να επιπλέει.

 Με ιλιγγιώδη ταχύτητα και χωρίς ζώνη ασφαλείας.

Στην κλειστή στροφή της λεωφόρου με τον ουρανό.

Πρεμιέρα στην πίστα του Παραδείσου.

Ο Παντελής και το ύστατο χειροκρότημα.

Η λαμαρίνα… η λαμαρίνα όλους τους σβήνει αγόρι μου.

 Ξυλοκοπήθηκε ο πρωτοθεματίτης ρεπόρτερ του νεκροτομείου, αλλά όχι οι υποψήφιοι αναγνώστες της φυλλάδας.

Οι ίδιοι που αγόρασαν το τεύχος με τον Παύλο.

Δώρο, γιγαντοαφίσα με τον ημιθανή ήρωα.

Ο Ρουπακιάς απασφαλίζεται και η δικαιοσύνη βομβαρδίζεται.

Παρήλθε το 18μηνο, άνοιξε το τριώδιο και ξεκίνησαν οι εκπτώσεις.

 Ρουπακιάς έξω – 10 μωρομάνες + 11 βρέφη [0-3 ετών] = μέσα

Γυναικείες φυλακές στον Ελαιώνατης Θήβας.

Υποσιτίζονται, κρυώνουν, δεν έχουν επαφή με τον έξω κόσμο.

Μόλις κλείσουν τα τρία τους χρόνια, θα αποχωριστούν τη μητέρα τους και θα πάρουν το δρόμο για κάποιο άλλο ευαγές ίδρυμα.

 Ο διπλωμάτης Γεωργιάδης, το δεξί χέρι του Μητσοτάκη, μεσοτοιχία με τον Χριστοφοράκο και κολιγιά με τον καλό σαμαρίτη Παπασταύρου, νωρίς σκατζάρισε με το διπλωματικό του διαβατήριο.

Στα ανήλικα θύματά του στη Μολδαβία, ισοβίως θα μυρίζει το ψαρόλαδό του.

 Οι πρόσφυγες επέζησαν απ’ τον πόλεμο, αλλά όχι απ’ τα συρματόπλεχτα τείχη της φιλόξενης Ευρώπης.

«Την ώρα που θα ξεψυχάτε, κοιτάξτε λίγο το φακό… να εδώ!»

Επίκληση: να περάσει επειγόντως το Κούρο Σίβο απ’ τη ρότα μας!

Πικρές Αγγελίες

“Ζητείται συνοδηγός σχεδίας με επαγγελματικό δίπλωμα ,για ημερήσιες κρουαζιέρες στα αβαθή κανάλια ενός υπογείου. Ο υποψήφιος θα πρέπει να διαθέτει το προσωπικό του κουπί και έφεση στο τραγούδι, για πρίμο-σιγόντο στο 'έγια μόλα-έγια λέσα', κατά τη διάρκεια του ημερήσιου απόπλου. Προσφέρεται στέγη με φεγγίτη στα παράχθια της Ευφρονίου, τροφή μόνο για σκέψη και πακέτο συνομιλίας απεριορίστων ωρών. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να περάσουν απ’ την προβλήτα της πολυκατοικίας, για γνωριμία και σύντομη καταβύθιση στην υποθαλάσσια -ημιυπόγεια κατά τον ιδιοκτήτη- καμπίνα μου”.

Εύπλοια τη βρήκε την ανήλιαγη χαμοκέλα μου ο Μάρκος. Η αγγελία του, τράβηξε αμέσως την προσοχή μου. “Προσφέρεται ανθρώπινο ναυάγιο, για πιθανή σύναψη σχέσης. Διαθέτω μοναξιά σε άριστη κατάσταση, άθικτη ευαισθησία και συναισθηματική ευρυχωρία. Χρόνια άνεργος αλλά όχι ανενεργός. Αποκλείονται διαδικτυακά αιτήματα φιλίας. Δεκτές μόνο σοβαρές προτάσεις εκ του σύνεγγυς. [Μάρκος]”.

~//~

Όση ώρα τακτοποιούσε τα τσαμασίρια του στον καπλαμά της ντουλάπας, στον αέρα στροβιλιζόταν το άρωμά του. Χειμώνας και φόβος. Αργά το βράδυ, υπό τους ήχους των κυμάτων που λυσσομανούσαν στο φινιστρίνι μας, κούρνιασε σα νεογέννητο κουτάβι στο στήθος μου, τραγουδώντας με συστολή: “έγια μόλα-έγια λέσα/κλείσε με στην αγκαλιά σου μέσα”. Τον έσφιξα τρυφερά και σαλπάραμε για το παρθενικό μας ταξίδι. “Έχω κυκλώσει κάτι αγγελίες στην εφημερίδα, ίσως αύριο να είμαστε τυχεροί…” τον καθησύχασα. Ένιωσα πως γνωριζόμασταν σ’ έναν άλλο χωροχρόνο κι ήρθε η στιγμή ν’ ανταμώσουμε πάλι και να πραγματώσουμε ό,τι είχε απομείνει ημιτελές. Εκείνο το βράδυ παραδόθηκα σ’ ένα βαθύ λήθαργο, λυτρωμένη απ’ τη χρόνια απουσία ύπνου που μου είχε τσακίσει το κορμί και τα νεύρα.

Κάθε πρωί ο Μάρκος, ευθυτενής σαν Βενετός γονδολιέρης, έλυνε τους κάβους της σχεδίας. Ξανοιγόμασταν στους κύκλους που είχαμε χαρτογραφήσει στις εφημερίδες. Με τα βιογραφικά υπό μάλης και με συγκρατημένη αισιοδοξία πως θα εντοπίσουμε μικρές νησίδες σωτηρίας, για να γυρίσουμε το βράδυ πίσω με καλά νέα.

Ζητείται σερβιτόρος [θα με ειδοποιήσουν]

Υπάλληλος γραφείου [μόνο αν υπογράψω δίμηνη σύμβαση πρακτικής, χωρίς αποδοχές]

Καθηγήτρια Αγγλικών για ιδιαίτερα [ζήτησαν προϋπηρεσία σε φροντιστήριο]

Ψήστης [είδαν το βιογραφικό και μου είπαν πως δεν κάνω για τέτοιες δουλειές]

Μπουφετζής [έχω ελπίδες, τους άρεσε το παρουσιαστικό και το πτυχίο μου]

Νεαρή εμφανίσιμη σερβιτόρα [καταγώγιο....αύριο πάω στην εταιρεία εξυπηρέτησης πελατών, έμαθα πως ψάχνουν τηλεφωνήτριες ]

~//~

Τα βράδια τρυπώναμε σαν σύγχρονοι τρωγλοδύτες στο σκοτεινό υπογειάκι μας, μοιραζόμασταν τις τυρόπιτες που έφερνε τυλιγμένες σε λαδόκολλες ο Μάρκος απ’ το μπουγατσάδικο που τον πήραν δοκιμαστικά, κάναμε ένα παγωμένο μπάνιο και ξαπλώναμε κατάκοποι στο ημίδιπλο, στις παρυφές του φεγγίτη. Σ’ αυτή την υγρή γωνιά ξεχειμωνιάσαμε τις προσδοκίες και τις πίκρες μας. Γλυτώσαμε την απόλυτη ξεφτίλα που φέρνει στον άνθρωπο η ανεργία, γιατί παλέψαμε παρέα. Μπορεί να χάσαμε την επαγγελματική αποκατάσταση και την οικονομική μας ευρωστία, αλλά διατηρήσαμε ακέραιη τη συντροφικότητά μας.

«Αχ αγάπη μου, έβγαλες άσπρες τρίχες… να εδώ, στον κρόταφο…»
Ο Μάρκος είχε αποκοιμηθεί στην αγκαλιά μου. Κι όπως του χάιδευα το κεφάλι στο σκοτάδι, τα εναλλασσόμενα φεγγοβολήματα απ’ τα διερχόμενα αυτοκίνητα, αντανακλούσαν δέσμες χρωμάτων πάνω μας. Εκεί μέτρησα τις νεόκτιστες ρυτίδες και τις πρώτες ασημένιες ανταύγειες στα μαλλιά του. Φίλησα τις χαρακιές στις παλάμες του και του ορκίστηκα πως θα είμαστε για πάντα μαζί.

Πηγή φωτογραφιών

Οι Πικρές Αγγελίες ταξίδεψαν στον 6^ο κύκλο του “Παίζοντας με τις λέξεις”, που οργάνωσε για άλλη μια φορά με απόλυτη επιτυχία η Μαρία στο μπλογκ της Mytripsonblog. To παιχνίδι των λέξεων ήταν μια αρχική έμπνευση της Φλώρας, η οποία και το φιλοξενούσε αρχικά στο χώρο της Texnistories.

Κάθε παιχνίδι είναι κι ένας μικρός απόπλους, με εισιτήριο πέντε λέξεις και με πανιά τη φαντασία και τη συντροφικότητά μας. Κάθε ταξίδι είναι μοναδικό, γεμάτο εμπειρίες & πολύτιμες συμμετοχές, με μια παρέα που ολοένα απλώνεται και διαδίδεται.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σ’ όλους τους συνταξιδιώτες και κυρίως στην Μαρία μας, που είναι ακούραστος τιμονιέρης και βιγλάτορας!