Αιδήμων σιγή για τον φασισμό

«Αγαπητοί μαθητές και μαθήτριες,

Η 28η Οκτωβρίου 1940 αναδεικνύει τη σημασία της εκπαίδευσης στην προσπάθεια να διατηρήσουμε την εθνική μας μνήμη, καθώς και να καλλιεργήσουμε μια πιο διαδραστική σχέση με το παρελθόν μας. Η αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας και η γνωριμία με την ιστορική μας ταυτότητα, η δυνατότητα εντοπισμού και αξιολόγησης αξιόπιστων ιστορικών πηγών, αποτελούν γνώσεις και δεξιότητες που οφείλει να αναπτύξει στους μαθητές ένα σύγχρονο σχολείο. Αγαπητά μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας, Αξιοποιώντας το πλούσιο εκπαιδευτικό υλικό της ιστορικής κληρονομιάς μας, μπορούμε να διδάξουμε και να διδαχτούμε από το παρελθόν και να προετοιμαστούμε κατάλληλα για το παρόν και το μέλλον.

Χρόνια πολλά σε όλες και όλους!»

[Απόσπασμα μηνύματος της υπουργού Παιδείας, Νίκης Κεραμέως, με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου]​

Θα άρμοζε στην περίσταση να καταθέσετε κι ένα δάφνινο στεφάνι στην είσοδο του πολυκαταστήματος Hondos Center, επί της οδού Μέρλιν 6. 

Για την αποκατάσταση της «ιστορικής μας κληρονομιάς», εκεί ακριβώς βρισκόταν το αρχηγείο της Γκεστάπο, στην Αθήνα. Εδώ μεταφέρονταν αντιστασιακοί που συλλαμβάνονταν στα μπλόκα και στις εφόδους Γερμανών και Ελλήνων πρακτόρων των Ες-Ες, σε συνοικίες και τόπους εργασίας.
Στα γραφεία της Γκεστάπο υπηρετούσαν πολλοί Έλληνες πράκτορες ως διερμηνείς, βασανιστές και καταδότες, οι περίφημοι κουκουλοφόροι της Κατοχής.

Στα κρατητήρια-κολαστήρια της Μέρλιν οι αντιστασιακοί υπέφεραν, μεταξύ άλλων, το βασανιστήριο της τροχαλίας. Πρώτα τούς έδεναν με χειροπέδες τα χέρια πίσω από την πλάτη, περνούσαν ένα σχοινί σε αυτές και σε μια τροχαλία τοποθετημένη στο ταβάνι και τραβώντας το σχοινί, τούς κρεμούσαν στο αέρα. Ακολουθούσε μαστίγωση με αγκαθωτό συρματόσχοινο. 

Αρκετές φορές ήταν παρών και γιατρός, ο οποίος εξετάζοντας τον κρατούμενο, καθοδηγούσε τον βασανιστή για να αποφευχθεί ο σύντομος θάνατος, με στόχο την απόσπαση κάποια μαρτυρίας.

//Επειδή το «πλούσιο εκπαιδευτικό υλικό της ιστορικής κληρονομιάς μας» γκρεμίζεται απ’ τις μπουλντόζες της ανάπτυξης και θάβεται διαχρονικά στο χωνευτήρι της μνήμης, σταματήστε -τουλάχιστον- να βεβηλώνετε τη μνήμη των ηρώων που μαρτύρησαν στα χέρια των κατακτητών και των ντόπιων συνεργατών τους. Δεν περίμενε κανείς να σεβαστείτε τους νεκρούς του φασισμού, αλλά αν μη τι άλλο, σεβαστείτε το ρόλο σας και το υπουργείο που θητεύετε. Για όσο ακόμα…//

Υ.Γ. Χρόνια σας πολλά και εις άλλα με υγεία! Ο Χόντος πάντως, έχει καλές προσφορές στα καλλυντικά και είδη υγιεινής. Για την ιστορία του κτηρίου, ποιος νοιάζεται;

Έχεις και Rolls Royce, πάμε μια βόλτα;

Αχ, σας παρακαλώ, με πάτε μια βόλτα στον πλανήτη σας;

Να περάσετε αύριο το πρωί και να μου κορνάρετε να κατέβω. Θέλω να εντυπωσιάσουμε τα πλήθη, χρυσή μου. Να σας δουν κάτι λαϊκές γυναικούλες στη γειτονιά, αυτές με τ’ αμπέχονα και τις αφάνες, ξέρετε, και να φάνε τη σκόνη μας. Τον καπνό του πούρου μας. Τον οξυζενέ της πυρόξανθης μπούκλας μας. Τη μούχλα του ροκφόρ μας. Τσοκαρίες όλες τους, αγνοείστε τις.

Προσκυνώ το κοινωνικό μήνυμα που περνάτε μέσα απ’ τις φωτογραφίες σας. Η γυναίκα με το λευκό βολάν, στο βολάν ενός λευκού αυτοκινήτου. Τι σύλληψη! Μένω λίγα τετράγωνα πιο κάτω από εσάς. Και λίγα επίπεδα, για να είμαι ακριβής. Εδώ, βέβαια, δεν έχουμε άνετους δρόμους με πλατάνια και κλαίουσες, μόνο κάτι στενά της συμφοράς, με πλέουσες λακκούβες και θλιβερές μπουγάδες στα συρματόσχοινα. Λαουτζίκος, μη δίνετε σημασία.

Λίγες αράδες παρακάτω απ’ τη στήλη του life style, είναι κάτι λασπωμένες φωτογραφίες απ’ τη Μόρια. Ότι κάτι ταλαίπωροι πρόσφυγες εκεί χάμω, βουλιάξανε -λέει- στις προχτεσινές βροχές. Και πως κάτι ελεεινά παιδάκια -λέει- είναι στοιβαγμένα σε τόνους σκουπιδιών και λάσπες. Το μόνο που με ανησυχεί, είναι μη μας έρθουν τίποτα αδέσποτες λάσπες προς τα δω. Και λερωθεί η Rolls Royce. Και το λευκό φόρεμα με το βολάν που έχει ακάλυπτο τον ένα ώμο. Και οι λευκές γόβες, επίσης. Εσείς, μην πτοείστε. Να φοράτε τα εντυπωσιακά μαύρα γυαλιά σας, για να μην βλέπετε τη μαυρίλα τους. Ο δρόμος για την κανονικότητα, έχει μόνο λευκές αποχρώσεις. Ουδεμία χρωματική απόκλιση είναι αποδεκτή.

Το πολύ-πολύ, να το σπάσουμε με λίγο σικλαμέν.

Αυτό της τσιχλόφουσκας. Ξέρετε.

Όσο θα διαρκέσει κι αυτό το ταξίδι με τη Rolls Royce.

Υ.Γ. Οι κλεμμένες εντυπώσεις μου, πάντα στη διάθεσή σας. Λατρεύω ζωή με άρωμα τσιχλόφουσκας.

Καλό μήνα να έχουνε!

Και για όσους γκρινιάζουν (ακόμα) πως ο Οκτώβρης είναι ένας κουραστικός μήνας με πολλές δουλειές και υποχρεώσεις, ας σκεφτούν πως κάποιοι συνάνθρωποι που ξεριζώθηκαν βίαια απ’ τις πατρίδες τους, δεν έχουν ντουλάπες για να οργανώσουν, ούτε χαλιά για να στρώσουν, ούτε παραπανίσια ρούχα και παπούτσια για να ξεσκαρτάρουν.

Δεν έχουν την πολυτέλεια να αγχωθούν για τις δραστηριότητες των παιδιών τους και δεν “βασανίζονται” από ευλογημένα διλήμματα, όπως: κολύμπι ή ξένη γλώσσα; Πιάνο ή ενόργανη; Ποδόσφαιρο ή καράτε;

Οι περισσότεροι απ’ αυτούς, δεν έχουν τη στοιχειώδη πρόσβαση για να πάνε τα παιδιά τους στα σχολεία, οπότε δεν θα ταλαιπωρηθούν στις ουρές των βιβλιοπωλείων με λίστες ανά χείρας, για σχολικά είδη. Όσοι κατάφεραν, τα τελευταία χρόνια, να στήσουν μια «υπερπολυτελή» καθημερινότητα σε ερημωμένα κτίρια του κέντρου, γλυτώνοντας έτσι τη φρίκη των στρατοπέδων, εκδιώχθηκαν, πρόσφατα, απ’ τα παραπήγματά τους, χεραγκαλιά με τα μωρά και τους μπόγους τους. «Ανάσανε επιτέλους το κέντρο!» αναπαρήγαγε το θηρίο της ενημέρωσης και όλοι κοιμόμαστε, πλέον, με τις πόρτες ξεκλείδωτες και τις τηλεοράσεις μας ορθάνοιχτες.  

Για κάποιους ανθρώπους δεν θ’ αλλάξει η ώρα αυτό το μήνα. Δεν έχουν ρολόγια για να γυρίσουν πίσω τους δείκτες τους, γιατί ο δικός τους χρόνος έχει διαφορετική φορά και σημασία. Το δικό τους ρολόι είναι σταματημένο στο παρελθόν, στα σπίτια και τις αυλές τους, στις μικροχαρές και τις σκοτούρες της καθημερινότητάς τους, στις παλιές τους -εν καιρώ ειρήνης- έγνοιες. Τότε που κι αυτοί τρέχανε τέτοια εποχή, για να ετοιμάσουν το κολατσιό των παιδιών για το σχολείο και να φρεσκάρουν τους τοίχους των σπιτιών τους. Πριν βομβαρδιστούν τα όνειρά τους, πριν ερειπωθούν οι ζωές τους, πριν χάσουν παιδιά, γονείς κι αδέρφια στις θαλάσσιες διαδρομές προς τον ευρωπαϊκό «παράδεισο».

Καλό μήνα να έχουμε, με τις αισθήσεις μας ενεργοποιημένες και τα μάτια μας να δακρύζουν από συμπόνια. Όχι πως θ’ απαλύνουμε το μαρτύριό τους, ούτε θα φέρουμε πίσω όσους χάθηκαν σε τούτο τον ακήρυχτο πόλεμο. Η μόνη μας ελπίδα είναι ν’ αντιληφθούμε επιτέλους, πως όσο ταΐζουμε μέσα μας το φόβο και τη μισαλλοδοξία, τόσο συναινούμε στη χειραγώγησή μας.

Διάβασα πρόσφατα δύο διαφορετικά άρθρα στις εφημερίδες. Το πρώτο αφορούσε το κλείσιμο των γραφείων της Χρυσής Αυγής στη Μεσογείων και το δεύτερο τη βίαιη απομάκρυνση προσφύγων απ’ τα Εξάρχεια.

-      «Κρίμα που φύγανε, νιώθαμε ασφάλεια κοντά τους…»

-      «Ευτυχώς τους μαζέψανε!»

Ήταν δύο απ’ τις αντιδράσεις των γειτόνων. Στη Μεσογείων η πρώτη και στα Εξάρχεια η δεύτερη.

Θα καταφέρουμε άραγε, κάποτε, να φέρουμε το πάνω κάτω;

Ή έχουμε πάθει το σύνδρομο του γαλατικού χωριού και φοβόμαστε μην πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας;

Τα κάψαμε όλα κυρ-Στέφανε!

«Κάπου–κάπου πρέπει να κάνουμε κάτι, για να ξεκουραζόμαστε από το να μην κάνουμε τίποτα».

Jean Cocteau

Η Γκρέτα της καρδιάς μας, ο λόγος που συνεχίζουμε να ελπίζουμε πως το παιχνίδι δεν έχει χαθεί ολοκληρωτικά, πως τα παιδιά μας έχουν ένα ολοζώντανο σύμβολο που σηκώνει στους, ασχημάτιστους ακόμα ώμους τoυ, το βάρος και τις αμαρτίες όλου του πλανήτη. Η Γκρέτα, ως ήταν αναμενόμενο άλλωστε, αμφισβητήθηκε και χλευάστηκε από τεχνοκράτες, γραφιάδες και “οικονομολόγους” (απ’ αυτούς τους σπουδαγμένους, που δεν γνωρίζουν το στοιχειώδες: πώς να κάνουμε σωστή διαχείριση και οικονομία στους φυσικούς πόρους). Η Γκρέτα επίσης, είχε την “τιμή” να λοιδορηθεί πρόσφατα, στη Σύνοδο για το κλίμα (Ν. Υόρκη) απ’ τον πρόεδρο των ΗΠΑ, που ακούει στο όνομα Ντόναλντ.

«Όλα είναι λάθος. Δεν έπρεπε να είμαι εδώ, έπρεπε να βρίσκομαι στο σχολείο μου, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Πώς τολμάτε; Μου κλέψατε τα όνειρά μου και την παιδική ηλικία μου με τα κενά λόγια σας. Ο κόσμος υποφέρει, πεθαίνει. Ολόκληρα οικοσυστήματα καταρρέουν, βρισκόμαστε στις αρχές ενός μαζικού αφανισμού κι εσείς για το μόνο που μιλάτε είναι για τα χρήματα, για παραμύθια μας αέναης οικονομικής ανάπτυξης; Πώς τολμάτε;» τους κατακεραύνωσε η Γκρέτα με τον καταγγελτικό της λόγο και το γεμάτο θυμό βλέμμα της.

Την ώρα που το έφηβο κορίτσι με την γενναία καρδιά, χειροκροτείται απ’ τους συμμετέχοντες στη Σύνοδο, αλλά και από εκατομμύρια υποστηρικτών της στον αγώνα για την κλιματική κρίση, έσκασε μύτη η εγχώρια ξινίλα. Ότι δηλαδή, μετά από ένα καταστροφικό καλοκαίρι που αφανίστηκαν χιλιάδες στρέμματα δασικής έκτασης, η κυρία Νίκη μας (μη με ρωτήσετε πού ακριβώς ανήκει πολιτικά, όπου φυσάει ο άνεμος της πυρκαγιάς),  βρήκε στόχο για να ρίξει τη ρατσιστική χολή της, στο πρόσωπο της Γκρέτας.  

Ερώτηση κρίσεως: η φραστική επίθεση σ’ ένα ανήλικο κορίτσι που εμπεριέχει και σχόλια για θέματα ψυχικής υγείας, δεν θεωρείται μπούλινγκ;

Αντί περαιτέρω σχολίων, η απάντηση απ’ τον δικό μας ποιητή:

«Την καλησπέρα μου στα Ιδανικά σας»

[Νίκος Καρούζος:  “Αλλόφρονας Ιούλιος”]

Υ.Γ. Για το φρεσκάρισμα της μνήμης μας, ένα παλιότερο σουξεδάκι της κυρίας Νίκης μας, ήταν:

«Aν είναι να καεί η Ελλάδα, να καεί για το καλό της Ευρώπης»

[2011 στο ευρωκοινοβούλιο, ως βουλεύτρια του ΛΑΟΣ]

Η απάντηση της Γκρέτας στο κρεσέντο των εμετικών επιθέσεων που δέχεται, είναι αποστομωτική:

 «Όταν οι εχθροί σου στοχεύουν στην εμφάνιση και τις ιδιαιτερότητές σου, σημαίνει ότι δεν τους έχει μείνει κανένα άλλο όπλο. Και τότε ξέρεις ότι κερδίζεις! Έχω σύνδρομο Άσπεργκερ και αυτό σημαίνει ότι κάποιες φορές είμαι κάπως διαφορετική από τη νόρμα. Και, κάτω από τις σωστές συνθήκες, η διαφορετικότητα είναι υπερδύναμη».

Πληροφορίες για την Γκρέτα και την οικογένειά της, εδώ.

Τα κάψαμε όλα κυρ-Στέφανε! Τον πολιτισμό μας, το φιλότιμο και την ειλικρίνειά μας. Επιχειρηματικότητα να έχουμε, και το περιβάλλον… ποιος το χ@ζει;