Άλλος με τη βάρκα μας;

Εμβολιασμένοι κι ανεμβολίαστοι, αρνητές και οπαδοί, μονοδοσικοί και μη, μια χαρά σκοτωμένοι διχασμένοι σερνόμαστε προς το καλοκαίρι, που μόνο κατ’ επίφαση θα είναι “καλό”. Σας έχω προτασούλα. Πάμε μια βόλτα σε αγαπημένες παραλίες, με εξαιρετικούς φίλους και ωραία ατμόσφαιρα; Τι λέτε;

Πλαστικοφλέξ, αμμόλουτρα και μια αναπάντεχη προοπτική για “Νύχτα Γάμου”. Με τα δεδομένα της σημερινής κυβέρνησης βέβαια, η νύφη ήταν ο-ρι-α-κά στην αναπαραγωγική ηλικία, άσε που είχε κι ένα φλερτ κάποτε μ’ έναν Πάτροκλο. Στο συνέδριο γονιμότητας που θα γινόταν, η περίπτωσή τους θα ήταν σίγουρα case study.

Κώστας Βουτσάς: Έχω και κότερο πάμε μια βόλτα;

Ρένα Βλαχοπούλου: Κύριε Ράμογλου μην το ξαναπείς το κότερο γιατί θα το βουλιάξω!

Όπου κότερο, βάλτε ανάπτυξη, επενδυτές κι έναν πιο γαλανό ουρανό. Αυτός που τα έταξε, δεν ήταν παρά ένας Καλιακούδας που προφασιζόταν τον υιό Ράμογλου. Κι αν δεν έχετε κότερο, δεν πειράζει. Πεταγόμαστε παραλία με τον Χαρίλαο, την Ευτέρπη και τα τέσσερα κορίτσια τους.

Κατά τα δεδομένα του συνεδρίου γονιμότητας, που όπως είπαμε ακυρώθηκε, ο διάλογος μεταξύ Χαρίλαου και Ευτέρπης ήταν τραγικά προφητικός για τη σημερινή μας κατρακύλα, σε στερεότυπα απ’ το μακρινό παρελθόν:

Ευτέρπη: Μεγαλώσανε τα παιδιά μας Χαρίλαε! Ξέρεις πόσο είναι η Ελένη μας; 26! Η Κατίνα μας 23, 20 η Μαρία και 15 η Αγγελική...

Χαρίλαος: Έ! Και λοιπόν;

Ευτέρπη: Του χρόνου θα είναι 27 η Ελένη μας...

Χαρίλαος: 24 η Κατίνα, 21 η Μαρία και 16 η Αγγελική!

Ευτέρπη: Ακριβώς!

Χαρίλαος: Και τι θες να πεις μ' αυτό, βρε γυναίκα; Ότι κάθε χρόνο τα κορίτσια μας θα είναι ένα χρόνο μεγαλύτερα;

Ευτέρπη: Όχι, άλλο θέλω να πω!

Χαρίλαος: Τότε αφού ... άααλλο θέλεις να πεις, γιατί λες αυτό που λες και δεν λες κατ' ευθείαν το άλλο που θέλεις να πεις να ησυχάσουμε;

Κι αν θέλετε κάτι πιο… εξωτικό, πεταγόμαστε ως τα Καμένα Βούρλα με τον Κλέαρχο Ζουγκαλά; Κουβέντα στην Μαρίνα όμως, ε; Και μακριά απ’ όσους μας υπόσχονται με στόμφο: “Εσένα θα σε σώσω!”

Για τους λάτρεις του θαλάσσιου σκι και των λοιπών ευγενών αθλημάτων, η αγαπημένη μας Ρένα παραδίδει μαθήματα τύπου «δεν το βάζω κάτω», με τον Αλέκο Σακελλάριο, στο τέλος του βίντεο, να σχολιάζει τις επιδόσεις της…

Kαι για όσους προτιμούν πισίνα, προσοχή στα μακροβούτια! Και σ’ όσους “χουφτώνουν” γενικότερα…

 

Επιστρέφοντας στον κοινωνικό αυτοματισμό και την κανονικότητά μας, κάνουμε μια στάση στην Ύδρα;

Ευτυχία: Μένη, τι σκεφτόσαστε όταν πηγαίνουμε μαζί στη θάλασσα;

Κλεομένης: Τις ρουφήχτρες!

Κι αν είναι να διαλέξω σε “Kούλη”, χίλιες φορές με τον Κούλη τον Εξαρχόπουλο, τον απατεωνάκο που κυνηγούσε προίκες και κληρονομιές.

Ας κάνουμε και μια στάση στον κοντινό Πόρο. Ο Στέφανος Αυγερινός και τα κορίτσια του. Το τελευταίο πλάνο του βίντεο, ταιριάζει και στη διάθεση των ημερών. “Πέντε για να μην σας τα χρωστάω!”

Τελειώνουμε με τον ύμνο του καλοκαιριού, δια στόματος Πόπης Μαρέλη, την εποχή που “Υπήρχε και φιλότιμο” και πολιτικοί που παραιτούνταν αηδιασμένοι απ’ τη σαπίλα και τα σκάνδαλα. Μόνο στις ταινίες αυτά, παιδιά…

Υπέροχο καλοκαίρι να έχετε και προσοχή στις πάσης φύσεως “ρουφήχτρες” ♥

Ο εκρηκτικός πολτός

 

Οι τράπεζες είναι ληστές. Αυτό δα το ξέρουμε από τον καιρό που ο Μπέρτολντ Μπρεχτ είχε θέσει το περίφημο ερώτημα εργασίας (προκειμένου να απελευθερώσει την απάντηση), στην «Όπερα της πεντάρας»: «Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυσή της;»

 Οι τράπεζες είναι ληστές και όπως οι ληστές μοιράζουν τα κέρδη. Κοντά 700 εκατομμύρια μοίρασαν σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, χωρίς να παίξει βλέφαρο. Τριάντα εκατομμύρια δίνουν κάθε χρόνο στον Μητσοτάκη για να μπορεί το κόμμα του να τους αφήνει να ληστεύουν, δια νόμου, απίστευτα ποσά.

Όμως ο εκδότης Σάμης Γαβριηλίδης χρωστούσε. Χρωστούσε γιατί δεν διαχειρίστηκε σωστά το χρέος όλων μας στις λέξεις, τις έννοιες, τα αισθήματα και τα νοήματα. Γιατί προσπάθησε να ξεπληρώσει με βιβλία το χρέος του σε ένα αριθμό: τον αριθμό του Άουσβιτς στο χέρι της μάνας του. Δύσκολη πληρωμή σ’ αυτή την παγκόσμια «Όπερα της πεντάρας» που παίζεται χωρίς διακοπή σε όλη τη γη και το «χρήμα» για να την δεις είναι πάντοτε το αίμα.

Οι τράπεζες λοιπόν, περίμεναν να πεθάνει ο Σάμης και όπως όλοι οι ληστές που τιμούν την ιδιότητά τους, για μιας πεντάρας χρέη, μπήκαν εν κρυπτώ και ξαφνικά στον αγαπημένο χώρο των εκδόσεων και τον ρήμαξαν. Και πολτοποίησαν όλα τα βιβλία που βρήκαν στις αποθήκες. Δεν ειδοποίησαν τους δημιουργούς να αγοράσουν έστω με κάποιο συμβολικό αντίτιμο τα έργα τους. Δεν ειδοποίησαν καν τους οικείους του να πάρουν τα προσωπικά τους αντικείμενα. Ανάμεσα στα πολτοποιημένα βιβλία και η ποιητική μου συλλογή «Τα επίχειρα της προοπτικής» (2010). Αμ τα είδαμε πολλές φορές τα επίχειρα όταν κοπιάζεις για την προοπτική. Αντί για θρήνο όμως, προτιμώ να δημοσιεύσω ένα από τα πολτοποιημένα μου ποιήματα, συγκεκριμένα το τελευταίο της συλλογής. Πού να το ήξερα Σάμη ότι θα γινόταν προφητικό…

Σπασμένη σιωπή

Δεν είναι ομιλία, είναι μια απειλή νοσοκομείου:

Τεράστιες λέξεις σωριασμένες στα υπόγεια·

Κανένας δεν γίνεται να ξαπλώσει πάνω τους.

Η Ιστορία προόδευσε, δεν χρειάζεται τις παλιές της λέξεις.

Η Ιστορία δεν χρειάζεται την σιωπή

Τις λέξεις που σωριάστηκαν πάνω στην σιωπή

Και με το βάρος τους την έσπασαν.

Περνούνε τώρα οι διοικητικοί υπάλληλοι

Και τις καταμετρούνε τις λέξεις της σιωπής

Τις άχρηστες σπασμένες λέξεις:

Τόσο ύψος, τόσο μήκος, τόσο αίμα,

Τόση σιωπή μέσα στη σιωπή.

Οι υπάλληλοι κλειδώνουνε τις λέξεις.

Φεύγουν. Σβήνουν τα φώτα.

Ακούγεται ο ήχος. Έφυγαν.

Κι όλες οι άχρηστες λέξεις

Απλώς δεν υπάρχουνε μέσα στο σκοτάδι.

Στο τελευταίο τους σκοτάδι.

Γιατί αύριο, σύμφωνα με το πρωτόκολλο,

Θα έρθουν οι αρμόδιοι υπάλληλοι και θα τις καταστρέψουν

Για να μην πιάνουν τόπο στις κραυγές

Και στις αιφνίδιες μεταστροφές των αισθημάτων

Στο κάτω δέρμα, στο μέσα χώμα και αλλού:

Σε άλλες πατρίδες πεποιθήσεων.

Αύριο λοιπόν οι υπάλληλοι του δημοσίου συμφέροντος

Θα σπάσουν μια – μια την σιωπή των λέξεων,

Θα συντάξουν το σχετικό έγγραφο καταστροφής

Των άχρηστων υλικών.

Αρμοδίως.

Σφραγίδα. Υπογραφή. Τέλος.

Αυτό είναι το ποίημα, όμως νομίζω πως χρειάζεται και ένα υστερόγραφο προς τους βάρβαρους των τραπεζών: Κρατάτε το αμβλύ χαλύβδινο όργανο που πολτοποιεί κάθε κόπο, κάθε αίσθημα, κάθε νόημα: το κέρδος. Κρατάμε το αιχμηρό όργανο που τρυπάει κάθε σκοτάδι: ένα μολύβι. Κρατάτε μπακαλοτέφτερο. Κρατάμε ποιητικές συλλογές. Κοιτάτε πως να κρύψετε τα κλεμμένα. Αδημονούμε να δείξουμε τον πακτωλό του κέρδους που αναβλύζει από τις λέξεις. Ανήκετε σε συμμορία. Ανήκουμε στο μέγα έθνος των απογόνων του Ομήρου, ανήκουμε στον παγκόσμιο πληθυσμό των λυπημένων, στην «απέραντη μειονότητα» (κατά Χουάν Ραμόν Χιμένεθ), που πάντα προχωράει. Είστε οι δούλοι του Ξέρξη που μαστιγώνουν τη θάλασσα για να την τιμωρήσουν. Είμαστε η θάλασσα. Πώς είναι δυνατόν να μας νικήσετε;

Και να το ξέρετε: τα ποιήματα που πολτοποιήσατε, είναι η κρίσιμη μάζα που θα σας τινάξει στον αέρα. Ρωτήστε και τους Ναζί.

Κώστας Καναβούρης - ARTInews

Πηγή

“Ζεϊμπέκικο, ο χορός των χορών!” *

 

“…Το ζεϊμπέκικο είναι κλειστός χορός, με οδύνη και εσωτερικότητα. Δεν απευθύνεται στους άλλους. Ο χορευτής δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον.

Περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του, τον οποίο τοποθετεί στο κέντρο του κόσμου. Για πάρτη του καίγεται, για πάρτη του πονάει και δεν επιζητεί οίκτο από τους γύρω. Τα ψαλίδια, τα τινάγματα, οι ισορροπίες στο ένα πόδι είναι για
τα πανηγύρια. Το πολύ να χτυπήσει το δάπεδο με το χέρι, ν' ανοίξει η γη να μπει…

”…Ο σωστός [άντρας] χορεύει άπαξ· δεν μονοπωλεί την πίστα. Το ζεϊμπέκικο είναι σαν το Πάτερ Ημών. Τα είπες όλα με τη μία...”

Διονύσης Χαριτόπουλος

(απόσπασμα κειμένου του που δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ το 2002)

*Ο τίτλος της ανάρτησης είναι απόφθεγμα του Γιάννη Τσαρούχη που λάτρευε το ζεϊμπέκικο και το αποτύπωσε σε πολλά έργα του

Φωτογραφία: Πάρις Πετρίδης

 

 

                                                                      Ο Ζεϊμπέκης του Γιάννη Τσαρούχη

ΠΙΣΩ ολοταχώς

Αν ήταν καζίνο ή λέσχη, ίσως και να είχε μόνιμη αστυνομική προστασία. Αν ήταν τηλεοπτικό ριάλιτι, θα είχε ορδές χορηγών και θαυμαστών που θα συνέρρεαν στο βωμό της οθόνης. Κι αν ήταν η βιβλιοπαρουσίαση κάποιου νικητή κάποιου ριάλιτι, θα γινόταν πανζουρλισμός απ’ το βιβλιοφάγο κοινό. 

«Γιατί, αν κάτι μας διακρίνει ως λαό, είναι η φιλαναγνωσία. Και η ροπή μας στις τέχνες, γενικά».  Αυτό θα ήταν το καλό σενάριο, και αν ίσχυε, μπορεί και να ζούσαμε σήμερα σε μια πιο ανθρώπινη χώρα, με καλλιεργημένους και συναισθηματικά ευφυείς ανθρώπους. Τα παιδιά μας θα είχαν ίσες ευκαιρίες στη μόρφωση, και το μεγάλωμά τους δεν θα ήταν μια αγχωτική εμπειρία, αλλά μια υπέροχη διαδρομή πραγμάτωσης του γονεϊκού μας ρόλου.

Δυστυχώς, ήταν πολύ ΕΜΠΡΟΣ για τις οπισθοδρομικές μας αντιλήψεις. Κι ήταν πολύ “συλλογικό” για μια κοινωνία που έχει παραδοθεί αμαχητί στην αποξένωση και την ομφαλοσκόπηση. Kι αν έχει απομείνει κάτι που κρατάει την ελπίδα ζωντανή, είναι οι παρακαταθήκες σπουδαίων δημιουργών που βίωσαν τα “γύψινα  χρόνια” της δικτατορίας. Ας τα έχουμε καλού κακού πρόχειρα στη συνείδησή μας. Έχει παλιόκαιρο εκεί έξω, ποτέ δεν ξέρεις πώς θα το γυρίσει αυτός ο (θεατρο)φονιάς καιρός.

 «Ό,τι ωραίο γεννήθηκε στην Ελλάδα από καλλιτεχνικής άποψης, έγινε στα χρόνια της δικτατορίας. Όλοι οι μηχανισμοί των καλλιτεχνών μπήκαν στο τούνελ της σκέψης, της ευαισθησίας, της εσωτερικής αντίστασης στη μαλθακότητα. Επαγρυπνούσαν διαρκώς και δημιουργούσαν. Αυτό ήταν το μόνο πράγμα που έτρεμε η δικτατορία»

Γιώργος Διαλεγμένος

Ήταν η εποχή της άγριας  λογοκρισίας, όταν η χούντα πετσόκοβε κείμενα «δυνάμενα να διαταράξουν την δημόσιαν τάξιν, που υπονομεύουν τας υγιείς κοινωνικάς παραδόσεις του Ελληνικού λαού και τα πατροπαράδοτα ήθη κι έθιμά του».

//Απεφασίσθη ότι μεγάλη συμβολή στην διαφθορά του ελληνικού λαού είχαν 1046 έργα των κάτωθι: Ευριπίδη, Σοφοκλή, Αισχύλου, Αριστοτέλη, Αριστοφάνη, Ζαν Πωλ Σαρτρ, Τόμας Μαν, Έλιοτ, Αμπέρ Καμύ, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, Κώστα Βάρναλη, Γιάννη Ρίτσου, Σολόχωφ, Ηλία Ερεμπουργκ, Χόρχε Αμάντο, Τζώρτζ Φίνλεϊ, Διονυσίου Σολωμού, ειδικά το έργο του «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» και Κωστή Παλαμά. Παραπέμπεται στο στρατοδικείο όποιος ακούει μουσική του Μίκη Θεοδωράκη και απαγορεύονται οι ταινίες όπου πρωταγωνιστεί η Μελίνα Μερκούρη και η Ειρήνη Παπά//

Αν ήμασταν μια προχωρημένη κοινωνία, όπως και οι αρχαίοι μας πρόγονοι, θα γυρίζαμε την πλάτη στις φουσκωμένες τηλεπερσόνες, στους ξεπουλημένους δημοσιογραφίσκους και στους “γνωστούς σκηνοθέτες, ηθοποιούς και νταβατζήδες”. Αν ήμασταν μια κοινωνία σκεπτόμενων όντων, κι όχι μια αγέλη χειραγωγημένων δίποδων, δεν θα διασκεδάζαμε εικονικά με το “Στην υγειά μας ρε παιδιά”. Θα γυμνάζαμε την ψυχή μας και θα στήναμε γερά τα μαδέρια της ύπαρξής μας, με λαϊκές όπερες, σπουδαία θεατρικά έργα, μουσικές συναυλίες και εικαστικά δρώμενα. Με κοινωνικές επαφές, γόνιμες συζητήσεις και ανταλλαγές ιδεών. Μια συνέχεια της αρχαίας αγοράς, όπου οι πολίτες θα “αγείρονται” σε λαϊκές συνελεύσεις.

Δυστυχώς, το μόνο που μας απόμεινε απ’ το αρχαίο ελληνικό θαύμα, είναι μια σκουριασμένη περικεφαλαία, μια σαραβαλιασμένη πανοπλία κι ένα τσουρούτικο φιλότιμο.

Η μέρα που έκλεισε το ΕΜΠΡΟΣ ήταν για κάποιους η Τετάρτη, Μάη μήνα. Για όσους μοιράστηκαν τη χαρά της αυτοοργάνωσης, της αλληλεγγύης, της προσβασιμότητας για όλους στην τέχνη, δίχως οικονομικά ή φυλετικά κριτήρια, δίχως αποκλεισμούς και ρατσιστικές αγκυλώσεις, πάντα με κοινές ανησυχίες και με το σπόρο της τέχνης να καλλιεργείται με αγάπη και φροντίδα, για όλους αυτούς τους ανθρώπους που στήριξαν αυτή την προσπάθεια, είναι ένα θέατρο που έκλεισε με συνοπτικές και βάρβαρες διαδικασίες.

“Ποιος θα το θυμάται δέκα χρόνια μετά;” όπως είχε πει ο φάδερ-Ανέμελος κάποτε… 

Εδώ ξεχάστηκαν άλλα κι άλλα, το Ελεύθερο-Αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο θα θυμούνται;

«Ο ασθενής στο γύψο και το θέατρο στο τσιμέντο». Γδέρνει την ψυχή αυτό το βίντεο, αλλά αξίζει η έκθεσή μας στις σκληρές εικόνες του.

***Οι φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται απ’ το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους***