Τρίτη 26 Ιουνίου 2018

Ένα χωνάκι καλοκαίρι παρακαλώ!


ΠΕΡΙΟΔΟΣ: ΑΛΥΣΙΔΑ-ΕΛΒΙΕΛΑ. Χωρίς άλλες μάρκες, χωρίς ζώνες ασφαλείας, χωρίς πυρετώδεις προετοιμασίες για την επόμενη σχολική χρονιά, χωρίς ενοχές τα καλοκαίρια μας∙ κι ας μην είχαν φανταχτερά φουσκωτά  και πολύχρωμα παιχνίδια θαλάσσης. Ήταν πολύχρωμο το καλοκαίρι μας από μόνο του.

Τη λήξη της σχολικής χρονιάς, σηματοδοτούσαν τα μπουγελώματα στο προαύλιο του σχολείου και στα πέριξ στενά. Τότε που δεν ανησυχούσαν οι γονείς μας για τα μουσκεμένα μας ρούχα και τα γδαρμένα μας γόνατα. Ούτε αγωνιούσαν για την απραξία του καλοκαιριού. Με το ενδεικτικό ν’  ανεμίζει σα λάβαρο στα χέρια μας σ’ όλη  τη διαδρομή ως το σπίτι και με τη λαχτάρα να το δείξουμε με καμάρι στους γονείς, να δούμε την επιβράβευση στο βλέμμα τους, που συνήθως εκφραζόταν με το πρώτο κέρασμα στο συνοικιακό γαλακτοπωλείο, ή σε κάποιον πλανόδιο παγωτατζή.

Ένα παγωτό χωνάκι σηματοδοτούσε την απαρχή του καλοκαιριού. Τη γεύση της ξεγνοιασιάς, το ατέλειωτο παιχνίδι στις γειτονιές μέχρι να σουρουπώσει∙ τις πρώτες μας βουτιές στη θάλασσα, τα υποβρύχια με γεύση μαστίχα σ’ ένα ταρατσάκι, ανάμεσα σε ανθισμένους τενεκέδες με γαρδένιες και γιασεμιά κι ατέλειωτες κουβέντες στ’ ασβεστωμένα πεζοδρόμια και γέλια κάτω απ’ το φεγγάρι.  Το πούλμαν του τουριστικού γραφείου που οργάνωνε «Θαλάσσια μπάνια στο Αυλάκι, καθημερινά δρομολόγια, πρωί και απόγευμα», τις συντροφιές στη γαλαρία, το στρογγυλό παγούρι από φελιζόλ ανάμεσα στα πόδια μας, το ξεθωριασμένο σακβουαγιάζ με μια αλλαξιά ρούχα και τη φλοράλ πετσέτα που έγραφε στην ούγια της “Πειραϊκή-Πατραϊκή”. Ξεθώριασε η ζωή μας, αλλά αυτή η πετσέτα αποδείχτηκε ανθεκτική στο χρόνο.


«Είμαι πολύ αγχωμένη», μου εμπιστεύτηκε μια φίλη για τα παιδιά της. «Τι θα κάνουν ολόκληρο καλοκαίρι χωρίς σχολείο; Θα τεμπελιάσουν κι άντε να τα μαντρώσεις μετά!» Γιατί, παιδί - μη μαντρωμένο, είναι εκ προοιμίου αποτυχημένο. Κι ας έχουν κυρτώσει ήδη οι ώμοι του απ’ το βάρος των εξετάσεων κι από ένα βαθμοθηρικό  σύστημα, που μόνο σε άλογα κούρσας θα ταίριαζε. Η πρωτιά είναι ο στόχος. Και η ζωή είναι αρένα, ο πιο δυνατός επιβιώνει. Κι αντί να μετράνε τέτοια εποχή, συντροφιές και  πόσα παγωτά έχουν φάει, στρυμώχνονται στο μοναχικό καλούπι ζωής που τους έχουμε ήδη φιλοτεχνήσει. Στενάχωρο κι ανήλιαγο. Γιατί κι ο ήλιος, απαγορεύεται πλέον. Στους πόσους βαθμούς προστασίας θα τα κάψουμε άραγε


Τις καλοκαιρινές ευχές μου, τις συνοδεύω με το παρακάτω κείμενο του Τεύκρου Μιχαηλίδη (*), μαθηματικού, μεταφραστή και συγγραφέα. Αξίζει να το διαβάσουμε όλοι.

“Συγνώμη”
Ούτε “καλή επιτυχία”, ούτε “καλά αποτελέσματα”, ούτε “συγχαρητήρια”, ούτε “μπράβο”, ούτε “δεν πειράζει, σημασία έχει η προσπάθεια”, ούτε “πάντα υπάρχει δεύτερη ευκαιρία”, ούτε τίποτα τέτοιο δήθεν επιβραβευτικό ή παρηγορητικό. Αλλά ένα ειλικρινές και ταπεινό συγνώμη.

Συγνώμη γιατί δεν καταφέραμε να αλλάξουμε αυτό το αίσχος των εξετάσεων, συγνώμη γιατί βάλαμε ακόμα μια γενιά σε αυτή τη διαδικασία, συγνώμη γιατί μετά από 12 χρόνια στην εκπαίδευση τους δώσαμε λίγα, πολύ λίγα, και τους πήραμε πολλά, και τους στερήσαμε ακόμα πιο πολλά. Γιατί η είσοδος ή μη στο πανεπιστήμιο σημαίνει λίγα, πολύ λίγα.

Και πιο πολύ συγγνώμη γιατί μπαίνουν σε μια κοινωνία -ως ενήλικες πια- που έχει σκοπό να τσακίσει τα όνειρά τους, να τα διώξει, να τους βάλει εμπόδια, δυσκολίες και στερήσεις σε ότι επιθυμούν. Είτε είναι οι “πρώτοι των πρώτων” είτε οι “τελευταίοι των τελευταίων”. Για όλα αυτά και πολλά ακόμα “γιατί”, παιδιά, το πιο ειλικρινές από εμάς είναι ένα απλό “συγνώμη”. 

Από συνέντευξή του στο Νόστιμον Ήμαρ:

(*) Ο Τεύκρος Μιχαηλίδης είναι διδάκτωρ των μαθηματικών του Πανεπιστημίου Pierre et Marie Curie. Έχει μεταφράσει από τα γαλλικά και τα αγγλικά είκοσι βιβλία σχετικά με τα μαθηματικά και την ιστορία των θετικών επιστημών. Έχει γράψει εκπαιδευτικά βιβλία μαθηματικών και πληροφορικής. Το 2006 η Γαλλική κυβέρνηση του απένειμε τον τίτλο Chevalier dans l’ Ordre des Palmes Académiques. Είναι ιδρυτικό μέλος της επιστημονικής ομάδας Θαλής + Φίλοι που ενδιαφέρεται για το γεφύρωμα του χάσματος ανάμεσα στα μαθηματικά και τον πολιτισμό. Εργάζεται ως καθηγητής μαθηματικών στη Μέση Εκπαίδευση. Έχει δημοσιεύσει επίσης τη συλλογή δοκιμίων Μαθηματικά επίκαιρα. Συνειρμοί διαβάζοντας την εφημερίδα (2004), και τα μυθιστορήματα Πυθαγόρεια εγκλήματα (2006), Αχμές, ο γιος του φεγγαριού (2009). Έλαβε μέρος με διηγήματά του στο δεύτερο και τρίτο τόμο των Ελληνικών εγκλημάτων (2008 και 2009).

Σημ. Οι φωτογραφίες της ανάρτησης, είναι απ’ το διαδίκτυο

44 σχόλια:

  1. Ναι βέβαια... Απαγορεύεται ακόμα κι ο ήλιος...
    Γι αυτό οι περισσότεροι πάσχουν από έλλειψη βιταμίνης D...
    Τέλος πάντων, πάω να μετρήσω πόσα παγωτά έχω φάει μέχρι τώρα!

    Εν τω μεταξύ το κείμενο με γύρισε στην παιδική μου ηλικία, στο σπίτι της γιαγιάς στη Ριζούπολη.
    Έπαθα νοσταλγία. Κι όταν παθαίνω νοσταλγία, θέλω παγωτό!
    Τς τς τς, να προσπαθώ να τα κόψω κι εσείς να γράφετε τέτοια κείμενα και να μην μπορώ!

    Και για να σου απαντήσω στο ερωτηματικό της προηγούμενης ανάρτησης: Είδες που δεν χανόμαστε; Τουλάχιστον όσο βρέχει και για όσο έχει δροσούλες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γειτονάκια (θα) ήμασταν.
      Μπορεί και να είχαμε συναντηθεί γιατί συχνάζαμε Ριζούπολη.
      Τουλάχιστον βρεθήκαμε τώρα Αρτίστα μου.
      Φιλιά βροχερά (να ευχηθώ να συνεχιστούν οι βροχοπτώσεις, αν είναι να μη χανόμαστε)

      Διαγραφή
  2. Ναι ήταν πολύχρωμα τα καλοκαίρια μας. Και ξέγνοιαστα. Είχαμε αλάνες να τρέξουμε, να γδάρουμε γόνατα...αλλά άγχος είχαμε Μαρια μου. Κι εμείς αγωνιούσαμε για εξετάσεις και επιτυχίες και μάλιστα μια εποχή -η δική μου-που μπορεί να έδινες ύλη στο πανεπιστήμιο που δεν είχες διδαχθεί καν, παρά μόνο στα φροντιστήρια. Δυστυχώς σπρώχνουμε τα παιδιά μας με ορμητική ταχύτητα να κατακτήσουν παντί τρόπο....μια θέση στο δημόσιο- κακά τα ψέμματα καλά - κι ας είναι με πτυχία και μισθό 700 ευρώ. Για την επιβίωση και όχι τη διαβίωση. Το διάβασα ''Το Συγνώμη '' του Τεύκρου Μιχαηλίδη. Κυρίως θα έλεγα εγώ ''Συγνώμη'' γιατί σαν γονιός δεν απέκτησα ''γερό μέσον'' για σίγουρη επιτυχία. Γιατί η αναξιοκρατία βασιλεύει αφού ο μπάρμπας από την Κορώνη είναι το καλύτερο βιογραφικό. Και η κόρη μου σκέφτεται να φύγει ...ασε με!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είχαμε κι εμείς τα ζόρια μας Άννα μου, δίκιο έχεις. Αλλά τα εκτονώναμε στις αλάνες και στο παιχνίδι. Πάντως δεν θυμάμαι να τρέχαμε σε παιδοψυχολόγους και λογοθεραπευτές. Καταλαβαίνω τις ανησυχίες σου, αν και δεν νομίζω πως ο μπάρμπας στην Κορώνη θα έλυνε το πρόβλημα. Οι μισθοί και έξω είναι αντίστοιχοι, γιατί το κόστος ζωής είναι ακριβό. Και ήδη άρχισε να επιστέφει η πρώτη φουρνιά των παιδιών που είχε αναζητήσει δουλειά στο εξωτερικό. Δεν είναι και τόσο ρόδινα εκεί έξω. Εύχομαι ολόψυχα να βρει το δρόμο της και να κάνει αυτό που της αρέσει.
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  3. Μας γύρισες πολλά πολλά χρόνια πίσω Μαρία μου.
    Τότε που σφυριζε η σειρήνα της Αλυσίδας και κάναν διάλλειμα οι εργάτες ή σχολίασαν.
    Γιατί καθόμασταν σε απόσταση αναπνοής από το εργοστάσιο που έφτιαχναν τα ΕΛΒΙΕΛΑ και τα σταράκια .
    Αλλά ήταν και είναι ακόμα δίπλα μας το εργοστάσιο παγωτού ALFA.
    Εκεί να έβλεπες πόσα παγωτά τρώγαμε όλη μέρα.
    Και οι αλάνες όλες δικές μας.
    Τώρα δεν ξέρω πού πάμε με τόσα εσώκλειστα παιδιά.
    Έχει ο Θεός .
    Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Απαντήσεις
    1. Δίπλα στο εργοστάσιο παγωτών! Αυτό κι αν ήταν τύχη Ρένα μου.
      Τώρα βέβαια υπάρχει πληθώρα παγωτών, αλλά χάσαμε τη γεύση.
      Άντε να δούμε...
      Φιλιά γλυκά και βροχερά!

      Διαγραφή
  5. Ύμνος το κείμενό σου, Μαρία μου, για τους τυχερούς που γεννήθηκαν πριν το 1980 (ευτυχώς περιλαμβάνομαι σε αυτούς). Σε εκείνους που έπαιζαν μέχρι τα μεσάνυχτα έξω στο δρόμο, κρυφτό, κυνηγητό, μήλα. Άλλες εποχές. Χωρίς παιχνίδια στο κομπιούτερ και στην τηλεόραση. Εποχές κοινωνικοποίησης και όχι αποξένωσης. Το κείμενο του Μιχαηλίδη τα λέει όλα για τη σημερινή κατάσταση. Όχι μόνο σε τι κόσμο μεγαλώνουμε τα παιδιά μας αλλά και πώς τα μεγαλώνουμε. Ειλικρινά πλέον δεν ξέρω: Είναι στραβός ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε? Πολλά φιλιά, φίλη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θέλει κότσια να ζητήσεις συγνώμη απ' τα νέα παιδιά, όντας καθηγητής. Λίγοι παραδέχονται ότι το σύστημα παιδείας που υπηρετούν, είναι αποτυχημένο. Όσο υπάρχουν τέτοιες φωνές, σιγοκαίει ακόμα η ελπίδα. Μία μου σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  6. Καλημέρα Μαρία μου.
    Με γύρισες πίσω σήμερα και με έκανες να αισθανθώ τόσο μα τόσο όμορφα.
    Κλείσιμο χωρίς μπουγέλο ε;
    Δεν γινόταν, όχι.
    Πως αλλάξαν έτσι οι εποχές, οι άνθρωποι και τα παιδιά...
    Τώρα κατανοώ πόσο καλύτερα ήταν τότε.

    φιλιά πολλά
    την αγάπη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κική μου σ' ευχαριστώ πολύ!
      Αν και κατά πολύ νεώτερη, κατανοείς το χάσμα των εποχών.
      Σου εύχομαι ό,τι καλύτερο στη ζωή σου!

      Διαγραφή
  7. Ττα καλοκαίρια πρέπει να έχουν μπάνια, παγωτά, βραδυνές βόλτες, σουβλάκια στην πλατεία, παιχνίδια στο πάρκο και όχι επανάληψη στα Αγγλικά που κάποιος συγγενής μου θα βάλει τον γιο του να κάνει.
    Είναι σαν να πάρεις άδεια από την δουλειά και να σου βάλουν να δουλεύεις από το σπίτι. Θα σ΄αρέσει;
    Ας βαρεθούνε. Και η βαρεμάρα έχει την αξία της.
    Πολύ νοσταλγικό το κείμενό σου Μαρία μου. Μου θύμισε τα δικά μου καλοκαίρια. Στο χέρι μας όμως είναι να κάνουμε και των παιδιών μας τα καλοκαίρια όμορφα. Τίποτα δεν γίνεται από μόνο του.
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακριβώς όπως το λες Μαρία μου. Τίποτα δεν γίνεται από μόνο του. Προσωπική είναι η ευθύνη.
      Τα φιλιά μου Μαράκι!

      Διαγραφή
  8. Εξαιρετικό,νοσταλγικό με πικρές αλήθειες για τα σημερινά παιδιά που φορτώνουμε τόσα βάρη για να βγούν σε μια κοινωνία που θα μπορέσουν να αξιοποιήσουν τα εφόδια που τους δίνουμε.
    Ειλικρινές το συγνώμη μα δεν φτάνει εδώ που φτάσαμε θέλει αγώνα σκληρό για να φτιάξουμε ένα αξιοπρεπή μέλλον για αυτά τα παιδιά.Δεν έχω ιδέα όμως πως και απο ποιόν να περιμένουμε.

    Καλό καλοκαίρι γλυκιά μου
    χαίρομαι να σε διαβάζω !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς την! Ετοίμασε "καφεδάκι", σού'ρχομαι επίσκεψη :-)
      Από κανέναν δεν περιμένουμε τίποτα.
      Ας προστατεύσουμε τα παιδιά μας, απ' την απάνθρωπη "μόδα" να είναι διαρκώς υπεραπασχολημένα. Ας τους αλαφρώσουμε τον ώμο απ' αυτή την υπέρβαρη "σχολική τσάντα". Να βγουν ισορροπημένοι ενήλικες είναι το ζητούμενο, τα άλλα έπονται.
      Φιλιά γλυκά Ζουζού μου!

      Διαγραφή
  9. Με συγκίνησες Μαρία μου...
    Πόσα χρόνια πίσω, πόση αθωότητα, ξεγνοιασιά...
    Πόσο όμορφα ήταν τα καλοκαίρια μας...
    Υπέροχο το κείμενο του κ. Τεύκρος Μιχαηλίδης.
    Τουλάχιστον κάποιος ζητάει συγνώμη από τα παιδιά για την ζωή που θα ζήσουν.
    Μόνο που δεν ξέρω αν φτάνει...
    Τα σημερινά παιδιά δεν ζουν τα όμορφα δικά μας καλοκαίρια.
    Τα παιδικά τους χρόνια δεν έχουν καμιά ομοιότητα με τα δικά μας.
    Η ζωή άλλαξε, για τα παιδιά αλλά και για μας.
    Ούτε παγωτό πια δεν τρώνε όπως εμείς τότε, γιατί έχει ζάχαρη και κάνει κακό....
    Πως άλλαξαν όλα;
    Ποιος φταίει;...
    Μεγάλο θέμα ξεκινάς Μαρία.

    Φιλάκια πολλά:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όλοι φταίμε αν το καλοσκεφτείς Σερενάτα μου.
      Και θα'ρθει η στιγμή που -δικαιωματικά- θα μας το χρεώσουν.
      Και θα είναι αργά.
      Τα φιλιά και την καλησπέρα μου!

      Διαγραφή
  10. Όπου και να μεγάλωσε ή έπαιξε κανείς, με ή χωρίς λεφτά, η ανεμελιά, ίδια... πήγα να γράψω, "τα παγωτά ίδια", αλλά θυμήθηκα πόσο βλαβερά είναι (και) τα σημερινά παγωτά, φτιαγμένα από σκόνη γάλατος και τίγκα στα αρώματα και συντηρητικά... Μήπως και για ότι ταΐζουμε εσωτερικά και εξωτερικά τα παιδιά μας, να ζητήσουμε συγνώμη;... και αυτή η συγνώμη θα μας αθωώσει ή να φροντίσουμε με το παράδειγμα μας, να τα διδάξουμε, όσο ακόμα είναι καιρός;

    ΑΦιλάκια πολλά και καρδιάς Μαρία μου! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολλές οι συγνώμες που τους χρωστάμε, αλλά είναι βαριά λέξη Στεφανία μου. Λίγοι αντέχουν να αποδεχτούν τα λάθη τους και να τσαλακώσουν τον εγωισμό τους.
      Ας μη συζητήσουμε καλύτερα τι τα ταϊζουμε, γιατί δεν θα βγάλουμε άκρη.
      Με το προσωπικό μας "παράδειγμα" πορευόμαστε λοιπόν και βλέπουμε...
      Φιλιά κι από μένα Στεφανία!

      Διαγραφή
  11. Μαρία μου,
    θαρρώ ξέρεις ότι το Τεύκρος Μιχαηλίδης είναι και ένας φτασμένος συγγραφέας αστυνομικού μυθιστορήματος στην πατρίδα μας έτσι ;
    Και εκτός αυτού τα όσα αναφέρει είναι μια τεράστια αλήθεια και ένα χαστούκι σε όλους μας.
    Σε μια κοινωνία που η λέξη "ανταγωνισμός" έχει καβαλήσει τα πάντα είναι εύλογο όλα να ισοπεδώνονται εκεί.
    Δεν έχει τελειωμό αυτή η μεγάλη κουβέντα για το τι ακριβώς κυνηγάνε τα παιδιά στην ηλικία των 17-18 ετών. Ποια χίμμαιρα, ποια αυταπάτη, ποια ματαιότητα. Σε μια χώρα που δεν παράγει τίποτα, για ποια πανεπιστήμια να μιλήσουμε και ποιες ανάγκες.
    Τέλος πάντων, σταματώ.
    Σταματώ γιατί θα χαλάσω την υπέροχη, μοναδική αναδρομή σου σε εκείνα τα αληθινά καλοκαίρια εκείνων των παλιών γενεών που τα ένιωθαν ως πραγματικά.
    Σε αυτές σου τις αναφορές θέλω να βουλιάξω και να αφεθώ σύγκορμος να τις θυμηθεί σε κάθε τους βήμα.
    Τα φιλιά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι Γιάννη μου, την ξέρω καλά τη συγγραφική του πορεία και είχα την τιμή να μιλήσω μαζί του.
      Η λέξη κλειδί είναι ο "ανταγωνισμός", που πήρε τη θέση του συναγωνισμού και της άμιλλας.
      Και ναι έχεις απόλυτο δίκιο, σε μια μη παραγωγική χώρα, είναι λίγο ανακόλουθο να ωθούμε τα παιδιά σε σχολές που δεν έχουν επαγγελματική προοπτική. Και να θεωρούμε υποδεέστερες τις τεχνικές σχολές απ' την άλλη...
      Σ' ευχαριστώ πολύ Γιάννη μου!

      Διαγραφή
  12. Δυστυχώς οι εποχες που περιγραφεις Κανελλάκι μου εχουν περάσει ανεπιστρεπτί. είναι όμορφες οι αναμνησεις αυτες για οσους τις εχουν ζησει..
    Το φταιξιμο για οτι ειναι τα παιδια μας καλό ή κακο ..ειναι δικο μας και οι απαιτήσεις μας απο αυτα πανω απο τις δυναμεις τους..τους φορτωνουμε πολλα στους αδύνατους ώμους τους!!! ένα συγνωμη δεν φτανει ματια μου..
    Αν το καταλάβουμε αυτο συντομα τοσο το καλυτερο για τα παιδια...οσο ειναι καιρός που λέει απο πανω η Στεφανία...καλο σου ξημέρωμα.. φιλω σε.



    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ξέρω αν έχουμε ακόμα καιρό Ρούλα μου, αφού έχουν φύγει ήδη χιλιάδες παιδιά στο εξωτερικό. Αυτό που είχαν ζήσει οι πρόγονοι μας με την αναγκαστική μετανάστευση για να επιβιώσουν, το ξαναζούμε σε μια κοινωνία, που υποτίθεται ότι είναι οικονομικά εξελιγμένη.
      Όπως είπε κι ο ανεκδιήγητος πολιτικός ανήρ: "Μαζί τα φάγαμε" (τα παιδιά θα συμπλήρωνα)
      Φιλιά ολόγλυκα Ρουλάκι μου♥

      Διαγραφή
  13. Λοιπον...Το ειχα ξαναγραψει πριν χρονια...Το πτυχιο του Πανεπιστημιου,ΔΕΝ εξασφαλιζει..Ουτε καν ο Μπαρμπας απο την Κορωνη...Ουτε καν τα Αγγλικα...Το μονο που εξασφαλιζει..Ειναι η θεληση,το φιλοτιμο...Να σ αρεσει η δουλεια που κανεις..Να πηγαινεις με κεφι,και να φευγεις ξεκουραστος...ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΠΕΙΣ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ...
    Εσυ βαζεις θεμα εσωστρεφειας των νεων σημερα...Που δεν θενε πλεον να βγαινουνε εξω..Θενε μονο να βρισκονται σε οθονες..Να ψεκαζονται με πλαστικες αληθειες..Με χιμαιρες..Με απιαστα ονειρα...
    Και μετα να παθαινουν ψυχικα νοσηματα..Γιατι ολα αυτα ειναι εξω απο την πραγματικοτητα..Ειναι λανθασμενη μεθοδος αντιμετωπισης των ανθρωπινων σχεσεων...
    ΑΥΤΟ νομιζω εγω,οτι ειναι ΕΚΕΙΝΟ για το οποιο πρεπει να ζητησουμε ΣΥΓΓΝΩΜΗ...Για τις χαμενες μερες στα Αγγλικα..Στα μπαλλετα,στα γυμναστηρια...
    Για την φωλια..Που μετατρεψαμε το διχτυ ασφαλειας..ΣΕ ΦΥΛΑΚΗ...!!!
    Για την υπερ εκθεση των παιδιων μας..Στα δικα μας ΘΕΛΩ...Που δεν αφησαμε χωρο..Για τα δικα τους ΘΕΛΩ....Που δεν τα ακουσαμε ποτε..Και μερικοι..Τα ΠΑΡΚΑΡΑΜΕ στα φροντιστηρια,στα σχολεια...Για να ΜΗΝ τα αναθρεψουμε...

    Γι αυτο εγω θα ζητησω συγγνωμη...!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πολύ Μαχαίρη!
      Σ' όλα αυτά που λες, συμφωνώ και τα προσυπογράφω.

      Διαγραφή
  14. Και τι δεν μου θύμισες φίλη μου...τα πάντα από την παιδική μου ηλικία..Οι επιλογές μετά νομίζω ότι είναι και λιγάκι τύχη φίλοι μου, εγώ κόντρα στην οικογένεια μου διάλεξα ότι αγαπούσα..τη ζωγραφική..δεν μετάνιωσα ποτέ.Έζησα το όνειρο μου γιατί το επάγγελμα είναι σαν το γάμο, αν δεν είσαι ευτυχισμένη μέσα σε αυτό..άνοιξε τη πόρτα και φύγε.όμως το είδα σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και στις κόρες μου με τα διπλώματα και τα μεταπτυχιακά..όπως τους τα έφερε η ζωή προχώρησαν..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπράβο σου για την τόλμη σου ν' ακολουθήσεις το όνειρό σου Γιωργία. Πρέπει να νιώθεις υπερήφανη γι αυτό. Κι αυτή η πόρτα που λες, σπάνια ανοίγει. Συνήθως συνθηκολογούμε με... ό,τι μας φέρνει η ζωή.
      Καλή δύναμη στις κόρες σου!

      Διαγραφή
  15. Και να, η Μαρία παγωτατζής απομακρύνεται ποδηλατώντας, λίγο παρακάτω τώρα διαλαλεί τα χωνάκια της, μα πώς παρασύρθηκα από την μπάλα και δεν άκουσα; Φυλάω τη δραχμή για αύριο. Αύριο θα της ζητήσω αν έχει να μου βάλει μαστίχα..

    Όσο για το κείμενο του Τεύκρου, Μαρία, μέσω ενός σχολίου σου που αναφέρεις ότι θέλει κότσια να ζητήσεις συγγνώμη όντας καθηγητής και υπηρετώντας το σύστημα κλπ, να πω ότι συμφωνώ μεν, αλλά το προχωράω και λίγο. Θέλει επίσης κότσια (και ο Τεύκρος είχε, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων), πριν φτάσεις στη συγγνώμη, να αναλώσεις όλη σου την ενέργεια, τη δοτικότητα, την αγάπη μέσα σ' αυτό το σύστημα, επινοώντας τρόπους να βλέπουν τα παιδιά έξω απ' αυτό. Να εμπνέεις, να ξεφεύγεις από πεπατημένες, να κρίνεις, να δίνεις έξω από το καθορισμένο πλαίσιο πεδία να απλωθούν οι αρετές των παιδιών. Ευτυχώς, το νωθρό, αδιάφορο, συντηρητικό δημόσιο δεν μπορεί ή δε νοιάζεται να αντιμετωπίσει αυτή τη στάση, οπότε εσύ, μέσα από το δεδομένο σύστημα, συμμαχείς με το όνειρο και προτείνεις στα παιδιά βουτιές σ' αυτό.

    Σα να τους προσφέρεις ένα παγωτό καλοκαίρι μες στο καταχείμωνο, δηλαδή! :-)

    Πολλά φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Διάλεξα τον Τεύκρο Μιχαηλίδη, ακριβώς γιατί θεωρώ πως ανήκει στην κατηγορία που περιγράφεις Διονύση. Στους δασκάλους που δημιουργούν τις συνθήκες για "βουτιές" και εναλλακτικούς τρόπους διδασκαλίας. Δεν είναι πολλοί, εσύ το ξέρεις καλύτερα αυτό. Αλλά έτσι δε γινόταν πάντα; Λες και δεν πέρασε μια μέρα απ' τα "Μαρασλειακά", τότε που οι Δελμούζος και Γληνός καθαιρέθηκαν γιατί υποστήριξαν το αυτονόητο.
      "Παγωτό στο καταχείμωνο", ή καλύτερα στο βαθύ σκοτάδι των κρατικών μηχανισμών, που αφήνουν όλους αυτούς τους φωτισμένους δασκάλους, μόνους και αβοήθητους. Θα πρόσθετα αν μου το επιτρέπεις, κι εσένα σ' αυτή την ολιγομελή λίστα.
      Καλή δύναμη Διονύση και σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  16. Μαρία μου, ένα συγκινητικότατο κείμενο με ολοζώντανες εικόνες μιας άλλης εποχής που έχει περάσει ανεπιστρεπτί δυστυχώς. Τώρα οι γονείς ή θα τα έχουν ξεχασμένα στο λιβάδι κι εντελώς κακομαθημένα ή θα πέφτουν επάνω τους κυριολεκτικά να τα πνίξουν με κάθε τρόπο. Όσο για το γραντζουνισμένο γόνατο...μμμ κάποιοι θα ήταν ευτυχείς αν κάναμε εφημερίασ στο διάλειμμα κρατώντας τα από το χέρι μη τυχόν και γρατζουνιστούν τα καμάρια τους, λες και μόνο αυτά είναι κι άλλα δεν υπάρχουν! Καταλήγουν να παρουσιάζουν ιδιαίτερες εκπαιδευτικές ανάγκες από το τίποτα...
    Ευτυχώς, υπάρχουν και οι ισορροπημένοι γονείς, αλλά δεν είναι και πάρα πολλοί στο σύνολο του ελληνικού πληθυσμού.

    Κρατώ την Πειραϊκή Πατραϊκή ως σύμβολο του ελληνικού παραγωγικού τομέα που απολέσαμε με τραγικό τρόπο και μείναμε στον άσσο... Έχω ακόμα τέτοιες πετσέτες από τη μητέρα μου και είναι σε άριστη κατάσταση! Ας προσέχαμε για όλα!

    Το κείμενου του καθηγητή λέει την πιο πικρή αλήθεια για τα παιδιά πλέον και την κοινωνία μας, όμως μια συγγνώμη είναι μεν ό,τι πιο έντιμο μπορεί να κάνεις κάποιος σε αυτή την φάση, αλλά ας μην σταθούμε μόνο σ' αυτήν! Έχουμε ευθύνη και υποχρέωση. Ας μην τα ξαναλέμε...
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ που ακούμπησες στην πετσέτα αυτή και σε ότι συμβολίζει Γλαύκη μου.
      Όπως σ' ευχαριστώ για τα σχόλια σου απ' το "σχολικό μέτωπο", που εσύ το ζεις και φυσικά τα ξέρεις από πρώτο χέρι.
      Συνήθως η εντιμότητα, συμβαδίζει με την έμπρακτη δράση. Παράδειγμα η δική σου παρουσία, αλλά και άλλων φίλων εκπαιδευτικών που ανήκουν στην κατηγορία των "ψαγμένων". Είστε και η μόνη μας ελπίδα δηλαδή.
      Τα φιλιά μου Γλαύκη μου και να κανονίσουμε για κανένα "παγωτάκι". Τι λες;

      Διαγραφή
  17. Εγώ με τη νοσταλγία είμαι ένα και τω αυτώ, οπότε καταλαβαίνεις πως όσο σε διάβαζα χαμογελούσα, καθώς ανέτρεχα στα δικά μου καλοκαίρια! ☺Τα καλοκαίρια τα γεμάτα με ήλιο, αλμύρα, παιχνίδι, γδαρμένα γόνατα και πολλή χαρά! Ίσως για αυτό ζυγίζουμε ακόμα τα πράγματα αλλιώς! Ίσως για αυτό αντέχουμε! Δεν ξέρω, μπορεί να τα βλέπω με τα δικά μου πρισματικά γυαλιά!

    Πονάω όμως όταν ακούω " έγραψα γλώσσα το παιδί το καλοκαίρι, για να βγάλει μία τάξη πιο γρήγορα" " κάνουμε φροντιστήρια το καλοκαίρι και δεν θα πάμε διακοπές" ή αυτό που κι εσύ κατέγραψες, την αγωνία τους δηλαδή για το πώς θα απασχοληθούν τα παιδιά τους το καλοκαίρι ...μην και τεμπελιάσουν". Παιδί στερημένο από παιχνίδι και ξενοιασιά ίσον αγχώδης και θλιμμένος ενήλικας!

    Ένα συγγνώμη πραγματικά οφείλουμε οι ενήλικες στα παιδιά μας, είτε γονείς, είτε εκπαιδευτικοί, ένα συγγνώμη που ούτε κι εμείς ακούσαμε για τα λάθη που έγιναν σε βάρος μας. Θέλει πολύ θάρρος κι αυτογνωσία το συγγνώμη και δυστυχώς ....υπάρχει πολλή ξηρασία!

    Πολλά φιλιά κανελλάκι μου μυρωδάτο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Λες και πρέπει ζόρι στανιό, να έχουν ένα φόβο να τους δαγκώνει την ψυχολογία. Όλο το χειμώνα είχαμε το ζόρι των μαθημάτων και των φροντιστηρίων και πάνω που τέλειωσε κι ο ορυμαγδός των εξετάσεων, αντί να πούμε ένα "ουφ - και τώρα, διάλειμμα ολίγων μηνών", ξανά-μανά ο φόβος "γιατί δεν έχουμε μαθήματα"...
    Εσύ τα ζεις κι από κοντά Αριστέα μου, οπότε είσαι η πλέον αρμόδια να μιλήσεις.
    Ας μη βγάλουμε ποτέ από πάνω μας αυτά τα πρισματικά γυαλιά, λοιπόν.
    Φιλί και ΣΛ ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Μας άφησες μπερδεμένη επίγευση, Κανελλένια μου. Απ' τη μια, η γλυκιά νοσταλγία κι η αναβίωση των παιδικάτων μας. Απ' την άλλη, η στενοχώρια γι' αυτά τα παιδιά, που καμία διαφορά δεν θα είχε εάν ζούσαν σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας. Κι έχοντας ζήσει ανέμελα, σ' αυτό το κομμάτι, αυτό το contrast μου 'ναι πολύ θλιβερό (γι' αυτό το μπαουλάκι αναμνήσεων, αυτών των παιδιών, που δεν είναι γεμάτο όσο θα έπρεπε!), καθώς νιώθω την αντίθεση και τη σημασία αυτής της ισορροπίας που πρέπει να υπάρχει.

    Χαίρομαι πάντα κάθε ανάρτησή σου, να ξέρεις.

    ΥΓ1. Καταπληκτική η φωτογραφία/μπανεράκι.
    ΥΓ2. Καταπληκτική κι η παρουσία σου στη βραδιά της Ελένης μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ να δεις πόσο χαίρομαι τέτοιες παρουσίες σαν τη δική σου Αναστασία μου!
      Τώρα βέβαια, εσύ δεν είσαι της εποχής της "Πειραϊκής-Πατραϊκής" και ως πολύ νεώτερη, αυτό το μπαουλάκι των αναμνήσεων σου, θα έχει διαφορετικά βιώματα. Ολόψυχα σ' ευχαριστώ για όλα!
      Και που πρόσεξες το μπανεράκι :-)

      Διαγραφή
    2. Αστειεύεσαι, Κανελλένια μου; ΛΑΤΡΕΥΩ τα μπανεράκια σου - έχουν πάντα αυτό το "κάτι". Αφού, πρέπει να 'σαι το μόνο μπλογκ, που όταν μπαίνω εδώ, το πρώτο πράγμα που θα κάνω είναι να χαζέψω το μπανεράκι σου - να το δω, όχι να πέσει απλά η ματιά μου εκεί. Κατά τ' άλλα, τα μπαουλάκια μας μπορεί να διαφέρουν ως προς το περιεχόμενο, αλλά έχουν κάτι κοινό: ότι κι οι δυο μας ζήσαμε αυτή την ανεμελιά και το παιχνίδι. Μεγάλωσα σε επαρχία, οπότε το καλό ήταν ότι δεν υπήρχε το σφιγμένο ζωνάρι του "πρόσεχε". Όλα τα παιδιά ξεχυνόμασταν έξω, ήμασταν μ' ένα ποδήλατο και μία μπάλα. Η καλοκαιρινή μελέτη δεν ήταν τίποτε άλλο από προαιρετικά λογοτεχνική. Άρα, μπορώ να καταλάβω πως, όπως θα έλεγες κι εσύ, κείνες οι στιγμές είναι το αντιασφυξιογόνο μας οχυρό, τόσο για κείνη τη περίοδο που το ζήσαμε όσο και για το μέλλον μας.

      Τα φιλιά μου και την αγάπη μου.

      Διαγραφή
  20. Τι ωραίο κείμενο έγραψες Μαρία!
    Ειλικρινά ΜΠΡΑΒΟ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ειλικρινά σ' ευχαριστώ πολύ Ευρυτάνα!
      Καλό μήνα να έχεις!

      Διαγραφή
  21. Τόσο πολύτιμα τα χρόνια εκείνα κι όμως ακόμα τα φορτώνουμε με άγχη... κρίμα...
    Θυμήθηκα τα ατελείωτα παιχνίδια στην πλατεία! Δεν υπήρχε μέρα που να μη σημαδέψω γόνατα και αγκώνες... ακόμα έχω σημάδια!
    Καλό καλοκαίρι! 😚

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μακάρι να μείνουν τα ίδια "σημάδια" και στα παιδιά μας!
      Σ' ευχαριστώ πολύ Αλεξάνδρα μου ♥

      Διαγραφή
  22. Τι να πρωτοπώ εγώ εδώ....τις νοσταλγικές μου αναμνήσεις από καλοκαίρια στην Αθήνα, στο Κουκάκι συγκεκριμένα με τους χωματόδρομους ,πλην των κεντρικών ασφσλτοστρωμένων δρόμων, τον λευκοντυμένο παγωτατζή που δρόσιζε τα απογεύματά μας μαζί με το αυτοκίνητο του Δήμου που κατάβρεχε τους χωματόδρομους, τις ζεματιστές πλάκες των πεζοδρομίων που χαράζαμε με κιμωλία τα ορθογώνια για το "κουτσό"....την Πειραϊκή Πατραϊκή που τύλιγε τα ανέφελα όνειρά μας στα λευκά της σεντόνια, τα λουτρά του Μπάτη και το ζαχαροπλαστείο της πλατείας που γλύκαινε με σοκολατίνες ή πάστες αμυγδάλου τα καλοκαίρια μας.....ή να ζητήσω ταπεινά συγγνώμη από τα παιδιά μου, τα παιδιά μας που μαντρωμένα στο διαμέρισμα μ΄ενα σωρό παιχνίδια και βιβλία είναι η αλήθεια και την επίβλεψη της γιαγιάς, περίμεναν εκείνο το 15θήμερο των οικογενειακών διακοπών σ΄ένα παραθαλάσσιο νοικιασμένο δωμάτιο.....Γιά τους φωτισμένους δασκάλους και παιδαγωγούς τρέφω τον μεγαλύτερο θαυμασμό και ευγνωμοσύνη και η συγγνώμη μου απευθύνεται και σ΄αυτούς, γιατί ως κοινωνία δεν μπορέσαμε και δεν μπορούμε να τους στηρίξουμε....όσο χρειάζεται ώστε να αποτελέσουν την πλειοψηφία στο Παιδαγωγικό μας σύστημα μέσω της αδιάβλητης αξιολόγησης... Καλό καλοκαίρι σε όλους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα είπες όλα! Και προσυπογράφω τη "συγνώμη" που απευθύνεις σ' αυτούς τους δασκάλους. Έχοντας δει σκηνές απείρου κάλους από μαινόμενους γονείς, που εκβιαστικά σχεδόν πιέζουν μόνο για έναν καλό βαθμό, ακυρώνοντάς τους στα ίδια τα παιδιά τους, ειλικρινά λυπάμαι. Χάσαμε το μέτρο ρε Κλαυδία, χάσαμε και τα παγωτά χωνάκια...
      Κλαυδία μου, πολύ σ' ευχαριστώ για το νοσταλγικό περίπατο που μας πήγες!...

      Διαγραφή
  23. Μας λειπεις,και ειναι βασανιστικο...!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.