H Αγία Τριάς της γαλαρίας

[17ο συμπόσιο ποίησης / συμμετοχή]

[40 χρόνια πριν…]

Με τα κοντοπαντέλονα στα ίδια τα θρανία

ένας αν ήταν άταχτος κι οι τρεις τους τιμωρία

«η αγία τριάς της γαλαρίας!» φώναζε η κυρία

τρία χεράκια απλώνονταν στο έλεος της βίτσας

τρεις χαρακιές και τρεις καρδιές

που ορκίζονταν στον αίμα τους, αιώνια φιλία.

Αρρώσταινε ο Θόδωρος με πυρετό κι οι άλλοι

ένα τσουκάλι ρεφενέ τρία κουτάλια στο φιδέ

και γυάλινο θερμόμετρο στην κάθε αμασχάλη

κουλούρι στα διαλείμματα στα τρία μοιρασμένο

στα τρία το παστέλι τους, στα τρία και η ΜΕΛΟ

χαρτάκια με ηθοποιούς και το Μικρό Σερίφη

και κοκοράκι μοιρασιά καθένας τους να γλύφει.

Τρία σκουπόξυλα-σπαθιά κι αν έβγαιναν τα φράγκα

τρία χωνάκια παγωτό βανίλια-σοκολάτα

ένα πατίνι ξύλινο κι οι φτέρνες τους για φρένο

«καθένας μια κατεβασιά» ήταν συμφωνημένο

βογκάγανε τα ρουλεμάν ξεκούφαινε η τραβάγια

ματώνανε τα χρόνια τους μα είχανε κουράγια.

 Εφηβομεγαλώνανε...

το πρώτο γρέζι στη φωνή και χνούδι στ’ αχειλάκι

χτένι, μπριγιόλ και τρεις φωνές «12.00 θα’σαι σπίτι!»

το πρώτο πάρτι με βερμούτ και στο πικάπ “oh mon amour”

με το δισκάκι του Christophe το πρώτο καρδιοχτύπι

«Τα φτιάξατε;» ο ένας τον άλλο ρώταγε δειλά καθώς γυρνούσαν

«Προχώρα ρε κι αργήσαμε, θα πέσει απανταχούσα!...»

[40 μέρες πριν…]

«Στην πρώτη μας κατεβασιά, οι άλλοι δυο μια αγκαλιά»

ήταν συμφωνημένο…

Χειμώνες στο Αλκυονίς, στο Βοξ τα καλοκαίρια

ο Θόδωρος πάντα μπροστά να τους κερνάει σινεμά

«τρία για γαλαρία», με πασατέμπο και μπυράλ...

Σε τούτη την κατεβασιά, ορφάνεψε η παρέα•

ο Τάκης και ο Στέφανος πήγαν απόψε σινεμά

με τρία εισιτήρια θα πέσει η αυλαία

πίσω γαλαρία, ανάμεσά τους μια κενή, η θέση η δική του

όλοι μαζί όπως παλιά, σε μια ανάποδη τροχιά

να βλέπουν τη ζωή του...

5... 4... 3... 2... 1...

μια μηχανή που πέταξε ψηλά...

και μια στριγκλιά γι αντίο...

«Να προσέχεις μπαμπά»...

έρωτες, γάμοι και παιδιά...

χακί, σχολείο, γειτονιά...

«Η Αγία Τριάς της Γαλαρίας!» φωνάζει η κυρία

Κι ο  Θόδωρος θα πάρει απόψε

την πρώτη του απουσία…

Συμμετείχε στο 17ο Συμπόσιο Ποίησης που έτρεξε στο στέκι της Αριστέας (θεσμός πλέον). Ευχαριστώ ολόψυχα την οικοδέσποινα που μας παραχώρησε απλόχερα ένα φουλ πακέτο “ποιητικών αποδράσεων”, εν μέσω καύσωνα, πυρκαγιών, γκρίνιας και άλλων “ωραίων” που στιγμάτισαν αυτό το καλοκαίρι μας. 

Κι ένα λαχανιασμένο αλλά γεμάτο ικανοποίηση «Μπράβο!» στη συντροφιά των φίλων, που συμμετείχαν, διάβασαν και σχολίασαν.

Εις το επανιδείν λοιπόν…

Φωτογραφίες απ’ το διαδίκτυο

Τραγούδι παρακαλώ!...

Η  αναμνηστική πληροφορία του μήνα: το Απάγκιο κλείνει αισίως τα τέσσερα χρόνια του. Έτσι, για να κρατάμε ένα μπούσουλα του χρόνου και του χάρτη που διασχίζουμε παρέα.  Αν μπορούσα να κάνω μια πρόποση παρέα με τους φίλους που απαγκιάζουμε συντροφιά όλα αυτά τα χρόνια, θα ήταν να συνεχίσουμε να μετράμε χειμώνες και καλοκαίρια όλοι μαζί, με τις χαρές και τις στεναχώριες μας, με τις συγκινήσεις και τις απογοητεύσεις μας… Σε πείσμα της εποχής των «κλεμμένων ονείρων», ν’ αφήνουμε τις πόρτες μας ξεκλείδωτες και να στήνουμε κάθε βράδυ τα μικρά μας πηγαδάκια, με κουβέντες ουσίας, ή και άνευ… Σας ευχαριστώ ολόψυχα για τη συντροφιά σας κι όλα όσα μοιραζόμαστε τόσα χρόνια· στη σοβαρότητα που απαιτούν οι ρημάδες οι περιστάσεις, μια φευγαλέα βόλτα με φίλους είναι λυτρωτική! Και ανέξοδη ε; Όσο κοστίζει ένα μαλλί της γριάς…

 Χεράκι και φύγαμε για τις ουσίες. Σ’ ένα μπαρ που ναυάγησε η αυγουστιάτικη σελήνη μας. Στην παγκόσμια ημέρα της γάτας ανήμερα –όσο να πεις, ήταν μια σατανική σύμπτωση- πήρε αγκαλιά  την κιθάρα της και μας είπε «Και πάλι χαίρετε»… Στο ομώνυμο διπλό άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 2009, η Αρλέτα σ’ ένα ρεσιτάλ χιούμορ και αυτοσαρκασμού έγραφε:

//Αν δεν είναι του γούστου σας, πετάξτε το γρήγορα στα περιστέρια. Αν είναι, θα χαρώ χαρά μεγάλη η νεκραναστημένη. Βγήκα από τα πέτρινα χρόνια μου με χρέη προς όλους όσους στάθηκαν δίπλα μου και τους ευχαριστώ από καρδιάς, ως τον τελευταίο που έστειλε e-mail ή έκανε μια προσευχή όταν την χρειαζόμουνα τόσο. Και ήταν πολλοί, πολύ περισσότεροι απ’ ό,τι μπορούσα να φανταστώ. Ζητώ συγνώμη, δεν το ήξερα. Ελπίζω κάτι να τους προσφέρω και τώρα. Και πάλι χαίρετε, φίλοι μου. Ευχαριστώ από καρδιάς!... //

Δεν είναι πως αιφνιδιαστήκαμε. Είναι που χάσαμε έναν δικό μας άνθρωπο που κράταγε γερά τόσα χρόνια, που μέσα απ’ τις οδύνες της αρρώστιας, μας μεθούσε με τις μελωδίες της και ξεσκέπαζε τις ανασφάλειες και τα πάθη μας. Σαν να στοιχηματίζαμε κάθε φορά όλοι μας πως κι αυτή τη μάχη με τον «Κύριο εκεί πάνω» θα τη νικήσει, πως η αγάπη μας την κάνει άτρωτη και πως θα ξαναβγεί με την κιθάρα της σε μια συναυλία να νανουρίσει τα ανήσυχα βράδια μας. Να μας καθησυχάσει, πως πάει… πέρασε κι αυτός ο εφιάλτης:

Σώπα ησύχασε πια
έχεις περάσει πολλά
Νάνι και όνειρα γλυκά χρωματιστά
όνειρα ζαχαρωτά
ήταν όνειρο κακό εφιαλτικό
μα πέρασε κι αυτό
κάπνισε μια ρουφηξιά,
πιες μια γουλιά νεράκι δροσερό…

[απ’ το τραγούδι «Όνειρα ζαχαρωτά»]

Είναι μια παλιά της συνέντευξη στην ΕΤ1 που θα ήθελα πολύ να μοιραστώ μαζί σας, έτσι σαν κέρασμα για τη γιορτή μου. Όχι πως της ταιριάζουν μνημόσυνα και δακρύβρεχτα κειμενάκια. Πείτε πως πίνουμε παρέα μια batida de coco και ξαναπιάνουμε απ’ την αρχή της ζωής της το νήμα· τα ξεδιπλώνει όλα ήρεμα, μελωδικά, με καταπληκτικό λόγο, αφοπλιστική ειλικρίνεια και αξεπέραστο χιούμορ. Αχ Μπέμπα… 

Εύχομαι ολόψυχα Καλή Παναγιά να έχουμε!

Κι αντί για πανηγύρια και μπερδέματα, ας πετάξουμε ό,τι μας βαραίνει, να ξαλαφρώσει λίγο η ψυχή «σαν το φτεράκι μιας μέλισσας»…

Λίγη Κρήτη στο αλουμινόχαρτο

Ευτυχώς βρέθηκε λίγος χώρος ελεύθερος. Κάτι τα θυμαρόμελα, κάτι οι τσικουδιές και τα κριθαροκούλουρα, τίγκαρε το όχημα. Σε κάποιες μικρές σχισμές όμως ανάμεσα στα πακέτα, στριμώξαμε λίγες μυρωδιές κι αγκαλιάσματα, για να βγάλουμε το χειμώνα στην Αθήνα. Ζόρικο να επιστρέφεις από Κρήτη. Στην κουπαστή του καραβιού καθώς ξεμακραίνει η πλωτή πολυκατοικία απ’ το λιμάνι, έχουν ήδη ξεκινήσει οι αναδρομές να γυρνοβολάνε τριγύρω σαν τα γλαροπούλια.

Μπορεί να είχα τη λαχτάρα να σφίξω στην αγκαλιά μου αγαπημένα πρόσωπα, ωστόσο η πυξίδα ήταν κολλημένη στο γειτονικό Ηράκλειο. Οι συνεννοήσεις έγιναν, ορίστηκε το πολυπόθητο ραντεβού και σ’ όλη τη διαδρομή είχαμε ζωντανό πλοηγό την Ρούλα να μας καθοδηγεί πώς θα φτάσουμε στο σπίτι της. Η υποδοχή στο δρόμο –γιατί μας περίμενε στημένη σε μια υπερυψωμένη γωνιά για να έχει ορατότητα στα διερχόμενα αυτοκίνητα- ήταν αξέχαστη.

 Δεν θυμάμαι πώς πέρασαν οι λίγες ώρες που μοιραστήκαμε μαζί της και με τον υπέροχο Γιώργη της. Είναι τα κενά μνήμης που δημιουργούνται σε στιγμές έντονης φόρτισης και χαράς. Ξεφυλλίζοντας σήμερα τις φωτογραφίες μας, ανακαλώ την ξύλινη πολιτεία του Γιώργη της, τις αριστοτεχνικές μινιατούρες σπιτιών που έχει κατασκευάσει, τα ρολόγια και τα ξύλινα μικροαντικείμενα που είναι φινιρισμένα από χέρι μαστόρικο και φυσικά το θρυλικό σιντριβάνι της αυλής που έχει επενδυθεί στο χέρι με ψηφιδωτά κοχύλια και πετράδια, όπως και το πλακόστρωτο δάπεδο. Το μικρό εργαστήρι της Ρούλας μας, θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί ως γκαλερί τέχνης. Μια πανσπερμία αντικειμένων βαλμένων σε απόλυτη τάξη· απ’ τη ραπτομηχανή μέχρι τον υπολογιστή της και απ’ τις χαρτοπετσέτες για ντεκουπάζ μέχρι τα πινέλα και τις ακουαρέλες της.

Φεύγοντας απ’ το μαγευτικό Σμαραγδόσπιτο, πήραμε μαζί μας το παραδοσιακό προϊόν της Κρήτης. Το αλουμινόχαρτο. Μαζί με τα πεντανόστιμα μυζηθροπιτάκια της, μας τύλιξε τη συγκίνηση και την ατόφια αγάπη που κρύβει μέσα της. Τα αλουμινόχαρτα της Ρούλας, της μάνας, των συγγενών και των φίλων, είναι πια μια γλυκιά ανάμνηση γεύσεων και μυρωδιών. Έχει απομείνει όμως το βαζάκι της με γλυκό του κουταλιού, σοροπιασμένο και δαντελοστολισμένο. Να θυμίζει τις ωραίες στιγμές μας και να διατηρεί τη γλυκιά προσμονή για το επόμενο ταξίδι…

 Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού σε όλους και είθε να επιστρέφουμε όλοι με τις αποσκευές μας γεμάτες χαμόγελα και αισιοδοξία!

Η παρουσίαση και οι [ακριβές] παρουσίες

Το ραντεβού ήταν για την Τετάρτη που μας πέρασε στο Περαχώρι της Μεταμόρφωσης. Με την ασφυκτική ζέστη των ημερών, σκεφτόμουν πόσο ωραίο θα ήταν να διακτινιζόμασταν ξαφνικά όλοι μαζί στο Περαχώρι των Ανωγείων. Να πιούμε τις ρακές μας στη σκιά του Ψηλορείτη και να δροσιστούμε στο φυσικό κλιματιστικό που αναβλύζει απ’ τα πανάρχαια μονοπάτια του. Ωστόσο, μια χαρά αποδείχτηκε και το Περαχώρι της Μεταμόρφωσης• η παρέα είναι που μετράει άλλωστε.

Όλοι οι φίλοι τίμησαν και τήρησαν με το παραπάνω την προτροπή της πρόσκλησης  [ελεύθερη είσοδος μόνο με  την επίδειξη καλής διάθεσης].

Ο φιλόξενος χώρος του Φώτη πλημμύρισε από νωρίς με παρέες, χαμόγελα, συστάσεις, αγκαλιές, συγκίνηση, τρακ, αμηχανία και τα πρώτα ποτηρο-τσουγκρίσματα.

Ο Γιώργης έκανε πρόβα στο μαντολίνο του. Ο Θάνος στο φωτογραφικό του εξοπλισμό. Οι εθελοντές «φωτογράφοι» που προσφέρθηκαν να καταγράψουν τη βραδιά, έστηναν τα τρίποδα και τους φακούς τους.

Κάτι ξέμπαρκοι πελάτες που έτρωγαν ήδη στο μαγαζί, ενώθηκαν στην παρέα μας, παρακολούθησαν την παρουσίαση κι ήρθαν στο τέλος για βιβλία και ευχές. 

Ομολογώ πως η συγκίνηση χτύπησε κόκκινο, έπαθα ένα ωραιότατο τρακ και η παρουσία του μικρόφωνου κορύφωσε τον πανικό μου.

Τέλος καλό, όλα καλά. Είχα δυνατούς «συμπαρουσιαστές» και μια υπέροχη εξέδρα να μας τυλίγει προστατευτικά στις ματιές τους. Πότε χαρούμενες και πότε μια ιδέα υγραμένες. Η προσδοκία πάντως επετεύχθη. Αφήσαμε για λίγο στην άκρη το άχθος της καθημερινότητας κι αφεθήκαμε στο παιχνίδι του λόγου και στην ταλάντωση μεταξύ συγκίνησης και χαράς. 

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους αφανείς φωτο-ρεπόρτερς που αποθανάτισαν τις στιγμές που μοιραστήκαμε. Στον καλό συνάδερφο Άντζελο Καρβούνη και στον εκλεκτό φίλο Στέφανο Ξηρουχάκη. Σύντομα θα έχουμε ετοιμάσει και το βίντεο για να το μοιραστούμε και με τους φίλους που είναι στην επαρχία. 

Το βιβλίο έχει πάρει  πλέον το δρόμο του και είναι σε πολύ καλά χέρια.

Εκφράζω την απέραντη ευγνωμοσύνη μου στους φίλους που με τίμησαν με την παρουσία τους. Ειλικρινά δεν περίμενα τέτοια προσέλευση και τόσο τιμητική υποδοχή. 

Ξανασμίξαμε μετά από χρόνια με παλιούς-καλούς φίλους, αγκάλιασα πολυαγαπημένα πρόσωπα απ’ τη μπλογκογειτονιά μας, το Κατερινάκι, την Ελένη, την Μαρία-Νικόλ και  η απόλυτη έκπληξη ήταν η παρουσία του Νίκου Πιλάβιου με την γλυκύτατη Στεφανία μας. Ξαφνιάστηκα με την παρουσία εκλεκτών συνδημοτών που δραστηριοποιούνται στα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης μας, καθώς και γνώριμων προσώπων που δεν περίμενα ότι θα ανταποκριθούν στην πρόσκληση. Από συναδέρφους, μέχρι παλιές συμμαθήτριες απ’ τις σχολές γονέων, καθώς  και συν-γυμναζόμενες στο αθλητικό τμήμα του δήμου μας, συμπεριλαμβανομένης και της γυμνάστριας μας. Όπως έμαθα αργότερα, είχαν αλλάξει το πρόγραμμα της μέρας για να προλάβουν να έρθουν. 

Κλείνοντας, θέλω να ευχαριστήσω τους φίλους-συμπαρουσιαστές μου, κάτι ανθρώπους-διαμάντια που με μεγάλη επιφύλαξη τους είχα ρωτήσει πριν μέρες, αν θα ήθελαν να βρεθούμε ομοτράπεζοι στην παρουσίαση του βιβλίου. Η ανταπόκρισή τους ήταν πολύ συγκινητική. Στον ελάχιστο χρόνο που είχαμε, γεφυρώσαμε αποστάσεις –αφού η Δήμητρα ήταν εκτός Αθηνών και ο Θάνος εκτός Ελλάδας- και μέσω μηνυμάτων και τηλεδιασκέψεων (ούτε στο γιούρογκρουπ τόση οργάνωση), στήθηκε το πάνελ. Η γνωριμία μεταξύ τους έγινε τη βραδιά της παρουσίασης και σχεδόν όλα κύλησαν αυθόρμητα, δίχως προετοιμασίες και πρόβες. Σαν υστερόγραφο, καταθέτω την άφατη συγκίνησή μου για την ευσύνοπτη παρουσίαση του Γιώργου Δαμιανού, που μου έκανε την τιμή να εμπιστευτεί και να υιοθετήσει στις εκδόσεις του τις «Ιστορίες της διπλανής κρίσης».  Αν και γνωριζόμαστε ελάχιστα, αφηγήθηκε με ακρίβεια τις εσωτερικές μου αναζητήσεις και όλες τις κρυφές μου επιδιώξεις όταν έγραφα αυτές τις ιστορίες. 

Δήμητρα, Γωγώ, Θάνο και Γιώργο… σας ευχαριστώ!