Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου 2017

Προανάγνωση στο Γεντί-Κουλέ

Στη φυλακή, μας είχαν καταδικάσει σε θάνατο. Στο πρώτο στρατοδικείο που πέρασα, είχα καταδικαστεί τρεις φορές σε θάνατο, κάτι ισόβιες, κάτι τέτοιο και ήμασταν στο κελί των μελλοθανάτων και περιμέναμε να μας εκτελέσουν στο Εφταπύργιο του Γεντι-κουλέ. Τα κελιά εκείνα, μέσα στον τοίχο, κατασκότεινα. Εμείς οι τρεις μέναμε στο τέταρτο κελί, που απέναντι στο διάδρομο, είχε ένα μικρό φεγγίτη τόσο δα, με κάγκελα. Του κελιού η πόρτα είναι σιδερένια και έχει απλώς τον χαφιέ που λέμε, ένα μικρό παραθυράκι, μισοφέγγαρο, που τη μέρα είναι ανοιχτό. Σε κάποια φάση της μέρας, κάποιες αχτίδες του ήλιου χτυπούσαν στον φεγγίτη και περνούσαν τον χαφιέ της πόρτας και σκάγανε στον τοίχο του κελιού. Οι δικοί μας, μας φέρνανε τρόφιμα τότε. Συνήθως ήταν τυλιγμένα σε εφημερίδες τότε, ή σε χαρτιά από περιοδικά, κι όταν έσκαγε εκεί ο ήλιος, επειδή το Κόμμα έλεγε τότε ότι σε όποιες συνθήκες κι αν βρίσκεται ένας κομμουνιστής, πρέπει να διαβάζει.  Ο Ζαχαριάδης έλεγε: «Αγάπα το κελί σου, τρώγε όλο το ψωμί σου, διάβαζε πολύ». Γονατίζαμε λοιπόν, ήμασταν δύο αγράμματοι, ο άλλος ήξερε γράμματα, και κολλάγαμε το χαρτί εκεί που χτυπούσε ο ήλιος και βλέπαμε και προσπαθούσαμε να διαβάσουμε. Ο άλλος δεν ήξερε να τονίζει. «Οι παπίες», έλεγε – «οι πάπιες», του έλεγα εγώ. Έτσι μαθαίναμε τις λέξεις να τις βλέπουμε τυπωμένες στο χαρτί. Πήραμε αναστολή από την εκτέλεση και συναντηθήκαμε με τους άλλους στο θάλαμο. Υπήρχαν εκεί τα παιδιά της ΕΠΟΝ, τα οποία ήτανε κυρίως φοιτητές, μεταξύ αυτών ο μακαρίτης ο μεγάλος μας ποιητής ο Μανόλης Αναγνωστάκης, όπου αυτοί ανέλαβαν να με μάθουν να διαβάζω. Την πρώτη φορά που απομυθοποίησα στο γραμμένο χαρτί μια πρόταση, ήμουν ευτυχής. Μετά, αγάπησα τόσο πολύ το διάβασμα, με γοήτευε τόσο πολύ αυτό το γραμμένο χαρτί, ώστε όπου έβλεπα βιβλίο, το διάβαζα.
 ‘’Πώς μάθατε ανάγνωση και γραφή;’’



Αφιερωμένο σ’ όλους τους νεανικούς ώμους που σηκώνουν και πάλι στο αρασέ, το βάρος μιας νέας σχολικής χρονιάς.
Απ’ την άγρια εποχή που διηγείται ο Μίσσιος στα βιβλία του, ο κόσμος προόδευσε, τα κελιά εκσυγχρονίστηκαν και τα σχολεία επίσης.
Τίποτα όμως, εκτός απ’ την τεχνολογία και το πέρασμα στην εποχή της υπερκατανάλωσης, δεν άλλαξε επί τους ουσίας.
Εμείς γκρινιάζουμε για τις ατέλειωτες ώρες που σπαταλάτε στα κινητά και στα τάμπλετ, σας τη λέμε κιόλας που δεν βγαίνετε έξω για παιχνίδι, αναμασώντας τις ένδοξες εποχές που υπήρχαν γειτονιές και αλάνες. Λες κι έμεινε άχτιστη γωνιά, αμπάζωτο ρέμα και άκαφτο δασάκι για να παίξετε...

Κι εσείς με τη σειρά σας, θα γκρινιάζετε στα μελλοντικά παιδιά σας, γιατί θα είναι βυθισμένα μονίμως σε μια τρισδιάστατη μάσκα, θα ζουν σε εικονικό περιβάλλον και τα παιχνίδια τους θα συντροφεύουν μόνο  μοντέλα και γραφικά.
«Εμείς στην ηλικία σας, επικοινωνούσαμε ο ένας με τον άλλο, στέλναμε sms και emotions, παίζαμε ομαδικά παιχνίδια στο ίντερνετ, ανεβάζαμε φωτογραφίες, συναντιόμασταν στα σόσιαλ μίντια... το φέις άραγε, το θυμάται κανείς σας σήμερα; εδώ θα παίρνετε ύφος σαν κι αυτό που έχουμε εμείς τώρα, όταν υπερασπιζόμαστε το παλιό μας σχολικό λεύκωμα και τις κιτρινισμένες φωτογραφίες απ’ την πενταήμερη εκδρομή- δουλεύαμε το μυαλό και κυρίως τα χέρια μας... οι αντίχειρές μας κινιόντουσαν με ασύλληπτες ταχύτητες... ενώ εσείς τι κάνετε;… όλη τη μέρα απαθείς,  στην εικονική κοσμάρα σας!...»

Κι όσο θα περνάμε από τεχνολογία σε τεχνολογία, τα λόγια του Ζαχαριάδη θα γίνονται και πιο επίκαιρα θα το δεις, πως κάθε γενιά κάτω από έναν φεγγίτη θα πορεύεται κι όλο θα βρίσκονται μικρές αχτίδες να τρυπώνουν στα κελιά, για να σου μάθουν σωστό τονισμό. Των λέξεων, των φράσεων, του ανθρώπου και της ιστορίας του.

Στα σχολικά βιβλία μιας άλλης εποχής, χαράζαμε με κόκκινο μελάνι, τα δικά μας θυμητάρια για τους ήρωες της νιότης μας.
Κουμής και Κανελλοπούλου, άγρια δολοφονημένοι έναν παλιό Νοέμβρη, στη διάρκεια πορείας για τους ήρωες του Πολυτεχνείου. Οι ένοχοι; Aτιμώρητοι.
Μιχάλης Καλτεζάς: πέντε χρόνια αργότερα, τις ίδιες μέρες του Νοέμβρη, δολοφονείται πισώπλατα ένας δεκαπεντάχρονος μαθητής που συμμετείχε στην ειρηνική πορεία. Ο ένοχος; Πρωτόδικη καταδίκη δυόμιση χρόνια και αθώωση σε δεύτερο βαθμό. Οι συνένοχοι; Ατιμώρητοι.

Κι όσο προόδευε ο κόσμος μας παιδί μου, ήρθαν τα δικά σου θυμητάρια, με τους νεώτερους ήρωες, γιατί μπορεί ν’ αλλάξαμε διάκοσμο παιδί μου, μα το τέρας δεν αλλάζει συνήθειες και δε χορταίνει ποτέ...

Αλέξης Γρηγορόπουλος, ο συμμαθητής, ο φίλος, το αγόρι που ήταν στην ίδια ηλικία με τα παιδιά μας ξαναζούσαμε την επανάλειψη του εφιάλτη, την ίδια ιστορία απ’ την αρχή, πιο ανατριχιαστική και πιο προκλητική αυτή τη φορά.

Πάλι πισώπλατη εκτέλεση, πάλι μια δήθεν “ατίθαση” σφαίρα που εξοστρακίστηκε απ’ το όπλο ενός αστυφύλακα, πάλι η ίδια λάσπη απ’ τους μεγαλοδικηγόρους υπεράσπισης “αποκλίνουσα συμπεριφορά του θύματος, με χωρισμένους γονείς, φόραγε και σκουλαρίκι κι άλλα γλυκανάλατα...”, πάλι παραιτήσεις υπουργών που δεν έγιναν δεκτές απ’ την πολιτική ηγεσία (τι πρωτότυπο!), πάλι ποινές στα μαλακά και πάντα ένα ερώτημα να αιωρείται: πώς πληρώθηκαν αλήθεια οι πιο ακριβοί μεγαλοδικηγόροι που ανέλαβαν την υπεράσπιση και των δύο υποθέσεων; Και οι δύο θύτες, προέρχονταν από ταπεινές και φτωχικές οικογένειες, κάτι που χρησιμοποιήθηκε ως υπερασπιστικό όπλο στις δίκες τους.


«…για όσους με πρόδωσαν με πίσω μαχαιριές, θέλω να ξέρουν ότι... 
σιγά μη κλάψω  να ‘ρθούνε να με βρουν, τους περιμένω και σιγά μη φοβηθώ!»
Τραγούδαγε ο Παύλος, το γελαστό παιδί, ο χαρισματικός άνθρωπος, ο έντιμος αγωνιστής που δεν φοβήθηκε να ριχτεί στην αγέλη των θηρίων. Η συνέχεια του Λαμπράκη, του Παναγούλη, του Σωτήρη Πέτρουλα, του Διομήδη Κομνηνού, του Αυγουστίνου Δημητρίου και όλων των ηρώων για τους οποίους δεν θ’ ακούσεις –πιθανόν- τίποτα και ποτέ. Το πλυντήριο της ιστορίας, συνδέεται χρόνια τώρα, με το χωνευτήρι των ηρώων. Για να μη λες πως δεν υπάρχουν πρότυπα στη γενιά σου και για να μη βαυκαλιζόμαστε κι εμείς οι μεγάλοι, πως δεν υπάρχουν πια νέα παιδιά που αρθρώνουν λόγο και αγωνίζονται για δικαιώματα, για ισότητα και για δικαιοσύνη.

Καλή σχολική χρονιά να έχεις και μακάρι να βρεθούν κοντά σου φωτισμένοι δάσκαλοι που θα σε μάθουν σωστή ανάγνωση!

φωτογραφίες απ' το διαδίκτυο

46 σχόλια:

  1. Για άλλη μια φορά μας συγκίνησες και μας "αφόπλισες" καταθέτοντας αλήθειες και γεγονότα!
    Δεν έχω τι να πω...νιώθω πως τα είπες όλα!

    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Mακάρι να σκάλισα λίγο τη μνήμη μας, για να συνδέουμε σωστά τα γεγονότα.
      Σ' ευχαριστώ πολύ Μαρία μου!

      Διαγραφή
  2. Κράμα αγνού αγωνιστή και ψυχής καθαρής, ο Μίσσιος. Ανεκτίμητη η κληρονομιά που άφησε.
    Χρέος μας να τον μνημονεύουμε μαζί με την Ιστορία που εντέχνως "ξεχνιέται", διαγράφεται, ξαναγράφεται, διαστρεβλώνεται, ξεπλένεται.
    Τα πρότυπα δεν έχουν -και δεν πρέπει να έχουν- ηλικία, είναι -και πρέπει να είναι- αειθαλή.
    Το κακό είναι ότι η (ανούσια, σε άλλες περιπτώσεις) αναφορά στο παρελθόν, η "παρελθοντολατρεία", φέρνει μοιραία στο νου τις εποχές που οι αγωνιστές δεν αποτελούσαν "φωτεινές εξαιρέσεις", αλλά κεφάλαια ολόκληρα στην Ιστορία που σήμερα σπιλώνεται από Μουμτζήδες και (αναρίθμητους) "κυρ-Παντελήδες".

    Μακάρι να'ταν εφικτό, το γραπτό σου αυτό να μοιραζόταν σε όλους τους μαθητές, απ' άκρη σ' άκρη της χώρας!

    Πολλά φιλιά, καλό βράδυ, Μαρία μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κανονικά δεν θα έπρεπε να είχαμε τέτοια πρότυπα σε μια "δημοκρατική" χώρα. Θα μπορούσαμε να είχαμε νέους που διαπρέπουν και που η πολιτεία τους παρέχει τα μέσα για να διακριθούν. Αντί να τους παίρνει τη ζωή και ν΄ αφήνει στο απυρόβλητο τους εγκληματίες.
      Σ' ευχαριστώ πολύ Νατάσα μου και το καίριο σχόλιο σου!

      Διαγραφή
  3. Μακάρι να βρεθούν φωτισμένοι δάσκαλοι να μάθουν σωστή ανάγνωση ζωής στα παιδιά. Γιατί αν υπάρξουν θα υπάρχουν και ήρωες πάντα. Το ότι μένουν ατιμώρητοι οι υπεύθυνοι δεν μειώνει τον ηρωισμό τους. Αυτός εμπνέει. Γιατί η δικαιοσύνη δεν συναναστρέφεται τον ηρωισμό.
    Μεστή συμμετοχή πλήρης νοημάτων απαραίτητα για τα παιδιά του σήμερα και του αύριο
    Να σαι καλά Μαρία μου
    Καλό σου Σαββατόβραδο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η δικαιοσύνη δεν έχω καταλάβει πώς στρέφεται τελικά Αννούλα μου. Αλλού εξαντλεί την αυστηρότητά της κι αλλού αλληθωρίζει και σφυρίζει κλέφτικα.
      Σ' ευχαριστώ πολύ, ευχές για μια όμορφη εβδομάδα!

      Διαγραφή
  4. Ειλικρινά, Μαρία, με καθήλωσες! Στην ομίχλη και τη βαρβαρότητα των καιρών, το κείμενό σου είναι φτιαγμένο για σεμινάριο!
    Το ξαναδιαβάζω και μένω σκεπτικός, σιωπηλός και αμήχανος.

    Πέρασα στα σχόλια και διαβάζω το δεύτερο της Анастасия. Με καλύπτει και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.
    Αυτά τα λόγια θα ήθελα να γράψω κι εγώ αλλά με πρόλαβε. Αλλωστε δεν ξέρω αν θα μπορούσα να το κάνω τόσο καλά όσο το έκανε εκείνη. Δεν θα μπορούσα.

    Συγχαρητήρια, Μαρία!
    Τα σέβη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το θέμα είναι να κρατήσουμε την ουσία και να μην περνούν στη λήθη τέτοια εγκλήματα Στρατή μου.
      Μέσα απ' τη συλλογική μας μνήμη θα μείνουν ζωντανά αυτά τα παιδιά.
      Σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  5. Ευχαριστούμε, Μαρία, που μας θυμίζεις οτι κάθε γενιά έχει τη δική της πορεία και βάζει το δικό της λιθαράκι σε αυτό που παραδίδει. Καλό είναι να μην το ξεχνάμε και να αγαπάμε όλες τις γενιές γι αυτό που έδωσαν, αυτό που δίνουν και αυτό που θα δώσουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελπίζω σε πιο ειρηνικά χρόνια για τις γενιές που θα'ρθουν.
      Ερμίνα μου να'σαι καλά!

      Διαγραφή
  6. Καλημέρα Μαρία μου
    "Αυτά τα πρόσωπα δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό..."
    Αυτό μου έφερες στο νου
    Ένα κείμενο επαγρύπνησης και μνήμης

    Να είσαι καλά μάτια μου ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι.
      Όσο υπάρχουν αβόλευτα πνεύματα, μπορούμε ακόμα να ελπίζουμε.
      Σ' ευχαριστώ Ελενάκι μου♥

      Διαγραφή
  7. Θα ξεκινήσω ζητώντας συγνώμη για το τεράστιο σχόλιο που ακολουθεί, αλλά επειδή είχα τη τύχη να γνωρίσω τον Χρόνη Μίσσιο μερικά χρόνια πριν φύγει, την κόρη του και την αξιόλογη σύντροφο του Ρινιώ, θα παραθέσω τί έγραψε για τους νέους η Ρινιώ :
    "Να μη φοβούνται τα όνειρά τους. • Να μην τσιγκουνεύονται την αγάπη - γιατί και η αγάπη έχει κόστος. • Να εμπιστεύονται τη δύναμή τους, κι ακόμη να ξέρουν πως: – Η φιλοπατρία δεν αντιστρατεύεται τον διεθνισμό, δηλαδή τη συνεργασία των λαών. – Τον διεθνισμό τον αντιστρατεύεται η παγκοσμιοποίηση που εξαθλιώνει τους λαούς τον έναν μετά τον άλλο, προς δόξαν του κεφαλαίου και των πολυεθνικών. – Η φιλοπατρία είναι άλλο και άλλο η πατριδοκαπηλία και ο μιλιταρισμός. Οποιος αγαπά την πατρίδα του δεν σημαίνει πως πρέπει να μισεί τις πατρίδες των άλλων ανθρώπων. – Τέλος, πατρίδα όλων των πατρίδων είναι ο πλανήτης μας και το περιβάλλον, όπου κανένα σύνορο δεν ισχύει και όπου η ευεργεσία ή η απειλή είναι τα μόνα που ισχύουν για όλους, δικαίους και αδίκους. Αυτά, κι ας είναι κάτι σαν ελάχιστο μνημόσυνο στη μνήμη του Χρόνη, που έφυγε πριν από δύο χρόνια, και των άλλων εραστών του ονείρου της κοινωνικής δικαιοσύνης".
    Ένα τεράστιο ευχαριστώ Μαρία μου και γι αυτή την ανάρτηση που είδε το φως χάρη στην προτροπή της Αλεξάνδρα μας, στο woman's magazine!

    Πολλά πολλά ΑΦιλιά καρδιάς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στεφανία μου! Τι όμορφα τα λόγια της!Ξεκάθαρα κι απλά! Έτσι όπως τα χρειάζεται σήμερα η νεολαία για να ξεφύγει από το βούρκο της ενημέρωσης.

      Διαγραφή
    2. Στεφανία μου την έχω διαβάσει τη συνέντευξή της και είναι συγκλονιστική. Όλες οι αλήθειες συμπυκνωμένες σε λίγες γραμμές. Ωραίοι άνθρωποι κι οι δυο τους!
      Σ' ευχαριστώ πολύ για την παράθεσή σου!

      Διαγραφή
  8. Πού να πρωτοσταθώ;;; Με ποιο από όλα να ανατριχιάσω;;; Θύμισες που τρυπάνε την καρδιά, Μαρία. Και κάτω από την ομπρέλα του Μίσσιου μπαίνουν σε σειρά και πάνε στο μυαλό να του πουν πως οι ιδέες δεν πεθαίνουν!
    Τα παιδιά, οι νέοι, χρειάζονται το παράδειγμά μας και τη στήριξή μας.
    Θέλω να αφήσω μια ευχή στο εξαιρετικό κείμενό σου: να γίνουμε ο ένας δάσκαλος του άλλου, η αχτίδα που θα τρυπώσει σ' όλων των ειδών τα κελιά.
    Θέλω και να σε ευχαριστήσω για τη συμμετοχή σου, χορταστική και συγκινητική, δίνει πνοή!
    Να είσαι καλά, Μαρία μου και να μοιράζεσαι μαζί μας την αγαπημένη μας πένα σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ σ' ευχαριστώ με τη σειρά μου Αλεξάνδρα, που ρίχνεις στο τραπέζι τέτοια θέματα.
      Κι ας τρυπούν τις καρδιές μας, δεν πειράζει. Η ιστορία μας είναι και οφείλουμε να την υπερασπιζόμαστε.
      Καλή συνέχεια να έχεις!

      Διαγραφή
  9. Θα ήταν αγένεια, εγώ μια μικρή κι ασήμαντη αρτίστα, να σχολιάσω τα μεγάλα που καταγράφεις σ' αυτή την εξαιρετική συμμετοχή στο πρότζεκτ* της Γούμαν.
    Μόνο να πω ότι καλά τα έλεγε για το κελί ο Ζαχαριάδης.
    Καλό βράδυ Μαρία Κανελλάκη!

    *Συμπάθα με που χρησιμοποιώ την ξενόφερτη λέξη "πρότζεκτ", αλλά έχω κάτι θέματα με τη λέξη " δρώμενο ", τα οποία δεν είναι της παρούσης...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στο "πρότζεκτ" θα κολλήσουμε Αρτίστα μου;
      Επί της ουσίας, σ' ευχαριστώ πολύ για την ανάγνωση και το σχόλιο σου!

      Διαγραφή
  10. Μαρία μου, με μία ανάρτηση νιώθω ότι τα είπες όλα. Οι ήρωες συνεχίζουν να υπάρχουν στον καιρό μας. Και θα συνεχίζουν να υπάρχουν όσο υπάρχουν κάποιοι που θεωρούν ότι μπορεί να παίζουν με τις ζωές μας. Γνώρισα τον Λάκη Σάντα λίγο πριν πεθάνει. Δεν ξέρω αν πολλοί αναγνωρίζουν το ονοματεπώνυμό του. Εκείνος μαζί με τον Γλέζο ανέβασαν την ελληνική σημαία στην Ακρόπολη επί γερμανικής κατοχής. Εκείνος όμως δεν πολιτεύθηκε. Έμεινε για πάντα στις καρδιές μας με την ηρωική του πράξη. Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αλίμονο αν δεν θυμόμαστε τον Σάντα κι αλίμονο σ' όσους αγράμματους ιστορικά, λέρωσαν αυτή την ηρωική πράξη.
      Σ' ευχαριστώ πολύ Μαρία μου!

      Διαγραφή
  11. «Ο λόγος πάντα γλαφυρός,
    βαθύς ο προβληματισμός
    για τα στενά τής Ιστορίας»,
    έγραφα στο σχόλιό μου, προ μηνός, Μαρία, στην επετειακή σου ανάρτηση. Σ’ αυτά τα στενά μάς οδηγείς και με τη σημερινή σου ανάρτηση.
    Κι ακόμα, με τρόπο ευρηματικό, σκιαγραφείς το απελπιστικά πιθανό σενάριο για την αυριανή γενιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ που το πρόσεξες Άρη!
      Απελπιστικά πιθανό, όπως το λες...
      Να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  12. Συγκλονιστικά όσα γράφεις φίλε μου...συγκλονιστικά..Δεν χορταίνω να διαβάζω αναρτήσεις σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Μαρία μου, μία ακόμα φορά στο ύψος των περιστάσεων, τα λόγια και η συμμετοχή σου.
    Όσα γράφεις μιλάνε στην καρδιά μας, συγκινούν, προκαλούν έναν κόμπο στο λαιμό.
    Δεν πρέπει να πω οτιδήποτε άλλο.
    καλή βδομάδα να έχεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Κι εγώ,με την γνωστή μου αμηχανία,
    δεν ξέρω τί να πρωτοσχολιάσω!
    Κρατάω την ευχή σου..
    (Γιούλη)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Μια ανάρτηση με πρόσωπα που το καθένα άφησε το στίγμα του μεγάλο η μικρό και διαφορετικής φύσεως το καθένα.
    Πιστεύω πως η καθημερινότητα μας είναι γεμάτη μικρούς και μεγάλους ήρωες αλλά πάντα θα υπάρχουν κι εκείνοι που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έγιναν γνωστοί. Και χωρίς να το θελήσουν. Μνημονεύουμε λοιπόν αυτούς και μαζί τιμούμε και τους πιο... Αφανείς.
    Μπράβο Μαρία μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όλοι τους μάρτυρες της πιο μαύρης σελίδας της νεώτερης ιστορίας μας Μαρία μου.
      Το λιγότερο που οφείλουμε, να τους θυμόμαστε και να τους τιμούμε.
      Ευχαριστώ πολύ Μαράκι!

      Διαγραφή
  16. Μαρία καλησπέρα. Η όμορφη γραφή σου απηχεί σε μας γιατί είναι πάντοτε ζωντανή, με θεματολογία ουσίας. Κάθε λέξη υπαγορεύεται από την συνείδηση σου και μεταφέρεις με σωστό τρόπο το κάθε τι.
    Ναι υπήρξαν ήρωες αλύγιστοι και αταλάντευτοι που αγαπούσαν τη ζωή και μάχονταν για την καλυτέρευση της. Που δεν είχαν λίγο φως για να διαβάσουν ούτε λίγο ψωμί για να δώσουν στα παιδιά τους. Και ο Χρόνης Μίσσιος ήταν από τους πρωτοπόρους..
    Εύστοχη η αναφορά σου και σε όλους τους άλλους ήρωες που με τη φλόγα της νιότης και το μεγαλείο της ψυχής αφοσιώθηκαν σε ιδανικά και στο τέλος το πλήρωσαν με τη ζωή τους.
    Τους θυμόμαστε και τους τιμούμε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "Μη με ξεχάσεις". Νομίζω πως ήταν ο πιο εύστοχος τίτλος για το βιβλίο του πατέρα σου Τάσο.
      Αντιπροσωπεύει το σύνολο των ηρώων που θυσιάστηκαν για ένα πιο δίκαιο κόσμο.
      Και δυστυχώς προστίθενται πολλοί στη λίστα των θυμάτων. Έληξε στ' αλήθεια αυτός ο εμφύλιος;
      Την καλησπέρα μου Τάσο, σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  17. Α, ρε κανελλάκι μου !!!!
    Δεν έχω λόγια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Δεν είναι τόσο να ξέρεις..τι έγινε εκείνα τα χρόνια Κανελλάκι μου είναι να έχεις το τρόπο να το γράφεις ..και να κανεις εκεινους που το διαβαζουν να το ζούν μέσα απο την γραφή σου... παντα θα υπαρχουν εκεινοι οι αγωνιστες που θα ονειρευονται μια πατριδα πιο δίκαιη για όλους και θα υπερασπίζονται τα ιδανικα τους..!Μονο να.... φοβαμαι ..αυτα με τις νέες τεχνολογίες στο μελον που λες..την εικονικη πραγματικοτητα.. μην μεινουν οι γενιες που θα έρθουν μονο σ αυτην..με εκανες να σκεφτώ αυτό μέλλον και να αναρωτηθώ πως θα είναι...
    Όλοι εκεινοι που έχασαν την ζωή τους για ενα καλυτερο κοσμο ..ποιος θα είναι αυτός Κανελλακι μου..!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε φαντάζομαι με τη μάσκα σου Ρούλα μου, να φτιάχνεις τρισδιάστατα πλεχτά :-)
      Προς το παρόν, σου στέλνω πολυδιάστατα φιλιά και αγκαλιές ♥

      Διαγραφή
  19. ΄Διαβαζε πολύ!
    Λατρευω τη γραφη του Μισσιου και ασφαλώς και τη δικη σου Μαρακι!
    Φιλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Μπράβο Μαρία!
    Θυμόμαστε-διδασκόμαστε-αντιστεκόμαστε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όχι στο βαθμό που θα έπρεπε, αλλά απ' το ολότελα...
      Τα σέβη μου Ευρυτάνα!

      Διαγραφή
  21. Αχ βρε Μαράκι μου.. Πόση τροφή για σκέψη οι λέξεις σου.. Κελιά παντός τύπου, φυλακισμένοι παντός είδους και τύραννοι παντός καιρού... Δεν μπορούσες να σαι πιο εύστοχη και πιο συμβολική.. Να τολμήσω να ευχηθώ και μη χειρότερα ή απλά πλανώμαι;;
    Τα φιλιά και τον θαυμασμό μου!!♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαριλενάκι μου αν βάλουμε όλοι το λιθαράκι μας, μπορεί και να γίνει καλύτερος ο μικρόκοσμος μας.
      Σ' ευχαριστώ πολύ απ' την ♥ μου...

      Διαγραφή
  22. Με την όμορφη και ουσιαστική γραφή σου Μαρία μου, έκανες τη σκέψη και τα συναισθήματά μας να ευθυγραμμιστούν και να διατρέξουν τα γεγονότα και τις ζωές των σύγχρονων ηρώων που υπερασπιζόμενοι τις ιδέες τους, αγωνίστηκαν για ένα καλύτερο κόσμο και στη συνέχεια να σταθούν διστακτικά και φοβισμένα θα έλεγα, στην ενατένιση ενός μέλλοντος που φαντάζει δυσοίωνο....Κάπου στο βάθος τρεμοπαίζει μια πολύ μικρή φλόγα ελπίδας που επιμένει ν΄ αχνοφέγγει ελπίζοντας στους φωτισμένους ανθρώπους, που ευτυχώς υπάρχουν και αποτελούν φάρους σωτηρίας ακόμη και στις πιο σκοτεινές εποχές....Ο Χρόνης Μίσσιος είναι για μένα ο πιο αγαπημένος φωτισμένος άνθρωπος της εποχής μας....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Δεν κατάλαβα τι έκανα και διαγράφηκε το σχόλιο... Ξαναγράφω:
    Μαράκι μου συγκλονιστικό το αφιέρωμα σου!!! Σπουδαίος άνθρωπος ο Χρόνης Μίσσιος, ένας ακόμα φάρος της εποχής μας, που δεν πρέπει να ξεχνάμε!!!
    Κρατώ όχι μόνο ως επίλογο αλλά και ως σκοπό, στόχο και ευθύνη τα λόγια σου "μακάρι να βρεθούν κοντά σου φωτισμένοι δάσκαλοι που θα σε μάθουν σωστή ανάγνωση!". Αυτό οφείλουμε και ως γονείς και ως πολίτες...
    Φιλιά πολλά φίλη
    Μαρίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.