Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2018

Λεωφόρος των Ψυχών


Στην ανατολή της νέας μέρας, ο ήλιος χρυσίζει τις φλούδινες επιφάνειες του ετοιμόρροπου κτιρίου και τρυπώνει απ’ τα αλλοπρόσαλλα μπαλώματα των τοίχων. Ένα γκαζάκι ανάβει για να ζεστάνει το γάλα των παιδιών. Δυο αγόρια κοιμούνται στρυμωγμένα σε μια ντιβανοκασέλα, κουκουλωμένα στο μάλλινο χράμι που κουβάλησαν απ’ την πατρίδα τους. Ο άντρας είχε φύγει αξημέρωτα παρέα μ’ ένα τσούρμο συμπατριώτες, με την ικεσία της γυναίκας του να γυρίσει το βράδυ σπίτι και να είναι καλά. «Να προσέχεις τα παιδιά» της είπε, καθώς εκείνη του έβαζε σε μια πλαστική σακούλα ένα σάντουιτς κι ένα χυμό. Μια φευγαλέα ματιά στα αγόρια που κοιμόντουσαν γαληνεμένα κι ένας αναστεναγμός να τον συνοδεύει βασανιστικά στο καθημερινό του δρομολόγιο. Τόσα σπίτια  που έχει μερεμετίσει σ’ αυτή την ξένη πόλη, ας γινόταν ν’ αποκτήσουν κάποτε και τη δική τους γωνιά∙ να έχουν τα παιδιά το δωμάτιό τους και η γυναίκα του ένα καθαρό κουζινάκι να μαγειρεύει τα φαγητά της πατρίδας τους.

«Άστο να το φάνε τα παιδιά, εγώ θα κάνω το κουμάντο μου με τους άλλους».
«Μη νοιάζεσαι, έχει και για τα παιδιά. Να τρως καλά μην αρρωστήσεις!»

Η βραδινή ομίχλη έγλειφε ακόμα τη ράχη της πόλης, όταν ο Μοχάμεντ άφηνε το διαμερισματάκι τους. Για να καταφέρουν να το νοικιάσουν νόμιμα και να μην βρεθούν πάλι στο δρόμο, είχε βάλει ενέχυρο σ’ έναν επιτήδειο δανειστή το χρυσό ρολόι του πατέρα του, το μοναδικό κειμήλιο που κατάφεραν να περισώσουν απ’ το ταξίδι θανάτου που έκαναν μ’ ένα σαπιοκάραβο απ’ τα παράλια της Τουρκίας. Ο λιγδιάρης μαυραγορίτης που έβαζε στο χέρι τα τιμαλφή των προσφύγων μόλις πατούσαν τα πόδια τους στο λιμάνι, το πρωί ήταν ένας καθωσπρέπει επιχειρηματίας που διατηρεί κεντρικό ενεχυροδανειστήριο και το βράδυ μεταμορφωνόταν σε αδίστακτο θηρίο που κατατρώει τ’ απομεινάρια αξιοπρέπειας από ανθρώπους ναυαγισμένους. Ό,τι γλύτωσαν απ’ τους διακινητές και τα τσακάλια που λυμαίνονται τους πρόσφυγες στις συνοριακές ζώνες, το ξόδεψαν για ν’ αναστήσουν το παμπάλαιο διαμερισματάκι, στα προσφυγικά της Αθήνας∙ εκεί που απάγκιασαν πριν χρόνια οι Μικρασιάτες πρόσφυγες κι εκεί που βρήκαν καταφύγιο οι κυνηγημένοι μαχητές του ΕΛΑΣ. Οι παλιές πληγές στους εξωτερικούς τοίχους απ’ τα πολυβόλα των συμμάχων στον εμφύλιο, θυμίζουν στην ξεκληρισμένη οικογένεια το βομβαρδισμένο σπίτι που άφησαν απελπισμένοι πίσω τους.

Τ’ αγόρια ξεκινούν για το σχολείο, σφιχτοκρατημένα στις παλάμες της μάνας τους. Δεν εγκαταλείπει τα κάγκελα του προαυλίου, αν δεν σιγουρευτεί πως μπήκαν στην αίθουσα για μάθημα. Επιστρέφει βιαστική στο σπίτι, να τους ετοιμάσει το μεσημεριανό φαγητό. Καθώς πλένει τα παιδικά φλιτζάνια στο νεροχύτη, μια καλοντυμένη γυναίκα τής χτυπάει το παραθυράκι της κουζίνας. Η Ραζάν φοβισμένη, της κάνει νόημα να φύγει, αλλά γρήγορα διαπιστώνει πως η ηλικιωμένη κυρία επιμένει και δείχνει να έχει φιλικές προθέσεις.

Στρυμώχτηκαν στο μικρό τραπέζι. Η Ραζάν ένιωσε μια ζεστή αύρα να τυλίγει το παγωμένο κουζινάκι. Με σπαστά λόγια και με νοήματα που μόνο τα τυραγνισμένα σώματα ξέρουν να μιλούν, αφέθηκαν μ’ εμπιστοσύνη η μια στην άλλη. Πάνω στον λουλουδάτο μουσαμά του τραπεζιού, η Ραζάν παραμέρισε τα παιδικά βιβλία κι ακούμπησε ένα δίσκο με καφέδες και λουκούμια. Οι μοσχοβολιές του χαρμανιού ανακατεύτηκαν με τα δροσερά φύλλα του βασιλικού, φρεσκοκομμένα απ’ το γλαστράκι στο περβάζι του νεροχύτη.

«Ο πόλεμος κι η προσφυγιά μάς ενώνουν, με τον ίδιο πόνο βρέθηκαν εδώ οι παππούδες μου απ’ την Καππαδοκία. Εδώ μέσα έστησαν απ’ την αρχή τη ζωή τους και ρίχτηκαν στον αγώνα για δημιουργία. Σ’ αυτή την αυλίτσα άπλωνε τις μπουγάδες της η γιαγιά μου, σε τούτο δω το περβάζι είχε τους βασιλικούς της…»

Η ηλικιωμένη κυρία άγγιξε συγκινημένη τη σχισμάδα του τοίχου πάνω απ’ το παιδικό ντιβάνι.
«Εδώ είχαν το εικονοστάσι τους».
«Τα βράδια βλέπω τις σκιές τους, γαληνεύω που είναι πάνω απ’ τα παιδιά και φυλάνε τα όνειρά τους».

Ένας κιτρινισμένος φάκελος ανοίχτηκε με κατάνυξη.
Φωτογραφίες παλιές απ’ την πατρίδα τους, χαμόγελα σε μια αυλή κάτω από μια χαρουπιά, τα χαρτιά τους και τα διαβατήρια, οι πρώτες ζωγραφιές των παιδιών, τα ιερά τους κτερίσματα που μύριζαν ακόμα το μοσχολίβανο απ’ το παλιό εικονοστάσι, ανακατεμένο με την αρμύρα της θάλασσας που παραλίγο να τους κλείσει για πάντα στα ευρύπορα λαγόνια της.

«Αυτό σας ανήκει. Μη ρωτάς πού το βρήκα. Ξεχρεώνω αμαρτίες του γιου μου. Εδώ να το κρύψεις, πλάι στα δικά σου εικονίσματα».

Οι θάλασσες δεν έχουν οδοδείκτες, αν είχαν όμως, θα τη λέγανε «Λεωφόρο των Ψυχών». Στο θαλάσσιο μονοπάτι που απλώνεται ως το τρικάταρτο του Θεού, λημεριάζουν ακέφαλες μέδουσες, καταραμένες γοργόνες, ξωθιές και μανιασμένα τελώνια, αλυσοδεμένοι γαλεριάνοι και στοιχειωμένοι αράπηδες∙ κι είναι και κάτι καλοκυράδες, απ’ τις σχοινένιες σκάλες του παραδείσου, να μοιράζουν τ’ αθάνατο νερό στους αδικημένους.

Η Ραζάν αναρωτιόταν το βράδυ στον άντρα της, αν αυτή η καμπούρα στην πλάτη της καλής κυρίας, ήταν απ’ τα κυρτωμένα της κόκαλα ή από φτερά, κρυμμένα στο πανωφόρι της…



Συμμετείχε στο 16ο "Παίζοντας με τις λέξεις", που οργάνωσε και φιλοξένησε  η Μαρία μας στο mytripsonblog. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σ’ όλους τους φίλους για την υπέροχη συγγραφική εμπειρία που μοιραστήκαμε και φυσικά στην Μαρία μας που παραχωρεί χρόνο, χώρο και αγάπη για το παιχνίδι των λέξεων. Αυτή τη φορά, έκρυβε πολλές εκπλήξεις και νέο αίμα στην ομάδα. Ευχαριστούμε πολύ Μαράκι!
Σημείωση: Στο παιχνίδι των λέξεων, η ιστορία συρρικνώθηκε για τις ανάγκες του μέτρου, εδώ είναι στην αρχική της μορφή.

47 σχόλια:

  1. Ίδιος ο πόνος, Μαρία μου. Και μας έβαλες στον ατελείωτο δρόμο του με την υπέροχη πένα σου.
    Συγχαρητήρια! 😙

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, ο πόνος δεν έχει σύνορα Αλεξάνδρα μου.
      Σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  2. Συγχαρητήρια πολλά!
    Με άγγιξε βαθιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Υπέροχο και εξόχως συγκινητικό!
    Μακάρι να υπήρχαν πιο πολλοί που να θυμούνται ότι είχαν πρόσφυγες παππούδες και να συμπεριφέρονταν ανάλογα.
    Καλό βράδυ Μαρία Κανελλάκη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εδώ ξεχνάνε ποιοι σκότωσαν τους παππούδες τους, την προσφυγιά θα θυμούνται;
      Γεμίσαμε χρυσόψαρα Αρτίστα μου και τριγύρω παραμονεύουν τα σκυλόψαρα.
      Τη βροχερή καλησπέρα μου!

      Διαγραφή
  4. Μαρία μου ξέρεις να εκτοξεύεις το συναίσθημα στα ύψη. Μπράβο υπέροχο!
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πολύ συγκινητικό και τόσο ανθρώπινο! Η γραφή σου λατρεμένη
    Συγχαρητήρια
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πάλι δε σε πέτυχα, Μαρία μου, και δεν ξέρω γιατί, γράφεις τόσο ωραία! Μου άρεσε πολύ η ιστορία σου και, αν και, κατά την γνώμη μου, δεν ήταν πολύ πρωτότυπη ως ιδέα, αυτή η τελευταία πρόταση ήταν τόσο δυνατή από νοήματα, συναίσθημα, εικόνες, που δεν μπορούσα να μην την ψηφίσω. Ακολουθώντας τα χνάρια του Γιάννη στην στατιστική αποτύπωση των κάθε λογής δρώμενων, τολμώ να πω ότι είσαι μόνιμα ανάμεσα σε εκείνους που ξεχωρίζω.
    Φιλάκια πολλά και περιμένω πώς και πώς το επόμενο παιχνίδι, όχι μόνο επειδή έχω εθιστεί στη διαδικασία της συγγραφής, αλλά και επειδή ανυπομονώ να διαβάσω την επόμενή σου δημιουργία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ασχέτων στατιστικών, το παιχνίδι μας παραμένει σε πείσμα των καιρών, ένα δημιουργικό στέκι φίλων. Χαίρομαι αυτή τη συνάντησή μας, τον εθισμό μας όπως λες κι εσύ, σε μια παρεϊστικη συνήθεια και συγγραφική συναλλαγή.
      Σ' ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου Πίππη!

      Διαγραφή
  7. Γεια σου, Μαρία. Όμορφο, με την πάντα κελαρυστή σου γλώσσα, τον κοινωνικό προσανατολισμό, την ευαισθησία και λογοτεχνικά διαμαντάκια διάσπαρτα (Συμφωνώ απόλυτα με την Pippi (και) για την τελευταία φράση).

    Μου έφερες στο μυαλό το κειμενάκι του Ιωάννου "Στο σπίτι του Κεμάλ" που και εκεί έχουμε τη συνάντηση δυο γυναικών, μιας πιο ηλικιωμένης και μιας νεότερης σε ένα χώρο με κοινές μνήμες πατρίδας. (Δε θυμάμαι τώρα πρόχειρα σε ποια συλλογή του είναι, αλλά αξίζει πολύ να το δεις)

    Και διαβάζοντάς σε (ομολογώ: τώρα. Την πρώτη φορά τα διέτρεξα πολύ βιαστικά τα κείμενα του παιχνιδιού) το μυαλό μου πήγαινε και στο τραγουδάκι του Νικολαΐδη "Ένας ασιάτης"
    (https://www.youtube.com/watch?v=mfabN4_-tas) που κι αυτό με συγκινεί πολύ (πάντα στριφογυρνάει στο μυαλό μου ο στίχος του "η μοναξιά κι η προσφυγιά δεν έχουνε πατρίδα")

    ΥΓ. Τέτοια κείμενα αξίζει να τα προορίζεις για ένα δεύτερο βιβλιαράκι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα το αναζητήσω το κειμενάκι που λες, γιατί δεν το έχω διαβάσει Διονύση.
      Ευχαριστώ πολύ και για άσμα του Βασίλη (αγαπημένο!)
      Κρατάω και το υστερόγραφο βεβαίως-βεβαίως!

      Διαγραφή
    2. Το κείμενο του Ιωάννου μπορείς να το διαβάσεις κι εδώ: http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGL-C132/638/4103,18815/

      Δεν ξέρω βέβαια, αν και πόσο μπορείς να το απολαύσεις από την οθόνη. Ανήκει στη συλλογή του Γιώργου Ιωάννου "Η μόνη κληρονομιά".

      Διαγραφή
  8. Ο πόνος δεν έχει χρώμα και θρησκεία.
    Παντού και πάντα ο λαός υποφέρει και κάποιο επιτήδειοι κερδίζουν εις βάρος τους.
    Ωραία η ιστορία σου Μαράκι μου.
    Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Με μια υπέροχη/βαθιά συναισθηματική γραφή, πιάνεις το νήμα της ιστορίας και κρούεις τις χορδές της ψυχής.
    Την εκτίμηση και την αγάπη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Μου αρέσει τόσο η γραφή σου γιατί μου μιλάει στην καρδιά! Να είσαι καλά Μαρία μου και να εξακολουθείς να εκφράζεις αυτό που έχει η ψυχή σου με τον μοναδικό σου τρόπο! Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. θαυμασμού και απορίας άξιο το πώς φυσικά και αβίαστα δένεις τρεις γενιές σε παρόντα χρόνο με όλες τις αντιξοότητες, τις δυσκολίες προσαρμογής αλλά και το μεταξύ τους δέσιμο!....
    Η προτελευταία σου παράγραφος ειδικά είναι συγκλονιστική. Θα μπορούσε αυτοτελώς να είναι και πίνακας ζωγραφικής. Κάθε φορά που θα προσφέρω έναν καφέ , θα φροντίζω και για ένα λουκούμι δίπλα και στο μυαλό μου με χαμόγελο και περισσότερη καλοσύνη θα φέρνω και κλωναράκια βασιλικού στο δισκάκι. Μπράβο Μαρία !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν τις δένω εγώ, αλλά τα προσφυγικά της Λεωφ. Αλεξάνδρας. Τρεις γενιές ιστορία, σε μια ερειπωμένη πολυκατοικία, παρατημένη στη φθορά του χρόνου. Σ' ευχαριστώ πολύ Αννέτα μου και συγχαρητήρια για το υπέροχο "λουκουμάκι" που μας κέρασες με τη συμμετοχή σου!

      Διαγραφή
  12. Εξαιρετικό Μαράκι μου
    Έχεις τη δύναμη πάντα να στιγματίζεις την κοινωνική αδικία
    και σε συγχαίρω!!!

    φιλί που σ' αγαπάει ♥♥♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Κι όμως πόσο εύκολα ξεχνάμε πως μιλάμε για ψυχές και στεκόμαστε μόνο σε πρόσωπα και τη διαφορετικότητα τους.
    Μπράβο Μαρία, που εσύ δε ξεχνάς και με τη πένα σου θυμίζεις.
    Καλή Κυριακή 🍂🍁

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ Μαρίνα μου!
      Καλό υπόλοιπο Κυριακής να έχεις!

      Διαγραφή
  14. Ακόμα πιο υπέροχο στην αρχική του μορφή, ακόμα πιο συγκλονιστικό, παρόλο που η ουσία του δεν άλλαξε διόλου ούτε στην προσαρμοσμένη για το παιχνίδι εκδοχή!
    Γράφεις πάντα τόσο δυνατά που σηκώνεις θύελλες μέσα μας!
    Άνεμος τα λόγια σου, μα δεν τα παίρνει ο άνεμος!
    Μαρία μου πολλά συγχαρητήρια και σε ευχαριστώ πάρα πολύ!!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ας είναι καλά αυτοί οι "οδοδείκτες" και η δική σου φιλοξενία Μαρία μου!

      Διαγραφή
  15. Μαρία μου, δεν θέλει μόνο φαντασία, θέλει μεγάλη καρδιά για να μπορείς να μεταφέρεις σ' ένα κείμενο το ξερίζωμα μιας οικογένειας λες και ήσουν εσύ εκεί μαζί τους, γι αυτό ένα ακόμα μπράβο σου αξίζει!
    Τον ίδιο Θεό έχουν όλοι οι ξεριζωμένοι και τους ίδιους οδοδείκτες που είναι, να ξαναχτίστεις πρώτα μέσα σου και από την αρχή ότι άφησες πίσω σου!
    Ως μετανάστρια στα δέκα μου και η ίδια νιώθω τι σημαίνει ξεριζωμός ακόμα και αν οι συνθήκες στη νέα πατρίδα είναι ανθρώπινες, η αίσθηση του ξεριζωμού δεν φεύγει ποτέ...
    Ένα ακόμα μεγάλο ευχαριστώ και στην συνονόματη σου, Μαρία για την ευκαιρία που μας έδωσε για μια ακόμα φορά να διαβάσουμε παρόμοια κείμενα!
    Πολλά τα συγκινημένα ΑΦιλιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καταθέτεις την προσωπική σου διάσταση για τον ξεριζωμό Στεφανία μου και σ' ευχαριστώ πολύ.
      Καλό μήνα να έχεις!

      Διαγραφή
  16. Τι να πω Μαρία μου, ομολογώ ότι σε ψυχανεμίστηκα σ αυτό το κείμενο, οδηγημένη από τον οδοδείκτη της απαράμιλλης γραφής σου και την γνωστή ευαισθησία σου στα σύγχρονα κοινωνικά θέματα....Αρχίζει να συγκεντρώνεται το υλικό γιά το δεύτερο βιβλίο σου..και πολύ χαίρομαι.Καλό μήνα σου εύχομαι. Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πολύ Κλαυδία μου.
      Καλό μήνα ολόψυχα σου εύχομαι!

      Διαγραφή
  17. Προσφυγιά, παραπήγματα, κυνηγημένοι μαχητές, μαυραγορίτες…
    Δραματικές επαναλήψεις τής Ιστορίας.
    Και παράλληλα με τις ψυχρές γραφές τής Ιστορίας έρχονται οι γραφές τής Λογοτεχνίας να αγγίξουν τις ψυχές των ανθρώπων, όχι μόνο να προβληματίσουν, μα να τους κάνουν καλύτερους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η ιστορία νομίζω πως ζει τις χειρότερες μέρες της. Επαναλαμβάνεται και δεν εξελίσσεται. Μη σου πω πως πάει με την όπισθεν... Σ' ευχαριστώ πολύ Άρη, καλό μήνα να έχεις!

      Διαγραφή
  18. Αχ αυτοί οι λεωφόροι των ψυχων σου Κανελλακι μου..πόσα προσφυγικα βηματα έχουν περπατήσει επανω τους!!
    Και πως να μην μας κανει κλικ μια τετοια ιστορια που αγγιζει τις χορδες των ψυχων μας!!!!
    Εδώ ολοκληρωμενη η σκέψη σου μιλησε πολύ περισσοτερο..χωρίς να αλλαξει το νοημα της..!!
    Τι καλα που κανει αυτό το παιχνιδι η Μαρια μας και εχουμε την ευκαιρία να διαβασουμε τις ομορφες γραφες ολων Κανελλακι μου!!!
    Να είσαι καλα μάτια μου και παντα να μας βαζεις στα μονοπατια της ψυχης σου!! φιλω σε!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα "έγχορδοι" άνθρωποι Ρούλα μου.
      Όντως το παιχνίδι αυτό, μας δίνει την άπλα να κάνουμε αυτές τις μικρές ψυχικές ταλαντώσεις αναμεταξύ μας. Όμορφα ήταν...
      Σε φιλώ γλυκά Ρουλιώ μου και καλό μήνα να έχεις♥

      Διαγραφή
  19. Από το μάλλινο χράμι σε είχα ήδη ψυχανεμιστεί! ♥
    Στο κλείσιμο έδωσες κανελλένιο ρεσιτάλ που με συντάραξε! Από κείνα τα αποσπάσματα που τα διαβάζω
    και θέλω να τα αποστηθίσω....
    Τι άλλο να γράψω θε μου για να μην επαναλαμβάνομαι;
    ♥♥♥
    ΣΛ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πες χράμι εσύ, κι εγώ θα καταλάβω ;-)
      Δυστυχώς εγώ δεν το'χω με το ψυχανέμισμα. Ποτέ όμως...
      ΣΛ ♥ Πολύ καλό μήνα ♥ Κάθε επιτυχία στο Συμπόσιο!...

      Διαγραφή
  20. Πολύ συγκινητικό, υπέροχα γραμμένο και με γέμισε ελπίδα. Όσο υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται έτσι, που αισθάνονται έτσι, ναι μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι. Και η λέξη που κυριάρχισε για μένα, αγάπη.
    Εξαιρετικό ποδαρικό για το νέο μήνα! ☺

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α ναι, κάνω καλό ποδαρικό κατά γενική ομολογία φίλων και γνωστών.
      Σ' ευχαριστώ πολύ Φακίδα μου, καλό και αισιόδοξο νέο μήνα!

      Διαγραφή
  21. Αχ βρε Κανελλένια μου. Κάθε σου ιστορία, λουκουμάκι τριαντάφυλλο για τη ψυχή μας. Γι' άλλη μια φορά υπέροχη - κι ειδικά στις δυο τελευταίες παραγράφους, που ήταν όλα τα λεφτά. Να 'σαι καλά και να γράφεις, να σε διαβάζουμε. ♥️

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. E ναι, να μην πάω κι αδιάβαστη:-)))
      Φιλί γλυκό και στην αγαπημένη συγκάτοικο♥

      Διαγραφή
  22. Aυτο το υπεροο-υπεροχο-υπεροχο κειμενο,που θα επρεπε να διδασκεται στα θρησκευτικα[!!!]...Η τουλαχιστον να γινει μια μεταφραση στα..Χιωτικα[!!!]..Για να γινει μια εμπεριστατωμενη απαντηση στα γραφτα των.."Γονεων εν αγωνια"..Που μας εφτυσαν στο προσωπο τον καταμαυρο-λιγδιαρη φασισμο τους...!!!..

    Συγγνωμη..Αποφευγω να γραφω,διοτι ειμαι πολυ θυμωμενος..Συγγνωμη..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ίδιο υστερόγραφο κι εγώ φίλε μου.
      Πόσο καταλαβαινόμαστε...

      Διαγραφή
  23. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Εκπληκτική γραφή.Πάντα συγκινείς με τις ιστορίες σου.Χαίρομαι να σε διαβάζω πάντα.

    φιλιά πολλά !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.