Δυο κόσμοι

 

Να τα βάλουμε όλα σ’ ένα κάδρο; Αποκαμωμένοι πυροσβέστες παλεύουν νυχθημερόν να μας περισώσουν απ’ τις πυρκαγιές. Η υπηρεσία τους είναι αποδεκατισμένη και για να καλύψουν τις αυξημένες ανάγκες, οι αρμόδιοι (καλοπληρωμένοι) προϊστάμενοι τούς πηγαινοφέρνουν από πόλη σε πόλη, άυπνους, ξενηστικωμένους και αφημένους στην τύχη τους.

Τους συντρέχουν μόνιμα εθελοντές και κάτοικοι που δίχως τη δική τους συμβολή, θα είχαμε ζήσει τα χειρότερα. Βάλε στο κάδρο και κάτι ρομαντικούς τύπους που ρίχνονται στις φλόγες, περιμαζεύουν αλυσοδεμένα κατοικίδια και αδέσποτα ζωάκια του δάσους και στήνουν προσωρινά καταφύγια, αφού τα γλύτωσαν από βέβαιο μαρτυρικό θάνατο. Λίγο παραδίπλα, ευαισθητοποιημένοι πολίτες κάθε ηλικίας, οργανώνουν ειρηνικές διαμαρτυρίες για να υπερασπιστούν τα σκελετωμένα παιδιά της Γάζας, αλλά και όση αξιοπρέπεια μάς απόμεινε απέναντι στους φρενιασμένους ισραηλινούς τουρίστες με τις σημαίες-διπλοσέντονα που παιανίζουν στα λιμάνια μας. Αλήθεια, ο κ. Πορτοσάλτε που πριν δυο μήνες χαρακτήρισε «πατσαβούρα» τη σημαία της Παλαιστίνης, δεν ενοχλήθηκε τώρα;

Να βάλουμε στο κάδρο και τις ορδές των πάνοπλων ένστολων, μυστικών και φανερών μονάδων καταστολής, αστυνομικών, αξιωματούχων, πρακτόρων και ό,τι άλλο ρετάλι υπάρχει στους κόλπους της Ασφάλειας;

Να δούμε ολόκληρη την εικόνα; Να φανταστούμε πώς θα ήταν αν όλοι αυτοί οι καρδαμωμένοι “φύλακες” της τάξης τα βάζανε με τις φωτιές και όχι με τα νεαρά παιδιά που κατεβαίνουν στα λιμάνια με μοναδική πανοπλία τους μια φωτογραφία απ’ τη Γάζα; Να τους ρωτήσουμε αν θα τολμούσαν να ριχτούν με το ίδιο μένος στις φλόγες κι αν θα είχανε τη μαγκιά να κάνουν «γονατιές» στις πύρινες γλώσσες; Αν θα ξεβολευόντουσαν απ’ την ασφάλεια της άρτια στελεχωμένης υπηρεσίας τους και θα έτρεχαν να συνδράμουν την αποδεκατισμένη Πυροσβεστική υπηρεσία;

Ρητορικά τα ερωτήματα. Η Ελλάδα μας έγινε Ελλαδίτσα. Από “ονειρεμένο ταξίδι ζωής” για τους ξένους που σεβόντουσαν τον πολιτισμό μας, κατάντησε φτηνός προορισμός με δουλοπρεπείς και φοβισμένους ραγιάδες που σκύβουν πρόθυμα την πλάτη για ένα γερό μπαξίσι. Πώς το έλεγε ο Ίων Δραγούμης;

“Ραγιάς είναι ο κοριός εκείνος που τον κυνηγάς και κάνει τον ψόφιο για να μην τον αποτελειώσεις”

ΥΓ. Χίλια μπράβο στους ανθρώπους που βγαίνουν μπροστά, τρώνε το ξύλο της αρκούδας και καθαρίζουν για πάρτη μας. Είναι ο μόνος λόγος που έχουμε ακόμα για να καμαρώνουμε. Και να ελπίζουμε…