Τετάρτη 1 Απριλίου 2020

“Ιντερφερόνες” (*)


To κείμενο φιλοξενείται στον ιστότοπο: BookSitting

Είναι η ώρα που τα τηλεοπτικά βομβαρδιστικά ρίχνουν διαρκώς τις ριπές τους με τα χέρια που πλένονται σχολαστικά και τον κάτοχό τους να ρίχνει αυστηρές ματιές απ’ τον καθρέφτη του μπάνιου του. Ενόσω νουθετεί τους ηλικιωμένους να μένουν μέσα, ένα ανεπαίσθητο σπρώξιμο με ωθεί προς το παράθυρο. Το μπαλκόνι με τους φρεσκοφυτεμένους βασιλικούς και τις ανθισμένες φρέζες είναι το προσωπικό μου καταφύγιο, αυτές τις μέρες του εγκλεισμού. Η έννοια του χρόνου έχει χάσει πλέον την αξία της, κι αντί να τρέχω εναγωνίως ξοπίσω του, έχουμε συνθηκολογήσει και επαναπροσδιορίζουμε τη σχέση μας. Στη γλώσσα των τεχνοκρατών θα το ορίζαμε ως “βιώσιμο διακανονισμό”. Στην ορολογία των ημερών, ως ένα έντιμο αλισβερίσι.        
«Σου δίνω τις στιγμές μου»
«Θα τις φροντίζω σαν να μην υπάρχει αύριο»

Το σούρουπο σκεπάζει με το πορφυρό του σεντόνι την πόλη. Ζέστανε ο καιρός, η μέρα όσο πάει και μεγαλώνει και στην απέναντι πλατεία, τέτοια ώρα, θα ακουγόντουσαν τα ξεφωνητά των παιδιών, οι φωνές των μανάδων και ο βόμβος απ’ τις κουβέντες των ηλικιωμένων που είχαν σαν σημείο συνάντησης τα τριγύρω παγκάκια. Ένα ερωτευμένο ζευγαράκι έδινε, κάθε βράδυ, το ραντεβού του στο πιο απόμερο σημείο, κι όταν αραίωνε η πλατεία απ’ την πιτσιρικαρία, αγκαλιαζόντουσαν τρυφερά και αντάλλασσαν φιλιά και αναστεναγμούς.
Μέρες τώρα, η πλατεία είναι ερημωμένη. Οι παιδικές κούνιες αιωρούνται στο κενό απ’ το φύσημα του αέρα και τα παγκάκια που φιλοξενούσαν τις παρέες των ηλικιωμένων, είναι καλυμμένα με ξερά φύλλα και κίτρινη σκόνη. Το ζευγαράκι έχει καιρό να φανεί· δεν υπάρχει, άλλωστε, κωδικός άδειας κυκλοφορίας για “παροχή αγάπης”. Άσε που τα φιλιά και οι εναγκαλισμοί είναι αυστηρώς ενοχοποιημένα. 
Ο χρόνος θα κυλήσει και θα βρεθεί το γιατρικό για τη σύγχρονη “πανούκλα. Θα ξαναγεμίσουν ασφυκτικά οι δρόμοι και τα εμπορικά. Η πόλη θα επανέλθει ξανά στις εργοστασιακές της ρυθμίσεις. Κίνηση, ψώνια, αγκομαχητά και αδιέξοδα. Κι όσο θα κάνουμε ταμείο με τα απόνερα της κρίσης και τις προσωπικές μας ματαιώσεις, ας ρίχνουμε πεταχτές ματιές απ’ το παράθυρο. Μήπως και ξαναφανεί το ερωτευμένο ζευγαράκι στο παγκάκι μιας πλατείας. Να ξαναπιάσουν τη ζωή τους από εκεί που την παράτησαν. Έρωτας στα χρόνια του κορονοϊού. Δίχως ειδυλλιακά ηλιοβασιλέματα και χρυσαφένιες ακρογιαλιές, αλλά σε μια άγρια εποχή που ο φόβος τούς βάζει τελεσίγραφα.

“Ποιος σκάει ο κόσμος κι αν χαλάει
αυτή η βρωμοάνοιξη σαν σβούρα με γυρνάει
κι η καρδιά μου σαν σαράβαλο σε κατηφόρα πάει…
…Ποιος κλαίει μέσα μου και μου λέει
ξύπνα δεν είναι όνειρο το χιόνι που μας καίει
η φτώχεια είναι πιο φρόνιμη αν νιώθει ότι φταίει”
Από κάποιο ραδιόφωνο στη γειτονιά εισβάλει στη διαπασών ένας υπαινιγμός άνοιξης.
Δια άσματος Αγγελάκα, γιατί αυτό το καταχείμωνο, μόνο με αντίσταση και ανταλλαγές ουσΙΩΝ θα το βγάλουμε.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *


(*) H ιντερφερόνη είναι μια ομάδα από πρωτεΐνες που παράγονται και αποδεσμεύονται από τα κύτταρα των περισσότερων σπονδυλωτών, αντιδρώντας στην παρουσία παθογόνων μικροοργανισμώνιών, μικροβίων ή παρασίτων - καθώς και στην παρουσία κυτταρικών όγκων. Επιτρέπουν την επικοινωνία μεταξύ των κυττάρων ώστε να δραστηριοποιούνται οι προστατευτικές άμυνες του ανοσοποιητικού συστήματος και να εξαλείφουν τα παθογόνα ή τα καρκινικά κύτταρα.

20 σχόλια:

  1. Το εύχομαι να έλθει ο καιρός που θα ξαναφανεί το ερωτευμένο ζευγαράκι, που οι πλατείες θα γεμίσουν παιδιά και ναι να μην ξεχάσουμε τότε αυτήν την ερημιά που ζούμε σήμερα.
    Καλησπέρα Μαράκι μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Απ' τις πιο τραγικές εικόνες των ημερών, θεωρώ πως είναι οι ερημωμένες πλατείες.
      Μακάρι να τελειώσει γρήγορα αυτός ο εφιάλτης και τα παιδιά (μικρά και μεγάλα) να ξαναγυρίσουν στην ανεμελιά και στο παιχνίδι.
      Την καλησπέρα μου Αννούλα!

      Διαγραφή
  2. Αχ κοίτα να δεις τώρα Κανελλάκι μου που την ώρα που ερχομουν εδώ να αφήσω το σχόλιο μου σκεφτόμουν ακριβώς αυτό που έγραψε η Αννιώ μας για το ζευγαράκι..πως θα το ξαναδούμε και πως η ζωή θα ξαναβρεί τον ρυθμό της παλι μπορεί να αργήσει αλλά..εμεις θα την περιμένουμε.. θα οπλιστούμε με την ιντερφερόνη και να προστατέψουμε το ανοσοποιητικό μας εναντίον οποιουδήποτε ιού και παρά ιού...
    Θα ξαναβρεθούμε οι άνθρωποι μαζί γιατί ο Έλληνας Μαράκι μου όσο τον πιέζεις..και τον απομονώνεις.. είναι σαν βαλβίδα χύτρας.. όταν θα έρθει η στιγμή να ανοίξει.. θα κάνει αυτό που ξέρει καλά .. θα ξαναγκαλιάσει και και θα ξαναβρεί τις χαμένες στιγμές του ..νομίζω ότι θα είναι πιο υπεύθυνος και σαν άτομο και σαν οικογένεια..όχι όλοι βέβαια αλλά οι περισσότεροι ελπίζω..
    Οι μάσκες Μαρακι μου ..αυτό από την προηγούμενη ανάρτηση σου...ήταν μια καλή αφορμή..να μάθουμε ποιοι αληθινά κρύβονται πίσω από αυτές.. αφού η γλώσσα των ματιών λέει μόνο την αλήθεια..
    Να είσαι καλα αγαπη μου και να προσεχετε..την αγαπη μου παντα.. στελνω αγκαλιά μεγαλη ..💚

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτή η χύτρα αργεί να σφυρίξει άραγε;
      Με το μάτι καρφωμένο πάνω της, περιμένουμε τις εξελίξεις Ρούλα μου.
      Προσέχουμε και προσευχόμαστε ανελλιπώς ♥

      Διαγραφή
  3. Βλέπεις, Μαρία πως είναι τα πράγματα; Ο καθένας και η αντίστασή του κι ο καθένας με την ανταλλαγή ή «ουσΙΩΝ» ή «ξεχασμένων τραγουδιών»!
    Σ’ ευχαριστώ για την «υπενθύμιση» του άσματος. Συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις σου και το πρόσθεσα στη λίστα. Μπορείς να το ακούσεις εκεί. Αφιερωμένο εξαιρετικά βεβαίως, βεβαίως!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μαρία μου καλημέρα
    Τα τηλεοπτικά βομβαρδιστικά νομίζω μας σκοτώνουν περισσότερο από κάθε τι άλλο.
    Να είσαι καλά.
    Καλό μήνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό ισχύει Ελένη μου. Είναι αυτός ο αργός και εξουθενωτικός "θάνατος" της ψυχολογίας και των αντιστάσεών μας. Αλάνθαστη συνταγή, χρόνια τώρα...
      Φιλί γλυκό και ευχές ολόψυχες για το νέο μήνα♥

      Διαγραφή
  5. Το κείμενο, εξαιρετικό όπως και ο αγαπητός Αγγελάκας!
    Ευχαριστούμε!
    Αφήνω την ιντερφερόλη να δράσει γιατί είναι το αντίδοτο στην κορτιζόλη, την ορμόνη του φόβου που ξαπλώνεται μέρα με την μέρα μέσα και γύρω μας!

    ΑΦιλάκια Μαρία μου και ναι η ρόδα θα γυρίσει και θα φέρει πάλι το χαμόγελο στα χείλη μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κορτιζόλη ε; Τι μαθαίνω κοντά σου 😉
      Το χαμόγελο πάντως δεν το παρατάμε. Μήπως μας έμεινε και τίποτα άλλο, Στεφανία μου;

      Διαγραφή
    2. Μας έμεινε το σημαντικότερο, η αγάπη στη καρδιά μας! <3

      Διαγραφή
  6. Θα ξανάρθει το ζευγαράκι Μαρία! Θα ανθήσει πάλι η ζωή. Γιατί η ζωή είναι νομοτέλεια. Γεννιέται ακόμα και μέσα απ το θάνατο. Μια μορφή φεύγει μια άλλη έρχεται. Κανείς δεν μπορεί να την σταματήσει.
    Μόνο που πρέπει να δούμε τη μορφή και την αύρα που θα έχει αυτή η ζωή "μετά". Αυτό είναι εξ ίσου σημαντικό με την ίδια τη νίκη μας επί της πανδημίας. Γιατί οι καιροί είναι γκαστρωμένοι που έλεγε και ο σύντροφος Χαρίλαος και πολλοί δαίμονες καραδοκούν στις σκιερές γωνίες.
    Μαρία μου, για την ποιότητα του κειμένου σου δεν έχω λόγια να πω, είναι κάτι που απολαμβάνω εδώ και χρόνια άλλωστε.
    Αγάντα κοπέλα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πού τη θυμήθηκες την ατάκα του Χαρίλαου; Μπράβο, σωστός είσαι, όπως πάντα άλλωστε.
      Κι αυτή η "γκαστριά" θα περάσει, Γιάννη μου.
      Αγάντα να δούμε τι θα βγάλει...

      Διαγραφή
  7. Θα συμπληρώσω ξανά δια στόματος του αγαπημένου μου ''Θα `ρθει ο καιρός που θα σπάσω την πόρτα
    κι καρδιά μου στο φως θα χιμήξει''.
    Εν αναμονή του φωτός λοιπόν Μαρία μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και ένα "σιγά μη κλάψω, σιγά μη φοβηθώ" για να μας βρίσκεται πρόχειρο, Μαρία μου ♥

      Διαγραφή
  8. Πιστεύω..ελπίζω..ονειρεύομαι να ξυπνήσω και πω στον εαυτό μου: - τι εφιάλτη στο καλό είδα πάλι..Θέλω να ξαναπάω στο κτήμα μου, θέλω να ξαναμουρμουρώ που η Κάντυ κυνηγάει το Κανελλο, θέλω να σχεδιάζω το Πασχαλινό μάζεμα των φίλων στο ψήσιμο του αρνιού..Σπίτι με υπομονή και αγάπη κάνουμε το καθήκον μας φίλη μου για να ξανακάνουμε σαν ζευγάρι τη βόλτα μας στο κτήμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εύχομαι αυτή η βόλτα να γίνει σύντομα, Γεωργία μου!
      Το εύχομαι ολόψυχα.
      Να προσέχετε ♥

      Διαγραφή
  9. Ένα θαυμάσιο κείμενο!
    Μοναδικό, όπως κι εσύ, Μαρία μου!
    Σαν τις ιντερφερόνες θα το παλέψουμε.
    Μπορεί ο φονικός "μικρός" να είναι ισχυρότατος μα και ο άνθρωπος
    έχει αντίστοιχες δυνάμεις μέσα του κι έχει μάθει να παλεύει.
    Το μείζον είναι να μάθει επιτέλους να σέβεται αυτό που του έχει δοθεί,
    το οποίο δεν του το χρωστά κανείς.
    Να είσαι καλά, κορίτσι μου, και να ομορφαίνει πάντα η ψυχή με τον λόγο σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάμε λοιπόν να κατακτήσουμε αυτό το "μείζον" Γλαύκη μου.
      Σ' ευχαριστώ πολύ ♥

      Διαγραφή
  10. Σαν να έπεσε ατομική βόμβα και να κατέστρεψε τα πάντα.
    Έτσι μοιάζουν οι πόλεις Μαρία μου.
    Εύχομαι κι ελπίζω να ξαναβγεί η ζωή στους δρόμους και μαζί της κι εμείς.
    Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά διαδικτυακά και ακίνδυνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.