Πέμπτη 2 Μαρτίου 2023

«Μαμά κοιμήσου γιατί θ’ αργήσω» [*]


Για όσους εργάζονται σε πολυεθνικές, ο σικάτος όρος “Outsourcing” είναι πασίγνωστος, αφού εφαρμόζεται εδώ και πολλά χρόνια. Αόρατοι υπάλληλοι που, αν και εργάζονται για μια εταιρεία, δεν ανήκουν σ’ αυτήν, αλλά σ’ έναν υπεργολάβο που αναλαμβάνει τη βρώμικη δουλειά. Συμβάσεις, μισθούς, ένσημα, και όλα τα συμπαραμαρτούντα. Οι υπάλληλοι-πασπαρτού σαφώς και μετακινούνται από εταιρεία σε εταιρεία, ανάλογα με τις ανάγκες των πελατών, αλλά και για να αποφεύγεται η πολύχρονη παραμονή τους σε μια θέση που θα τους παρείχε εμπειρία, εξειδίκευση, άρα και διεκδίκηση για καλύτερες εργασιακές συνθήκες. Τα αποτελέσματα αυτής της πρακτικής είναι να θησαυρίζουν «εταιρείες-μεσάζοντες» που παράγουν «αέρα κοπανιστό» και που συνήθως ανήκουν σε μια πυραμίδα ξένων ομίλων. Οι όμιλοι αυτοί και τα παρακλάδια τους διαθέτουν κομψές επωνυμίες (συνήθως συμπεριλαμβάνεται η λέξη “solutions”) και πιθανότατα θα είναι αυτοί που -ευκαιρίας δοθείσης-  θα σου πλειστηριάσουν το σπίτι.

Και το κυριότερο. Ως "υπάλληλος-πασπαρτού" θα εργαστεί ο γιος σου, η κόρη σου και σίγουρα τα εγγόνια σου. Το πιο αισιόδοξο σενάριο είναι  να έχει έναν καλλιεργημένο προϊστάμενο που δεν θα του κάνει τη ζωή κόλαση, επειδή αυτό ακριβώς τού κάνει και ο δικός του προϊστάμενος. Θα πληρώνεται σε μεταγενέστερη ημερομηνία και με λιγότερες αποδοχές και μπόνους απ’ τους συναδέρφους του που ανήκουν στο δυναμικό της μαμάς-εταιρείας. Και γενικά η καριέρα του θα είναι σαν αυτή της Ελενίτσας στο φωτογραφείο που εργαζόταν ο αλησμόνητος Βέγγος, στην ταινία «Πολυτεχνίτης και Ερημοσπίτης». Για το μέτρημα, για να κρατάει τα γράδα ανάμεσα στον επιθυμητό και στον ρεαλιστικό αριθμό απασχολουμένων ενός οργανισμού. Μ’ αυτό τον τρόπο είναι όλοι ευχαριστημένοι, εκτός βέβαια απ’ τον εργαζόμενο.

Όλα αυτά τα ωραία θα συμβούν στο «τυχερό» παιδί που θα επιβιώσει, αφού έχει περάσει όλες τις συμπληγάδες του κράτους. Τυχερό αν χρειαστεί θεραπεία και βρεθεί διαθέσιμος γιατρός και δημόσιο νοσοκομείο. Τυχερό αν τελειώσει αλώβητο το ελληνικό σχολείο και υπάρχει η οικονομική ευχέρεια για φροντιστήριο που θα του εξασφαλίσει μια θέση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Τυχερό αν δεν το πλακώσουν στο ξύλο σε κάποια πλατεία οι φρουροί της «τάξης»,  ή δεν εκπαραθυρωθεί από κάποιο πανεπιστημιακό περβάζι, ή αν δεν πέσει η οροφή της σχολής που φοιτά. Τυχερό αν δεν πέσει θύμα σωματικής και ψυχολογικής βίας απ’ τα υπεράνω πάσης υποψίας κυκλώματα. Τυχερό αν εκείνη την κακιά ώρα που θα ταξιδέψει με το τραίνο, θα διασχίζει το κομμάτι εκείνο που διαθέτει φωτοσήματα και ο μηχανοδηγός θα είναι κι αυτός τυχερός και δεν θα πάθει κάποιο εγκεφαλικό ή καρδιακό επεισόδιο ενώ είναι στο τιμόνι. Κι αν ο σταθμάρχης δεν έχει κουραστεί να σηκώνει στις πλάτες του την ευθύνη και τις αμαρτίες άλλων. Που διαχρονικά μασούν τους πόρους ενός υγιούς οργανισμού, κι αφού τον καταστήσουν προβληματικό, τον τεμαχίζουν σε μικρά κομμάτια και τον ξεπουλάνε, δίκην εξυγίανσης, σε πρόθυμους ιδιώτες επενδυτές.

Τυχερό αν το πούλμαν που το πάει εκδρομή δεν κοπεί στα δύο, κι αν το μηχανάκι του δεν χτυπηθεί από έναν απρόσεκτο οδηγό, αλλά κι αν ακόμα γίνει αυτό, τυχερό θα είναι αν έρθει εγκαίρως ένα ασθενοφόρο κι αν υπάρχει διαθέσιμος γιατρός στο εφημερεύον. Κι αν βρεθεί και διαθέσιμη κλίνη, θα είναι ο σούπερ τυχερός του τζόκερ.

Τυχερό γενικά, αν καταφέρει να επιβιώσει ως outsoursing πολίτης αυτής της χώρας. Γιατί το headcount της “επιχείρησης” περιλαμβάνει αποκλειστικά τους πορφυρογέννητους και τους εκλεκτούς τους. Κι άντε να εξηγήσεις σ’ αυτή τη δύσμοιρη μάνα που περιμένει ν’ αναγνωρίσει ό,τι σάρκα απόμεινε, πως το παιδί της θα ζούσε σήμερα, αν είχε την τύχη να επιβιβαστεί δυο βαγόνια πιο πίσω…

 


ëΟ τίτλος της ανάρτησης ήταν η τελευταία φράση που είπε στη μητέρα του ο 20χρονος φοιτητής απ’ την Καρδίτσα Αναστάσιος Κουτσόπουλος. Μέχρι στιγμής, παραμένει ανάμεσα στους αγνοούμενους.

ëΟι φωτογραφίες και τα σκίτσα της ανάρτησης προέρχονται απ’ το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους.

 



31 σχόλια:

  1. Από πού να το πιάσουμε και πού να το αφήσουμε!
    Έχω παγώσει.
    Δεν έχω λόγια και τι να κάνουν και τα λόγια... Αλλάζουν κάτι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Aν συνοδεύονται από δράσεις, ναι αλλάζουν, Αριστέα μου.
      Και κάτι αλλάζει ήδη...

      Διαγραφή
  2. Κάθε φορά που θα σε διαβάσω, η καρδιά μου θα ανοίξει σαν τριαντάφυλλο για να μπορέσει να διαχειριστεί τη συγκίνηση που δίνεις! Δεν μπορώ πάντα να το διαχειριστώ, Μαρία. Ακόμα και μια ανοιχτή αγκαλιά απλόχερη να σε κάνω για τον τρόπο, που μιλάς στη ψυχή μου και στις ψυχές όλων.
    Είναι ευλογία, είναι χάρισμα.
    Γιατί όλα αυτά είναι τραγικές αλήθειες, μεγάλες αλήθειες μιας σάπιας ζωής.
    Μιας ζωής, που κάποια στιγμή πρέπει να την αμφισβητήσουμε ουσιαστικά και δυναμικά.
    Μαρία σε ευχαριστώ για τα δάκρυα που μού χάρισες διαβάζοντάς σε. Λυτρωτικά όσο ποτέ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ενώσουμε τα δάκρυα και την οργή μας, Γιάννη. Σ' ευχαριστώ για τα λόγια σου, μακάρι να μην υπήρχε αυτή η καταραμένη αφορμή για τέτοια κείμενα.
      Καλή συνέχεια...

      Διαγραφή
    2. Μακάρι καλή μου φίλη, μακάρι αληθινά. Καλό Σαββατοκύριακο.

      Διαγραφή
  3. Τι να πω και τι να προσθέσω... Τα λόγια είναι περιττά. Η σιωπή επιβεβλημένη. Συγκλονιστικές στιγμές, βαριά η ατμόσφαιρα. Μαρία υποκλίνομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φτάνει να έχουμε ενεργή τη λογική και τη μνήμη μας, για το πώς φτάσαμε ως εδώ. Σιωπή και σεβασμός στις οικογένειες που θρηνούν, αλλά και μια συλλογική κραυγή για το έγκλημα αυτό. Όταν θα έρθει η ώρα.
      Να είσαι καλά Στρατή!

      Διαγραφή
  4. Με έχει σοκάρει όλο αυτό.
    Η Ελλάδα θρηνεί ένα κομμάτι από το μέλλον της που χάθηκε. Τόσο βίαια, τόσο άδικα.
    Έσβησαν παιδιά που καλά καλά, δεν είχαν ζήσει!!!!!
    Δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς για τους οικείους των θανόντων ή των αγνοουμένων.
    Δεν υπάρχουν λόγια ούτε για τους επιζήσαντες που έζησαν την κόλαση.
    Σε μια χώρα που το σύνθημα της θα μπορούσε να ήταν το "πάμε και όπου βγει" όπως λες (και όπως δείχνουν τα πράγματα) από τύχη ζούμε.
    Αχ Μαρία μου!
    Μας άγγιξαν τα λόγια σου.
    Μας αγγίζει και το γεγονός, ότι κάθε 1η του Μάρτη, θα θυμόμαστε πώς έγινε ένα τρένο, νεκροταφείο ψυχών.
    Ήσυχο βράδυ να έχουμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα βράδια μας δεν θα είναι ποτέ ήσυχα, Μαρίνα μου. Θα τα στοιχειώνουν αυτές οι αδικοχαμένες ψυχές. Οι προβολές που κάνουμε όλες οι μανάδες και οι ανατριχιαστικές αποκαλύψεις για το πώς λειτουργούν τόσα χρόνια τα μέσα που κινούμαστε. "Σαν αυτοκίνητο δίχως φρένα" όπως είπε ένας εμπειρογνώμονας.
      Τουλάχιστον ανακαλύψαμε επιτέλους πως αυτά τα παιδιά που λοιδωρήθηκαν βάναυσα απ' αυτή την κυβέρνηση, έβαλαν πλάτη για να σώσουν συνανθώπους τους. Τώρα ξαφνικά τους κάνανε ήρωες... τόση υποκρισία!
      Καλή συνέχεια Μαρίνα μου...

      Διαγραφή
  5. Υποκλίνομαι Μαρία μου και σιωπώ. Γιατί η οργή μου είναι τεράστια. αλλά ο πόνος τόσων γονιών με καταρρακώνει. Πολύ σωστά όσα λες...και ακόμη δεν είδαμε όλο το παγόβουνο...
    Ας αναπαυτεί η ψυχή τους και ας μην θρηνήσουμε ξανά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι ας βρουν γαλήνη όλα αυτά τα παιδιά που έβαλαν την πλάτη τους για να πατήσουν όσοι κινδύνευαν. Μετά απ' αυτό το μακελειό, δεν βγαίνεις αλώβητος.

      Διαγραφή
  6. Ποιος θα τολμήσει να πει τούτη τη δύσκολη στιγμή, ¨συγνώμη, έσφαλα¨ Παρά τα όσα έγιναν σε τούτο τον τόπο, πότε επηρεάστηκαν οι συνειδήσεις; Τραγικά θύματα τα παιδιά και όχι βέβαια όλα τα παιδιά. Τα δικά μας μόνο. Τα δικά τους δεν πάνε με τρένα. Θεέ μου, αυτή την ώρα δεν αρμόζει ούτε καν η οργή. Η σιωπή μονάχα. Τόσοι χαρταετοί μια μέρα πριν! Πως κόπηκαν τα σχοινιά κι αφέθηκαν στους ουρανούς. Ποιος έραψε με μαύρη κλωστή τα χείλη των μανάδων; Τι άλλο να πω, δε βρίσκω, βαριά η σιωπή. Δίπλα στις ράγες φύτρωσαν 57 (για την ώρα) λευκά κρινάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Είναι αυτό που διάβασα σε ένα κείμενο χτες της Στέλλας Σαράτση, με βρίσκει σύμφωνη και θα το παραθέσω με δικά μου λόγια:

    Τι γίνεται σε μια κηδεία; Έχουμε εκείνους που έχασαν ένα δικό τους άνθρωπο και είναι μέσα στο πένθος και την οδύνη. Έχουμε και τους τριγύρω οι οποίοι αναλαμβάνουν να διεκπεραιώσουν τα απαραίτητα με καθαρή λογική. Αν δεν ανήκουμε στην πρώτη κατηγορία, ήρθε η ώρα εμείς να αναλάβουμε τα διεκπεραιωτικά. Να διεκδικήσουμε την απόδοση ευθυνών σε ένα κράτος που εγκληματεί και στη συνέχεια μας βάζει να αναζητούμε τον εγκληματία.

    Όλο αυτό, χωρίς να σημαίνει ότι δεν πενθούμε κι εμείς. Όμως ήρθε η ώρα ολόκληρη η κοινωνία να σηκώσει κεφάλι. Να είμαστε όλοι μαζί γιατί όλους μας αφορά. Οι καταστάσεις έχουν πάψει εδώ και καιρό να είναι τόσο μακριά μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μήπως και τώρα η αφεντιά μου, από τύχη γράφει, πάντως ότι έχει ακόμα το σπίτι της, σίγουρα...
    Τι να σχολιάσω, σαφέστατα σε αυτή τη χώρα των χιλιάδων αραχτών δημοσίων υπαλλήλων και "στελεχών" εταιριών βασικά τραπεζών που πούλησαν σε funs- Intrum τα σπίτια όσων είχαν την "ατυχία" να πάρουν δάνειο.
    Ποιος φταίει; Όλοι φταίμε γιατί επιτρέψαμε και ανεχτήκαμε τόσα χρόνια τόσα αίσχη, αλλά ποτέ δεν είναι αργά για να δώσει ο καθένας στον πλησίον του ότι καλύτερο έχει!
    Πολλά ΑΦιλιά αγάπης στέλνω και πιο πολύ σε όσους πενθούν και εύχομαι ποτέ πια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καιρός ν' αναλάβει ο καθένας το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί και να δικαιώσουμε αυτές τις ψυχές.
      Την καλησπέρα μου Στεφανία μου...

      Διαγραφή
  9. Μαρία δεν νομίζω πως υπάρχει Έλληνας που να μην έχει οργισθεί και αγανακτήσει.
    Φυσικά και η πρώτη σκέψη είναι στους νεκρούς, τους τραυματίες και τους οικείους τους όμως αυτή η τραγωδία στα Τέμπη θα έχει πολλές και διάφορες συνέπειες αρκεί να μείνει επίκαιρη και οι εργαζόμενοι και οι φοιτητές και εμείς όλοι να αναζητήσουμε για να μην πω επιβάλλουμε μια άλλη πολιτική κουλτούρα. Οι εκλογές είναι μπροστά μας , θα δείξει..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Noμίζω ότι έγραψες αυτό ακριβώς που σκεφτόμαστε όλοι μας (θέλω να πιστεύω).
      Ναι Τάσο, κοντοζυγώνει η ώρα. Δεν πάει άλλο, γκώσαμε από "αριστεία".
      Σ' ευχαριστώ!

      Διαγραφή
  10. Οργή, πόνος, αναπάντητα ερωτήματα. Τα λόγια στερεύουν πια κι όσο περνούν οι μέρες, εμείς , οι απέξω, οφείλουμε να σκεφτούμε σοβαρά τα επόμενα βήματά μας. Ανεχόμαστε όσα βλέπουμε, όσα μας συμβαίνουν και το χειρότερο, αισθάνομαι τόσο μικρός απέναντι σε ένα σύστημα, το οποίο γρήγορα θα ξεχάσει (ή θα θάψει) ακόμα κι αυτό το τραγικότατο γεγονός.
    .....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νομίζω ότι αυτό που έγινε, ήταν η σταγόνα που περίμενε το ποτήρι για να ξεχειλίσει. Τα ακηδεμόνευτα νεανικά κινήματα είναι ήδη στους δρόμους των πόλεων και ξέρουμε καλά Βασίλη, πως απ' τα νιάτα θα την πατήσουν, όπως γινόταν ανέκαθεν στην ιστορία.
      Για ν' αναπαυτούν κι αυτές οι ψυχούλες εκεί πάνω...

      Διαγραφή
  11. Ανείπωτα τα λόγια Κανελλακι μου δεν υπάρχουν να περιγράψουν ότι τραγικό έχει συμβεί Παναγιά μου!
    Πονάει η καρδιά και μόνο που το σκέφτεται κάποιος γεμίζει θλίψη η ψυχή και ένα βάρος στο στήθος, δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα!
    Σαν να νιώθω ότι υπάρχει ένα καζάνι που σιγοβράζει και δεν θα αργήσει να εκραγεί και αλλοίμονο εκείνοι που είχαν έστω και ΄ένα χιλιοστό του χιλιοστού ευθύνης για τις ζωές που χάθηκαν άδικα.
    Πόση πίκρα Θεέ μου και πόνο να σηκώσουν οι οικείοι τους; κουράγιο και υπομονή να ευχηθώ ψυχή μου 😭

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι όταν κοπάσει λίγο ο πόνος, ας περάσουμε και στην έμπρακτη δικαίωση αυτών των ψυχών, Ρούλα μου. Ξέρει ο καθένας μας τον τρόπο...

      Διαγραφή
  12. ,.... τόσο βίαιο, τόσο τραγικό, τόσο μα τόσο αχρείαστο συνάμα..
    Πριν λίγα χρόνια είπα στο Γιάννη, για όσα αρνητικά μου βρίσκεις στην Ελλάδα, θα έχω πάντα τη δύναμη να σου βρίσκω τόσα θετικά και ένα ακόμα..
    ........... οι νέοι φεύγουν από την Ελλάδα... απαντούσα θα ξαναγυρίσουν έτοιμοι να διορθώσουν τα όσα τους έδιωξαν...
    πώς θα ξαναγυρίσουν;
    Σου στέλνω μια σφιχτή αγκαλιά ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο βαθμός πάει στον Γιάννη, Μάνια μου.
      Όταν είσαι εκτός των συνόρων, η Ελλάδα είναι παράδεισος, Μάνια μου.
      Το πρόβλημα είναι όταν την ζεις, με τους συγκεκριμένους ειδικά πολιτικάντηδες που έχουν ξεχαρβαλώσει ό,τι είχε απομείνει ακόμα όρθιο.
      Γι αυτό και είμαστε πια μια χώρα γερόντων με τους νέους μας να φεύγουν στο εξωτερικό, κι όσοι δεν φεύγουν, φροντίζουμε να τους κάνουμε τη ζωή δύσκολη.
      Αγκαλιά που την έχω κι ανάγκη♥

      Διαγραφή
  13. Ανείπωτη οδύνη......διαχρονικά εγκλήματα με θύματα αθώους.....40 χρόνια σιδηροδρομικός (σε ιδιωτική Γαλλική Εταιρεία) βαωσα την απαξίωση και το ξεχαρβάλωμα του ΟΣΕ και όλων των δημοσίων δομών της χώρας, από όλες τις Κυβερνήσεις , εδω και 40 χρόνια με αποκορύφωμα την χαριστική βολή την τελευταία 10ετία.....πρός δόξαν των Πολιτικών προστατών επιχειρηματικών συμφερόντων, ξεπουλήματος σε ξένους Ομίλους και προς δόξαν του κέρδους και του χρήματος.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε σκεφτόμουν αυτές τις μέρες, Κλαυδία. Ξέρω τη θητεία και την αγάπη σου για τα τραίνα...
      Ούτε ράγα δεν θα μας μείνει έτσι όπως το πάνε ρε γμτ...

      Διαγραφή
  14. Μαρία μου, ένα κείμενο με πολλές αλήθειες, όπως αυτή που ήρθε στο φως μέσα από τα βάθη του σκοταδιού της θυσίας που συνέβη. Μίλησες παραπάνω για την προβολή που έκαναν όλες οι μανάδες και είναι έτσι πράγματι, καθώς συμβαίνει αυτόματα. Πώς αλλιώς; Ανασύρθηκαν μνήμες από προσωπικά βιώματα και μου ήταν αβάσταχτο να σκέφτομαι τις μανάδες όλων αυτών των παιδιών. Το πιο σοκαριστικό απ' όλα είναι τι θα παραλάβουν και αν παραλάβουν.
    Εκείνα που θυσιάστηκαν στον βωμό του αίσχους αποτελούν ένα φορτίο βαρύτατο για όλους μας, που εύχομαι πραγματικά να σφηνώσει σαν ερινύα στις ρυπαρές συνειδήσεις όλων των αναίσχυντων που έχουν την ευθύνη.
    Τα άλλα που έμειναν πίσω τίμησαν με τη στάση τους και τις πράξεις τους τη νέα γενιά του τόπου μας και είμαι επίσης συγκινημένη πολύ γι' αυτό. Έτσι, ήρθαν στον νου μου όσα είχα γράψει κατά καιρούς για τα παιδιά και πολύ περισσότερο το ότι οφείλουμε επιτέλους να κάνουμε στην πάντα, να τα εμπιστευτούμε και να τ' αφήσουμε να ανοίξουν τις δικές τους "λεωφόρους".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στ' αλήθεια Γλαύκη, είσαι απ' αυτούς που πάντα είναι με το μέρος των παιδιών. Και το έχεις αποδείξει έμπρακτα, αλλά και μέσα απ' τις αναρτήσεις σου.
      Καλή εβδομάδα να ευχηθώ, όσο "καλή" μπορεί να είναι...

      Διαγραφή
  15. «Κάνε κάτι μικρέ άνθρωπε, ό,τι μπορείς. Ύψωσε το ανάστημά σου, πάλεψε τον εχθρό, κόλλα αφίσες και σήκωσε πανό. Πίστεψε στον εαυτόν σου σαν να είσαι ο ισχυρότερος ηγέτης και υπερασπίσου το δίκαιο. Ό,τι κι αν γίνει, μην ξεχάσεις τα όνειρα που έβλεπες ως παιδί, τον ομορφότερο κόσμο που οραματιζόσουν. Και τους ποιητές της ουτοπίας σου που κάθε βράδυ σού ψιθυρίζουν “Τον σάπιο κόσμο αυτόν, θα δεις, θα τον αλλάξουμε μαζί”»

    Μαθητές Γενικού Λυκείου Καρπενησίου»

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.