 |
No
Voice, Masoumeh Jafari, Αφγανιστάν, 2019 |
O Ταξιάρχης είναι ειδικευόμενος
γιατρός, διορισμένος στην Ποκρισιά, ένα ακριτικό νησί του ανατολικού Αιγαίου,
μια ανάσα απ’ τα τουρκικά παράλια. Δεν έχει επισκεφτεί ποτέ αυτό το νησί και
έχει πλήρη άγνοια για τις συνθήκες που επικρατούν εκεί. Μόλις ειδοποιήθηκε για
το διορισμό του, χρησιμοποίησε τον χάρτη και πληροφορίες απ’ το διαδίκτυο για
να το εντοπίσει. Με το πλοίο της γραμμής φτάνει ως το Μεγαλονήσι κι από εκεί
επιβιβάζεται σ’ ένα μικρό πλοιάριο που εκτελεί, καθημερινά, το δρομολόγιο προς
την Ποκρισιά. Στα λίγα λεπτά της διαδρομής μαθαίνει πως το ιδιόκτητο σκάφος
εκτελεί και χρέη πλωτού ‘σκουπιδιάρικου’, αφού μεταφέρει χρόνια τώρα στο
Μεγαλονήσι το περιεχόμενο των κάδων του γειτονικού νησιού. Παρά τις μόνιμες διαμαρτυρίες
των κατοίκων στο Μεγαλονήσι, το παλιό λατομείο στα νότια του νησιού τους έχει
μετατραπεί σε άτυπη χωματερή.
Η γραφική καρτ ποστάλ
του μικρού λιμανιού της Ποκρισιάς, που διακρίνεται πλέον καθαρά απ’ την
κουπαστή, αλλοιώνεται απ’ τους ξεχειλισμένους με πλαστικές σακούλες κάδους που
είναι παραταγμένοι στην αποβάθρα, πλάι στους κάβους που δένει το πλοιάριο. Ανάμεσα
στα πολυτελή σκάφη της στενόστομης μαρίνας ο Ταξιάρχης διακρίνει ένα
σαπιοκάικο. Στην πρύμνη του είναι στοιβαγμένα ξεφούσκωτα πορτοκαλί σωσίβια,
αυτά που χρησιμοποιούν οι διακινητές για τη μεταφορά μεταναστών. Παγώνει το
αίμα του όταν ανακαλεί μια είδηση που είχε διαβάσει πρόσφατα γι’ αυτό το νησί.
Ο ήχος του εισερχόμενου μηνύματος στο κινητό διακόπτει τον ειρμό της σκέψης
του. Ξέρει τον αποστολέα. «Τελικά έγινε αυτό που φοβόμασταν. Αποφυλακίζεται.
Να προσέχεις, είναι αδίστακτος».
Τα μηνίγγια του
σφυροκοπούν δαιμονισμένα, νιώθει τον φλοιό του κεφαλιού του έτοιμο να εκραγεί.
Η φωνή του ηλικιωμένου βαρκάρη τον αποσπάει απ’ τις σκέψεις. «Αποβιβαστείτε,
παρακαλώ». Μια ογκώδης ταλαιπωρημένη βαλίτσα αργοκυλάει τις ρόδες της ως το
Κέντρο Υγείας του νησιού, ένα μεταλλικό λυόμενο κουτί δίχως παράθυρα, σφηνωμένο
σε μια χωμάτινη αλάνα έξω απ’ το λιμάνι.
Τον υποδέχονται οι τοπικοί άρχοντες. Δήμαρχος, παπάς και λιμενάρχης. Ο
αστυνομικός διευθυντής έστειλε, μέσω του Δημάρχου, το θερμό του καλωσόρισμα
στον νέο γιατρό, αλλά να τον συγχωρεί, λέει, γιατί λόγω ανειλημμένης
υποχρέωσης, δεν μπορούσε να έρθει. Σύντομα βέβαια, ο Ταξιάρχης θα μάθαινε απ’
τα σούσουρα στο νησί πως ο εν λόγω γαλονάς πιάστηκε στα πράσα να χρηματίζεται
από επιχειρηματία διασκέδασης, για να κάνει τα στραβά μάτια στις παραβάσεις
του.
Στο πτυσσόμενο κρεββάτι
του ιατρείου υπάρχει ένα μωρό, τυλιγμένο σε κουβέρτα αλουμινίου. Είναι το πρώτο
πράγμα που διακρίνει ο Ταξιάρχης. Δίχως δεύτερη σκέψη τρέχει προς το υφασμάτινο
παραβάν. Το παραμερίζει. Όντως υπάρχει ένα μελανιασμένο μωρό. Σκουρόχρωμο
πρέπει να ήταν για όσο πρόλαβε να ζήσει, σκέφτεται σιωπηλά. Απλώνει τα χέρια
του να το αγγίξει. Μήπως προλαβαίνει ακόμα να το επαναφέρει… Οι φωνές των αρχόντων
πίσω του πέφτουν σαν ριπές όπλου και τον ακινητοποιούν:
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Μην κάνετε
τον κόπο. Είναι νεκρό.
ΛΙΜΕΝΑΡΧΗΣ: Το ξέβρασε
πριν λίγο το κύμα. Είχαμε ένα ναυάγιο τις προάλλες στο νησί. Πρέπει να πνιγήκαν
όλοι τους.
ΠΑΠΑΣ: Ο Θεός να
συγχωράει τις ψυχές τους…
ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ: Βρήκατε κι
άλλες σορούς, δηλαδή; Τους καταγράψατε; Θέλω να δω το έγγραφο που συντάξατε.
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Το ναυάγιο
έγινε ανοιχτά, ίσως και εκτός των συνόρων μας.
ΛΙΜΕΝΑΡΧΗΣ: Δεν είμαστε
αρμόδιοι για περιοχές εκτός των ορίων μας. Ίσως να τους μαζέψανε οι Τούρκοι
απέναντι…
ΠΑΠΑΣ: Κι αν όχι οι
Τούρκοι, σίγουρα θα επιλήφθηκε η FRONTEX.
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Το σίγουρο
είναι πως, είτε ζωντανούς είτε νεκρούς, κάποιος θα τους περιμάζεψε. Αλίμονο,
έτσι θα τους αφήσανε τόσους ανθρώπους;
ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ: Πώς ξέρετε
πόσοι ήταν, αφού δεν έφτασαν ως εδώ;
ΛΙΜΕΝΑΡΧΗΣ
(εκνευρισμένος): Tώρα
τι ψάχνετε, ακόμα δεν πατήσατε το πόδι σας στο νησί μας; Πήραμε σήμα απ’ την
ελληνική ακτοφυλακή και γνωρίζουμε πόσοι περίπου επέβαιναν στο σκάφος.
ΔΗΜΑΡΧΟΣ (σκουπίζει τον
ιδρώτα του): Σωστά. Απ’ την ελληνική ακτοφυλακή. Το σίγουρο είναι πως το
ναυάγιο έγινε κοντά στις τουρκικές ακτές, κάτι που δεν αναγνωρίζει βέβαια η
Τουρκία.
ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ: Δηλαδή, μου
λέτε ότι σήμερα βρήκατε στη θάλασσα αυτό το μωρό πνιγμένο; Και τι κάνετε; Δεν
θα ακολουθήσετε τη διαδικασία;
ΠΑΠΑΣ: Θεός φυλάξοι! Να
κάνουμε κηδεία κανονική για ένα αλλόθρησκο βρέφος; Φωτιά θα πέσει να μας κάψει,
γιατρέ μου!
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Ελάτε, μη
σκοτίζεστε άλλο μ’ αυτό. Έχετε πολλά και σοβαρά περιστατικά που χρήζουν των
υπηρεσιών σας. Ενημερωθήκατε απ’ τον προκάτοχό σας;
ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ: Όχι, δεν
είναι τόσο απλό όσο το σκέφτεστε. Εδώ έχουμε ένα νεκρό μωρό. Πρέπει να
ενημερώσω επειγόντως την υπηρ…
ΛΙΜΕΝΑΡΧΗΣ (έχει χάσει
την ψυχραιμία του): Κανέναν δεν θα ενημερώσεις. Το ‘πακέτο’ θα φύγει με το
καραβάκι. Κι αν δεν κάνουμε γρήγορα και μας φύγει, θ’ αρχίσει να βρωμίζει αυτό
το πράμα…
ΔΗΜΑΡΧΟΣ (Ξεδιπλώνει
μια σακούλα σκουπιδιών με γοργές κινήσεις): Πάτερ, βάλε ένα χεράκι κι εσύ.
Γρήγορα… Οι άλλοι κοντεύουν να ξεφορτώσουν όλους τους κάδους. Ίσα που
προλαβαίνουμε.
ΠΑΠΑΣ (Παραχώνει το
κεφαλάκι του μωρού στη σακούλα): Κύριε
Ιησού Χριστέ ανάπαυσον την ψυχή του δούλου σου…
ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ: Θα… θα το
πετάξετε στα σκουπίδια; Είστε τρελοί; Kάντε
όλοι στην άκρη. Μόνο πάνω απ’ το πτώμα μου θα γίνει αυτό!...
ΔΗΜΑΡΧΟΣ (ανοίγει την
πόρτα και ξεφωνίζει): Eεεε,
καπετάνιο! Κράτει τις μηχανές. Σου φέρνουμε ‘πακέτο’…
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
 |
Kids Hope, Artif Akari, Αφγανιστάν, 2019 |
ΛΙΜΕΝΑΡΧΗΣ (σαρκαστικά):
Λοιπόν. Για να τελειώνουμε αυτή την παρωδία. Ό,τι είδες, δεν το είδες.
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Κι ό,τι
άκουσες, δεν το άκουσες.
ΠΑΠΑΣ (σταυροκοπιέται
με το βλέμμα ψηλά): Ελέησον ημάς ο
Θεός κατά το μέγα έλεός σου…
ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ: Δεν… δεν θα
το αφήσω αυτό έτσι. Θα σας αναφέρω στο Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου. Θα…
κάνω τώρα κιόλας μια αναφορά…
ΛΙΜΕΝΑΡΧΗΣ (τον
διακόπτει): Θα μας κλάσεις τ’ αρχίδια, γιατρέ! Συγγνώμη κιόλας, πάτερ.
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Για το καλό
σου αγαπητό μου παιδί… παράτα τους ηρωισμούς και τις μεγαλοστομίες. Φαντάζεσαι
πως το υπουργείο δεν γνωρίζει; Νομίζεις πως θα βρεθεί, έστω κι ένας, εκεί μέσα
που θα δώσει σημασία στις αναφορές σου;
ΠΑΠΑΣ: Είναι μεγάλη
αμαρτία, παιδί μου, να κρίνουμε τας βουλάς του Θεού…
ΛΙΜΕΝΑΡΧΗΣ (με αψύ
ύφος): Δικές τους οδηγίες ακολουθούμε, βρε χαϊβάνι! Τι θαρρείς; Πως θ’ αφήνουμε
τον κάθε αράπη να θρονιάζεται στον τόπο μας;
ΔΗΜΑΡΧΟΣ (ενοχλημένος):
Υπερβάλλετε τώρα, κύριε Λιμενάρχα! Μην τον παρεξηγείς, γιατρέ. Έχει περάσει των
παθών του τον τάραχο στο νησί μας. Ήρωας είναι και, κανονικά, θα έπρεπε να τον
παρασημοφορήσουμε.
ΠΑΠΑΣ: Θα μας είχαν
σφαγιάσει οι αλλόθρησκοι αν δεν ήταν το ένδοξο λιμενικό μας! Ήρωες, ήρωες τω
όντι…
ΔΗΜΑΡΧΟΣ
(συγκαταβατικά): Άλλωστε… δεν ευθυνόμαστε εμείς για τον πνιγμό του βρέφους. Οι
γονείς του είχαν την απερισκεψία να βάλουν τη ζωή του σε κίνδυνο. Εμείς τι
φταίμε;
ΛΙΜΕΝΑΡΧΗΣ: Είναι και
το άλλο. Όποιος πάει κόντρα στο δημόσιο αίσθημα είναι σαν να υποσκάπτει τα
θεμέλια της δημοκρατίας μας. Μονάχα η κυβέρνηση και οι πολιτειακοί άρχοντες
είναι σε θέση να σταθμίζουν τους κινδύνους για τη χώρα και ν’ αποφασίζουν. Κι
εμείς οφείλουμε να υπακούμε τις οδηγίες τους. Έγινα κατανοητός;
ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ: Μα εδώ
έχουμε ένα μωρό πνιγμένο… Πώς το παραβλέπετε αυτό;
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Έχεις πλήρη
άγνοια, γιατρέ μου, γι’ αυτό βασανίζεσαι από τέτοια διλήμματα. Ρώτησε κι εμάς
που δίνουμε καθημερινές μάχες με τα στίφη που καταφτάνουν στο μικρό νησί μας.
Κι αφού επιμένεις, άκου κι αυτό. Τα μωρά τους τα εργαλειοποιούν αυτοί οι ίδιοι...
Τα ρίχνουν στο νερό για να κερδίσουν τις εντυπώσεις και να εκβιάσουν την
εκλεγμένη μας κυβέρνηση. Άσε που δίνουν πατήματα και σ’ αυτούς τους… τους
άθλιους τους ακτιβιστές…
ΠΑΠΑΣ (σιγοντάρει
κουνώντας το κεφάλι του): Που συκοφαντούν την πατρίδα μας στο εξωτερικό, οι
ανίεροι προδότες!...
ΛΙΜΕΝΑΡΧΗΣ: Που θα μας
πει εμάς το κάθε τσουτσέκι ποια είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα… Δεν ξέρουμε
εμείς δηλαδή και ξέρουν αυτοί!
ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ: Και οι
ντόπιοι εδώ; Είναι σύμφωνοι μ’ αυτά που μου λέτε; Συναινούν να πετάτε μωρά στα
σκουπίδια;
ΔΗΜΑΡΧΟΣ (εκνευρισμένος)
: Nα
τους αφήσεις ήσυχους τους ντόπιους! Αρκετά βάσανα έχουν στη ζωή τους. Δεν θα
τους φορτώσεις κι άλλα, με τις απερίσκεπτες εμμονές σου!
ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ
(κομπιάζοντας): Δεν… δεν έχω τέτοια πρόθεση. Εγώ… να βοηθήσω θέλω.
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Και πολύ καλά
κάνεις! Να αφοσιωθείς στο έργο σου και να συντάξεις μια αναφορά με τις ανάγκες
μας για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Να την στείλουμε εγκαίρως στο υπουργείο
και να φροντίσω εγώ μετά για την έγκρισή της. Γιατί… τι νομίζεις; Αν πάμε
ενάντια στις εντολές της εκλεγμένης μας κυβέρνησης, θα συνεχίσουν να μας
χρηματοδοτούν; Ο κρατικός προϋπολογισμός για την υγεία είναι πολύ επιβαρυμένος.
Φαντάζεσαι να γίνουν κι εδώ περικοπές; Και να στερηθούμε το Ιατρικό Κέντρο; Και
την παρουσία σου, φυσικά…
ΠΑΠΑΣ (με γουρλωμένα
μάτια): Ασφαλώς και δεν θα βάλεις σε κίνδυνο την ασφάλεια των νησιωτών, τέκνον
μου. Είμαι βέβαιος πως θα πράξεις το εθνικώς ορθόν.
ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ
(συνοφρυωμένος): Αυτό που μου ζητάτε είναι ενάντια στις αρχές μου και στον όρκο
που έδωσα. Δεν μπορώ…
ΛΙΜΕΝΑΡΧΗΣ (τον
διακόπτει λυσσασμένος): Ποιες αρχές σου, ρε ψωραλέε; Ότι βάλαμε όλοι πλάτη να
διοριστείς στον νησί μας και να σου εξασφαλίσουμε στέγη και διατροφή, κι εσύ μάς
γράφεις κανονικά, είναι στις αρχές σου; Ότι θα ξέμενες αδιόριστος και θα
φιλούσες χεσμένες ποδιές για να σε χώσουν κάπου για να μην ψωμολυσσάξεις, είναι
κι αυτό στις αρχές σου; Κι ότι σε κυνηγάει να σε τσιμεντώσει ο μεγαλοεργολάβος
που έχωσες στη φυλακή;… Στα παπάρια σου κι αυτός;
ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ
(πανικόβλητος): Πώς… πώς το ξέρετε εσείς αυτό;
ΛΙΜΕΝΑΡΧΗΣ: Όλα τα
ξέρουμε εμείς. Κι αυτά που δεν ξέρεις ούτε κι εσύ ο ίδιος για τον εαυτό σου.
ΔΗΜΑΡΧΟΣ
(συγκαταβατικά): Μα πήγες να τα βάλεις κι εσύ με το πρώτο όνομα στο χώρο της
υγείας; Πόσο επιπόλαιος είσαι, βρε παιδί μου! Υπήρχε περίπτωση να κάνει φυλακή
ο επικεφαλής των ιδιωτικών δομών υγείας, από μια… μια ψευτοκαταγγελία σου περί
δήθεν ύποπτων αναθέσεων απ’ τον υπουργό μας; Τον εκλεγμένο υπουργό μας;;;
ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ: Δεν ήταν
ψευτοκαταγγελία! Ήταν μια απολύτως στοιχειοθετημένη κατηγορία για ένα ολόκληρο
κύκλωμα που διακινούσε πλαστές συνταγές για…
ΛΙΜΕΝΑΡΧΗΣ (χτυπάει
δυνατά το χέρι του στο τραπέζι): Οι καταγγελίες σε μάραναν, ηλίθιε! Λες και το
κράτος δεν ξέρει να κάνει τη δουλειά του και περιμένει από σένα… Δηλαδή, όλοι
εμείς που εμπιστευόμαστε και ψηφίζουμε αυτή την κυβέρνηση, είμαστε βλάκες. Κι
εσύ ο έξυπνος!
ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ: Ωστόσο, δεν
μου είπατε πώς τα ξέρετε εσείς αυτά…
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Ουδέν κρυπτόν
υπό τον ήλιον, γιατρέ μου. Ο άνθρωπος αυτός αποφυλακίζεται σύντομα. Είναι θέμα
χρόνου να ανακαλύψει πού βρίσκεσαι.
ΛΙΜΕΝΑΡΧΗΣ: Θα είσαι το
επόμενο ‘πακέτο’ που θα στείλουμε απέναντι, ντόκτορ! Χα χα χα…
ΔΗΜΑΡΧΟΣ (κουνάει
αυστηρά το δάχτυλο): Παρακαλώ κύριε Λιμενάρχα! Δεν επιτρέπω επ’ ουδενί απειλές
εδώ μέσα!
ΠΑΠΑΣ: Ειρήνη υμίν,
τέκνα μου!
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Λοιπόν
γιατρέ, άκου προσεκτικά για να το λήξουμε το θέμα. Ο τύπος που σε κυνηγάει
γνωρίζει εκ των έσω τα πάντα για σένα. Πού έμενες, τους συγγενείς και τους
φίλους σου, τα στέκια σου και φυσικά πού διορίστηκες για να κάνεις την
ειδικότητά σου. Η δική μας παρέμβαση στο υπουργείο για να σε στείλουν εδώ, ήταν
μια ευγενική χορηγία -μπορείς να το πεις κι έτσι- προς ένα λαμπρό επιστήμονα
που θα διαπρέψει. Εσένα δηλαδή!
ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ: Ευχαριστώ,
αλλά δεν…
ΔΗΜΑΡΧΟΣ (σφίγγει τη
γροθιά του): ΜΗ ΜΕ ΔΙΑΚΟΠΤΕΙΣ ΠΟΥ ΝΑ ΣΕ ΠΑΡΕΙ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ!... Λοιπόν… Αν καθίσεις
φρόνιμα και κάνεις τη θητεία σου εδώ, δίχως να δημιουργείς προβλήματα, ο τύπος
θα ξεχάσει και την ύπαρξή σου ακόμα.
ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ: Για ποιο
λόγο θα είναι τόσο μεγαλόκαρδος;
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Γιατί, αφού
ολοκληρωθεί η θητεία σου, το υπουργείο δεν θα δύναται πλέον να χρηματοδοτεί
τοπικό Κέντρο Υγείας και ειδικευόμενους σαν κι εσένα. Οι λόγοι είναι προφανείς.
Με τη συρρίκνωση του πληθυσμού και την οικονομική στασιμότητα, είναι μοιραίο να
ενταχθούμε στην ευρύτερη περιφέρεια νήσων.
ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ: Δηλαδή, οι
ντόπιοι στο νησί σας, δεν θα έχουν γιατρό; Μα πώς…
ΔΗΜΑΡΧΟΣ (τον
διακόπτει): Φυσικά και θα έχουν. Το νέο Πολυδύναμο Κέντρο Υγείας στο
Μεγαλονήσι, είναι ήδη σε τροχιά υλοποίησης. Μέχρι να ολοκληρωθεί, εμείς σου
προσφέρουμε τη θέση και τα μέσα για μια αξιοπρεπή διαβίωση.
ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ (σαν να του
ήρθε αναλαμπή): Και η ανάθεση αυτού του έργου έχει γίνει στον όμιλο του…
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: … Του διώκτη
σου. Μπράβο! Το βρήκες.
ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ: Κι αν… αν
αρνηθώ; Η οικογένειά μου γνωρίζει πως απειλείται η ζωή μου. Αν πάθω κάτι, θα
πάνε κατευθείαν στον εισαγγελέα… έχουν αδιάσειστα στοιχεία σάς λέω…
ΛΙΜΕΝΑΡΧΗΣ (χαμογελάει
περιπαιχτικά): Στον εισαγγελέα λέει…Αχ… πόσο μαλάκας είναι, Θε μου! Συγγνώμη,
πάτερ…
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Άκου κύριε
«εισαγγελέα» γιατί η υπομονή μου εξαντλήθηκε. Θα φορέσεις τη λευκή σου
ρομπίτσα, θα κρεμάσεις το ωραίο σου στηθοσκόπιο και θα κόβεις συνταγές για
διουρητικά και αντικαταθλιπτικά. Τα γερόντια θα κάνουν ουρά από αύριο στην
πόρτα σου. Θα βλέπεις αυτά που πρέπει να βλέπεις και θα αγνοείς οτιδήποτε βάζει
σε κίνδυνο την ασφάλεια μας. Γκέγκε;
ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ (τρέμοντας):
Είστε όλοι σας…
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Είμαστε όλοι
μας μάρτυρες για τη σεξουαλική παρενόχληση που έκανες στην αθώα κοπελίτσα που
σε επισκέφτηκε πριν λίγο.
ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ (ουρλιάζει):
ΕΓΩ; ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΠΑΡΕΝΟΧΛΗΣΗ, Ε Γ Ω;
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Ένα
τηλεφώνημα να γίνει στον φίλτατο δημοσιογράφο της πρωινής ζώνης και όλα τα
τηλεοπτικά συνεργεία θα καταφτάσουν αύριο εδώ. Ποιον θα πιστέψουν νομίζεις;
Εσένα;
ΛΙΜΕΝΑΡΧΗΣ: Ή τους
τοπικούς άρχοντες του νησιού μας;
ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ (πιάνει με
απόγνωση το κεφάλι του): Παπά; Κι εσύ θα ψευδομαρτυρήσεις;
ΠΑΠΑΣ (με ύφος Πόντιου
Πιλάτου): Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, παιδί μου. Ο κλήρος ήταν ανέκαθεν αρωγός
της δημοκρατίας.
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Κι αν
επιμείνεις στις παντελώς στρεβλές σου ιδεοληψίες, είναι περιττό να σου
επισημάνω ότι δυναμιτίζεις την καριέρα σου και τις αιματηρές θυσίες που έκαναν
οι γονείς σου για να σπουδάσεις. Ευτυχώς που δεν ζουν για να μη δουν την
κατρακύλα σου, αγόρι μου…
ΛΙΜΕΝΑΡΧΗΣ: Η
παιδοφιλία, ντόκτορ, είναι ασυγχώρητη αμαρτία. Η κοινωνία μας δεν θέλει να
βλέπει νεκρά μωρά και πνιγμένους μετανάστες, αλλά ψοφάει για τέτοια θέματα. Και
ξέρεις φαντάζομαι τι θα σε περιμένει στη φυλακή… θα σε γλεντήσουν κανονικά οι…
‘ασθενείς’ σου… χα χα χα…
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
 |
My
Family, Fateme Hossini, Αφγανιστάν, 2019 |
Ο Ταξιάρχης με
ρομποτικό βηματισμό σηκώνεται απ’ την καρέκλα του. Ξεκρεμάει τη λευκή ρόμπα απ’
τον καλόγερο, την φοράει πάνω απ’ τα ρούχα του και παίρνει θέση στο γραφείο.
Ξεφυλλίζει ανέκφραστος το βιβλίο ασθενών και σηκώνει για λίγο το βλέμμα του
προς τους τρεις άρχοντες.
-Κύριοι, αν δεν έχετε
κάτι άλλο προς ενημέρωσή μου, παρακαλώ επιτρέψτε μου να αναλάβω τα καθήκοντά
μου.
ΔΗΜΑΡΧΟΣ (με
θριαμβευτικό ύφος): Έτσι μπράβο. Και για τα… μελλοντικά ‘πακέτα’ που θα πρέπει
να τακτοποιήσουμε;
ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ (αγνώριστος):
Ποια πακέτα λέτε, δήμαρχε; Δεν καταλαβαίνω. Η μοναδική μου έγνοια είναι να
συντάξω μια αναφορά για τις ελλείψεις που έχουμε ώστε να εξασφαλίσουμε τα
κονδύλια απ’ το υπουργείο μας.
ΛΙΜΕΝΑΡΧΗΣ: Και για τα
τυχόν… ‘ατυχήματα’ που θα έχουμε στη θάλασσά μας;
ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ: Δεν με
αφορούν ζητήματα που άπτονται των δικών σας εξουσιών, κύριε Λιμενάρχα. Το
καθήκον μου είναι να παρέχω αδιαλείπτως και ευσυνηδείτως τις ιατρικές μου
υπηρεσίες, προς όφελος του νησιού και εν γένει της πατρίδας μας.
ΠΑΠΑΣ: Αύριο θα τελέσω
έναν ιερό αγιασμό στο ιατρείο μας, για να έχουμε τη βοήθεια του Θεού στο πλευρό
μας. Σκέφτηκα μάλιστα να ανακοινώσουμε στα κανάλια την άφιξη του λαμπρού μας
επιστήμονα και να έχουμε απευθείας σύνδεση αύριο, στην πρωινή εκπομπή. Και τώρα
αδερφοί, ας αποσυρθούμε στις δουλειές μας. Ν’ αφήσουμε τον αγαπητό Ταξιάρχη στα
καθήκοντά του. Την ευλογία μου, τέκνον μου!
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
Το ίδιο βράδυ ένα
μήνυμα στέλνεται απ’ το κινητό του.
«Το θέμα τακτοποιήθηκε.
Ουδείς λόγος ανησυχίας πλέον. Ενημέρωσε και όλη την παρέα, σε παρακαλώ. Και το
καλοκαίρι σάς περιμένω όλους για διακοπές, εδώ. Η Ποκρισιά είναι ένας
μαγευτικός τόπος. Εγκαταστάθηκα ήδη σ’ ένα πανέμορφο στούντιο με θέα στο
πέλαγος. Καλή μας αντάμωση».
Στο βάθος του ορίζοντα
ένα σμήνος τεράστια θαλασσοπούλια κάνει χαμηλές πτήσεις προς την απέναντι
χωματερή στο Μεγαλονήσι. Είναι η ώρα του γεύματος. Και ως φαίνεται απ’ τα
μανιασμένα τους φτεροκοπήματα, έχουν στήσει γερό τσιμπούσι απόψε.
Είναι η συμμετοχή μου
στον τρίτο κύκλο του δρώμενου: Μια Ιδέα-Μια
Έμπνευση
Ο Γιάννης, ως
εμπνευστής και συντονιστής της ιδέας αυτής, έχει δώσει ως Κεντρική Ιδέα Πλοκής,
το παρακάτω κείμενο. Πάνω σ’ αυτό το μοτίβο, δημιουργούνται διηγήματα που
εμπλουτίζουν την πλατφόρμα
με την ηλεκτρονική βιβλιοθήκη μας. Όσοι πιστοί, προσέλθετε…
//Ο θόρυβος των μηχανών
ελαττώθηκε. Οι στροφές έπεφταν καθώς το πλοίο ήδη έκοβε ταχύτητα. Έστεκε ψηλά
στο κατάστρωμα, το θαλασσινό αγέρι ανέμιζε τα μαλλιά του/της. Στα δεξιά ο
μεγάλος λιμενοβραχίονας του λιμανιού οριοθετούσε το λιμάνι. Ένα λιμάνι μεγάλο,
όμορφο. Στα δεξιά δεμένα, σαν πολύχρωμα στολίδια διάφορα σκάφη και στα αριστερά
στο κέντρο, ο άδειος χώρος για τον οποίο το πλοίο που τον/την μετέφερε ήδη είχε
βάλει ρώτα.
Η καλοκαιρινή ζέστη του
δειλινού ήταν εμφανής και η υγρασία μούσκευε το κορμί του/της. Άπλωσε το βλέμμα
του/της σε όλο το μήκος του λιμανιού. Ένα υπέροχο καρτ-ποστάλ ήταν ζωγραφισμένο
στα μάτια του/της.
Λίγα μέτρα χώριζαν το
πλοίο από την αποβάθρα και έπρεπε να ετοιμάζεται για την αποβίβαση. Άνοιξε το
κινητό του/της. Έψαξε τα μηνύματα, στάθηκε στο τελευταίο και διάβασε
προσεκτικά:
“Φτάνει στο τέλος του
μήνα. Πρέπει να βιαστείς. Δεν υπάρχει πια χρόνος”
Πήρε μια βαθιά ανάσα. Το είχε διαβάσει άπειρες φορές στη διαδρομή προς το νησί. Έβαλε το κινητό στην τσέπη και κινήθηκε προς την έξοδο. Ένιωθε τόσο παράξενα. Οι σκέψεις έρχονταν να πλημμυρίζουν το μυαλό του/της και έδεναν με την υπέροχη γαλήνη του νησιού//
ëΟι φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται από έργα μεταναστών από την Μόρια που δημοπρατήθηκαν στον οίκο Christie’s (2020)
