Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

Το γαλακτομπούρεκο

Photo: http://www.chap-at-the-door.org.uk
Ο Πέτρος μένει εδώ και δέκα μήνες στο νεκροταφείο των ζωντανών. Τις μέρες περιπλανιέται στο σταθμό των τραίνων και παρατηρεί τα παροπλισμένα βαγόνια. Ταυτίζεται μαζί τους και προσμένει τη μέρα που θα βάλει πάλι, σε μια ράγα τη ζωή του. Τα βράδια σμίγει με φίλους που ζουν κάτω από γέφυρες ή στις εμπορικές στοές του κέντρου. Στα μεγάλα κρύα, ξέρει πως θα τον επισκεφτεί  η παλιά πνευμονία και θα τον τσακίσει ο πυρετός. Καταστρώνει σχέδια διάσωσης, επισκέπτεται φορείς και οργανώσεις, ικετεύει για ένα μεροκάματο, χτυπάει πόρτες, απελπίζεται, βυθίζεται στην απόγνωση και κάθε πρωί ξαναγεννιέται.  Παραπαίει ανάμεσα στην άρνηση της οδύνης και στο αλισβερίσι με τον εαυτό του. Να παλέψει ή να παραιτηθεί.

Σπάνια βλέπει ανθρώπινα βλέμματα. Έχει συνηθίσει να παρατηρεί τους ανθρώπους ανάποδα. Από κάτω προς τα πάνω. Στα είκοσι δύο του χρόνια, η ματιά του έχει καταγράψει εκατοντάδες ζευγάρια πόδια και παπούτσια. Έχει εξασκηθεί να ψυχολογεί τον περαστικό κόσμο απ’ την περπατησιά του. Αφουγκράζεται.  Ξέρει ποιος θα κοντοσταθεί και θα του πετάξει ένα κέρμα στο τσίγκινο. Ποιος θα προσπεράσει αδιάφορος. Ποιος θα είναι επιθετικός και θα του κλωτσήσει τα ψιλά μακριά. Στο υπόγειο διαμέρισμα που ζούσε τις καλές εποχές, καθόταν κάθε βράδυ κάτω απ’ το μικρό φεγγίτη της κουζίνας και παρατηρούσε τη θέα των περαστικών ποδιών.  Όταν σουρούπωνε, άκουγε τα βήματά της να σέρνονται στο πεζοδρόμιο. Κάθε βράδυ και πιο κουρασμένα. Βήμα και νυγμός.

Τον φίλαγε τρυφερά μόλις έμπαινε σπίτι, έβγαζε τα ρούχα της, πλενόταν και του μαγείρευε αυτοσχεδιάζοντας. Με ό,τι υπήρχε διαθέσιμο στο ντουλάπι. Τις συνταγές που ήξερε, τις είχε φυλαγμένες σ’ ένα παλιό μεταλλικό κουτί από μπισκότα βουτύρου.  Δεκάδες κιτρινισμένα χαρτάκια, γραμμένα με καλλιγραφικά γράμματα και με αναλυτικές οδηγίες για την εκτέλεση. Ελλείψει υλικών, οι συνταγές αυτές αποτελούσαν πλέον αφορμή, μόνο για νοσταλγικές συζητήσεις. Τότε που η μάνα του ήταν γερή σαν ταύρος και καθάριζε ένα ολάκερο κτίριο στο μεροκάματό της. Κι αυτός φανταράκι ακόμα, την περίμενε στα επισκεπτήρια να του φέρει ζεστές πίτες τυλιγμένες σε αλουμινόχαρτα. Και το αγαπημένο του γαλακτομπούρεκο. Σιροπιασμένο και αχνιστό. «Να κεράσεις τα παιδιά στο θάλαμο», του φώναζε κάθε φορά που τον αποχαιρετούσε στην πόρτα.

Απολυτήριο, εφήμερες δουλειές, αδυναμία να στεριώσει κάπου κι άλλα απολυτήρια κι η ζωή του άρχισε να στενεύει επικίνδυνα. Ήταν ώρες που ήθελε να χωθεί  στο στενό φεγγίτη της κουζίνας και να πετάξει μακριά. «Τα πνευμόνια της είναι μαύρα… λυπάμαι, είναι μεταστατικός και δεν έχει ελπίδες». Κι αντί να τον πιάσουν τα κλάματα, έβαλε τα γέλια. «Τριάντα χρόνια γυαλίζει σκάλες με χλωρίνες και λευκαντικά. Δηλαδή... όσο άσπριζε τα μάρμαρα, τόσο μαυρίζανε τα πνεμόνια της!... Ειρωνεία δεν είναι γιατρέ;» 

Πριν φύγει, του άφησε ένα μικρό κομπόδεμα που είχε φυλαγμένο. «Για τα έξοδα της τελετής… κι ότι περισσέψει, φύλαξέ το να περάσεις μέχρι να βρεις το δρόμο σου αγόρι μου!...».
Τη μέρα της έξωσης, πρόλαβε να παραχώσει σε μια σακούλα σκουπιδιών λίγα ρούχα, μια κουβέρτα, το μεταλλικό κουτί με τις συνταγές και το ρολόι της. Το κράτησε για φυλαχτό. Το λουράκι είχε ακόμα το σχήμα του χεριού της. Κα μια αμυδρή μυρωδιά απ’ το δέρμα της.

Στα γενέθλιά του είχε έναν ασυνήθιστο για την εποχή ήλιο. Έκανε γλυκό ξύπνημα, ξαφνιασμένος απ’ τη ζεστή αύρα που τον τύλιγε. Στο μαρμάρινο πλατύσκαλο ενός εμπορικού κέντρου, που σύχναζε τα τελευταία βράδια. Τα δευτερόλεπτα που έκανε να τεντώσει το κορμί του και ν’ ανοίξει τα μάτια του, άκουσε βήματα να τον πλησιάζουν. Γρήγορα στην αρχή, μετά πιο αργά κι ύστερα σταματημένα κοντά του. Ένα ρεύμα ζεστού αέρα τον διαπέρασε. Ένιωσε στα πόδια του ένα αντικείμενο. Μια πλαστική σακούλα ζαχαροπλαστείου. Μ’ ένα μεγάλο κουτί μέσα. Γύρω, κανείς περαστικός. Ήταν νωρίς το πρωί και τις Κυριακές ο πεζόδρομος δεν είχε κίνηση. Άνοιξε παραξενεμένος το πακέτο. Τον ζαλίσανε οι μυρωδιές κι οι αχνοί που ξεπηδήσανε απ’ το κουτί. Ένα ταψί ζεστό γαλακτομπούρεκο. Έμεινε αποσβολωμένος για δευτερόλεπτα. Ο νεαρός που στεκόταν κρυμμένος πίσω του, τον πλησίασε και του φώναξε:
-   Ρε στραβάδι!... Εσύ ‘σαι ρε; Σήκω πάνω και παρουσιάσου ρε ψάρακα!...
-   Κυρ-Λοχία… εσείς είστε;
-   Εγώ ρε ψοφίμι! Πάλι λουφάρεις ρε; Και καλά σήμερα δικαιολογείσαι… έχεις και γενέθλια!
-   Τι πήγατε και θυμηθήκατε; Eγώ… εδώ…
-   Ξέρω ρε παλιοσειρά! Σ’ έχω ξαναδεί εδώ. Κι έσπαγα το κεφάλι μου πού σε ξέρω. Χτες βράδυ μου ήρθε αναλαμπή. Σήκω ρε να πάμε ως το σπίτι, να ρίξεις  μια ξούρα και λίγο νερό πάνω σου, να γίνεις άνθρωπος! Πάρε και το γλυκό να κεραστούμε. Όπως παλιά στο στρατόπεδο. Θυμάσαι ρε τι μας κουβάλαγε η κυρά-Ξένια και ντερλικώναμε όλοι στο θάλαμο;
-   Συγχωρέθηκε…
-   Άιντε, μάζεψε τα τσαμασίρια σου και  πάμε… Έχουμε να πούμε πολλά. Και να κάνουμε άλλα τόσα…


Του έδωσε το χέρι του να σηκωθεί. Περπατήσανε αγκαλιά στον έρημο πεζόδρομο, μέχρι που χαθήκανε στα στενά της πόλης. Ο Πέτρος θα έπαιρνε όρκο πως τα βήματα που άκουσε πριν λίγη ώρα να τον πλησιάζουν στο μέρος που κοιμόταν, ήταν γνώριμα. Και ήταν σχεδόν βέβαιος, πως όταν άνοιξε τα μάτια του, τα βήματα γίνανε ένα ελαφρύ φτερούγισμα . Ανεπαίσθητο στην αρχή, μέχρι που έσβησε στην ουρανομήκη πορεία του.



Η ιστορία είναι βασισμένη σε προσωπικές μαρτυρίες συνανθρώπων, που βρέθηκαν ξεριζωμένοι στο  δρόμο. Θα ήταν η συμμετοχή μου στο παιχνίδι της Φλώρας, αν μπορούσε να στριμωχτεί χρονικά και ποσοτικά στα πλαίσια του παιχνιδιού. Δυστυχώς, αυτό στάθηκε αδύνατον. Οι λέξεις αυτού του γύρου, είναι σημαδεμένες με κόκκινο χρώμα. Καλή επιτυχία σε όλους τους συμμετέχοντες κι ένα τεράστιο ευχαριστώ στην Φλώρα για την προτροπή και την έμπνευση που μας δίνει.



Το κείμενο φιλοξενήθηκε στο Εβδομαδιαίο Περιοδικό Πολιτισμού

63 σχόλια:

  1. Πέντε λέξεις κύκλωσαν και έκλεισαν μέσα τους ιστορίες συνανθρώπων μας που τους ξερίζωσαν τις ζωές. Πέντε απλές, καθημερινές, αφτιασίδωτες λέξεις που περιέγραψαν το χτες, το σήμερα και το αύριο ενός μοναχικού ανθρώπου. Γλυκιά στο τέλος η γεύση, μιας και αφήνεται μια χαραμάδα αισιοδοξίας και ελπίδας για την αλλαγή.

    Θα μπορούσε να είναι κεφάλαιο λογοτεχνικού βιβλίου, σελίδα εφημερίδας, ρεπορτάζ στη τηλεόραση. Δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα άλλο εκτός από “Μαρία Κανελλάκη”.

    Τι να σου πω βρε Μαρία; Έχεις κουραστεί να μαζεύεις μπράβο. Έχεις έναν μοναδικό τρόπο να τσιμπάς το μυαλό και την καρδιά.
    Συνέχισε τα ηλεκτροσόκ.
    Έτσι που το πας στο τέλος θα μας ξυπνήσεις.

    Καλημέρα και καλή Κυριακή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. - Ξύπνα ρε στραβάδι! Έχουμε δουλειά πολλή!.... (είσαι και συνωνόματος, ταιριάζεις γάντι!!!)

      Σ' ευχαριστώ για όλα ρε Πέτρο! Και πιο πολύ, που αφήνεις διαθέσιμη την καρδιά σου για μικρές τσιμπιές...
      Να'σαι καλά!

      Διαγραφή
  2. ο καθένας από εμάς, σ' αυτούς τους βρώμικους καιρούς, είμαστε εν δυνάμει Πέτρος. πόσοι απ' όλους μας, όμως, είμαστε κυρ-Λοχίας; η σκέψη μονάχα δεν αρκεί. χρειάζονται και έργα που να την αποδεικνύουν. το ξέρουμε καλά πως μονάχα με τη σκέψη δεν θα στεγαστεί και δεν θα χορτάσει κανείς και κυρίως κανείς δεν θα νοιώσει πως δεν είναι εγκαταλλελημένος από όλους και όλα...

    η ιστορία σου για το περιεχόμενό της μου έφερε δάκρυα στα μάτια. η γραφή σου όπως πάντα εξαιρετική.
    να είσαι καλά Κανελλάκη μου, μια όμορφη κι ανθρώπινη Κυριακή να έχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι πολλοί "λοχίες" εκεί έξω Βίκυ μου...
      Δεν πέφτουν ποτέ πάνω τους οι προβολείς της δημοσιότητας. Το θέμα δεν είναι πιασάρικο.
      Και σίγουρα δεν βολεύει κάποιους, να γίνει μόδα ο εθελοντισμός.
      Και κάπως έτσι, έχουμε μπλέξει την αλληλεγγύη με τη φιλευσπλαχνία και τη λύπηση...
      Να'σαι καλά ρε Βίκυ, σ' ευχαριστώ πολύ για όλα!!!

      Διαγραφή
  3. Α, να χαθείς...
    Διαβάζω και κλαίω.
    Κλαίω και διαβάζω.
    Γιατί υπάρχουν δυστυχώς τόσες "αφορμές" γύρω μας, για να τις γράφεις και να μας χαντακώνεις... Καλημέρα (ε, μα τι να πω,,,,,) και γλυκό φιλί (αδιαπραγμάτευτο!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαντακωμένο μου σ' ευχαριστώ που "έκλαψες".
      Αυτό είναι και το ζητούμενο.
      Να μην αδρανούν οι αδένες μας...

      Καλησπέρα και καλή εβδομάδα να έχεις :-)

      Διαγραφή
    2. Από το "έκλαψα" θα σε παρακαλούσα να έβγαζες τα εισαγωγικά... Ήταν χωρίς αυτά... Ήταν τόσο αυθόρμητο. Πόσο πια να μην αδρανούν οι αδένες μας... Ας γίνει κάτι όμως ΚΑΙ για εκείνο το παιδί ρε γαμώτο.......

      Διαγραφή
  4. Τα λόγια μου είναι φτωχά, πολύ φτωχά. Δεν έχω να σχολιάσω τίποτα. Σιωπώ και υποκλίνομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Eυχαριστώ και υποκλίνομαι μαζί σου κι εγώ!
      Στους αληθινούς πρωταγωνιστές..
      Φιλιά πολλά Σοφία μου, πολύ σ' ευχαριστώ για τα "πετάγματά σου" ως εδώ!

      Διαγραφή
  5. Οπως ο Πετρος....Λεγω...
    Ετσι που πας στο τελος...Θα μας ξυπνησεις...!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πιο ξύπνιος από σένα... γίνεται;
      Να'σαι καλά και βάστα κι εσύ τα "ξυπνητήρια" σου σ' εγρήγορση!

      Διαγραφή
  6. Όχι κορίτσι μου
    αυτή η ιστορία ειδικά δεν θα μπορούσε να στριμωχτεί πουθενά
    να διεκδικήσει καμιά βαθμολογία
    θα ήταν ιεροσυλία να γίνει κάτι τέτοιο ...
    Αυτή η ιστορία μοιάζει με την ίδια την ψυχή μας
    σε όσους απο εμάς απέμεινε ψυχή και εδώ εγωιστικά βάζω και τον εαυτό μου μέσα..
    ψυχή που ονειρεύεται, που πετά ψηλά, που δεν ξέχασε από που ξεκίνησε,
    πόσο πάλεψε, πόσα πέρασε....
    Αυτή η ψυχή που ελπίζει ακόμα και περιμένει να ακούσει τα βήματα ... να τα ακολουθήσει και
    θέλω να πιστεύω πως δεν θα ακολουθήσω μαζί τους τα φτερουγίσματα αλλά βήματα βαριά,
    αποφασιστικά και χέρια γροθιές υψωμένες... φωνές που θα φωνάζουν για τα ανθρώπινα δικαιώματα
    που τα τσάκισαν οι πατριδοκάπηλοι.

    Να είσαι καλά Μαρία μου
    Ταίριαζε σήμερα αυτή η ιστορία να διαβαστεί....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σήμερα είναι μια ιερή επέτειος, που θεωρώ πως δεν της αξίζει να τη "γιορτάζουμε".
      Γιατί δεν κάναμε βήμα από κείνη την εποχή.
      Στο ίδιο σημείο και πιο πίσω ίσως, την πήγαμε την ιστορία μας!
      Τι θα τους λέγαμε αν τους είχαμε μπροστά μας; Πως γίναμε γερμανική αποικία; Πως δεν τολμάμε να κάνουμε "κιχ" σ΄ότι μας επιβάλουν; Πως η γενιά του Πολυτεχνείου, εξαργυρώθηκε από κάποιους με κυβερνητικούς θώκους και καλοπληρωμένα πόστα;
      Άστα... η πλατεία είναι άδεια πια...
      Φιλιά πολλά Λεβίνα μου και σ' ευχαριστώ πολύ για όλα!

      Διαγραφή
  7. Μαρία μου το έκανες πάλι το θαύμα σου! Τι σημασία έχει αν είναι ή όχι στο διαγωνιστικό μέρος του παιχνιδιού; Σ Έδωσες μια υπέροχη ιστορία που με συνεπήρε! Ένιωσα κι άλλαξα πολλά συναισθήματα καθώς διάβαζα. Μα στο τέλος μου έδωσες το καλύτερο!
    Να είμαστε αισιόδοξοι; Υπάρχουν τριγύρω άνθρωποι σαν τον κυρ-λοχία;
    Πόσο το εύχομαι!
    Με δάκρυα στα μάτια σου στέλνω την αγάπη μου !

    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι να μη σταματήσεις ποτέ να είσαι αισιόδοξη.
      Και ναι, υπάρχουν πολλοί τριγύρω μας... λοχίες και πολεμιστές. Αν δεν υπήρχαν, θα μάζευαν νεκρούς με το κάρο, όπως παλιά... Κυριολεκτικά νεκρούς από πείνα και μεταφορικά από ψυχική εξόντωση.
      Φιλιά Αριστέα μου και σ' ευχαριστώ πολύ που κεραστήκαμε συναισθήματα απόψε!

      Διαγραφή
    2. Σε αναδημοσίευσα και στο φέις -ενημερώνω μετά εγώ!
      Δάκρυα κι από την κολλητούλα μου να αφήσω εδώ!
      Τι να λέμε τώρα! Η πένα σου τρυπάει πολύ βαθιά!
      Πραγματικά χαίρομαι όταν διαβάζω όμορφα κείμενα (και ντρέπομαι που εγώ στη σημερινή μου δημοσίευση ήμουν ένα σούργελο! αχαχα!)

      Διαγραφή
    3. Τα αγωνιστικά μου χαιρετίσματα στην κολλητούλα σου. Ήρωας!!! Τιμή και δόξα στην κοπέλα!
      Να μη ντρέπεσαι για τίποτα! Σ' αγαπάμε και με τις αδυναμίες σου.
      Σ' ευχαριστώ πολύ-πολύ!

      Διαγραφή
  8. Πω πω Μαρία μου... ανατρίχιασα και συγκινήθηκα, λυπήθηκα και πόνεσα, χάρηκα και λυτρώθηκα, όλα μαζί.
    Να είσαι καλά, ο λόγος σου με συνεπήρε...
    Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έλλη μου ενθουσιάζομαι όταν κάποιος μου εκφράζει τι νιώθει!
      Το θεωρώ ύψιστη κατάθεση και μεγάλο επίτευγμα να καταγράφεις συναισθήματα.
      Και να μην παρασύρεσαι απ' αυτά.
      Γενικό το σχόλιο... αλλά ήθελα να το σημειώσω:-)
      Να'σαι καλά!

      Διαγραφή
  9. ’’Μάτια μου αμίλητα, μεγάλα σαν βδομάδες’’, συνήθιζε να μου λέει, ’’κοίτα να δεις τι σου φερα!...’’ Κρατούσε το τσεκούρι στο ύψος του στήθους της ή λίγο πιο πάνω, κι είχε ανοιχτή τη παλάμη του άλλου χεριού από κάτω για το μέλι που έσταζε. Έφερνε μαλακά το τσεκούρι στο στόμα μου κι έγερνα να γλείψω το μέλι... Στην αρχή, τις πρώτες φορές, που όλη αυτή η ιστορία με φόβιζε κάπως κι αρνιόμουνα να βάλω τη γλώσσα στο τσεκούρι , τη συνόδευε και μια άλλη γυναίκα. Αυτή η δεύτερη μου κρατούσε τα χέρια, το κεφάλι, με κανάκευε, μου έλεγε πως ίσα ίσα αυτό θα με γλυτώσει απ΄την τρομάρα... ’’ Γλείψτο, γλείψτο’’, μου έλεγαν, πότε η μια, πότε η άλλη. ’’ Βγάλε τη γλωσσίτσα και γλείψτο όλο, λίγο λίγο...Έτσι... Κι άλλο, μάτια μου, κι άλλο... Έτσι... Όλο το μέλι, να φύγει ο φόβος- σιγά μην κοπείς! Μόνο ο φόβος να κοπεί, να φύγει ο ίσκιος...’’
    ΠΕΡΣΙΝΗ ΑΡΡΑΒΩΝΙΑΣΤΙΚΙΑ, ΖΥΡΑΝΝΑ ΖΑΤΕΛΗ

    Έτσι με έκανες να νιώσω Μαρία...Ευχαριστώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι σχόλιο!!!
      Τιμή μου και μεγάλη μου συγκίνηση Μαριλένα μου!
      Να'σαι καλά! Σ' ευχαριστώ για το συγκλονιστικό απόσπασμα (δεν το έχω διαβάσει, αλλά νομίζω πως πρέπει...)

      Διαγραφή
  10. Αχ βρε Μαράκι "μου" έχεις ένα μοναδικό τρόπο να ξυπνάς την καρδιά που λέει και ο Πέτρος.
    Το μυαλό δεν με νοιάζει, γιατί πολλές φορές παραξυπνάει στις μέρες μας, αλλά την καρδιά την έχουμε ανάγκη!
    Υποκλίνομαι και στέλνω τεράστιο φιλί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ βρε Ελενάκι μου γλυκό!...
      Σου στέλνω κι εγώ το δικό μου!... Πια'στο και καλό βράδυ να έχεις!

      Διαγραφή
  11. Δεν ξέρω γιατί να σε πρωτοευχαριστήσω.
    Για τη συγκίνηση που μου έδωσες με την ιστορία σου την τόσο ζωντανή και τρυφερή;
    για την τιμή που μου έκανες να με αναφέρεις εδώ και να ακολουθήσεις το παιχνίδι υπό σκιάν;
    Γλυκό μου Κανελλάκι, όσο γράφεις τόσο σε γνωρίζω.. όσο σε γνωρίζω τόσο σε αγαπώ...
    Κι αυτή η εικόνα της μάνας με το γαλακτομπούρεκο στο στρατόπεδο....
    Σήμερα όλο το στρατόπεδο ήταν γεμάτο τέτοιες μάνες.... όλες μορφές αξέχαστες....
    Ήθελα πολύ να τις φωτογραφίσω ή να τις ζωγραφίσω... όμως αν τις ζωγράφιζα θα είχαν όλες το ίδιο πρόσωπο.
    Δεν σε ενδιέφερε να δεις το πρόσωπο, τη μορφή αλλά το σύννεφο αγάπης που ξεχείλιζε από μέσα τους και ήταν διάχυτο σ' όλο το στρατόπεδο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και το τελευταίο: Πως θα μπορούσαμε να βάλουμε την ιστορία σου αυτή μέσα σ' όλες τις άλλες;
      Θα την είχαμε αδικήσει τόσο πολύ!!!!

      Διαγραφή
    2. ♥ Για το γλυκό μου Φλωρούκο!

      Διαγραφή
    3. Άμα σου πω πως δεν σε σκεφτόμουν στο σημείο με τα επισκεπτήρια, θα σου πω ψέμματα.
      Σ' ευχαριστώ για το πολύ τρυφερό σχόλιό σου. Μας μετέφερες την ατμόσφαιρα του στρατώνα. Καλή δύναμη Φλώρα μου και όλα καλά θα πάνε!
      Σε φιλώ γλυκά!

      Διαγραφή
  12. Βρε Μαρία μου τι μου έκανες απόψε?..
    Με συγκλόνισες...εξαιρετική γραφή, ιστορία γροθιά....όσο υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχει ελπίδα!!
    Να είσαι καλά...φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να'σαι καλά Μαράκι μου και να προσέξεις τον εαυτό σου. Περαστικά κι από δω!!!

      Διαγραφή
  13. πω πω Μαρακι μου ειναι υπεροχη η ιστορια σου!
    εξαιρετικη! δυναμικη θα ελεγα οσο δε παει!
    μου αρεσε πολυ! να εισαι καλα!
    συγχαρητηρια! εισαι μεγαλο ταλεντο!
    σε θαυμαζω πολυ!
    φιλακιαααα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Kική μου σ' ευχαριστώ πολύ για τα πάντα ενθαρρυντικά & γλυκόλογα σχόλια σου.
      Να'σαι καλά και όσο έχω τέτοια παρέα, το "ταλέντο" ξεδιπλώνεται :-)

      Διαγραφή
  14. Kανελάκη μουυυυυυυυυυυ, πόση απόλαυση, συγκίνηση, τρέμουλο, χτυποκάρδι,γροθιά στο στομάχι μπορεί να δώσει ένα κείμενό σου στον αναγνώστη......το διάβασα πολλές φορές, στάθηκα στις λέξεις, στις φράσεις, στο τέλος μου φάνηκε πως άκουσα το ανεπαίσθητο φτερούγισμα που περιγράφεις κι ένοιωσα την ανάγκη ν΄ανοίξω το τετράδιο με τις συνταγές μου και να φτιάξω γαλακτομπούρεκο !!! Και ξέρεις.....το έκανα !!!! Προσέφερα το ταψί( στη στέγη αγάπης της γειτονιάς μου) κι ένοιωσα ένοχη, γιατί δεν μου φάνηκε αρκετό...παρ΄όλο που δραστηριοποιούμαι συνειδητά στον εθελοντισμό εδώ και πάρα πολλά χρόνια., οι ανάγκες είναι τεράστιες και χρειάζονται πολλοί Λοχίες αποφασισμένοι και αφοσιωμένοι.....εύχομαι να υπάρξουν ......Γλυκόπικρο φιλί........

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α ρε Κλαυδία! Αυτή η σχέση μας πομπού & δέκτη, να'ξερες πόσο κουράγιο και ενθουσιασμό μου δίνει.
      Να'σαι καλά και σ' ευχαριστώ εκ μέρους τους!
      Κάποιοι γλυκάθηκαν σήμερα εξ αιτίας σου.
      Να'σαι καλά και μπράβο σου!

      Διαγραφή
  15. Αυτή η ιστορία με την πλοκή και τη γραφή σου Μαρία μου, άγγιξε ευαίσθητες χορδές συναισθημάτων, σκέψεων, προβληματισμών και συνειδήσεων, μ' επιδέξιο κι ευέλικτο τρόπο! Ένα εμπνευσμένο κείμενο, που κατάπινα λαίμαργα τις λέξεις, η συγκίνηση σταγόνα-σταγόνα διέσχιζε το πρόσωπο μου, ενώ ένοιωθα μια εσωτερική αγκίθα να παλεύει, ψάχνοντας να βρει διέξοδο στην αγωνία μου και συνάμα τ' αλληλέγγυα βήματα της ψυχής μου! Μια απλή ιστορία, που ξυπνά απ' το λήθαργο σκέψεις και συναισθήματα! Διάβασα, ένοιωσα, αφυπνίστηκα, κέρδισα! Σ' ευχαριστώ Μαρία μου κι εύχομαι να έχεις μια γλυκιά και χαρούμενη εβδομάδα! Σε φιλώ! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ένιωσα τι ένιωσες. Ωραίο αυτό το αλισβερίσι μας.
      Να'σαι καλά Κατερίνα μου! Με σκλαβώνεις κάθε φορά με τα σχόλιά σου!

      Διαγραφή
  16. Πολύ δυνατή η σημερινή σου ιστορία Μαρία μου.
    Νομίζω δεν ταιριάζει σε διαγωνισμούς μα στα ΜΜΕ ν'αφυπνίσει όλους αυτούς που κοιμούνται και δεν νοιάζονται για τον διπλανό τους.
    Θα προτιμούσα να'ταν φανταστική και όχι μαρτυρία πολύ σκληρό τόσο που τα μάτια θόλωσαν
    και δεν μπορούσαν να συνεχίσουν την ανάγνωση.
    Ας γίνουμε φύλακες, λοχίες όλων αυτών που ξεπαγώνουν σε κάποια απάγκια γωνιά
    για να'χουν όλοι τους ένα παρόμοιο αίσιο τέλος της δυστυχίας τους!


    Φιλιά γλυκά για καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ζουζού μου είναι ένα ανακάτεμα από διάφορες μικρές αφηγήσεις, με επίκεντρο πάντα κάποιους άστεγους φίλους. Άλλες αισιόδοξες κι άλλες τραγικές...
      Σ' ευχαριστώ που ήρθες ως τα Άστεγα, το νέο πράστιο της πρωτεύουσας!

      Διαγραφή
  17. Τι να σου γράψω τώρα εγώ, η "Άστεγη Καταληψίας", που να μην σου πέφτει λίγο!;!
    Γράφε, Μαρία της καρδιάς μας, η πένα σου είναι όπλο πανίσχυρο. Στοχεύει ίσια στην ψυχή μας, εκπυρσοκροτεί αφύπνιση και μας καρφώνει φωτεινές αναλαμπές, που φωτίζουν τον Καλό μας Εαυτό...
    Σου στέλνω τα φιλιά μου, την αγάπη μου και την απεριόριστη εκτίμησή μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Τι να σου γράψω τώρα εγώ, η "Άστεγη Καταληψίας", που να μην σου πέφτει λίγο!;!
    Γράφε, Μαρία της καρδιάς μας, η πένα σου είναι όπλο πανίσχυρο. Στοχεύει ίσια στην ψυχή μας, εκπυρσοκροτεί αφύπνιση και μας καρφώνει φωτεινές αναλαμπές, που φωτίζουν τον Καλό μας Εαυτό...
    Σου στέλνω τα φιλιά μου, την αγάπη μου και την απεριόριστη εκτίμησή μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εντάξει. Το "Μαρία της καρδιάς μας" είναι το πιο ωραίο δώρο που μου έχουν κάνει.
      Τι να σου γράψω τώρα εγώ, η "Στεγασμένη" που να εκφράζει τη χαρά και τον ενθουσιασμό μου!
      Φιλιά εξπρές! Πειραιάς - Πάρος. Με το επόμενο!...

      Διαγραφή
  19. Τι να γράψω και εγώ τώρα μου λες? όλοι τα είπαν όλα....το μόνο που έχω να πω, για μια φορά ακόμα, είναι ότι είσαι στο τελευταίο σκαλί... και μετά τι? Ο ΟΥΡΑΝΟΣ !!! άντε κανε το σάλτο επιτέλους!!!!!

    Φιλιά..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Αν πήγαινα αυτό το ζωντανό διήγημα, αγαπητή μου Μαρία σ’ έναν εκδότη και μου ζητούσε να το συμμαζέψω, θα τον διέγραφα οριστικά. Ένα άρτιο, από κάθε άποψη, λογοτέχνημα (πλοκή, γλώσσα, ύφος). Δεν περισσεύει ούτε μία λέξη. Το αποθήκευσα στο αρχείο μου για μελλοντικές αναγνώσεις. Εύγε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τιμή μου ύψιστη τα λόγια σου Άρη!!!
      Δεν το είχα σκεφτεί αυτό το σενάριο για να είμαι ειλικρινής.
      Ευτυχώς, δεν τίθεται θέμα...
      Να'σαι καλά, πολύ σ' ευχαριστώ!

      Διαγραφή
  21. Μαρία μου, τρομερά αληθινή διήγηση!
    Με αλήθειες που σπάνε κόκαλα αλλά και τρυφερότητα που σου ραγίζει την καρδιά!
    Μπράβο Μαράκι μου! Συγκινήθηκα τόσο πολύ...
    Καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό νιώθω όταν ακούω ή διαβάζω τις ιστορίες τους.
      Ένα "κρακ" στην καρδιά...
      Χαίρομαι που το μοιραζόμαστε.
      Να'σαι καλά Κατερίνα μου!

      Διαγραφή
  22. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Μαρία μου απίθανη η ιστορία σου
    με γέμισε με εκείνο το άρωμα
    των συναισθημάτων που εισέρχεται
    την καρδιά και μένει εκεί για π ά ν τ α

    φιλί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Από καρδιάς, όλη μου την ευγνωμοσύνη για τα λόγια σου Ελένη μου!

      Διαγραφή
  24. Αν ημουν σκηνοθετης ταινειων μικρου μηκους , θα στο ζηταγα να το κανω φιλμ. Δεν ειμαι ομως σκηνοθετης , και διαβαζοντας το , το εζησα σαν να το ειχα δει μπροστα μου!! Καταπληκτικο!!! Μπραβο Μαρια. Εισαι ετοιμη για ανωτερα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευτυχώς που δεν είσαι σκηνοθέτης Χρήστο!
      Η πληροφορική θα έχανε ένα μεγάλο κεφάλαιο (και κεφάλι)...
      Να'σαι καλά!

      Διαγραφή
  25. ένα θα πω.. η ιστορία σου εξαιρετική.. αξίζει χίλια μπράβο.. ποιος θα τη διαβάσει και δεν θα συγκινηθεί-δε γίνεται, απλά... είναι τόσο αληθινή, τόσο ανθρώπινη. γράφεις υπέροχα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Eβονίντα μου σ' ευχαριστώ απ' την καρδιά μου για τα συγκινητικά σου λόγια!

      Διαγραφή
  26. Μαρια μου,η πενα σου ειναι Κ_Α_Τ_Α_Π_Λ_Η_Κ_Τ_Ι_ΚΗ!!!!ΟΙ πιο συνταρακτικες ιστοριες γραφονται οταν ευαισθητες ψυχες,οπως εσυ,αφουγκραζονται το λυγμο της κοινωνιας και τον μετουσιωνουν σε διαμαντια!Σε φιλω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι πιο συνταραγκτικές ιστορίες μοιράζονται ανάμεσα σε ανθρώπους που αφουγκράζονται...
      Βάσω σ' ευχαριστώ που υπάρχεις στην παρέα μας...
      Να'σαι καλά!

      Διαγραφή
  27. Χαίρομαι τόοοοοοσο που σε διάβασα και στην bibliotheque!!!!!!!! Μπράβο σου Μαρία μου!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έβαλες κι εσύ το χεράκι σου γι αυτό Μαριλένα μου... Δίχως την παρότρυνση και την αγάπη σου, δεν θα το τολμούσα.
      Όσα "ευχαριστώ" και να σου πω, λίγα θα είναι.
      Τυχερή νιώθω που μαζεύονται εδώ στα στενά μου, άνθρωποι σαν και σένα.
      Να'σαι καλά!

      Διαγραφή
  28. Εδώ στο κατω.. κατω μερος των σχολίων τι να γραψω που δεν το έχουν γραψει... Κανελλάκι μου;;;.. με αναμεικτα συναισθήματα..και πολλα θαυμαστικα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ενα θα πώ .......μια μικρή.. τόση δά... ηλιαχτίδα προβαλε.. μεσα σε ενα απλωμενο χέρι.......οσο υπαρχουν ανθρωποι.. θα υπαρχει ελπίδα... Κανελλάκι μου σε ευχαριστουμε που η γραφή σου μας κάνει να νιώθουμε άνθρωποι..φιλω σε..μάτια μου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α ρε Ρούλα!...
      Έχεις εσύ ανάγκη από γραφές;
      Άθρωπος με το Α κεφαλαίο!
      Μάλλον εγώ μαθαίνω από σένα. Να "κατασκευάζω" καλύτερη ζωή!
      Να'σαι καλά Πατριωτάκι μου!

      Διαγραφή
  29. Μαρια ενας κομπος καθισε στο λαιμο μου και ...τι να πω τα εχουν πει ολα οι απο πανω σου αξιζουν πολλα μπραβο που καταφερνεις μια να μας συγκινεις ισα που να δακρυσουμε, μια να μας κανεις να γελαμε και τα δυο με δυναμη, φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαίρη μου, εσείς με συγκινείτε με την αγάπη και την υποστήριξή σας.
      Και ξέρεις... η συγκίνηση, λίγο απέχει απ' τη χαρά. Μια σκέψη δρόμος είναι...
      Ένα τεράστιο ευχαριστώ και τις ευχές μου για μιαν όμορφη Κυριακή!

      Διαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.