Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

Ένας χρόνος χωρίς τον Χρόνη

Γεννήθηκε στην Καβάλα το 1930 από γονείς καπνεργάτες και έζησε τα πρώτα παιδικά του χρόνια στα Ποταμούδια, μια γειτονιά γεμάτη πρόσφυγες, καπνεργάτες από τη Θάσο και κομμουνιστές, κυνηγημένους από τη δικτατορία του Μεταξά. Ταυτισμένος από τα γεννοφάσκια του με την Αριστερά, έζησε τον βίο του σε παραλληλία με την ιστορία της και τη σύγχρονη ιστορία του τόπου. Μπήκε φυλακή έφηβος στα 17 του στον Εμφύλιο, αποφυλακίστηκε ώριμος άντρας, στα 43 του, με την αμνηστία του Παπαδόπουλου. Στη φυλακή έμαθε γράμματα, αφού το σχολείο το σταμάτησε στη δεύτερη τάξη του Δημοτικού. "Ο Μανόλης Αναγνωστάκης μού έμαθε γράμματα στη φυλακή, ήμασταν θανατοποινίτες στο Γεντί Κουλέ", θα πει πριν από μερικά χρόνια σε συνέντευξή του στο "Βήμα". Το 1947 συνελήφθη, βασανίστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο. Έζησε εννιά μήνες περιμένοντας κάθε πρωί να τον εκτελέσουν και γλίτωσε τον θάνατο χάρη σ' ένα τυχαίο γεγονός. Ο ίδιος περιγράφει τη συγκλονιστική σκηνή με τη μάνα του στο "Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς...":

"Όταν, που λες, είσαι για εκτέλεση, έχεις κάθε μέρα επισκεπτήριο. Ε, ήρθε η κακομοίρα η μάνα μου την πρώτη μέρα να με δει. Για να πάω στο στρατοδικείο, μου είχαν φέρει ένα κοστούμι του αδερφού μου, γιατί εγώ δεν είχα καλά ρούχα. Αφού είδα τη μάνα μου, την αγκάλιασα, της λέω, κοίτα να δεις, αύριο που θα 'ρθεις, να μου φέρεις τα παλιά μου τα ρούχα να φορέσω, γιατί, ε, αφού μεθαύριο θα μας σκοτώσουν, να μην πάει τζάμπα και το κουστούμι. Μπαμ η μάνα μου, κάτω, ξερή. Κάναμε επισκεπτήριο μαζί με τον Μαύρο, οπότε μου σφυρίζει μια σφαλιάρα και μου λέει, τι λες, ρε τσόγλανε, στη μάνα σου, είναι κουβέντες αυτές; Όχι, δεν το 'κανα επίτηδες, τα είχα χαμένα και 'γω ο φουκαράς, δεν ήξερα τι να της πω όπως σπάραζε στην αγκαλιά μου… Τέλος, χέσ’ τα...".



Μέχρι τον Αύγουστο του 1973 πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε φυλακές και εξορίες, ως πολιτικός κρατούμενος (Μακρονήσι, Αϊ-Στράτης, Αβέρωφ, Κέρκυρα, Κορυδαλλός κ.ά.). Ένα «διάλειμμα» ελευθερίας, μεταξύ 1962 και 1967, τον βρήκε στέλεχος της νεολαίας της ΕΔΑ, μέλος της πενταμελούς γραμματείας της Δ.Ν. Λαμπράκη και, στη συνέχεια, ιδρυτικό μέλος του ΠΑΜ.

Το πρώτο του βιβλίο, "Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς", το 1985 (Γράμματα), γνώρισε πρωτοφανή απήχηση και τον καθιέρωσε ως συγγραφέα. Εκείνος σεμνός, περνούσε τακτικά από τα γραφεία της "Αυγής", συναντούσε φίλους αγαπημένους, τον Γρηγόρη Γιάνναρο, τον Μανόλη Αναγνωστάκη, κι είχε έναν καλό λόγο και ένα χαμόγελο για όλα τα παιδιά, τότε, της εφημερίδας. Είναι τότε που άρχισε να κρατά τη δική του σχολιαστική στήλη στην "Αυγή" της Κυριακής. Λίγο μετά κυκλοφορεί γνωρίζοντας την ίδια απήχηση και το δεύτερο βιβλίο του "Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;". Ακολούθησαν: "Τα κεραμίδια στάζουν", "Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι", "Ντομάτα με γεύση μπανάνας", "Ο Χρόνης Μίσσιος διαβάζει Χρόνη Μίσσιο".

Συνεπής με τους αγώνες του, τα τελευταία χρόνια δεν έπαψε να ασκεί κριτική και να καυτηριάζει όσα συμβαίνουν στον τόπο μας μέσα από συνεντεύξεις του. Σε μία απ' αυτές υπογράμμιζε: "Στα 80 μου χρόνια δεν έχω το δικαίωμα της συγγνωστής πλάνης, ούτε καμία δέσμευση για να μη λέω αυτό που σκέφτομαι και πιστεύω. Είναι τουλάχιστον ανόητο να υποστηρίζει κανείς ότι μια χώρα οικονομικά υποδουλωμένη μπορεί να είναι εθνικά και πολιτικά ελεύθερη και ανεξάρτητη. Ίσως αυτή η νέα υποτέλεια γεννήσει μια νέα εθνική αντίσταση".

Ο Χρόνης πέταξε μακριά μας πέρυσι, τέτοια μέρα. Στα 82 του χρόνια, έπειτα από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο. Αναπαύεται στο Μικροχώρι Καπανδριτίου, όπου ζούσε αποτραβηγμένος μαζί με τη σύντροφό του Ρηνιώ.



«… Όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος. Είναι μετάβαση. Είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δεν δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί, θα δώσεις χάρη κι ομορφιά, όπως η Μαρία, που φούνταρε προχτές από την ταράτσα για να μην πεθάνει…
Ήρθανε να την πάρουνε, και η Μαρία, είπε το “όχι”, με τον πιο αμετάκλητο τρόπο.
Πήγαμε στην κηδεία της. Και τί άκουσα τον παππά να λέει;
“Χοῦς εἶ, καὶ εἰς χοῦν ἀπελεύσει”…
Και τότε κατάλαβα, πως η Μαρία σώθηκε.
Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια… »



"...Εδώ κάτω έχω και μια ροδιά (αγαπάω πολύ τις ροδιές) η οποία, κάποια μέρα μου αρρώστησε. Πήγα στον Γεωπόνο, πήρα φάρμακα, πήρα τούτο, πήρα τ’ άλλο, την ράντισα, τίποτα! Η ροδιά κάθε μέρα και χειρότερα. Ήταν Πανσέληνος. Την σκεφτόμουνα κι ήμουν στενοχωρημένος. Κατέβηκα τα σκαλοπάτια, κι έκατσα σε μια πέτρα δίπλα της και άρχισα να της λέω πόσο πολύτιμη είναι για μένα, πόσο την αγαπάω, να την χαϊδεύω, να της μιλάω τρυφερά κλπ. Από την άλλη μέρα η ροδιά άρχισε να γίνεται καλύτερα. Έγιανε, και τον Σεπτέμβρη πέταξε και εκτός εποχής, πια, δυο τεράστια ρόδια. Τώρα, δεν ξέρω αν τα φάρμακα βοήθησαν, επίσης, αλλά εγώ αλλιώς το εισέπραξα και αλλιώς το ένιωσα..."



"...Δεν πίστευα ποτέ ότι θα ξαναζήσω μια περίοδο εθνικής υποτέλειας της πατρίδας μου.Πιτσιρικάς δεκατριών χρονών πολέμησα τους Γερμανούς. Μετά, πολέμησα τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, την εποχή που ερχόταν εδώ ο Αμερικανός στρατηγός και του έλεγε ο Έλληνας Πρωθυπουργός, διανοούμενος Κανελλόπουλος, «Ιδού ο στρατός σας!», δείχνοντας τον ελληνικό στρατό. Την εποχή που ερχόταν ο πρέσβης των Ηνωμένων Πολιτειών ο περίφημος Πιουριφόι, και έμπαινε στο γραφείο του Πρωθυπουργού και ανέβαζε τα πόδια του πάνω στο γραφείο και του έλεγε τι να κάνει και τι να μην κάνει…

Ε, περίπου τα ίδια δε ζούμε τώρα; Έρχονται οι Τροϊκανοί. Τα ίδια δεν κάνουνε; Έχουμε κυβέρνηση; Πού είναι;"

"...Λέω καμιά φορά, σ’ αυτά τα παιδιά που τρέχουν στις διαδηλώσεις και χτυπιούνται με τους μπάτσους και μετά τους πλακώνουν με τα χημικά σα να ‘ναι κατσαρίδες, «Τι πάτε και σκοτώνεστε μες στους δρόμους και δεν πάτε να καταλάβετε τα χωράφια της Μονής του Βατοπεδίου και να κάνετε μια φάρμα; Είστε όλοι σας μορφωμένα παιδιά, έχετε διάφορες ειδικότητες, να καταλάβετε τα βασιλικά κτήματα, αυτού του κερατά στο Τατόι, να κάνετε μια φάρμα; Θα ‘χετε και τον κόσμο μαζί σας! Ποιος θα σας πει κουβέντα; Πάτε και πετάτε γκαζάκια, και καίτε το αυτοκίνητο του αλλουνού του κακομοίρη, τι σας φταίει ο άλλος;»...

"Ξέρεις τι είπε ο Δαντόν πριν τον καρατομήσουν; «Τα βήματα της ανθρώπινης ιστορίας είναι οι ταφόπετρες των ρομαντικών». Κατάλαβες; Και μέσα σε όλη την πορεία της ιστορίας, οι μόνοι που έσωσαν την αθωότητά τους ήταν αυτοί που σκοτώθηκαν νωρίς, πριν γίνουν εξουσία. Γιατί, σου λέω, ότι η εξουσία είναι το χειρότερο, είναι το τρομακτικότερο εφεύρημα του ανθρώπου!"...

"...Εγώ είμαι υπέρ της άμεσης δημοκρατίας, υπέρ των μικρών κοινοτήτων, και το μόνο που θα έλεγα σήμερα που η χώρα μας περνάει κρίση, θα ‘τανε, “πάρτε τα βουνά, ξαναγυρίστε στα χωριά σας, ξαναγυρίστε στη λίμνη! Ξαναεποικήστε την Ελλάδα!

Έχουμε μια χώρα η οποία είναι ευλογία Θεού, παράγει τα πάντα! Από βότανα, από τρόφιμα, τα πάντα μπορεί να παράξει. Ποτέ όμως δεν είχαμε μια ικανή πολιτική ηγεσία.

Είναι πάρα πολύ εύκολο να φτιάξεις μια ιδεολογία ή μια θεωρία για την κοινωνία και να καλέσεις τους ανθρώπους να την εφαρμόσουν. Είναι όμως τρομερά δύσκολο, ως ανυπέρβλητο, να ξεπεράσεις το εμπόδιο του εαυτού σου και της κουλτούρας που σου πότισαν από τα γεννοφάσκια σου και τα δεσμά που έχει δέσει γύρω σου το σύστημα.
Γι’ αυτό ο δρόμος προς την απελευθέρωση από τη βαρβαρότητα, είναι ένας δρόμος πάνω από την πυρρά, που πρέπει να περάσει ο καθένας μας. Πάρα πολύ δύσκολος δρόμος".

"...Για την ώρα, το κάνουν αυτοί που έχουν κάποια δυνατότητα να το κάνουν. Δηλαδή, γνωρίζω ανθρώπους, οι οποίοι φύγανε και πήγανε στο Πήλιο, ένα από τα πιο παραγωγικά βουνά της Ελλάδας -εκεί και… μπουκάλια να φυτέψεις θα φυτρώσουνε και υπάρχουν κτήματα τα οποία είναι εγκαταλελειμμένα, γεμάτα ελιές, καρυδιές, μηλιές κλπ.- και νοίκιασαν ένα κτήμα, ίσα ίσα για να μην χάσει ο ιδιοκτήτης την κυριότητα, δηλ. με 500 ευρώ το χρόνο, για να καλλιεργούν και να ζουν εκεί, να πουλάν το λάδι και καμιά φορά να βγαίνουν και στην λαϊκή αγορά. Κάποιοι από αυτούς είναι και γιατροί ή δάσκαλοι και διοργανώνουν εκδηλώσεις. Περνάνε όμορφα, με την παρέα τους, με τα οργανάκια τους, κάθε άνοιξη συγκεντρώνουν τις εμπειρίες τους, για το πως π.χ. γίνεται το μελιτζανάκι τουρσί, τα καρύδια γλυκό, πώς από το λάδι γίνεται το σαπούνι, πώς χτίζουν σπίτια με αχυρόμπαλες κλπ., διάφορες γνώσεις, γιατί όλοι τους είναι και πολύ ενδιαφέροντες άνθρωποι και έχουν κυνηγήσει αυτήν τη γνώση, η οποία είναι πολύτιμη".

Πηγή: http://chronismissios.wordpress.com/

40 σχόλια:

  1. Αχ! Μαρία, Μαρία...
    Έχεις βαλθεί να με κάνεις να βαλαντώνω τώρα τελευταία, αλλά δεν φταις εσύ καλή μου... Είμαι "κάπως" αυτόν τον καιρό... Κι αυτή η ιστορία με το στρατοδικείο....... Από τότε που είδα από κοντά τι είναι "στρατός" έχω γίνει ακόμα πιο ευαίσθητη... (ωχ, ελπίζω να μη δει το Φλωρούκο αυτό το σχόλιο..) Αχ ρε Μαρία, αχ ρε Χρόνη......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μη με λυπάσαι, σε παρακαλώ, εγώ θα είμαι πάντα με τις μειοψηφίες...
    Χρόνης Μίσσιος
    Αυτό έχω βάλει πάνω πάνω στους ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.
    Και πάντα ξέρω ότι οι αληθινοί άνθρωποι είναι λίγοι-κι οι συγγραφείς επίσης.
    Να μπορείς μνα ανακαλύπτεις τα πραγματικά ορυχεία είναι δύσκολο γιατί στα αποκρύπτουν οι συνθήκες.
    Αλλά αν εσύ θέλεις αλήθειες, εκεί θα πας, εκεί θα σκάβεις και εκεί θα βρεις αυτό που σου λείπει.
    Μπράβο Μαρία μου, υπέροχη ανάρτηση, να είσαι καλά.
    Ας σκεπτόμαστε και αυτούς τους ΅άλλου είδους΅ δασκάλους που λείπουν λίγο λίγοι από την ζωή μας.
    Καλό σου βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Υπήρξε μεγάλο σχολείο, για μένα τουλάχιστον...
      Φιλοσοφημένος και εμβληματικός. Ήρωας!
      Σ' ευχαριστώ πολύ Στρατή!

      Διαγραφή
  3. Έχω διαβάσει μόνο το πρώτο του βιβλίο (και ντρέπομαι γι’ αυτό!).

    Θυμάμαι τον είχα δει πριν μερικά χρόνια σε εκπομπή του Ν. Χατζηνικολάου. Ήταν η μοναδική του εκπομπή που είχα παρακολουθήσει ολόκληρη και δεν νομίζω από τότε να ξαναέδωσε συνέντευξη ο Μίσσιος. Θα την είχα δει και αυτήν.
    Λίγους μήνες μετά ο Χατζηνικολάου είχε δηλώσει σε πάνελ (στο περίπου): “Η εκπομπή μου που πάτωσε από άποψη τηλεθέασης ήταν αυτή με τον Χ. Μίσσιο. Το ήξερα από την αρχή και καθόλου δεν το έχω μετανιώσει”.
    Ως λαό πως μας βρίσκεις;;;

    Ευτυχώς φεύγουν οι αγράμματοι και ξεκαθαρίζει σιγά σιγά το τοπίο.
    Μένουν πίσω ο Τατσόπουλος, η Διβάνη, η Ρεπούση και άλλοι εγγράμματοι…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να διαβάσεις και τα υπόλοιπα Πέτρο! Εντολή άνωθεν!...
      Απ' ότι θυμάμαι η τελευταία του τηλεοπτική συνέντευξη ήταν με την Έλενα Κατρίτση και η πιο πρόσφατη αυτή στο TVXS, απ' όπου και τα αποσπάσματα...
      Μας βρίσκω "αγράμματους"...
      Να'σαι καλά Πέτρο, σ' ευχαριστώ για την επίσκεψη!

      Διαγραφή
  4. Δεν διάβασα την ανάρτηση σου Μαρία μου.
    Συγκινήθηκα που θυμήθηκες τον Χρόνη.
    Είχα την τύχη να τον συναντήσω κάποτε...να τον γνωρίσω λίγο.
    Τι ψυχούλα ο Χρόνης.....
    Πόσα βάσανα και πόση σοφία..!!!!

    Να είσαι καλά Μαράκι μου που τον θυμήθηκες!!!

    Πολλά πολλά φιλάκια:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είσαι πολύ τυχερή που τον γνώρισες!
      Σε ζηλεύω Σερενάτα μου...

      Δεν υπήρχε περίπτωση να τον ξεχάσω.
      Τα βιβλία του τα έχω λιώσει κι ακόμα ανατρέχω σ' αυτά. Ευαγγέλιο τα λόγια του!
      Να'σαι καλά!

      Διαγραφή
  5. Nα ΄σαι καλά Μαρία μου που τον θυμήθηκες.
    Κάτι τέτοιες στιγμές με πιάνει μαύρη μελαγχολία και για τον χαμό αυτών των ανθρώπων και γιατί δεν ξέρω αν υπάρχουν άλλοι σαν κι΄αυτούς και μένουμε φτωχότεροι τω πνεύματι!!
    Τα φιλιά μου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελενάκι μου είμαστε ήδη -πνευματικά- πτωχευμένοι.
      Επιβεβαιωμένο!
      Καλό βράδυ!

      Διαγραφή
  6. Πολύ ενδιαφέρουσα η αναδρομή σου, Μαρία και πολύ χαρακτηριστικά τα αποσπάσματα που μας παραθέτεις. Ιδέες διαχρονικές και φρέσκες, ανθρωπιά και αξιοπρέπεια. Λείπουν τραγικά αυτοί οι άνθρωποι από την εποχή μας. Το έργο τους όμως εμπνέει και φωτίζει, αξίζει οι νέοι αλλά κι εμείς οι μεγαλύτεροι να το γνωρίσουμε καλύτερα.

    Πολλά συγχαρητήρια για την επιλογή σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αξίζει, αλλά δεν είμαι σίγουρη αν εμείς το αξίζουμε Ευάγγελε.
      Δεν είμαστε αντάξιοι των ηρώων μας.
      Να'σαι καλά, σ' ευχαριστώ πολύ που ήρθες ως εδώ!

      Διαγραφή
  7. Μαρία μου ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς!
    Θα σε παρακαλούσα αν μου δώσεις την άδεια να<το διαβάσω αύριο στην ιντερνετική εκπομπή του
    spirto web radio αύριο στις 9-11.
    Φυσικά θα γίνει αναφορά στο μπλογκ σου!

    Σε φιλώ και συγχαρητήρια για τα γραφόμενα σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αντιγόνη μου τι άδεια να σου δώσω;
      Είναι όλα παραπομπές απ' την πηγή που αναφέρω, στο κάτω μέρος της ανάρτησης.
      Εκεί μπορείς να βρεις πλούσιο υλικό.
      Εγώ απλά μετέφερα κάποια αποσπάσματα.
      Σ' ευχαριστώ πολύ που θα το συνεχίσεις κι εσύ!
      Να'σαι καλά Αντιγόνη μου!

      Διαγραφή
  8. ''Δεν ξέρω, αλλά νομίζω πως όταν ο άνθρωπος ξαναποκτήσει την ανθρωπιά του, όταν ξαναρχίσει να δημιουργεί ανθρώπινο πολιτισμό, να γράφει πια την ιστορία κάθετα, όχι για λαούς και για μάζες, αλλά για τον Παύλο, για τη Ρηνιώ, για την Ελένη, για το μαστρο-Στέφανο, τότε μοναχά οι άνθρωποι θα ξέρουν τι κοστίζει η ιστορία, τι κοστίζει η συμμετοχή, τι θα πει η φράση «εκατό χιλιάδες νεκροί» ή «βασανίζεται ένας άνθρωπος σε κάποια ασφάλεια». Τότε οι άνθρωποι θα ξέρουν τι θα πει φυλακή, τι σημαίνουν τα πολιτικά λάθη.''
    ΚΑΘΕ ΆΝΘΡΩΠΟΣ ΜΙΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΧΡΟΝΗΣ ΜΙΣΣΙΟΣ

    Όμορφη ανάρτηση Μαρία μου!! Σε φιλώ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Συγκίνηση μεγάλη! Και ντροπή! Δεν το θυμήθηκα ότι πέρασε χρόνος! Πέρυσι είχα κάνει κι εγώ μια λιτή ανάρτηση!
    http://princess-airis.blogspot.gr/2012/11/blog-post_5952.html
    Μαρία μου σοβαρό κι αντάξιο το αφιέρωμα σου τούτο!
    Σε ευχαριστούμε για την υπενθύμιση!
    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τόσο σαρκαστικό, όσο μας αξίζει το αφιέρωμά σου Αριστέα μου!
      Κάποτε θύμωνα κι εγώ με την αφέλεια και τη ρηχότητα κάποιων...
      Όχι πια... Χάσιμο χρόνου είναι.
      Να'σαι καλά ρε Αριστέα!

      Διαγραφή
  10. άνθρωποι που είχαν πραγματικό λόγο ύπαρξης επί της γης. άνθρωποι που την ιδιότητά τους τιμούσαν πρώτα με τη συνεπή και γενναία στάση της ζωής τους και έπειτα με τα λόγια τους.
    άραγε έχουμε συνειδητοποιήσει πόσο τεράστιο κόστος έχει η απώλειά τους;
    χίλια μπράβο, Κανελλάκη μου για το αφιέρωμά σου στο Χρόνη της ψυχής μας!
    σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ας κρατήσουμε αυτό Βίκυ μου... "ο Χρόνης της ψυχής μας"
      Να'σαι καλά!

      Διαγραφή
  11. Θα είναι χιλιοειπωμένο ότι πω Μαρία μου....
    λυπάμαι περισσότερο που δεν βρίσκω γύρω μας πρόσωπα που θα αντικαταστήσουν κατά κάποιο τρόπο αυτές τις μορφές, που θα πάρουν την σκυτάλη μάλλον και θα συνεχίσουν...
    οχι δεν βρίσκω ....κανέναν που να μου εμπνέει ανάταση ψυχής, έπαρση ιδεών, ελπίδα για το αύριο.

    Καλό βράδυ Μαρία μου
    τα φιλιά μου....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Το θλιβερό είναι πως οι καιροί είναι το ίδιο ζοφεροί με τότε, μα δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα.
    Και δεν γράφεται ιστορία δίχως ήρωες. Μόνο καταγράφεται το κατρακύλισμά μας.
    Καλό βράδυ και σε σένα Λεβίνα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Εμενα παλι...Μου κανει τεραστια εντυπωση, ΓΙΑΤΙ αυτα που λεει, δεν εχουνε ΜΑΖΙΚΗ απηχηση....
    Οι ΜΙΚΡΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ....!!!
    Οι πρωτογενης παραγωγη..η ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ...!!!..
    Η τεχνη...
    Πως γινεται, και δεν αντιλαμβανεται ΚΑΝΕΙΣ...Οτι ΜΟΝΟ με την παραγωγη αγαθων και την διαθεση απ ευθειας..Θα συναντηθει η κουλτουρα μας..Με την οικονομια...;;;
    Σαλταραμε ολοι;;;
    Η...
    Σαλταραμε μερικοι...και τα βλεπουμε απο το...Δωματιο μας στο ΔΑΦΝΙ απλα;;;

    Μπουκαλια να φυτεψεις..Φυτρωνουνε...!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α ρε Μαχαίρη, εσένα είχα στο μυαλό μου όταν επέλεγα τα αποσπάσματα.
      Ξέρω καλά πως ανάμεσα σ' αυτούς που βρίσκουν απήχηση, είσαι κι εσύ.
      Τα φωνάζεις καιρό τώρα...
      Να'σαι καλά! Σ' ευχαριστώ που επικοινωνούμε!

      Διαγραφή
  14. Τα λόγια ενός ανθρώπου που έζησε τόσα δεινά είναι σοφά. Εφτασε να ζήσει και το σημερινό μας κατρακύλισμα και καταθέτει όλες του τις σκέψεις!Μας προτρέπει να παράγουμε αγαθά τόσο απλά.
    Σπάνιο είδος ανθρώπου ! Ευχαριστούμε Μαρία
    Καλό σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να'σαι καλά Νικόλ μου!
      Εγώ σ' ευχαριστώ που το μοιραστήκαμε...

      Διαγραφή
  15. Μαρία μου πόσο μεστωμένα λόγια, πόσο κατασταλαγμένες σκέψεις!!!
    Μήπως μέσα απ' τις δυσκολίες και μόνο γινόμαστε άνθρωποι;
    Ευτυχώς που υπάρχουν και άνθρωποι παραδείγματα για όλους τους υπόλοιπους
    που απλά το παλεύουμε να παραμείνουμε άνθρωποι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ήταν δυσκολίες Φλώρα μου, ήταν αναμέτρηση με τον θάνατο. Απ' τα μικράτα του...
      Να'σαι καλά, σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  16. Είμαστε ακόμα στα ελώδη και μεταλλαγμένα "τοπία του τίποτα" Μαρία μου.
    Συνηθίσαμε στο άγαρμπο ποδοβολητό των "γιαλαντζί αγωνιστών"
    και παραμερίσαμε το ήθος, τις αξίες, τους πραγματικούς ήρωες
    και τις θυσίες τους! Φωτεινή η ανάρτηση σου και φόρος τιμής στον μεγάλο αγωνιστή!
    Μακάρι να βρεθεί κάποιος πολιτικός και να πει: " Ξαναεποικήστε την Ελλάδα", αλλά ποιος?
    Να είσαι καλά φίλη μου και να έχεις ένα γλυκό απόγευμα! Φιλιά πολλά:-))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατερίνα μου το ελάχιστο που τους οφείλουμε, είναι να μη ξεχαστούν.
      Ο καθένας μας, ας πάρει την προσωπική του ευθύνη και ας το πράξει.
      Να'σαι καλά κι εσύ Κατερινάκι μου, καλό βράδυ να έχεις!

      Διαγραφή
  17. Ταυτισμενη απολυτα μαζι του.
    Απλος κι επι της ουσιας.
    Θυμαμαι τι χαρα ειχα κανει οταν αγορασα το "χαμογελα ρε.."
    Και στα κατοπινα χρονια του
    ειχε πει σε μια του συνεντευξη
    ποσο ατυχα ειναι τα παιδια
    που πηγαινουν στα σημερινα σχολεια,
    Περισσοτερα,λεει,θα μαθαιναν εαν δεν πηγαιναν.
    Αν μη τι αλλο..
    θα διδασκονταν λιγη ηθικη.

    Με ποσα απλα πραγματα
    μπορουμε να κανουμε τις ανατροπες
    στο λιγο της ζωης μας!!!

    Και δεν κανουμε ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ.

    Επιθυμω ενα παγκοσμιο delete

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ... το πατάμε παρέα;
      Απ' το τί-πο-τα μέχρι τον "Χαμογέλα ρε...", ένα delete δρόμος είναι...

      Διαγραφή
  18. Τον είπαν αυθεντικό ιδεολόγο,τελευταίο γενναίο αφηγητή,αντάρτη των γραμμάτων,αντισυμβατική πένα και πολλά άλλα,όμως για μένα ο Χρόνης Μίσσιος ήταν απλά ένας συγγραφέας που τοποθετούσε τον άνθρωπο πέρα και πάνω από ιδεολογίες.
    H "γνωριμία" μας ξεκίνησε από το….."Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς",συνεχίστηκε με "Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;" και έκλεισε με "Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι".
    Κάτι με τραβούσε στην γραφή που δεν μπορώ να το προσδιορίσω.
    Παρόλο που είχα διαβάσει μόνο τρία βιβλία του τον είχα καθιερώσει ως συγγραφέα του οποίου το βιβλίο γινόταν δώρο σε συγγενείς και φίλους.
    Το.."Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς" το πήγα δώρο…. δύο φορές στην ξαδέλφη μου και έγινα ρεζίλι(δεν κάνω πλάκα)
    Την εποχή εκείνη κάλλιστα μπορούσες να με πείς και…… Μισσιόπληκτη!
    Οι φίλοι μου μου έλεγαν……πάλι Μίσσιο θα διαβάσουμε; Αμάν xristin
    Μετά…..ήρθαν οι μέλισσες και….. ηρέμησα!
    Αυτά Μαρία μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν το περίμενα πως υπήρξες (& ελπίζω να συνεχίζεις), Μισσιόπληκτη!
      Πολύ χάρηκα με το σχόλιό σου Κριστίν μου!
      Να'σαι καλά!

      Διαγραφή
  19. Συγχαρητήρια για το θαυμάσιο αφιέρωμα σε έναν υπέροχο άνθρωπο...ακόμα θυμάμαι πως έκανε η κόρη μου όταν τον "ανακάλυψε"...χαμογελούσα τότε με τον ενθουσιασμό της....έτρεχε συνέχεια να μου διαβάσει μια το ένα μια το άλλο απόσπασμα...μείναμε με τα χαμόγελα...οι άνθρωποι φεύγουν...
    Μένουν όμως τα έργα τους....κάτι είναι κι αυτό!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συγχαρητήρια στην κόρη σου!
      Δεν απορώ για τις επιλογές της, έχοντας γνωρίσει τη μαμά της.
      Καλό βράδυ Μαράκι!

      Διαγραφή
  20. Μαρία μου ντρέπομαι που δεν γνωρίζω αυτόν τον σύγχρονο φιλοσοφημένο ήρωα και χαίρομαι
    που μου έδωσες την ευκαιρία με τ'αποσπάσματά σου να τον γνωρίζω και να τον
    "αναζητήσω".
    Οι απόψεις του με βρίσκουν σύμφωνη για την επιστροφή μας στα χωριά ισως είναι η μοναδική λύση
    να ξαναγεννηθούμε μέσα απ'τις στάχτες μας!

    Κρίμα που φεύγουν τόσο σημαντικοί άνθρωποι!

    Πολλά φιλάκια
    για ένα όμορφο ΣβΚ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ποτέ δεν είναι αργά Ζουζού μου.
      Αξίζει να σκύψεις στα βιβλία του... Πίστεψέ με! Γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος.
      Να'σαι καλά!

      Διαγραφή
  21. Χαιρομαι που έχομαι εδώ καθε φορα και περισσότερο... Κανελλάκι μου... μαθενω ανθρωπους και πραγματα που δεν ξερω .. ετσι και τον Μισσιο δεν τον γνωριζα.. ουτε βέβαια και τι πέρασε στην ζωή του... ειναι πολλες στιγμες στην ζωή του που ειναι σημαδεμενες. θα εχει ενδιαφερον να βρώ και να διαβασω βιβλίο του,,, θα το προσπαθήσω.. ..σίγουρα...φιλώ σε ...και ευχαριστώ σε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Ρουλάκι μου τα βιβλία του κυκλοφορούν σε όλα τα βιβλιοπωλεία και είναι απ' τα πιο πολυδιαβασμένα & πάντα επίκαιρα. Αν μπορούσα να ξεχωρίσω (με δυσκολία) θα πρότεινα το "Χαμογέλα ρε... τι σου ζητάνε;"
    Αν διαβάσεις, θα καταλάβεις το λόγο...
    Σ' ευχαριστώ πολύ πατριωτάκι μου που διασχίζεις πελάγη και "συμπληγάδες" και δίνεις πάντα το παρόν σου. Αύριο, πρώτα ο Πανάγαθος, θα πάω στα ρολόγια...
    Αν είμαι τυχερή, θα γνωρίσω επιτέλους τη Ρένα μας.
    Φιλιά Σμαραγδένια μου ύπαρξη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.