Σάββατο 30 Ιουλίου 2016

Η χαμένη σαγιονάρα και η αυλαία ενός καλοκαιριού

Εκείνο το αυγουστιάτικο απόγευμα, πήραμε φιρμάνι για έκτακτη σύνοδο κορυφής. Tο ραντεβού μας ήταν στο ασβεστωμένο ταρατσάκι του Στράτου, στο πιο υπερυψωμένο σημείο της γειτονιάς. Το λέγαμε συνθηματικά και «Μικρή Επίδαυρο» γιατί εκεί δίναμε κάτι θεατρικές παραστάσεις της συμφοράς, για να κάνουμε το κέφι μας και να μαζέψουμε και κανένα γερό χαρτζιλίκι. Μόλις έκλειναν τα σχολεία, σκαρώναμε ένα πλαίσιο απ’ τα δοκάρια που περίσσευαν στο ξυλουργείο του θείου του και  ρίχναμε κι ένα αραχνοΰφαντο διπλοσέντονο για αυλαία. Με την καθοδήγηση του Γιάννου που είχε αναλάβει τη διανομή των ρόλων και τη σκηνοθεσία, κάναμε εντατικές πρόβες στα λόγια και παίζαμε από Τσιφόρο μέχρι αυτοσχέδια σκετσάκια επιθεώρησης. Οι εισπράξεις βέβαια σπάνια ανταποκρίνονταν στις προσδοκίες μας, αφού οι περισσότεροι θεατρόφιλοι γείτονες, μας πλήρωναν σε είδος. Μπισκότα Παπαδοπούλου ανάμικτα στο τσίγκινο κουτί, παγωτό κασάτο ή σοροπιασμένο ρεβανί απ’ τα χέρια της κυρίας Δανάης, ένα κουτί νουαζέτες ή σοκολατάκια-μαργαρίτες, απ’ αυτά που υπήρχαν πάντα στις πορσελάνινες φοντανιέρες των σπιτιών μας. «Για τους αναπάντεχους επισκέπτες», έλεγε η μάνα. Ήταν τότε που υπήρχε ακόμα η καλή εκδοχή του αναπάντεχου. Κι οι φοντανιέρες φιλοξενούσαν σοκολατάκια, αντί για αποδείξεις και λογαριασμούς.

 Υπήρχαν βέβαια και οι μη θεατρόφιλοι γειτόνοι, που γκρίνιαζαν για τη φασαρία και απειλούσαν πως θα κουβαλήσουν τους χωροφυλάκους να μας μπουζουριάσουν για διατάραξη της κοινής ησυχίας. Ο πιο σκληροπυρηνικός αντίπαλός μας ήταν ο κυρ-Αρίστος. Συνταξιούχος γυμνασιάρχης που χήρεψε νέος κι απόμεινε μοναχός με τις ιδιοτροπίες και τ’ αλλοπρόσαλλα ξεσπάσματά του. Ένα βράδυ μάλιστα, την ώρα που κορυφωνόταν η παράσταση κι οι θεατές γελούσαν δυνατά με τις ατάκες του έργου, ο κυρ-Αρίστος τράβηξε τη μπαλαντέζα που φωταγωγούσε το ταρατσάκι και μας άφησε σύξυλους στο σκοτάδι. Ευτυχώς ήταν η πανσέληνος που φώτιζε σαν πολυέλαιος τη σκηνή, αλλά και η ετυμολογία του Ανέστη που έσωσε την παράσταση. Κι έτσι όπως ήταν σκυφτός πάνω απ’ το υποτιθέμενο πτώμα της Ελλάδας, σήκωσε τη ματιά του στον ουρανό κι αυτοσχεδίασε: «Ω, τι συμφορά! Η οργή του Δία μας βύθισε στα μαύρα σκοτάδια της κολάσεως!» Αποτελειώσαμε κακήν-κακώς την παράσταση και υποκλιθήκαμε στο κοινό μας αμήχανοι, αλλά και ανακουφισμένοι απ’ την απρόσμενη τροπή που πήρε ο επίλογος.

 Εκείνο το κάλεσμα του Στράτου, όλοι μας αντιληφθήκαμε πως δεν ήταν για καλό. Είχε κλείσει άδοξα κι η θεατρική σεζόν, μετά τον άγριο τσακωμό μας στο τελευταίο ντέρμπυ που παίξαμε στην αλάνα του καρβουνιάρικου και δεν υπήρχε καμιά διάθεση να στήσουμε ξανά θίασο. Ο Στράτος βέβαια ήταν ο πιο σεβαστός φίλος κι όσο κι αν είχαμε χωριστεί σε δύο ποδοσφαιρικά στρατόπεδα, παραμερίσαμε τα φαρμάκια μας κι ανταποκριθήκαμε σύσσωμοι στην πρόσκλησή του.

Σουρούπωνε γλυκά η μέρα, όταν καθίσαμε σιωπηλοί ο ένας πλάι στον άλλο, στο χαμηλό στηθαίο της ταράτσας με τους ασπρισμένους τσιμεντόλιθους και τους φορτωμένους με γαζίες και γιασεμιά γκαζοντενεκέδες.  Η μάνα του μας κέρασε παγωμένη λεμονάδα και φέτες ψωμιού με λάδι κι αλάτι και αποχώρησε, σέρνοντας δύσθυμα τις σαγιονάρες της ως τη σιδερένια σκάλα. Ο Στράτος στήθηκε στο κέντρο της ταράτσας, μπροστά απ’ το ξύλινο απομεινάρι που είχαμε για σκηνικό, με φόντο την απλωμένη μπουγάδα στα συρματόσχοινα και πέρασε τη ματιά του εξεταστικά απ’ όλους μας.

 Κρεμόντουσαν στον αέρα τα ποδάρια μας, όλα γρατζουνισμένα και πασαλειμμένα με βάμμα ιωδίου κι ανέμιζαν πέρα-δώθε με νευρικότητα μέχρι ν’ ακούσουμε το λόγο αυτής της σύναξης.

«Mάγκες την προσοχή σας! Έμαθα πως ο κυρ-Αρίστος είναι βαριά άρρωστος».

«Τι έχει δηλαδή;» ρώτησε ο μικρότερος της παρέας κι απ’ την ταραχή του, έπεσε η σαγιονάρα του στο μικρό ακάλυπτο πίσω απ’ το ταρατσάκι.
«Εσύ τράβα πιάσε το παντόφλι σου κι άσε εμάς τους μεγάλους να τα βρούμε... άντε τράβα, γιατί θα στ’ αρπάξει κανένα σκυλί και θα γυρνάς ξυπόλητος!»

Βεβαιώθηκε πως ο μικρός κατέβαινε τη σιδερένια σκάλα και γύρισε σοβαρός προς το μέρος μας.
«Ψήνεται στον πυρετό εδώ και μέρες και είναι ολομόναχος»…
«Έτσι όπως μας έψηνε τόσα χρόνια, ας ψηθεί κι αυτός να δει τη γλύκα!» αναφώνησε με άχτι ο Ανέστης, ψάχνοντας ανάμεσά μας να βρει υποστηρικτές.
Και να θέλαμε να τον σιγοντάρουμε στο εκδικητικό του κρεσέντο, ήταν η αυστηρή ματιά του Στράτου που μας κάρφωνε σαν ταβανόπροκα στο δόξα πατρί.

«Και το πάει η καρδιά σας βρε ρεμάλια να τον αφήσουμε αβοήθητο γέρο άνθρωπο;»
«Και τι να κάνουμε δηλαδή ρε Στρατή; Τις αδερφές νοσοκόμες;»
«Αντί να κοπροσκυλιάζουμε ολημερίς στην αλάνα, να κάνουμε βάρδιες και να πηγαίνουμε να του κρατάμε συντροφιά. Η μοναξιά τον ρήμαξε τον κυρ-Αρίστο… αν του σταθούμε τώρα που το έχει ανάγκη, μπορεί και να συνέλθει εντελώς».
«Ναι, και να μας αρχίσει πάλι τα καψόνια! Δεν είμαστε καλά μου φαίνεται!...»
«Δεν θα σας παρακαλέσω κιόλας! Όποιος δέχεται, να σηκώσει το χέρι του εδώ και τώρα! Να ορίσουμε μια επιτροπή απόψε κι αύριο το πρωί να του πάμε πεσκέσι μια γαλατόπιτα που φτιάχνει η μάνα μου. Οι μεγάλοι θα συγυρίσουμε το σπίτι και θα ποτίσουμε το μποστάνι του, τα κορίτσια και οι μικρότεροι θα του κάνουν συντροφιά να ξελεγράρει ο άνθρωπος που μπάφιασε τόσες μέρες μοναχός. Τι λέτε;»

Ένα χεράκι υψώθηκε δειλά στους πίσω τσιμεντόλιθους, κάτω απ’ τα απλωμένα ασπρόρουχα  της κυρα-Βασιλικής. Ύστερα κι άλλο… κι άλλα, γέμισε η ταράτσα σηκωμένες παλάμες, στην αρχή αμήχανα και υποτονικά και στο τέλος τεντωμένες σαν ατσάλινα ελατήρια. Ο Ανέστης μας κοίταζε με τα μάτια γουρλωμένα απ’ την έκπληξη, έφερε μια γύρα τη ματιά του στο σμήνος απ’ τα σηκωμένα χέρια και υποχώρησε ντροπιασμένος. 

«Έτσι και μας αρχίσει πάλι τις φάπες, το κρίμα στο λαιμό σας πάντως!» μονολογούσε, καθώς σήκωνε απρόθυμα το χέρι του.
Απ’ τη σιδερένια σκάλα, ακουγόταν η λαχανιασμένη ανεβασιά του μικρού Θανασάκη.
«Τι έγινε ρε παιδιά; Γιατί σηκώνετε τα χέρια σας; Σ’ ότι παίζετε, είμαι κι εγώ μέσα ε;»
«Τη βρήκες τη σαγιονάρα σου βρε απολειφάδι;» τον πείραξε ο Στράτος συγκινημένος.

Το τέλος του καλοκαιριού αυτού, μας βρήκε ν’ ανεβάζουμε το τελευταίο μας θεατρικό της σεζόν, αλλά και ολάκερης της ζωής μας. Ο κυρ-Αρίστος καθόταν μπροστά, στις θέσεις των επισήμων. Απ’ την ξύλινη σεζ-λονγκ με το κόκκινο καραβόπανο, έσκυβε κάθε τόσο προς το μέρος μας και μας ενθάρρυνε με κινήσεις και αθόρυβα παλαμάκια που σχημάτιζαν τα παραμορφωμένα απ’ την αρθρίτιδα ακροδάχτυλά του. Έλαμπαν τα γέρικα μάτια του από χαρά, υγραίνανε τα βλέφαρά του απ’ τα δάκρυα και το χαμόγελό του είχε φτάσει ως τις παρυφές των αυτιών του. Ο Ανέστης είχε αναλάβει το ρόλο του αφηγητή, γιατί όπως έλεγε ο κυρ-Αρίστος: «Αυτό το παιδί έχει βελουδένια φωνή». Κι όσο διάβαζε ένα απόσπασμα απ’ τα «Παιδιά της Πιάτσας» του Νίκου Τσιφόρου, ο Γιάννος έπαιζε λυπητερά τη φυσαρμόνικά του, σιγοντάροντας το δράμα του Σπόρου και του Χιωτάκη που τα τσάκωσε ένας πολιτσμάνος στον Περαία:
«Tα δείρανε τα μικρά στο Τμήμα και πέσανε στη μολόγα. Νάσου λοιπόν κάτι ανακριτές δυσκοίλιοι, νάσου κι ένας σαγγελέας στεγνός σαν παστόψαρο, που μιλήσανε "περί της νεολαίας, ήτις διαφθείρεται και δημιουργεί την σεσηπυΐαν κοινωνίαν της αύριον", τα μπουζουριάσανε και τα δυο και τα κλείσανε στ' ανήλικα, κούρεμα το μαλλί με τη ψιλή, πειθαρχία, αγγαρείες, ένας παπάς πούλεγε μπούρδες περί Παράδεισο, αφού βρισκόντουσαν μες στη Κόλαση, κάτι φύλακες όλο με τ' άγριο και κάτι άλλα παιδάκια συγκρατούμενα, που βρωμάγανε πάνω τους τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα. Τα βραδάκια έχει μια βούτα μες στο θάλαμο και σβήνουνε το φως από νωρίς καθόσον η υγιεινή της νεότητος είναι να τουφιάζει από τις οχτώ για να χωνεύει το πατατόνερο που το λένε σούπα και βοηθάει πολύ να πούμε, στην ανάπτυξη της αδενοπάθειας…»


Λίγο πριν χτυπήσει το πρώτο κουδούνι της νέας σχολικής χρονιάς, ο κυρ-Αρίστος αποχώρισε οριστικά μαζί με το καλοκαίρι, αφήνοντάς μας τις ευχές του και όλα του τα παλιά κειμήλια και τις πολύτιμες βιβλιοθήκες του.

«Να με σχωράτε για όσα σας έκανα παιδί μου…» είχε προλάβει να ψιθυρίσει στον Ανέστη που ήταν βάρδια εκείνο το πρωινό στο σπίτι του. Ο Ανέστης ειδοποίησε τον Θανασάκη που έπαιζε πεντόβολα στο περβολάκι του κυρ-Αρίστου κι εκείνος με τη σειρά του ξεχύθηκε στα σοκάκια της γειτονιάς να μας προλάβει τα νέα. Εκείνη τη μέρα, ο Θανασάκης έχασε ξανά απ’ την τρομάρα του την παιδική του σαγιονάρα κι εμείς την ανεμελιά της παιδικής μας ηλικίας.  




Φωτογραφίες απ’ το διαδίκτυο

52 σχόλια:

  1. Τι νοσταλγικό; Τι αθωότητα;
    Μια εποχή με ανεμελιά, λίγο αλητεία, αλλά και με ανθρωπιά.
    Σ΄ευχαριστώ Μαρία μου για αυτό το υπέροχο δώρο στις ιστορίες μου.
    Καλό βράδυ να έχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ ευχαριστώ πολύ για την αφορμή και το έναυσμα Μαράκι μου!
      Καλό μήνα να έχεις!

      Διαγραφή
  2. Μαρία τίποτα άλλο δε θα πω...
    Γράφε και πάλι γράφε!!!
    Οι συμμορίες των μικράτων
    μας...αχ αναμελιά!!!

    Σε φιλώ πολύ Μαρία της καρδιάς μας ♥♥♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μεγάλο φάρμακο το γράψιμο Ελένη μου.
      Να'σαι καλά και καλό μήνα να έχεις ♥

      Διαγραφή
  3. Καταπληκτικό, συγκινητικό, υπέροχο!
    Μας βάζεις τόσο βαθιά στην κάθε ιστορία κάθε φορά, και μας βομβαρδίζεις με χιλιάδες συναισθήματα, που απαιτεί μεγάλη προσπάθεια να βγούμε από την αφήγηση που μόλις ζήσαμε...γιατί είναι σαν να τη ζήσαμε!
    Φιλιά πολλά και καλή Κυριακή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν τη ζήσαμε, το κάναμε όλοι μαζί και σ' ευχαριστώ πολύ Μαράκι μου!

      Διαγραφή
  4. Πολύ όμορφο το κείμενό σου, το απόλαυσα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Απίστευτο και ποκυ συγκινητικο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μπράβο σου Μαρία μου.
    Με δακρυσμένα μάτια ολοκλήρωσα το διήγημά σου κι αυτά σου καταθέτω.
    Σε ευχαριστω για την όμορφη ψυχή σου. Σε φιλώ, καλό σου μήνα !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Tιμή μου και καμάρι μου το δάκρυ σου Σταυρούλα μου!
      Να'σαι καλά και σ' ευχαριστώ απ' την καρδιά μου!

      Διαγραφή
  7. Συγκινήθηκα Μαρία μου!
    Στην αρχή νόμισα πως ήταν απ' το βιβλίο του Τσιφόρου.
    Εχεις μοναδική πένα!!!!

    Φιλάκια πολλά:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αχ βρε Μαρία μου τι εποχές.....! και πόσο παραστατικά έχεις τη δυνατότητα να το δίνεις όλο αυτό.
    Η Ιστορία είναι συγκλονιστική, δείγμα του ανθρώπινου κοινωνικού ιστού εκείνης της εποχής αρχών δεκαετίας 1960. Ακόμα και τα τυχόν "αγκάθια" της γειτονιάς αντιμετωπίζονταν με την δέουσα ανθρωπιά και αλληλεγγύη.
    Για μια ακόμα φορά μας συγκίνησες πάρα πολύ δίνοντας ανάγλυφα την εικόνα και το συναίσθημα εκείνης της εποχής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι αν το κατάφερα αυτό Γιάννη μου γιατί η ιστορία δεν είναι βιωματική. Στην ίδια περίπου εποχή προσπάθησα κι εγώ να το αποδώσω. Σ' ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου και σου εύχομαι να έχεις έναν καλό και ξεκούραστο Αύγουστο!

      Διαγραφή
  9. Και "έτσι" αυτά τα τότε πιτσιρίκια με τη χρυσή καρδιά, μεγαλώνοντας έγιναν οι λιγοστοί σημερινοί Άνθρωποι...
    Η συμμετοχή σου Μαρία μου, όπως πάντα εξαιρετικά ανθρώπινη και συγκινητική ειδικά για μένα που μεγάλωσα στη Πόλη εντελώς)αλλιώς!

    ΑΦιλάκια πάντα καρδιάς σου στέλνω και καλό μας μήνα από αύριο! <3

    ΥΓ: Αυτές οι ιστορίες καρδιάς Μαρία μου, πρέπει να γίνουν βιβλίο! ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ Στεφανία μου! Το βιβλίο είναι απ' τις κρυφές μου προσδοκίες και θα γίνει με το πλήρωμα του χρόνου (ελπίζω).
      Πολύ με ενθαρρύνουν τα λόγια σου να ξέρεις...

      Διαγραφή
  10. αυτό που έγραψε μια φίλη άνωθεν.. Τσιφορίζεις ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΜΕΙΣ έχεις καταπληκτική έκφραση που την λατρεύω

    αυτά τα παλιά είναι τόσο σημερινά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άμα μου λες κι εσύ τέτοια... σοβαρός άνθρωπος και μετρημένος...
      Να σου πω πόσο σ' ευχαριστώ για την παρέα που μου κάνεις;
      Πολύτιμη η παρουσία σου Ακράτ!

      Διαγραφή
  11. Τεράστια αξία το βιωματικό σου γράψιμο Μαρία μου που είναι κρίμα να το διαβάζουμε μόνο λίγοι !!Κάνε κάτι γιατί θα συμβάλεις να διατηρηθούν ζωντανές αυτές οι μνήμες !!
    Σε φιλώ με την αγάπη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λίγοι και ακριβοί Μαρία μου. Σ' ευχαριστώ πολύ πάντως για τα λόγια σου.
      Καλό μήνα να έχεις Μαράκι μου!

      Διαγραφή
  12. Tα σέβη μας!!!
    Συνέχισε να μας κερνάς μνήμες τόσο ακριβές όσο και διαχρονικές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να'σαι καλά Ευρυτάνα μου!
      Σ' ευχαριστώ πολύ για το πέρασμα και το σχόλιο σου!
      Καλό μήνα να έχεις!

      Διαγραφή
  13. Πώς τα καταφέρνεις, Μαρία, να μεταμορφώνεις το «εκδικητικό κρεσέντο» ενός οργισμένου παιδιού σε μια ώριμη γενναιοδωρία»;
    Πώς γίνεται μια «έκτακτη σύνοδος κορυφής» να καταλήγει σε μια πράξη ανθρωπισμού, ενώ έχουμε συνηθίσει, οι γνωστές επί των ημερών μας σύνοδοι να εκδίδουν μόνο χολή;
    Πώς ανυψώνεις έναν νεαρό «αρχηγό» σε εμπνευσμένο ηγέτη;
    Και οι αριστοτεχνικές σου νύξεις πχ. για τις φοντανιέρες που φιλοξενουν …λογαριασμούς.
    Και οι παραστατικές εκφράσεις πχ. «η ματιά του κάρφωνε σαν ταβανόπροκα στο δόξα πατρί».
    Οποιοδήποτε επαινετικό επίθετο γι’ αυτό το διήγημα, θα είναι λίγο.
    Σ’ ευχαριστούμε, Μαρία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι αναλύσεις σου είναι πάντα απόλυτα εύστοχες και αγγίζουν τη σκέψη και τις επιδιώξεις που έχω για κάθε κείμενο που γράφω. Ειλικρινά με εκπλήσσεις κάθε φορά Άρη. Και με τιμάς απεριόριστα!
      Καλό μήνα να έχετε!

      Διαγραφή
  14. Μαρία καλό μήνα
    Εξαιρετικό κείμενο σε απόδοση , νοσταλγικό σε περιεχόμενο...
    Παραστατικότατο , φαίνεται από μακριά ότι έχεις διαβάσει πολλά βιβλία του συναρπαστικού Τσιφόρου...!!
    Καλό καλοκαίρι εύχομαι..!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλό μήνα να ευχηθώ Τάσο και πολύ σ' ευχαριστώ για τη βόλτα και τα σχόλια σου!

      Διαγραφή
  15. Να για κατι τετοιες στιγμες σε λατρευω Κανελλακι μου που φουσκωνει το στήθως απο συναισθημα που δεν ξερεις τι να το κανεις και εκεινο προσπαθει να βρει διοδους απο τα ματια... ασε δε που νομιζεις οτι επιστρεφεις εκεί στην ταρατσα...!!! μαθηματα ανθρωπιας απο παιδια τι ομορφο..!!! να είσαι καλα ψυχή μου...
    Παλι εδώ για ομορφες ανασες... φιλώ σε.
    Καλο σου χαμογελαστό Αυγουστο ..!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ λατρεύω τους ανθρώπους που καθόμαστε μαζί σ' ένα "ταρατσάκι" έστω κι από μακριά, και ενώνουμε τις σκέψεις και τις ανάσες μας...
      Φιλί πακέτο και στο στέλνω στο όμορφο μπαλκονάκι σας.
      Το ίδιο πέλαγος βλέπουμε, εσύ νότια εγώ λίγο πιο πάνω ;-)

      Διαγραφή
  16. Μαρία μου, όμορφο καλοκαιρινό δώρο, νοσταλγικό, μας έκανες. Να θυμόμαστε και να τιμάμε τις χρυσές καρδιές.
    Καλό μήνα! ♡

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στην κατηγορία "χρυσές καρδιές" έχω βάλει και τη δική σου.
      Πολλά φιλιά και τη σκέψη μου Αλεξάνδρα μου!

      Διαγραφή
  17. Το τσίγκινο κουτί με τα μπισκότα ...
    τα σοκολατάκια-μαργαρίτες ...
    οι φέτες ψωμιού με λάδι κι αλάτι ...
    το βάμμα ιωδίου ...
    και τόσα άλλα με πήγαν πολύ πίσω. Υποθέτω πως οι περισσότεροι φίλοι και φίλες δεν έχουν ιδέα τι είναι όλα αυτά. :))
    Δεν σου κρύβω ότι έψαχνα εναγωνίως ανάμεσα στα σχόλια μήπως και ανακαλύψω αν είναι αληθινή ιστορία. Δεν έχει καμία σημασία που είναι μυθοπλασία. Θα μπορούσαν κάλλιστα τα πράγματα να ήσαν έτσι. Οι εποχές που περιγράφεις τέτοιους ανθρώπους είχαν, από αυτούς που σήμερα τους γυρεύεις με το κυάλι.
    Σε ευχαριστώ για την αναδρομή. Κάπου κάπου όλοι την έχουμε ανάγκη.
    Καλό μήνα να έχεις/έχετε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πέτρο μου σ' ευχαριστώ πολύ!
      Πολλές ευχές και χαιρετισμούς από ένα μπαλκονάκι στο Αιγαίο...
      (το μαραφέτι δούλεψε :-)

      Διαγραφή
  18. Για μια ακόμα φορά υποκλίνομαι στην γραφη σου !!! Να εισαι παντα αστειρευτα δημιουργικη !!! Καλό Μηνα & υπόλοιπο καλοκαιριου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να'σαι καλά ρε Θάνο και καλά να περνάς κι εσύ όπου κι αν είσαι!

      Διαγραφή
    2. Να'σαι καλά ρε Θάνο και καλά να περνάς κι εσύ όπου κι αν είσαι!

      Διαγραφή
  19. Θηλυκός Τσιφόρος, θα έλεγα, Μαράκι μου!
    Τόσο ζωντανό και φρέσκο σαν κινηματογραφική ταινία...!
    Με δυνατά μηνύματα και συγκίνηση!!!
    Α, βρε Μαρία, κάτι πρέπει να το κάνεις όλο αυτό που βγαίνει πηγαίο και παρασύριε το αναγνωστικό κοινό!!!
    Φιλιά πολλά, κορίτσι μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α βρε Γλαύκη μου, κάτι προσπαθώ να το κάνω αλλά μου αντιστέκεται.
      Πού θα πάει; Θα καμφθεί πάραυτα;-)
      Σε φιλώ νοερά και σου στέλνω μια ανάσα Αιγαίου!

      Διαγραφή
  20. Κανελλάκι μου όμορφο!
    Τι νόμιζες πως σε ξέχασα; Το φύλαγα να είμαι ήρεμη και να το απολαύσω!
    Χάνω εγώ ιστορίες σου; Εδώ διαβάζω και τα παλιά ξανά και ξανά!

    Να τι κάνει η αγάπη θα έβαζα υπότιτλο!
    Μαλακώνει ψυχές!
    Αυτό κάνει!


    ΥΠΕΡΟΧΟΟΟΟΟΟ !!! ♥
    ΣΛ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανησύχησα λίγο... παραλίγο να φάω όλη τη βρώμη του νησιού απ' το άχτι μου.
      Αριστάκι μου γλυκό σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  21. Αυτος λεγεται ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ...!!!
    Εφαρμοζεται ΜΟΝΟ απο ηγετες..Που καμμια σχεση τελικα δεν απεκτησαν με κομματα...
    Διοτι τα κομματα της οποιασδηποτε βουλης..Και τα συμφεροντα που εκπροσωπουν..Απεχουν απο τετοιες...
    Μονοπροσωπες αγαθες πρακτικες..!!!
    ΕΠΕΙΔΗ λοιπον,και γι αυτους τους λογους ΧΑΣΑΜΕ τους ηγετες αυτους...
    Εχουμε ερθει σημερα εδω που ειμαστε...!!
    Ευχαριστω πολυ Μαρια..Και κοιτα τι θα κανεις με το βιβλιο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαχαίρη... Εγκάρδια σ' ευχαριστώ και το εννοώ απόλυτα αυτό.
      Είσαι απ' τους ανθρώπους που σηματοδοτούν την πορεία μου και με τιμά απεριόριστα η παρουσία σου εδώ.
      Καλή Παναγιά να έχετε αύριο και να χαίρεσαι όσους δικούς σου γιορτάζουν!

      Διαγραφή
    2. Επειδη τελικα εχω τη ΣΙΓΟΥΡΙΑ οτι εισαι ΠΑΡΑ πολυ καλυτεροτερη...Οχι μονο απο μενα,τον ελαχιστο..Αλλα και απο τους περισσοτερους που γραφουν λογοτεχνηματα...
      Ειναι ΚΡΙΜΑ να μην διαβαζεσαι,απο ΠΛΗΘΟΣ...
      Δεν ξερω,ΠΩΣ γραφεις...
      Ποιο ειναι το ΑΚΑΔΗΜΑΙΚΟ επιπεδο σου..Αν ΠΑΙΔΕΥΕΣΑΙ δηλαδη με τα ορθογραφικα και τα εκφραστικα...Ποση ΩΡΑ και ποσο ΜΥΑΛΟ σου τρωει να γραφεις αυτα τα ΘΑΥΜΑΤΑΚΙΑ σου..
      Αλλα ΤΟ ΧΕΙΣ..
      Οποτε...
      Δικαιουσαι [και υποχρεουσαι,ως ενα βαθμο] να το δωσεις τυπωμενο..

      Διαγραφή
    3. Σ' ευχαριστώ από καρδιάς!
      Και μη φανταστείς κανένα επίπεδο δυσθεώρητο, απλά διαβάζω.
      Βιβλία και κυρίως ανθρώπους.
      Να'σαι καλά Μαχαίρη, θα είσαι απ' τους πρώτους που θα χρωστάω το επόμενό μου βήμα. Οταν με το καλό γίνει.

      Διαγραφή
  22. Μου άρεσε πολύ γιατί έχει κάτι το διαφορετικό απο τα υπόλοιπα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.