Σάββατο 13 Μαΐου 2017

Ένα νούμερο μεγαλύτερο


“Ένα νούμερο μεγαλύτερο, να’χει περιθώριο που θα ψηλώσεις”.

Όλα ήταν ένα νούμερο μεγαλύτερο. Τα ρούχα, τα παπούτσια και η αγάπη σου.
Βιαζόμουν λοιπόν να μεγαλώσω, να ξηλώσουμε το στρίφωμα, να ψηλώσω κι άλλο, να ξαναβγούμε χεράκι-χεράκι στα εμπορικά. Για να σ’ ακούω να λες με νόημα στην πωλήτρια “Ένα νούμερο μεγαλύτερο”. Δεν μπορούσα να αποκωδικοποιήσω τη φράση σου τότε. Νόμιζα πως ήταν μια μικρή σπονδή στα ουράνια, να μεγαλώνω διαρκώς και να είμαι καλά. Μέχρι που έγινα κι εγώ μάνα κι άκουσα τον εαυτό μου να λέει την ίδια φράση στο εγγόνι σου: “Ένα νούμερο μεγαλύτερο”. Κι ήταν εκείνη η στιγμή που συνειδητοποίησα τι έκρυβε αυτή η φράση.

Ξενύχτια, αγωνίες, θερμόμετρα, κούραση, εμπύρετα βράδια, αντιβίωση κάθε έξι ώρες και πορτοκαλάδες και σορόπια και μουρουνέλαια.

Χάδια, παραμύθια με χασμουρητά και μαύρους κύκλους στα μάτια σου, κουρασμένες καληνύχτες κι ασημένιες εικονίτσες κρεμασμένες στο κρεββάτι να φυλάνε σαν κέρβεροι τα όνειρά μου.

Μαθήματα να γράφω και να διαβάζω, να κολυμπάω στα βαθιά, να κρατάω τις ανάσες μου, να βαδίζω στητά και να κάνω το σταυρό μου στα δύσκολα.

Δυο τσακισμένα χέρια μετά τη δουλειά, να καταθέτουν στα πόδια μου σακούλες με ψώνια και μεταμεσονύχτια μαγειρέματα, με το μάτι να υγραίνει απ’ την κόπωση της μέρας, να πέφτει το δάκρυ στην κατσαρόλα και να χυλώνει το φαγητό, να γίνεται πεντανόστιμο, με τη γεύση σου να με κυνηγάει ισοβίως.

Κι άγριες εφηβείες και λεονταρισμοί και μια δρομολογημένη επανάσταση, που ξεκίναγε απ’ την πόρτα ασφαλείας μου, για να καταλήξει στο -ένα νούμερο μεγαλύτερο- ρούχο μου. Ήξερα πως πάντα υπάρχει στο στρίφωμά μου, γερά γαζωμένη και αιώνια διαθέσιμη, η αγάπη σου…

Η πόρτα ασφαλείας άνοιξε και δεν παίρνω πια μπόι.

Ό,τι φοράω, είναι ακριβώς στα μέτρα μου. Ευθύνη μου να διαλέγω το σωστό νούμερο. Να μετράω με ακρίβεια τραπεζίτη τα αποθέματά μου και να ισοσκελίζω τις λαχτάρες του με τα κουμάντα μου. Να καμαρώνω που ψηλώνει και ν’ αγωνιώ πως στο τέλος του καλοκαιριού θα θέλει καινούργια παπούτσια.

Και κάθε φορά που τον περιμένω να βγει από ένα δοκιμαστήριο, ν’ ακούω τη φωνή σου σα βαλσαμωμένη μνήμη: “Ένα νούμερο μεγαλύτερο γιατί θα ψηλώσεις”…

Πρώτη δημοσίευση: 10/05/2015
Για την ιστορία: Η γιορτή της μητέρας εμπνεύστηκε από την Αnna Jarvis, μια γυναίκα που δεν έκανε ποτέ δικά της παιδιά, αλλά στιγματίστηκε απ’ την απώλεια της δικής της μητέρας που  είχε έντονη εθελοντική δράση το 1850 στη δυτική Βιρτζίνια.

Η Jarvis βρήκε τον τρόπο να την τιμά ισοβίως ξεκινώντας με τον πρώτο εορτασμό για την «Ημέρα της Μητέρας» το 1908. Καθιερώθηκε ως ημέρα μνήμης από τις γυναίκες που είχαν χάσει τα παιδιά τους στον πόλεμο και θέλησαν να δώσουν έμφαση στην αξία της ειρήνης. Η απόλυτη επιτυχία της γιορτής αμαυρώθηκε στα μάτια της Anna Jarvis όταν άρχισε να αποκτά καθαρά εμπορικό χαρακτήρα. Την εμφάνισή τους έκαναν οι ευχετήριες κάρτες, τα ιδιαίτερα γλυκίσματα και η αγορά λουλουδιών, γεγονός που έθλιβε βαθύτητα την Jarvis. Απείλησε με μηνύσεις, οργάνωσε μποϊκοτάζ, δεν δίστασε να επιτεθεί και στη Πρώτη Κυρία Έλινορ Ρούσβελτ επειδή χρησιμοποίησε την «Ημέρα της Μητέρας» για να συγκεντρώσει φιλανθρωπίες. Δεν μπορούσε να ανεχτεί τον «ευτελισμό» της επετείου που με τόσο κόπο είχε καταφέρει να καθιερώσει και που τα αρχικά της κίνητρα ήταν η αγνή αγάπη για τη μητέρα. Μάλιστα το 1925 συνελήφθη για διατάραξη κοινής ησυχίας όταν διαμαρτυρήθηκε έντονα σ’ ένα συνέδριο για την αλλοίωση της επετείου. Διέθεσε την τεράστια κληρονομιά της προκειμένου να καταργήσει την εμπορική πλευρά της ημέρας.
Η Anna Jarvis, πέθανε το 1948 σ’ ένα σανατόριο της Βιρτζίνιας πάμπτωχη. «Αυτή η γυναίκα, που πέθανε απένταρη σ’ ένα σανατόριο σε κατάσταση άνοιας, ήταν μια γυναίκα που θα μπορούσε να είχε ωφεληθεί από την Ημέρα της Γυναίκας, αν το ήθελε. Αλλά εναντιώθηκε σε όσους το έκαναν, κι αυτό της κόστισε τα πάντα, οικονομικά και σωματικά».... 

χρόνια πολλά στις γυναίκες που τιμούν το ρόλο της μάνας, είτε στα δικά τους παιδιά, είτε φροντίζοντας παιδιά απ' τα "αζήτητα"... 

37 σχόλια:

  1. Σήμερα κατόρθωσες πάλι να κάνεις τα μάτια μου να τρέχουν. Ειδικά όταν έφτασα στο....

    "Ό,τι φοράω, είναι ακριβώς στα μέτρα μου. Ευθύνη μου να διαλέγω το σωστό νούμερο. Να μετράω με ακρίβεια τραπεζίτη τα αποθέματά μου και να ισοσκελίζω τις λαχτάρες του με τα κουμάντα μου.", βαλάντωσα στο κλάμα.

    Σ' αγαπώ γιατί ξέρεις να ξεκλειδώνεις το συναίσθημα με όλα αυτά τα τόσο απλά καθημερινά που εντοπίζεις και αποθεώνεις.

    Ειλικρινά, θέλω να μου πεις αν βάζεις τη μαμά σου να διαβάζει τα κείμενά σου.
    Εγώ στη θέση της δεν ξέρω αν το άντεχα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το αποφεύγω γιατί είναι πολύ ευσυγκίνητη Φλώρα μου.
      Δεν το αντέχει όπως λες κι εσύ...
      Αρκεί που έχουν βιωθεί.
      Τα φιλιά και τη χαρά μου που σε είδα εδώ ♥

      Διαγραφή
  2. Μοναδικής ευαισθησίας τα αποτυπώματά σου σήμερα, Μαρία! Θα ομολογήσω κι εγώ, όπως παραπάνω η κυρία FLORA GIA πως πολύ με συγκίνησαν.
    Σ’ ευχαριστώ που μοιράστηκες μαζί μας ό,τι σ’ έκανε κι εσένα –μέρα που’ναι αύριο- να την θυμηθείς και... εύχομαι να την θυμάσαι πάντα!

    Υποκλίνομαι στη γραφή σου…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ξεχνιέται Στράτο μου;
      Όσο περνάει ο καιρός, παθαίνω "υπερμνησία"...
      Την καλησπέρα μου και σ' ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου!

      Διαγραφή
  3. Δεν υπάρχει πλάσμα στη γη που δεν έχει μητέρα!
    Και λίγα είναι τα πλάσματα πάνω στη γη που ξέρουν πώς να τη τιμήσουν και την τιμούν!
    Είμαι απ΄τις τυχερές και την "έχω" ακόμα, είναι 91 και είναι μια χαρά!
    Το κείμενο σου Μαρία μου, έχει όπως πάντα πολλές αναγνώσεις και αυτό "το ένα νούμερο παραπάνω" όχι μόνο το έχουμε ζήσει, αλλά το έχουμε πει και θα το λέμε λόγω δύσκολων καιρών!!!
    Ας φροντίσουμε τουλάχιστο να κρατήσουμε το σωστό μας νούμερο προσέχοντας να μη γίνουμε τα "νούμερα" των εαυτών μας!
    ΑΦιλάκια συγκινημένα και πάντα τρυφερά! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νομίζω πως είναι μεγάλη τύχη να διατηρεί μια γυναίκα ενεργούς και τους δύο ρόλους της. Μάνα και κόρη. Να την χαίρεσαι Στεφανία μου και να σε χαίρονται τα παιδιά σου!

      Διαγραφή
  4. Μπορεί να είναι δεύτερη δημοσίευση, αλλά το διάβασα πάλι μονορούφι!
    Κι ένιωσα την ίδια συγκίνηση, την ίδια ταύτιση όπως και τότε...και τον ίδιο θαυμασμό για σένα που καταφέρνεις να κρύβεις άπειρα νοήματα και μια ολόκληρη εποχή σε μια φράση όπως αυτή:
    "Κι άγριες εφηβείες και λεονταρισμοί και μια δρομολογημένη επανάσταση, που ξεκίναγε απ’ την πόρτα ασφαλείας μου, για να καταλήξει στο -ένα νούμερο μεγαλύτερο- ρούχο μου. Ήξερα πως πάντα υπάρχει στο στρίφωμά μου, γερά γαζωμένη και αιώνια διαθέσιμη, η αγάπη σου… "

    Χρόνια πολλά Μαρία μου!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Χρόνια πολλά να σε χαίρονται τα παιδάκια σου. Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες του κόσμου και ειδικά σε εκείνες που δεν έχουν να του αγοράσουν ένα νούμερο μεγαλύτερο.
    Υπέροχο το διήγημά σου από αυτά που δεν ξεχνιούνται όταν τα πρωτοδιαβάσεις
    Καλή σου μέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Έκανες πολύ καλά, Μαρία, που αναδημοσίευσες αυτό το ξεχωριστό διήγημα.
    Όταν ξαναδιαβάζεις ένα ωραίο κείμενο, κατά κανόνα, το βρίσκεις ωραιότερο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Χρόνια πολλά Μαρία μου και τυχερά
    τα παιδιά σου που σε έχουν...

    Σε φιλώ πολύ πολύ ♥♥♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τους το λέω αλλά με κοροϊδεύουν ;-)
      Σ' ευχαριστώ Ελένη μου ♥

      Διαγραφή
  8. Ένα μεγάλο ευχαριστώ για τη μνήμη την ιστορική που μας εμπλουτίζεις. Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ για τη συγκίνηση της γραφής και των αισθημάτων.
    Έχεις τη δύναμη να αναδεικνύεις βιώματα με το δικό σου μονάκριβο τρόπο Μαρία μου.
    Να χαίρεσαι αυτό το υπέροχο βίωμα της μητρότητας με ότι πιο όμορφο μπορείς.
    Τα φιλιά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μανα!!!!!!!!!!!!!!
    χρόνια πολλα σε κάθε μανα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Σαν τη Μεμαρία μας...κι ας τα ξέρω τα κείμενά σου ...άνετα τα διαβάζω και τα ξαναδιαβάζω!
    Μαρία μου χρόνια πολλά της μανούλας σου!
    Να σε χαίρονται οι λεβέντες σου!
    Φιλιά καρδιάς!♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Με πόση ακρίβεια οι λέξεις σου Μαρία; μου στοχεύουν στην ψυχή μου και μένουν εκεί !!! Υμνος για την μάνα τη δική σου , όλων , εσένα και εμάς που είμαστε σήμερα μανάδες!! Να είσαι καλά που επανεκκινείς πάλι τα συναισθήματα μας !!! Την αγάπη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ένα νούμερο μεγαλύτερο!
    Ακόμα και τώρα μου το λέει, στα 87 της.
    Είσαι σίγουρη ότι είναι καλό, Δεν σε στενεύει;
    Εγώ αντιθέτως τα παίρνω στα μέτρα τους ακριβώς,γιατί μέχρι να μεγαλώσουν, αυτά θα έχουν παλιωσει.
    Χρόνια μας πολλά λοιπόν, με όσα λάθη κι αν κάνουμε.
    Φιλάκια πολλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να'σαι καλά Ρένα μου και να χαίρεσαι παιδιά και εγγόνια, καθώς και τη μανούλα την αγαπημένη!

      Διαγραφή
  13. Εξαιρετικά συγκινητικό το κείμενό σου Μαρία μου.
    Δεν χορταίνω να σε διαβάζω έχει μία απίστευτη μαστρία να πλέκεις τα νοήματα με τις λέξεις!

    Πάντα μεγάλη η αγάπη της μάννας να καλύπτει όλες τις ανάγκες του παιδιού.
    Να'μαστε καλά και να τις χαιρόμαστε όσο μπορούμε τις μανούλες μας.

    Χρόνια μας πολλά
    με υγεία και πολλά φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χρόνια μας καλά και καλά κουράγια να έχουμε Ζουζού μου!
      Την αγάπη και τους χαιρετισμούς μου!

      Διαγραφή
  14. "Φταίνε τα κρεμμύδια!"
    για τα δάκρυα πάνω από την κατσαρόλα!..
    -έτσι ισχυρίζεται η μάνα μου..
    (Γιούλη)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το πιο γλυκό μητρικό ψέμα. Αυτό και το άλλο "μπήκε ένα σκουπιδάκι στο μάτι μου"...
      Να την αγαπάς Γιούλη μου!

      Διαγραφή
  15. Yπάρχει η "εμπορική πλευρά" της ημέρας, αλλά και η βαθιά συναισθηματική, η ποιοτική και ουσιώδης.
    Συγχαρητήρια Μαρία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Α ρε Μαράκι... δυνατά έγραψες παλι! Δεν εχω σχόλια..... φιλι σφιχτό

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Καταθεσηψυχης..Κι απο εναν πατερα..Ο Οποιος ωστοσο υπηρξε ευτυχισμενος γιος..
    Λοιπον..Οταν "μεγαλωσαμε" με τον αδερφο μου..Και γιναμε..Πατεραδες..
    ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ επιτελους..Οτι της μανας..ΔΕΝ της αρεσαν οπωσδηποτε τα κοκκαλα απο το κοτοπουλο..Η ουρα και το κεφαλι απο τα ψαρια..
    Καλε πατερα..Μου ειπε η κορη μου..Ειναι δυνατο να σ αρεσει το..ΦΤΕΡΟ απο το κοτοπουλο..!!;;;;
    -Κι ομως..
    Μου αρεσε..!!
    Ειχα δα...Φαει εγω τα μπουτια και τα στηθια...
    Και τωρα ΝΤΡΕΠΟΜΟΥΝΑ να φαω εγω..Και να μη μεινει για τα παιδια...!!!

    ΑΥΤΟ εκανε η μανα...!!
    Μας εμαθε την ΠΡΟΣΦΟΡΑ...
    Την αδολη και συνεχη παντοτινη,εφ ορου ζωης προσφορα..Σαν "κεκτημενο" δικαιωμα...
    ..."το στριφωμα" μας...
    Η Αγια....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσο κοινές είναι οι ιστορίες μας... Αυτές οι φτερούγες και τα κεφαλόψαρα που περιγράφεις!...
      Πολύ με συγκίνησες Μαχαίρη.
      Σ' ευχαριστώ!!!

      Διαγραφή
  18. Τι να πω Κανελλακι μου που δεν το έχουν πει όλοι οι φιλοι πιο πανω..!! ακομα και να μην προλαβεις να γνωρισεις καλα την μαμα σου και εχει φυγει νωρίς .. χωρις να έχεις καποιον να στιριχτείς ..οταν γινεις και εσύ μανα .. ειναι το εντσικτο που σε κανει να κανεις ότι η καρδια σου μονο προσταζει..η αγαπη δεν μπαινει σε καμια ζυγαρια του κόσμου..φιλεναδα! αυτο το ενα νουμερο μεγαλύτερο..το έκανες τεραστιο στην καρδια μας.!!!
    αχ!! αυτή η φτερούγα του κοτοπουλου που εγραψε ο φιλος απο πανω ακομα και τωρα υπαρχει...!!!!
    να είσαι καλά Κανελλακι μου .. φιλω σε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εσύ της φτερούγας Ρούλα μου ε; Ο Μαχαίρης μας χάρισε ένα υπέροχο σχόλιο...
      Σας ευχαριστώ απ' την καρδιά μου γι αυτές τις ανθρώπινες στιγμές που μοιραζόμαστε!

      Διαγραφή
  19. Υπέροχο!! Υπέροχο Μαρία μου!! Πόση αγάπη κρύβουν οι λέξεις!!
    Κι εκτίμηση!! Πολλά φιλιά σου στέλνω!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.